คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : ชั่วโมงเรียนที่ 8 : ทรีเดย์มหาโหด! ชีวิตต่อชีวิต?! [จบ]
กร๊อบ!
“อัก!!” เสียงกระดูกที่หักดังลั่นพร้อมกับเสียงร้องแบบกัดฟัน ตอนนี้กระดูก30%ที่มีในร่างกายเซเว่นหักไปแล้วเพราะเจ้าหล่อนไม่ได้สนใจจะจัดการกับกับเจ้าหุ่นสโนวไจแอนท์เลยแม้แต่น้อย ร่างบางๆกระเด็นติดกับผนังถ้ำอย่างแรงอีกครั้ง หลังจากโดนเจ้าหุ่นตบมาหลายที แต่ถึงอย่างนั้นเซเว่นก็ยังลุกขึ้นมาและสายตาก็จ้องไปที่บัตรพาสที่โดนแย้งไปไม่กระพริบและพยายามหาทางแย้งมันคืนมา
“บ้าไปแล้วแน่ๆ...” เพริเนียที่แอบดูอยู่ถึงกับบ่นเบาๆ เธอแอบมองเซเว่นอยู่นานมากแล้ว แล้วตอนนี้เธอกำลังจะหาทางหยุดเจ้าหุ่นสโนวไจแอนท์
กึก...โครม! เคร้งๆๆๆ!!
“!!” ยังไม่ทันได้ทำอะไรเลยสักนิดเพริเนียที่แอบดูอยู่ถึงกับต้องเอามือปิดปากเพราะจู่ๆเจ้าหุ่นสโนวไจแอนท์ก็หยุดลงก่อนที่จะแตกออกเป็นซากเศษเหล็กและกองอยู่กลับพื้นทันที
เพริเนียมองซากหุ่นด้วยความตกใจมากถึงมากที่สุด ก่อนที่จะมองไปที่ร่างบางที่ค่อยๆก้มลงไปหยิบบัตรพาสจากซากอย่างใจเย็น แล้วเพริเนียต้องสะดุ้งเพราะทั้งๆที่ตนกำลังแอบอยู่ อีกฝ่ายเห็นเธอและกำลังมองมาที่เธอเสียด้วย และดวงตาที่จ้องมองเธออยู่นั้นมันกำลังเรืองแสงออกมาด้วย
เซเว่นมองเพริเนียอยู่ครู่เดียวเธอก็เลิกมองและตรงไปที่แคปซูลทันที เพริเนียที่แอบดูอยู่ถึงกับต้องถอยออกมาแล้วหายไป
“ทำไม? ดวงตานั่น...มันเรืองแสงออกมาได้ล่ะ?” เพริเนียที่เดินออกมาถึงกับต้องเอามือปิดปาก เหมือนกับเจ้าตัวเคยเจอดวงตาแบบนี้มาก่อน
ปิ๊บ ปิ๊บ ปิ๊บ .....ซู่
เสียงแคปซูลค่อยๆเปิดออกมาพร้อมกับน้ำเหลวๆออกมา ร่างเล็กที่อยู่นิ่งๆอยู่ในแคปซูลก็ค่อยๆทิ้งตัวลงมาตามแรงโน้มถ่วง เซเว่นรีบเข้าไปประคองทันที ก่อนที่ร่างเล็กจะลงไปกระแทกกับพื้น
“ดิวซ์...” เซเว่นเรียกชื่ออีกฝ่ายเบาๆ ได้ผลอีกฝ่ายมีการขยับตัวเล็กน้อยเป็นการตอบสนองที่ดีมากถึงมากที่สุด “ดีแล้วล่ะ ที่ไม่เป็นอะไร”
“ชิ! ทำไมมันยังไม่ตายอีกล่ะ?”
