ลำดับตอนที่ #11
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : Chapte 10 : เรื่องที่ผ่านไปแล้ว
ช่วงสายในเมืองโบดัม บริเวณสวนสาธารณะลอยฟ้า
“ฮ๊าด~~ชิ้ว!!”
ฟู่~~!!!
“เหวอ!!จามเป็นไฟอีกแล้ว”
ยูอุทานกับตัวเอง หลังจากที่กลับมาจากพาลัมโพลัม ซัสและโฮปกลับไปเยี่ยมสโนวที่โรงพยาบาล
ส่วนยูเองก็มาเข้าเวรตามปกติ แต่หลังจากกลับมาถึงโบดัมร่างกายของยูเริ่มไม่สู้ดีเท่าไหร่
“นั่งพักคงหายมั้ง…”
ยูสบทกับตัวเองก่อนจะหาม้านั่งตัวหนึ่งแล้วนั่งพักผ่อน
“คุณสโนวจะเป็นอะไรไหมนะ…เรื่องที่หน้าบ้านมันเกิดอะไรขึ้นกันแน่นะ…ฮะ! ฮ้า! ฮ๊าด ชิ้ว!…”
โฟ่ว!!
ยูสะดุ้งก่อนที่จะจามออกมาเป็นไฟอีกครั้ง และคราวนี้เป็นเปลวไฟที่ใหญ่กว่าก่อนหน้า
“!!….คงไม่มีใครเห็นหรอกนะ…แต่ว่าน้ำมูกมันไหลแล้ว!”
………………………………………………………………………………………………………
โรงพยาบาล เมืองโบดัม
ในห้องพักฟื้นห้องหนึ่งกำลังมีเสียงเอะอะโวยวายของชายร่างใหญ่
“เซร่าห์ ชั้นจะไปหาเซร่าห์”
ชายร่างใหญ่ดึงดันจะลูกออกจากเตียงเพื่อไปตามหาภรรยาสุดที่รัก
“เดี๋ยวก่อนพี่ชาย นายต้องพักผ่อนนะ”
ซัสตะโกนลั่นและดึงสโนวไม่ให้ลุกจากเตียง
“เซร่าห์ไม่เป็นไรครับ สโนวเชื่อผม”
โฮปเองก็พยายามดันสโนวให้นอนลงพร้อมกับกล่อมสโนวให้สงบลง
พรืด~~
“ขอเข้าไปนะ…”
บทอาละวาดของสโนวก็หยุดลง สโนว โฮป และซัส หันไปดูที่ประตู
“ไลท์นิ่ง!!”
หนุ่มๆทั้งสาม ตะโกนเรียกบุคคลที่อยู่หน้าประตูห้องซะลั่น ทำเอาอีกฝ่ายสะดุ้งไปเลย
“หือ??…นี่! เงียบหน่อยสิที่นี่โรงพยาบาลนะ!”
ไลท์นิ่งรู้สึกตัวก็ดุทั้งสามด้วยน้ำเสียงที่ปกติเพราะต้องให้เกียรติสถานที่
“โทษทีๆ”
ซัสเกาหัวแกรกๆพร้อมกับขอโทษไปด้วย ส่วนโฮปก็โค้งเล็กน้อยเพื่อเป็นการขอโทษเช่นกัน
“พี่สาว….เซ...เซร่าห์…เธอ…อึก…ฮึก”
สโนวเรียกไลท์นิ่ง เสียงของเขามันช่างเบาบางและดูอ่อนแอเสียเหลือเกิน
“นายไม่ผิดอะไรสักหน่อย แล้ว…ไม่ต้องทำเสียงอ่อนอ้อนชั้น”
ไลท์นิ่งตอบเสียงเรียบกลับไป สโนวก้มหน้าลงและน้ำตาก็เริ่มหยดลงบนตักของตัวเองและสะอึ้นไม่หยุด ตอนนี้สโนวสูญเสียความเป็นตัวเองไปเกือบหมด ทุกคนรู้ดี แต่สถานการณ์ตอนนี้มันก็เหมือนกับว่าเซร่าห์กลับ
ไปเป็นคริสตัลอีกครั้ง
“เซร่าห์ไม่เป็นอะไรหรอก….นายไม่จำเป็นต้องรับผิดชอบ….ชั้นจะพาเซร่าห์กลับมาเอง”
ว่าแล้วไลท์นิ่งก็วางเครดิตการ์ด ที่แอบหยิบาจากห้องทำงานของจิล ไว้ที่โต๊ะวางของ
“ค่าพยาบาลทั้งหมดใช้เจ้านี่แล้วกันนะ….ชั้นไปล่ะ”
ก่อนจะออกไปไลท์นิ่งมองซัสและส่งสายตาหมอบหมายให้ซัสดูแลสโนวและโฮป ซัสพยักหน้าตอบรับ
…………………………….
