คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : ตอนที่ 6
“เฮ้ยๆ!! เร่มือหน่อยโว้ย ทำให้เสร็่อนเที่ยวล่ะ เร็วๆเ้า” เสียผู้ัารสาวร้อเร่ลูน้อให้เร่รอบพลาสิผลอุ่นให้ทัน่อนเที่ย
“อ้า วันนี้อาาศีริๆ” เธอล่าว่อนสูอาาศเ้าเ็มปอเฮือให่
“.........แ้ฝนำลัิฮั่มเ้อรับ ุภัทร” พันธ์ล่าว้วยใบหน้าน ่อนแหนมอเมทะมึน้อนให่ที่ำลัลอยมาปลุมไร่เร้นรั
“ฝนแล้วมันไม่ียัไว่ะ? เย็นะาย ิน็ไ้น้ำ ร่วนุยสมบูร์ ไอ้นี่มอโลในแ่ร้ายริๆ ไปๆ ไปทำานแเลย อย่ามายืนเสนอหน้าัอารม์ัน” หล่อนะเพิลูน้อพลาทำท่าไล่ว
“อีหยัอเาว่ะ? มื้อ่อนพอฝนฮั่ม เพิน่าหอเทวา เป็นหยัั่นหายป่วยือมาเป็นั่ี่ว่ะ......เอ๊ะ!!! หรือว่าุภัทรเพิ่นี่ินยาผิ?”พันธ์รำพันะเินไปสมทบนานนอื่นๆ
มื้อเที่ยท่ามลาสายฝนโปรยปราย มะพร้าวและรุระวีนั่ทานอาหารที่มะปราทำมาให้อย่าเอร็อร่อยในโรอาหาร หาแ่ปิ่นโอีอันยัรออยเ้าอมันอย่าใ่อ
“นายหิะ เ้าไปนั่รอ้าใน็ไ้นะะ เี๋ยวุภัทรแมาแ็วิ่เ้ามาในโรอาหารเอล่ะ่ะ มายืนริมายาแบบนี้มันโนละออฝนนะะ เี๋ยวะไม่สบายเอา” มะวิสาวใ้เินมาบอนายสาว้วยวามห่วใย หาแ่เธอลับไม่มีทีท่าะเห็นล้อยามแ่อย่าใ
“เอ่อ...ไม่เป็นไร๊ะ ันมายืนูวิวน่ะ ูสิฝนแบบนี้ บรรยาาศีทีเียว สวยใ่ไหม?” มะปราเสไปเรื่ออื่น ทั้ที่นเอยืน่อรอารมาถึอผู้ัารสาวใะา ้วยัวลว่านป่วยเพิ่ฟื้นไ้ะไ้ลับอี ทันในั้นเาราอรถุ้นา็ับเ้ามาใล้ให้นายหิไ้เบิาโพล้วยใระทึ
“โอ้นั่น ุภัทรมาแล้ว!!!” มะวิล่าว ทันในั้นมะปรา็รีบวิ่เ้าไปในโรอาหาร ทำให้สาวใ้มอาม้วยวามนทั้ที่นายหิรออยารมาถึอผู้ัารสาวมานานแท้ๆ
“อ้าวมะวิ มารอใรหรอ?” ภัทรถามเมื่อวิ่เ้ามายัายาโรอาหาร
“อ้อ ไม่ใ่หนูหรอ่ะ แ่เป็นนาย......” มะวิยัไม่ทันอบบ ็เห็นนายหิอนเินมาพร้อมผ้านหนูผืนเล็ในมือ
“ฝนหนัแบบนี้ ไม่น่าผ่าฝนมาเลยนะะ ุเพิ่ฟื้นไ้แท้ๆ” มะปราล่าวพลายื่นผ้านหนูให้ภัทร
“็เพราะว่าลัวไ้ลับนะิ เลยรีบมาหาพยาบาล” ภัทรอบะรับผ้านหนูโยมีมือุนแอบสะิมือนุ่มใ้ผ้านหนูนั่น ทำให้พวแ้มาวอมะปราแระเรื่อึ้นทันา
“เอ๊ะ!! นายหิหน้าแเียว่ะ นี่ไม่สบายหรือเปล่าะ มะวิบอแล้วว่าอย่ามายืนรนี้นาน มา่ะ เ้าไป้าในัน” มะวิถามึ้นพลาสัมผัสหน้าผาวัอุหภูมินายหิ ่อนะลาเธอเ้าไปในโรอาหาร โยมีภัทรมอามทัู้่้วยรอยยิ้มเ้าเล่ห์ แล้วับหน้า้วยผ้านหนูที่ไ้รับ ลิ่นหอมรัวนทำให้เธออสูมมันไม่ไ้
