คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : ชั่วโมงเรียนที่ 4 : ฝึกเข้าไป!! 1อาทิตย์ก่อนงานกีฬา
ในห้องเรียนของคลาสซีโร่ เอช ดิวซ์ เทรย์ เคท ซิงค์ ไซด์ เอทค์ ไนน์ และแจ็ค กำลังนั่งดูรายละเอียดงานกีฬาที่เซเว่นเอามาให้
-----------------------------------------------------------------------------------------------
“รายการบังคับลง”
-เบสบอล [แข่งวันที่1และ3ของงานกีฬา]
-วิ่งผลัด500เมตร(5รอบสนามกีฬา) [แข่งวันที่2ของงานกีฬา]
“รายการอื่นๆ(ลงก็ได้ไม่ลงก็ได้)”
-แข่งฟันดาบ (เดี่ยว) [แข่งวันที่1ของงานกีฬา]
-แข่งหาของ ชาย(2) หญิง(2) [แข่งวันที่1ของงานกีฬา]
-วอเตอร์วอร์ ทีม4คน [แข่งวันที่2ของงานกีฬา]
-ว่ายน้ำ (เดี่ยว คู่ ผสม ทีม) [แข่งวันที่1และ2ของงานกีฬา]
-วิ่งทรีเดย์[แข่งวันที่3ของงานกีฬา]
ปีนี้การแข่งขันมีคะแนนสะสมให้ คะแนนรวมและประกาศผลในวันที่3
รางวัล = 50,000 กิล
-----------------------------------------------------------------------------------------------
“ดูๆแล้วปีนี้ทำไมมันบังคับแค่สองเองล่ะ” ไซด์พูดขึ้น “คงอยากจะเน้นทรีเดย์ล่ะมั้งเมี้ยว!” เคทออกความเห็น “เปล่าหรอกน้า ข่าววงในเค้าว่าเบสบอลน่ะจะมีทีมของเบียกโคกับโซริวจะเข้าแข่งด้วยน่ะ แล้วก็มีราววัลเหมือนแข่งวิ่งทรีเดย์ด้วย” “...แล้วรางวัลอะไรล่ะ” เอชถามหลังจากซิงค์พูดจบ แต่ซิงค์ส่ายหน้ากลับมาเพราะไม่รู้
“อาวล่ะ...งั้นชั้นจะลงฟันดาบให้แล้วกัน ว่างๆอยู่พอดี” แจ็คเสนอ ดิวซ์ก็เขียนชื่อแจ็คลงไปในกระดาษ “งั้นผมลงว่ายน้ำคู่กับเอชก็แล้วกัน” เทรย์พูดพร้อมกับตบไหล่เอชที่อยู่ข้างๆ “เอาแบบนั้นก็ได้ครับ แต่ผมอยากลงวอเตอร์วอร์ด้วยน่ะครับ” เอชพูดจบ เคท ซิงค์ และไนน์ก็ยกมือขึ้นทันที เป็นการบอกนัยๆว่าจะลงแข่งด้วย
“อืมๆ...เอช เคท ซิงค์ ไนน์ ครบ4คนพอดีจ้า ต่อไปวิ่งผลัดใครจะลงบ้าง?” แล้วไซด์ก็ยกมือขึ้น “ชั้นลงไม้แรกให้เอง!!” ไซด์พูดขึ้นแต่เอทค์กลับโวยวาย “ได้ไงเล่า! อึดๆแบบเธอออกตัวไม่ทันกินคนอื่นหรอก ชั้นจะเป็นไม้แรกเอง!!” แล้วไซด์กับเอทค์ก็ทะเลาะกันไปตามระเบียบ
เวลาคนในคลาสซีโร่ทะเลาะกันแต่ล่ะครั้ง ไม่มีใครห้ามได้เลย(ยกเว้นควีน) ‘เดี๋ยวก็เลิกกันเองน่ะแหละ’ ที่เหลือคิดพร้อมกันเลยไม่สนใจและคุยกันต่อ “ยัยขาวนั่นไง ทำไมไม่ลงชื่อไปเลยล่ะ ยัยนั่นเร็วว่าควีนกับไอ้สองตัวตรงนั้นอีกนะ” ไนน์เสนอพร้อมกับยกนิ้วโป้งชี้ไปที่ไซด์กับเอทค์ที่ยังทะเลาะกันอยู่ “ใครที่ยังไม่ได้ลงบ้างล่ะเนี่ย?” ดิวซ์เริ่มงงๆกับกระดาษที่เธอกำลังเขียนอยู่มันปนกันมั่วไปหมด แล้วดิวซ์ก็ไม่ใช่คนที่ลายมือสวยสักเท่าไหร่...
“ดูรายชื่อก็ได้ม้างงงง” ซิงค์พูดขึ้นพร้อมกับดึงลิ้นชักที่ล็อคอยู่ของโต๊ะอาจารย์ให้เปิดออกมาอย่างง่ายดาย แต่ที่ล็อคน่ะพังไปพร้อมกับไม้บางส่วนของโต๊ะไปแล้ว
“อ่ะนี่งาย...” พอดึงออกมาซิงค์ก็หยิบบอร์ดรายชื่อพร้อมกับส่งให้ดิวซ์ อีกฝ่ายที่รับมาก็ดูและขีดค่าคนที่ลงแข่งกีฬาแล้ว (นักเรียนคลาสซีโร่มันน้อยเวลาจะทำอะไร ต้องแบ่งๆกันให้ครบคน) “เอช เทรย์ เคท ซิงค์ อืม... นี่! เสร็จหรือยังชั้นรออยู่นะ!” ดิวซ์ไล่มาจะถึงไซด์ เธอก็ตะโกนเบาๆไปถึงคนที่ทะเลาะกันอยู่ซึ่งตอนนี้หยุดแล้ว และกำลังนั่งหายใจเอาออกซิเจนเข้าปอดอยู่ข้างประตู
“ชั้นลงไม้แรกให้ก็ได้ค่ะ”
เสียงเรมดังขึ้นก่อนที่ประตูจะเปิด “คุณเรม! ยัยขาว! เรมุจี้! โทกิมิยะซัง!” คนในห้องส่งเสียงเรียกคนที่เข้ามาใหม่พร้อมกันแต่คนละแบบ เพราะสภาพเดิมที่เห็นก็แย่พออยู่แล้ว แต่หลังจากไปหาควีนแล้วกลับมามันแย่ยิ่งกว่าตอนแรกซะอีก ขนาดไซด์กับเอทค์ที่มองเรมจากด้านหลังยังอึ้ง เพราะสภาพที่ทุกคนเห็นเรม ไม่ได้ต่างจะซอมบี้ที่เคยดูในทีวีเลย
พรวด!
