Finally I'm gonna be OK' (ผิดที่เขา เรา หรือ ใคร)

แนะนำตัวละคร / ทักทายผู้อ่าน / เขียนตาม

        สวัสดีค่าาาาาา. นิยายเรื่องนี้แต่งขึ้นจากประสบการณ์ตรงของผู้เขียนเองจย้า มีเสริมเพิ่มนิดหน่อยเพื่อ 'อรรถรส' โน๊ะ  เราชอบดำเนินเรื่องแบบเล่าเรื่องตามลำดับเวลาหรือปฏิทินนะแนวๆเล่าไปเรื่อยๆแถมมีพูดคุยบ้างไม่ให้น่าเบื่อ สอดแทรกข้อคิดที่กลั่นกรองมาจากความรู้สึกบ้าง ไปเขย่าตะกอนประสบการณ์ของเพื่อนมาบ้าง   และก็มโนเอาเองบ้าง 555555

     โอเค้ let's move on.......  ตัวละครหลักมีอยู่ด้วยกัน 6 ตัว คือ

     หลินหลิน : สาวห้าวมาดเซอร์ติสแตกที่พร้อมยอมทำทุกอย่างเพื่อความรัก ทุ่มเทแต่บางครั้งจิตใจโลเล เอาแน่เอานอนไม่ได้ มีมุมน่ารักให้คนรอบข้างอมยิ้มได้ตลอด บทจะร้อนขึ้นมาใครก็ฉุดไม่อยู่น้าาา ไม่ใช่ย่อย ก็บอกแล้วไงว่าเป็นคนติสแตกนี่นาาา

     ฟรัง : สาวน้อยร่างบางเพียงในวัยเยาว์ เมื่อโตขึ้นเธอจึงค้นพบว่าการกินนั้นคือความสุข เธอผู้เกิดมาพร้อมกับความเข้มแข็ง เยือกเย็น และนิ่งเงียบจนคนรอบข้างเดาใจไม่ถูก ถ้าให้เธอพูดถึงความรักหรือให้นิยามมันเธออาจไม่โรแมนติกมากนักแต่ถ้าเรื่องการเอาใจใส่คนรักเธอทำได้ดีมากเชียวหละ เป็นพวกชอบทำมากกว่าพูดว่างั้นเถอะ เธอเป็นคนรักครอบครัวและถือเป็นเสาหลักของบ้านเลยก็ว่าได้

     ลิ : เป็นหนึ่งในเพื่อนสนิทของหลิน คอยให้คำปรึกษาที่ดีแกหลินในเรื่องความรักอยู่เสมอ ทั้งๆที่ตัวเองก็ไร้แฟนมาตั้งแต่เกิด เฮ้ออออ (ถ้าเป็นเราจะเหงาน่าดู เศร้าแพพ T.T)

     หยุ่น : ชายหนุ่มหน้าตี๋ดีกรีนักเรียนแลกเปลี่ยนไทย-อเมริกา เพื่อนสนิทอีกคนของหลิน เก็บความรู้สึกไม่ค่อยเก่ง มักหลุดมุมโก๊ะๆ ให้เพื่อนได้เฮฮาอยู่เป็นนิจ

     ชาย(1) : เขา....เป็นผู้เปลี่ยนเส้นทางเดินชีวิตของใครบางคน

     ชาย(2): ก็ไม่มีไรมาก...แค่รูปหล่อ พ่อรวย มีกระสวยอวกาศอยู่กลางลานบ้าน แค่นั้นเอง เฮอะๆ --