“ใจเย็นๆ เรายังมีแผนสำรองอยู่นะ”
“แผน? แผนอะไรเล่ารีบๆงัดออกมาใช้เลย”
“...บอกให้ใจเย็นๆไงเล่า นี่นายไปเอาของมาทีสิ”
“ได้..รอสักครู่”
เสียงกระซิบของสมาชิกสภานักเรียนที่เป็นลูกหลานขุนนางดังขึ้นหนาหูจนธารรู้สึกได้ แต่เขาก็ยังทำเฉยและไม่สนใจอะไรทั้งสิ้น
เขาพอเดาได้ว่า ในตอนนี้เรมและเซเว่นจะไม่ได้กลับมาที่นี่อีก...
“เอ่อ...พอจะขยับตัวได้ไหมคะ?” เรมถามอีกฝ่ายก่อนที่จะยื่นมือเข้าไปหา “อา...อืม” คนถูกถามก็ขยับแว่นเล็กน้อยก่อนที่จะพูดอึกอักตอบกลับไปแล้วลุกขึ้นยืนโดยไม่ได้สนมือที่ยื่นเข้าไปหาเลยสักนิด
เมื่อมือที่ยื่นไม่ได้รับการจับหรืออะไรทั้งสิ้น มือที่ว่าจึงย้ายไปหยิบของในกระเป๋าใบเล็กๆของเรมแทน
“อ้ะ! เจอแล้วๆ” เรมพูดน้าเสียงดีใจแบบเด็กๆเมื่อเจ้าตัวหาของที่เจอแล้ว “เจอ?...เจออะไรหรอคะ? โทกิมิยะซัง” ควีนที่มองดูการกระทำของอีกฝ่ายก็เข้าถามด้วยความสงสัยีกฝ่ายก็ยื่นของที่ว่าให้ควีน “แบมือสิคะ...” เรมพูดเสียงใส อีกฝ่ายก็ยอมแบมือข้างถนัดอย่างว่าง่ายทันที เรมก็ปล่อยของที่ถือเอาไว้แล้วว่างมันในฝ่ามือของสาวแว่นทันที
“...เทเลพอร์ตสโตน” ควีนเรียกชื่อสิ่งของที่ว่าอย่างงงๆ เธอไม่เข้าใจว่าเรมจะให้ของสิ่งนี้กับเธอทำไม “คุณควีนใช้มันกลับไปที่สุซาคุนะคะ” เรมพูดเสียงค่อยก่อนที่จะทิ้งตัวลงกับพื้น
“โทกิมิยะซัง?!” ควีนรีบทรุดตัวลงไปดูอาการของเรมทันทีด้วยความเป็นห่วง “มีน้ำยาอะไรติดตัวมาบ้างไหมคะเนี่ย?...เลือดไหลไม่หยุดแล้วนะคะ” ควีนรัวคำถามและคำพูดใส่เรมเป็นประโยคสั้นๆก่อนที่จะคว้ากระเป๋าใบเล็กของเรมแล้วค้นสิ่งของที่อยู่ในนั้น “อะไรกันไม่มีแม้กระทั่งผ้าพันแผลเลยหรอคะ?” หลังจากควีนค้นหาของในกระเป๋าไม่เจอสิ่งที่ต้องการเธอก็เงยหน้าถามเจ้าของกระเป๋าทันที “ก็...ไม่รู้จะเอามาทำไมน่ะค่ะ” เรมยกมือข้างที่โชกเลือดขึ้นมาเกาแก้มเบาๆแก้เขิน
“นี่มันใช่เวลามาเขินอย่างนั้นหรอคะ?!” การกระทำของอีกฝ่ายที่ดูสบายเกินไปทำให้ควีนหงุดหงิดออกมาเล็กน้อย จากนั้นเธอก็ขว้างกระเป๋าใส่หน้าเรมดัง ‘ป้าบ!’