แอ้ด~~
โป๊ก!!!
“โอ๊ย!!”
ประตูเหล็กหนาถูกเปิดออกพร้อมกับเสียงหัวคนโดนประตูโขกและเสียงร้องของผู้เคราะห์ร้าย
“วานิลา!?…”
“อุ๊ย…เจ็บนะ จะเปิดก็ให้เสียงกันหน่อยสิ”
วานิลาเอามือทั้งสองข้างจับหัวแล้วค้อนใส่ไลท์นิ่ง
“….ขอโทษ”
ไลท์นิ่งพูดขอโทษแบบงงๆ ทั้งๆที่ไม่ผิดสักหน่อย
แล้วทั้งสองก็เดินออกจากโรงพยาบาล
“อยากเดินเล่นอ่ะ”
อยู่ดีๆวานิลาโหมดเอาแต่ใจก็เริ่มทำงาน แต่ไลท์นิ่งเองก็ตอบกลับไปหวนๆ
“ไม่ว่าง!!”
“ใจร้าย!!”
วานิลาทำหน้าอ้อนใส่จนไลท์นิ่งใจอ่อน
“เอางี้ กลับบ้านกินข้าวก่อนแล้วจะทำอะไรก็ตามใจ”
“เย้ๆๆ!!!”
วานิลากระโดดตัวลอยเหมือนเด็กได้ขนมจากผู้ใหญ่ก่อนที่จะเข้าไปกระโดดกอดไลท์นิ่งแล้วเดินกลับบ้านด้วยกัน
ยัยนี่อายุ19จริงๆหรือเปล่าเนี่ย….ไลท์นิ่งคิดในใจ
………………………………………………………………………………………………
ช่วงเวลาเย็นๆในเมืองโบดัม
“ว้าก!!”
ยูสะดุ้งตื่นหลังจากพึ่งจะหลับยามไป
“อื้อ…..เผลอหลับหรอเนี่ย”
ยูขยี้ตาที่แดงก่ำ ก่อนที่จะมองไปรอบๆก็พบว่าตัวเองอยู่ในห้องสีขาวโพลน
“อ่าว…ที่นี่มันที่ไหนล่ะ”
ผวัะ!!
โอ๊ย!!
ยูบ่นเบาๆก่อนที่จะลุกขึ้นมาแต่โดนสันมือปริศนาตบที่หน้าผากพร้อมกับผ้าขนหนูอุ่นๆ
“ห้องนอนตัวเองไงยัยซื่อบื้อ…จืดไม่พอยังโง่อีก”
มาเป็นชุดแบบนี้รุ่นพี่นี่เอง ยูคิดในใจก่อนที่จะดึงผ้าขนหนูออกเพื่อดูรอบๆห้องชัดๆ
“จำได้ว่าอยู่ที่สวนสาธราณะลอยฟ้านี่นา”
ยูเผลอพูดออกมา
“ไปทำอะไรที่นั่น…?”
