คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : ชั่วโมงเรียนที่ 5 : 3วันเดือด งานกีฬาเริ่มแล้ว!!
“เอาล่ะ เรียบร้อย!”
ชั้น เรม.โทกิมิยะ ค่ะ วันนี้ชั้นตื่นเร็วกว่าปกติ เพราะอะไรน่ะหรอ? ...เพราะวันนี้เป็นวันแรกของงานกีฬาน่ะสิคะ...
ตอนนี้ชั้นสำรวจตัวเองอีกรอบหนึ่ง ก่อนที่จะรีบวิ่งไปที่โดมที่ตั้งระหว่างหอพักชายหญิงของคลาสซีโร่และตรงไปที่ห้องอาหารเพื่อทำอะไรสักอย่างเพื่อกินเป็นข้าวเช้า แต่ก่อนที่จะเข้าไปชั้นก็ไปสะดุดกับกระดาษที่แปะอยู่หน้าห้องอาหารเข้า
[คลาสซีโร่ กรุณาไปรวมตัวที่ห้องโถงใหญ่ของหอพักรวม ก่อน7โมงเช้า]
“อื๋อ...” ชั้นลากเสียงยาว ก่อนที่จะเดินเข้าไปในห้องอาหาร เป็นไปตามคาดไม่มีใครเลยล่ะค่ะ แบบนี้ชั้นจะทำอะไรก็ได้สบายๆเลยล่ะ “เข้านี้ยังไงก็ต้องไข่ดาวกับแฮมแล้วก็...” “โอ๊ส! ทำเผื่อผมด้วยนะเรมจัง” “ค่ะ...เอร๊ย!!” ชั้นรับคำ...แต่ชั้นอยู่คนเดียวนี่นา ทันทีที่ชั้นรู้ตัวชั้นก็หันควับไปหาต้นเสียง
“คุณเอทค์!” “ชั้นเอง โทษทีที่เข้ามาเงียบๆนะ” คุณเอทค์พูดพร้อมกับยกมือเกาหัวแกรกๆ “ไม่เป็นไรค่ะ...” ชั้นพูดพร้อมกับเดินไปหยิบวัตถุดิบในตู้เย็นออกมา “อย่าลืมส่วนของผมนะ” “ค่าๆ ไม่ลืมหรอก” หลังจากนั้นชั้นก็ทำข้าวเช้าง่ายๆออกมาเสริฟให้ตัวเองและคุณเอทค์ แล้วเราสองคนก็คุยกันเกี่ยวกับงานกีฬาที่แสนตื่นเต้นนี้ตลอดมื้อเช้าที่กำลังจัดการอยู่เลยล่ะค่ะ...
“ขอบคุณนะเรมจัง...เดี๋ยวผมล้างจานให้เอง! ออกไปทำธุระก่อนก็ได้นะ” หลังจากกินข้าวเช้ากันเรียบร้อยคุณเอทค์ก็อาสาล้างจาน “งั้นไม่เกรงใจนะคะ” ชั้นก็เลยเดินไปหยิบขวดน้ำเล็กๆสีเหลืองเรืองแสงออกมาขวดหนึ่ง มันเป็นเกลือแร่แบบพกพาน่ะค่ะ...ชั้นคิดว่าพกไปด้วยจะดีกว่าสำหรับงานกีฬาแบบนี้
แล้วชั้นก็เดินเล่นที่หน้าตึกเรียน ด้วยความที่ว่าตอนนี้มันเพิ่งจะ6โมงกว่า และเดินมาเรื่อยๆจนถึงสนามกีฬา “ตรงนี้ยังเข้าไม่ได้นะ” ชั้นสะดุ้งกับเสียงที่ทักชั้นและคนที่ทักกำลังเดินเข้ามาใกล้ คุณเซเว่นนั่นเอง...
“คุณเซเว่น อรุณสวัสดิ์ค่ะ เป็นสต๊าฟหรอค่ะ” ชั้นทักทายตามมารยาทและถามเมื่อเห็นสายคาดสีทอง “แค่ชั่วคราวน่ะ...แต่ขอโทษด้วยนะ วันนั้นอุส่าเป็นคนเปิดปากชวนเธอ แต่ดันไปซ้อมไม่ได้น่ะ” คุณเซเว่นโค้งน้อยๆให้ชั้น ชั้นก็รีบโค้งกลับทันที “มะ...ไม่เป็นไรค่ะ วันนั้นชั้นก็ไปซ้อมเบสบอลกับเพื่อน ถ้าคุณเซเว่นมาชั้นก็คงไปซ้อมด้วยไม่ได้เหมือนกันแหละค่ะ” ชั้นลนลานอธิบายยกใหญ่อีกฝ่ายก็ยื่นมือมาโยกหัวชั้น “งั้น...กลับไปที่โถงของหอพักรวมได้แล้ว นี่ก็6โมงครึ่งแล้วนะ” “อ๋า! จริงด้วย ขอตัวก่อนนะคะ” ชั้นรีบมองนาฬิกาที่ติดอยู่ตรงเต็นท์ด้านหลังคุณเซเว่น แล้วชั้นก็ปลีกตัวและวิ่งสุดเกียร์ไปที่หมายอย่างเร็ว
“นั่น เรมจังที่ได้ที่สองทรีเดย์ปีที่แล้วนี่...แหม๋ นึกถึงตอนที่ชั้นขอเธอแต่งงานไม่หายเลย” เซเว่นถึงกับสะดุ้งเมื่อประธานนักเรียนเดินมาพูดอยู่ด้านหลังเธอ
“เงียบเถอะ...ชั้นไม่อยากฟังนายพูดจ้อแต่เช้า” เซเว่นพูดพร้อมกับเดินสวนกับคนที่ชวนเธอคุยไปที่เต็นท์แต่ประธานก็ยังเดินตามมาไม่เลิก “บุยๆ...ไม่น่ารักเลยอ่ะ” แล้วประธานก็ทำหน้าบูดใส่แต่อีกฝ่ายกลับไม่มีปฏิกริยาตอบโต้
“ประธานไปแกล้งเซเว่นอีกแล้ว มานี่เลย”
“ด...เดี๋ยวดิรอง โอ๊ย! อย่าดึงหูสิ”
“อ่ะ แฮ่มๆ มากันครบแล้วนะ” ณ ห้องโถงใหญ่ เสียงของสต๊าฟดังขึ้น ตอนนี้ทุกคนในคลาสซีโร่ก็มากันครบแล้ว ขนาดมาคิน่าที่ไม่เคยโผล่ไปที่ห้องเรียนเลย ตอนนี้เขาก็มานั่งรวมอยู่ด้วย แต่ที่น่าสงสัยก็คือนักเรียนจากคลาสอื่นถูกเรียกมาเฉพาะคนที่ลงแข่งเบสบอลเท่านั้น
“ขอโทษที่ขัดจังหวะเวลานอนนะจ๊ะ” สต๊าฟพูดต่อ “วันนี้จะเป็นวันที่นักกีฬาของเบียกโคและโซริวจะมาที่สุซาคุเพื่อร่วมแข่งเบสบอลด้วย...”
“ข่าวที่ได้มาแม่นมากเมี้ยว!” เคทหันไปพูดกับซิงค์อีกฝ่ายก็พยักหน้าให้ก่อนที่จะฟังสต๊าฟพูดต่อ “ดังนั้นเราจะขอเปลี่ยนแผนการแข่งขันเบสบอล จากการที่ให้แต่ละคลาสรวมลงจะเปลี่ยน ให้เป็นการส่งตัวแทนจากคลาสตัวเองออกมาสองคนเพื่อรวมทีมกันเป็นตัวแทนของสุซาคุไปลงแข่งแทน” สิ้นเสียงสต๊าฟ คนในห้องโถงก็ส่งเสียงฮือฮาออกมาทันที
“เอ้อ! ใครที่ลงแข่งทรีเดย์ห้ามลงเบสบอลนะ เพราะมีแข่งวันที่3ตามกำหนดด้วย...จบแค่นี้แหละประชุมกันเสร็จส่งรายชื่อที่เต็นท์ข้างๆสนามกีฬานะ ไปล่ะ” สต๊าฟพูดจ้ออีกครั้งก่อนที่จะเดินออกไป
“งั้นชั้นขอตัวนะคะ” ชั้นพูดขึ้นหลังที่ชั้นรู้ตัวว่าอยู่ที่นี่ก็ไม่มีประโยชน์ แถมมาคิน่า คุณควีน คุณคิง คุณ...นี่คลาสซีโร่แอบชิ่งหายตัวไปเกินครึ่งเลยนี่นา! เร็วกันจริงๆ ที่เห็นตอนนี้มีแค่ คุณไซด์ คุณซิงค์ คุณเคท คุณเทรย์ แล้วก็คุณเอช เองค่ะ...
