ลำดับตอนที่ #4
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : Chapte 3 : เบาะแสของเสียงเรียก
ณ. ยามค่ำคืน บริเวณ ย่านการค้าของเมืองพาลัมโพลัม
“เซร่าห์! เซร่าห์!”
สโนวตะโกนเรียกเซร่าห์โดยที่ไม่สนใจชาวบ้านที่อยู่รอบข้างเลยแม้แต่นิด
แต่ชาวบ้านรอบข้างสโนวก็ไม่สนใจเหมือนกัน ทุกคนก็ต่างจับจ่ายใช้สอยตามปกติ
แต่มีบางคนยังสนใจการกระทำของสโนวอยู่ คนๆนั้นเอามือแตะหลังสโนวเบาๆ
“!!!”
สโนวรู้สึกตัวเลยหันหลังกลับไปดู แต่ไม่มีใคร
“??? ”
สโนวเกาหัวแล้วกำลังจะออกเดินต่อ แต่ก็ยังรู้สึกว่ามีใครมาสะกิดอยู่
“!!!”
สโนวก็หันหลังกลับมาดู ก็ไม่เห็นใครอีก
“??…”
“ผมเอง สโนว”
สโนวจำเสียงได้และมองหาต้นเสียง
“อยู่ไหนหว่า??”
สโนวรู้ว่าใครแต่ยังทำหน้าเด๋อด๋าหันซ้ายหันขวาทำเป็นไม่เห็น
ปึก!!
“โอ๊ย!”
คนที่สะกิตสโนวโมโหมากหยิบบูมเมอแรงออกมาฟาดไปที่หัวของสโนวอย่างจัง
“หน่อยแนะไม่เห็นผมนักใช่ไหม”
สโนวลูบหัวตัวเองเบาๆก่อนจะอุ้มเด็กชายตัวน้อยขึ้นมา
“อ่า ฮะๆๆๆ ล้อเล่นน่าโฮป สบายดีเนาะ”
สโนวทักทายโฮปหนังจากที่ไม่เจอกันนานหลายเดือน
“แกล้งผมสนุกนักหรือไง…”
โฮปทำหน้ามุ้ยใส่สโนว
“เอาน่าๆ หนุกๆน่ะ”
แล้วสโนวก็วางโฮปลง
“แล้วมาทำอะไรที่พาลัมโพลัมล่ะ??…”
โฮปถามสโนวทำให้สโนวได้สติ
“เอ่อ…โฮป เห็นเซร่าห์ไหม”
“ไม่เลย”
โฮปส่ายหน้า
สโนวได้คำตอบก็ทำสีหน้าเคร่งเครียดทันที
“เกิดอะไรขึ้นหรอ??”
โฮปถามสโนวด้วยความสงสัย
“เซร่าห์หายตัวไปน่ะสิ…ไม่รู้ว่าไปไหนเหมือนกันเดินหาตั้งนานแล้วนะเนี่ย…”
สโนวเกาหัวแกร๊กๆ
“อ่อ…เอ้ยเดี๋ยว นายเดินมางั้นสิ”
“เอ้อใช่ เดินมา”
“จากโบดับถึงพาลัมโพลัมเนี่ยนะ”
โฮปกุมขมับตัวเอง อย่างโฮปว่าสโนวเดินหาเซร่าห์โดยที่ไม่ได้สนใจอะไร
จนมาถึงพาลัมโพลัมซึ่งมันไกลมากถ้าเดิน แต่ก็ใช่เวลาไม่ถึงวันในการเดินทางมา
“เอาเป็นว่าผมจะช่วยหาแล้วกัน”
โอปอาสาจะช่วยตามหาเซร่าห์อีกแรง
“อืม…ขอบใจมาก”
แล้วทั้งสองก็แยกย้ายกันตามหาเซร่าห์
…………………………………………………………………………………………
“อึก…อื้อ….”