     สำหรับบางคนแล้ว.......อดีตมันสอนให้เขาโตขึ้นแต่ขณะเดียวกันมันก็ทำให้อ่อนแอลงอย่างที่ไม่เคยเป็น ภาพความงดงามที่เคยมี 2 เราชิดใกล้ เมื่อนึกถึงมันก็คงทำให้สุขใจได้ไม่น้อย เมื่อไหร่ก็ตามที่เราเริ่มเรียกร้องหรือต้องการมากเกินไปนั่นแหละที่จะเป็นตัวปัญหาสร้างความเจ็บปวดและเกิดบาดแผลอย่างสาหัสสากัน ต้องรักษาไปอีกไม่จบไม่สิ้น เมื่อบาดแผลของเธอ สาวห้าวในมาดเซอร์ติสแตก ค่อยๆทุเลาลงเพราะวันเวลาที่ล่วงเลยไปทำให้เธอกลับมามีชีวิตชีวาใหม่ได้อีกครั้ง แต่ความคิดก็ทำให้เธอย้อนกลับมาอยู่ที่เดิม......ที่จุดเริ่มต้น จากวันเป็นเดือนจากเดือนเป็นปีและจากนี้ต่อไปเธอก็คงต้องรักษาแผลใจนี้ไปอีกนานแสน เรื่องราวความรักของเธอเริ่มขึ้นจาก การเป็นเพื่อน.....................       