“เมี้ยว!! ซอมบี้กระอัดเลือด โทกิมิยะซังจะกลายพันธุ์แล้วววว!!” เคทตะโกนลั่น ร้องเมื้ยววิ่งไปมาเหมือนคนสติแตก “...” เรมที่ยืนอยู่หน้าประตูก็เดินไปหาเพื่อนๆที่อยู่หน้าห้องอย่างช้าๆแบบซอมบี้
ซึ่งที่จริงเรมแค่หมดแรง...
“หว่าๆๆ แบบนี้เรมุจี้ต้องกลายเป็นซอมบี้จริงๆน่ะสิ ทำยังไงดีๆๆๆๆ” ซิงค์เริ่มลนลานที่เรมเผลอพ่นเลือดออกมาแบบไม่ได้ตั้งใจ คล้ายๆซอมบี้คายของเสียออกมา
ซึ่งที่จริงเรมแค่ถมเลือดที่อยู่ในปากทิ้ง...
“ใจเย็นๆนะครับซิงค์ ซอมบี้มีที่ไหนกันล่ะครับ แถวนี้มีถังน้ำหรือเปล่าครับ” เอชตะโกนลั่น “ย้า! ทางนี้มี!” แจ็คก็ชูถังน้ำและโยนให้เอช “ดีมาก! ทุกคนครับเทโพชั่นที่มีใส่ลงไปในถังเลย” ในห้องทุกคนเริ่มวิ่งวุ่นไปหมด เรมเองก็ยังยืนมองการกระทำของพวกเขาอย่างงงๆคล้ายซอมบี้ยืนมึน
ซึ่งที่จริงเรมแค่พักเพราะก้าวเท้าต่อไม่ไหว...
“ด...เดี๋ยวค่า เค้าไม่ใช่ซอมบี้น้า!” เรมส่งเสียงยานคางออกมาแล้วก็ยกมือขึ้นมาคล้ายๆซอมบี้ที่กำลังจะเดินมาบีบคอเหยื่อ
และซึ่งที่จริงเรมแค่ยกมือห้ามอีกฝ่ายเฉยๆ
“โพชั่นครึ่งถังสาดเลย!!”
ซูม!
ไนน์ตะโกนลั่น เขาและแจ็คช่วยกันถือถังที่ใส่น้ำโพชั่นไว้ครึ่งถังสาดใส่เรมเต็มๆจนคนถูกสาดล้มทั้งยืน แต่โชคดีที่ไซด์และเอทค์ที่อยู่ด้านหลังพุ่งมารับไว้ทันก่อนที่หัวของเรมจะกระแทกกับพื้น
“ฟู่! เรียบร้อย!” ไนน์พูดพร้อมกับยกแขนปาดเหงื่อ เขามองคนที่เขาเรียกว่ายัยขาว ตอนนี้กลับมาเหมือนคนปกติแล้วไม่เหมือนคนใกล้ตายเหมือนตอนแรก
“เรียบร้อยอะไรกันคะ?”
ป้อก!
ดิวซ์ที่เห็นการกระทำของทุกคนก็เอาบอร์ดรายชื่อเคาะไปที่หัวเพื่อนๆของเธอเบาๆ เว้นแต่เทรย์ที่เธอไม่ตี เพราะตาขี้เก็กนี่ยืนช็อคตัวขาวไปแล้ว
“โทกิมิยะ ลุกไหวไหม” ไซด์ดันให้เรมนั่ง “แก้มซ้ายแดงๆนะไปโดนอะไรมาน่ะ” เอทค์ที่ช่วยไซด์ประคองเรมก็ถามเมื่อสักเกตเห็น
“โดนคุณควีนตบอ่ะค่ะ” ว่าแล้วเจ้าตัวก็ยกมือลูบแก้มเบาๆ พอได้ยินคำตอบทุกคนถึงกับร้อง ห๊า?! ขึ้นมาทันที
“นึกว่าชั้นโดนคนเดียวซะอีกนะ” ไนน์หันไปพูดกับดิวซ์ที่ยืนอยู่ข้างๆ “เรื่องของนายช่างมันเถอะค่ะ...” แล้วดิวซ์ก็เดินเข้าไปหาเรมใกล้ๆและถามอีกฝ่ายที่เปียกโชกไปด้วยโพชั่น “แล้วควีนล่ะค่ะ?” สิ้นคำถามคนถูกถามก็สลด “เธอว่า ไม่อยากคุยกับชั้น พอชั้นตื้อตามไปก็โดนตบหน้ากลับมานี่แหละค่ะ”
“ดูท่าควีนจะโกรธจริงล่ะมั้งครับ” เทรย์ที่หายช็อคพูดขึ้น“...แต่มันนานมาแล้วนาาาาาา ดูไม่มีเหตุผลยังไงไม่รู้น้า” ซิงค์พูดลากเสียงยาว “แล้วโทกิมิยะซังจะทำยังไงต่อล่ะเมี้ยว?!” เคทถามเรมว่าจะยังไงต่อไป “ชั้นคงต้องแข่งทรีเดย์แล้วล่ะมั้งคะ...” เรมตอบจนทุกคนต้องร้อง ห๊า?! ขึ้นมาอีกรอบ
“ห๊า?! แค่ควีนไม่หายโกรธนี่ ถึงกับประชดชีวิตด้วยการลงแข่งวิ่งทรีเดย์เลยงั้นเรอะ?!!” ไนน์พูดตัดบทขึ้น ตัวไนน์เองเคยเป็นตัวแทนของคลาสซีโร่เมื่อปีที่แล้ว เขารู้ดีว่าไอ้ทรีเดย์ที่ว่านี่มันโหดขนาดไหน
“แต่ถ้ามันได้รางวัลเป็นคำขอมันก็คุ้มนะคะ” เรมเงยหน้าขึ้นมาตอบไนน์ก่อนที่จะมองหน้าทุกคนที่อยู่ตรงนี้ “แต่ถ้าราววัลเป็นอย่างอื่นล่ะ?” เอชลองถามเรมดูเพราะรางวัลของแข่งวิ่งทรีเดย์จะสุ่มเอาและไม่มีการบอกล่วงหน้า
“ไม่ลองไม่รู้หรอกค่ะ...แต่ถ้ามันเป็นสิ่งที่จะไถ่โทษได้ชั้นก็จะพยายามค่ะ!”
