[BLACKPINK] ENGINEER #ลลิซเด็กวิดวะ

ตอนที่ 17 : ENGINEER 16 [110%]

     “อืม... เลิฟก็พอแล้วล่ะ” เจ้าของใบหน้าหล่อลุกขึ้นไปยืนจัดผมสีสว่างที่หน้ากระจกใกล้เตียง หญิงสาวชาวญี่ปุ่นรุ่นราวคราวเดียวกันกับฉันยิ้มโชว์เหงือกแล้วพยักหน้าให้กับแผ่นหลังกว้างของเขาราวกับเด็กที่ยิ้มดีใจให้กับผู้ใหญ่ที่ยื่นลูกอมให้ ก่อนจะวางซองอะไรสักอย่างไว้ที่โต๊ะข้างเตียง

     เลิฟ... งั้นหรอ

     ทำไม?

     “พี่มาร์คจะทำอะไรกันแน่” ฉันเอ่ยถามเขาเมื่อมินะเดินออกไปแล้ว – ล็อคห้องด้วย อืม คนดี๊คนดี – พี่มาร์คยืดตัวตรง หันหน้ามาสบตากับฉัน ก่อนจะยกยิ้มมุมปาก แล้วตอบคำถามฉันด้วยคำตอบไม่พึงประสงค์เลยสักนิด

     “พี่แค่อยากให้เด็กคนหนึ่งลืมใครสักคนในชีวิต...”

     “แล้วร้องเรียกแค่พี่มาร์คคนเดียวก็พอ”

     บ้าไปแล้ว

     แม้เขาจะหล่อและหน้านิ่งแบบคนคูลๆแค่ไหน แต่สายตาที่เขามองฉันอยู่ แม่งโคตรน่ากลัว น่ากลัวกว่าครั้งแรกที่เจอกันเสียอีก

     ก็ตอนนั้นเขามองฉันเพราะ... หึงแบมไม่ใช่รึไง

     “ทำไม... พี่ไม่ได้รักแบมหรอกหรอ” แม้จะไม่ได้เข้าใจไปซะทุกเรื่อง ฉันก็ไม่ได้โง่พอที่จะไม่รู้ว่าเด็กคนหนึ่งที่เขาพูดหมายถึงใคร เขานิ่งไปสักพัก (ปกติก็เงียบอยู่แล้ว) ก่อนจะหัวเราะออกมาให้ฉันตกใจอ่อน

     “รักงั้นหรอ... เมื่อกี๊ลิซพูดว่า... พี่รักแบมงั้นหรอ เด็กคนนั้นอ่ะนะ” เขาหัวเราะเหอะ เงยหน้าขึ้นจนสุดก่อนจะมองฉันอีกครั้ง

     “เด็กคนนั้นน่ะ มันโง่!”

     เชี่ย

     “ตอนเจอกับแบมครั้งแรกน่ะ เด็กคนนั้นน่ารักมาก แต่พอเขาเดินมากับเพื่อนผู้หญิงคนนึงแล้วบังเอิญพี่ไปเจอพอดี”

     “บอกตามตรง ในหัวตอนนั้นพี่คิดแต่ว่าอยากได้เด็กผู้หญิงคนนั้น”

     อึก

     “จะด่าว่าพี่เลวก็ได้นะ แต่พี่น่ะ ทำได้ทุกอย่าง เพื่อให้เด็กคนนั้นรักพี่ แทนที่จะรักคนอื่น” เขาค่อยๆก้าวเข้ามาใกล้ฉันช้าๆ ทำให้ฉันถอยหลังโดยอัตโนมัติ จนส้นเท้าชนกับโซฟาดังกึก

     “พี่ทำได้ทุกอย่างเพื่อให้ลิซมีแค่พี่คนเดียว ได้ยินมั้ย!”

