ลำดับตอนที่ #7
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : Chapte 6 : ข่าวร้าย
บ้านไลท์นิ่งในเมืองโบดัมช่วงเวลาก่อนเที่ยง…
หลังจากพวกไลท์นิ่งกลับมาจากสถานีตำรวจ ซัสที่ยังอยู่ก็นั่งดูไลท์นิ่งที่กำลังปั่นรายงานหลังจาก….
สถานีตำรวจ สิบนาทีก่อน
ปึก….
เสียงแฟ้มกระแทกกับโต๊ะเบาๆ จิลขยับแว่นแล้วมองไลท์นิ่ง
“ไม่ผ่านค่ะ…เนื้อหาไม่ครบ”
ไลท์นิ่งทำหน้าตายแต่กลับมองจิลปานจะกินเลือดกินเนื้อ แต่จิลกลับยิ้มออก
มาน้อยๆ
“ครบสิ…ทีมเราสำรวจทั้งหมดแล้ว”
“แล้วบริเวณรอบๆเสาคริสตัล ล่ะคะ…หายไปไหนเอ่ย…”
จิลถามแล้วมองหน้าไลท์นิ่งแต่ไลท์นิ่งหลบสายตา
“ไปทำมาใหม่นะคะ”
จิลยิ้ม ไลท์นิ่งว่างเครดิตการ์ดไว้บนโต๊ะ แต่ว่าเครดิตการ์ดที่เคยเป็นสีฟ้ากลาย
เป็นสีแดงไปซะแล้ว
“ไปล่ะ…”
“เดี๋ยวค่ะ!”
“อะไร?”
คนถูกทักหันกลับมาหาต้นเสียงด้วยหน้าตานิ่งแต่ไม่สบอารมณ์
“แอบเอางบไปทำอย่างอื่นอีกแล้วนะคะ….”
จิลทักเรื่องงบการสำรวจ ตามที่จิลพูดไลท์นิ่งไม่เคยใช้งบในการสำรวจสักครั้งเลย
แต่กลับเอางบไปให้ลูกน้องไปใช้ทำอย่างอื่นเสียมากกว่า และลูกน้องของไลท์นิ่งแต่ล่ะคน
ฮาร์ดคอร์ทั้งนั้นนำงบที่ได้ไปอัพเกรดอาวุธประจำตัวกันจนหมด ไปๆมาๆ บลัดเอดจ์ของไลท์นิ่ง
กลายเป็นอาวุธที่ธรรมดาที่สุดในหน่วยเลยก็ว่าได้ แม้ว่าระดับบลัดเอดจ์จะสูงที่สุดในหน่วยก็ตาม
ไลท์นิ่งไม่ตอบอะไรเดินออกไปจากห้องทันที จิลก็มองไล่หลังไปแล้วก็ยิ้มออกมา
“ถ้าไม่เจอกับตัวเองก็ไม่รู้นะเนี่ย…คนอะไรน่าแกล้งชะมัด”
กลับมาปัจจุบัน
“โธ่เว้ย!! รอให้ชั้นเป็นพันเอกก็เถอะ…กรอด…”
ไลท์นิ่งที่กำลังเขียนรายงานอยู่ก็กำปากกาแน่น ซัสเห็นก็ลนลาน
“เดี๋ยวๆ…ใจเย็นน่าๆ”
“ชั้น…ใจ…เย็น…อยู่แล้ว…น่า!!”
ไลท์นิ่งพูดช้าๆชัดๆทแล้วทำรายงานต่อ
“เอาเป็นว่าชั้นกลับก่อนนะ”
“อืม…”
“ดอชจ์กลับบ้านลูก”
ซัสตะโกนเรียกดอชจ์ให้กลับบ้าน
“คร้าบ…”
ดอชจ์ขานรับก่อนที่จะเดินมา และยูก็เดินออกมาจากห้องอาบน้ำพอดี
“ดอชจ์….คุณซัสจะกลับแล้วหรือค่ะ…”
“อ่า..อืม…”
“โชคดีนะคะ…บ๊ายบายนะดอชจ์คุง”
ยูโบกมือให้ดอชจ์
“บ๊ายบายฮับ….”
ดอชจ์โบกมือกลับแล้วซัสกับดอชจ์ก็ออกจากบ้านไป
“เฮ้อ…ไปดีกว่า”
“เดี๋ยว!!”
ยูที่กำลังจะเดินขึ้นห้องโดนไลท์นิ่งเรียกไว้
“รุ่นพี่…จะใช้อะไรก็เถอะนะขอไปใส่เสื้อผ้าก่อนได้ไหมเนี่ย”
“ก็ใส่อยู่ไม่ใช่หรือไง??”
“จะบ้าเหรอรุ่นพี่ ใส่อยู่แค่นี้เนี่ยนะ…”
ยูถามไลท์นิ่งแล้วมองตัวเองในสภาพที่ใส่เสื้อกล้ามบางๆกับกางเกงขาสั้น(มาก)
สำหรับยูมันเป็นอะไรที่รู้สึกว่าไม่เหมาะสมและน่าอาย แต่ไลท์นิ่งก็ไม่ได้สนใจเท่าไร
“เอาเป็นว่าขอถามอะไรหน่อยได้ไหม…”
“เอาเป็นว่าขอถามอะไรหน่อยได้ไหม…”
ไลท์นิ่งเปิดประเด็น
“ค่ะ??”
