คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : ชั่วโมงเรียนที่ 1 : start!
อากาศช่างแจ่มใส สายลมที่พัดผ่านหน้าต่างเข้ามาหลังจากที่ได้รับอนุญาติให้เปิดมันได้ ทุกอย่างกำลังไปได้สวยหลังจากที่ชั้นย้ายคลาสมาอยู่คลาสซีโร่
เอ่อ...ที่จริงมันก็ไม่ได้เวิร์คอย่างที่พูดหรอค่ะ เพราะนอกจากมาคิน่าชั้นก็ยังไม่ได้เพื่อนใหม่ในคลาสนี้เลยล่ะค่ะ เศร้าจัง... อ้ะ!ลืมแนะนำตัว ชั้น เรม โทกิมิยะ ค่ะ ยินดีที่ได้รู้จักนะคะ
“นี่ ยัยขาว!”
ชั้นสะอึกทันทีที่มีคนมาเรียกชั้นแบบนี้ ที่จริงมันก็ไม่ผิดนักหรอก เพราะตอนที่เข้ามาแนะนำตัวชั้นโดนแปรงลบกระดานกับถังที่ใส่น้ำผสมแป้งขาวเทใส่ แบบไม่ทันได้ตั้งตัวเท่าไรนัก แถมยังไปเหยียบกับดักกาวลาเท็กซ์จนรองเท้าหนังคู่โปรดของชั้นพังเละจนใส่ไม่ได้อีก แม้ว่ามันจะเป็นการรับเด็กใหม่ก็เถอะนะ แต่มันก็เกินไปจริงๆในความคิดของชั้นน่ะนะ...
“ค่ะ?” ชั้นตอบรับพร้อมกับยืนขึ้นและหันไปหาต้นเสียง ถ้าจำไม่ผิดพวกเขาเป็นคนที่วางแผ่นแกล้งเด็กใหม่อย่างชั้นนี่แหละ
“เรียกอีกฝ่ายดีๆสิ ไนน์!” เสียงจากผู้หญิงที่ใส่แว่นเดินมาตบหัวคนที่เรียกชั้นว่า ‘ยัยขาว’ ดังผลัวะ! รวมไปถึงอีกสองคนที่ยืนอยู่ข้างๆผู้ชายที่ชื่อไนน์ก็โดนตบเหมือนกันแต่แรงที่ตบเบากว่าเมื่อกี้เยอะ
“อะไรของเธอฟ่ะ?! ควีน!!” ชายร่างสูงที่ชื่อ ไนน์ เริ่มตวาดใส่สาวแว่นที่ตบตัวเขา แต่ถึงแม้จะโดนตวาดอย่างน่ากลัวเธอคนนี้ก็ไม่ทีท่าหวาดกลัวเลยหน่ำซ้ำเธอยังบรรจงใช้มือข้างถนัดหวดไปที่หัวของอีกฝ่ายอีกรอบ “ขอโทษ โทกิมิยะซังได้แล้ว ทั้งสามคนเลย” อ๋อ...ที่มาหาเนี่ยคือจะมาขอโทษหรอกหรอ นึกว่าจะมาหาเรื่องแกล้งชั้นซะอีก
“มะ...ไม่เป็นไรหรอกค่ะ ชั้นไม่ได้คิดมากอะไรอยู่แล้ว” ชั้นรีบบอกปัดไปทันที
“งั้นคราวหน้าเคทแกล้งเธออีกนะ สนุก...แอ้ก!” ยังไม่ทันพูดจบผู้หญิงที่เรียกตัวเองว่าเคทก็โดนสาวแว่นหวดเข้าอีกรอบ “พวกเธอเลิกไร้สาระสักทีได้ไหม?! เอ้า!ขอโทษเร็วเข้า”
“ขอโทษคร้าบ / ค่า” แล้วทั้งสามก็โค้งน้อยให้ชั้นพร้อมกับกล่าวขอโทษชั้น “มะ...ไม่เป็นไรค่ะ!” ชั้นรีบโค้งคืนทั้งสามอย่างรัวเร็วทันที โดยลืมไปว่าการที่ชั้นเคลื่อนไหวเร็วๆนั้นมันทำให้ฝุ่นแป้งที่ติดอยู่บนตัวชั้นมันฟุ้งกระจายไปหมด จนตอนนี้จะขาวกันไปทั้งห้องแล้ว
“แค่ก แค่ก แค่ก เซเว่น ชั้นหายใจไม่ออก! แค่ก แค่ก”
“แค่ก...ใช้ผ้านี่ปิดเอาไว้ก่อนนะดิวซ์”
“เฮ้ย! ฝุ่นบ้าอะไรเนี่ย!”
