ลำดับตอนที่ #9
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : Chapte 8 :ลูซิของออฟาน
หลังจากเอฟอนและเซร่าห์เดินไป สโนวพยายามวิ่งตามทั้งสองคน
“เดี๋ยวก่อนเซร่าห์ เซร่าห์!!”
สโนวพยายามวิ่งตามทั้งสองคนและตะโกนเรียกเซร่าห์ไม่หยุดแต่ไม่ทันทั้งสองคนหายไปแล้ว
“….นี่มันเรื่องบ้าอะไรกันเนี่ย!! เซร่าห์ เซร่าห์!!!”
สโนวนั่งลงกับพื้นแล้วตะโกนลั่นเหมือนคนบ้า โฮปเป็นห่วงเลยเข้ามาปลอบใจ
“ไม่เป็นไรนะครับ…คุณเซร่าห์ต้องกลับมาแน่!!”
“…..”
ไลท์นิ่งไม่ได้พูดอะไรได้แต่เอามือตบไหล่สโนวที่สับสนอยู่เท่านั้น
“คุณสโนวไปโรงพยาบาลก่อนไหมค่ะ…เลือดมัน”
“…??”
ยูทักขึ้น สโนวก้มลงดูแผลที่ท้องตัวเอง เลือดมันกลับมาไหลอีกครั้งหลังจากที่โฮปพยาบาลเบื้องต้นให้
“ไม่เป็นไรน่า…ออกตามหาเซร่าห์เถอะ พี่สาวอุส่าไว้ใจชั้นแล้ว…ชั้นต้องปกป้องเซร่าห์แล้วก็…”
สโนวพูดพร้อมกับลุกขึ้นแต่ยังไม่ทันจะได้ออกเดินสโนวก็ล้มลงแล้วสลบไปจริงๆ
ยูกับโฮปช่วยกันแบกสโนวไปโรงพยาบาลทิ้งให้ไลท์นิ่งยืนคิดเรื่องสโนวกับเซร่าห์เพียงคนเดียว
……………………………………………………………………………………………………………………
ณ. บ้านหลังเล็กๆ ในเมืองเอเดน เวลา บ่าย
ก๊อกๆ
“กลับมาแล้วค่า”
เอฟอนตะโกนลั่นบ้านอย่างร่าเริงและเซร่าห์ที่เดินตามมาก็ถอดลองเท้าก่อนเข้าบ้าน
“เอฟอนจังรองเท้า…”
เซร่าห์ดึงแขนเอฟอนที่กำลังจะวิ่งไปและบอกเรื่องรองเท้าด้วยน้ำเสียงของตัวเอง
“ไม่เป็นไรหรอกเซร่าห์คนกวาดบ้านวันนี้….”
“ชั้นนี่แหละ!!”
ชายผมสีเงินตาสีแดงในชุดพ่อบ้านจ้องเอฟอนเขม่ง
“อ่าวเวรพี่ริเก็นหรอค่ะ….แฮะๆๆขอโทษค่ะนึกว่าเวรแฟรง”
เอฟอนพูดเสร็จก็วิ่งเข้าห้องไปทันที ทิ้งเซร่าห์ที่กำลังจัดรองเท้าอยู่
“ตุ๊กตาไม่ต้องทำ…กลับบ้านไปหาครอบครัวซะ”
ริเก็นพูดเสียงเรียบใส่เซร่าห์
“ยังกลับไม่ได้หรอกแล้วที่สำคัญชั้นไม่ใช่ตุ๊กตานะ”
แล้วเซร่าห์ก็เดินผ่านริเก็นไป
“ทำไมยังกลับไม่ได้ล่ะ”
ริเก็นพูดพลางปัดฝุ่นไป เซร่าห์หยุดเดินแล้วหันมาพูด
“แล้วทำไมคุณริเก็นต้องเล็งจะทำร้ายพี่ชั้นล่ะ…ต่างคนต่างก็มีเหตุผลที่บอกไม่ได้ใช่ไหมล่ะ”
ริเก็นเดินเข้ามาใกล้ๆเซร่าห์
“คนๆนั้นเป็นตัวอันตรายไม่ใช่แค่พี่เธอ...สามีเธอและคนอื่นๆที่เคยเป็นลูซิพวกนั้นก็เป็นตัวอันตรายสำหรับ
ท่านออฟานเช่นกัน ”
ริเก็นจับคอเสื้อเซร่าห์แล้วดึงขึ้นอย่างแรงจนทำให้เซร่าห์หายใจไม่ออก
“อะ..อึก..”
