ลำดับตอนที่ #14
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #14 : Chapte 11 : หนึ่งคืนที่ยาวนาน
“ถึงแล้ว”
ไลท์นิ่งเปิดประตูให้วานิลาเข้ามาในห้องตัวเอง
“ว้าว~~น่ารักจัง~!!”
วานิลาพูดขึ้นและตาเป็นประกายเมื่อเห็นห้องของไลท์นิ่ง มันเป็นห้องขนาดกลางที่เรียบๆ
และมีหลอดไฟให้แสงสว่างแค่2หลอด แต่กลับสว่างมากจนเห็นสิ่งของได้อย่างชัดเจนด้วย
แสงสะท้อนจากพื้นสีขาวสะอาด ราวกับมีโคมไฟประดับอยู่เต็มห้อง และดูหวานๆ
ด้วยผนังและเพดานห้องสีชมพูอ่อน ขอบล่างของผนังมีลายกระต่ายสีชมพูเข้มประดับอยู่
บนโต๊ะทำงานก็ดูสะอาด เว้นแต่กองเอกสารที่กองกันเป็นพะเนิน ชั้นที่มีหนังสือถูกห่อด้วย
กระดาษสีดำ ถูกวางเรียงกันเป็นระเบียบเรียบร้อยและมีช่องว่างเล็กน้อยเพื่อให้หยิบใช้ได้ง่าย
ตู้เสื้อผ้าไม้สีอ่อนที่ดูกลมกลืนกับผนังห้อง และเตียงแสนสะอาดสีขาวที่ตั้งติดมุมห้อง
“ลายผนังน่ารักจังเลือกเองหรอ??”
วานิลาหันมาถามไลท์นิ่งด้วยหน้าตาใสซื่อ
“ปะ..เปล่า เซร่าห์เลือกให้น่ะ…”
ไลท์นิ่งหันหน้าหนีแล้วตอบกลับ
วานิลามองดูห้องของไลท์นิ่งและเดินดูโน่นดูนี่ไปทั้ว ส่วนไลท์นิ่งก็เดินไปเก็บเอกสารบนโต๊ะทำงาน
แต่แล้ววานิลาก็ไปสะดุดกับของสิ่งหนึ่งที่วางอยู่บนเตียงสีขาวแสนสะอาดนั่น…
“เจ้านี่น่ารักจัง….??”
ที่ตุ๊กตามีสร้อยหินสลักชื่ออยู่ด้วยวานิลาเห็นจึงมองและอ่านมันแต่ว่ามันเป็นภาษาโคคูนทำให้วานิลาอ่านไม่ออก
“ไลท์จังเจ้านี่อ่านว่าอะไรหรอ”
“หือ?….!!!”
สิ่งที่วานิลาถืออยู่คือตุ๊กตาอีฟรีทสีส้มอ่อนหูยาวๆคล้ายๆกระต่ายน่ารักน่ากอด
“น่ารักจังขอกอดน้า!!”
“ไม่ได้!!”
ขณะที่วานิลากำลังจะกอดตุ๊กตานั้นไลท์นิ่งก็ปล่อยกองเอกสารลงพื้นแล้วรีบหยิบตุ๊กตาที่ว่าออก
จากมือวานิลา แล้วกอดมันไว้ด้วยความหึงหวง
“เอ๋??”
วานิลาทำหน้างงๆ ไลท์นิ่งกอดตุ๊กตาไว้เน้นแล้วหันมามองวานิลา
“จะทำอะไรก็ทำแต่ห้ามยุ่งกับเจ้านี่! เข้าใจไหม!”
ไลท์นิ่งพูดขึ้นด้วยหน้าแดงก่ำ
“ไลท์จังซื้อเองหรอ?..”
วานิลาถามไลท์นิ่ง คนถูกถามส่ายหน้า
“เซร่าห์ซื้อให้…”
“ซื้อให้??”
ไลท์นิ่งพยักหน้า ก่อนที่จะเดินไปวางตุ๊กตาแล้วก้มลงเอกสารที่ทำหล่นไว้
“ชั้นช่วยนะ…”
เพื่อเป็นการขอโทษวานิลาจึงก้มลงช่วยไลท์นิ่งเก็บเอกสาร
“เมื่อกี้ชั้น…ขอโทษนะ ของสำคัญแบบนั้น ชั้นกลับ…”
“….ไม่หรอก ชั้นต่างหากที่ต้องขอโทษ”
ก่อนวานิลาจะพูดจบไลท์นิ่งก็สวนขึ้นมาด้วยเสียงเรียบๆอย่างไม่ถือโทษ
“ไม่โกรธนะ…”
วานิลาเงยหน้าขึ้นมาทันควันพร้อมกับไลท์นิ่งที่เลื่อนตัวมาเก็บเอกสารที่ตัวเองเอื่อมเก็บไม่ถึง
จุ๊บ!