     เสียงตะคอกดังใส่หน้าฉัน มือที่บีบและเขย่าไหล่ฉันอย่างแรงทำให้ขาขัดกับโซฟาแล้วล้มลงไปอย่างไม่ได้ตั้งใจ

     หอยหลอด นิยายน้ำเน่าป่ะคะ จับวางมาก

     เหมือนแรงบีบที่หัวไหล่ของฉันมันทำให้ฉันหมดแรงไปเสียดื้อ ความตั้งใจที่จะหนีตั้งแต่แรกไม่สามารถข้ามผ่านความเจ็บไปได้ เขาก้มมองฉันด้วยหน้านิ่งๆก่อนจะเดินไปยังโต๊ะข้างเตียง ก้มลงหยิบบางอย่างขึ้นมาแล้วเดินกลับมาหาฉันอีกครั้ง

     ทำไมจะไม่รู้ล่ะ ว่าเลิฟคืออะไร

     เขานั่งลงที่ปลายเท้าของฉัน เปิดซองสีขุ่นแล้วหยิบเม็ดยาที่มีตัวอักษร LOVE สลักนูนอยู่... ยาเม็ดสีฟ้าและสีม่วงซึ่งเป็นยาเสพติดที่ฉันจำได้ขึ้นใจเพราะอาจารย์วิชาสุขศึกษาบังคับให้เรียนตั้งแต่ปอสี่ ไม่ได้ทำให้ฉันรู้สึกตกใจหรือสงสัยเมื่อเห็นมัน

     แต่ทำไมพี่มาร์คถึงมีมันล่ะ

     ความสงสัยที่มีมากเกินไปจนไม่รู้จะพูดอะไรออกมา ทำให้พี่มาร์คพุ่งมือมาบีบแก้มฉันอย่างแรงราวกับไม่อยากให้ฉันถาม ใบหน้าของเขาไม่มีร่องรอยของคนติดยาหรือโรคจิตเลยสักนิด แต่สิ่งที่เขากำลังยื่นมาจ่ออยู่ที่ปากฉัน ทำให้ฉันฉุกคิดอะไรบางอย่างขึ้นมา

     คนแบบนี้น่ะหรอ เดือนบริหาร

     ฉันพยายามส่ายหน้าไปมาไม่ให้เม็ดยาสองเม็ดเข้าปาก แต่แรงเยอะเป็นบ้า นี่แรงผู้ชายหรือแรงควายวะเนี่ย เจ็บแก้มฉิบหาย เชื่อเลยว่าถ้าเขาปล่อย ต้องมารอยนิ้วแดงๆอยู่บนหน้าฉันแน่ๆ แต่ใครจะไปสนกันเล่า! ฉันพยายามกระทุ้งตัวเขาด้วยเข่า แต่เขาก็ขึ้นมานั่งทับตัวของฉันเอาไว้ สะบัดข้อมืออย่างแรงให้หัวฉันอยู่นิ่ง

     พยายามปิดปากแค่ไหนก็ทำไม่ได้

     ฉิบหายเอ๊ย

     สิ่งที่ฉันไม่อยากให้เกิดขึ้นก็มาถึง... เม็ดยาสองสีสัมผัสกับปลายลิ้นของฉัน ทฤษฎีที่บอกว่ามันไม่มีกลิ่นและไม่มีรสนั่นคงเป็นเรื่องจริง แต่ที่เรียนมาน่ะ มันเป็นยาเสพติดประเภทกระตุ้นประสาทเป็นเวลาสั้นๆ จากนั้นจึงหลอนประสาทอย่างรุนแรง... ความรู้สมัยมอต้นที่แล่นเข้ามาในหัวทำให้ฉันพยายามถุยมันออกมา แต่มือของเขาที่ปิดปากฉันเอาไว้แน่นแม่ง... เชี่ยเอ๊ย

     ฉัน... เผลอกลืนมันลงไปแล้ว!

     ฉันไอและสำลักเล็กน้อยเมื่อเม็ดยาลงคอไปโดยไม่มีน้ำล่อลื่น เขาปล่อยมือไปช้าๆ และยังคงมองอย่างไร้อารมณ์ พี่มาร์คลุกขึ้น ก่อนจะล้วงหยิบบางอย่างออกมาจากกระเป๋าหลังกางเกง

     ยาหน้าตาแบบนั้นมัน

     ยากระตุ้น... เซ็กซ์!?

     แต่แล้วจู่ๆ ฉันก็รู้สึกมึนไปเสียดื้อๆ อาการนี่มันอะไร อ่า ร้อนเป็นบ้า หัวใจเต้นแรง เหงื่อออกเยอะ หลอดไฟสีขาวสว่างภายในห้องเปลี่ยนเป็นสีต่างๆ เหมือนหูอื้อ ร่างกายที่เริ่มชื้นเหงื่อทำให้ฉันถอดเสื้อแจ็คเก็ตออกอย่างไม่รู้ตัว อาการแบบนี้มัน

     เลิฟ... ออกฤทธิ์แล้ว...