“รวมถึงเธอด้วยตุ๊กตา…ส่วนเหตุผลของชั้นเธอไม่จำเป็นต้องรู้”
“อึก…ปล่อยนะ!”
ริเก็นดึงคอเสื้อแรงขึ้นอีกจนเซร่าห์ร้องออกมา
“ริเก็น!!!ทำอะไรน่ะปล่อยเซร่าห์นะ!!”
เอฟอนออกมาจากห้องตัวเองเห็นริเก็นกำลังทำอะไรไม่รู้กับเซร่าห์ก็วิ่งเข้ามาห้าม
“เอฟอนถอยไปตุ๊กตาพรรค์นี้ทิ้งไปเถอะ!!”
ริเก็นพูดตะคอกใส่เอฟอนด้วยความหวังดีแต่เอฟอนไม่เข้าใจก็ขยับมือไปมาเหมือนเชิดตุ๊กตา
และเริ่มใช้เวทย์อะไรสักอย่าง ทำให้เซร่าห์สบัดมือริเก็นออกแล้วพุ่งจะเข้าไปชกริเก็น แต่ริเก็นปัดหมัด
ของเซร่าห์ได้แล้วเอาไม้ปัดฝุ่นเคาะไปที่ข้อมือของเซร่าห์ทั้งสองข้างแล้วตามด้วยเจาะยางที่ขาขวาทำให้เซร่าห์ล้มลงไป แล้วเข้าไปเขกหัวเอฟอนให้หยุดเชิด
เซร่าห์
“พอได้แล้วเอฟอน…”
ริเก็นพูดเสียงเรียบใส่เอฟอน เอฟอนก็หยุดเชิดทำให้เซร่าห์กลับมาเป็นคนเดิม
“อื้อ...ลุกไม่ขึ้น”
เซร่าห์นอนนิ่งกับพื้นแล้วบ่นกับตัวเอง เอฟอนก็วิ่งเข้าไปช่วยพยุงเซร่าห์ให้ลุกขึ้นมา
“ความสามารถเชิดสิ่งมีชีวิตได้ของเธอมันน่ารังเกียจจริงๆ”
ริเก็นพูดจบก็ทำความสะอาดบ้านต่อ
“เชอะ…เซร่าห์ไหวนะเข้าห้องเถอะ”
“อ่ะ..จ้ะ!!”
เอฟอนกับเซร่าห์ก็เดินไป ชายร่างใหญ่ผมสีขาวตาสีทองก็ตื่นขึ้นมาริเก็นเห็นก็ทักทาย
“สวัสดีแฟรงบ่ายแล้วนะกินข้าวไหม”
แฟรงลุกขึ้นแล้วมองริเก็น
“เอฟอนกลับมาหรือยัง”
“กลับมาแล้ว”
ว่าแล้วแฟรงก็เดินเข้าไปที่ห้องเอฟอนแล้วก็เงียบไปเลย
“เกลียดไอ้นี่จังเลยวุ้ย”
ริเก็นบบ่นอีกครั้งก่อนที่จะทำความสะอาดบ้านต่อ
ห้องเอฟอน
“ขอเข้าไปนะ”
แฟรงเดินเข้ามาในห้องเอฟอนโดยไม่ใช้ประตู เอฟอนเห็นก็ตะคอกใส่
“แฟรง!!อย่าทำตัวโปร่งใสแล้วเข้ามาในห้องชั้นจะได้ไหม”
“ขอโทษ”
เอฟอนบ่นใสแฟรงไม่หยุดเซร่าห์ก็มองทั้งสองคน
“พวกเธอมีความสามารถแปลกๆกันจังเลย เวทย์มนต์หรอ”
เซร่าห์ที่นั่งอยู่บนเตียงของเอฟอนมองทั้งสองด้วยความงง แฟรงและเอฟอนหันมามองเซร่าห์
“แปลกหรอ??”
