คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : ชั่วโมงเรียนที่ 3 : เพื่อนข้างห้องกับความจริงของงานกีฬาปีที่แล้ว
“...ขอบใจมากนะที่พาควีนมาส่ง” หญิงสาวร่างสูงที่เป็นรูมเมทของคุณควีนกล่าวขอบคุณชั้น หลังจากที่ชั้นแบกคุณควีนที่สลบไปมาส่งถึงห้อง ที่จริงชั้นก็ไม่รู้หรอกค่ะว่าคุณควีนอยู่ห้องไหนแต่ชั้นบังเอิญเจอโมกุรินเข้าชั้นก็เลยถามเรื่องห้องพักของคุณควีนก่อนที่จะเดินแบกเธอมาส่ง
“ไม่เป็นไรค่ะ” ชั้นตอบกลับและส่งคุณควีนให้กับอีกฝ่าย “งั้นชั้นขอตัวไปขนของขึ้นมาก่อนนะค่ะ” ชั้นพูดก่อนที่จะเดินจากไป “ชั้นไปช่วยเธอดีกว่านะ ถือว่าตอบแทนที่เธอพายัยแว่นนี่มาส่งแล้วกัน”
“ขอบคุณค่ะ คุณ...” ชั้นพูดขอบคุณอีกฝ่ายและทิ้งปลายประโยคไว้เป็นแกมถามชื่อของอีกฝ่าย “ชั้น ไซด์” “ค่ะ...ขอบคุณมากเลยนะคะคุณไซด์ ชั้นเรม โทกิมิยะนะคะ” ชั้นพูดซ้ำอีกรอบพร้อมกับแนะนำตัว คุณไซด์พยักหน้าเล็กน้อยเป็นเชิงรับรู้
แล้วคุณไซด์ก็ช่วยชั้นขนของขึ้นไปวางไว้ในห้องพักใหม่ของชั้น จนของทั้งหมดอยู่ในห้องของชั้นเป็นที่เรียบร้อยแล้วล่ะค่ะ ชั้นโค้งขอบคุณ คุณไซด์อีกครั้ง “รู้สึกว่าแม่บ้านจะมาทำความสะอาดเอาไว้ให้แล้วล่ะ จริงสิ!...หน้าต่างห้องเธอปุ่มล็อคมันไม่ค่อยดีนะ ยังไงจะเปิด ปิดก็ระวังๆหน่อยก็ดี” เธอพูดก่อนที่จะเดินเข้าห้องไป พอชั้นชะโงกไปมันก็ทำให้ชั้นรู้ว่า ชั้นกับพวกเขาอยู่ห้องติดกันนี่เอง (ชั้นอยู่ห้อง013ส่วนพวกคุณไซด์อยู่012ค่ะ)
“กองเอาไว้ตรงนี้ก่อนแล้วกัน เอาล่ะ! เรียบร้อย” เมื่อเข้ามาในห้องชั้นก็ค่อยๆย้ายกระเป๋าและกล่องสัมพาระที่กองอยู่ตรงหน้าประตูทางเข้าออกห้องมาไว้ด้านใน “เฮ้อ...พรุ่งนี้ต้องใส่รองเท้าผ้าใบไปแทนสินะ” ชั้นมองไปที่ชั้นวางรองเท้า ที่มีรองเท้าหนังคู่โปรดของชั้นวางอยู่ แม้ว่ามันจะจมกาวลาเท็กซ์จนใส่ไม่ได้แต่ชั้นก็ต้องใส่จนมาถึงที่นี่อย่างช่วยไม่ได้ แล้วที่สำคัญชั้นเพิ่งจะนึกขึ้นได้
ตั้งแต่เช้าจนเย็นชั้นเดินไปไหนมาไหนด้วยสภาพที่ตัวเองยังขาวไปด้วยแป้งได้ยังไงเนี่ย...น่าอายมาก! ชั้นคิดในใจก่อนที่จะเอามือมาปิดหน้าอย่างปลงตก
“เฮ้อ!...ช่างมันเถอะ” ชั้นเลิกคิดถึงมันและได้เวลาไปล้างตัวและเข้านอนสักที!