ไลท์นิ่งรู้สึกตัวแล้วลุกขึ้นมา
“ทะ…ที่นี่ที่ไหนเนี่ย”
ไลท์นิ่งมองไปรอบๆ ที่นี่เป็นห้องโถงใหญ่มีลักษณะเหมือนถ่ำและเต็มไปด้วยคริสตัล
“….อย่าบอกนะว่าที่นี่คือข้างในเสาคริสตัลน่ะ”
ถูกต้องแล้วจ้า ไลท์นิ่ง…
ไลท์นิ่งหันซ้ายหันขวาหาต้นเสียง
“ใครน่ะ!!??”
ไลท์นิ่งตะโกนถาม
หันมาทางนี้สิ…
“???”
ไลท์นิ่งหันไปหาต้นเสียง ก็เห็น….
“วานิลา!!”
ไลท์นิ่งเห็นวานิลา ไลท์นิ่งพยายามจะจับไหล่วานิลาแต่ ก็จับตัววานิลาไม่ได้
“เอ๋…ทำไม??”
อย่างที่เห็นน่ะแหละ…นี่เป็นแค่ร่างจำแลงเท่านั้น
“แล้วเธอเรียกชั้นหรอ??”
ใช่จ้า…เรียกนานแล้วด้วย…
“งั้นที่ชั้นได้ยินตอนที่มาถึงที่นี่ก็….”
นั่นแหละๆ…เพราะรู้ว่าได้ยินถึงได้เรียกไง
“มิน่า เสียงคุ้นๆ…ว่าแต่ว่าเรียกชั้นมาทำไมล่ะ??”
หลังจากวันนั้น….
ไลท์นิ่งเห็นวานิลาทำหน้าไม่สบายใจ เลยยื่นหน้าเข้าไปหาวานิลาแล้วถาม
ด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยน
“ไม่ไว้ใจชั้นแล้วหรือไง…”
มะ… ไม่ใช่นะ แค่ไม่อยากให้เรื่องที่ผ่านๆมากลับมาซ้ำรอยเท่านั้นเอง…
“ซ้ำรอย?? มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ วานิลา…”
ยังมีคนที่เป็นลูซิอยู่และพยายามจะทำลายโคคูน…
ไลท์นิ่งได้ยินก็ถอยห่างจากวานิลาและเอามือกุมขมับตัวเอง
“เดี๋ยวสิ วานิลา…ลูซิกลุ่มสุดท้ายคือพวกเราไม่ใช่หรือไง??”
วานิลาพยักหน้า
ก็ใช่นะ…แต่ว่าลูซิพวกนี้เกิดทีหลัง…หลังจากวันนั้น
“เอ่อ…โทษทีนะวานิลา ไม่เข้าใจอ่ะ”
ไลท์นิ่งลูบหัวตัวเองเบาๆ วานิลาเห็นก็แอบหัวเราะเบาๆ
หลังจากออฟานตายไป ออฟานก็ทิ้งปณิธานของตัวเองไว้ที่ไหนสักแห่ง
แล้วสาปคนให้เป็นลูซิแล้วสั่งให้ลูซิทำภารกิจที่ตนทิ้งไว้ให้สำเร็จ
ซึ่งก็คือการทำลายโคคูน….
“….แต่คนที่เป็นลูซินี่เป็นใครล่ะ”
ไม่รู้เฟร้ย !! หาเองเดะ!!
เสียงห้าวๆดังขึ้นไลท์นิ่งได้ยินก็รู้สึกโมโหทันที
เดี๋ยวก่อน…อ๋า~ไม่ทันแล้ว
“….ฟานสินะ”
อื้อ! ชั้นเอง…เอาของมาส่ง!
///////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////
ใครที่ตามอ่าน จิรุขอโทษนะค่ะ
มันเกิดช่วงคอมโบขึ้นน่ะค่ะ... คอมโบที่ว่าก็ สอบแบบต่อเนื่องน่ะค่ะ
ปกติต้องอ่านเตรียมสอบปลายภาคแค่อาทิตย์เดียว..แต่ว่ามันมีสอบ
ตรงข้างนอกด้วยน่ะค่ะ (จิรุม.6 แล้ว..) เลยต้องหยุดแต่งและเล่นเกม
แล้วอ่านหนังสือสอบแทน ขอโทษจริงๆนะค่ะ (แฮะๆ)
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น