“เดี๋ยวสิเรม” ยังไม่ทันได้ก้าวเท้าก็มีเสียงมาหยุดชั้นเอาไว้ก่อน “คะ?” ชั้นขานรับกลับไป คนที่ทักชั้นก็เดินมาดึงชั้นเข้าไปรวมกลุ่ม “ลงไม่ลงก็มาช่วยโหวตหน่อย คลาสเธอหายไปเกือบหมดแล้วเนี่ย ทุกคนในคลาสอื่นด้วยนะ!” เขาพูดต่อทุกคนก็ขานรับเป็นอย่างดี
จนแล้วจนรอดก็ต้องอยู่แฮะ ชั้นคิดในใจแล้วชั้นก็อยู่ช่วยเพื่อนๆต่อ จนในที่สุดพวกเราก็ได้ทีมเบสบอลเฉพาะกิจมาแล้วล่ะค่ะ
“งั้นเรมเอาไปส่งให้ทีดิ” ว่าแล้วพวกเขาก็ยื่นกระดาษมาให้ชั้น “ง่ะ...ทุกทีอ่ะ” ชั้นบ่นเล็กน้อย เพราะทุกคน(ยกเว้นคลาสซีโร่)รู้ว่าชั้นปฎิเสธไม่ค่อยเป็น
“เอาน่า เรมเธอเร็วสุดในนี้แล้วนะ” ชั้นทำหน้าเจื่อนๆก่อนที่จะเดินออกไปส่งรายชื่อให้พวกเขา
พอมาถึงเต๊นท์ชั้นก็ส่งรายชื่อให้สต๊าฟ แล้วชั้นก็โดนไล่ให้เข้าไปในสนามกีฬาเพราะมันกำลังจะถึงเวลาเปิดงานกีฬาแล้ว แล้วประตูบานใหญ่ก็เปิดช่องให้เล็กน้อยพอที่ชั้นจะเข้าไปได้
แซ่ด แซ่ด...
ทันทีที่เดินเข้ามาในสนามกีฬาแม้จะอยู่แค่หน้าประตูก็เถอะ แต่เสียงผู้คนที่นั่งอยู่ด้านบนสเตเดี่ยมดังก้องไปทั่วบริเวณ ไม่ใช่แค่นักเรียนกันเองเท่านั้นยังมี ทหารของสุซาคุ และนักเรียนจากประเทศข้างเคียงเข้ามานั่งอยู่ด้วย ไหนจะชาวบ้านจากเมืองต่างๆอีก เรียกได้ว่าตอนนี้ใครจะหาที่นั่งเหมาะๆด้านบนนั้นคงยากแล้วล่ะค่ะ
“เรมจัง!” ชั้นรีบหันไปต้นเสียงทันที “ทางนี้ค่า!” คุณดิวซ์กำลังโบกเรียกชั้น ว่าแล้วชั้นก็วิ่งไปหาคุณดิวซ์ทันที “มาช้าจังนะ” คุณดิวซ์ทักชั้น “พอดีโดนใช้ให้ไปส่งรายชื่อน่ะค่ะ กว่าจะวิ่งมาถึงก็ตั้งนานแหนะ” ชั้นตอบกลับ “แล้วทำไมไม่ใช้วาปมาล่ะ...ในห้องโถงมันก็มีนี่” คุณดิวซ์เอียงคอถามชั้น คำพูดนั้นชั้นถึงกับสะอึก “เอ่อ...อยากออกกำลังน่ะค่ะ” ชั้นเกาหัวตอบแก้เก้อจะไปบอกได้ยังไงล่ะว่า ชั้นลืมน่ะ...
“งั้นไปรวมกับพวกที่เหลือกันเถอะ พิธีเปิดจะเริ่มแล้วล่ะค่ะ” ว่าแล้วคุณดิวซ์ก็ลากชั้นไปรวมกลุ่มกับคลาสซีโร่
เมื่อมาถึงที่ๆคลาสซีโร่รวมตัวอยู่นาฬิกาก็ปรากฏขึ้นมาและขึ้นตัวเลขที่13ก่อนที่จะเคาท์ดาวน์จนถึงศูนย์ แล้วเสียงผู้ชมบนสเตเดี่ยมที่เคยส่งเสียงคุยกันอย่างหนาหูก็เงียบลง เป็นสัญญาณว่า พิธีเปิดงานสั้นๆได้เริ่มขึ้นแล้วค่ะ!
ทันทีที่เวลาถูกถอยหลังจนถึงศูนย์ เสียงในสนามก็เงียบลงพร้อมกับแสงสว่างที่ถูกลดลงให้สลัวๆพอมองเห็น และไม่นานก็มีผู้ชายสี่คนมายืนอยู่กลางสนามในชุดสูทแบบนักดนตรีวงโยธวาทิต แสงสีส้มค่อยสว่างมากขึ้นจากมือของชายทั้งสี่ มันปรากฏรูปร่างออกมาเป็นกลองใหญ่ กลองแทร็ค
ตึง ตึง ตึง
แทร็ค.....
เสียงกลองใหญ่ดังเป็นจังหวะสามครั้ง ก่อนที่จะมีเสียงกลองแทร็ครัวขึ้นต่อจากจังหวะกลองใหญ่ จนมีผู้หญิงคนหนึ่งเดินตรงมาถึงกลางสนาม แล้วทั้งสี่ก็ค่อยๆเดินแยกออกจากกัน จนมีไอเย็นลอยฟุ้งขึ้นมาจากจุดที่ผู้ชายทั้งสี่กำลังเดินออกมา เซ็ตซึนะกำลังอัญเชิญศิวะออกมานั่นเอง
“เห...ศิวะล่ะ” “ชู่ว์...เงียบๆสิเธอ”
ซูม!.....ตูม ตูม ตูม
เฮ!!!!!
พลังของศิวะพุ่งออกมาจากกลางสนามครอบคุมไปจนถึงชั้นบนสุดของสเตเดี่ยม ทำให้อุณหภูมิทั้งสนามลดลงเล็กน้อย สุดท้ายศิวะก็ระเบิดพลังออกมาทำให้ตัวศิวะเองและเซ็ตซึนะหายไป กลายเป็นพลุพุ่งขึ้นฟ้าและระเบิดออกมาเป็นสัญญาณเปิดงานอีกครั้ง
เสียงเพลงพาเหรดก็ดังขึ้นมาอย่างพร้อมเพรียงและกึกก้อง เสียงเฮของเหล่าผู้ชมที่อยู่ในสนามก็ตามขึ้นมาซึ่งก็ดังไม่แพ้กัน
เวทไฟสีส้มขาวและฟ้าถูกยิงขึ้นเหนือสเตเดี่ยม ระเบิดออกมากลายเป็นภาพมายา นกฟินิกซ์ เสือขาว และมังกรสีฟ้าบินวนไปมาในสนาม
หัวขบวนซึ่งเป็นขบวนของกลุ่มนักดนตรีค่อยๆเดินไปที่กลางสนามเพื่อรวมกับมือกลองอีกสี่คน พวกเขาตัดขบวนกันใหม่และเดินกลับไปที่ขอบสนามเพื่อเป็นหัวขบวนพาเหรด
ถัดมาหลังจากขบวนนักดนตรีก็ต่อมาด้วย ขบวนการแสดงย่อยๆที่ถูกขั้นไว้ตามขบวนหลัก ก่อนที่จะตามด้วยขบวนของทีมเบสบอลเฉพาะกิจของสุซาคุ ซึ่งตัวแทนจากคลาสต่างๆก็อยู่ในขบวนนั้นด้วย
“เฮ้ย! ซิงค์กับเทรย์ล่ะ” ไนน์พูดขึ้นและชี้ไปที่ขบวน ซิงค์และเทรย์ที่เห็นเพื่อนๆคลาสซีโร่ก็โบกมือให้ “อ้ะ! นั่นแจ็คนี่ครับ!!” เอชชี้ไปที่หัวขบวนของโซริวที่กำลังเดินตามมา แจ็คในชุดนักเรียนธรรมดาแต่หากผ้าสีแดงของเขาถูกเปลี่ยนป็นสีฟ้าเข้มที่เป็นสีของโซริว กางเกงสีขาวถูกเปลี่ยนเป็นสีครีมคู่กับรองเท้าบูทสีดำขลับ และที่เด่นที่สุดคงจะเป็นหมวกทรงสูงสีดำตัดฟ้า ตรงกลางหมวกมีสัญลักษณ์ของโซริวอยู่ด้วย ในมือมีธงของโซริว เขาชูมันขึ้นสูงในระดับเอวและเดินนำขบวนไปด้านหน้า
“มิน่าล่ะ! เป็นคนนำขบวนนี่เอง...บางวันถึงไม่มาเรียน” ไซด์พูดขึ้นเบาๆ ไม่นานเธอก็ต้องอุดหูเพราะสาวๆคลาสอื่นกำลังกริ๊ดกร๊าดนายแจ็คอยู่นั่นเอง
“อ๊าก!! นั่น!!” เอทค์ร้องออกมาแทบคลั่ง หลังจากขบวนของเบียกโคเข้ามาให้สนามต่อจากขบวนของโซริว แล้วเขาก็กระชากแขนคนที่อยู่ข้างๆ “นายเห็นหรือเปล่าคิง! นั่นอ่ะ!” “อะไรของแกวะ?!” คิงพูดขณะที่ตัวแทบจะลงไปกองกับพื้นเพราะอีกฝ่ายกระตุกแขนเขาไม่หยุด “นั่นไงคนที่ผมทองๆน่ารักๆนั่นอ่ะ เพริเนีย ที่เป็นไอดอลของเบียกโคเชียวนะเฟร้ย” เอทค์พูดแล้วก็ชี้ไปที่คนที่นำขบวนของเบียกโค เป็นสาวน้อยร่างบางหน้าตาน่ารักในชุดนักเรียนของเบียกโค เอทค์กำลังบ้าไอดอลอยู่นั่นเอง และไม่เท่านั้นบนสเตเดี่ยมมีผู้ชายกลุ่มใหญ่ กำลังถือป้ายและตะโกนร้องว่า ‘เพริเนียๆ’ อย่างไม่หยุดปาก คิงเงยหน้าขึ้นไปดูกลุ่มคนที่ว่าบนสเตเดี่ยมก็เกิดอาการ ‘แขยง’ ขึ้นมาทันที
แล้วขบวนทั้งสี่ก็เดินวนครบรอบและเดินเข้ามาหยุดอยู่ที่กลางสนาม แล้วเพลงพาเหรดก็หยุดลงพร้อมกับภาพมายาที่แตกตัวออกมากลายเป็นพลุหลากสี เสียงปรบมือดังก้องไปทั่วสนาม แล้วเซ็ตซึนะที่หายไปก่อนหน้าก็เดินออกมาจากข้างๆสนามพร้อมกับผอ.คาเลีย เขากล่าวตอนรับเบียกโคและโซริวเล็กน้อยก่อนที่จะกล่าวอะไรเล็กน้อยเพื่อให้งานเปิดสมบูรณ์ขึ้น แล้วพิธีเปิดสั้นๆก็จบลง
หนึ่งชั่วโมงผ่านไป หลังจากพิธีเปิดงาน การแข่งเบสบอลก็เริ่มขึ้น กติกาแข่งแบบพบกันหมด เริ่มจากคู่แรก เบียกโคกับสุซาคุ แน่นอนเบียกโคอาศัยประสบการณ์ที่มากกว่าเอาชนะและสอยคะแนนจากสุซาคุที่เพิ่งฟอร์มทีมกันเมื่อเช้าได้อย่างไม่ยากเย็นนัก
ถัดมาเบียกโคเจอกับโซริว เนื่องจากทั้งสองทีมเป็นทีมที่ค่อนข้างจะมืออาชีพแล้วผิดกับสุซาคุ พวกเขาแข่งกันอย่างดุเดือด แต่โซริวอาศัยพีชเชอร์ คอยทำสไตร๊คเก็บเรียบ จนโซริวสามารถคว้าคะแนนมาได้
มาถึงเบสบอลรอบสุดท้ายของวัน โซริวเจอกับสุซาคุ แม้ว่าโซริวจะเหนื่อยจากการแข่งกับเบียกโค จึงได้ยกทีมตัวสำรองออกมาเล่นแทนทีมหลัก แต่ว่าสุซาคุห่วยเกิน แพ้ทีมตัวสำรองของโซริวแบบหลุดลุ่ย สร้างความอนาจจิตให้กับเพื่อนๆที่คอยเชียร์อยู่ข้างสนามเป็นอย่างมาก
แล้วทีมผู้มาเยือนทั้งสองทีมก็รอแข่งรอบชิงกันในวันที่3ต่อไป...