เรมพูดขึ้นพร้อมกับยิ้มน้อยๆออกมา
“แฮะๆ งั้นทรีเดย์ลงชื่อชั้นไว้เลยนะคะ” เรมมองไปที่ดิวซ์ “ได้เลย!” ดิวซ์ตอบรับความต้องการของเรมเธอลงมือเขียนชื่อเรมลงไปในกระดาษทันที
“งั้นวิ่งผลัดให้โทกิมิยะซังไม้หนึ่งก็แล้วกัน” ดิวซ์พูดต่อพร้อมกับเขียนลงไป “ไหงงั้นเล่า!!” ไซด์กับเอทค์ก็พูดพร้อมกันอย่างไม่พอใจ “มันน่ารำคาญน่ะค่ะ ชั้นจัดให้เองก็แล้วกัน” ดิวซ์ใช้อำนาจที่มีอยู่นิดหน่อยพูดและเขียนตำแหน่งของทั้งสามคนลงไป “โทกิมิยะ...” “เรียกเรมก็ได้ค่ะ ทุกคนเลยนะคะ” ดิวซ์ยังพูดไม่ทันจบเรมก็แทรกขึ้นมา
‘เรม’ เธออยากให้เพื่อนใหม่ของเธอเรียกตัวเองแบบนั้น
“...งั้น เรมจังไม้แรก เอทค์ไม้สอง ไซด์ไม้สาม ไม้สี่เป็นคุนะคิริซังนะ” ดิวซ์พูดพร้อมกับมองหน้าเรม อีกฝ่ายก็พยักหน้าตอบ “เบสบอสล่ะครับ” เอชพูดขึ้นบ้าง “คงต้องลงกันหมดคลาสนี่แหละ คนพอจะแบ่งซะที่ไหนล่ะ...ไนน์ตามชั้นมา” ไซด์พูดก่อนที่จะเดินไปหายไปกับไนน์
“หาของนี่จะลงไหมคะ?” ดิวซ์เปิดประเด็น “ลงก็ด้ายม้างงงง”ซิงค์ลากเสียงยาว“งั้นชั้นจะลงกับควีนก็แล้วกัน ...ส่วนผู้ชายก็คิงกับคุนะคิริซังก็แล้วกัน” ดิวซ์สรุป แล้วเสียงประตูห้องก็ดังขึ้น
“เอาล่ะ!! ยังไงวันนี้ก็ว่างทั้งวันอยู่แล้ว ไปซ้อมกันเถอะ!!!” ไนน์ตะโกนลั่นเขาถือเครื่องยิงลูกบอลกับถุงมือและมาพร้อมกับไซด์ที่ถือไม้ตีกับตะกร้าใส่ลูกบอล
“แบบนั้นก็สวยเซ่! ไฟลุกพรึบแล้วเฟร้ย!” “เหมือนกันเลย!!” เอทค์พูดขึ้นแล้วแจ็คก็เสริมก่อนที่จะวิ่งไปช่วยไซด์กับไนน์ถือของ “เย้! ไปกันเถอะ!!!” เคทกับซิงค์ก็ติดไฟไปด้วย “ผมขอเป็นเบส1นะครับ” เทรย์พูดลอยๆก่อนที่จะเดินตามเคทกับซิงค์ไป แล้วทั้งหมดก็วิ่งไปที่สนามกีฬาของโรงเรียนทันที
“ไฮเปอร์ ไม่เปลี่ยนเลยนะ พอไม่มีเรียนก็เป็นแบบนี้กันตลอดเลย” เอชพูดขึ้นพร้อมกับแสดงสีหน้าเหนื่อยใจเล็กน้อยออกมา “แบบนี้แหละดีแล้วล่ะค่ะ”ดิวซ์พูดตอบกลับเอชก่อนที่จะยืนขึ้น “เดี๋ยวชั้นจะตามไปทีหลังนะคะไปก่อนได้เลยค่ะเอช” “ครับ” ดิวซ์หันไปพูดกับเอช เขาตอบรับและเดินหายไปจากห้องอีกคน
“เรมจัง ลุกไหวไหม” ดิวซ์ทักเรม คนที่นั่งอยู่ก็รีบลุกขึ้นมาทันที “ไหวค่ะ...เมื่อกี้คลื่นน้ำที่คุณไนน์สาดชั้นช่วยได้เยอะเลยค่ะ” คำตอบของเรมทำให้ดิวซ์พอใจ แล้วเธอก็เดินไปหยิบกล่องที่วางไว้บนโต๊ะเธอแล้วเดินไปที่ประตู
“ไปซ้อมกันเถอะค่ะ!” ดิวซ์หันไปทางเรมก่อนที่จะเปิดประตูออกไปจากห้อง “.........” เรมที่ไม่ได้พูดอะไร ก็รีบเดินตามดิวซ์ไปอย่างเร็ว
ระหว่างทางที่เรมและดิวซ์เดินกันมา บางคลาสก็เริ่มฝึกซ้อมกันบ้างแล้วโดยเฉพาะคนที่แข่งกีฬาประเภทวิ่งและว่ายน้ำ สักเกตได้จากพวกเขาใส่ชุดพละออกมาวิ่งรอบโรงเรียน และบางคนก็เดินเข้าออกโรงยิมเฉพาะกิจ ที่ๆไว้สำหรับแข่งกีฬาว่ายน้ำ และที่สังเกตได้ดีไปกว่านั้นเต้นท์สีแดงสดถูกตั้งขึ้น นักเรียนบางคนมีผ้าคาดสีทองติดตัวเอาไว้บ้างแล้ว นั่นหมายความว่าสภานักเรียนเริ่มทำหน้าที่ของพวกเขา100%แล้ว
“เรม!” เดินไปได้สักพักก็มีคนเรียกเรมจนทั้งสองต้องหยุดเท้าและมองไปที่ต้นเสียง “...ใครค่ะ?” ดิวซ์ถามขณะที่ชายคนนั้นเดินเข้ามาใกล้เธอกับเรม “ชั้นก็ไม่รู้จักค่ะ” คนถูกถามส่ายหน้าแล้วชายที่เดินเขามาหาทั้งสองก็หยุดลง ตอนนี้เขายืนตัวสูงปริ๊ดอยู่ตรงหน้าเรมกับดิวซ์ส่วนสูงของเขาทำเอาแสงแดดที่เคยส่องมาถึงโดนบังซะหมดและเขาใส่ชุดพละทำให้แยกไม่ออกว่าอยู่คลาสไหน