“อืม...อย่างคิงมันชอบกินอะไรวะ?!” ในห้องอาหารยังมีไนน์ที่ยังนั่งอยู่ที่โต๊ะและเขากำลังหาขนมสักชนิดพื่อทำไปให้คิง เพื่อที่คิงจะได้เลิกโกรธเขาสักที ทั้งๆที่ไม่รู้ว่าคิงโกรธอะไรตัวเองก็เถอะ
“ไงไนน์ ยังไม่นอนหรอ?!” เสียงทะเล้นๆทักทายไนน์ แจ็คนั่นเอง “ยังอ่ะ...ว่าแต่แกไปไหนมาฟร้ะ?” “อ๋อ! วันนี้ชั้นไปช่วยพวกชมรมกีฬาเตรียมงานน่ะ ใกล้จะถึงงานกีฬาแล้วนี่...!! ไอ้นี่น่ากินดีนะ!” แจ็คตอบแกมบ่นไปสักพักแจ็คก็ไปสะดุดเห็นรูปในนิตยสารของหวานที่เปิดอยู่และชี้ให้ไนน์ดู
“แยมโรล สตอเบอรี่” ไนน์พูดขึ้น “เห...น่ากินจังแฮะ นายคิดว่าไง?”
แจ็คลองถาม ไนน์ก็นั่งนิ่งไปสักพักก่อนที่จะลุกขึ้นเก็บนิตยสารและหนังสือที่เกี่ยวกับของหวานบนโต๊ะไปเก็บที่ แล้ววิ่งมาตบไหล่แจ็ค “ขอบใจมากเพื่อน” พูดจบไนน์ก็เดินจากไปด้วยท่าทางที่อารมณ์ดีสุดๆ “ยินดีเสมอจ้า!” แจ็คพูดไล่หลังไปด้วยน้ำเสียงทะเล้นๆตามสไตล์ของเขา แต่ในใจกลับคิดว่า อะไรของมันอ่ะ...
“อื้อ...สบายตัวขึ้นเยอะเลย” ชั้นพูดพร้อมกับบิดขี้เกียจเล็กน้อยก่อนที่จะนั่งลงบนเตียง แล้วมองไปรอบๆห้อง มันเป็นห้องเดี่ยวเล็กๆสีขาวโพลนไม่ใหญ่มากแถมมีหน้าต่างแค่บานเดียว ในห้องมีแค่เตียงนอน โต๊ะทำงาน กับตู้เสื้อผ้าแค่สามอย่างเท่านั้นเอง แต่ที่ดีไปกว่านั้นก็คือห้องน้ำเล็กๆในห้อง เพื่อนชั้นที่หอเก่ามักจะพูดถึงเรื่องนี้เสมอ ถ้าทุคนรู้เรื่องนี้คงอิจฉาชั้นกันยกใหญ่แน่เลย
“ถึงวันนี้มันจะดูแย่ไปสักหน่อย แต่วันพรุ่งนี้ต้องมีอะไรดีๆแน่นอน” ชั้นพูดกับตัวเองก่อนที่จะทื้งตัวลงนอนบนเตียง “พรุ่งนี้หวังว่าจะไม่โดนคุณควีนตบอีกนะ” ชั้นพูดขึ้นมาลอยๆพร้อมกับจับแก้มตัวเองเบาๆ “เมื่อไหร่มันจะหายเจ็บสักทีนะ” ชั้นบ่นอีกรอบก่อนที่จะนอนหลับไป
.
.
.
.
.
.
“อึก...อื้อ”
“ถ้าไม่ชอบก็ร้องออกมาสิจ๊ะ”
.
.
.
.
.
“อะ...เอามันไปห่างๆได้ไหม อ่ะ...อ๊า!”
“คิกๆ เป็นไปไม่ได้หรอก เซ็ตจัง ชั้นกำลังสนุกอยู่เลย”
.
.
.
.
“อื้อ...อย่านะ!”