ถัดมาทางด้านโรงยิมเฉพาะกิจ การแข่งฟันดาบและว่ายน้ำแบบเดี่ยวและคู่ ซึ่งเหล่าคลาสซีโร่ก็ตามกันไปเชียร์ เอชกับเทรย์ ที่แข่งแบบคู่กันแบบติดขอบสระ แน่นอนสาวๆก็ตามไปกริ๊ดเทรย์กับแบบติดขอบสระเช่นกัน และเป็นไปตามคาดเทรย์และเอชสามารถคว้าที่หนึ่งและเก็บคะแนนสะสมให้คลาสซีโร่ได้...
“ทีนี้เราก็เก็บได้หนึ่ง...เอ๋! ไหงมันขึ้นมาสองล่ะ” เรมที่เป็นคนถือบอร์ดคะแนนของคลาสก็พูดขึ้นเมื่อคะแนนดันขึ้นมาเป็นสองแทนที่จะขึ้นแค่คะแนนเดียว
“อ๊า! สามคะแนนแล้ว??!!” เรมร้องลั่นจนทุกคนเดินมาดูบอร์ดคะแนน “เอ๋! ฟันดาบงั้นหรอ? ชั้นโดนแบนเพราะเป็นสต๊าฟอ่ะ มันขึ้นได้ยังไงล่ะเนี่ย??” แจ็คพูดขึ้น “เมี้ยว! มีว่ายน้ำเดี่ยวด้วยล่ะ” เคทเสริมทับ แล้วใครที่ลงแข่งพวกนี้ล่ะฟ่ะ?? ทุกคนคิดในใจพร้อมกันแบบมิได้นัดหมาย
“คุณเอช คุณเทรย์” แล้วพระเจ้าก็ประทานคำตอบมาให้ ทุกคนละสายตาจากบอร์ดคะแนนแล้วเงยหน้ามองไปที่ต้นเสียง มาคิน่านั่นเอง... “อะไรหรือครับ?” เอชถาม แล้วมาคิน่าก็พูดพร้อมกับใช้ผ้าขนหนูเช็ดแว่นตาว่ายน้ำ “พอดีเมื่อกี้การแข่งแบบเดี่ยวกับคู่จบเร็วน่ะครับ สต๊าฟเลยเลื่อนแบบทีมกับผสมให้แข่งตอนนี้เลย ดังนั้นช่วยลงว่ายน้ำประเภททีมกับผมหน่อยได้ไหมครับ พวกคุณกับผมสามคนพอดี” พอเขาพูดจบทุกคนที่ยืนฟังก็พยักหน้ารับรู้ แต่ว่า...
ฟันดาบกับว่ายน้ำมันแข่งพร้อมกันไม่ใช่เหรอ...แล้วชนะมาได้ไงอ่ะ??
“งั้นก็ได้ครับ” เอชพูดตอบรับคำชวนส่วนเทรย์ก็พยักหน้า มาคิน่าก็ลากทั้งสองคนไปลงทะเบียนแข่งและไม่วายจะตะโกนออกมาลั่น
“เพื่อเงินเจ้าจงชนะ!!!”
“ตางกเอ้ย...”
เรมพูดแกมด่าไล่หลังมาคิน่าเบาๆ แล้วการแข่งว่ายน้ำแบบทีมก็เริ่มขึ้น แม้ว่าเอชกับเทรย์จะเริ่มหมดแรงจนรั้งท้ายแต่มาคิน่าก็สามารถเร่งสปิดตามคนอื่นและแซงขึ้นมาจนคว้าที่หนึ่งมาได้ คะแนนในบอร์ดของคลาสซีโร่ก็ขึ้นเพิ่มขึ้นมาอีกหนึ่ง “50,000กิลต้องเป็นของชั้น!!” พอมาคิน่ามองไปที่บอร์ดคะแนนใหญ่เขาก็ตะโกนขึ้น
“ขนาดย้ายไปคลาสซีโร่แล้ว แกยังงกไม่เลิกอีกหรอวะ” คนคลาสเท็นที่อยู่ไลน์ข้างๆก็ตะโกนว่ามาคิน่า “แล้วไงเล่า เงินเท่านั้นที่ครองโลกเฟ้ย อย่างแกไม่เข้าใจหรอก รามัน!!” อีกฝ่ายก็เถียงกับหน้าตาเฉย แล้วมาคิน่ากับเพื่อน(เก่า)ในคลาสเท็นก็ตีกัน เดือดร้อนสต๊าฟต้องเข้าไปห้ามตามหน้าที่
ส่วนว่ายน้ำแบบผสมคลาสซีโร่ก็ขอสละสิทธิ เพราะไม่มีผู้หญิงในคลาสยอมลงด้วย
“โฮ่ย! กลุ่มเชียร์น่ะ ใครที่ลงแข่งหาของอีก30นาทีไปรวมตัวที่สนามนะ” เสียงของเซเว่นดังขึ้น ถึงจะบอกว่าชั่วคราวแต่เธอก็ทำงานในส่วนของตัวเองและคนอื่นด้วยตามปกติ ดิวซ์ที่กำลังจะเข้าไปหาเซเว่นก็ต้องหยุดเพราะเซเว่นยกมือห้ามไว้และเดินหายไปเร็วมาก และนั่นก็ทำให้ดิวซ์ดูซึมๆลงนิดนึง
“ยัยนั่นคงยุ่งอยู่น่ะแหละ...คิดมากน่า” ไซด์เดินมาลูบหัวดิวซ์ “ไปกันเถอะๆๆ” ซิงค์พูดรัวๆก่อนที่จะวิ่งนำคลาสซีโร่ไปที่สนาม ระหว่างเดินทุกคนก็จะเห็นเซเว่นวิ่งวุ่นไปทั่ว ล่าสุดพวกเขาเห็นเซเว่นวิ่งผ่านกลุ่มไปเป็นรอบที่ห้าแล้ว...
“เอ้า!! ทั้งหมดเข้าที่” เสียงของกรรมการดังขึ้นการแข่งขันหาของรอบแรกเริ่มขึ้นแล้ว โดยคลาสซีโร่ส่งคิงออกไปเล่นก่อน รอบแรกเป็นการหาโจทย์ในสระน้ำ แล้วสระน้ำที่เอามาใช่ก็เป็นแค่สระน้ำสำหรับเด็กธรรมดานั่นเอง
“เริ่ม!” สิ้นเสียง การตะลุมบอนในสระน้ำเด็กของเหล่าผู้เข้าแข่งขันก็เริ่มขึ้น
“ใครมี แผ่นแปะแก้ปวดส่งมา!”
“เฮ้ย! ม๊อคงั้นหรอ”
“ใครพกหนังสือประวัติศาสตร์มาบ้าง?”
“แกมากับชั้นแปบสิ!”
“ไม่เอาเว้ย ชั้นเกลียดแก!”
“หัวไชเท้า! ใครจะพกมาล่ะวะ?!”
