ลำดับตอนที่ #3
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Chapte 2 : เสียงเรียกแห่งโชคชะตา
ณ. บริเวณที่ห่างจากเสาคริสตัลประมาณ10 เมตร
เวลา 8:55 น.
[5]
[4]
[3]
[2]
[1]
“ไปๆๆๆ”
ไลท์นิ่งส่งสัญญาณให้ลูกน้องในหน่วยกระจายกำลังออกไปโดยที่ตนนำหน้า
“แบ่งเป็นสามกลุ่ม…ห้าคนตามเอ็ดไปทางขวา อีกหกคนตามยูไปทางซ้าย ทาจิกับเยเกนห์ตามชั้น
มา
ที่เหลือเฝ้ายาน”
“รับทราบครับ!!”
ไลท์นิ่งกระจายกำลัง ออกสำรวจพื้นที่ การสำรวจดำเนินไปอย่างรวดเร็วและรอบคอบ แต่การสำรวจพื้นที่ ที่ชาวโคคูนไม่คุ้นเคยต้องใช้เวลานานอยู่ดี
ไลท์นิ่งกับลูกน้องอีกสองคนที่ตามมาด้วยก็เดินสำรวจจนมาถึง บริเวณฐานของเสาคริสตัล
“ที่นี่…สวยจังนะครับหัวหน้า”
เยเกนห์ทักขึ้นเมื่อเห็นผลึกเสาคริสตัล มันส่องสว่างออกมาเป็นสีฟ้าอ่อนๆ
“ในโคคูนไม่มีแบบนี้เลยนะเนี่ย”
ทาจิลดปืนลงและเงยหน้ามองดูยอดของเสา
“เอ๋!!? หัวหน้าบนนั้นมีอะไรกำลังมาทางนี้ด้วยล่ะฮะ?”
ทั้งสามเงยหน้าขึ้นไปดู เห็นเป็นเงาใหญ่มีปีกเกาะอยู่ที่แหลมที่แยกออกมาจากเสาคริสตัล
“เฮ้ยนก!!”
เยเกนห์ตะโกนขึ้น
“เฮ่ย!!”
ทาจิกับไลท์นิ่งรีบคว้าเยเกนห์เข้ามาหลบในเศษคริสตัลขนาดใหญ่แทนที่กำบัง
“ชู่ว์~~ ไอ้บ้าเบาๆเดี๋ยวมันได้ยิน”
ทาจิตะคอกเบาใส่เพื่อนทหารที่อยู่ข้างๆ ไลท์นิ่งเงยหน้าขึ้นไปดู เจ้านกนั่นไม่อยู่แล้ว
“ไปแล้วล่ะ…”
ไลท์นิ่งบอกทหารทั้งสอง ทำให้ทั้งสองคนเบาใจขึ้นเยอะ
“เอาล่ะ…สำรวจต่อเถอะ”
ทั้งสามเดินสำรวจบริเวณเสาคริสตัลต่อไป
ไลท์นิ่ง….
“เอ๋….??”
ไลท์นิ่งได้ยินเสียงอะไรสักอย่างดังอยู่ในหัว
“นี่ พวกนายได้…”
ซ่าๆๆ ซ่าๆๆ ปิ๊บ… เสียงสัญญาณการสื่อสารดังขึ้นทาจิ จึงกดรับสัญญาณ
“เอ้อ…มีอะไร”
“อืมๆ เข้าใจแล้วเดี๋ยวจะรีบกลับไป”
“หัวหน้าหมดเวลาแล้วครับ”
ทาจิบอกไลท์นิ่งเพื่อให้รู้ว่าหมดเวลาสำรวจแล้ว
“อ่า…อืม พวกนายกลับไปก่อนก็ได้”
“แล้วหัวหน้าล่ะฮะ”
เยเกนห์ถามกลับ
“เดี๋ยวชั้นตามกลับไปทีหลัง…พวกนายไปเถอะ”
“งั้นไม่เกร็งใจล่ะนะ”
แล้วทั้งทหารสองก็เดินเท้ากลับไปที่ยาน เหลือเพียงไลท์นิ่งคนเดียวที่ยังอยู่
“เอาล่ะสำรวจต่อดีกว่า”
ไลท์นิ่งมองไปรอบๆ แล้วเดินสำรวจ….
ไลท์นิ่ง….
“เสียงใครน่ะ”
ไลท์นิ่งได้ยินเสียงใครสักคนเรียกและเป็นเสียงที่คุ้นเคยเสียด้วย
ไลท์นิ่งได้ยินชั้นไหม….