     พี่มาร์คยกตัวฉันแล้วอุ้มไปนอนบนเตียง ฉันควบคุมร่างกายตัวเองไม่ได้... ไม่ได้เลยสักนิด สติเริ่มเลอะเลือนราวกับเมาเหล้า ภาพพี่มาร์คที่ค่อยๆคร่อมฉัน แทนที่จะผลัก มือฉันกลับยกขึ้นไปลูบไหล่ของเขาแทน...

     แล้วสติของฉันก็ขาดหายไปเมื่อเขาก้มลงมา... จูบ...

-25%-

xxxx

     “...” บรรยากาศเงียบชวนอึดอัดภายในรถทำให้ขยับตัวไม่ถูก ฉันมองเดือนวิศวะปีสี่ที่นั่งหน้าฉันกับเดือนวิศวะปีหนึ่ง วันนี้เขานิ่งราวกับว่าเขาโดนผีสิงอย่างงั้นแหละ และเหมือนว่าเขาจะรู้ว่ามีคนมองอยู่ สายตาแข็งที่เหลือบมาทำให้ฉันหลบสายตาแทบไม่ทัน เสียงถอนหายใจของพี่ฮันบินกลายเป็นเสียงที่ดังที่สุดตอนนี้ ก่อนที่เสียงพูดจะดังขึ้นแทน

     “พี่จะพาพวกเราไปไหน” เป็นยัยเจนที่นั่งอยู่ข้างฉันเอ่ยถาม เขามองด้วยหางตา ก่อนจะหัวเราะในลำคอดังหึ “ทำไมล่ะ ยังไม่ไว้ใจอีกหรอกหรอ”

     “ก็พี่ชอบลิซ-”

     “แล้วยังไงเล่า ชอบแล้วจำเป็นต้องเลวขนาดนั้นเลยรึไงกัน”

     พี่ฮันบินพูดอย่างใส่อารมณ์ แต่ไม่ตอบคำถามที่ว่าจะพาไปไหน เจนนี่ทำท่าฟึดฟัดเล็กน้อย ก่อนจะชะเง้อหน้ามองข้างทาง “แบม แบมรู้ใช่มั้ยว่าตอนนี้พี่มาร์คอยู่ที่ไหน” ฉันถามน้องก่อนจะเอื้อมมือไปแตะไหล่น้องเบาๆ

     “รู้ครับ... พวกพี่ไม่ต้องห่วงหรอกว่าพี่ฮันบินจะทำอะไรไม่ดี เห็นแบบนี้เขาก็ยังเป็นคนดีอยู่นะครับ”

     “อ้าวไอ้เด็กเวรนี่... ถ้าไม่เห็นว่าเป็นรุ่นน้องในคณะกูตบหัวหลุดไปแล้ว” เขาบ่นออกมาด้วยท่าทางหงุดหงิด แต่มันก็แค่บ่น เขาไม่ได้ทำร้ายใครอย่างที่พูด จริงๆฉันรู้สึกว่ามันก็แค่คำพูดกร่างๆที่พยายามทำให้ตัวเองดูแข็งแกร่งก็เท่านั้นแหละ ไม่รู้สิ ฉันแค่คิดว่า พี่ฮันบินเขาก็คงมีอารมณ์อ่อนไหวอยู่เหมือนกันนั่นแหละ

     Rrrrrrrr Rrrrrrrr

     เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นทำลายความเงียบ หน้าจอที่สว่างวาบในมือของพี่ฮันบินกลายเป็นเป้าสายตาของทุกคนในตอนนี้ เบอร์แปลกที่ไม่ได้บันทึกเอาไว้กลับไม่ได้ทำให้เขาลังเลเลยสักนิด

     “บอกยัยนางพญาไปแล้วใช่มั้ย” เขาเอ่ยถามปลายสายทันทีที่รับ ไม่มีคำทักทายอะไรเลย ราวกับว่าเจ้าของเบอร์แปลกสนิทกับเขาอย่างไรอย่างนั้น

     “แล้วจุนฮเวกับน้องลลิซล่ะ”

     “...”

