เสียงกระซิบของพระเจ้า

ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ

พระผู้เป็นเจ้าได้ส่งเราชนมวลมนุษย์ได้ลงมาอยู่บนโลกใบเล็กที่อัดแน่นไปด้วย ความสุข รอยยิ้ม

เสียงหัวเราะ....ด้วยเหตุนี้พวกเรามวลมนุษย์จึงควรที่จะสวดขอพรให้พระผู้เป็นเจ้าที่สิงสถิตอยู่

บนสรวงสวรรค์ได้มีความสุขไปพร้อมกับเรา 

.

.

.

.

.

มันควรจะเป็นเช่นนั้นไม่ใช่หรือ?

.

.

.

.

พระผู้เป็นเจ้าที่ควรเคารพ ควรที่ก้มหัวแทบเท้าท่านอย่างไรล่ะ 

พวกมนุษย์ทั้งหลายกำลังหลงระเริงอยู่กับสิ่งที่ไม่น่าพิสมัยยิ่งนัก ทุกคนกำลังลืมพระผู้เป็นเจ้า

ที่ให้ชีวิตและส่งความสุขมาให้บนโลก ด้วยเหตุนี้หลังจากที่เหล่ามนุษย์ทั้งหลายลืมกันไป

การสวดมนต์ถวายขอพรที่เคยทำกันกลายเป็นเรื่องน่าเบื่อไปเสียแล้ว....จึงทำให้

พระผู้เป็นเจ้าโกรธแค้นมนุษย์หลากหน้าที่หลงลืมท่านไป หลงใหลกับสิ่งที่เกิดขนาด

.

.

.

.

ด้วยเหตุนนี้เอง

.

.

.

.

.

มนุษย์ทั้งหลายจึงพบพานกับความทรมานและเจ็บปวดเจียนตาย จากการที่หลงลืมพระผู้เป็นเจ้า

เป็นบทเรียนที่น่าพิสมัยแล้วสำหรับมนุษย์ที่หลงลืมไปว่า ใครเป็นคนส่งความสุขให้อย่างแท้จริง

พระผู้เป็นเจ้าสังเวยชีวิตต่อหลายชีวิตเพื่อถวายแก่ตัวท่านเอง ด้วยความแค้น

.

.

.

.

.

เสียงคร่ำครวญแห่งความทรมานระงมโลกที่เคยมีแต่เสียงหัวเราะ บทสวดมนต์ที่เคยสวดกัน

ดังเตือนทุกชีวิตที่กำลังจะสิ้นใจให้สำนึกถึงจัญยาบรรของตัวเอง บทเรียนที่น่าจดจำ

ที่สุดสำหรับทุกชีวิต...

คาวเลือดคละคลุ้ง สาดสะท้านด้วยความเจ็บปวด โสทประสาทถูกรบกวนด้วยบทสวดมนต์

ไม้กางเขนถูกตั้งขึ้นพร้อมกับทุกชีวิตตราตรึงอยู่กับ

.

.

.

.

.

.

บาป!