“ได้ยินแต่ใครเรียกชั้นน่ะ! ออกมานะ! ”
เราไง เราเอง….
“เราไหนเล่า!!ออกมาสิ!!”
ขณะที่ไลท์นิ่งคุยกับเสียงปริศนาอยู่ เจ้านกตัวเดิมก็บินกลับมา
ไลท์นิ่งทางขวา!!
“หา!??”
ไลท์นิ่งรีบหันไปทางขวา เจ้านกนั้นก็พุ่งเข้ามาหาเสียแล้ว
“ระวังค่ะ…รุ่นพี่!!”
ฟ้าว~~!!!
ไลท์นิ่งโดนใครไม่รู้โยนออกข้างหลบการโจมตีของเจ้านกได้อย่างหวุดหวิด และหลังจาก
“แค่กๆ…เกิดอะไรขึ้นเนี่ย??”
ไลท์นิ่งลูบเอวตัวเองเบาๆหลังจากโดนกระแทกกับพื้นอย่างแรง ไลท์นิ่งพยายามมองไปที่กลุ่มฝุ่นที่ฟุ้งกระจาย แล้วไลท์นิ่งก็เห็นคนที่ช่วยชีวิตตัวเองไว้….
“ยู!!มาได้ไงเนี่ย ไหวไหมตื่นก่อน เฮ้!!”
ไลท์นิ่งพยายามตบหน้าเรียกสติของยู แต่ก็ไม่มีทีท่าว่าจะฟื้น
“ชิ!!”
ไลท์นิ่งลุกขึ้นแล้วมองไปที่เจ้านกตัวเดิมที่รอจังหวะจะโจมตีอีกครั้ง
“นก คาลูร่านี่นา…”
ไลท์นิ่งจำได้ว่าเจ้านกนี่แพ้สายฟ้า แล้วก็เตรียมตั้งท่าสู้ แล้วเจ้านกคาลูร่าก็พุ่งเข้ามา
“เสร็จชั้นล่ะ…”
ไม่ได้นะ!!
จู่ๆก็มีแสงสว่างออกมาจากตัวไลท์นิ่ง และยูที่นอนแน่นิ่งอยู่
“อะ…อะไรน่ะ!?”
-------------------แวบ----------------------
แล้วทั้งสองก็หายไป อย่างไม่ทราบสาเหตุ
เด็กหัวส้มจะเป็นอะไรไหมอ่า?? เสียงใส่ๆเหมือนเด็กผู้หญิงเอ่ยคำถามขึ้นมา
ไม่เป็นไรหรอก…คนที่อยู่กับไลท์นิ่งน่ะอึดถึกกันทุกคนน่ะแหละ ฮ่าๆๆ มีเสียงตอบกลับมาเป็น
เสียงผู้หญิงเหมือนกันแต่ ออกห้าวๆหน่อยตอบคำถามอย่างอารมณ์ดี
……………………………………………………………………………………………………………………………
ณ. เมืองโบดัม ในเวลาเย็น
ฟู่ๆๆๆ
เสียงจอดของยานขนส่งลำเล็กๆก็มาลงจอดที่สถานี ยานที่ว่านั่นก็คือยานขนส่งที่ใช้ในการสำรวจ
ของไลท์นิ่งนั่นเอง
ในขณะที่ทหารทุกคนกำลังจัดการขนข้าวของออกจากยาน ก็มีชายร่างใหญ่สูงสองเมตร ใส่รองเท้า33cm.
เข้ามาหาทหารคนหนึ่งที่กำลังเก็บของอยู่
“เอ่อ…พี่ชายฮะ…เห็นพี่สาว…เอ้ย!! พี่ไลท์นิ่งไหม??”
“อ๋อ…ร้อยตรีน่ะหรอยังอยู่ที่เขตสำรวจอยู่เลย”
“แล้วเค้าจะกลับเมื่อไหร่หรอฮะ??”
“ไม่รู้สิ…ชั้นไปนะ”
ว่าแล้วทหารที่คุยกับสโนวก็เดินผ่านไป สโนวพยายามมองหาไลท์นิ่งเผื่อว่าพี่สาวของเขาจะกลับมา
“บ้าจริง! เจ๊ไปไหนเนี่ย??…จะรู้ไหมเนี่ย ว่าเซร่าห์หายตัวไป!!”
////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////
จบไปอีกตอน
ช่วงหลังๆาจจะอัฟช้านะค่ะ (ติดเกมge ฮ่าๆ)
เวลา 8:55 น.
