คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : ชั่วโมงเรียนที่ 10 : กำเนิดไอรอน
“โฮ้ย! ไม่มีอะไรให้ทำบ้างหรือไงฟร้ะ? ชั้นเบื่อแล้วนะว้อย!!” ไนน์ตะโกนเสียงดังลั่นโดยความเบื่อสุดขีด เพราะนอกจากเรียนแล้วคลาสซีโร่ทั้งคลาสก็ไม่ได้ทำอะไรอีก “อา....แต่มันก็น่าเบื่อจริงๆนะครับ” เอชพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่เรียบๆ ก่อนที่จะปิดหนังสือเล่มที่อ่านอยู่ก่อนที่จะออกไปเดินเล่นที่ฟาร์มโจโคโบะ “...งั้นไปทัวร์โรงเรียนกันไหม?” ซิงค์ยื่นขอเสนอ แต่ทุกคนในห้องกลับส่ายหน้า
นี่ก็ผ่านมาสัปดาห์กว่าๆแล้ว หลังจากจบงานกีฬาโรงเรียนการปฏิวัติของสภานักเรียนก็เกิดขึ้นทุกอย่างในโรงเรียนเปลี่ยนแปลงไปอย่างรวดเร็ว...ในด้านลบ
เด็กในคลาสซีโร่ได้แต่นั่งๆนอนๆอยู่ในหอพักไม่ก็ห้องเรียนแคบๆที่ถูกย้ายออกมา ซึ่งห้องที่อยู่กันนี้ก็เป็นห้องเล็กๆอยู่มุมสุดของตึกและใกล้กับฟาร์มโจโคโบะมากที่สุด
“งั้นเรามาเล่นเกมกระดานกันไหมล่ะคะ?” ดิวซ์ยื่นข้อเสนอด้วยน้ำเสียงที่เบาและแหบแห้งพร้อมกับหยิบเกมกระดานที่มีชื่อว่า ‘เวทย์มนต์หรรษากับจอมมารหัวบุก’ คนที่เหลือในห้องก็เข้ามารวมกันที่โต๊ะเล็กๆ ซึ่งตอนนี้รวมกันก็น่าจะพอดีกับกติกาที่เกมกำหนดเอาไว้ “ไซด์ไม่เล่นหรอ?” ดิวซ์หันไปหาคนที่นั่งหลังเธอ “ชั้นเล่นตัวเดียวกับเธอนั่นแหละ แจกตัวละครไปเลย” พอไซด์ตอบเกมกระดานก็เริ่มทันที
“ชั้นขอเป็นอัศวินนะ” ซิงค์พูดขึ้นก่อนที่จะหยิบหุ่นตัวละครไม้มาวางไว้ที่หน้าโต๊ะฝั่งตัวเอง “ชั้นขอหุ่นฟางนะ” เอทค์พูดแล้วก็หยิบหุ่นตัวละครไม้บ้าง “เห...เจ้านั่นมันอ่อนจะตาย นายจะเล่นมันจริงๆหรอ?” เคทพูดก่อนที่จะหยิบหุ่นตัวละครพ่อมดบ้าง “งั้นถ้าทุกคนพร้อมแล้ว ก็จะทอยเต๋าล่ะนะ”
และแล้วที่น่าเบื่อของคลาสซีโร่ก็ผ่านไปอีกหนึ่งวัน...
“เรนจัง เซย์คุง กลับบ้านกันเถอะ” เสียงใสๆดังขึ้นหลังเลิกเรียนของโรงเรียนในเมืองหลวงของเบียกโค เพริเนียกำลังชวนเพื่อนทั้งสองที่แต่งตัวปิดหน้าปิดตา ท่าทางดูเหมือนคนหลบหนีเข้าเมืองของเธอกลับบ้านด้วยกัน ถ้าจะให้พูดจริงๆสองคนนี้เอาแต่นั่งเงียบๆไม่พูดไม่คุยอะไรกันเลยสักนิดเดียว
แต่ถึงแม้ทั้งสองคนจะไม่พูดอะไรแต่พวกเขาก็ลุกขึ้น และเดินตามเพริเนียกลับบ้านแต่โดยดี
“นี่ๆคนที่นั่งเงียบๆอยู่หลังห้องสองคนนั้นใครกัน?”