     “โอเค กำลังรีบไป... เอ้อยูริ! บอกยัยนั่นด้วยว่าอย่าโครมครามนักล่ะ มันไม่คุ้มกับเงินที่ร่วมลงทุนกับไอ้หมานั่น” เขาพูดแค่นั้นก่อนจะกดตัดสายไป ชื่อของรุ่นพี่ดาวคณะวิศวะทำให้ฉันรู้สึกแปลกใจขึ้นมาเล็กน้อย และเหมือนว่าเขาจะรู้อีกแล้วว่ามีคนมอง จึงเอ่ยพูดขึ้นมา

     “ยูริเป็นคนบอกฉันตอนเจอจุนฮเวโดนจับตอนกำลังจะไปหาเพื่อนมัน”

     อ่า จุนฮเว ฉันรู้สึกผิดกับเด็กคนนั้นชะมัด ขอโทษนะ

     “ส่วนลลิซ... จะอธิบายยังไงดีล่ะ เหมือนเหยื่อในครั้งนี้จะเป็นลลิซมากกว่าจุนฮเวนะ ไอ้หมานั่นก็ดูเหมือนจะชอบน้องด้วย”

     “ใช่มั้ยแบมแบม” ผู้ถูกถามกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก มือที่วางอยู่บนตักของเขากำแน่นไม่กลัวว่าเล็บจะจิกจนเลือด แบมตวัดหางตามองหน้าพี่ฮันบิน ก่อนจะหลับตาลงแล้วถอนหายใจออกมา

     “ถึงแล้ว เลิกพล่ามแล้วไปช่วยเพื่อนผมสักที”

xxxx

     “ยัยนั่นน่ะ เพิ่งมาถึงก็เล่นเละไปแล้วล่ะ เด็กญี่ปุ่นหน้าตานิ่มๆคนนั้นก็ขวางไม่อยู่” เสียงจากด้านหลังทำให้ฉันที่กำลังเดินด้วยส้นสูงเสียงดังหันขวับ แต่ก็แค่นั้นแหละ ตอนนี้ฉันไม่สนหรอกว่ายัยดำจะพูดอะไร ฉันสนแค่น้องลลิซของฉันเท่านั้นแหละ

     ถ้ามันทำอะไรน้องรหัสฉันแค่ปลายนิ้วล่ะก็ มันตายแน่!

     “จุนฮเวน่ะ กูให้เด็กที่อยู่ใกล้ที่สุดรีบบึ่งรถมาช่วยก่อนที่พวกกูจะมาถึงแล้ว โชคดีที่ยังโดนไม่หนักมาก ตอนนี้จุนฮเวไม่มีอะไรให้เป็นห่วงหรอก” ยูริบอกกับปลายสาย เดาไม่ผิดก็คงเป็นตาบ้านั่นที่มาจีบน้องรหัสฉันแน่ๆ

     อ้อใช่! ลืมแนะนำตัวไปเลย สวัสดีเอวรี่บอดี้นะคะ ดิฉัน สเตฟานี่ ฮวัง พี่รหัสปีสี่ของน้องลลิซสุดน่ารักกกเองค่ะ และตอนนี้ฉันกำลังเดินเร็วไปยังห้องสุดทางเดินชั้นที่สี่สิบอยู่ค่ะ รีบมาก แต่ที่ไม่วิ่งก็เพราะเดี๋ยวส้นสูงหักคาพื้นค่ะ วุ่นวายไปอีก จะถือแล้ววิ่งก็ต้องคีพลุคหน่อยเพราะสุดที่รักของฉันก็เดินตามมาอยู่ด้วย เอาเป็นว่า ยังไม่ต้องสนใจใครทั้งนั้นหรอกค่ะ สนแค่ว่าตอนนี้ไอ้คนที่มันถือหุ้นโรงแรมนี้ร่วมกับฉันมันทำน้องลลิซมากเท่าไหร่แล้ว

     มัน! ตาย! แน่!

     “ส่วนน้องลลิซน่ะ...”

     ถึงแล้ว!

     ปึง!

     “ยัยเมกันเพิ่งจะใช้ส้นสูงตอกประตูไปแหละ”

     “หุบปากไปซะควอน ยูริ!” ฉันหันหลังไปตะโกนใส่คนที่หยุดยืนยิ้มร่าให้ฉัน ก่อนจะเปิดประตูเข้าไปในห้องเพื่อหาเป้าหมาย

     หนอย! ไอ้หมามาร์คต้วน!