[5]
[4]
[3]
[2]
[1]
“ไปๆๆๆ”
ไลท์นิ่งส่งสัญญาณให้ลูกน้องในหน่วยกระจายกำลังออกไปโดยที่ตนนำหน้า
“แบ่งเป็นสามกลุ่ม…ห้าคนตามเอ็ดไปทางขวา อีกหกคนตามยูไปทางซ้าย ทาจิกับเยเกนห์ตามชั้น
มา
ที่เหลือเฝ้ายาน”
“รับทราบครับ!!”
ไลท์นิ่งกระจายกำลัง ออกสำรวจพื้นที่ การสำรวจดำเนินไปอย่างรวดเร็วและรอบคอบ แต่การสำรวจพื้นที่ ที่ชาวโคคูนไม่คุ้นเคยต้องใช้เวลานานอยู่ดี
ไลท์นิ่งกับลูกน้องอีกสองคนที่ตามมาด้วยก็เดินสำรวจจนมาถึง บริเวณฐานของเสาคริสตัล
“ที่นี่…สวยจังนะครับหัวหน้า”
เยเกนห์ทักขึ้นเมื่อเห็นผลึกเสาคริสตัล มันส่องสว่างออกมาเป็นสีฟ้าอ่อนๆ
“ในโคคูนไม่มีแบบนี้เลยนะเนี่ย”
ทาจิลดปืนลงและเงยหน้ามองดูยอดของเสา
“เอ๋!!? หัวหน้าบนนั้นมีอะไรกำลังมาทางนี้ด้วยล่ะฮะ?”
ทั้งสามเงยหน้าขึ้นไปดู เห็นเป็นเงาใหญ่มีปีกเกาะอยู่ที่แหลมที่แยกออกมาจากเสาคริสตัล
“เฮ้ยนก!!”
เยเกนห์ตะโกนขึ้น
“เฮ่ย!!”
ทาจิกับไลท์นิ่งรีบคว้าเยเกนห์เข้ามาหลบในเศษคริสตัลขนาดใหญ่แทนที่กำบัง
“ชู่ว์~~ ไอ้บ้าเบาๆเดี๋ยวมันได้ยิน”
ทาจิตะคอกเบาใส่เพื่อนทหารที่อยู่ข้างๆ ไลท์นิ่งเงยหน้าขึ้นไปดู เจ้านกนั่นไม่อยู่แล้ว
“ไปแล้วล่ะ…”
ไลท์นิ่งบอกทหารทั้งสอง ทำให้ทั้งสองคนเบาใจขึ้นเยอะ
“เอาล่ะ…สำรวจต่อเถอะ”
ทั้งสามเดินสำรวจบริเวณเสาคริสตัลต่อไป
ไลท์นิ่ง….
“เอ๋….??”
ไลท์นิ่งได้ยินเสียงอะไรสักอย่างดังอยู่ในหัว
“นี่ พวกนายได้…”
ซ่าๆๆ ซ่าๆๆ ปิ๊บ… เสียงสัญญาณการสื่อสารดังขึ้นทาจิ จึงกดรับสัญญาณ
“เอ้อ…มีอะไร”
“อืมๆ เข้าใจแล้วเดี๋ยวจะรีบกลับไป”
“หัวหน้าหมดเวลาแล้วครับ”
ทาจิบอกไลท์นิ่งเพื่อให้รู้ว่าหมดเวลาสำรวจแล้ว
“อ่า…อืม พวกนายกลับไปก่อนก็ได้”
“แล้วหัวหน้าล่ะฮะ”
เยเกนห์ถามกลับ
“เดี๋ยวชั้นตามกลับไปทีหลัง…พวกนายไปเถอะ”
“งั้นไม่เกร็งใจล่ะนะ”
แล้วทั้งทหารสองก็เดินเท้ากลับไปที่ยาน เหลือเพียงไลท์นิ่งคนเดียวที่ยังอยู่
“เอาล่ะสำรวจต่อดีกว่า”
ไลท์นิ่งมองไปรอบๆ แล้วเดินสำรวจ….
ไลท์นิ่ง….
“เสียงใครน่ะ”
ไลท์นิ่งได้ยินเสียงใครสักคนเรียกและเป็นเสียงที่คุ้นเคยเสียด้วย
ไลท์นิ่งได้ยินชั้นไหม….
“ได้ยินแต่ใครเรียกชั้นน่ะ! ออกมานะ! ”
เราไง เราเอง….
“เราไหนเล่า!!ออกมาสิ!!”