อุ๊บ! โดนอีกแล้ว?!... เรมคิดในใจก่อนที่จะกางมือรับกระเป๋าที่กำลังหล่นจากหน้า “คุณเซเว่นกับคุณดิวซ์อยู่อีกฝั่งหนึ่ง ชั้นว่าเราสองคนไปหาพวกเขากันดีกว่านะคะ” เรมเสนอความคิดเห็น ควีนเองก็พยักหน้ารับและคาดหวังเอาไว้ว่าอีกฝ่ายจะมีน้ำยาโพชั่นสักขวดที่พอจะรักษาบาดแผลของเรมได้สักนิดหนึ่ง แล้วทั้งสองก็เดินออกจากห้องไปอีกฝั่งหนึ่งของถ้ำ
หลังจากที่เรมและควีนเดินออกไปแล้วเจ้าหุ่นเฮบิมอธที่ยืนอยู่นิ่งก็มีเสียงสัญญาณดังออกมาพร้อมกับเสียงเครื่องจักรดังขึ้นเบาๆ
ปิ๊บ ปิ๊บ ปิ๊บ ...ระบบทำลายตัวเองพร้อมทำงานในอีก10.00นาที
“อึก...อื้อ...”
“ดิวซ์...ฟื้นแล้วหรอ?”
“อือ...เซเว่น...” ร่างเล็กพูดเสียงอ่อน แต่แค่นั้นก็ทำให้เซเว่นดีใจจนแทบจะกระโดดโลดเต้นแล้ว เซเว่นค่อยๆก้มหน้าลงไปจูบที่แก้มนิ่มๆของร่างบางเบาๆ “อื้อ...หนาว” ดิวซ์ที่เริ่มจะรู้สึกตัวก็พูดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือพร้อมกับร่างกายที่เริ่มกระตุกเพราะความหนาวบวกกับเจ้าตัวเพิ่มออกมาจากแคปซูลซึ่งด้านในเป็นน้ำทำให้ความหนาวเพิ่มขึ้นอีกเป็นเท่าตัว
“หนาวสินะ...” เซเว่นพูดเบาๆก่อนที่จะถอดเสื้อนอกของตัวเองห่มให้ร่างน้อยๆในอ้อมแขนของเธอ ตอนนี้ร่างทีเคยสั่นของดิวซ์ก็หยุดลง “อุ่นขึ้นแล้วใช่ไหม?” คนประคองดิวซ์ถามขึ้น “อื้อ...” คนถูกประคองตอบกลับเสียงเบา อาจจะเป็นเพราะร่างกายยังไม่ฟื้นตัวเต็มที่ก็เป็นได้
ปิ๊บ ปิ๊บ...ระบบทำลายตัวเองพร้อมทำงานในอีก03.00นาที
“!!” เซเว่นถึงกับหันควับทันทีเมื่อได้ยินเสียงที่ดังออกมาจากกองเศษเหล็กของเจ้าหุ่นสโนวไจแอนท์ เธอรีบอุ้มดิวซ์ออกไปด้านนอกทันที จนมาเจอควีนกับเรมเข้า
“คุณเซเว่น!” ควีนเห็นอีกฝ่ายก็เรียกชื่ออีกฝ่ายขึ้นโดยไม่ได้ตั้งใจ “โชคดีจังที่...”
“รีบออกจากที่นี่ก่อนมันกำลังจะระเบิดแล้ว!” เซเว่นพูดออกมาด้วยน้ำเสียงปกติแต่ดูเร่งรีบอย่างเห็นได้ชัด เรมกับควีนก็ออกตัววิ่งอย่างไม่สงสัย
ขณะที่วิ่งอยู่ เสียงสัญญาณดังขึ้นเรื่อยๆที่ดังพร้อมกับเสียงของถ้ำที่เริ่มสั่นสะเทือน แต่ที่ซวยที่สุดไม่ใช่เรื่องที่เรมกับเซเว่นบาดเจ็บอย่างหนักจนตอนนี้ทั้งสองวิ่งกันไม่ค่อยออก แต่มันคือ
“ท...ทางออก ไม่มี?!” เรมร้องออกมาเสียงหลง ทางออกที่เคยมีอยู่ตรงหน้าตอนนี้มันถูกหินถล่มลงมาปิดทางเข้าออกไว้จนหมด “....” เซเว่นเองก็ได้แต่มองอึ้งๆตอนนี้เรมกับเซเว่นมองหน้ากัน ต่างฝ่ายต่างรู้ว่าต่างคนต่างมีเทเลพอร์ตสโตนคนล่ะหนึ่งชิ้น ซึ่งนั่นหมายความว่าในทั้งหมด4คนนี้จะกลับไปที่สุซาคุได้แค่2คน…
“ดิวซ์...พอมีแรงไหม? ใช้เจ้านี่ออกไปซะ!”