เสียงของผู้เข้าแข่งที่ได้โจทย์แล้วบางคนก็ตะโกนถามหาของในโจทย์ บางคนก็วิ่งออกไปหาของอย่างเร็ว ในสระน้ำยังเหลือคิงที่เพิ่งจะหาโจทย์เจอ เขารีบแกะทันที
ผ้าอนามัย....
อะไรวะเนี่ย?!!! ในใจคิงคิดออกมาได้แค่นี้หลังจากเห็นของที่ต้องหา มันเป็นโจทย์ที่ผู้เข้าแข่งผู้ชายไม่อยากได้มากที่สุด แม้ภายนอกจะตัวเขาจะยังนิ่งๆอยู่แต่ ในสมองกำลังวิ่งไปมาหาทางออกอย่างบ้าคลั่ง แน่นอนเขาไม่กล้าตะโกนถามแน่ เมื่อไม่มทางเลือกเขาค่อยๆเดินไปหากลุ่มคลาสซีโร่แล้วตรงเข้าไปหาควีน
“ควีน...” เขาทำให้แข็งเรียกชื่อเพื่อนออกมาแม้ว่าบางทีคำพูดประโยคต่อไปของตัวเองอาจจะโดนอีกฝ่ายหวดมือตบเข้าที่หน้าของตัวเองก็ได้ “มีอะไรล่ะ ว่ามาสิ?” “เธอมีผ้า...อ เอ่อ ผ้า....” อ้ำอึ้งไม่หยุดสีหน้าก็เริ่มแดงแจ๋ เคทเริ่มรำคาญก็ดึงกระดาษเปียกๆออกมาจากมือคิง
“อ๋อ...ควีน คิงจะขอผ้าอนามัยจากเธอน่ะเมี้ยว” เคทพูดจบทุกคนที่ยืนฟังอยู่ก็เงียบกริบ เหล่าเพื่อนผู้ชายก็ได้แต่มองคิงแบบอึ้งๆพร้อมกับชื่นชมเพื่อนของเขา ‘ใจกล้าชะมัด’
“ช...ชั้นไม่มีหรอกนะ” ควีนใช้มือดันแว่นขึ้นพร้อมกับพูดออกมา “เห...ม่ายจริงม้างงงง” ซิงค์พูดขึ้น “นั่นดิ...เมื่อเช้าเธอยังบ่นอยู่เลยนะเมี้ยว” เคทเสริม แล้วทั้งสองก็จับควีนเอาไว้ “ดิวซ์ ช่วยหน่อยเมี้ยว!” “จ้า! งั้นโทษทีนะควีน” แล้วดิวซ์ก็ค้นตัวควีนทันที “อย่านะ ปล่อยชั้นเซ่!” ควีนตะโกนลั่นพร้อมกับดิ้นไปมาแต่ก็ไม่สามารถสู้แรงของซิงค์และเคทได้ ควีนพยายามส่งสายตาขอความช่วยเหลือจากเรม แต่เรมกลับฮาแตกลงไปนอนขำกับพื้นเป็นที่เรียบร้อย
“นี่จ๊ะ!” ดิวซ์ส่งของที่โจทย์บอกให้คิง อีกฝ่ายก็พยักหน้าหงึกพร้อมกับหยิบมันออกมาจากมือดิวซ์แล้วส่งให้กรรมการตรวจสอบทันที
“นี่มัน...กลิ่นสตอเบอรี่นี่!” ดิวซ์หันกับไปพูดกับควีนแล้วก็ดมมือตัวเองก่อนที่จะเอามือเช็ดเสื้อเพื่อให้กลิ่นหาย “เห....ใจกล้าจังเลย ขนาดชั้นยังไม่กล้าใช้เลยอ่าาาาาา” “ว้าวๆๆ ควีนนี่เห็นเงียบๆ ก็ร้ายไม่เบาเลยน้าาาา” ซิงค์กับเคทก็เสริมทับทันที ควีนที่โดนต้อนก็อายจนหน้าแดงก่ำ จนอยากจะแทรกแผ่นดินหนีหายไปให้รู้แล้วรู้รอด
“ผ่านฮับ ได้ที่ห้านะฮับ” กรรมการพูดจบเขาก็ยื่นธงอันเล็กๆที่มีเลขห้าติดเอาไว้ให้คิง แล้วคิงก็เดินกลับมาคืนของในมือให้เจ้าของ ควีนรีบรับมันกลับมาใส่กระเป๋าไว้อย่างรวดเร็วด้วยสีหน้าที่ยังแดงอยู่ไม่เลิก เธออยากจะตบชายตรงหน้าให้คว่ำเสียด้วยซ้ำแต่คิงไม่ได้ทำอะไรผิด และตอนนี้ควีนหาที่ลงได้แล้ว...
“จะขำอีกนานไหม?!!”
“โอ๊ย! อุ๊บ! คิกๆๆ ข...ขอโทษค่ะ”
ควีนตะคอกเสียงแข็งพร้อมกับลงเท้าไปที่ร่างบางที่นอนหัวเราะอยู่กับพื้นดังผลัก! คนโดนกระทำก็ร้องลั่นก่อนที่จะลุกขึ้นมา แต่เรมก็ยังแอบหัวเราะไม่หยุด “นี่! โทกิ...” “จ้าๆ ตาเธอแล้วควีน” แล้วแจ็คก็จับข้อมือควีนไว้ก่อนที่จะลงไม้ลงมือกับเรม “ใจเย็นน่า...ลุยเลย ทุกอย่างจะต้องดีขึ้นนะ” เสียงทะเล้นๆดังขึ้นอีกรอบก่อนที่มือใหญ่ของแจ็คจะดันควีนให้ยืนอยู่ตรงจุดสตาร์ท
“รอบนี้ห้ามไปหาของในคลาสตัวเองให้ตะโกนขอจากคนคลาสอื่นนะจ๊ะ!” กรรมการพูดขึ้น รอบที่สองเป็นการไปเอาโจทย์ ซึ่งโจทย์ติดอยู่ที่ธงที่ปักอยู่อีกด้านหนึ่งของสนาม
“ไปจ้า!” สิ้นเสียงกรรมการทุกคนออกตัวไปอย่างรวดเร็ว ถ้าไม่นับเรมที่เพิ่งมาใหม่ ควีนก็เป็นคนที่วิ่งเร็วที่สุดในคลาสซีโร่ ไม่นานเธอก็กลับมาที่จุดเริ่มต้นแล้วเธอก็เปิดกระดาษออกมาดูโจทย์อย่างรวดเร็ว
คอนด้อม.......
ควีนช็อคกับโจทย์แทบแว่นแตกเธอเดินถอยหลังมาตั้งหลัก ก่อนที่เธอจะได้ยินเสียงจากในกลุ่มคลาสซีโร่ “ควีนสู้ๆ พวกเราเชียร์อยู่น้าาาาาาาา” “พยายามเข้าหัวหน้า!” เสียงเชียร์ของเพื่อนๆแม้จะไม่ดังเท่าไหร่นัก แต่มันก็เป็นตัวกระตุ้นที่ดี สุดท้ายเธอรวบรวมความกล้าก่อนที่จะตะโกนออกไป
“ค...ใครมีคอนด้อมบ้างงงงง!!”
เงียบ................................................
ทันทีที่เสียงของควีนดังออกไปทั้งสนามเงียบกริบทันที เว้นแต่พวกสต๊าฟที่เป็นคนคิดโจทย์พวกเขาแอบหัวเราะคิกคักกันนิดหน่อย
“เพื่อท่านควีนพวกเราจัดให้คร้าบ!!”
“โอ้ว!!!”
กลุ่มแฟนคลับควีนตะโกนลั่นก่อนที่พวกเขาจะโยนสิ่งที่ควีนถามหาไปให้เป็นจำนวนมาก มันลอยเหนือหัวควีนก่อนที่มันจะร่วงกราวลงมาเป็นสายฝนเลยทีเดียว
“คิกๆ...ผ่านจ้า เอาที่หนึ่งไปเลย แล้วอย่าลืมเก็บไอ้พวกนั้นไปคืนเจ้าของด้วยนะ” กรรมการพูดจบเขาก็ชี้ๆไปที่พื้นก่อนที่จะเดินไปปล่อยก๊ากที่เต็นท์สต๊าฟทันที ก่อนที่จะหันไปมองคนได้ที่หนึ่งที่กำลังเก็บของคืนให้เจ้าของด้วยสีหน้าที่แดงก่ำ
ตอนนี้ควีนอายจนอยากจะฆ่าตัวตายให้รู้แล้วรู้รอดไปจริงๆ ในทางกลับกันเรมได้ปล่อยฮารอบสองและลามไปถึงดิวซ์ เคทที่แอบหัวเราะคิกคักอย่างอดไม่ได้ ส่วนซิงค์กับแจ็คก็ปล่อยก๊ากตามเรมไปอีกสองคน
พอควีนกลับมาทุกคนก็หยุดและเข้าไปปลอมใจควีนที่รู้สึกแย่อย่างบอกไม่ถูก เว้นแต่เรมที่ยังขำอยู่ไม่เลิก
“สนุกนักใช่ไหม!!”
ผลัวะ!