ขณะที่ไลท์นิ่งคุยกับเสียงปริศนาอยู่ เจ้านกตัวเดิมก็บินกลับมา
ไลท์นิ่งทางขวา!!
“หา!??”
ไลท์นิ่งรีบหันไปทางขวา เจ้านกนั้นก็พุ่งเข้ามาหาเสียแล้ว
“ระวังค่ะ…รุ่นพี่!!”
ฟ้าว~~!!!
ไลท์นิ่งโดนใครไม่รู้โยนออกข้างหลบการโจมตีของเจ้านกได้อย่างหวุดหวิด และหลังจาก
การโจมตีของเจ้านกทำให้เกิดฝุ่นขึ้นจำนวนมาก
“แค่กๆ…เกิดอะไรขึ้นเนี่ย??”
ไลท์นิ่งลูบเอวตัวเองเบาๆหลังจากโดนกระแทกกับพื้นอย่างแรง ไลท์นิ่งพยายามมองไปที่กลุ่มฝุ่นที่ฟุ้งกระจาย แล้วไลท์นิ่งก็เห็นคนที่ช่วยชีวิตตัวเองไว้….
“ยู!!มาได้ไงเนี่ย ไหวไหมตื่นก่อน เฮ้!!”
ไลท์นิ่งพยายามตบหน้าเรียกสติของยู แต่ก็ไม่มีทีท่าว่าจะฟื้น
“ชิ!!”
ไลท์นิ่งลุกขึ้นแล้วมองไปที่เจ้านกตัวเดิมที่รอจังหวะจะโจมตีอีกครั้ง
แล้วไลท์นิ่งก็เอาบลัดเอดจ์ขึ้นมา แล้วมองไปที่เจ้านกนั้นก็นึกออก
“นก คาลูร่านี่นา…”
ไลท์นิ่งจำได้ว่าเจ้านกนี่แพ้สายฟ้า แล้วก็เตรียมตั้งท่าสู้ แล้วเจ้านกคาลูร่าก็พุ่งเข้ามา
“เสร็จชั้นล่ะ…”
ไม่ได้นะ!!
จู่ๆก็มีแสงสว่างออกมาจากตัวไลท์นิ่ง และยูที่นอนแน่นิ่งอยู่
“อะ…อะไรน่ะ!?”
-------------------แวบ----------------------
แล้วทั้งสองก็หายไป อย่างไม่ทราบสาเหตุ
เด็กหัวส้มจะเป็นอะไรไหมอ่า?? เสียงใส่ๆเหมือนเด็กผู้หญิงเอ่ยคำถามขึ้นมา
ไม่เป็นไรหรอก…คนที่อยู่กับไลท์นิ่งน่ะอึดถึกกันทุกคนน่ะแหละ ฮ่าๆๆ มีเสียงตอบกลับมาเป็น
เสียงผู้หญิงเหมือนกันแต่ ออกห้าวๆหน่อยตอบคำถามอย่างอารมณ์ดี
……………………………………………………………………………………………………………………………
ณ. เมืองโบดัม ในเวลาเย็น
ฟู่ๆๆๆ
เสียงจอดของยานขนส่งลำเล็กๆก็มาลงจอดที่สถานี ยานที่ว่านั่นก็คือยานขนส่งที่ใช้ในการสำรวจ
ของไลท์นิ่งนั่นเอง
ในขณะที่ทหารทุกคนกำลังจัดการขนข้าวของออกจากยาน ก็มีชายร่างใหญ่สูงสองเมตร ใส่รองเท้า33cm.
เข้ามาหาทหารคนหนึ่งที่กำลังเก็บของอยู่
“เอ่อ…พี่ชายฮะ…เห็นพี่สาว…เอ้ย!! พี่ไลท์นิ่งไหม??”
“อ๋อ…ร้อยตรีน่ะหรอยังอยู่ที่เขตสำรวจอยู่เลย”
“แล้วเค้าจะกลับเมื่อไหร่หรอฮะ??”
“ไม่รู้สิ…ชั้นไปนะ”
ว่าแล้วทหารที่คุยกับสโนวก็เดินผ่านไป สโนวพยายามมองหาไลท์นิ่งเผื่อว่าพี่สาวของเขาจะกลับมา
“บ้าจริง! เจ๊ไปไหนเนี่ย??…จะรู้ไหมเนี่ย ว่าเซร่าห์หายตัวไป!!”
จบไปอีกตอน
ช่วงหลังๆาจจะอัฟช้านะค่ะ (ติดเกมge ฮ่าๆ)
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น