“ใครทำอะไรฟ่ะ?!...อยากโดนเคียวปั่นคอหรือไง!!”
“ฝุ่นตลบแบบนี้ก็เล่นอีแก่กินน้ำกันไม่ได้พอดีสิ”
“ว้อย! ใครมารบกวนตอนชั้นหลับฟร้ะ? อยากตายหรอ!”
“แค่ก แค่ก ใครเล่นพิเรนท์อะไรเนี่ย โอ๊ย! แสบตาแล้วนะ”
“เมี้ยว! เคทมองไม่เห็นแล้ว!”
“นี่! ยัยขาว! ไปล้างตัวซะไป๊!”
ไม่นานเสียงสรรเสริญชั้นก็ดังขึ้นมาอย่างรวดเร็ว ท่ามกลางความวุ่นวายก็มีใครไม่รู้ดึงชั้นออกไปนอกห้อง ระหว่างเดินออกมาฝุ่นตลบไปทั่วจนชั้นต้องหลับตาเดินออกมาเลย แล้วคนที่พาชั้นออกมาก็หยุดเท้าลง “ลืมตาได้แล้วล่ะ” เสียงนุ่มๆดังขึ้น ชั้นรีบลืมตาขึ้นมาเพื่อที่จะได้รู้ว่าใครเป็นคนพาชั้นออกมา
“ชั้น ควีน จ๊ะ เป็นหัวหน้าห้องของคลาสซีโร่ ฝากตัวด้วยนะ โทกิมิยะซัง” น้ำเสียงที่ดูนุ่มและเงียบขรึม ใบหน้าที่เรียวสวย รอยยิ้มน้อยๆที่ประดับอยู่บนใบหน้า บวกกับท่าทางที่เรียบร้อยดูเป็นกุลสตรีของหญิงสาวตรงหน้า ทำให้ชั้นไม่สามารถละสายตาจากคนตรงหน้าไม่ได้จริงๆ
เธอช่างสวย...
เพียะ!
“อ็อค!”
ชั้นคิดอะไรเพลินๆอยู่ดีๆอีกฝ่ายก็หวดมือมาตบแก้มชั้นอย่างแรงจนหน้าหัน ราวกับจะเรียกให้ชั้นได้สติหลังจากยืนมองเธอล่ะมั้ง “สายตาแบบนั้นมันอะไรคะ? โทกิมิยะซัง” คราวนี้เธอพูดเสียงแข็งใส่ชั้นด้วย งงล่ะสิ...
“มะ...มีอะไรหรอคะ เมื่อกี้นี้?” “ถามมาได้! เมื่อกี้คุณมองชั้นด้วยสายตาหื่นกามแบบนั้นน่ะ!!”
อะ...อาเร๊ะ?! หื่นกามงั้นหรอ?!!
“หะ...ห๊า?! ชั้นไม่เคย...”
เพียะ!