     “ตายเถอะมึง!” ฉันพรวดพราดเข้าไปใช้เล็บจิกหัวคนที่กำลังเลื่อนกายลงไปซุกไซร้ส่วนใต้สะดือของน้องให้เงยหน้าขึ้นมาทันทีที่เห็น ฉันกระชากใบหน้าสุดหล่อของไอ้หมาบ้าขึ้นมาสะบัดอย่างแรงเป็นตุ๊กตา ก่อนจะต้องกัดฟันกรอดที่มันแสยะยิ้มหวานใส่ฉัน

     เดี๋ยวแม่เตะให้ยิ้มไม่ได้อีกเลยนี่

     “ว้ายตั่ยแล้ววววววววว” ยูริอุทานออกมาก่อนจะหยิบเสื้อแจ็คเก็ตบนโซฟารีบมาปิดท่อนบนที่เปลือยเปล่าของลลิซ และรีบห้ามมือของน้องที่กำลังจะดึงกางเกงที่ถูกรูดซิปไปออก

     “คนอ่านต้องคิดว่าเราเป็นแก๊งสามช่ามาเล่นตลกกลางเรื่องแน่ๆ” เสียงพึมพำของคนที่นั่งก้มหน้าก้มตาขัดสมาธิอยู่บนพื้นดังขึ้น “ผัวคะ! ช่วยลุกขึ้นแล้วมารวบหัวรวบหางนังมาร์คให้หน่อยค่ะ อย่ามัวแต่เล่นเกม!”

     “จ้าๆ ลุกเดี๋ยวนี้แหละจ้า” แทยอนขานรับก่อนจะค่อยๆลุกขึ้นแล้วมาล็อคคอล็อคแขนเป็นมวยปล้ำมาร์คแทนฉัน

     “เลิกห่วงไอ้มาร์คแล้วมาดูน้องดาวของฉันก่อนมั้ย ...เดี๊ยวๆๆๆๆอย่าเพิ้งงงงง” ฉันหันมองตามเสียงของยูริทันที ลลิซที่อยู่บนเตียงเตรียมจะลูดซิปเสื้อแจ็คเก็ตที่ยูริเพิ่งใส่ให้ออก เสียงพึมพำว่าร้อนดังเอื่อยๆออกมาเป็นระยะ ยังดีที่ยูริห้ามมือน้องเอาไว้อยู่ ไม่งั้นไม่เหลือแล้ววว

     “เอ่อ โทษทีนะ จะล็อคฉันไว้ไปถึงเมื่อไหร่”

     “หุบปาก!”

     “...แค่จะบอกว่าอยากชู่วู่วก่อนเท่านั้นเอง ไม่นานสักหน่อย ใจร้ายจัง”

     หนอย ยังจะมีหน้ามาพูดอะไรแบบนี้ด้วยเสียงหงอยๆอีก

     “ลลิซ!”

     แต่เสียงของผู้มาใหม่ที่ดังขึ้นนั้นก็ทำให้พวกเราทั้งหมดหันไปมองยังประตูทันที น้องรหัสของฉันอีกคนพุ่งเข้ามาหาคนที่นอนทรมานจะเป็นจะตายอยู่บนเตียงทันทีที่มาถึง

     “เราน่ะรีบพาลิซกลับหอเถอะจีซู อยู่ที่นี่คงดูไม่ดีนัก” ฉันว่าพลางลูบหัวคนที่กำลังร้อนใจ “อีกเดี๋ยวตำรวจก็คงมาจับมาร์คแล้วล่ะ ข้อหาลักพาตัว แล้วก็ข้อหามียาเสพติดไว้ในครอบครอง แต่ไม่ต้องห่วงหรอก เดี๋ยวพวกพี่อยู่เป็นพยานให้ก็ได้”

     “ยาเสพติด?!”

     จ้าๆ ตกใจกันเป็นหมู่คณะอย่างกับอนิเมะตาโตสมองกลวงเลยจ้า

     “หมอนี่เอายาเลิฟให้ลิซกิน ยาเสพติดที่อารมณ์ประมาณยากล่อมประสาทน่ะ” ฉันอธิบาย ลุกขึ้นเดินไปหาคนที่โดนแทยอนล็อคตัวเอาไว้อยู่ “เห็นโด่ๆอยู่นี่นางก็คงจะกินยาปลุกเซ็กซ์ไม่ก็อะไรสักอย่างเข้าไปด้วย” พูดพลางจิ้มลงไปตรงน้องชายของไอ้หัวทอง ระดับนี้แล้ว โกรธกว่าอายแล้วจ้ะ

