ลำดับตอนที่ #8
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : Chapte 7 : เงามืดเคลื่อนไหว
“เซร่าห์!!”
ทั้งไลท์นิ่ง สโนว และโฮป ตะโกนเรียกชื่อเซร่าห์พร้อมกัน
“…ไหงบอกว่าหายตัวไปไง”
ไลท์นิ่งกระซิบถามสโนว แต่เซร่าห์ได้ยิน
“เอ่อ….”
สโนวและโฮปอ้ำอึ้งพูดไม่ออก
“หายตัว…ใครหายตัวไปหรือค่ะ??”
เซร่าห์แทรกถามทั้งสามคนพร้อมกับยิ้มออกมา
“ปะ…เปล่าๆๆๆไม่มีอะไร….”
ทั้งสามคนตอบปฏิเสธเซร่าห์เป็นการใหญ่
“สวัสดีนะจ๊ะโฮป”
เซร่าห์ทักทายโฮป
“อ่ะ ครับๆ สวัสดีครับ…”
โฮปโค้งน้อยๆให้เซร่าห์
“ชิ…ทีชั้นล่ะตีเอาๆ…”
สโนวเห็นก็บ่นใส่โฮปได้ยินก็มองค้อน
“อย่าเพิ่งทะเลาะกันเลยจ๊ะ….พี่ค่ะขอถามอะไรหน่อยได้ไหม”
เซร่าห์ถามพร้อมกับเดินเข้าไปใกล้ไลท์นิ่ง
“อะ..อืม ถามอะไรล่ะ…”
“พี่ค่ะ เมื่อวานนี้พี่ได้คุยกับคุณวานิลาหรือเปล่าค่ะ”
คุณวานิลา/วานิลาเป็นคริสตัลไปแล้วไม่ใช่หรอ? โฮปและสโนวพึมพำประโยคเดียวกันออกมา
ไลท์นิ่งได้ยินคำถามก็ได้แต่นิ่ง เซร่าห์ยิ้มน้อยๆออกมาแล้วย้ำคำถาม
“นิ่งแบบนี้แสดงว่ารู้อะไรมาสินะ…บอกมาดีกว่านะค่ะ…”
“เซร่าห์นี่ ใช่เธอแน่หรือ??”
ไลท์นิ่งแสดงความลังเลออกทางสีหน้านิดหน่อย เซร่าห์เห็นก็หัวเราะเบาๆออกมา
“ฮะๆ..พี่นี่ถามอะไรแปลกจัง”
“นั่นสิ พี่สาวถามอะไรแปลกๆ”
สโนวที่เงียบอยู่นานก็พูดขึ้นมา
“ว่าแต่คุณเซร่าห์หายไปไหนมาวันสองวันล่ะฮะ??”
โฮปถามคำถามเซร่าห์ หลังจากตัวเองและสโนวช่วยกันหาเซร่าห์ข้ามวันข้ามคืนที่พาลัมโพลัม
“นี่ตกลงก่อนหน้าเซร่าห์หายตัวไปจริงๆงั้นหรอ…”
ไลท์นิ่งตั้งสติแล้วถามโฮป
“จริงๆนะครับ”
โฮปตอบยืนยันอย่างหัวเสีย
“อ่าว…จบกันเล่นยืนยันกันแบบนี้ไม่ต้องพูดแล้วมั้งค่ะ…”
พูดจบแล้วเซร่าห์เดินถอยหลังออกห่างพวกไลท์นิ่งช้าๆ ที่เท้าทั้งสองของเซร่าห์มีแสงสีดำ
พุ่งพล่านออกมา
ทำให้เกิดลมแรง และฝุ่นตลบไปทั่วบริเวณ
“เดี๋ยวนี่มันเกิดอะไรขึ้นเนี่ย!!??”
สโนวตะโกนขึ้น ขณะที่ตนเอาแขนมาบังลมเอาไว้ แล้วจู่ๆเซร่าห์ก็เข้ามาใกล้และยืนมือเข้า
ไปจับแขนซ้ายของสโนว
“เฮ้ย!?…เดี๋ยวเซร่าห์!!”
แล้วที่แขนซ้ายของสโนวก็เริ่มมีแสงออกมา
ฟิ้ว ฟิ้ว
ปึก!!!