ยังไม่ทันจะได้แก้ตัว ชั้นก็โดนสาวสวยตรงหน้าหวดสุดแรงซ้ำจุดเดิมอีกครั้งคราวนี้ ไม่ใช่แค่แสบและชาที่แก้มอย่างเดียว เลือดกลบปากชั้นด้วย แถมน้ำตายังไหลออกมาแบบไม่รู้ตัวอีกสงสัยมันคงจะต้องเจ็บมากแน่ๆ
“ตบเค้าทำไม?” ชั้นครางเสียงค่อย คุณควีนถึงกับชะงักหลังจากที่ชั้นพูดออกไป ดูท่าอีกฝ่ายจะรู้ตัวว่าทำเกินไป เธอดึงชั้นให้เดินอีกครั้ง คราวนี้จะไปไหนล่ะเนี่ย?
“โอ๊ย! แค่ก แค่ก ฝุ่นควันอะไรเนี่ย” เสียงของผู้มาเยือนดังขึ้นหลังจากเปิดประตูเข้ามา “แอร์โรว์!” ผู้มาเยือนรีบใช้เวทย์ลมพัดฝุ่นออกไปทางหน้าต่างทันที ตอนนี้ควันจางลงแล้ว เหล่านักเรียนที่อยู่ในห้องก็ค่อยลุกจากพื้นที่ต่างคนต่างหมอบลงกับพื้น เสื้อสีดำและผ้าคลุมสีแดงของพวกเขาเปื้อนฝุ่นสีขาวกันทุกคนยกเว้นดิวซ์ที่เซเว่นช่วยบังตัวเอาไว้
“อ้ะ! คนจากสภานักเรียนนี่” ซิงค์พูดขึ้น เซเว่นที่กำลังปัดฝุ่นออกจากชุดของดิวซ์ก็หันควับไปทันที
“เจอแล้ว! เซเว่น ประธานเรียกให้ไปช่วยงานน่ะ” คนจากสภานักเรียนพูดขึ้นหลังจากเธอมองหาเป้าหมายเจอ แล้วก็หายไปจากประตูห้อง
“ดิวซ์ ไม่ต้องรอชั้นนะกลับหอก่อนได้เลย” เซเว่นทิ้งท้ายไว้กับรูมเมท ก่อนที่จะค่อยก้าวเท้าเดินออกไปจากห้อง ประโยคที่ว่าทำทุกคนในห้องที่นอนหอของโรงเรียนถึงกับทำหน้าเหวอ “เดี๋ยว! เซเว่น!!” ไนน์เรียกเพื่อนร่วมชั้นที่กำลังจะเดินออกไป คนถูกเรียกหันกลับมาหาต้นเสียง สีหน้าของอีกฝ่ายดูจะหงุดหงิดอยู่พอสมควร แล้วทุกคนก็เดินมารวมตัวกันอยู่ด้านหลังไนน์ด้วยสีหน้าที่ไม่ค่อยดีนัก
“...มีอะไร?” เซเว่นถามด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย ทุกคนก็จ้องเซเว่นอย่างไม่ไว้ใจ สีหน้าแปลกๆทำให้เซเว่นเริ่มรู้สึกไม่ดี “พูดมาสิ...มีอะไรล่ะ?” คนถูกจ้องถามอีกครั้ง และเธอหวังว่าคงไม่ใช่เรื่องร้ายแรงอะไร
“แล้วข้าวเย็นของพวกเราล่ะ เซเว่น! การที่เธอไม่อยู่ตอนเย็นของวันนี้น่ะ! พวกเราจะตายกันหมดนะ!” ไนน์ตะโกนลั่น แล้วที่เหลือก็พยักหน้าเป็นแกมเห็นด้วยกับสิ่งที่ไนน์พูด คนฟังได้แต่ทำหน้าเจื่อนๆใส่และเลิกคิ้วสูง ใจจริงเธอคงอยากจะล้มคว่ำลงไปนอนกับพื้นด้วยซ้ำ...
อะไรวะ?! ข้าวเย็น!!