“อ้าวภัทรมาแล้วหรอ เป็นยัไบ้า เหนื่อยเลยินะ มาถึ็โนฝนเลย” รุระวีล่าวทัเมื่อเห็นผู้ัารสาวเินมานั่ร่วมโ๊ะ
“โอ้ย สบายนาย แ่นี้ิ๊บๆ” ภัทรอบพลายัไหล่
“พี่หายีแล้วแน่หรือรับ มาโนฝนแบบนี้เี๋ยวไ้ะลับเอานะรับ” มะพร้าวถาม้วยวามัวล
“ไม่้อห่วพร้าว นายหิน่ะ เามียาีให้พี่ิน ่อให้เป็นอี เา็รัษาพี่ไ้สบายอยู่แล้ว” ภัทอบพลาหันไปมอมะปรา้วยสายารุ้มริ่ม ทำให้ใบหน้าเธอร้อนผ่านอีรั้ ายหนุ่มทั้สอึหันไปมอพยาบาลสาวที่ถูล่าวอ้า
“อบใปรามานะะ ทีู่แลภัทรให้ ยัไพี่ฝาภัทร้วยละัน ีริๆที่มีพยาบาลในบ้านแบบนี้” รุระวีล่าวพร้อมรอยยิ้มหวาน มะปราไ้แ่หลบสายาและพยัหน้ารับ้วยวามเินอาย เพราะสายานทะเล้นยั้อมอเธอไม่วาา ึทำให้เธอรู้สึร้อนรุ่มแม้ท่ามลาฝนพร่ำเ่นนี้ เมื่อภัทรเริ่มลมือทานอาหาร มะปราึอปลีัวไปเ้าห้อน้ำเพื่อสบใัวเอ แม้เธอะพ้นสายามนั้นแล้วแ่็ไม่อาทำให้เธอสบใลไ้ เมื่อรสสัมผัสและวามรู้สึยัรารึอยู่ในห้วำนึทุวินาที เธอมอใบหน้าแระเรื่ออนที่หน้าระ แ่ลับเห็นใบหน้ามเ้มอนทะเล้นามมาหลอหลอน เสียระิบและอุหภูมิที่ถ่ายทอนั้นมันยััเนเสียนเหมือนเธอำลัถูอรัอยู่็ไม่ปาน เธอหลับาระลึถึมันอีรั้
“ทำอะไรอยู่หรอ?” เสียแหบพร่าอนพาลระิบที่้าหูพร้อมอ้อมออันร้อนรุ่มึเธอให้ื่นาภวั์
“ว้าย!! ุภัทรทำอะไระเนี่ย อย่า่ะ เี๋ยวใรมาเห็นเ้า” มะปราร้อห้ามและผลัไสเมื่อถูรุราน
“ไม่้อห่ว ไม่มีใรเห็นหรอ นานลับไปหมแล้ว ฝนมันาแล้วล่ะ” ภัทรอบพลาพรมูบไปที่ออาว ทำให้มะปราถึับเผลอรา้วยวามรัวน
“ไม่ไ้่ะ เี๋ยวนเห็น อ้ะ อ้า....” มะปราท้วเสียระเส่า พร้อมับมืออ่อนแรที่ปัป่ายมือุนอนพาลึ่อนนี้เริ่มรุรานหน้าออิ่ม
“อืม....ออหน่อยนะ....” ภัทรอ้อน ่อนะูเ้นไปที่ออาวและบเม้มให้อีนร้อรา้วยวามเ็บปวแสนหวาน
“อ้า!!!.........ุภัทร......” มะปรารา่อนะหันมาประบริมฝีปาร้อนอนพาลและยินยอมให้รุรานแ่โยี
“นายหิะๆ นายหิอยู่ในนั้นหรือเปล่าะ?” เสียมะวิร้อถามา้านนอ ทำให้มะปราถึับสะุ้สุัวและรีบผลัไสภัทรออทันที แ่นทะเล้นลับยิ่รุเร้าเธอหนัึ้น
“ุภัทรปล่อยปราิะ อย่า่ะ ุภัทร......” มะปราวิวอนหาแ่โนนพาลปิปา้วยริมฝีปาื้อรั้น