        หลังจากฟังย่าสวดยับเรื่องลืมหุงข้าวอยู่นาน เธอตัดสินใจลุกพรวดออกไปอย่างหัวเสีย โดยไม่ฟังคำห้ามปราบของผู้เป็นแม่(ของพ่อเธอ)เลยสักคำ ท่าทีการเดินอย่างทะมัดทะแมงและผมซอยสั้นเลยติ่งหูลงไปนั้น หากมองผ่านๆในแว๊บแรกคงทำให้ใครหลายๆคนเข้าใจผิดคิดว่าเธอเป็นหนุ่มน้อยหน้ามนต์คนขอนแก่นอย่างแน่นอน ใช่แล้วเธอเป็นสาวห้าวประจำจังหวัด ฉายาหรอ.... แม่สาวแก่นแก้วไงละ หากจะพูดถึงความซน กล้า บ้าบิ่นของเธอแล้ว...ในย่านนี้น่ะไม่มีใครเกินเธอหร้อก หนุ่มน้อย เอ้ย!! แม่สาวน้อยคว้าม้าขาวประจำกายที่ยืนนิ่งสงบรอการเดินทางที่นำโดยนางทหารน้อยผู้มีนามว่า.......หลินหลิน เย้ยยยยนี่มันหนังจีนบู้แหลกรานรึเปล่าเนี้ย555   นอกเรื่องละมาต่อๆ เจ้าม้านั้นมี 2ขา 1 อาน และ 2มือ อะห้า... ใช่แล้วเธอเดาถูกมันคือนุ้งจั๊ก (จั๊ก กะ ยาน)นั้นเอง  ฮี่ๆ ^0^ (เฮ้อออออ หนักใจแทนผู้อ่านน่ะ ขอสาระเถอะ) เธอเริ่มถีบเจ้า2 ล้อคู่ใจออกไปตามถนนเส้นที่เธอคุ้นเคย เพลงฝนต้กก เวอร์ชั่นอีส้านอีสานเริ่มดังขึ้นจากการฮัมเบาๆ..... " ฝนเทลงมา เทลงมา เทลงมา  ให้นาตูฮง นาตูฮง นาตูฮง  ให้ซงตูเปียก ซงตูเปียก ซงตูเปียก ให้เสื้อตูเปียก เสื้อตูเปียก เสื้อตูเปียก  โอ้แมงตับเต่า ออกลูกข้างหลัง  มาเป็นตาซัง โอ้แมงตับเต้า  โอ้แมงกีนูน แมงกีนูน แมงกีนูน  อยู่ต้นบักเขียบ ต้นบักเขียบ ต้นบักเขียบ โอ่เขียดขาดำ เขียดขาดำ เขียดขาดำ อยู่เถียงนาน้อย เถียงนาน้อย เถียงนาน้อย วู้ววววววววววว สบายใจจริงโว้ย ” เธอผ่อนลมหายใจยาว ในขณะที่เจ้าม้ายังคงหมุนต่อไป ทางเดินข้างหน้าสลับซับซ้อนขดเคี้ยวปานใดเธอก็ยังไม่ย่อท้อต่อมัน เส้นทางที่ทอดยาวไปทางด้านหน้าทำให้เธอหยุดนิ่งไปชั่วอึดใจเพื่อใช้ความคิด และเสียงที่ดังอยู่ในหัวคือ ‘เออ นี่กูจะไปไหนวะ เฮอะๆ  เออไปบ้านไอ้ลิแล้วกัน’   ลิหรือมะลิวรรณสาวน้อยวัยแรกแย้มผู้ตั้งตารอคอยยายที่กลับมาจากนาเพื่อส่งน้ำเย็นๆที่แช่ด้วยดอกมะลิและคอยเอาใจด้วยการนวดให้บ้างหรือกอดรัดฟัดเหวียงตามประสาเด็กขี้ประจบ ลิเป็นเพื่อนสนิทที่สุดของหลินรองลงมาจากหยุ่น หนุ่มตี๋ ขาว ยาวใหญ่ เย้ยยยย ขายาวและสูงใหญ่ (แหนะๆ XD) และการตัดสินใจครั้งนั้นก็เป็นจุดเริ่มต้นของรักครั้งนี้.............. ปากที่ผิวไปตามทางบ่งบอกถึงความสบายใจ สายตาที่สอดส่องไปตามบ้านเรือนอย่างเรื่อยเปื่อยนั้นก็เผอิญเหลือบไปสะดุดเข้ากับ หญิงสาวร่างเล็กผมสั้นเสมอหู(แต่อย่ามาเรียกหนูใบเตยนะ อิๆ) หน้าตาสะอาดสะอ้านผิดกับรุ่นๆเดียวกันในระแวกนั้น ทันทีที่ทั้งคู่สบสายตากัน วินาทีนั้นเอง..... หลินหลินก็สัมผัสได้ถึงไออุ่นๆที่แทรกออกมาตามรูขุมขนบนใบหน้าของเธอ ดวงตาที่เป็นประกาย มือไม้ที่สั่นเทาราวกับหญิงชรานั้นเริ่มลุกลี้ลุลน หาที่ทางวางตำแหน่งไว้ไม่พบพร้อมกับน้ำใสๆที่ค่อยๆแทรกตัวออกมา ใบหน้าที่แดงซ่านนั้นยิ่งทำให้เธอดูเหมือนผู้ต้องสงสัยพิรุจเจนจัดอย่างอย่างไรอย่างนั้น หลินลุลี้ลุกลนหนักเมื่อสาวเจ้ายิ้มอ่อนและส่งสายตาที่ดูเป็นมิตร  ' โอวแม่สาวน้อย...สายตานั้นช่างสงบสยบทุกการเคลื่อนไหว สวยละมุนเหลือเกิน’ เธอเพ้อขึ้นมาในหัวอย่างสติหลุด แม่สาวน้อยผู้ทำให้หัวใจหลินหลินหลุดกลิ้งหลุนหลุนลงไปละลายอยู่ที่พื้นนั้นไม่ใช่คนอื่นคนไกล หากแต่เป็นลูกสาวของเพื่อนพี่ชายพ่อมะลิวรรณนั้นเอง และนางก็ยังเป็นญาติห่างๆของพี่เขยของน้าหยุ่นด้วย (แอะๆ งงละซิ เอาเป็นว่าชาวบ้านในระแวกเนี้ยรู้จักและมีความสัมพันธ์ร่วมกันเกือบทั้งหมู่บ้านก็แล้วกันโน๊ะ อิๆ ^^*) แว๊บแรกที่พบสาวเจ้า ในใจของหลินวูบไปขณะหนึ่ง ต่อด้วยอัตราการเต้นของหัวใจเสียงดังตึกตักๆ ไม่เป็นจังหวะ และกระตุกอีกครั้งเมื่อเธอเรียกชื่อหลินด้วยน้ำเสียงที่ฟังแล้ว......เหมือนหลุดเข้าไปในดินแดนเทพนิยาย (เพ้อละ5555)  เธอเรียกชื่อหล่อนอีกครั้งแต่ด้วยน้ำเสียงที่เน้นหนักและสีหน้าที่ตื่นตระหนกไม่สู้ดีนัก หลินสตั้นไป3วิและได้แต่หยุดยืนมองดูอยู่นิ่งๆ   ทันใดนั้นเอง............  “ โครมมมมมมม เคร้งงงงงงง ”

เดี๋ยวมาต่อนะฮ้าบบบ

ใจชอบ พิมพ์ตรงนี้ได้เลย...