“คุณควีนใช้หินนี่ วาร์ปออกไปเร็วเข้าค่ะ!”
เซเว่นวางดิวซ์ลงก่อนที่จะยื่นเทเลพอร์ตสโตนให้ เรมก็เช่นกันเธอยื่นมือไปตบไหล่ข้างที่ควีนถือเทเลพอร์ตสโตนเบาๆ
“แล้วเซเว่นล่ะ?”
“แล้วโทกิมิยะซังล่ะคะ?”
“จะตามไปทีหลังนะ” เรมและเซเว่นตอบทั้งสองฝ่ายพร้อมกัน
“จริงๆนะ?!” ดิวซ์ย้ำคำพูดของเซเว่นด้วยสีหน้าที่เป็นห่วง เซเว่นก็ยิ้มน้อยๆให้กับอีกฝ่ายพร้อมกับยื่นแหวนสีเงินวงเล็กๆให้ดิวซ์ “งั้น...เก็บเจ้านี่เอาไว้นะ” ดิวซ์พยักหน้ารับทันทีโดยไม่พูดอะไรอีก และใช้เทเลพอร์ตสโตนวาร์ปออกไปอย่างจำใจ
“คุณกะจะสละตัวเองเพื่อชั้นสินะคะ ในฐานะหัวหน้าห้องชั้นไม่ยอมเด็ดขาดค่ะ!” ควีนยันเสียงแข็งจนเรมเองต้องเหนื่อยใจ “อย่าสงสัยอะไรได้ไหมคะเนี่ย? ใช่ค่ะคุณควีนคิดถูกแล้วค่ะ พอใจกับคำตอบหรือยัง ถ้าพอใจแล้วก็ไปซะเร็วเข้า!”
เพียะ!
“อย่ามาขึ้นเสียงกับชั้นนะคะ!” จู่ๆควีนก็ตบหน้าเรมเบาๆ คนโดนตบก้ยิ้มน้อยให้ บางทีเรมอาจจะไม่ได้โดนตบแบบนี้อีกแล้วก็ได้ “ขอโทษค่ะ คุณควีน” เรมพูดพร้อมกับดันควีนเบาๆเพื่อกระตุ้นให้เธอใช้หินในมือเสียที
“ซุซาค...”
“ลาก่อนค่ะ”
“!!!...คุ” ขณะที่ควีนใช้เทเลพอร์ตสโตน เรมก็พูดออกมาเบาๆน้ำเสียงที่ถูกส่งออกมาถึงควีนมันสื่อออกมาว่า ตัวเธอนั้นจะไม่ได้เจอกับเรมอีกแล้ว
“ใช้เวทย์ไม่ได้ซะด้วยนะคะ...ทำยังไงดี?” เรมพูดด้วยน้ำเสียงเหนื่อยๆ แล้วเซเว่นก็โยนหินชิ้นหนึ่งให้ “อะไรคะเนี่ย?” เรมถามออกมาพร้อมกับมองหินในมือ มันเป็นหินสีเขียวมรกตแต่รูปร่างคล้ายกับแท่งหินที่ลับแล้ว “แร่นำโชค...ประธานนักเรียนที่อยู่คลาสเรฟประดิษฐ์ขึ้นมาน่ะ” เซเว่นตอบกลับก่อนที่จะหยิบหินลักษณะเดียวกันมาคาบเอาไว้ที่ปาก
“ห...ห๊า?! แร่นำโชค?!! ”
ตูม!
เรมได้แค่บ่นเท่านั้นหลังจากมีเสียงระเบิดดังขึ้นเธอต้องคาบมันเอาไว้อย่างช่วยไม่ได้ และแล้วแรงระเบิดก็ตรงมาถึงเรมและเซเว่นจนได้...
////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////
จะเกิดอะไรขึ้นต่อ รอดูตอนจบของฟิคเรื่องนี้ได้เร็วๆนี้ค่ะ
ความคิดเห็น