ยี่ สิ บ #20ฮล

บทนำ

------------------------------

ปีพ.ศ. 2482

                ลินจง เป็นชื่อของดอกบัวชนิดหนึ่งและเป็นชื่อของเขาด้วยเช่นกัน

                ในยามเช้า เรือนร่างบอบบางของเด็กชายวัย 12 ปี กำลังนั่งรับลมอยู่ในศาลาริมน้ำ ดวงตากลมโตสุกใสดั่งลูกกวางทอดสายตามองบัวลินจง ดอกบัวสายสีชมพูที่กำลังบานสะพรั่งอยู่เต็มสระ สายลมเอื่อยๆกระทบแก้มใสแผ่วเบาพร้อมกลิ่นหอมจากเกสรดอกบัวโชยมาอ่อนๆ เด็กน้อยคลี่ยิ้มสดใส สว่างไสวดั่งแสงอาทิตย์ น่ารัก น่ามอง และน่าทะนุถนอมราวกับเทพธิดาตัวน้อยๆ

                “โถ่ คุณหนูลิน มานั่งตากลมอีกแล้วประเดี๋ยวจะไม่สบายเอานะคะ”

                “ลินแค่มานั่งดูดอกบัวเองนมจันทร์”

                “ไม่ได้หรอกค่ะ ถ้าเกิดคุณหนูไม่สบายขึ้นมาเดี๋ยวคุณดลก็หาว่านมดูแลคุณหนูไม่ดีอีก”

                “ไม่หรอกครับ ทุกวันนี้นมดูแลลินดีเกินไปด้วยซ้ำ ลินแทบจะไม่ได้ขยับตัวทำอะไรเองบ้างเลย สักวันลินต้องเป็นง่อยแน่ๆ”

                “โถ่ คุณหนูลิน อย่าประชดนมสิคะ”

                “ลินพูดเล่นหรอก”

                “งั้นก็เข้าบ้านกันเถอะค่ะ นั่งตากลมนานๆประเดี๋ยวจะไม่สบายขึ้นมาจริงๆ”

                “ก็ได้ครับ”

                ร่างบอบบางลุกขึ้นก้าวเดินออกจากศาลาริมน้ำ แล้วสาวเท้าเดินตามหลังแม่นมร่างท่วมเข้าสู่คฤหาสน์หลังใหญ่ ก่อนจะต้องหยุดชะงัก เมื่อพบกับชายหนุ่มวัย 32 ปี ใบหน้าคมครามที่มีไรหนวดเขียวครึ้ม ยิ่งทำให้ผู้ชายตรงหน้าดูดุดันขึ้นอีกเท่าตัว ไม่ทันที่ลินจงจะได้ตั้งตัวเอวบางก็ถูกรั้งด้วยลำแขนแกร่งจนปะทะเข้ากับอกแข็งๆเข้าอย่างจัง

                “เมื่อเช้าแอบหนีฉันไปไหน ทำไมถึงตื่นมาไม่เจอเธอ”

                น้ำเสียงทุ้มต่ำแหบพร่าเล็กน้อยพร้อมกับลมหายใจอุ่นๆที่รดรินอยู่ที่ใบหู ชวนจั๊กจี้เสียจนต้องย่นคอหนีลมหายใจอุ่นๆนั้น

                “ลินไปศาลาริมน้ำมา”

                “มิน่าล่ะ กลิ่นดอกบัวถึงติดตัวขนาดนี้”

                ไม่พูดเปล่า แก้มใสนุ่มนิ่มก็ถูกช่วงชิงความหอมเสียฟอดใหญ่โดยมิได้สนใจคนใช้รอบกายนัก จนคนโดนหอมแก้มตาโตขึ้นอย่างตกใจ ยิ่งเห็นปฏิกิริยาน่ารักๆนั่นก็อดไม่ได้ที่จะฝังจมูกและกดจูบลงไปบนแก้มนุ่มที่กำลังแดงเป็นลูกตำลึงอยู่ซ้ำ จนคนโดนกระทำต้องร้องประท้วง

                “ฮื่อ หนวดป๊าทิ่มลิน”

                “ทำโทษที่หนีออกจากห้องฉันไปเมื่อเช้าไง”

                ใบหน้าหวานเริ่มบูดบึ้ง ปากอิ่มสีสดบึนออกอย่างน่าหมันไส้ จนอดไม่ได้ที่จะเอื้อมไปบีบปากแดงๆนั่นให้หายหมันไส้ ก่อนที่จะถูกขัดจังหวะ

                “เจ้าสัวครับ ใกล้ถึงเวลานัดแล้วนะครับ”

                “เดี๋ยวฉันตามไป”

                ดลภิญญ์ก้มลงหอมแก้มใสอีกฟอดใหญ่เป็นการทิ้งท้าย ก่อนจะปล่อยให้ลินจงเป็นอิสระ

                “ฉันต้องไปทำงานแล้ว อยู่บ้านเป็นเด็กดีล่ะ”

                “ครับ ป๊าก็ตั้งใจทำงานนะครับ”

                รอยยิ้มสดใสดั่งแสงอาทิตย์ยามเช้าของลินจงเป็นสิ่งที่เขาหลงใหล ทั้งคิ้วบางๆ ตากลมๆเหมือนลูกกวาง จมูกโด่งรั้น ริมฝีปากอิ่มแดงๆ แก้มใสนุ่มนิ่ม ผิวขาวๆ หรือเรือนกายบอบบางที่อยู่ภายใต้อาภรณ์ที่สวมใส่ ดลภิญญ์หลงใหลทุกอย่างที่เป็นลินจง ลูกบุญธรรมของตัวเอง

------------------------------

Talk

ไม่รู้ยังมีคนจำเรื่องนี้ได้ไหม แต่ก็นั่นแหละค่ะคัมแบคแล้วววว พร้อมชื่อเรื่องที่เปลี่ยนไปจาก twenty เปลี่ยนเป็น ยี่สิบ นะคะ ความหมายยังคงเดิมแค่เปลี่ยนจากภาษาอังกฤษเป็นภาษาไทย อัพไม่บ่อยนะคะแต่จะพยายามอัพเรื่อยๆ แท็กฟิคยังคงใช้ #20ฮล เหมือนเดิมนะคะไปเม้าท์มอยกันได้