ไลท์นิ่งถาม
“เข้าเวร…”
ยูพูดเสร็จก็มุดหัวลงไปในผ้าห่มก่อนที่ไลท์นิ่งจะว่าอะไรไลท์นิ่งมักจะดุเรื่องที่ยูหักโหมเกินไป
“เฮ้อ….พูดกี่ครั้งถึงจะเข้าใจกันนะว่าอย่าหักโหมน่ะ…”
ดีนะที่ชั้นเดินผ่านไปเจอ ไม่งั้นคงนอนหนาวตายไปแล้ว”
ไลท์นิ่งบ่นใส่ยูก่อนที่จะวางอ่างใส่น้ำไว้ข้างๆ ขณะที่ไลท์นิ่งกำลังจะเดิน
“รุ่นพี่…”
ยูเอื้อมมือขวาจับมือไลท์นิ่งให้หยุดอยู่กับที่
“อะไร?”
“ตอนที่สู้กับคุณเซร่าห์…”
“…..”
“รุ่นพี่คิดอะไรอยู่กันแน่ เก็บบลัดเอดจ์แล้วเดินเข้าหาศัตรู เอาตัวเองเข้าไปเสี่ยงแบบนั้น
ถึงอีกฝ่ายจะเป็นคุณเซร่าห์ก็เถอะ!”
ยูเปิดประเด็นถาม
“มันมีเหตุผลน่ะ…”
ไลท์นิ่งตอบเสียงเรียบ
“เหตุผลอะไรกันเล่า! ถ้าหนูไม่เข้าไปรุ่นพี่อาจจะตายก็ได้นะ!”
ยูลุกขึ้นมาและตะโกนออกมาอย่างเหลืออด และกำมือของไลท์นิ่งไว้แน่น
แปล๊บ…
“อึก!?”
เลือดที่ต้นแขนยูไหลออกมาไม่หยุด ไลท์นิ่งเห็นก็คว้าแขนขวาของยูมาทำแผลให้
“…เซร่าห์น่ะ คือทุกสิ่งทุกอย่างของชั้น…”
“….”
“ชั้นดูแลเซร่าห์มาตลอด เป็นทั้งพี่แล้วก็ ผู้ปกครอง”
ไลท์นิ่งมองยูแต่ยูเบือนหน้าหนี
“คงเข้าใจใช่ไหม ชั้นจะไม่หันบลัดเอดจ์ใส่เซร่าห์ แต่ชั้นจะปกป้องเซร่าห์ ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น…”
“งั้นตอนนั้น…รุ่นพี่ก็ยอมตายสินะ?”
“หึ…ในกรณีที่ เซร่าห์เป็นคนลงมือนะ”
ปับ!
“โอ๊ย!!”
ไลท์นิ่งพูดจบพร้อมกับทำแผลให้ยูเสร็จพอดี ไลท์นิ่งจึงตบไปที่แผลของยูเบาๆ
“เจ็บนะ…”
“โทษฐานที่หันปืนใส่น้องชั้น…”
“แต่ตอนนั้นมัน…..ขอโทษค่ะ”
ยูทำหน้าบูด ไลท์นิ่งเห็นก็ลูบหัวเบาๆ
“รู้น่า…ชั้นกินข้าวอยู่ข้างนอกนะ…นอนพักเฉยๆนี่แหละเดี๋ยวชั้นกลับมา”
“อื้อ…”
แล้วไลท์นิ่งเดินออกจากห้องไป
“เด็กคนนั้นเป็นไงบ้างอ่ะ”
วานิลาถามไลท์นิ่งหลังจากออกมาจากห้อง
“ยูน่ะหรอ…แค่ไม่สบายเท่านั้นแหละ…ยัยนั่นน่ะป่วยบ่อยๆอยู่แล้วอ่ะนะ”
“เห…ชื่อยูโน่หรอ น่ารักจัง”
“ยูโน่ งั้นหรือ…..อย่าคิดชื่อเรียกขึ้นเองสิ กินข้าวเถอะ”
“จ้า….”
แล้ววานิลาก็นั่งดูโทรทัศน์4มิติรอ ไลท์นิ่งที่กำลังทำอาหารอยู่ในครัว
“ไลท์จัง…”
วานิลาเรียกไลท์นิ่งในขณะที่ดูละครน้ำเน่าอยู่
“หือ…??”
ไลท์นิ่งตอบกลับทั้งๆที่มือยังหั่นต้นหอมอยู่
“ไลท์จังเจอยูโน่จังเมื่อไหร่หรอ?”
