คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #13 : ชั่วโมงเรียนที่ 11 : เรื่องที่ติดอยู่ในใจ
แอ๊ด....
กลางดึกหนึ่งของสุซาคุ ที่ห้องเล็กๆของคลาสซีโร่ ประตูบานเล็กกำลังเปิดออกอย่างช้าๆ
“ไม่มีใครอยู่สินะ...” เสียงใสดังขึ้นเบาๆ ควีนในชุดนอนขายาวสีฟ้าอ่อน กำลังย่องเข้ามาในห้องเรียนใหม่เล็กๆของคลาสซีโร่ โดยที่ไม่รู้ว่าชุดเกราะที่ตั้งอยู่มุมห้องหรือไอรอน กำลังจ้องเธออยู่
คงจะลืมของล่ะมั้ง ฮาร์ตยืนนึกอยู่ในชุดเกราะและมองการกระทำของควีนต่อไป “อ้ะ! ค่อยยังชั่วนึกว่าจะหายไปซะแล้ว” ควีนพูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่ดีใจเล็กน้อยก่อนที่จะหยิบของบางอย่างที่คล้ายๆผ้าขึ้นมา
“...” ขณะที่ฮาร์ตกำลังจ้องมองไปที่ของสิ่งนั้น โชคดีที่แสงจากดวงจันทร์ส่องผ่านหน้าต่างเข้ามาพอดี ในมือของควีนมันเป็นเสื้อกันหนาวสีฟ้าอ่อนแซมน้ำเงินที่มีรอยสกปรกเต็มไปหมด รอยเปื้อนส่วนใหญ่เป็นฝุ่นจากดินและรอยเลือด...
เมื่อได้ของที่ต้องการแล้ว ควีนก็เดินไปที่หน้าต่างเธอมองไปที่เสื้อกันหนาว แววตาภายใต้แว่นใสๆที่มองของในมือนั้น มันช่างดูเจ็บปวดยิ่งนัก
“โท..กิ..มิ..ยะ..ซัง....อึก! ฮึก ฮึก...” ไม่นานดวงตาคู่สวยก็มีน้ำใสไหลออกมาอย่างไม่ได้ตั้งใจ แล้วควีนก็ค่อยๆยกเสื้อกันหนาวโทรมๆนั้นเข้ามากอดไว้แน่น “คนบ้า! ฮึก...ทำไมต้องโกหกชั้นด้วย บ้าๆๆๆ” ถึงปากจะพูดแบบนั้นแต่มือของควีนก็ยังกอดเสื้อเอาไว้ไม่ห่างตัว และไม่นานควีนก็ถอดแว่นและโยนมันทิ้ง ก่อนที่จะปล่อยโฮออกมาชุดใหญ่
ควีน...
ฮาร์ตที่ยืนดูอยู่ในชุดเกราะได้แต่เรียกชื่ออีกฝ่ายในใจ เขาไม่อยากเห็นควีนร้องไห้ เขาต้องทำอะไรสักอย่างแล้ว...
“ไม่เป็นไรนะครับ...คุณหนู” มีเสียงบางอย่างทำลายความเงียบลง ชั้นรีบเช็ดน้ำตาอย่างรวดเร็ว ก่อนที่จะรี่ตามองสิ่งที่กำลังเคลื่อนไหวมาใกล้ชั้น แต่เพราะในห้องบริเวณอื่นนอกจากหน้าต่างตรงที่ชั้นอยู่มันมืดหมดบวกกับสายตาของชั้นที่ไม่ได้ใส่แว่นด้วยแล้ว ทำให้ชั้นมองไม่เห็นว่าใคร แต่เสียงที่ได้ยินกับเป็นเสียงกระทบกันของเกราะเหล็ก “เป็นไปไม่ได้หรอกน่า...ไอรอนหรอ?”
“อา....ครับ” เสียงตอบรับดังออกมา พร้อมกับเผยตัวเองออกมาให้ชั้นเห็นชัดๆ แล้วชุดเกราะก็ยื่นผ้าสีชมพูผืนเล็กมาตรงหน้าชั้น “คุณหนูไม่ควรใช้เสื้อผืนนั้นเช็ดน้ำตานะครับ...ใช้เจ้านี่สะอาดกว่านะครับ” เจ้าชุดเกราะนั่นยื่นผ้าเช็ดหน้ามาให้ชั้น แต่ตัวชั้นเองก็ได้แต่ทำหน้าอึงๆ คงเป็นเพราะชั้นยังงงๆกับสิ่งที่เกิดขึ้นตอนนี้ก็เป็นได้
“ขออนุญาตินะครับ” เมื่อชั้นไม่มีกริยาตอบโต้เจ้าชุดเกราะตรงหน้าชั้นมันก็ยื่นมือข้างที่ถือผ้าเช็ดหน้า มาเช็ดน้ำตาและใบหน้าที่เลอะฝุ่นที่ได้จากเสื้อกันหนาวผืนนั้น
ทั้งๆที่อีกฝ่ายเป็นแค่ชุดเกราะขยับได้ ทำไมตอนที่ผ้าสัมผัสกับหน้าของเรา... เราถึงได้รู้สึกอบอุ่นขนาดนี้ล่ะ? ชั้นได้แต่คิดในใจ ส่วนตัวก็ได้แต่นั่งอยู่นิ่งๆให้เจ้าชุดเกราะตรงหน้าเช็ดหน้าชั้นอยู่อย่างนั้น
“สะอาดแล้วครับ”
“ข...ขอบคุณนะ”
หลังจากไอรอนพูดจบ ชั้นก็พูดตะกุกตะกักออกไป เอ๋?!..แล้วทำไมชั้นต้องรู้สึกเขินจนพูดติดๆขัดๆแบบนั้นออกไปล่ะ? ขณะที่ชั้นกำลังคิดเรื่องที่นึกถึงอยู่ มือแข็งๆของชุดเกราะก็มาจับที่หัวของชั้น “ดึกมากแล้ว พักผ่อนซะนะครับ” พอไอรอนพูดจบชั้นก็รู้สึกง่วง และหลับไปโดยไม่รู้ตัวทันที...