ควีนที่เหลืออดก็หวดมือใส่หัวเรมแบบเต็มรักดัง ผลัวะ และมันก็ได้ผลตามคาด...ตอนนี้เรมหยุดหัวเราะแล้วลงไปนอนกองกับพื้นแทนแล้ว
“เอาล่ะตาชั้นลงต่อล่ะนะ” เสียงใส่ๆดังขึ้น ดิวซ์กำลังเดินที่จุดสตาร์ท ตอนนี้เซเว่นก็มาอยู่เป็นสต๊าฟที่เต๊นท์ด้วย เมื่อเซเว่นก็โบกมือให้ ดิวซ์ก็ยิ้มออกมาจนตัวแทบลอย
รอบนี้โจทย์ถูกวางไว้กับชุดมัสคอต ที่ผู้เข้าแข่งต้องทำก็คือใส่ชุดมัสคอตแล้วหาของตามโจทย์เท่านั้นเอง
“ไปฮับ!!” สิ้นเสียงกรรมการ ทั้งหมดก็รีบวิ่งไปที่ชุดทันที ดิวซ์ใช้วิธีคาบกระดาษโจทย์เอาไว้แล้วค่อยใส่ชุดมัสคอต แต่โชคดีปนโชคร้ายดิวซ์ได้ชุดจระเข้ที่ใส่ง่ายที่สุดแต่กลับเป็บชุดที่เดินยากที่สุดในชุดทั้งหมดที่มี พอดิวซ์พ่นกระดาษออกมาจากปากตัวเอง แต่มันไม่พ้นปากจระเข้และแขนของชุดมัสคอตจระเข้มันสั้นทำให้ดิวซ์ไม่สามารถหยิบกระดาษออกจากปากจระเข้ได้
“ง่า...ทำยังไงดีล่ะ” ดิวซ์บ่นกับตัวเองก่อนที่จะล้มลงไปเพราะสะดุดเท้าตัวเอง
“อ๊าย!” จระเข้ตัวน้อยล้มลงกับพื้นดัง ปุก! แล้วโชคก็เข้าข้างเมื่อกระดาษมันหลุดออกมาจากปากของมัสคอตจระเข้ แล้วมันก็กางออกมาด้วย
“ดิวซ์...” เซเว่นที่เห็นดิวซ์ล้ม ก็ทำใจแข็งไม่เดินไปหาและอดทนยืนดูอยู่ห่างๆ แล้วจระเข้ตัวน้อยก็ใช้มือข้างถนัดจับกระดาษเอาไว้แน่นกันกระดาษปลิว ก่อนที่จะลุกขึ้นและเดินเตาะแตะเหมือนเด็กทารกหันเดินไปที่เต๊นท์สต๊าฟ
“เซเว่น...แฟนแกเดินมาหาอ่ะ เดินน่ารักเหมือนเด็กเลยน้า แกลองไปนั่งยองๆแล้วเรียกเธอ แบบประมาณว่า ‘มามะ มาหาป๋ามา...’ อะไรแบบนั้นอ่ะ ” สต๊าฟที่เป็นคนในสภาที่พอจะสนิทกับเซเว่นพูดขึ้น “นั่นดิ...ไม่ก็ วิ่งเข้าไปหาเลย แล้วก็ตะโกนว่า ‘โอ้ว! ที่รักจ๋า ผมรักคุณ!’ ก็ได้นะถ้าแกต้องการอ่ะ เดี๋ยวกลบข่าวให้” เพื่อนสต๊าฟที่อยู่ในเต๊นท์พูดเสริม “เงียบไปเลย...” เซเว่นพูดเสียงเรียบก่อนที่จระเข้ตัวน้อยๆจะเดินมาถึงเธอ
“?!...” เซเว่นที่ยืนอยู่ก็โดนจระเข้ตัวน้อยลากไปหากรรมการ
“แฮ่ๆ” เสียงใสๆน่ารักๆดังขึ้นจากชุดมัสคอตจระเข้ ก่อนที่มันจะยืนแขนสั้นๆข้างขวาให้กรรมการ “อื๋อ...อ๋อ” กรรมการก็แบมือรองไว้ใต้มือจระเข้ แล้วเขาก็ได้กระดาษที่เป็นโจทย์มา
“คนที่รัก...” กรรมการพูดโจทย์ขึ้นมาก่อนที่จะมองไปที่จระเข้ตัวน้อยก่อนที่จะเงยหน้ามองเซเว่น “ผ่านฮับ ที่สามนะฮับ”
“แฮ่ๆ!!”
งับ!
ด้วยความดีใจจระเข้ตัวน้อยก็งับหัวคนข้างๆทันที “อ่า...ดิวซ์ มันเจ็บนะ” เซเว่นพูดกับดิวซ์เบาๆ ตอนนี้ฟันของจระเข้มันกำลังทำให้หัวของเซเว่นเลือดออก เพื่อนสต๊าฟที่เต๊นท์ทั้งสองก็มองหน้ากัน ก่อนที่จะพูดออกมาพร้อมกัน
“เอ่อ...ลืมบอกแฟนเซเว่นว่ะ ว่าบางส่วนของชุดทำจากของจริง”
ส่วนรอบสุดท้ายไม่ต้องพูดถึง มาคิน่าใช้แรงที่มีอยู่เหลือเฟือ วิ่งไปที่เขตก่อสร้างที่คุ้นเคยเพื่อไปเอา ‘จอบ’ มาส่งแล้วก็ได้ที่หนึ่งตามที่เหล่าเพื่อนๆคาดเอาไว้
เพื่อเงินทำได้ทุกอย่างเชื่อเขาเลย....
สุดท้ายก็สอยมาได้คะแนนเดียวเพราะได้ที่หนึ่งแค่สองคน ส่วนอื่นที่ได้ที่หนึ่งก็ได้ไปครึ่งคะแนน และแล้วงานแข่งกีฬาวันแรกก็จบลง...
วันที่สองของงานกีฬา ชั้นตื่นขึ้นมาเพราะอากาศที่ร้อนขึ้นและยกตัวนั่งก่อนที่จะหันไปมองนาฬิกา
“13โมงเองอ่ะ...นอนต่อแล้วกัน” ชั้นงัวเงียพูดกับตัวเองก่อนที่จะทิ้งตัวลงนอนต่อทั้งๆที่รู้ว่ามันเที่ยงๆแล้ว เพราะยังไงซะ วันนี้ก็ไม่มีอะไรที่ชั้นจะต้องลุกไปทำหรือเข้าแข่งขันอะไรสักหน่อย
“จะนอนอีกนานไหม? ห๊า!!”
“กริ๊ดดดดดดดดด!!!”
ชั้นแหกปากกริ๊ดลั่นทันที เมื่อสิ่งที่มาหลังจากเสียง มันคือดาบเล่มสวยและเงาวับที่กำลังจะหวดลงมาโดนตัวชั้นอยู่รอมร่อ แต่โชคดีที่มีคนห้ามเอาไว้ทัน
“แค่ปลุกธรรมดาก็พอแล้วน่า ไม่เห็นจะต้องใช้ดาบเลยนี่”
“อ่า...คุณไซด์ คุณควีนสวัสดีค่ะ” ชั้นทักทายเพราะยังพอจะจำเสียงได้ ก่อนที่จะขยี้ตาเพื่อให้เห็นผู้มาเยือนชัดขึ้น
“...นี่มันก็13โมงแล้วนะตื่นได้แล้วมั้ง” คุณไซด์พูดขึ้น ชั้นก็ส่ายหน้าก่อนที่จะตอบกลับไป “ไม่ล่ะค่ะ ขอนอนต่อดีกว่า พรุ่งนี้ต้องแข่งทรีเดย์ด้วยน่ะค่ะ...ราตรีสวัสดิ์ค่ะ” ชั้นพูดจบก็ทิ้งตัวลงนอนทันที
“นี่...”
“ไปเถอะไซด์”
“อ่า...อ่าว”
ชั้นหลับตาอยู่เลยได้ยินแค่เสียง แต่ตอนนี้พวกคุณควีนคงออกไปแล้วล่ะค่ะ หลังจากนั้นชั้นก็ลุกขึ้นไปเปิดเตาปรับอากาศที่เพิ่งได้มาใหม่เมื่อวานเพื่อลดอุณหภูมิให้เย็นลงประมาณ18องศา แล้วชั้นจะได้นอนจำศิลต่อสักที...
“น่าโมโหชะมัด” ควีนพูดออกมาพร้อมกับถอดแว่นออกมาเช็ด
“ควีน เธอโกรธเรมอะไรนักหนาเนี่ย? ชั้นเริ่มไม่เข้าใจเธอแล้วนะ ไอ้เรื่องปีที่แล้วเค้าก็บอกว่าไม่รู้เรื่อง แถมเมื่อกี้นี้อีก...” ชั้นบ่นใส่ควีนขณะที่พวกเราสองคนกำลังสาวเท้าอย่างเร็วเพื่อไปที่โรงยิมเฉพาะกิจที่ตอนนี้สระน้ำถูกเอาออกไปแล้วกลายเป็นลานกว้างๆแทนเพื่อที่จะแข่งวอเตอร์วอร์
“ชั้นก็ไม่รู้! แต่เห็นหน้าแล้วมันหงุดหงิดอ่ะ!!” ควีนพูดจบคุณเธอก็ใส่แว่นแล้วทำท่าฉุนเฉียวยกใหญ่ จนชั้นไม่รู้จะพูดอะไรแล้ว คนที่อารมณ์กับความคิดเปลี่ยนง่ายแบบไม่สนสภาพอากาศนี่รับมือยากจริง!