“ตอนที่ชั้นอยู่สำรวจที่เสาคริสตัล…ไม่สิตอนที่ชั้นกำลังจะโดนนกนั่นโจมตี
ทำไมเธอถึงไปอยู่ตรงนั้นได้ล่ะ ทั้งๆที่ชั้นสั่งให้ทีมเธอไปทางซ้ายของเขตนี่…”
ยูได้ยินคำถามก็เงียบไป ไลท์นิ่งมองยูที่ไม่ยอมตอบก็ลุกขึ้นจากเก้าอี้แล้วเดินไปหายู
“ตอบมาซะ…”
“ไม่รู้ค่ะ…ไม่รู้อะไรทั้งนั้นล่ะค่ะ”
ยูปฏิเสธที่จะตอบคำถามไลท์นิ่ง แล้วออกตัววิ่งขึ้นบันไดไปชั้นบนแต่ไม่ทัน…
“จะไปไหน!!”
“อัก!!”
ไลท์นิ่งเห็นยูจะหนีก็คว้าขาไว้ทั้งสองข้างทำให้ยูเสียงหลักหน้าคว้ำฟาดหัวบันไดทันที
“เจ็บนะ!รุ่นพี่บ้า!!”
“ก็ตอบคำถามมาสิ ยัยจืด! เธอไปอยู่ตรงนั้นได้ไง!”
ไลท์นิ่งจับตัวยูพลิกขึ้นมาถามอีกครั้ง
“จะบอกไหม…”
“ก็ได้ๆ…ตอนที่สำรวจอยู่ได้ยินเสียงใครไม่รู้บอกให้ไปที่ฐานของเสาคริสตัล”
“เสียง…สองคนนั้นหรือ??”
ไลท์นิ่งเอ่ยถึงฟานกับวานิลา
“ไม่ใช่ค่ะ มันเป็นเสียงที่ดังขึ้นในหัวน่ะค่ะ…รุ่นพี่ก็เป็นหรอ??”
ไลท์นิ่งปล่อยมือออก
“ปะ..เปล่าๆไม่ได้เป็น…”
“งั้นไปใส่เสื้อผ้าและเดี๋ยวไปทำโอทีที่สถานีตำรวจดีกว่า…”
จากนั้นยูก็เดินขึ้นชั้นบนไป ไลท์นิ่งยืนทำหน้าเครียด
“…คิดไปหนักหัวไปถามยัยสองคนนั้นเลยดีกว่า”
ไลท์นิ่งคิดจะไปถามวานิลากับฟาน แล้วก็หยิบบลัดเอดจ์แล้วออกจากบ้านไป
“หวังว่าซัสจะยังไม่ออกยานนะ”
ไลท์นิ่งเดินยังไม่พ้นเขตบ้านสโนวกับโฮปก็วิ่งมาหาไลท์นิ่ง
“พี่สาว!!”
“คุณไลท์!!”
“!! พวกนาย…มาที่นี่ทำไม??”
“พี่สาวเห็นเซร่าห์ไหม??”
“เกิดอะไรขึ้น?”
ไลท์นิ่งถาม สโนวที่อ้ำอึ้งอยู่
“ชั้นถามว่าเกิดอะไรขึ้นกับเซร่าห์?”
“สโนวบอกไปสิ”
ไลท์นิ่งย้ำคำถาม บวกกับโฮปที่สะกิดให้บอก สโนวที่โดนกดดันสุดท้ายก็พูดจนได้
“คือ…เซร่าห์หายตัวไป….”
“!!”
ไลท์นิ่งได้ยินเรื่องที่สโนวบอกก็นิ่งจนพูดไม่ออก
“คุณไลท์ไม่เป็นไรนะครับ..”
โฮปถาม ไลท์นิ่งเดินเข้าไปดึงคอเสื้อสโนว
“เกิด…อะไร..ขึ้น..กับ…เซร่าห์??”
ไลท์นิ่งกำหมัดจะชกสโนว แต่โฮปคว้าแขนไลท์นิ่งไว้
“คุณไลท์ใจเย็นๆครับ”
“จะเย็นได้ไงเล่า! ก็เซร่าห์!”
“เรียกหนูทำไมค่ะพี่…”
ทั้งสามคนกำลังมีเรื่องกันอยู่ ก็ได้ยินเสียงคนพูดขึ้น
ทั้งสามก็หันไปหาต้นเสียง
“เซร่าห์!!”
////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////
จิรุ : อ๊า!! วันนี้มันว่างจังเลย...(เพราะว่าปิดเทอมแล้ว)
เซร่าห์ : งั้นไปเดินเล่นด้วยกันไหม
จิรุ : ก็ดี....เอ้ย...เดี๋ยว!! ใครน่ะ
เซร่าห์ : เค้าเองจ้า ข้างหลังเค้าให้มารั่วอ่ะ
จิรุ : มุมนี้มันมุมรั่วหรอ??
เซร่าห์ : อืม...มั้งนะ
จิรุ : แล้วจะทำอะไรรั่วๆล่ะ
เซร่าห์ : ปลาปักเป้า!!
(ว่าแล้วคุณเธอก็ทำแก้มป่อง ทำตาโต เอามือไว้ข้างแก้มแล้วขยับไปมาเหมือนครีบปลา)
จิรุ : เฮ้ย! เซร่าห์ซัง ทำอะไรน่ะ!? (ตกใจสุดขีด)
เซร่าห์ : ปลาปักเป้าไง ต่อไปก็พะยูน...
จิรุ : หยุดเลยเธอว์ กลับไปได้แล้ว!! ทุกคนอ่านแล้วอย่าลืมเมนท์นะคะ...
เซร่าห์ : อย่าลืมเมนท์นะค้า~~!!
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น