ลำดับตอนที่ #10
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : Chapte 9 : การกลับมาของ...
ซูม!!!!
ไลท์นิ่งขี่แอร์ไบค์มาที่เขตบริเวณเสาคริสตัน ด้วยความเร่งรีบ แล้วรีบลงจากเครื่องทันที
โดยไม่แบรก
พรืด!~~ครึกๆๆๆๆ
แอร์ไบค์ซึ่งมีระบบป้องกันภัยปิดตัวเองทันทีทำให้เครื่องถลากับพื้นอย่างแรงแต่ก็ยังใช้ได้อยู่
“ขากลับยังพอใช้ได้อยู่มั้ง”
ไลท์นิ่งบ่นกับตัวเองแล้ววิ่งขึ้นไปที่ ห้องโถงใหญ่ในเสาคริสตัล
“วานิลา ฟาน ออกมาเดี๋ยวนี้เลยนะ!!!”
ไลท์นิ่งส่งเสียงดัง เพื่อเรียกวานิลาและฟานออกมาคุยด้วย
“……….”
ไลท์นิ่งทำหน้าเซ็งเมื่อ5นาทีหลังจากที่ส่งเสียงไปไม่มีเสียงอะไรตอบกลับมา
“เซร่าห์!! เกิดอะไรขึ้นกับเซร่าห์กันแน่ ทำไม…เซร่าห์ถึงอยู่กับพวกนั้น”
…………..
ไลท์นิ่งเริ่มเซ็งมากขึ้นเมื่อไม่มีเสียงตอบกลับมา และถอดใจแล้วเดินออกไปช้าๆ
ฟังมาตั้งแต่เมื่อกี้แล้ว พวกนั้นที่ว่า...ใครกัน?
“แล้วทำไมไม่ออกมาให้เห็นตั้งแต่แรก!!”
ไลท์นิ่งเห็นฟานก็โกรธนิดๆและกำลังเดินเข้าไปเขกหัวฟาน
เฮ้ย! เดี๋ยวๆๆๆอย่าเพิ่ง…ข้างหลังมัน
“ถึงจะไม่โดนแต่ขอสักหวดเถอะ!!”
โป๊ก!!
“อ๊าย!!”
“!!!”
ฟานยกมือห้ามไลท์นิ่งไว้ แต่ช้าไปไลท์นิ่งง้างมือขึ้นสูงและหวดลงผ่านร่างจำแลง
ของฟานไปแต่ไปโดนหัว วานิลาอย่างจัง ด้วยแรงของไลท์นิ่งทำให้วานิลาสลบไป
“วานิลา!!”
วานิลา!!
…………………………………………………………………………………………………
“โฮป!ยู!”
“!!! คุณซัส…”
“พี่โฮป! พี่ยู!”
“…อ้ะ! ดอชจ์คุง”
ซัสที่ได้ข่าวจากยูเรื่องสโนวก็มาหาทันที
“สโนวเป็นบ้าง!”
ซัสยิงคำถามเบสิกใส่ทั้งสองทันที
“ปลอดภัยแล้วล่ะฮะ ตอนนี้หลับอยู่”
โฮปก็ตอบคำตอบเบสิกกลับเช่นกัน
“ยู เรื่องที่คุยกันเมื่อกี้นี้…ชั้นตกลง”
ซัสคุยกับยูที่ได้รับคำตอบก็พยักหน้า
“คุณโฮป ขอโทษนะมีเรื่องอยากจะรบกวนหน่อยน่ะ”
“ครับ??”
โฮปเอียงคอเล็กน้อยด้วยความสงสัย
…………………………………………………………………………………………………………
อีกครึ่งชั่วโมงต่อมา
พาลัมโพลัม บ้านโฮป
“คุณเอสท์ไฮม์ ขอโทษด้วยนะครับที่ต้องมารบกวน”
“ไม่เป็นไรครับคนกันเอง…”
ซัสพาดอชจ์มาฝากไว้ที่บ้านของครอบครัวเอสท์ไฮม์นั่นเอง
“ขอโทษนะ ที่ไม่ได้บอกล่วงหน้าน่ะ”
ยูขอโทษขอโพยโฮปเป็นการใหญ่ทางโทรศัพท์ โฮปนั้นยังอยู่ที่โรงพยาบาลที่
เมืองโบดัม และถูกโยนหน้าที่ให้คอยดูแลสโนว
' ไม่เป็นไรครับ เรื่องฉุกเฉินนี่นา'
โฮปตอบกลับ
“ยูเธอกลับไปที่โบดัมก่อนแล้วกันนะ ชั้นมีธุระที่นี่ต่อน่ะ…”
ซัสบอกยู
“ได้ค่ะ…”
“อ่า..คุณโฮปแค่นี้ก่อนนะ”
‘เอ๋!..เดี๋ยวครับคุณยู….ยังคุยไม่’….ปิ้บ!