“...งั้นชั้นไปธุระแปบนึงนะ เธอล่วงหน้าไปก่อนเลย” ชั้นพูดจบก็เปลี่ยนทิศเดินทันที “ไปไหนล่ะค่ะ หอพักหรอ?” “อืม...อย่าห่วงเลยชั้นไม่เก็บหนังสือใต้เตียงเธอไปทิ้งหรอกน่า” ชั้นพูดจบชั้นต้องรีบสาวเท้าหนีทันทีเพราะไม่แน่เพื่อนรูมเมทชั้นอาจจะตั้งตัวแล้วตามชั้นมาก็ได้ แต่พอหันกลับไปยัยนั่นไม่ตามมาแฮะ...ชั้นเลยลดความเร็วในการเดินลง
ไอ้หนังสือใต้เตียงที่ว่ามันก็เหมือนหนังสือที่เด็กหนุ่มซื้ออ่านกันน่ะแหละ ที่จริงชั้นก็ไม่รู้หรอกแต่ตอนที่ชั้นมุดใต้เตียงควีนเพื่อซ่อมขาเตียงที่มันพังอยู่ก็ไปเจอเข้า ชั้นก็เลยได้รู้เพิ่มว่ารูมเมทชั้นเป็นคนที่เก็บกดสุดๆในแบบที่คาดไม่ถึงเลยล่ะ...ในหลายๆความหมายน่ะนะ
“...ดิวซ์!” ชั้นเดินมาจนถึงครึ่งทางระหว่างตึกเรียนกับหอพัก แล้วชั้นก็เจอดิวซ์เข้า “อ้ะ! ไซด์ ดีค่ะ” อีกฝ่ายทักชั้น ชั้นก็พยักหน้ารับแต่ก็ต้องชะงักและถามออกไปเมื่อเห็นสายคาดสีทองที่แอบอยู่ในกระเป๋าของเสื้อวอร์ม
“เป็นสต๊าฟหรอ ถึงเอาสายคาดของเซเว่นมาใช้เนี่ย?” ชั้นพูดอย่างรู้ทัน “โธ่...รู้ได้ไงอ่ะ อุส่าแอบสายนี่เอาไว้แล้วนะ”อีกฝ่ายก็ดูท่าจะอารมณ์บูดเล็กน้อยเพราะชั้นทายถูก แต่นั่นแอบแล้วหรอ?
“เซเว่นล่ะ” ชั้นถามดิวซ์อีกรอบ “ยังนอนอยู่เลย แถมยังปรับเตาซะเย็นหวือเลยล่ะ” ดิวซ์พูดก่อนที่จะทำตัวสั่นๆเป็นภาพประกอบ “อ่า...อืม ขอบใจนะ” ชั้นตัดบทและเดินไปที่หอพักต่อทันที
“!!!” พอเข้ามาในโดมที่เชื่อมระหว่างหอพักชายหญิง ชั้นก็ต้องหยุดกึกเพราะมีชายหญิงคู่หนึ่งนั่งหลับอยู่บนโซฟา ที่ตั้งอยู่ข้างๆประตูทางเข้าโดมทั้งสองข้าง
ผ้าสีขาวคลาสเรฟ... ชั้นคิดในใจหลังจากสังเกตุเห็นผ้าพันคอ
[11 = อีเรฟเว่น มันยาวไปขอเรียกสั้นๆว่า ‘เรฟ’ นะฮะ]
“นี่!!” ชั้นลองใจกล้าเรียกทั้งสองคน ได้ผลพวกเขาตื่นขึ้นมาแล้ว “อา...เผลอหลับไปหรอเนี่ย” เสียงห้าวๆของผู้ชายดังขึ้น “พวกนายคลาสเรฟมาทำอะไรที่หอนี้?”
“อืม...อ๋อ ขอโทษที่ทำให้ตกใจครับผมเป็นประธานสภานักเรียน ชื่อ ธาร ครับ ขออภัยที่ทำให้ตกใจ ส่วนตัวเล็กข้างๆผมเป็นรองปรธานครับ เราสองคนมาหาเซเว่นน่ะ” พออีกฝ่ายพูดจบชั้นก็ตอบกลับทันที “รูมเมทเซเว่นบอกว่ายังไม่ตื่นน่ะ แล้วก็หอหญิงผู้ชายเข้าไปไม่ได้นะ” “อ่าว...งั้นรองต้องขึ้นไปคนเดียวแล้วล่ะ” “มั้งนะ...ว่าแต่ห้องของเซเว่นนี่ห้องอะไรหรอค่ะ?” ร่างเล็กๆที่ประธานเรียกว่ารองถามชั้น “ห้อง017ชั้นสามน่ะ...ใช้วาปตรงนั้นก็ได้” ชั้นพูดจบก็ชี้ไปที่ช่องสีแดงๆที่อยู่ใกล้ๆกับทางเข้าห้องอาหาร
“แล้วคุณล่ะครับ?”
“ขึ้นบันได...”
“.....................”
ชั้นพูดเสียงเรียบจากนั้นชั้นก็เดินหายไปจากพวกเขาทันที ชั้นขี้เกียจยืนเสวนากับคนในสภา มันน่ารำคาญมากถึงมากที่สุด แล้วชั้นก็ไม่เขาใจว่าทำไมเซเว่นถึงทนปากทนเสียงแล้วทำงานกับคนพวกนั้นได้ยังไง?
“แต่น่าแปลก...” ชั้นพูดลอยๆขึ้นมา ทำไมเซเว่นถึงยังนอนอยู่ล่ะ? ปกติมันตื่นเช้ากว่าชาวบ้านเขานี่หว่า... “แปลกอ่ะไรหรือค่ะ?” ชั้นสะดุ้งเฮือกแล้วหันไปด้านหลัง ผู้หญิงที่ชายคนนั้นเรียกเธอว่ารอง “อ...อ่ะ...ตามชั้นมาทำไม?” ชั้นอึกอักถามอีกฝ่ายทันที “คือ...ชั้นกลัวหลงน่ะค่ะ ขอโทษนะคะ” อีกฝ่ายก็ก้มหน้างุดๆตอบ ชั้นก็ไม่ใช่คนใจร้ายซะด้วย...
“หงะ...งั้นพาไปก็ได้” เฮ้อ...เบื่อตัวเองเรื่องใจอ่อนชะมัด สุดท้ายชั้นก็พารองประธานไปที่ห้องเซเว่นจนได้
“ขอบคุณนะคะ”
“อา...”
“ชื่ออะไรหรอคะ?”
“ไซด์...”
“ชั้น เฟริเนีย ยินดีที่ได้รู้จักนะคะ”
“อา...”
“ปกติชอบทานอะไรหรอคะ?”
“อะไรก็ได้...”
“แล้ว...วิชาหลักของคลาสซีโร่คืออะไรหรอคะ?”
“เอเลเมนต์”
“ว้าว! น่าสนุกจังเลย...คลาสเรฟมีแต่ปรุงยากับวิจัยอาวุธ ว่างๆถ้าไม่รังเกียจสอนชั้นบ้างจะได้ไหมคะ?”
“อา...”
“อาวุธของคุณไซด์ล่ะคะ?”
“เดธไซด์...”
“เห! คล้องกับชื่อเลยนะคะ ดีจังเลย!”
“อา...”
“ว่าแต่ว่า คุณไซด์ ใช้อาวุธหอกเป็นหรือเปล่าคะ?”
“ได้...”
“มันเป็นอาวุธประจำตัวชั้นน่ะค่ะ แต่ชั้นใช้มันไม่ค่อยเป็น...”
“อา...”
“สนใจทำงานให้สภานักเรียน...”
“ไม่...”
“ทำไมล่ะคะ?”
“ไม่รู้...”
“เอ๋?!...ทำไมล่ะคะ”
“...”
“ทำไมอ่าาาาาาาา??”
“ว้อยยยย!! ผีเจาะปากเธอหรือไงกัน!!”
ชั้นตวาดใส่คนที่เดินตามมาซะดังลั่นด้วยความเหลืออดเมื่อเดินมาถึงชั้นที่สอง ถึงชั้นจะใจอ่อนแต่ชั้นความอดทนต่ำนะเฟร้ย!!
“แล้วก็เลิกถามชั้นสักที! มันน่ารำคาญรู้ไหม! เฟริเนีย!” ชั้นทำหน้าแบบแยงกี้แล้วตวาดใส่ยัยรองประธานอีกรอบ เพราะโกรธมากหรืออะไรไม่รู้ ชั้นก็เผลอเรียกชื่ออีกฝ่ายออกไปโดยไม่ได้ตั้งใจอีกด้วย “ฮิฮิ โดนโกรธซะแล้วล่ะค่ะ” อีกฝ่ายกลับหัวเราะคิกคักอย่างพอใจ อ๊ากกก!ชั้นอยากจะให้ยัยนี่สลดต่างหากล่ะ “ดีจังเลยคุณไซด์เรียกชื่อชั้นด้วย” ยัยรองประธานกระโดดเข้ามาเกาะแขนชั้นแบบไม่สลดแถมยังหน้าอกนั่นอีก....
“ข...ขึ้นไปอีกชั้น ห้องในสุดทางซ้าย” ชั้นพูดติดๆขัดๆพร้อมกับพยายามดันยัยรองประธานนี่ให้ห่างจากตัวชั้น “ได้ยังไงล่ะค่ะ ก็ตอนแรกคุณไซด์บอกจะพาชั้นไปส่งนี่นา” อีกฝ่ายทำเสียงออดอ้อนใส่ชั้น โธ่เว้ย! ชั้นหาเรื่องใส่ตัวเองชัดๆ ไม่น่าไปพูดแบบนั้นเลย “ก็ได้แต่ปล่อยชั้นก่อน...” ชั้นพูดจบอีกฝ่ายก็ปล่อยแขนชั้นอย่างว่าง่าย “ฮิฮิ งั้นขอจับมือแทนก็แล้วกันนะคะ” พูดจบยัยรองนั่นก็มาจับมือชั้นจะเฉยๆ “ห้ามถามหรือพูดอะไรอีกนะ” ชั้นย้ำอีกรอบก่อนจะเดินต่อ “ค่า!”