“ก็ควีนเป็นเวรทำไม่ใช่เหรอ? ถ้ายังไงก็ให้คิงทำไปสิ! ไปล่ะ” เซเว่นตัดบทและรีบสาวเท้าหายไปจากห้องอย่างรวดเร็ว ในทางกลับกันหน้าต่างที่กำลังเปิดรับลมอยู่นั้นก็มีเงาๆหนึ่งที่คล้ายๆกับคนกำลังปีนหน้าต่าง
“คิง!!!!”
“อย่ามายุ่งกับชั้น!!!”
คิงตะโกนทันทีหลังจากเขาโดนไนน์คว้าตัวเอาไว้แต่ก็เกิดเสียหลักจนคิงและไนน์ตกจากขอบหน้าต่าง ทั้งสองร่วงลงชั้นล่างทันที
ตึง!
เสียงของร่างทั้งสองร่วงผ่านต้นไม้ใหญ่ก่อนที่จะกระแทกลงพื้นอย่างจัง พวกที่เหลืออยู่ในห้องชะโงกออกมาจากหน้าต่างเพื่อดูเพื่อนทั้งสองคนของพวกเขาตกลงไป
“เป็นอะไรมากไหม?” เคทตะโกนลงไป คิงยกมือขึ้นสุงและชูนิ้วโป้งให้เห็น เป็นแกมว่าเขาไม่เป็นไร “ไนน์ นายเป็นอะไรหรือเปล่า?” คิงถามคนที่พาเขาลงมา แม้จะตกตึกลงมาแล้วแขนสองข้างของไนน์ยังเกาะเขาไม่ปล่อยแต่นั่นไม่ใช่ประเด็น คิงขยับกิ่งไม้ออกเพื่อที่จะได้เห็นไนน์ เมื่อคิงขยับกิ่งไม้ทิ้งไปเขาก็หน้าขึ้นสีทันที เพราะอะไรน่ะหรือ?
เพราะหน้าของไนน์มันซุกอยู่ระหว่างขาของคิงอยู่น่ะสิ!!
“อื้อ...อุ่นจัง อ้ะ! คิงนายไม่สบายหรือเปล่า หน้าแดงเชียว!!” ในขณะที่คิงกำลังตกใจช็อคอยู่นั้น ไนน์ก็ฟื้นขึ้นมาหลังจากที่น็อคอยู่เมื่อครู่ และจังหวะที่ไนน์กำลังถามอีกฝ่าย คิงที่หน้าขึ้นสีอยู่แล้วก็เป็นหนักกว่าเดิมเสียอีก
“อ๊ากกกก!!”
ผลัวะ!!
สับสน ตะลึง มึน อาย ความรู้สึกของคิงตีกันมั่วจนถึงขีดจำกัดและระเบิดออกมา เขาใช้แรงเกือบทั้งหมดเตะไนน์เข้าอย่างแรงในท่าที่ไม่ถนัดสุดๆ แต่มันก็ทำให้ไนน์เลิกเกาะเขาและลอยสูงจนถึงชั้นสองของตึกตรงหน้าต่างของห้องเรียนคลาสซีโร่แบบพอดี
“ช่วยกันดึงนะเมี้ยว!” เคทตะโกนลั่นแล้ว เคท เอช ดิวซ์ และ ซิงค์ ก็ช่วยกันจับร่างที่ไร้สติของไนน์ก่อนที่เขาจะร่วงลงด้านล่างอีกรอบ
“โอ๊ย! เบาๆ ค่ะ” ชั้นร้องลั่น หลังจากที่คุณควีนพาชั้นมาที่ห้องพยาบาลและกำลังเอาน้ำแข็งประคบแก้มให้ชั้น “ก็อย่าดิ้นสิ!” คุณควีนยื่นมืออีกข้างมาจับหน้าชั้นไว้แน่นแล้วประคบต่อ
“ถ้าคุณไม่ตบชั้นก่อนก็ไม่ต้องมาลำบากแบบนี้หรอกค่ะ...โอ๊ยๆๆๆ” ชั้นพูดแกมว่าคุณควีนให้สำนึกผิด แต่คุณเธอก็ยังทำหน้าปกติแถมยังกดน้ำแข็งเย็นๆใส่แก้มชั้นอย่างแรงจนชั้นต้องร้องออกมาอีกรอบ “ก็โทกิมิยะซัง อยากมองชั้นด้วยสายตาแบบนั้นทำไมล่ะคะ?!” คุณเธอพูดพร้อมกับแปะแผ่นแก้ปวดสีขาวให้ชั้นก่อนที่จะเก็บของทั้งหมดเข้าที่
“ขอบคุณค่ะ...” ชั้นพูดขอบคุณตามมารยาท “ไม่เป็นไรค่ะ มันเป็นหน้าที่ของหัวหน้า” เธอตอบกลับมาขณะที่ยังเก็บของอยู่ แต่น้ำเสียงหยิ่งๆกับท่าทางเชิดๆแบบนั้นมันอะไรน่ะ...รู้สึกไม่ชอบเลยแฮะ ชั้นไม่รู้จะทำยังไงชั้นก็เลยทำหน้าบูดใส่เธอซะ
“โทกิมิยะ ควีน อยู่หรือเปล่า?”