ยูปิดโทรศัพท์ทั้นทีในขณะที่ตัวเองกำลังเดินไปที่สถานีอย่างเร่งรีบ โดยมีซัสมองไล่หลังไป
“เกี่ยวกับเรื่องเมื่อหลายเดือนก่อนใช่ไหมครับ?”
คุณพ่อเอสท์ไฮม์ถามซัส
“น่าจะใช่นะครับ ผมก็ไม่ค่อยรู้เท่าไหร่เหมือนกัน”
“แล้วทหารคนเมื่อกี้มีเกี่ยวอะไรด้วยไหมครับ ดูท่าทางเค้าเหมือนกันจะรู้อะไร
เยอะแยะเลยนะครับ”
“อ๋อ..ยูน่ะหรอไม่รู้เรื่องพวกนี้หรอก ถึงจะเป็นทหารที่เซ่อซ่าไปหน่อย แต่เค้าจะจริงจัง
กับธุระและภารกิจที่ได้รับมามากเลยล่ะ”
“ทหารแบบนั้นมีน้อยนะครับ…ฮ่าๆๆ”
คุณพ่อเอสท์ไฮม์คุยกับซัสอย่างอารมณ์ดี
“ยังไงผมฝากดอชจ์ด้วยนะครับ”
ซัสโค้งเล็กน้อย
“ไว้ใจได้ครับ”
“ดอชจ์อยู่ที่นี่ก่อนนะเดี๋ยวคุณพ่อจะมารับนะ”
ซัสบอกลูกชายตัวน้อยของเขา
“ครับ!!”
ดอชจ์ตอบกลับอย่างร่าเริง ซัสลูบหัวลูกชายตัวน้อยก่อนจาก
“ขอบคุณนะครับ”
ซัสโค้งขอบคุณอีกครั้งก่อนเดินจากไป
“บ๊าย บาย”
ดอชจ์โบกมือให้คุณพ่อสุดที่รักแต่ว่าคุณพ่อที่ว่าเดินจ้ำอ้าวไปไกลแล้ว
“โชคดีนะครับ…”
คุณพ่อเอสท์ไฮม์พูดเบาๆอย่างเป็นห่วงก่อนที่จะพาดอชจ์เข้าบ้าน
…………………………………………………………………………………………………………………
แกผิดเต็มๆเลย…ไลท์
“อย่ามาโยนความผิดให้ชั้นคนเดียวสิ…ใครที่กวนโมโหชั้นตอนแรกล่ะ”
จะบอกว่าชั้นผิดด้วยว่างั้น??
“ก็ไม่ใช่หรือไงเล่า!!”
“อึก…อื้อ…”
อะไรกันทะเลาะกันอีกแล้วหรอ วานิลาคิดในใจหลังจากที่ได้สติขึ้นมาและเธอกำลัง
ลุกขึ้นนั่งช้าๆ
“วานิลา!!”
ไลท์นิ่งเห็นวานิลาฟื้นแล้วก็เข้าไปประคองทันที ฟานเห็นก็เข้าไปดูอาการเช่นกัน
วานิลาไม่เป็นไรใช่ไหม?
“ไหวนะ?”
ไลท์นิ่งพยุงวานิลาให้ยืนขึ้น
“จ้ะๆ..ไม่เป็นไร”
“ไม่ใช่ร่างจำแลงนี่!”
ไลท์นิ่งรู้สึกตัวหลังจากที่ตัวเองกำลังพยุงวานิลาให้ลุกขึ้น
“ก็ไม่ใช่น่ะสิ…ร่างเป็นๆเลย ไม่เชื่อพิสูจน์ดูสิ”
วานิลาไม่พูดต่อฉวยโอกาสกระโดดกอดไลท์นิ่งที่ยืนบื้อทันที
“คิดถึงไลท์นิ่งมากเลย..เมื่อวานเก็บอาการตั้งนานอ่ะ วันนี้ขอตามใจตัวเองหน่อยเถอะ”
“ดะ….เดี๋ยววานิลา!!”
ไลท์นิ่งยังไม่ทันได้พูดอะไรก็โดนวานิลาผลักให้ล้มลงกับพื้นแล้วหยิกแก้มทั้งสองข้าง
ไลท์นิ่งพยายามขัดขืนแต่วานิลานั่งทับอยู่ และหลังจากนั้นไลท์นิ่งก็กลายเป็นตุ๊กตาให้วานิลาเล่นปู้ยี้ปู้ยำไปพักใหญ่
คงจะเก็บกดละมั้งเนี่ย…
ฟานยืนมองแล้วพูดขึ้นมาเบาๆ คงเพราะหลับอยู่เฉยๆมาตั้งหลายเดือนทำให้สาวน้อยแสนซน
ของเราอยากออกมาวิ่งเล่นบ้าง
“ช่วย…โอ๊ย!…ช่วยทำอะไร…อัก!…สักอย่างทีสิ…อย่ายืนดูเฉยๆดิ..โอ๊ย!”