มือของเซร่าาห์ถูกกระแทกดีดออกด้วยบูมเมอแรงของโฮป ทำให้แขนของสโนวหลุดจาก
มือของเซร่าห์
“โอ้ยๆๆร้อนๆๆ”
สโนวเป่าแขนตัวเอง เซร่าห์กระโดดถอยหลังไปตั้งหลัก ส่วนโฮปได้แต่ยืนอึ้งเท่านั้น
ไลท์นิ่งออกมายืนด้านหน้าทั้งสองคนแล้วหยิบบลัดเอดจ์ขึ้นมาจ่อหน้าเซร่าห์ เซร่าห์เห็น
ก็ยิ้มออกมานิดหน่อยพร้อมกับหยิบดาบออกมา ไลท์นิ่งเห็นดาบในมือเซร่าห์ก็พูดขึ้น
“ดะ…ดาบแกรนด์!!”
“เอ๋!? พี่รู้จักด้วยหรือค่ะ?”
มันเป็นดาบชนิดเดียวกับดาบที่วานิลาให้มาต่างตรงที่ว่ามันเป็นดาบที่มีใบดาบค่อนข้างใหญ่
และทั้งหมดเป็นคริสตัลต่อกับด้ามที่ทำจากเหล็กที่ถูกพันด้วยผ้าสีน้ำตาล (ไม่มีกั่นดาบ)
และตรงส่วนส่วนท้ายของดาบมีพู่สีแดงห้อยอยู่ และเซร่าห์มีดาบที่ว่านั้นสองเล่ม
“เฮ้!!เดี๋ยวสิ พี่สาว เซร่าห์ เกิดอะไรขึ้นกันแน่”
สโนวตะโกนขัดจังหวะสองพี่น้อง โฮปตั้งสติได้ก็พูดขึ้นมาบ้าง
“คุณไลท์ คุณเซร่าห์ ลดอาวุธลงเถอะฮะ”
“ช้าไปแล้วล่ะ”
ไลท์นิ่งพูดเบาๆกับโฮป เป็นจังหวะที่เซร่าห์เข้ามาหาพอดี
เคร้ง!
ดาบแกรนด์ของเซร่าห์ฟาดไปที่ดาบบลัดเอดจ์ของไลท์นิ่งอย่างจัง
“พี่ไม่มีเรื่องอะไรที่จะต้องสู้กับเธอนะเซร่าห์!!”
“หรอ…แต่หนูมีอ่ะ”
ฟ้าว!!! กึง!!! เคร้ง!!!
บูมเมอแรงขอโฮปถูกขว้างมากระแทกใส่ดาบแกรนด์เข้าเต็มๆทำให้ดาบหลุดมือไป
“ ! …..”
เซร่าห์หันไปหาเจ้าของบูมเมอแรง
“ถ้าจะมีเรื่องล่ะก็…ถึงจะเป็นคุณเซร่าห์ก็เหอะ”
โฮปตั้งท่าสู้อยู่ข้างๆไลท์นิ่ง ตอนนี้เซร่าห์น่าจะเสียเปรียบแต่ว่า…
“ถ้างั้นมาเจอกันหน่อย…ถึงจะเป็นพี่สาวก็เหอะนะ ชั้นจะไม่ยอมให้ใครมาทำร้ายเซร่าห์เด็ดขาด”
สโนวพูดขึ้นและเข้ามายืนบังเซร่าห์ไว้ ไลท์นิ่งเห็นเซร่าห์เรียกดาบแกรนด์อีกอัน และ…
“เจ้าบ้า ข้างหลัง!!”
“ขอโทษนะ ตัวช่วยไม่ต้อง…”
ฉึก!!!
“!!”
ไลท์นิ่งตะโกนให้สโนวรู้ตัวแต่ไม่ทันแล้ว ดาบแกรนด์อีกอันของเซร่าห์แทงเข้าไปที่ท้องเต็มๆ
“ลูซิน่ะจะต้องตายทั้งหมด…”
“สโนว!!”
สโนวล้มลงช้าๆและสลบไป ไลท์นิ่งกับโฮปตกใจมากที่เซร่าห์ที่กับชายคนรักของตัวเองได้ขนาดนี้
“ตัวเกะกะหมดแล้วต่อไป…โฮปคุงแล้วกันเนอะ”
เซร่าห์พูดเสร็จก็วิ่งไปเก็บดาบอันแรกที่วางอยู่บนพื้น โดยตีลังกาหนึ่งรอบแล้วใช้เท้าซ้าย
ถีบพื้นเสริมแรงส่งพุ่งไปหาโฮปทันที โฮปที่ตกใจมากก็รีบขว้างบูมเมอแรงใส่เซร่าห์โดย
ไม่ได้เล็ง บูมเมอแรงก็เลยลอยวืดไปไกล
“เล็งไปไหนจ๊ะ!!”