เสียงเปิดประดูดังขึ้นพร้อมกับเสียงเข้มๆที่ตามมาทีหลัง ชั้นหันไปทางประตูเพื่อไปดูต้นเสียง อาจารย์ คุราซาเมะ นั่นเองค่ะ
“โทกิมิยะ แก้มไปโดนอะไรมาน่ะ?” อาจารย์เดินเข้ามาและหันมาชั้นและสังเกตุเห็นแผ่นแปะบนแก้มชั้น เขาถามด้วยสีหน้าที่เรียบเฉยผิดกับน้ำเสียงของอาจารย์ที่ดูจะเป็นห่วงชั้นนิดๆ
“เอ่อ..คือ”
“เธอปวดฟันน่ะค่ะ!”
.......................ชั้นโดนแม่คุณตบจนเลือดกลบปากต่างหากล่ะว้อย!!
ชั้นนั่งนิ่งๆปนอึ้งเล็กน้อย แต่ในใจชั้นอยากจะทำท่าแบบปิศาจปล่อยพลังแล้วตะโกนให้ลั่นห้องว่า ‘คุณควีนน่ะ ตบชั้นจนเลือดกลบปาก’ ให้ตายสิ! ตบชั้นยังไม่พอ ยังปกปิดความจริงอีก นี่มันวิสัยของหัวหน้าจริงๆเหรอ!!
“งั้นหรอ...”
อาจารย์ คุราซาเมะ เอ่ยเสียงเรียบ อาจารย์เชื่อด้วยหรอเนี่ย?! ชั้นอยากจะนอนดิ้นให้ตายตรงนี้เสียจริงๆเลย!!
“อาจารย์มีอะไรหรอค่ะ?” คุณควีนเปลี่ยนเรื่องทันควันก่อนที่อาจารย์จะถามอะไรอีก “จริงสิ! โทกิมิยะ” อาจารย์หันมาพูดกับชั้นอีกครั้ง “ค่ะ?” ชั้นขานรับพร้อมกับยืนขึ้น “กระเป๋าเธอส่งมาถึงหอพักซีโร่แล้วนะ...ห้อง 013 ชั้นสอง” “เข้าใจแล้วค่ะ” ชั้นตอบรับพร้อมกับรับกุญแจห้องมา จบธุระอาจารย์ก็เดินออกไปดื้อโดยไม่ลากันสักคำ แต่พอถึงประตูเขาก็หยุดและหันมา
“...ควีน เธอพาโทกิมิยะไปที่หอด้วยนะ” พูดจบอาจารย์แกก็หายไปจริงๆ ในห้องพยาบาลเงียบไปชั่วขณะ ชั้นนั่งย้อนประโยคที่อาจารย์พูดเมื่อครู่...
“ว่ายังไงน้าาาาา!!”
fin!!
ความคิดเห็น