“เอ๋....็เห็นมาเ้าห้อน้ำนี่น่า ไปไหนน้า?.....หรือว่าไ้ึ้นแล้วเป็นลมในห้อน้ำ ายแล้วนายหิะ เป็นอะไรไหมะ? นายหิ!!!” มะวิรีบวิ่เ้าไปในห้อน้ำทันทีที่ระหนัไ้ว่านายหิอนะเิอันราย หาแ่มาพบเ้าับร่าบาที่ถูประอยืนเพราะหมแร ใบหน้าเธอุไปยัไหล่อผู้ัารสาว
“นายหิไม่่อยสบายน่ะ เี๋ยวันับรถไปส่ที่บ้านเอ แามไปทีหลันะมะวิ” ภัทรล่าว่อนะประอร่าบาออไป ทัู้่เินรไปยัรถและับหายไปทันที สาวใ้ไ้แ่ยืนเาหัว้วยวามน
ระหว่าทามายัเรือนให่ มะปรายับหน้าบนไหล่ ภัทรที่ำลัับรถอยู่ เสียหอบหายใอเธอทำให้ภัทรห้ามมือุนอนไม่ไ้ มือเรียมเาะุมไปยัาาว แรบีบเ้นเพิ่มอัราารหอบหายใอมะปราทุะ มือนยับสูึ้นเพื่อล่วล้ำพรมแนสวน ร่าบาึผวาับมือน้วนวามเสียว่าน
“อ้า....ุภัทร!!! อ้าอ้ะ.....” มะปราร้อราระเส่าพลาส่สายาวิวอนวามปรานี่อนพาล
“อย่ามอันแบบนี้สิ มันทำให้ันอยาูบุรู้ไหม?” ภัทรล่าวพลามอใบหน้าาม้วยวามปรารถนา
“ันอโทษ่ะ...อ้ะ อ้า!!!” มะปราหลบา่อนะราึ้นเมื่อมือนยัไม่หยุรุรานุอ่อนไหว เธอึบเม้นไปยัแนนพาลเพื่อสะันั้นอารม์หวาม
“อ้า...........” ภัทรราึ้นาวามเ็บปวที่ไ้รับ หาแ่มันลับสุสม ทัู้่หยุารระทำเมื่อรถแล่นมารถยัเรือนให่ ผู้ัารสาวลารถและไปเปิประูให้นายหิที่นั่หมแราารรุรานอน
“ถึแล้ว นายหิ” ผู้ัารสาวระิบบอ นายหิึส่สายารัวนเพื่อบอใบ้ให้อีนบริารเธอ้วยารอุ้มลเหมือนเ้าหิ ภัทรทำามอย่าเ็มใ ทัู้่รไปยัห้ออมะปรา วามรุ่มร้อนในวาอนายหิเร่ให้ฝีเท้าอผู้ัารสาว้าวอย่าว่อไว และเมื่อประูปิล ทัู้่็บรรเลเพลรัแ่ันอย่าไม่้ออลั้นและเรลัว่อสายาใรอี ภัทรพรมูบไปทั่วแผ่นหลัาว พร้อมเสียระเส่าอมะปราเมื่อยามริมฝีปาร้อนแผเผาแผ่นหลัเธอให้มอไหม้ ่อนที่ภัทระหยุารระทำนั้น ทำเอามะปราที่ำลัรวราอยู่หันลับมามอ้วยวามสสัยทันที
“........มีอะไรหรือะ ุภัทร?” มะปราถามเสียหอบ หาแ่อีนลับยิ้มเ้าเลห์ ่อนะไล้นิ้วเรียวไปบนแผ่นหลัาวอย่าเบามือ ทำให้มะปรารวราอีรั้และ็หยุมือลอี
“........อ้า....ุภัทรอย่าแล้ันิะ” มะปราอ้อนวอน
“ฮึๆๆๆ....็้อร้อันิ....” ภัทรหัวเราะในลำออย่าพอใ
“......................ไ้โปร......อัน้วยเถอะ่ะ” มะปราล่าววิวอน้วยวามเินอาย เมื่อนพาลไ้ในสิ่ที่เา้อาร็ยิ้มรับอย่าพอใ ่อนะทำามวามปรารถนาอมะปราให้สมใท่ามลาสายฝนที่โปรยปรายลมาอีรั้
ความคิดเห็น