คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : Battle 9 : นักฆ่าโรคจิต
ตุบ...
ทันทีที่พวกออมาถึงที่หมาย ก็ถึงกับตกตะลึงทันที
ภาพที่พวกเธอเห็นก็คือ ชายคนหนึ่งกำลังใช้ดาบมาซามุเนะยกร่างเล็กๆขึ้นสูงเพื่อชื่นชม
“ไงพวกเธอ...มารับยัยนี่หรอ”
ชายคนนั้นหันมาด้วยสีหน้าที่อารมณ์ดีสุดๆ
“ชาม!!”
มายด์ที่พึ่งตื่นขึ้นมาเมื่อเห็นก็พูดชื่ออีกฝ่ายทันทีด้วยความตกใจ แม้ว่าสีผมกับสีตาจะเปลี่ยนไปตามการโซลซิงโครอยู่บ้างแต่ลักษณะที่สามารถทำร้ายคนอื่นได้พร้อมๆกับยิ้มร่าไปด้วยเธอจำได้ไม่ผิดคนแน่
“ชามหรอ...?”
ออกับเอริพูดพร้อมกัน
“อ้าว...มายด์ ดีใจจังที่ได้พบ”
“ใช่ คนที่มายด์เคยเล่าให้ฟังใช่ไหม? สาเหตุที่ทำให้มายด์ต้องย้ายบ้านกับโรงเรียนน่ะ”
ออถามมายด์พร้อมกับชี้ไปที่ชายที่ชื่อชาม
“ว้าว มายด์...เอาเรื่องของเราสองคนไปเล่าให้คนอื่นฟังแบบนี่ ไม่ดีมั้ง”
“กะ...แก ทำอะไรเพื่อนชั้น”
มายด์ลงจากอ้อมแขนของทิฟาก่อนที่จะเดินเข้าไปหาอีกฝ่ายช้าๆ
“อืม......อ๋อ ไอ้ชิ้นเนื้อนี่น่ะหรอ ดูเหมือนเธอจะลืมนะคำสัญญาของเราน่ะ”
“อะ...ไอ้คำพูดที่แกพูดเองเออเองแบบนั้นน่ะ ชะ...ชั้นไม่สนใจหรอก”
“งั้นหรอ...”
ชามลากเสียงยาวๆก่อนที่จะเก็บดาบแล้วโยนร่างที่ไร้สติให้กับมายด์
“เห็นแก่เธอมายด์...ชั้นจะยอมถอยสักครั้งแล้วกัน แล้วผมชื่อชาร์ม คนที่เรียกผมว่าชามได้มีแค่มายด์คนเดียวเท่านั้น คงเข้าใจนะ”
ฟุ่บ....
พูดจบเขาก็หายไป
“ไอซ์...ตื่นมาคุยหน่อยสิ”
มายด์นั่งลงแล้วประครองไอซ์ไว้บนตักพร้อมกับใช้มือตบแก้มเพื่อนเพื่อให้ฟื้นขึ้นมา
---PARADIGM SHIFT=HEALER---
ไลท์นิ่งวิ่งเข้ามาหามาสเตอร์ของตนพร้อมกับเปลี่ยน
“เธอ...”
“ไลท์นิ่ง”
“อื้อ...ช่วยหน่อยนะ”
ครืน...
วิ้ง....
“กริ๊ด!!”
ผลัก!!
จู่ๆก็มีช่องมิติเปิดออกมาและปล่อยอะไรสักอย่างลงมาพร้อมกับเสียงร้องที่ดังมากพอๆกับเสียงก้นกระแทกกับพื้น
“อาร์ม!...โซลซิงโคร”
ออพูดชื่ออีกฝ่ายที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามด้วยความตกใจที่ลูกพี่ลูกน้องของตัวเองโซลซิงโครได้
“โอ๊ยๆๆ อ้ะ! พี่ออไหงมาอยู่ที่นี่ได้เนี่ย!”
อาร์มถามพี่สาวด้วยความงุนงงก่อนที่เหล่าพี่ๆทั้งหลายจะเข้าไปช่วยน้องๆให้ลุกขึ้นมา
“ไม่เป็นไรนะ”
“ค่ะ...ขอบคุณมากค่ะ”
จันทราพูดขอบคุณเอริก่อนที่จะยื่นมือไปหาอาเนะอีกคน
“ยื่นมือมาดิ...”
“ไม่อ่ะ ยืนเองได้”
ปิด!
ไอ้เด็กนี่....เอริคิดในใจด้วยอารมณ์ฉุนกึกเล็กน้อย
“...พี่เขาเป็นอะไรมากหรือเปล่าค่ะ?”
อาร์มที่เห็นไอซ์นอนสลบอยู่ก็เดินเข้าไปหาทันที
---PARADIGM SHIFT=HEALER---
และเปลี่ยนออปติม่าก่อนที่จะช่วยไลท์นิ่งรักษา
“อาร์มหรือว่าเราก็...”
“ใช่ค่ะหนูเป็นมาสเตอร์ค่ะ พี่ออ”
ออตอบกลับพร้อมกับยิ้มน้อยๆให้ทันที
“แล้วพาทเนอร์ล่ะ?”