“น...นายเป็นใครค่ะ?” เรมเอ่ยถามอีกฝ่ายอย่างยากลำบาก เพราะร่างสูงจ้องมองเรมอย่างเคืองๆ “ชั้น คาเตอร์ ตัวแทนทรีเดย์ของคลาสหนึ่งในปีที่แล้วและปีนี้”
“ล...แล้วไงอ่ะ?” เรมถามกลับเสียงค่อยอีกฝ่ายก็ตอกกลับมาเสียงดังลั่น “คลาสเจ็ดปีนี้จะต้องได้ที่โหล่แน่นอน!” ร่างสูงพูดจบแล้วเขาก็เดินจากไป
“น่ากลัวเนอะ...” ดิวซ์พูดขึ้นขณะที่ยืนอยู่เฉยๆมองดูการกระทำของชายร่างใหญ่ “มั้งค่ะ” เรมไหวไหล่ให้ดิวซ์ ก่อนที่จะเดินต่อไปเพื่อไปที่สนามกีฬาต่อไป
“เฮ้อ...ถึงสุซาคุสักที” ชั้นพูดขณะที่ชั้นกำลังลงจากเรือเหาะ “เหนื่อยหน่อยนะมือขวาของชั้น” ชั้นหันไปหาต้นเสียงที่เดินมาต้อนรับชั้น รองประธานนั่นเอง ในสายตาของผู้หญิงทั้งโรงเรียนประธานนักเรียนอาจจะเป็นผู้ชายที่ดีและสมบูรณ์พร้อมและเขาเป็นที่หมายปองของทุกคน แต่ชั้นก็ไม่ได้ชอบหรือเกลียดเขาหรอก ชั้นรำคาญพวกที่คอยตามเขามากกว่า “โทษทีนะ ชั้นไม่ใช่มือของใคร” ชั้นตอบปฏิเสธไปก่อนที่จะเดินผ่านไปโดยไม่สนใจคนที่ทักชั้น
“ดูยัยนี่พูดกับท่านประธานสิ”
“คนอะไร ไร้มารยาทชะมัด”
“นั่นสิ...สมกับเป็นพวกซีโร่เลย”
คนในสภาที่เดินตามประธานนักเรียนมาก็เริ่มซุบซิบกันให้ชั้นได้ยิน ประธานที่ยืนอยู่ก็ถอนหายใจกับคำซุบซิบที่ได้ยิน ตัวประธานจะว่าคนพวกนี้ไม่ได้เพราะพวกเธอเป็นลูกหลานของผู้บริหารชั้นสูงของสุซาคุแห่งนี้
อึดอัดฟ่ะ! ชั้นสบถในใจ ชั้นไม่ชอบพวกในสภานักเรียนเท่าไหร่นัก พวกเขาหยิ่งในศักดิ์ศรี ปากเอาแต่สั่งโน้นนี่ แต่มือไม่เคยกระดิกลงมือทำงานจริงๆสักครั้ง และพวกเขาไม่พอใจที่ชั้นมีสิทธิบางอย่างในสภาทั้งๆที่ชั้นเป็นคนนอก
ชั้นรีบเดินให้เร็วขึ้นชั้นอยากจะนอนพักที่ห้องเรียนสักพัก แล้วชั้นก็เดินมาถึงทางแยกก่อนถึงห้องเรียน
“ไง เซเว่นดูเธอเหนื่อยๆนะ” ชั้นหยุดเดินและหันไปด้านหลัง “มาเซอร์!” ชั้นทักอีกฝ่าย “ว่าไงเธอเครียดอะไรหรือเปล่า?” มาเซอร์จับแก้มชั้นก่อนที่จะโยกหัวชั้นเบาๆ “ไม่อยากอยู่ช่วยงานให้คนในสภานักเรียนอีกแล้วล่ะค่ะ” ชั้นพูดเสียงค่อยพร้อมกับก้มหน้าลง “โดนดูถูกมาอีกแล้วล่ะสิ” มาเซอร์พูดได้ตรงแป๊ะชั้นพยักหน้ารับกับคำพูดนั้น “แค่อดทนกับคำนินทาจากคนพวกนั้นได้ เธอก็มีค่ามากกว่าคนพวกนั้นเยอะเลยล่ะ” มาเซอร์พูดปลอบใจชั้น แล้วชั้นก็เห็นประธานนักเรียนเดินมา
“ที่จริงเธอไม่จำเป็นต้องไปช่วยนี่นา...มันเป็นงานอาสาเธอจะเลิกก็ได้นี่” ประธานพูดขึ้น “ไม่!” ชั้นเผลอตะโกนออกไป มาเซอร์กับประธานก็มองหน้ากัน พวกเขารู้เหตุผลที่ชั้นยังทนช่วยงานในสภานักเรียน แล้วทั้งสองก็ไหวไหล่ให้กัน
“งั้นก็ตามใจเราแล้วกันนะ” มาเซอร์โยกหัวชั้นก่อนที่จะเดินจากไป เหลือแค่ชั้นกับประธานนักเรียนเท่านั้น
“แล้วนายมาทำอะไรที่นี่? ธาร...” ชั้นถามประธานยืนมองชั้นอยู่ “ชั้นก็แค่มาหาดิวซ์” เพียงแค่คนตรงหน้าพูดถึงดิวซ์ชั้นก็จ้องอีกฝ่าย “ดิวซ์ไม่มีธุระอะไรกับนาย กลับไปเถอะ” “มีแน่จ้า งั้นชั้นบอกเธอแทนก็ได้” ประธานพูดพร้อมกับจับไหล่ชั้น
“บอกดิวซ์ว่าระวังตัวให้ดี...แล้วก็” พูดยังไม่จบประโยคประธานก็กดไหล่ชั้น “เธอก็รู้ใช่ไหมว่าคนในสภาส่วนใหญ่ไม่ชอบเธอ...หากดิวซ์หายไป เธอต้องลงแข่งทรีเดย์ซะ!”