“ควีน...ตวับดาบแบบนั้นมันอันตรายนะ” เสียงของใครสักคนกำลังทักชั้นด้วยน้ำเสียงที่เป็นห่วงชั้นมาก แสงแดดวันนี้มันจ้าจนชั้นต้องรี่ตาลง จนทำให้ชั้นเห็นคนที่มาทักชั้นไม่ค่อยชัดนัก “เธอ...ใครน่ะ?” ชั้นพูดถามออกไป แต่ทำไม่เสียงชั้นมันดูเล็กเหมือนเด็กกันล่ะ ชั้นเริ่มสำรวจตัวเองแล้วก็พบว่า “นี่มันตัวชั้นตอนเด็กนี่นา?!” ชั้นยกมือข้างที่ว่างจับหน้าตัวเองรวมไปถึงผมหน้าของชั้น
“ไม่มี?!!” กิ๊ฟติดผมสีเขียวมรกตของชั้นหายไป ชั้นยังจำได้ดีกิ๊ฟอันนั้นมันสำคัญมาก ชั้นจำไม่ได้หรอกว่าใครให้ชั้น แต่ว่ามันสำคัญกับชั้นมากจริงๆ “หาอะไรอยู่หรอ?” เสียงเดิมมันเข้ามาใกล้เรื่อยๆ ชั้นจึงตัดใจเลิกหากิ๊ฟฟอันแสนสำคัญของชั้นแล้วเงยหน้ามองต้นเสียง
“ไนน์?!!” ชั้นเรียนชื่ออีกฝ่ายออกไป ทั้งๆที่ในสายตาชั้นรู้สึกว่าใช่ แต่ไนน์ไม่เคยใส่เสื้อเชิ้ตผูกเนกไทที่ดูมีระเบียบแบบนี้นี่นา... “อ่ะ ฮะๆๆ มุขตลกหรอควีน ชั้นเอง ฮาร์ตไง” เด็กชายตรงหน้าชั้นแนะนำตัว ฮาร์ตหรอ? ชื่อนี้ทำไมมันถึงได้คุ้นแบบนี้ “โฮ่ยยยย!! ชั้นอยากจะกินเค้กแล้วนะ! เจ้าของวันเกิดน่ะมาเป่าเทียนสักทีเซ่!” ขณะที่ชั้นกำลังมองเด็กชายตรงหน้า จู่ๆเสียงที่คล้ายๆกันก็กำลังดังมาจากอีกมุมหนึ่งของสนามหญ้าหลังโรงเรียน มาเซอร์กับทุกคนกำลังรอใครอยู่น่ะ?
“เป็นอะไรไปควีน ทำหน้างงๆนะ วันนี้เป็นวันเกิดเธอจำไม่ได้เลยหรอ?” วันเกิดชั้นหรอ? ชั้นนึกในใจพร้อมกับมองหน้าคนที่ยืนอยู่ข้างๆชั้น แล้วชั้นก็รู้สึกรำคาญผมหน้าของชั้นโดยไม่มีเหตุผล จนชั้นต้องยกมือขึ้นมาปัดผมอย่างตั้งใจ “รำคาญสินะ...คิดถูกจริงๆที่เลือกเจ้านี่มา” เด็กชายที่ชื่อฮาร์ตพูดจบเขาก็ยืนมือมาที่หน้าชั้น “จะทำอะไรน่ะ...หยุดนะ!” ชั้นพูดเสียงอ่อนออกไปขณะที่ชั้นหลับตาปี๋และพยายามจะดันมืออีกฝ่ายออกจากหน้าชั้น
“เสร็จแล้ว...ดูสิควีน เหมาะมากเลยนะ” เด็กชายพูดจบเขาก็ดีดนิ้วดัง เป๊าะ! แล้วน้ำในอากาศแถวนั้นก็รวมตัวกับเป็นแผ่นน้ำบางๆ เขากำลังทำกระจกให้ชั้นส่องอยู่นี่เอง “อือ....ให้ชั้นหรอ?” ชั้นเผลอพูดออกไปโดยไม่ได้ตั้งใจ แล้วจู่ๆใบหน้าของชั้นก็ร้อนผ่าวขึ้นมา ทำไมชั้นต้องอายด้วยล่ะ? “อืม...สุขสันต์วันเกิดนะควีน” สิ้นเสียงนั้นชั้นก็กระพริบตาแบบงงๆ
แต่เพียงแค่ชั่วอึดใจเท่านั้น ลมกรรโชกก็พัดเข้าหาชั้นอย่างแรง จนชั้นต้องยกแขนขึ้นมากันหน้าตัวเองเอาไว้ เมื่อชั้นลืมตาก็พบว่าบรรยากาศมันได้เปลี่ยนไปซะแล้ว...
//////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////
ตัวดำเนินเรื่องดูเหมือนจะเป็นควีนซะแล้ว จะเป็นยังไงต่อติดตามตอนต่อไป ในนานๆนี้เลยค่ะ // ไรเตอร์เกรียน
ความคิดเห็น