ริมฝีปากบางๆของวานิลาสัมผัสกับแก้มของไลท์นิ่งเบาๆ
“หือ!?”
วานิลาตกใจเอามือปิดปากทันที แต่ไลท์นิ่งที่โดนจุ๊บจะไม่รู้สึกตัวหันมามองวานิลาอย่างงงๆ
“อะไร?”
ไลท์นิ่งถามวานิลาที่หน้าขึ้นสีได้แต่ส่ายหน้า สร้างความงุนงงให้กับไลท์นิ่งมากขึ้นไปอีก
“คะ…คือชั้นจะนอนแล้วล่ะ”
ปึก!
วานิลาก้มหน้าพร้อมกับยืนเอกสารคืนไลท์นิ่ง ก่อนจะเดินไปที่เตียงและทิ้งตัวนอนอย่างรวดเร็ว
“….อะไรของเค้าหว่า??”
ไลท์นิ่งบ่นเบาๆ ก่อนที่จะเก็บเอกสารทุกอย่างให้เข้าที่ และไปเปลี่ยนเสื้อก่อนที่จะนอน
เมื่อไลท์นิ่งเปลี่ยนเสื้อเสร็จแล้วก็นึกอะไรบางอย่างได้
“นี่…จะนอนทั้งชุดแบบนั้นหรอ”
คนโดนทักสะดุ้งเฮือก แล้วก็หันมาหาไลท์นิ่ง
“อืม…คงงั้นมั้ง”
“แต่ชุดเธอมัน…เอ่อ…เดี๋ยวเป็นหวัดนะ”
ไลท์นิ่งมองชุดของวานิลาแล้วพิจารณา ก่อนที่จะลากวานิลาออกจากเตียง
“นี่! ทำอะไรน่ะ”
คนโดนลากร้องเสียงหลง
“เปลี่ยนเถอะเห็นแล้วหนาวแทน….”
ไลท์นิ่งเอ่ยเสียงเรียบก่อนที่จะไปหยิบเสื้อและกางเกงวอร์มของตัวเองยืนให้วานิลา
“จะไปรอข้างนอกนะ…”
“อย่าไปนะ!”
ทันทีที่ไลท์นิ่งจะเก้าเท้าออกไปวานิลาก็ตะโกนลั่นทำเอาไลท์นิ่งหยุดกึกแล้วหันกลับมา
“เอ่อ…คือ ชั้นขอโทษนะ ชั้นไม่อยากอยู่คนเดียว…ช่วยอยู่เป็นเพื่อนได้ไหม”
“….”
ไลท์นิ่งไม่ได้พูดอะไรแล้วเดินไปที่เตียงแล้วเอามือปิดตาไว้
“???”
วานิลาก็เอียงคอด้วยความสงสัย
“ไลท์จังทำอะไรน่ะ…”
“เปลี่ยนเสื้อสิ ชะ…ชั้นไม่ดูหรอก”
วานิลาได้ยินก็งง แต่ก็รีบเปลี่ยนเสื้อผ้าจนเสร็จ แต่ยังไงก็ยังสงสัยกับการกระทำของไลท์นิ่งอยู่ดี
อีกใจหนึ่งก็อยากแกล้งด้วยล่ะนะ
“…ไลท์จังไม่ใช่ผู้ชายสักหน่อย ปิดตาทำไมล่ะ?”
คนถูกถามหน้าขึ้นสีทันที
“มะ…ไม่มีอะไรหรอกน่าชั้นนอนจะแล้ว”
แล้วไลท์นิ่ง(ที่มามุขเดียวกับวานิลาเมื่อครู่)ก็ซุกตัวเองเข้าไปใต้ผ้าห่ม
“…จ้า ราตรีสวัสดิ์นะ”
วานิลาเอ่ยคำราตรีสวัสดิ์พร้อมกับทิ้งตัวนอนข้างๆไลท์นิ่ง
“อืม”
ไลท์นิ่งตอบรับก่อนที่จะยกตัวเอื่อมมือไปปิดไฟ เห็นวานิลาหลับปุ๋ยก็ถอนหายใจ
“วันนี้จะได้นอนสักที“
ไลท์นิ่งถอนหายใจก่อนจะทิ้งตัวนอนบ้าง
………………………………………………………………………………………………………..
ค่ำคืนที่แสนสงบผู้ต่างหลับเพื่อพักผ่อน แต่บริเวณที่ห่างออกไป
มีชายคนหนึ่งยืนมองเมืองโบดัมที่สงบและสว่างไสวไปด้วยไฟสีต่างๆ
และไม่นานก็มีเงาสูงใหญ่เดินมาหาชายผู้นั้น
“ริเก็น….”