“!!!”
“อุเรี๊ยกกกก!!!”
ป้อก!
“เสร็จกัน! บันท์(เดาะลูก)!!!”
เมื่อดิวซ์และเรมมาถึงพวกเพื่อนๆคลาสซีโร่จะลงซ้อมแข่งกับพวกคลาสอื่นๆและจัดทีมกันแบบผสมจนปนกันมั่วไปหมด บางคนก็ใช่ชุดพละเล่นแต่บางคนก็ใส่ชุดนักเรียนเล่น ส่วนคลาสซีโร่ใส่ชุดนักเรียนเล่นกันหมด...สงสัยขี้เกียจซักชุด (ส่วนสาวๆในคลาสซีโร่เปลี่ยนจากกระโปรงไปใส่กางเกงพละแทน) และล่าสุดในสนามทีมตรงข้ามกำลังสาวเท้าสุดชีวิตวิ่งไปที่เบสสอง
“เซฟๆ!”
กรรมการพูดขึ้น ไนน์ที่เป็นพิชเชอร์ถึงกับทิ้งถูงมือชี้นิ้วด่าคนที่อยู่ตำแหน่งเบส1ทันที “เฮ้ย! เทรย์อย่าเอาแต่เก็กหล่อสิวะ! แกปล่อยให้ฝ่ายโน้นวิ่งผ่านแกไปสามคนแล้วนะเว้ย! แถมเค้าบันท์มาเอ็งก็ไม่เก็บอีก!!” “ไม่ได้หรอกครับ...เพราะทุกคนกำลังชื่นชมในความงามของผม” คนโดนด่าไม่สะท้านแถมยังเก็กหล่อต่อไป สาวๆหลายต่อหลายคนที่อยู่ข้างสนามต่างกำลังกริ๊ดกร๊าดให้กับเทรย์
ใช่อยู่...ที่เทรย์ป๊อบในหมู่สาวๆน่ะมันก็ไม่เท่าไหร่ แต่ไอ้การที่มันแสดงท่าทีเก็กหล่อแบบนี้แล้วไม่ทำอะไรเลยมันก็เกินไป ไนน์มองไปก็เซ็งจิตเขาค่อยๆเดินไปที่ม้านั่งยาวที่ดิวซ์และเรมนั่งอยู่
“เอ้อ! มาได้ก็ดีช่วยไปเล่นแทนไอ้บ้านนั่นหน่อยสิ ไม้สามนะ” ไนน์ทักดิวซ์ คนถูกทักก็พยักหน้ารับทันที “ยัยขาว...เรมด้วยไปอยู่ช็อตสต๊อปที่ขาดอยู่” “ได้ค่ะ”เรมตอบรับทันที ไนน์ก็ยื่นไม้เบสบอลให้ “ถึงตาเราบุกคืนแล้ว หวดให้โดนนะ” เรมรับไม้มาพร้อมกับเดินไปที่ตำแหน่งตี
“โอเค! เริ่มได้!!” กรรมการหลังแคชเชอร์ตะโกน พีชเชอร์ของอีกฝ่ายทั้งท่าทันที
“ไงเรม...”
“อ้าว! อาเรนเป็นพีชเชอร์หรอ?”
“อย่างที่เห็น ขอสไตร๊คนะจ๊ะ”
ปึก!
“สไตร๊ค!!”
กรรมการตะโกนลั่น เรมเองยังถือไม้เอ๋ออยู่เลย “ไหวไหมเรม?” อาเรนพูดขึ้นพร้อมกับรับบอลและยิ้มให้เพื่อนเธอ คนถูกถามยิ้มน้อยๆก่อนจะตั้งท่าตี
“เริ่ม!!”
กรรมการะพูดให้สัญญาณอีกครั้งลูกบอลพุ่งตรงไปที่แคชเชอร์อย่างเร็ว แต่คนหวดไวกว่า ลูกบอลถูกไม้หวดเข้าจั๋งหนับเบนไปทางซ้ายที่เบสสาม ตำแหน่งเบสที่ซิงค์ยืนอยู่
“ขอโฮมอินล่ะนะ” เรมพูดก่อนที่จะทิ้งไม้แล้ววิ่งไปเหยียบเบสแรกอย่างเร็ว “แย่แล้ว ซิงค์ซัง ขว้างลูกไปที่เบส2เลย” อาเรนตะโกนลั่นพร้อมกับชี้นิ้วไปที่เบสสอง “รับแซ่บ!” ซิงค์สะบัดมือขว้างบอลตรงไปที่เบสสองอย่างเร็ว แต่ด้วยความแรงของลูกทำให้ถุงมือของคนที่ยืนอยู่ตำแหน่งเบสสองขาด แล้วลูกก็เลยไปที่เซ็นเตอร์ เซ็นเตอร์ถลาเข้ามาช้อนลูกก่อนที่จะโยนกลับไปที่เบสสองแต่ว่าเรมได้วิ่งเลยและตรงไปที่เบสสามซะแล้ว
“ลักกี้!” เอทค์ที่ดูอยู่ข้างสนามตะโกนลั่นอย่างสะใจ “แรงของซิงค์เหมาะกับพีชเชอร์มากกว่านายอีกอ่ะ” เคทมองเรมที่วิ่งตรงไปที่เบสสามแบบสายตาไม่กระพริบแม้ว่าปากจะบ่นใส่ไนน์ที่ยืนอยู่ข้างๆก็ตาม
“เซฟ! โฮมอิน!!” สิ้นเสียงกรรมการ ทีมฝั่งไนน์เฮลั่นทันที “เสร็จโก๋! 1แต้ม!!”