โฮปที่ไม่มีอาวุธแล้วก็เอาแขนมาบังตัวแล้วหลับตาปี๋ เซร่าห์ก็เข้าไกล้โฮปเข้าทุกที
“โฮป!!!”
โชคไม่ดีไลท์นิ่งอยู่ห่างจากโฮปมากเกินไปเข้าไปการ์ดไม่ทันแล้ว เซร่าห์เข้าใกล้โฮปแล้ว
ง้างดาบขวาเต็มที่และในจังหวะนั้นบูมเมอแรงก็กลับมาพอดี หลังจากที่ลอยไปไกล
เคร้ง!!……………กึกๆๆๆ
โฮปที่หลับตาอยู่ก็ลืมตาและเอาแขนลงก็เห็น
“!!!”
“ยู!!”
ช่วงชั่วพริบตายูรับบูมเมอแรงที่กลับมามากันดาบแกรนด์ของเซร่าห์เอาไว้
ไลท์นิ่งโล่งใจที่มีคนมาช่วยโฮปทัน แต่ไลท์นิ่งเองก็ไม่นึกว่าเป็นยู
ยูเหวียงบูมเมอแรง และยิงปืนไล่ ทำให้เซร่าห์ต้องกระโดดถอยไปตั้งหลักอีกครั้ง
“ขอบคุณนะครับ แต่ว่าคุณ…ชื่อ….”
โฮปถามคนตรงหน้า เพราะโฮปไม่เคยเจอยูมาก่อน
“ใครก็ช่าง..นี่ของนายใช่ไหม…”
ยูรับบูมเมอแรงที่ลอยกลับมาแล้วยื่นบูมเมอแรงคืนโฮป
“ขอบคุณ…”
“นี่แกอยู่ชั้นสองไม่ใช่หรือยัยจืด”
ไลท์นิ่งเดินเข้ามากระซิบถามยู
“หนูได้ยินเสียงใครไม่รู้ให้ลงมาชั้นล่างนี่แหละ”
“เสียง…”
“ค่ะ…เสียงเดียวกับตอนที่อยู่ที่เสาคริสตันเลย”
“ทั้งสองจะคุยอีกนานไหมฮะ สโนวจะตายอยู่แล้วนั่นน่ะ”
โฮปชี้ไปที่สโนวที่นอนจมกองเลือดอยู่
ไลท์นิ่ง โฮปและยู ตั้งท่าสู้อีกครั้ง ยูที่ยังมึนๆอยู่เห็นเซร่าห์ก็ตกใจ
“ดะๆๆ..เดี๋ยวๆ! คุณเซร่าห์นี่นา!”
เซร่าห์เห็นยูลนลานก็งง
“ก็ชั้นน่ะสิ..ทำไมล่ะ”
ยูยังทำหน้างงไม่เลิก แต่เซร่าห์ไม่ได้สนใจ
“งั้น…”
เซร่าห์ยกดาบขึ้นมา
“เดี๋ยวเซร่าห์…”
“ค่ะพี่…??”
เซร่าห์ชะงักและลดดาบลง ไลท์นิ่งลดดาบตัวเองลงแล้วเดินเข้าไปหาเซร่าห์
“คุณไลท์/รุ่นพี่”
โฮปกับยูจะเดินเข้าไปห้ามแต่ ไลท์นิ่งยกมือขึ้นห้ามไว้ แล้วชี้ไปที่สโนว
โฮปกับยูที่เห็นก็วิ่งเข้าไปดูอาการสโนว
“การที่เธอพูดถึงลูซิอีกหมายความว่าไง?”
เซร่าห์ได้ยินคำถามก็ถอนหายใจ
“พี่ก็น่าจะได้ยินที่คุณวานิลาเล่าทั้งหมดให้ฟังแล้วนี่ค่ะ”
“เรื่องปณิธานของออฟานสินะ”
“ใช่ค่ะ…พวกเราแค่ทำตามหน้าที่ก็เท่านั้น”
“แล้วทำไมถึงเล็งจะฆ่าพี่ด้วยล่ะ”
“ก็ ริเก็นบอกว่าพี่ ไม่สิ…ทุกคนที่เคยเป็นลูซิเป็นตัวอันตราย…ต้องฆ่าทิ้ง”
“ริเก็น? ใครกัน?”
“อุ!! ปากมากไปหน่อยเรา ขืนอยู่นานกว่านี้มีหวังบอกหมดเปลือกแน่เลย”
เซร่าห์พูดออกมาอย่างร่าเริงแล้วควงดาบตั้งท่าพร้อม
“มาต่อกันเถอะค่ะ…จะได้จบๆ”
เซร่าห์เดินเข้ามาช้าๆ ไลท์นิ่งเก็บบลัดเอดจ์และไม่คิดจะสู้กับเซร่าห์ เซร่าห์เห็นก็แปลกใจ
“อ่าว! เป็นอะไรไปค่ะพี่?”