     “บัดซบ เลว ทราม ต่ำช้าที่สุดในโลก” ฉันหันมองจีซูที่กำลังพยุงลิซซึ่งกำลังเหงื่อแตกอยู่ในอ้อมกอดของเธอ น้องหยุดยืนอยู่ตรงหน้ามาร์ค

     “เหี้ย”

     ก่อนจะเดินออกไปโดยมีอีกสองสาวห้อยท้ายตามไปด้วย

     สั้นง่ายได้ใจความจัง

     “แล้วตานี่ล่ะ ฉันเมื่อยแล้วนะ” คนตัวเล็กบ่น ทำท่าจะปล่อยให้มาร์คไหลลงไปนอนกับพื้น แต่พ่อหนุ่มหน้าหวานที่เด็กที่สุดในที่นี้ก็พุ่งเข้าไปรับตัวเอาไว้เสียก่อน “เดี๋ยวผมดูแลพี่มาร์คเองครับ พวกพี่ไปเถอะ”

     “ใจอ่อนเหลือเกินพ่อคุณ” ฮันบินบ่น ก่อนจะเดินออกจากห้องไป น้องสองแบมดูหน้าเสียไปเล็กน้อย แต่น้องกลับถอนหายใจ แล้วยิ้มออกมา

     “ก็ผมรักพี่มาร์คนี่นา”

     ตายแล้ว ตาหนู น่ารักอะไรขนาดนี้ลูก

     “เอาเหอะๆ พวกเราก็กลับกันได้แล้วน่า ป่านนี้สิก้าด่าฉันไปเจ็ดชั่วโคตรแล้วมั้ง” ยูริบ่นกระปอดกระแปด ก่อนจะลุกขึ้นแล้วพยักพเยิดหน้าให้น้องแบมพามาร์คออกไปด้วยกัน แทยอนถอนหายใจเล็กน้อยก่อนจะเข้ามาควงแขนฉันตามออกไป

     เป็นคืนที่วุ่นวายดีจังเลยน้า

-70%-

xxxx

     ‘ตำรวจเพิ่งขอสอบปากคำพวกพี่เสร็จน่ะ ส่วนนายมาร์คก็ยอมรับว่ามียาเสพติดในครอบครองจริง แถมยังดัดแปลงโครงสร้างทางเคมีของยาเสพติดบางอย่างด้วย’

     “ดัดแปลงหรอคะ หมายถึง... เพิ่มคุณสมบัติยาเสพติดน่ะหรอคะ” ปลายสายที่น่าจะเพิ่งออกจากโรงพักทำให้ฉันตกใจใจคำตอบเล็กน้อย ตอนนี้ฉันอยู่บนรถตู้คันเดิม คนขับรถของพี่ฮันบินเป็นคนขับมาส่ง อีกไม่เกินห้านาทีก็คงถึงหอแล้วล่ะ

     แต่ลิซที่นั่งอยู่ข้างๆฉันน่ะสิ เริ่มจะไม่ไหวแล้ว

     ‘ประมาณนั้นแหละ นางบอกว่ามีรุ่นน้องที่สนิทคนนึงอยู่คณะเภสัช นางไม่บอกชื่อด้วย บอกแค่ว่าเก่งมากๆ น้องคนนั้นช่วยทำยาขึ้นมาให้ใหม่ เพิ่มบางอย่างลงไปในโครงสร้างของยาเลิฟ ให้พูดง่ายๆก็...’

     ‘นายมาร์คเนี่ย มียาเลิฟที่ปลุกเซ็กซ์ได้เป็นของตัวเอง... ประมาณนั้นแหละ’

     ป ปลุกเซ็กซ์... งั้นหรอ

     คำพูดของพี่สเตฟานี่ทำให้สายตาของฉันเบนไปมองคนข้างกายที่เอาแต่ขยับไปมาอย่างทรมาน ก่อนที่น้องจะขยับใบหน้ามาซุกที่ต้นคอของฉัน ลมหายใจร้อนขับออกมาไม่เป็นจังหวะ ทำให้ฉันเริ่มหน้าแดงอย่างช่วยไม่ได้

     ‘จีซู ฟังพี่อยู่รึเปล่า’

     “คะ คะ?”