แล้วการซ้อมแข่งเบสบอลของพวกคลาสซีโร่และคลาสอื่นๆก็ยาวจนถึงเที่ยง...
“ฮ๊า! มันส์สุดๆไปเลยว้อย!” ไนน์พูดพร้อมกับยกขวดน้ำราดหัว ตอนนี้อยู่ในช่วงพักเที่ยงพวกไนน์เดินมาตั้งที่ปิ๊กนิคกินข้าวเที่ยงกันที่ข้างๆสนามกีฬา “ดิวซ์เฝ้าที่นะเดี๋ยวพวกเราไปซื้ออะไรมากินก่อน” ไซด์พูดขึ้น แล้วทุกคนก็เดินออกจากสนามกีฬาเพื่อจะไปโรงอาหาร เหลือแต่ดิวซ์กับเรม
“งั้นชั้นไปบ้างนะคะ” เรมพูดขึ้นและทำท่าจะลุกไปแต่ดิวซ์ใช้มือดึงให้อีกฝ่ายนั่งลงก่อน “ไม่ต้องหรอก นี่ค่ะ!” ดิวซ์ยื่นกล่องข้าวให้ “ของชั้นหรอค่ะ?” เรมชี้ไปที่กล่องข้าวก่อนที่จะชี้วกกลับมาหาตัวเอง “อื้อ! เซเว่นทำเผื่อเอาไว้น่ะ คงเห็นว่าเรมจังโดนวิ่งไล่แต่เช้า เลยทำมาให้แทนคำขอโทษล่ะมั้ง” ว่าแล้วดิวซ์ก็ดันกล่องข้าวให้เรมก่อนที่จะหยิบของตัวเองขึ้นมาบ้าง
“ทานกันเถอะค่ะ” คุณดิวซ์พูดขึ้น พร้อมกับเปิดกล่องข้าวออกมา “อื้อ” ชั้นรับคำและเปิดกล่องข้าวขึ้นมาบ้าง
ว้าว!
ตาชั้นเป็นประกายเลยล่ะค่ะ ข้าวปั้นรูปเสือ ไส้กรอกรูปปลาหมึก ไข่ม้วนที่ตัดออกมาเป็นรูปโจโคโบะ แล้วแปะด้วยแครอทชั้นเล็กๆเป็นปากกับตา ไหนจะเนื้อทอดที่ถูกทำออกเป็นรูปกระต่ายอีก รวมๆแล้วมันน่ารักมากเลย
“อร่อยนะคะ” คุณดิวซ์พูดชักชวนให้ชั้นรีบกินขณะที่เคี้ยวอาหารในปากจนแก้มตุ่ย
“อ่า...” ชั้นอึกอักที่จะรับคำ มันน่ารักอ่ะ!ไม่กล้ากินเลย... ชั้นได้แค่คิดสุดท้ายยังไงชั้นก็ต้องกินมันอยู่ดี
“...อร่อย” คุณดิวซ์หันมายิ้มน้อยๆให้ชั้น อ้ะ! ชั้นเผลอพูดอะไรออกไปเนี่ย “ดีแล้วล่ะ...” สิ้นเสียงชั้นก็รู้สึกว่ามีคนลูบหัวชั้นอยู่ แล้วคนๆนั้นก็ก้มหน้าลงมองชั้น “คุณเซเว่น” ชั้นทักอีกฝ่ายก็เดินไปนั่งลงข้างๆคุณดิวซ์พร้อมกับโบกมือให้
“ถ้าชอบชั้นก็ดีใจนะ...” “ไหงว่าจะกลับดึกไง?” คุณดิวซ์ถามคนข้างๆ “ก็บังเอิญทำภารกิจเสร็จเร็วน่ะ...เมื่อกี้ซ้อมอะไรกันหรอ” คุณเซเว่นลูบหัวคนข้างๆพร้อมกับเอ่ยปากถาม “เบสบอลจ้า นี่! อ้ามมมม” แล้วคุณดิวซ์ก็ตอบพร้อมกับใช้ส้อมจิ้มไส้กรอกรูปปลาหมึกป้อนให้คนที่นั่งข้างๆ คนข้างๆก็ยอมกินแต่โดยดี
“อื้อ...อร่อยดีนะ ดิวซ์ทำหรอ?” “บ้า! เซเว่นเอามาวางให้ชั้นเองนะ” ว่าแล้วคนโดนทักก็ทำหน้าบูดพร้อมกับตีไหล่อีกฝ่ายเบาๆ แล้วทั้งสองคนก็หัวเราะให้กันเบาๆ ตัวชั้นเองที่มองการกระทำของทั้งสองคนก็ได้แต่ทำหน้าเจื่อนๆแล้วนั่งกินเงียบๆต่อไป
“เมื่อกี้เห็นเอชอยู่ที่โรงยิมน่ะแข่งว่ายน้ำด้วยหรอ?” คุณเซเว่นทักถามขึ้นมาอีกรอบ “อื้อ! ลงคู่กับเทรย์น่ะ” คนข้างๆก็ตอบให้เสร็จสรรพแล้วคุณเซเว่นก็ส่งเสียงเบาๆว่า โห้! ออกมาในลำคอ
“จริงสิ! โทกิมิยะ” ชั้นแอบสะดุ้งเล็กน้อยทันทีที่คุณเซเว่นเปลี่ยนคู่สนทนามาเป็นชั้นแทน “ค...ค่ะ” ชั้นตอบรับ “เธออยู่ที่ห้อง013ใช่หรือเปล่า?” สิ้นคำถามชั้นก็พยักหน้ารับ “ถูกซะด้วย...อ.เอมินะ เขาฝากมาบอกน่ะ” อ.เอมินะอย่างนั้นหรอคงเป็นผู้หญิงคนนั้นแน่เลย...