“พี่เป็นตัวอันตรายไม่ใช่หรอ จะฆ่าพี่ก็เอาเถอะ….”
เซร่าห์ได้ยินก็อึ้งนิดหน่อยจากนั้นเซร่าห์ก็ง้างดาบแกรนด์ขึ้นมา
“ให้มันจบที่พี่แล้วกันนะ”
ไลท์นิ่งมองหน้าเซร่าห์แล้วหลับตาลงช้าๆ
“สติหลุดไปซะและ….งั้นไม่แกรงใจนะคะ”
เซร่าห์หวดดาบลงมาอย่างรวดเร็ว แต่ในจังหวะเดียวกัน
ฉวัะ!!
“อึก!!”
“อะไรกันอยู่ห่างขนาดนั้นยังมาถึงได้ยังไงกัน”
ไลท์นิ่งลืมตาขึ้นมาก็เห็นยูยืนอยู่หน้าตัวเอง ในสภาพที่ไม่สู้ดีนัก เพราะจังหวะที่ยู
โผเข้ามาไม่ได้ยกดาบขึ้นมากันจึงโดนเต็มๆที่ต้นแขนขวา
มาได้ยังไงกัน! เซร่าห์คิดในใจและได้แต่อึ้งดาบที่อยู่ในมือยู
“นี่มันดาบแกรนด์นี่นา! ได้มาจากไหนกันเนี่ย!!”
เซร่าห์เห็นดาบก็ถอยห่างออกมาทันที ยูได้จังหวะก็ลุกขึ้นแล้วพุ่งเข้าไปปะทะทันที
“รุ่นพี่!!เสียสติไปแล้วหรือไง”
ยูตะโกนเรียกไลท์นิ่งให้ได้สติ
“ยูจังน่ะแหละเสียสติ…ใส่ใจทางนี้หน่อยสิ”
เซร่าห์ควงดาบใส่ยูเป็นชุดไม่ยั้ง ยูได้แต่กันและปัดการโจมตีเท่านั้นแถมยังมีช่องว่างเต็มไปหมด
เซร่าห์ได้โอกาสเข้าประชิดและล๊อคตัวยูเอาไว้ ไลท์นิ่งที่ได้สติก็จะหยิบบลัดเอดจ์ออกมาแต่ว่า….
“เดี๋ยวก่อนพี่สาวเรื่องเซร่าห์น่ะผมจัดการเอง”
ไลท์นิ่งหันไปหาต้นเสียงก็ตกใจ
“สโนว!! เมื่อกี้นายสลบไปแล้วนี่?!”
ไลท์นิ่งถามสโนวแบบงงๆ สโนวยืนเท่ห์ได้ไม่นานก็โดนยูเข้ามาขวางลำตัวล้มลง
เพราะเวทมนต์ของเซร่าห์ และเซร่าห์ก็ทรุดลงไปกับพื้นทันที
“…อะไรกันใช้เวทแค่นิดเดียวลุกไม่ขึ้นซะงั้นน่ะ อ่อนแอซะมัด”
เซร่าห์บ่นกับตัวเองก่อนที่จะเอาดาบยันพื้นไว้ โฮปได้โอกาสขว้างบูมเมอแรงใส่เซร่าห์ทันที
“….ทั้งๆที่เห็นอยู่แท้ๆแต่ขยับไม่ได้เลยแฮะ”
เซร่าห์เห็นบูมเมอแรงที่ตรงเข้ามาอย่างชัดเจนแต่ก็ขยับไม่ได้ บูมเมอแรงที่โฮปขว้างไปนั้น
จู่ๆก็เบี่ยงทิศกลับไปหาโฮปแทนแต่โฮปก็รับไว้ทัน เซร่าห์มองไลท์นิ่งด้วยสายตาที่แปลกไป
“ไว้คราวหน้าแล้วกันนะ…”
คราวนี้เซร่าห์ไม่ได้พูดแต่กลับเป็นเสียงคนอื่นพูดแทน ไลท์นิ่ง สโนว โฮป และยูต่างมองหา
ต้นเสียง
“ใครพูดน่ะ!!??”