“แฮ่ก แฮ่ก ประธาน!!” ด้านล่างที่โดม ธาร ประธานนักเรียนกำลังเดินสำรวจรอบๆรอรองประธานภายในโดมอย่างสนใจ แต่เขาก็ต้องหยุดเมื่อมีคนวิ่งมาหาเขา
“อ้าว! รองไปหาเซเว่นมาแล้วหรอ?”
“ไปหาอะไรของประธานน่ะ ชั้นเพิ่งกลับมาจากเจรจาขอมักรจากโซริวมาเองนะ” รองประธานพูดจบธารก็เกาคางแบบงงๆ “อ้าว! จริงดิ? แล้วที่มากับชั้นใครอ่ะ?”
“..................”
“เพริเนีย!!!”
ตึง! ตึง!
“...! อะไรน่ะ” เซเว่นพูดงัวเงียก่อนที่จะเดินไปที่หน้าประตู “ค่าๆ มาแล้ว” ทันทีที่เซเว่นเปิดประตูห้องออกมาก็พบกับไซด์กับเด็กสาวอีกคนที่ยืนอยู่ข้างๆ
“โย่ว...” ไซด์ทักทายเสียงเรียบ “อะไร?” เซเว่นถามกลับไปอย่างงงๆ “ก็รองประธานอะไรนี่อยากพบแกอ่ะ” ไซด์พูดจบเซเว่นก็เลิกคิ้วขึ้นสูง “นี่ไม่ใช่รองประธานนี่มัน...”
“เพริเนียยยยยยยย!!!!”
“หวาย!!...มาแล้ว!!”
คนโดนเรียกเมื่อได้ยินเสียงก็พูดด้วยเสียงหวาดๆและถอยไปหลบหลังไซด์ทันที “อ่าวเฮ้ย! แล้วไหนเธอบอกว่าชื่อเฟริเนียไง?” ไซด์รีบถามคนที่หลบอยู่ด้านหลัง ก่อนที่ประธานและรองประธานจะเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าไซด์ แต่อีกฝ่ายกลับไม่ตอบ
“อ้ะ! เซเว่น คุณไซด์ ขอโทษทีเสียมารยาทนะคะ” รองประธานพูดพร้อมกับโค้งให้ไซด์เล็กน้อยก่อนที่จะเดินตรงไปลากตัวคนที่อยู่ด้านหลังไซด์
“...แล้วนายขึ้นมาได้ยังไง” ขณะที่รองประธานกำลังยื้ออยู่กลับเด็กสาวที่อยู่กับไซด์ เซเว่นก็ถามประธานที่ยืนหน้าบานอยู่ข้างๆตัวเอง “อา...ขอโทษ แต่ชั้นมีเรื่องจะมาบอกเธอน่ะ” ว่าแล้วประธานก็กระซิบข้างหูเซเว่น
“โชคดีนะ” ประธานพูดพร้อมกับยกรองประธานกับเด็กสาวอีกคนให้ห่างจากไซด์ ก่อนที่จะเดินออกจากหอพักซีโร่ไป
“ยัยนั่นเป็นใครฟ่ะ?” ไซด์พูดแกมถามพร้อมกับเกาหัวแบบหงุดหงิด “เพริเนีย ไอดอลชื่อดังของเบียกโค” เซเว่นตอบเสียงเรียบ “ห๊า?! ไอดอลงั้นหรอ?” ไซด์หันควับมาถามเซเว่นด้วยความไม่ชัวร์ “เออ...แล้วมีอะไรอีกหรือเปล่า ชั้นจะนอนต่อแล้วล่ะ?” “ไม่ๆๆ ตามสบาย” ไซด์ส่ายหน้าก่อนที่จะเดินหายไป
พวกนั้นเริ่มเคลื่อนไหวแล้ว ตัวชั้นเองก็ด้วย...คอยดูแล้วกันว่าจะเกิดอะไรขึ้น
คำพูดของประธานที่กระซิบบอก มันทำให้ใจเซเว่นเริ่มไม่สงบเหมือนปกติ พลังเวทย์มนต์ที่ได้จากคริสตัลจะถูกลดลงเมื่อมีงานใหญ่หรือมีชาวต่างชาติมาเยือน การลดพลังเวทย์อาจทำให้บางคนไม่สามารถใช้เวทย์มนต์หรือเรียกอาวุธออกมาได้ จากที่จะนอนต่อ กลายเป็นต้องรีบจัดการตัวเองให้เรียบร้อยแล้วออกไปด้านนอก...
ขอล่ะ! ปลอดภัยทีเถอะ...
เช้าวันที่สาม ในช่วงเช้าเป็นการแข่งเบสบอลระหว่างโซริวและเบียกโค ทุกคนก็เข้าไปดูและเชียร์กันอย่างเมามันส์เว้นแต่เซเว่นที่ใช้เวลาตั้งแต่บ่ายๆของเมื่อวานจนถึงเช้าเพื่อตามหาดิวซ์
“ยังไงก็ไม่เจอ...” เซเว่นบ่นกับตัวเองเบาๆขณะที่หยุดอยู่หน้าน้ำพุและมองไปรอบๆ ก่อนที่จะตัดสินใจวิ่งไปที่หอพักอีกครั้ง “เซเว่น!” ยังไม่ทันได้ขยับตัวคนโดนเรียกต้องชะงักไป และเธอก็หันไปหาคนที่เรียก
“ธาร...” เซเว่นพูดก่อนที่จะกัดฟันและพุ่งเข้าไปดึงคอเสื้ออีกฝ่ายอย่างแรง “แกเอาดิวซ์ไปไว้ที่ไหน?!!” ธารที่ได้ยินคำถามก็ยิ้มให้เซเว่น “ชั้นก็ไม่รู้...ใจเย็นหน่อยเซเว่น เธอเริ่มพาลแล้วนะ” ธารพูดจบเซเว่นก็ปล่อยมือออกจากเสื้อเขา
“อื้อ...บอกแล้วใช่ไหม ว่าพวกนั้นเคลื่อนไหวแล้วน่ะ อย่าหาให้เหนื่อยเลยดิวซ์อยู่กับพวกลูกหลานขุนนางงี่เง่าพวกนั้นน่ะแหละ” ธารพูดจบเขาก็ถอนหายใจเฮือกใหญ่ “ชั้นน่ะเคลื่อนไหวมากไม่ได้ รองเองก็ด้วย เธอต้องลุยเดี่ยวแล้วล่ะนะ”
“ปกติชั้นก็ลุยเดี่ยวอยู่แล้วนี่” เซเว่นพูดเสียงเรียบธารที่ยืนฟังอยู่ก็หัวเราะออกมา “ฮ่าๆๆๆๆ จริงของเธอ แต่คราวนี้ชั้นจะช่วยเธอในแบบที่คาดไม่ถึงเลยล่ะ” เขาพูดไปหัวเราะไป ก่อนที่จะยื่นกระเป๋าคาดเอวสีดำให้เซเว่น
“ชั้นให้!” ธารพูดส่วนเซเว่นมองมันอย่างไม่ไว้ใจ ธารก็จัดการยัดของใส่มือเซเว่น “อะไร?”
“เดี๋ยวก็รู้จ้า! ตอนแข่งอย่าลืมคาดมันเอาไว้นะ” ธารพูดจบเขาก็เดินเข้าตึกเรียนไป “...ชั้นไม่ได้จะแข่งสักหน่อย” เซเว่นพูดไล่หลังไป แต่การสนทนาสั้นๆของธารทำให้เซเว่นใจเย็นขึ้น แล้วเซเว่นก็คาดกระเป๋าเอาไว้แล้วเดินไปที่สนามกีฬา
แอ๊ด.......
เอาล่ะค่ะ ในเมื่อผู้เข้าแข่งขันครบแล้วก็จะขออธิบายกติกาการวิ่งแข่งทรีเดย์ของปีนี้เลยนะคะ!!
“?!!”
เซเว่นถึงกับอึ้งเมื่อได้ยินเสียงคนบรรยายพูดเหมารวมถึงเธอด้วย “คุณเซเว่น นี่มันอะไรกันคะ?” เรมที่เห็นเซเว่นก็เดินเข้ามาถามทันที “ไม่รู้...ชั้นเพิ่งจะเข้ามาเอง” เซเว่นปฎิเสธทันควัน
“เรม! คุณเซเว่น! ดูโน่น” เพื่อนคลาสเจ็ดของเรม แพนทาย จับหัวทั้งสองที่กำลังคุยกันให้หันไปทางจอภาพใหญ่ที่ลอยอยู่เหนือสนาม แล้วทั้งสาม ไม่สิ...คนที่เข้าแข่งวิ่งทรีเดย์ก็ต้องตกใจ เมื่อในจอปรากฏร่างเงาๆอยู่ในแคปซูล
“เฮ้ย! คุณควีน!”
“นั่น อาเรน นี่!”
“......”