ออถามกลับหลังจากที่อาร์มและไลท์นิ่งหยุดใช้เวทย์รักษา
“หนูก็ไม่รู้อ่ะ”
“อ่าว...แล้ว”
“ปกติเค้าจะอยู่ในรูปของเครื่องpspน่ะค่ะ เลยไม่รู้ว่าใคร”
“งั้นเราจะช่วยเอง”
ฟุ่บ!! กึง!!!
ไอซ์ยื่นมือซ้ายไปหาอาร์มแต่จู่ๆก็มีอะไรสักที่คล้ายๆบาเรียสีชมพูกันเอาไว้
“!???...เรนส์พอแล้วล่ะ”
หลังจากที่ไอซ์โจมตีอีกฝ่ายไม่ได้ผล ไอซ์ให้เรนส์ปลด
“อืม...ขอบใจมากไลท์นิ่งช่วยได้เยอะเลย”
“อื้อ”
เรนส์พูดขอบคุณไลท์นิ่งพร้อมกับหมุนไหล่ไปมา อีกฝ่ายก็พยักหน้าตอบรับนิ่งๆ
“นี่เราน่ะ”
ไอซ์ที่สภาพโชกเลือดเดินไปสะกิดอาร์มเพราะไม่รู้จักและตัวอาร์มสูงกว่าไอซ์มาก
“หือ...อะไรหรอค่ะ”
“เมื่อกี้ขอบใจนะ อา...ปลดซิงโครทีดิ”
“ดะ...ได้ค่ะ”
วิ้ง...
ไอซ์พูดจบอาร์มก็ทำตามคำขอทันที
“แล้ว...สองคนนั้นก็เป็นมาสเตอร์หรอ”
ไอซ์ชี้ไปที่จันทราและอาเนะ อาร์มก็พยักหน้า
“แล้วขอดูเครื่องหน่อยดิ”
อาร์มก็ยื่นให้แต่โดยดี ที่เหลือก็เดินมามุงดูเพราะอยากรู้ว่าพาทเนอร์ของอาร์มคือใคร
“อืม...เอาล่ะนะ”
ร่างเล็กพูดขึ้นพร้อมกับหายใจลึกๆ
กำลังจะทำพิธีเรียกสินะ...ทุกคนที่มุงดูอยู่คิดในใจพร้อมกับรอคอยอย่างตื่นเต้น
“นี่...ตัวเองออกมาเถ๊อะ...พ่อแม่ให้อภัยแล้ว........”
ไอซ์พูดด้วยเสียงนิ่งๆเอื่อยๆพร้อมกับเคาะเครื่องเบาๆ
โครม!!
หลังจากไอซ์พูดจบทุกคนก็ล้มโครมลงไปทันที เว้นแต่ไลท์นิ่งกับเรนส์ที่รู้อยู่แล้วว่าต้องเป็นแบบนี้
“ช่วยจริงจังหน่อยสิ...ให้ตายเถอะ”
เอริลุกขึ้นมาบ่นใส่ร่างเล็กทันที
“ก็ไม่รู้นี่หว่า ว่าจะทำยังไงเพราะเจ้านี่เป็นนักรบคอสมอสน่ะ เราทำอะไรไม่ได้หรอก”
“ฮึ่ม...เอามานี่ชั้นเอง”
อาเนะที่เริ่มรำคาญกับความไร้สาระที่อยู่รอบตัวก็คว้าเครื่องpspสีชมพูจากมือไอซ์แล้วยกเครื่องขึ้นสูง
“เครื่องมันพังแล้วแน่นอนแบบนี้มันต้อง”
หมับ!!!
“ห้ามทำแบบนั้นนะ!”
จันทราและอาร์มพูดพร้อมกันและเข้าล๊อคตัวอาเนะเอาไว้
“มันต้องได้ผลสิตอนนั้นเครื่องของจันทร์เจ้าชั้นยังทำให้มันติดได้อยู่เลย”
“เครื่องนั้นกับเครื่องนี้มันไม่เหมือนกันนะฝน”
“นั่นสิเอาคืนมาเลย”
“ไม่! ต้องเหวี่ยงมันลงพื้น”
ทั้งสามทะเลาะกันไปได้สักพัก ร่างกายของออ เอริ ไอซ์
ไลท์นิ่งและเรนส์ก็ค่อยๆสลายไป
“หมดเวลาของพวกเราแล้วล่ะ”
ออพูดขึ้นก่อนที่จะขยับแขนไปมา
“เฮ้อตุล่ะเซ็ง”
เอริถอนหายใจเฮือกใหญ่ เอริเป็นคนที่รู้สึกสนุกทุกครั้งที่มาที่นี่ แม้ว่าชาวบ้านคนอื่นเขาจะเสียงตายก็ตาม
“เอาน่าเราจะได้กับไปหาอะไรกินไง”
“ยังไม่ได้กินข้าวหรอ”
เอริถามอีกฝ่ายขณะที่ไอซ์กำลังพยายามถือpspสองเครื่องเพราะที่มือยังเหลือแผลนิดหน่อยและรู้สึกปวดๆแขนด้วย
“กินแล้วแต่โซลซิงโครเมื่อกี้ทำเอาแทบวูบเลย”
“อ่า...ชั้นก็เคยเป็น”
“เอ...มันเป็นยังไงอ่ะออ”
คุยกันเล่นๆไปสักพักทั้งห้าก็หายไปทันที เหลือแต่มายด์ทิฟาและสามหน่อที่ยังทะเลาะกันไม่เลิก
***กันซ่อน
ความคิดเห็น