“ไม่นานหรอก….เดือนหนึ่ง หลังเซร่าห์แต่งงานกับสโนวน่ะ”
“แล้วทำไมไลท์จังถึงยอมให้ยูโน่จังพักที่บ้านล่ะ…”
ไลท์นิ่งหยุดมือแล้วมองไปที่วานิลาที่กำลังดูโทรทัศน์อยู่
“ก็…ยัยนั่นบอกว่าไม่มีบ้าน…”
“งั้นก็เหมือนชั้นสินะ….”
“ไม่เหมือนหรอกน่า…เธอมีฟานอยู่นะ”
“…ยูจังไม่เหลือใครแล้วงั้นหรอ”
“อืม…งั้นล่ะมั้ง”
ไลท์นิ่งก็เทต้นหอมที่หันไว้ใส่ลงในหม้อ
“ตอนที่ชั้นเจอ…ยังเป็นเด็กฝึกงานอยู่เลย”
“ตอนนี้ล่ะ…?”
วานิลาลุกจากโซฟาแล้วเดินไปนั่งที่โต๊ะอาหาร
“อืม….เป็นจ่าแล้วมั้ง…อยากรู้ค่อยไปถามเจ้าตัวเอาก็ได้นี่…”
“จริงด้วย…”
ไลท์นิ่งยกจานอาหารเสิร์ฟให้วานิลา แล้วเดินไปหยิบจานอาหารส่วนของตัวเอง
ก่อนที่จะนั่งลงตรงข้ามกับวานิลา
“ทานล่ะนะ…”
ไลท์นิ่งพูดขึ้นก่อนที่จะลงมือกกับอาหารตรงหน้าอย่างช้าๆ แต่ก่อนที่จะได้ตักคำแรกเข้าปาก
ไลท์นิ่งก็สังเกตเห็นวานิลานั่งนิ่งไปอย่างไม่ทราบสาเหตุ
“เป็นอะไรไป ไม่หิวแล้วงั้นหรอ…”
ไลท์นิ่งถามออกไปวานิลาก็สะดุ้งเฮือกใหญ่
“อ้ะ…เปล่าๆๆๆ”
“???”
“มะ…ไม่มีอะไร…งั้น ทานล่ะนะค้า!”
วานิลาเห็นไลท์นิ่งจ้องหน้าก็ตอบปัดไปพร้อมกับลงมือกับอาหารตรงหน้าอย่างรวดเร็ว
“….ช้าๆก็ได้”
ไลท์นิ่งพูดเตือนก่อนที่จะเริ่มจัดการกับอาหารที่อยู่ตรงหน้าด้วยเช่นกัน
“ไลท์จัง”
วานิลาเรียกไลท์นิ่งขณะที่ตัวเองกำลังตักเนื้อหมูเข้าปาก
“หือ…”
ไลท์นิ่งขานรับพร้อมกับดื่มน้ำไปด้วย
“ขอนอนห้องเดียวกับไลท์จังนะ”
พรวด~~!!
ทันทีที่วานิลาพูดจบไลท์นิ่งก็พ่นน้ำที่พึ่งดื่มไปเมื่อกี้ออกมาจนหมด
“….ไม่ได้หรอ”
วานิลาถามเสียงอ้อน
“=//////= ก็ได้หรอกนะ”
“งั้นวันนี้เราพักกันก่อนแล้วพรุ่งนี้ค่อยไปตามหาเซร่าห์กัน…นะ”
“อืม…”
///////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////
ไม่ได้เช็คความถูกต้องของตัวอักษรเหมือนเดิม ขออภัยค่ะ = ="
2-3 แชปที่ผ่านมาดูเรียบง่ายไปเนาะหลังๆอัดฉากบู๊ดีก่า...
Happy Halloween นะค่ะ
////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////
Edit 1/11/2010
แก้ไขจัดเรียงบางส่วนใหม่แแล้วเน้อ~ พลาดอีกก็บอกได้นะจิรุหาไม่เจอ =_="
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น