ไลท์นิ่งพูดกับฟานอย่างตะกุกตะกัก ฟานเกาหัวตัวเองแกร๊กๆก่อนที่จะขยับมือ
เพื่อใช้เวทย์อะไรสักอย่างทำให้ตัววานิลาลอยตัวขึ้นแล้วเลื่อนมานั่งข้างๆไลท์นิ่งแทน
“เอาแต่ใจจังเลยนะ…ไม่เปลี่ยนไปเลย”
ไลท์นิ่งบ่นใส่พลางเอามือลูบหน้าตัวเองไปด้วย
“น่า~นะ!”
วานิลาพูดปัดไปอย่างร่าเริง
อืม…เอาล่ะเข้าเรื่องดีกว่านะ คือ...
“จนกว่าเรื่องจะจบชั้นจะไปอยู่ด้วยนะ!”
ฟานยังไม่ทันพูดอะไรวานิลาก็พูดแทรกขึ้นแล้วเข้าไปเกาะแขนไลท์นิ่ง หน้าอกนิ่มๆ
ของวานิลาสัมผัสกับแขนไลท์นิ่งอย่างแนบชิดทำเอาไลท์นิ่งเขินไปเลย แต่ดูท่าฟาน
จะไม่พอใจเท่าไหร่เจ้าตัวทำหน้าบูดแล้วหายไปดื้อๆเลย
“เฮ้…ฟาน”
เรื่องที่ว่าล่ะ…ไลท์นิ่งคิดในใจ
และทั้งสองก็เดินออกมาจากห้องโถงใหญ่
“ไลท์จัง…”
วานิลาสะกิดไลท์นิ่งเบาๆ
“หือ…”
ไลท์นิ่งเลิกคิดเรื่องก่อนหน้า ก่อนที่จะหันไปฟังวานิลา แต่วานิลายิ้มให้แทน
“….ไม่มีอะไรหรอกจ้ะ กลับบ้านกัน”
“หือ~?…บ้านชั้นกลายเป็นบ้านของเธอตั้งแต่เมื่อไหร่กัน?”
ไลท์นิ่งยิ้มแล้วหยอกวานิลาเล่น
“บูๆ อะไรกัน”
วานิลาไม่รู้สึกตัวก็ทำหน้าบูดใส่ไลท์นิ่ง
“หึ…ล้อเล่นน่า”
ไลท์นิ่งลูบหัววานิลาเบาๆ
“กลับบ้านกันเถอะ…”
“อื้อ!!”
ทั้งสองก็เดินมาถึงแอร์ไบค์ที่ไลท์นิ่งจอดไว้แบบไม่ปราณี ไลท์นิ่งจับมันตั้งขึ้น กดสวิสต์เดินเครื่อง
และขี่มันกลับเมือง
////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////
จิรุ : โอ้ว~ ได้ลงสักที ไปสอบตรงที่ศิลปากรกับลาดกระบังมาจ้า
แต่ยังไม่ได้เช็คเลยอาจจะมีแก้นะ(คิดว่านะ)
??? : พวกเราได้ออกแล้วใช่ไหม!!
(บุคคลปริศนาโผล่ออกมาแบบไม่ให้ฝ่ายตรงข้ามตั้งตัว)
จิรุ : อ๊าก!! (ตกใจ)
ออกมาทำไม! ได้ออกน่ะแหละ แต่ไม่ใช่ตอนนี้!!
โฮป : นี่!! ข้างหลังมีพุดดิ้งช๊อคโกแลตล่ะ
(โฮปพูดจบบุคคลปริศนาก็วิ่งหายไปหลังฉาก)
จิรุ : ไปสักที ขอบคุณนะ โชตะ!
โฮป : จิรุซัง ไงเรียกผมแบบนี้ล่ะ??
จิรุ : เออ...ลองเรียกดูน่ะ
โฮป : จริงอ่ะ....
(โฮปจ้องหน้าจิรุเขม้ง)
จิรุ : จริงดิ โกหกทำไมล่ะ....
โฮป : อย่าให้ผมรู้นะครับจิรุซัง....ทุกคนอย่าลืมอ่านแล้วเมนท์นะครับ!
ปล.จริงกะจะให้วานิลาจุ๊บๆกับไลท์นิ่งแล้วล่ะ แต่กลัวคนไม่ชอบอ่ะส่วนใหญ่เห็นชอบคู่ฟานxวานิลากัน
แต่ใครสนับสนุนคู่วานิลาxไลท์นิ่ง โปรดส่งเสียงมา~ อาจจะเปลี่ยนเป็นฉากเซอร์วิสก็ได้นะ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น