     ‘จริงๆเลยน้า ...เมื่อกี๊พี่ถามว่าถึงหอรึยัง’

     “ต ตอนนี้เลยตึกคณะวิศวะแล้วค่ะ จะถึงแล้ว” ฉันตอบพี่ฟานี่ พลางขยับตัวลลิซให้ลงมานอนตักแทน

     บ่นว่าร้อน แต่เอาหน้ามาซุกท้องนี่มัน...

     ‘งั้น เราก็ดูแลลิซดีๆละกัน เช็ดตัวน้องหน่อยก็ได้ หรือไม่ก็ พี่แนะนำให้อาบน้ำเถอะ น่าจะบรรเทาได้บ้าง ...พี่ไปน้า’

     “ค่ะ สวัสดีค่ะ”

-

     “พี่จีซู... ลิซร้อนนน” เสียงของคนที่อยู่บนเตียงทำให้ฉันหันขวับไปมองทันที จากที่คิดจะลุกไปหยิบผ้าชุบน้ำมาเช็ดตัวให้ก็ต้องเปลี่ยนความคิดทันที ฉันรีบเข้าไปห้ามมือซนๆของน้องที่กำลังจะปลดเปลื้องทุกสิ่งอย่างออกจากร่างกาย แต่

     “ว้าย!”

     ลลิซกระชากฉันให้ลงไปนอนทับตัวน้องอย่างแรง รั้งท้ายทอยฉันเอาไว้ ประกบปากจูบดูดดื่มอย่างรวดเร็ว มือข้างหนึ่งดึงมือฉันให้ไปรูดซิปเสื้อแจ็คเก็ตตัวหนาที่น้องพยายามถอดมาตลอดทาง ราวกับจูบของน้องนั้นดูดเรี่ยวแรงและสติฉันไปเสียหมด

     แต่ความคิดข้างในก็สั่งให้ฉันออกแรงดึงน้องให้ลุกขึ้นก่อนที่จะทำอะไรไปมากกว่านี้ ฉันผละจูบออกมาแล้วดึงน้องให้ตรงไปยังห้องน้ำด้วยกัน แต่ยังไม่ทันได้เปิดประตูห้องน้ำ น้องก็ถอยหลังพิงกำแพงแล้วรั้งฉันไปจูบอีกรอบเสียก่อน เสื้อแจ็คเก็ตที่ร่นไปจนเปิดไหล่ขาวของน้อง ทำให้ฉันที่สติกำลังพร่ามัวเลื่อนใบหน้าลงไปกดริมฝีปากลงบนไหล่ขาวของน้อง ก่อนที่เสียงสั่นเครือของน้องจะทำให้เส้นเชือกความอดทนของฉันขาดกระจุย

     “พ พี่จีซู... ลิซร้อนนน อาบน้ำให้ลิซหน่อย”

     เป็นคุณ คุณจะทำยังไงล่ะ

.

.

.

.

.

.

.

.

สำหรับคนที่ต้องการ NC ให้ DM มาหาไรท์ในทวิตเตอร์นะคะ

-100%-

ช่วงไรท์พบประชารีด

ว้ายตั่ยแล้วววววววว /ยิ้มกริ่ม/

มีเรื่องที่อยากให้ทำกันค่ะ นี่

แบบสอบถามคนที่อยากได้ชุดนิยาย #เพื่อนชาวต่างชาติ และ #ลลิซเด็กวิดวะ จิ้มพลีส

*วิบัติเพื่ออรรถรสนะคะ อิ้อิ้*

ถ้ามีคำผิดเดี๋ยวมาแก้ให้เนาะะะ

*สารบัญฟิคเรื่องอื่นที่แนะนำ*

เพื่อนชาวต่างชาติ จิ้มเลยอิ้อิ้

ข้างห้องเดอะซีรีส์ จิ้มเลยอิ้อิ้

ใครอยากบ่น ทวงฟิค ก่นด่านังไรท์ หรืออะไรก็ตาม ก็สามารถรวมตัวกันได้ที่ #ลลิซเด็กวิดวะ

หรืออยากบ่นถึงฟิคกับนังไรท์คนนี้ตรงๆ ก็สามารถมาทำได้ที่ทวิตเตอร์ @premtjn เลยค่ะ

อย่าลืมโหวต+คอมเมนท์เป็นกำลังใจให้ด้วยนาจาาา

#ลลิซเด็กวิดวะ

อิ้อิ้

#พิ้งค์เทียร์

CR.SHL