แฟรงถาม
“อืม…มากเลยล่ะ”
เซร่าห์ตอบกลับ เอฟอนเลยอธิบาย
“มันไม่แปลกหรอกเซร่าห์มันเป็นเวทย์เมื่อ600ปีก่อนน่ะ”
“???”
“ก็อย่างของแฟรงเมื่อกี้ไงที่ทำตัวโปร่งใสได้น่ะ…มันเรียกว่าอะไรนะ”
“เทเรป”
เอฟอนถามแฟรง แฟรงก็ตอบกลับเสียงเรียบ
“นั่นแหละๆ ”
“แล้วคุณริเก็นล่ะ”
เซร่าห์ถามถึงริเก็น เอฟอนหน้าบูดทันที
“ไม่รู้…”
“อ่าว…แฟรงคุงล่ะรู้ไหม”
แฟรงส่ายหน้า
“อืม…แล้วของเอฟอนจังล่ะ…”
“ของหนูเรียกว่ามาริโอเน็ตล่ะ สามารถควบคุมสิ่งมีชีวิตได้ เท่ห์ไหมล่ะ...”
เอฟอนพูดแบบยืดๆ แฟรงอธิบายต่อ
“แต่ว่าข้อเสียของเวทย์มาริโอเน็ตเยอะแยะเลย”
“เอ๋??”
“แฟรงพูดอะไรออกมาน่ะ!!”
เซร่าห์ทำหน้าสงสัย เอฟอนพยายามไม่ให้แฟรงพูด แต่แฟรงก็อธิบายต่อ
“เธอไม่สังเกตหรือไงเวลาตอนที่โดนเอฟอนควบคุมอยู่เธอจะจำใครไม่ได้ไม่เจ็บไม่รู้สึกอะไรเลย
แต่ตอนที่พ้นจากการควบคุม”
“พ้นจากการควบคุม??”
“เมื่อพ้อจากการควบคุมเธอได้สติคืนมา รวมทั้งความทรงจำความรู้สึกทั้งหมดรวมถึงอาการบาดเจ็บด้วย….
บอกตรงๆว่ามันไม่คุ้มเลยนะ ที่จะมาเป็นตุ๊กตาให้กับเอฟอนน่ะ”
แฟรงอธิบายเพิ่มแต่เซร่าห์ยังไม่เข้าใจ แฟรงเลยชี้ไปที่ข้อมือของเซร่าห์
“นั่นไงหลักฐาน”
แฟรงพยายามบอกว่ามันไม่มีประโยชน์ที่จะมาเจ็บฟรี เพียงแค่ต้องการปกป้องเอฟอน
เซร่าห์มองไปที่ข้อมือตัวเองมันยังแดงช้ำ และรู้สึกเจ็บแปล๊บๆอยู่ด้วย เซร่าห์ก็เข้าใจทันที
“เข้าใจแล้วล่ะ”
แต่ว่าเซร่าห์เข้าใจแค่เรื่องของเวทย์มาริโอเน็ตเท่านั้น ความหมายจริงๆที่อยากจะบอกเซร่าห์กลับไม่เข้าใจ
“ดังนั้น…ถ้าไม่อยากเจ็บตัวอีกกลับบ้านไปเถอะ ไม่งั้นเธออาจจะเสียใจภายหลังก็ได้”
“แฟรงหยุดพูดแล้วออกไปเดี๋ยวนี้นะ!!”
เอฟอนตะคอกใส่แฟรงอย่างโกรธจัดและไล่แฟรงออกไปทันที
“….ไปก็ได้”
แล้วแฟรงก็ทำตัวโปร่งใสเดินออกจากห้องไปโดยไม่ใช้ประตู เอฟอนหายใจฟืดฟาดก่อนที่จะเข้ามากอดเซร่าห์
“เซร่าห์…จากนี้ไปต้องเชื่อฟังชั้นนะ”
เซร่าห์ยิ้มแล้วก็ยืนมือไปลูบหัวเอฟอนเบาๆ
“อืม….”