อ่ะแฮ่ม...ไม่ต้องห่วงไปหรอกนะ มันแคปซูลออกซิเจนจากเบียกโค ไม่มีอันตรายแน่นอน เชิญคุณผู้บรรยายพูดต่อเลยค่ะ
คนแข่งตื่นตกใจกันยกใหญ่จากนั้นเสียงคนในสภานักเรียนพูดขึ้นผ่านไมค์ของผู้บรรยายที่นั่งอยู่ข้างๆกันก็ดังขึ้น พวกเขาเป็นคนคิดโจทย์การวิ่งทรีเดย์แต่ล่ะปี แต่ปีนี้โจทย์การแข่งดูจะอันตรายและออกแนวกลั่นแกล้งคนแข่งชอบกล
อ่าค่ะ... มาดูโจทย์กับกติกากันก่อนนะคะ โจทย์ก็คือพวกคุณต้องไปช่วยตัวประกันที่อยู่ในแคปซูลซึ่งที่ตั้งอยู่จุดไหนทางเราจะให้แผนที่ไปด้วยนะคะ ทางเราจะแจกเทเลพอร์ตสโตนให้คนล่ะหนึ่งก้อนนะคะ เพื่อที่จะวาปตัวประกันกลับมาที่สุซาคุ จากนั้นเข้าไปเช็คพอยท์ที่จุดมาร์กในแผนที่แล้วกลับมาที่สนามนะคะ ส่วนกติกา เราจะไม่ให้ใช้อาวุธหรือเวทย์มนต์อะไรทั้งสิ้น ส่วนของที่พกติดตัวห้ามเกินครึ่งกิโลค่ะ หากจะถอนตัวให้ยิงแสงสีแดงออกมาจากพลุที่แจกให้นะคะ ส่วนตัวประกันของผู้ที่ถอนตัวจะถูกวาปกลับมาที่สนามนี้ทันที เพราะฉะนั้นปลอดภัยแน่นอนค่ะ!!
พอผู้บรรยายพูดจบทั้งสนามก็ร้อง ฮุย... ขึ้นมาทันที ปีที่แล้วแค่วิ่งไปมาเอง ปีนี้มีชิงตัวประกันอีกมันยากกว่าปีที่แล้วเป็นสองเท่าเลย แม้จะมีของแจกกับแผนที่ก็เถอะ...
“เอ๋! นั่นมัน...ไม่ชัวร์แฮะ?” เด็กสาวที่นั่งอยู่ข้างๆไซด์ก็อุทานขึ้นมาราวกับสะกิดใจอะไรบางอย่าง “อะไรหรอ? ริเนีย” ไซด์ที่ไม่รู้ว่าคนนั่งข้างๆเป็นรองที่ชื่อเฟริเนียหรือไอดอลของเบียกโคที่ชื่อเพริเนีย ตอนถามอีกฝ่ายไซด์ก็เลยตัดปัญหาโดยการเรียกทั้งสองว่า ‘ริเนีย’ ซะเลย
“ชั้นเพริเนียค่ะ ไม่ใช่ริเนีย อย่าตั้งชื่อย่อๆให้ชั้นสิคะ!” พูดจบแม่คุณก็หยิกแก้มไซด์อย่างแรง “อ้าก! ยอมแล้วๆๆ เรียกเพริเนียก็ได้” ไซด์ร้องลั่นตัวเองก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่า ทำไมตัวเธอเองต้องยอมคนแปลกหน้าจากเบียกโคขนาดนี้ แต่ที่สำคัญไปกว่านั้นสาวกแฟนคลับเพริเนีย กำลังอาฆาตไซด์ที่กำลังคลอเคลียไอดอลของพวกเขา
ระหว่างรอก็ดูรายชื่อไปก่อนนะคะ... ผู้บรรยายพูดจบจอที่เคยฉายภาพรอบๆสนามก็เปลี่ยนเป็นรายชื่อคนเข้าแข่งทันที
คาเตอร์ - คลาส1
เด็นวาย - คลาส4
เทริ – คลาส5
แพนทาย – คลาส7
เยน – คลาส8
โทระ – คลาส 9
เรม – คลาส0
เซเว่น – คลาส0
-----------------------------------------------------------------------------------------------
อีกด้านหนึ่งของสเตเดี่ยมทิศตรงข้ามที่พวกคลาสซีโร่นั่งอยู่ มีเด็กสามคนกำลังรอดูการแข่งนี้อย่างใจจดใจจ่อ “ชิ ชิ ชิ ชิ...บังคับไม่ให้ใช้เวทย์มนต์ซะด้วย พวกนั้นต้องแย่แน่ๆ” เด็กผู้ชายหน้าตากวนประสาทพูดขึ้น “น่าสนุกดีนะ!” เด็กผู้หญิงที่นั่งข้างๆก็พูดเสริมก่อนที่จะดูดน้ำดัง ซู๊ด... “เอ๋!! น่ากลัวออกนะคะ” เด็กผู้หญิงที่ใส่แว่นและนั่งข้างๆเด็กผู้ชายอีกฝั่งก็พูดโต้ด้วยน้ำเสียงที่กลัวๆ “ไม่ต้องกลัวหรอกนะ มันเป็นแค่การแข่งกีฬาเอง” ท้ายที่สุดก็มีคนอีกสองคนมานั่งอยู่ข้างๆเด็กที่ใส่แว่น คนหนึ่งเข้ามาขยี้หัวเด็กน้อยที่ดูท่าจะหวาดๆกับการแข่งขันครั้งนี้
“สวัสดีค่ะพี่ทิส พี่ลีน” เด็กสาวเลิกดูดน้ำแล้วทักผู้มาใหม่ “อื้ม!” “สวัสดีจ๊ะ” คนมาใหม่ก็ทักกลับตามมารยาท “ชิ ชิ ชิ ชิ มาสายไม่ได้เรื่องเลย...” เด็กชายพูดพร้อมกับหัวเราะกวนประสาทใส่ “เออ...โทษว่ะ” ลีนพูดขอโทษแบบส่งๆ “ชิ ชิ ชิ ชิ โตแล้วไม่ได้เรื่อง” เด็กชายยังพูดตอกกลับด้วยน้ำเสียงที่กวนประสาทไม่เลิกทำเอาคนฟังอารมณ์เดือดทันที “หาเรื่องชั้นเรอะ?!!” “เอาน่าลีน...ดูข้าล่างเถอะ เขากำลังจะแข่งแล้ว” แล้วทั้งห้าคนก็รอดูการแข่งต่อไป
ในเมื่อได้ตรวจสอบและรับแผนที่เรียบร้อยแล้วก็รอฟังสัญญาณอ๊อดนะคะ
อ๊อด......!!!
สิ้นเสียงอ๊อด ทั้งแปดก็หายไปจากสนามอย่างเร็ว จนผู้ชมจากเบียกโคและโซริวต้องตื่นตกใจเลยทีเดียว จอที่ฉายรายชื่อทั้งหมดถูกเปลี่ยนเป็นช่องเล็กๆแปดช่องซึ่งมันกำลังฉายภาพผู้เข้าแข่งแต่ละคนอยู่
“เอาล่ะ ออกมานอกสุซาคุแล้ว” เรมพูดขึ้นก่อนที่จะหยุดวิ่งและหยิบแผนที่ๆแจกมาให้ดู แต่ก็ต้องเบิกตากว้างเมื่อปลายทางมัน...
“พาสเวิร์ดปลดแคปซูลอยู่ที่โซริว...ทำไมตัวประกันถึงอยู่ที่เบียกโคล่ะ” “ท่าทางเธอจะเหมือนของชั้นนะ...” แล้วเรมก็ต้องตกใจอีกรอบเมื่อมีคนทักเธอ“หวา!! คุณเซเว่น...หมายความว่ายังไงคะ?” เรมก็ถามอีกฝ่าย “เมื่อกี้ชั้นไปเทียบแผนที่กับเพื่อนเธอมาน่ะ” เซเว่นเริ่มอธิบาย
“ของแพนทายหรอคะ?”
“อา...พาสกับตัวประกันอยู่ที่เดียวกัน ยกเว้นเราสองคน”
“!!”
“วิ่งไปที่โซริวแล้วคุยกันไปด้วยจะดีกว่า” เซเว่นพูดจบเธอออกตัววิ่งนำไปก่อนทันที เรมที่ยังอึกอักอยู่ก็รีบวิ่งตามเซเว่นไปอย่างเร็ว
“คุณเซเว่นนี่มันเป็....ว้าย!!”
วิ้ง...
ฟิ้ว ฟิ้ว ฟิ้ว ฟิ้ว ฟิ้ว
เรมยังไม่ทันได้พูดอะไร จู่ๆก้อนแสงที่คล้ายพลุก็พุ่งออกมาจากพื้นหญ้าที่ไม่น่าจะมีอะไร มันตัดหน้าเธอจนเสียหลักและกลิ้งถอยไปด้านหลัง
“โทกิมิยะ...!!”
ฟุบ!
ได้แค่เรียกชื่อเท่านั้น ค้อนอันมหึมาถูกเหวียงตรงมาที่เซเว่นอย่างเร็ว โดยหมายจะหวดหัวเล็กๆให้หลุดออกจากตัว แต่ด้วยความไวกว่าเซเว่นทิ้งตัวลงนอนราบกับพื้นทำให้หลบค้อนนั้นพ้นอย่างหวุดหวิด แล้วค้อนที่ว่าก็หายไปในอากาศ
“กับดัก...กะจะจัดการชั้นให้ตายเลยสินะ” เซเว่นพูดกับตัวเองเบาๆก่อนที่จะต้องถอยห่างออกมาอย่างจำใจ
////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////
ยิ่งเยอะยิ่งเว้นช่วงลงนาน
ความคิดเห็น