“เรื่องอะไรหรอค่ะ?” ชั้นแกล้งถามไปอย่างงั้นแหละ ที่จริงชั้นน่ะจำสิ่งที่เห็นเมื่อคืนได้ทั้งหมดอยู่แล้ว มันติดตาชั้นซะขนาดนั้น...
“ไม่รู้สิเค้าฝากมาแค่ว่า ‘ที่เธอเห็นน่ะ มันเป็นเรื่องเข้าใจผิด’ แค่นั้นแหละ...” คุณเซเว่นพูดจบเธอก็หยิบแยมโรลขึ้นมากิน ชั้นที่ได้ยินข้อความก็ทำหน้าเจื่อนอีกรอบ
เห็นกันชัดๆซะขนาดนั้น ยังเป็นเรื่องเข้าใจผิดอยู่อีกเรอะ!!
“ว่าแต่โทกิมิยะ ปีที่แล้วเธอลงทรีเดย์ใช่ไหม?” คุณเซเว่นก็ถามชั้นอีกครั้งคราวนี้น้ำเสียงออกจะจริงจังมากกว่าปกติจนชั้นต้องรีบกลืนของที่เคี้ยวอยู่และตอบกลับไปอย่างเร็ว “ช...ใช่ค่ะ”
“ช่วยเล่าให้ฟังหน่อยได้ไหม? แค่รวมๆก็พอ” ชั้นรู้สึกได้ว่าคุณเซเว่นกำลังกังวลอะไรอยู่แน่ๆชั้นเลยตอบกลับไปโดยพยายามไม่สงสัยอะไรทั้งนั้น
“ตั้งแต่จุดสตาร์ท จะเจอกับดักเวทย์ไฟก่อน ต่อมาอีกสักพักก็เจอฝูงโจโคโบะแล้วต้องวิ่งปะทะออกไปโดยห้ามโดนตัวโจโคโบะเกินสามตรั้ง จากนั้นก็จะเปิดอิสระให้ผู้แข่งหาทางไปเช็คพอยท์ในเมืองหลักในเบียกโค เก็นบุ แล้วก็ โซริว ค่ะ คือมันให้วนรอบเป็นวงกลมแล้วกลับมาที่โรงเรียนค่ะ” ชั้นเล่าสิ่งที่อีกฝ่ายอยากรู้ให้ฟังจนหมด คุณเซเว่นเปิดขวดน้ำออกมาดื่ม
“แล้วระหว่างทางโทกิมิยะเจออะไรบ้างไหม” ชั้นส่ายหน้า “ชั้นโชคดีน่ะค่ะ ชั้นใช้วิธีตามอ.กิลก้าแมชไป เวลาเกิดการปะทะกับคนอื่นหรือมอนเตอร์ชั้นก็หลบเอาตัวรอดอย่างเดียวน่ะค่ะ” ชั้นตอบพลางเกาหัวแก้เขิน มันน่าอายอยู่นะ...การที่เล่าเรื่องแบบนี้ออกไปซึ่งมันไม่ได้น่าชื่นชมเลยสักนิด “น่าสนุกจังเลย” คุณดิวซ์พูดขึ้น “งั้นหรอ...” คุณเซเว่นก็เสริมทับ แต่ชั้นกับรู้สึกเหมือนว่าจะเกิดเรื่องไม่ดีเกี่ยวกับการแข่งวิ่งทรีเดย์ของปีนี้ซะแล้วสิ
“โทกิมิยะ” คุณเซเว่นถือกระดาษที่จดรายชื่อที่คุณดิวซ์จดเอาไว้แล้วเรียกชั้นอีกรอบคราวนี้ชั้นทานข้าวกลางวันเสร็จเรียบร้อยแล้วล่ะค่ะ
“ค่ะ?” ชั้นขานรับพร้อมกับมือที่กำลังหยิบแยมโรลขึ้นมากินตบท้าย “พรุ่งนี้เริ่มซ้อมทรีเดย์กันไหม?” ชั้นเผลอส่งเสียงร้องในลำคอว่า หื้อ?! ออกไป คือชั้นเพิ่งจะคุยกับคุณเซเว่นจริงจังก็เมื่อกี้นี่เอง พอเธอเอ่ยปากชวนชั้นแบบนี้มันก็ดีใจนะแต่รู้สึกแปลกๆแฮะ “ได้ค่ะ” ชั้นพูดตอบทั้งๆที่ปากยังเคี้ยวแยมโรลไม่หยุด
“คลาสซีโร่ ลงซ้อมเบสบอลต่อไหม?! คนขาดคนนึง!!” เสียงในสนามตะโกนขึ้นมา ชั้นก็มองไปนิ่งๆเพราะเพิ่งจะกินข้าวเสร็จล่ะมั้งเลยไม่อยากลุก
“ขอตัวไปยืดเส้นล่ะ” แล้วคุณเซเว่นก็ลุกขึ้น “คุณเซเว่นคะ” ชั้นเรียกเธอให้หยุดก่อนที่เธอจะไปที่สนาม
“ขอบคุณสำหรับมื้อเที่ยงนะคะ”
“อา...”
“ถามจริงนายโกรธอะไรชั้นเนี่ย!”
“ไม่มีอะไรสักหน่อย...”