…………………………………………………………………………………………………………………………
โรงพยาบาล(เมืองโบดัม) ห้องฉุกเฉิน
หน้าห้องฉุกเฉินโฮปและยูเดินวนไปมาอยู่หน้าห้องเพราะความเป็นห่วงสโนว ในที่สุดหมอก็ออกมา
“หมอเป็นไงบ้าง!!”
โฮปยิงคำถามใส่หมออย่างรวดเร็ว ทำเอาหมอตกใจนิดหน่อย
“ปลอดภัยแล้วครับ แผลที่ถูกแทงมีเลือดออกมากแต่ไม่โดนจุดสำคัญ “
หมอตอบกลับไปอย่างใจเย็น โฮปกับยูได้ฟังก็เบาใจ
“ถ้าพามาช้ากว่านี้จะเกิดอะไรขึ้นก็ไม่รู้เหมือนกัน …หมอไปนะ”
หมอได้เดินจากไป ส่วนสโนวก็ถูกเข็นออกมาจากห้องฉุกเฉินและกำลังย้ายไปที่ห้องพักคนไข้
โฮปกับยูก็เดินตามไปด้วย แต่ไม่มีวี่แววของไลท์นิ่ง
“รุ่นพี่ไปไหนนะ…”
ยูพูดขึ้นมาแล้วมองไปข้างหลังโฮปก็หันตาม แล้วกลับมาถาม
“คุณชื่ออะไรหรอครับ??”
“หือ...ชื่อ?”
“ครับชื่อ…”
“อ๋อๆๆ ยู ทารอส”
“ผม โฮป เอสไฮม์”
“….โฮป สินะ….”
ยูหันมาหาโฮปและพูดทวนอีกครั้งแล้วหันกลับไปโดยที่ไม่ได้พูดอะไรอีกเลย
//////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////
จิรุ : จะขออธิบายเพิ่มเรื่องเวทย์ เทเรปและมาริโอเน๊ตเพิ่มนะค่ะ (รู้สึกในเรื่องจะอธิบายไม่ละเอียดพอ)
เทเรป
เป็นเวทย์ที่ทำให้ผู้ใช้อยู่ในสภาวะโปร่งใส เดินทะลุสิ่งมีชีวิตและไม่มีชีวิตได้
และทำให้การโจมตีทางกายภาพไม่ได้ผล ซึ่งนั่นทำให้ผู้ใช้โจมตีศัตรูทางกายภาพไม่ได้ผลเช่นกัน
มาริโอเน๊ต
ตามชื่อ อดีตเป็นเวทย์สำหรับใช้เชิดตุ๊กตาหรือสิ่งไม่มีชีวิต แต่ภายหลังถูกใช้รวมกับเวทย์ควบคุมชนิดอื่น
ทำให้สามารถควบคุมสิ่งมีชีวิตได้ ภาวะของผู้ถูกควบคุมโดยเวทย์นี้ ตัวตนและนิสัยจะเปลี่ยนไปตามความต้องการของผู้คุม
จะไม่มีความรู้สึก โดนโจมตีก็จะไม่เจ็บ และ ความทรงจำจะหายไปในช่วงที่ถูกควบคุมอยู่
ผู้ที่ถูกเชิดอยู่เมื่อพ้นสภาวะที่ว่าแล้ว ทุกอย่างจะกลับมาเป็นเหมือนเดิมรวมทั้งความเสียหายทางร่างกายจะแสดงออกมา
อย่างชัดเจน (เช่นตอนโดนควบคุมอยู่โดนแทงที่หัวใจร่างกายก็ยังขยับได้ตามปกติโดยไม่รู้สึกอะไร เมื่อพ้นจากการเชิด
แล้วร่างนั้นก็จะตายทันที) และจะจำช่วงที่เกิดขึ้นระหว่างที่ถูกควบคุมอยู่ไม่ได้
จิรุ : ประมาณนี้แหละ อธิบายไม่ถูกเหมือนกัน (แกคิดเองไม่ใช่เรอะ!!)
เอาเป็นว่าสงสัยอะไรก็ถามแล้วกันนะค่ะ...ถ้าพิมพ์ผิดก็ขออภัยนะค่ะ(ไม่ได้เช็คก่อนลงด้วย)
อย่าลืมเมนท์นะค่ะ...เย้~วู้~!!
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น