“นั่นสิ...เห็นนั่งเงียบๆมากนานแล้วนะ”
“เห็นว่าพวกนั่นเป็นคนของสุซาคุด้วยล่ะ...อาจจะเป็นนักโทษก็ได้นะ”
“จริงหรอ? มิน่าล่ะถึงได้แต่งตัวลึกลับขนาดนั้นน่ะ”
“แต่พวกนั้นมากับเพริเนียจังเลยนะ ไม่น่าจะมีพิษมีภัยหรอก”
“...นั่นสินะ”
“นี่...ทั้งสองคน ถ้าไม่พูดอะไรเลยจะรู้ได้ยังไงว่าคิดอะไรอยู่น่ะ ตอบอะไรสักหน่อยสิ” เพริเนียบ่นแกมเบื่อเพราะทั้งพักเที่ยงทั้งตอนนี้คู่สนทนาทั้งสองคนของเธอเอาแต่เงียบแล้วเดินตามเธอเฉยๆ ซึ่งมันทำให้เพริเนียเหนื่อยใจมาก จนต้องถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่
“อ้ะ! เพริเนียซัง” ขณะที่เพริเนียกำลังบ่นๆอยู่ ก็มีคนมาทักเธอ “อ๊ะ! โคเวอร์! บอกกี่ครั้งแล้วว่าอย่างลงท้ายด้วยซังน่ะ...กลับบ้านด้วยกันไหม?” เพริเนียเอ็ดโคเวอร์เล็กน้อย ก่อนที่จะเดินนำกลุ่มไปเพื่อกลับบ้าน
“ชั้นเป็นประธานนะยะ...ชั้นมีสิทธิที่จะเข้าห้องนี้” อีกด้านหนึ่งสุซาคุในช่วงเย็น ที่หน้าห้องอเลเชียเหล่าสมาชิกสภานักเรียนชุดใหม่กำลังพยายามจะเข้าห้องของอเลเชียด้วยเหตุผลบางอย่าง แต่พวกเธอกำลังเจอปัญหาใหญ่เข้า
“ขอโทษด้วยนะครับ ยังไงก็เข้าไม่ได้ครับ...สิทธิในการเข้าห้องนี้อยู่ที่เจ้าของห้อง อำนาจหรือการคงตำแหน่งในสภาของพวกคุณ ไม่มีสิทธิแม้แต่น้อย...ที่สำคัญประธานรุ่นเก่าก็ไม่มีสิทธิเข้าครับ ดังนั้นกลับไปเถอะครับ” ชายร่างสูงผมตั้งฟูคล้ายๆขนโจโคโบะ ใบหน้ามีรอยแผลเป็นจากของมีคมที่ดั่งจมูก ‘ฮาร์ต’ กำลังยืนนิ่งๆอยู่หน้าห้องของอเลเชีย พร้อมกับยืนกรานและห้ามผู้มาเยื่อนเข้าไปในห้อง “กรอด...ไว้คราวหน้าชั้นจะมาใหม่” เมื่อรู้ว่าสู้ไม่ได้ประธานคนใหม่และพรรคพวกจึงถอยทัพกลับทันที “ไม่ต้องมาอีกจะดีกว่านะครับ...” ฮาร์ตพูดประโยคบอกลาเบาๆออกไป โดยหวังว่าคนเหล่านั้นจะไม่มาอีก
ตึก!...
ทันทีที่ฮาร์ตเดินเข้ามาในห้อง เสียงเท้ากระทบกับขอบหน้าต่างก็ดังขึ้นพอดี พร้อมกับบุคคลในชุดคลุมสีแดงของสุซาคุ “อ้าว?! คุณฮาร์ต...” ชายในผ้าคลุมสีแดงของสุซาคุทักทายฮาร์ต ขณะที่ตัวยังนั่งยองๆอยู่ที่ขอบหน้าต่าง “ผมว่ามันอันตรายนะครับ ลีน...ลงมาเถอะ” แล้วลีนก็ลงจากขอบหน้าต่างแต่โดยดีและหันไปปิดหน้าต่างให้เรียบร้อย
“วันนี้มีอะไรมารายงานหรือเปล่า?” อเลเชียพูดขึ้น ประโยคคำถามดังกล่าวทำให้ฮาร์ตและลีนตกใจเล็กน้อย เพราะเดิมทีอเลเซียไม่ได้อยู่ในห้องนี้แต่แรก
“ครับ...คือว่าคุณคาเลีย เขาฝากมาว่าเขากับพวกที่เหลือสบายดี เว้นแต่...” ลีนพูดไปได้ประโยคสั้นเข้าก็หยุดพูดไป “ยกเว้น?” อเลเชียถามทวนอีกครั้งเป็นการส่งสัญญาณว่ารอรับฟังคำตอบ ซึ่งฮาร์ตเองก็กำลังรอฟังอยู่เหมือนกัน
“รูสซัส...เริ่มเคลื่อนไหวครับ โดยไม่ทราบว่าใครบงการครับ”
“!!”