ไนน์ที่แยกออกมาจากกลุ่มที่จะไปซื้อข้าวเที่ยง เพราะเขาเจอคิงที่โกรธเขาอยู่ก่อนหน้าอย่างไม่มีสาเหตุและตอนนี้ไนน์กำลังตามง้อพระราชาคนนี้อยู่
“เดี๋ยวสิเว้ย!” ไนน์พูดขึ้นพร้อมกับจับแขนคิงเอาไว้ “ปล่อย...” คนถูกจับเอาไว้พูดเสียงเรียบ “ไม่ นายต้องตามชั้นมา” พูดจบไนน์ก็ลากเพื่อนตัวดีมุ่งตรงไปด้านหน้าทันที คิงเองก็ไม่ได้พูดอะไรและยอมตามไปแต่โดยดี เขาคงอยากรู้ล่ะมั้งว่าอีกฝ่ายจะพาไปไหน...
“นายพาชั้นมาที่หอดูดาวตอนกลางวันทำไม?” คิงถามคนพาเขามา เพราะตอนนี้เขากำลังยืนอยู่กลางหอดูดาวซึ่งอยู่ตรงข้ามกับหอพักซีโร่ และเขาอยู่ในมุมที่ดีที่สุดที่สามารถเห็นทุกอย่างรอบๆได้แม้กระทั่งเก้าอี้ชั่นล่างๆที่มีคนนั่งอยู่ประปราย แล้วข้างในนี้ก็มืดไปหมดเพราะยังไม่ถึงเวลาเปิดท้องฟ้าจำลอง จะมีก็แค่แสงสว่างจากแท่นที่ตั้งอะไรสักอย่างที่อยู่กลางหอดูดาวเท่านั้นที่ยังทำให้คนที่อยู่ด้านในพอจะมองเห็นอยู่บ้าง
“อ่ะนี่!” ไนน์ยื่นกล่องกระดาษหนาๆสีทึบๆให้คิง “อะไร?” คิงถามเสียงเรียบก่อนที่จะเปิดมันออกมา
“ขนมหรอ?” คนเปิดกล่องถาม อีกฝ่ายพยักหน้ารัวๆ คิงมองขนมนั่นในกล่องแยมโรลนั่นเอง...เขามองมันอีกครั้งอย่างไม่น่าไว้ใจเท่าไหร่ “กินดิ๊!” ไนน์พูดด้วยน้ำเสียงแบบเด็กๆพร้อมกับมองหน้าอีกฝ่าย “นาย...” คิงหยิบขนมขึ้นมา เขาพยายามจะถามอะไรสักอย่างให้มันชัวร์แต่พอหันไป ดูหน้าอีกฝ่ายสิ...จ้องมองเขาเหมือนกับบอกว่า ‘รีบกินสักที!’ “จะให้กินสินะ” คิงพูดพร้อมทำหน้าเจื่อนๆ อีกฝ่ายที่จ้องอยู่ก็พยักหน้าอีกรอบ
งับ...
“อร่อยไหม?” ไนน์ถามคิงทันควัน คิงก็มองหน้าอีกฝ่าย...เขายังไม่ได้เคี้ยวเลยเขาแค่กัดเท่านั้นเอง “อร่อยป่ะ?” ไนน์ถามอีกรอบคิงที่เริ่มรำคาญก็ตอบปัดๆไป
“เค็ม...” พอคิงตอบโกหกกลับไป ไนน์ก็คอตกทันที “แล้วที่ให้ชั้นกินนี่มีอะไรหรอ?” คิงถามขณะที่ยังเคี้ยวขนมอยู่เต็มปาก “ก...ก็ชั้นไม่รู้ว่านายโกรธอะไรนี่”คนถูกถามก้มหน้างุดๆตอบเสียงค่อย คิงก็เลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย “เลยทำมาให้ชั้นสินะ” คิงถามอีกครั้ง คนก้มหน้างุดก็ส่งเสียงในลำคอออกมา “อื้อ...”
คิงยิ้มออกมาน้อยก่อนที่จะโยกหัวไนน์ไปมาเบาๆ “ชั้นไม่ได้โกรธอะไรนายสักหน่อย” คิงพูดจบไนน์ก็เงยหน้ามองอีกฝ่ายทันที “จริงอ่ะ!” “เอ้อ!...ชั้นไม่ได้โกรธนายเลย” คิงพูดเสียงสูงก่อนที่จะขยี้หัวคนตรงข้าม
“ขอบใจนะ...ไนน์” คิงพูดพร้อมกับยิ้มน้อยๆที่มุมปาก ซึ่งเป็นจังหวะเดียวกับเวลาเปิดท้องฟ้าจำลองพอดี “อ่ะ...อื้อ!” ไนน์ตอบรับด้วยน้ำเสียงที่ติดขัด แถมยังหน้าแดงเล็กน้อยอีกต่างหาก
“เป็นอะไรไปไม่สบายหรือไง หน้าแดงเชียว” คิงที่สังเกตุเห็นก็ทักขึ้นมา “ป...เปล่าสักหน่อย เอามานี่!” คนถูกทักก็สะดุ้งเล็กน้อยก่อนที่จะแย่งของชิ้นสุดท้ายในกล่องขึ้นมากิน
“เฮ้ย! แกเอามาให้ชั้นไม่ใช่หรือไง?!” คิงแหวใส่ไนน์ที่แย่งของกินชิ้นสุดท้ายไป “ไม่สนเฟร้ย! แล้วมันก็อร่อยด้วยไม่เห็นเค็มตรงไหนเลย!” ไนน์กัดแยมโรลไปคำหนึ่งก่อนที่จะพูดออกมาดังลั่น “เออ...โกหกเว้ย! เอาคืนมา!!” คิงยอมรับก่อนที่จะใช้มือข้างถนัดจับข้อมือขวาของไนน์ที่ถือแยมโรลเพื่อไม่ให้คนตรงข้ามกินของที่อยู่ในมือ “ไม่ให้!” ไนน์ตะโกนลั่น แล้วศึกชิงขนมก็เริ่มขึ้น ท่ามกลางบรรยากาศเย็นสบายในหอดูดาวแห่งนี้
ความคิดเห็น