เงาสูงใหญ่ทักคู่สนทนา
“….ไง แฟรง”
ริเก็นทักร่างสูง
“….”
“ไม่สบายใจเรื่องอะไรหรือเปล่า เรียกชั้นมาคุยเนี่ย?”
ริเก็นเปิดประเด็น
“คือ…ชั้นว่าเอฟอนเปลี่ยนไปตั้งแต่ได้เซร่าห์มาน่ะ..”
“?…ยัยตุ๊กตตานั่นน่ะหรอ”
ริเก็นถามแฟรงอีกครั้ง
“ใช่…เมื่อก่อนเอฟอนไม่เคยตะคอกใส่ชั้นเลยนะ แต่พอเซร่าห์เข้ามาก็…ฮึก ..ฮึก”
แฟรงพูดไม่ทันจบก็สะอึ้นออกมา
“โอ๋ๆๆ…ไม่เป็นไรนะ”
ริเก็นพูดปลอบชายร่างใหญ่
“ชะ…ฮึก…ชั้นอยากจะกำจัดเซร่าห์ทิ้งน่ะ!!”
แฟรงเผยจุดประสงค์ที่แท้จริงออกมาแล้วปล่อยโฮทันที ริเก็นได้ยินก็ยิ้ม
“ไม่ต้องร้องนะแฟรง…เดี๋ยวชั้นจัดการให้”
ร่างใหญ่ได้ยินก็หยุดร้องทันที
“จริงนะ!!”
“จริง!”
เมื่อริเก็นตอบยืนยัน แฟรงก็หน้าบานทันที
“เย้! เย้! ขอบคุณ ขอบคุณนะริเก็น ชั้นไปนอนแล้วนะ”
“อืม”
แฟรงเดินตัวลอยเหมือนเด็กได้ของเล่นชิ้นใหม่ และแล้วร่างใหญ่ก็เดินหายไปในความมืด
“…เพราะความโง่ของนายแท้ๆ ไม่สิ! ไร้เดียงสามากกว่า การกำจัดคนพวกนั้น มันยิ่งง่ายขึ้นไปอีก”
ริเก็นพูดเบาๆพร้อมกับมองเมืองโบดัมอีกครั้ง
“อีกนิดเดียวท่านออฟาน ไม่ช้าท่านต้องกลับมา ครอบครองทุกสิ่งทุกอย่างเฉกเช่นเมื่อก่อน”
……………………………………………………………………………………………………
(แถม)ห้องนอนของไลท์นิ่ง
“อืม…อื้อ…อึดอัดชะมัด”
ไลท์นิ่งบ่นเบาๆก่อนที่จะขยับตัว แต่ขยับไม่ได้ เพราะสภาพของเจ้าตัวตอนนี้…
อยู่ในสภาพที่หน้าตัวเองซุกอยู่กับหน้าอกของวานิลา
เฮ้ย! มิน่าทำไมอึดอัด ไลท์นิ่งคิดในใจก่อนที่จะผงะหัวตัวเองออกมา แต่ว่า
“อื้อ ฟานอ่า เค้าจั๊กจี้น้า…งืม งืม”
รูมเมทจำเป็นของไลท์นิ่ง ละเมอคว้าไลท์นิ่งมากอด ทำให้หน้าของไลท์นิ่งไปอยู่ตำแหน่งเดิม
“วานิลา ชะ…ชั้นหายใจไม่ออก”
ไลท์นิ่งขัดขืนสุดชีวิตแต่ร่างกายที่ถูกใช้งานมากเกินไป ทำให้ไลท์นิ่งไม่มีแรงจะขัดชืน แถมอีกฝ่ายก็กอดแน่นขึ้นอีก
“อึก….อื้อๆๆๆ………..”
ไลท์นิ่งดิ้นสุดแรงเท่าที่มี แต่แรงทั้งหมดที่ว่าหมดซะก่อน และแล้ว ไลท์นิ่งหมดสติหลับค้างจนถึงเช้า….
//////////////////////////////////////////////////////////////////////////////
กลับมาแล้วค่ะตามสัญญาหวังว่าจะยังไม่หายไปไหนนะค่ะ
ทามไลน์เนื้อเรื่องหลักรองจิปาถะบลาๆๆลงตัวแล้วด้วย...ลุยต่อโล้ด!!
ช่วงแรกยังคอมเมดี้สบายๆอยู่แต่หลังบู๊มันส์แน่ค่ะ(จิรุแต่งๆไปยังมันส์เองเลยอ่ะ)
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น