โฮปตะโกนถาม
“ออกมานะเฟ้ย…”
สโนวตะโกนเรียกเจ้าของเสียงให้ออกมา
“ค่าๆ~~ออกมาแล้วค่ะ”
มีกลุ่มควันเกิดขึ้นเจ้าของเสียงค่อยๆเดินออกมาจากกลุ่มควันเป็นเด็กผู้หญิงตัวเล็กน่ารัก
ผมสีทองไว้ทรงทวินเทลในชุดผ้าคลุมสีดำแถมตัวสูงเท่าโฮปเสียด้วย
“สวัสดีค่ะ เอฟอน ค่ะ ยินดีที่ได้รู้จักนะค่ะ..”
เด็กสาวที่ชื่อเอฟอนเดินเข้ามาใกล้ๆเซร่าห์ที่นั่งหอบอยู่และโค้งน้อยๆให้ทั้งสี่
“สวัสดีค่ะ…ยูค่ะ”
ผวัะ!!
ด้วยมารยาทยูก็เลยทักทายกลับ ไลท์นิ่งเลยตบหัวยูไปทีหนึ่ง
“ตบทำไมค่ะ…”
ยูหันมากระซิบถามไลท์นิ่ง
“ศัตรูนะแกจะโค้งทำไม”
“น่าๆพี่สาว ยูก็ใจเย็นๆนะ”
สโนวเห็นว่าไลท์นิ่งกับยูจะทะเลาะกันเลยห้ามไว้
“ตกลงพวกคุณเป็นใครกันแน่ครับถึงมาทำร้ายพวกเรา”
โฮปรำคาญเลยยิงคำถามใส่เด็กที่ชื่อเอฟอนทันที
“หือ…อ๋อ..ไม่บอกหรอก”
“??”
“ก็พูดกับพี่ไลท์นิ่งไปแล้วนี่นา”
เอฟอนนั่งลงข้างเซร่าห์แล้วจับคางเซร่าห์ให้เงยหน้าขึ้นมา ไลท์นิ่งเห็นก็จะเข้าไปใส่แต่
สโนวห้ามไว้
“เซร่าห์น่ะ..อ่อนแอมากเลยนะคะ ให้ใช้เวทหน่อยเดียวก็ลุกไม่ขึ้นซะแล้ว”
ยูเก็บดาบแกรนด์แล้วยกปืนขึ้นเล็งไปที่เอฟอน
“จะอะไรก็ช่าง กรุณาปล่อยคุณเซร่าห์เถอะค่ะ”
“หืม? ปล่อยหรือพูดอะไรบ้าๆ…”
เซร่าห์พูดพร้อมกับลุกขึ้นมาบังเอฟอนเอาไว้แต่ยูก็ไม่ได้ลดปืนลง เอฟอนมองพวกไลท์นิ่ง
สักพักหนึ่ง
“เฮ้อ…วันนี้มารับเซร่าห์เฉยๆอ่ะ งั้นไปนะ”
เอฟอนพูดขึ้นก่อนที่จะเดินออกไป
“เฮ้!!เดี๋ยวก่อน!!”
สโนวเรียกเอฟอน
“อะไรค่ะ…”
“จะพาเซร่าห์ไปไหน”
สโนวถามเอฟอน
“ม่ายบอก…”
เอฟอนออกเดินต่อมีเซร่าห์ตามไปข้างหลังก่อนที่ทั้งคู่จะเดินออกจากเขตบ้านไลท์นิ่งไป
/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////
จิรุ : เริ่มมีปริศนาแล้ว...หวังว่าคนอ่านคงไม่งงนะ (เหงื่อตก)
สโนว : จิรุ...บทชั้นเท่ห์ๆล่ะ?
จิรุ : ไว้ก่อน....
สโนว : ใจร้ายอ่า...
จิรุ : ข้างหลังให้มารั่วหรอ...
สโนว : เปล่า...มาเอง
จิรุ : งั้นกลับไปเลย...ชิ้วๆ
สโนว : บ้าที่สุด!! ฝากไว้ก่อนนะ ยัยเตี้ย!
(วิ่งร้องไห้หลบฉากไป)
จิรุ : แกว่าไงนะ! ไอ้บ้า กลับมานี่เลยนะ!!
โฮป : จิรุซัง...
จิรุ : หือ?...โฮปหรอ มีอะไรล่ะ?
โฮป : ตามตาราง จิรุซังมีสอบไม่ใช่หรอฮะ แกะ แพะ อะไรนั่นอ่ะ...
จิรุ : ........now loading...........
โฮป : ......จิรุซัง...
จิรุ : ว้าก!!...จริงด้วย อ่านหนังสือ อ่านหนังสือ อ่านหนังสือ..........
(แล้วคุณเธอก็วิ่งหายไปเหลือแต่โฮปคนเดียว)
โฮป : อ่านแล้วอย่าลืมคอมเมนท์นะครับ...
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น