ชายร่างสูงที่ยืนอยู่ข้างอเลเชียถึงเบิกตากว้างเล็กน้อย ส่วนอเลเชียก็สูบไปท์ราวกลับเธอรู้สิ่งที่ลีนกำลังพูดอยู่แล้ว...
“เข้าใจแล้วล่ะจ๊ะ...เฝ้าดูต่อไปสักระยะนะ”
“ครับ!”
“แล้วก็ฝากบอกคาเลียว่าดูแลเด็กๆของชั้นให้ดีๆนะ...”
“ได้เลยครับ...ผมไปล่ะ” แล้วลีนก็กระโดดออกไปทางหน้าต่างอีกครั้ง
“ผมว่า...เราควรที่จะหาทางหลบหนีเผื่อเหตุการณ์ไม่คาดคิดขึ้นนะครับ” ฮาร์ตเสนอความเห็น “หลบหนีอย่างนั้นหรอ?” อเลเชียมองไปทางฮาร์ตและวนคำพูดของเขาอีกครั้ง “ทำไมเธอคิดว่าพวกเราควรหนีล่ะ?”
“ลูเซียสน่ะ มันไม่ได้มาทีละตัวสองตัวนะครับ”
“ชั้นรู้...”
“ก่อนสงครามที่เบียกโคจะไปทำลายเก็นบุ มันมาบุกสุซาคุจนคนตายไปเยอะแยะเลยนะครับ”
“อืม...”
“แล้วทุกคนก็เกือบตายนะครับ ตอนนั้นน่ะ...”
“...”
“ที่สำคัญ ทุกคนยังสะเทือนใจเรื่องเซเว่นกับเด็กที่ชื่อเรมนั่น...”
“ทั้งหมดนั่นเป็นแค่ข้ออ้าง...เธอกำลังเป็นห่วงควีนอยู่สินะ”
คำพูดของอเลเชียทำให้ฮาร์ตที่สรรหาข้ออ้างออกมาพูด ถึงกลับสะอึก “เธอนี่ล่ะก็...” อเลเชียพูดก่อนที่จะสูปไปท์ในมือเธอ “ในเมื่อเป็นห่วงนักล่ะก็...” อเลเชียที่พูดยังไม่ทันจบ เธอก็ดีดนิ้วดัง เป๊าะ! หนังสือเล่มหนึ่งจากชั้นหนังสือที่รายล้อมอยู่รอบห้องก็หล่นลงมา มันเปิดตัวเองออกมา ก่อนที่กระดาษสองสามแผ่นจะหลุดออกมาแล้วกลายเป็นชุดเกราะสีเงินคาดแดงสุซาคุอย่างน่าอัศจรรย์
“นี่...จะให้ผม??!!”
“เป็นห่วงนัก ก็ไปเฝ้าดูถึงที่ซะเลยสิ...ไง! จะไปไหม?”
ฮาร์ตที่ปกติจะเป็นชายที่มีสีหน้าที่นิ่งสงบ แต่พอเจอมุขตลกของอเลเชียเข้า เขาถึงกับทำหน้าเหวอ แต่ด้วยความเป็นห่วงทุกคนในคลาสซีโร่ ฮาร์ตจึงเข้าไปสิงในชุดเกราะโดยไม่ค้านเรื่องใดๆทั้งสิ้น
หลายวันต่อมา ชุดเกราะที่มีฮาร์ตสิงอยู่ ก็ได้ถูกย้ายมาตั้งไว้ที่ห้องของคลาสซีโร่ตามคำสั่งของอเลเชีย และถูกแจ็คตั้งชื่อว่า ‘ไอรอน’ นับแต่นั้นเป็นต้นมา
////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////
ช่วงแรกจะงงๆหน่อยนะคะ
เพราะตัวละครใหม่จะทยอยลงมาเยอะพอสมควรเลย
จากนี้ไปจะพยายามอัฟนะคะ...ขอบคุณที่ยังตามอ่านนะคะ
แก้ไขชื่อตัวละคร จาก"เร"เป็น"เรน"นะคะขอบคุณค่ะ [Edit 23/5/12]
ความคิดเห็น