“หึ หึ หึ หายใจถี่แบบนี้ชอบล่ะสิ!”
.
.
.
“ชะ...ชั้นเป็นลูซินะ! อ๊า!”
“ลูซิอะไรจ๊ะ? ตรงหน้าชั้นเห็นแต่ลูกแมวตัวน้อยที่กำลังอ่อนแรงเท่านั้นแหละ”
.
.
“ข...ขอร้อง หยุดเถอะ”
“ไม่ได้หรอก ก็สีหน้าของเซ็ตจังไม่ได้บอกแบบนั้นเลยนะ”
.
.
.
.
.
นอนไม่หลับว้อย!!
ชั้นต้องตื่นขึ้นเมื่อเสียงแปลกๆมันดังขึ้นมาจากห้องข้างๆ จนชั้นนอนไม่หลับ และตอนนี้ชั้นกำลังฉุนขาดอย่างที่สุด ขอนอนสงบๆหน่อยไม่ได้หรือไงกัน?!
ท้ายที่สุดชั้นต้องจำใจลุกจากที่นอนและเดินไปห้อง014ที่อยู่ติดกับห้องของชั้นและเป็นต้นเสียงทั้งหมด ถึงชั้นจะเข้ามาใหม่แต่มารบกวนชั้นตอนนอน แบบนี้ ชั้นก็ขอไม่เกรงใจล่ะ!!
ตึง!
ชั้นเปิดประตู(ที่ไม่ได้ล็อค)จนประตูกระแทกกับกำแพงจนกิดเสียงดังลั่น แต่ยังไม่ทันจะได้พูดอะไร สายตาของชั้นก็จ้องไปที่เจ้าของห้องทั้งสองคน ทุกอย่างที่ชั้นเตรียมเอาไว้เพื่อมาต่อว่าต้องถูกกลืนไปพร้อมกับน้ำลายดัง เอื้อก! ก็ภาพที่ชั้นเห็นน่ะสิ...
เป็นผู้หญิงหน้าตาดีสองคนกำลังคร่อมกันอยู่บนพื้น!
ยังไม่จบแค่นั้น...ผู้หญิงผมยาวสีน้ำตาลที่อยู่ด้านบน มือข้างหนึ่งถืออะไรสักอย่างเขียวๆเอาไว้ ส่วนมืออีกข้างกำลังจับข้อมือทั้งสองของคนที่อยู่ข้างล่างและกดไว้กับเตียงแบบไม่มีทางให้อีกฝ่ายขัดขืน แถมยังใช้ขาข้างที่ถนัดวางชิดกับขาอ่อนของอีกฝ่าย
ส่วนคนข้างล่าง...ผมสีส้มทองที่ดูเหมือนจะถูกรวบขึ้นสูงถูกปล่อยลงมาบางส่วน สีหน้าแดงระเรื่อและหายใจรัวเร็วเพื่อให้ออกซิเจนเข้าปอดให้ได้มากที่สุด เสื้อเชิ้ตสีครีมตัวใหญ่ถูกปลดกระดุมเม็ดบนไปแล้วสองเม็ด แถมเหงื่อที่ไหลนั้นออกมามากจนเสื้อเชิ้ตที่ใส่อยู่เปียกชุ่มไปหมด
คนที่อยู่ด้านบนหันมาทางชั้นทันที สีหน้าของเธอบ่งบอกได้ชัดเจนว่าเธอกำลังสนุกอยู่แม้ว่าจะมีเหงื่อออกมาเล็กน้อยและหายใจเร็วกว่าปกติก็ตาม
“ขอโทษที่มารบกวนค่ะ” ชั้นพูดเบาๆก่อนที่จะค่อยๆปิดประตู แล้วเดินกลับเข้าห้องและนอนทันที โดยไม่สนใจเสียงเคาะประตูที่กำลังเคาะเรียกชั้นอย่างบ้าคลั่งอยู่ด้านนอก
ถึงจะบอกว่านอนหลับไป แต่จริงๆแล้วชั้นนอนไม่หลับทั้งคืนเลยล่ะค่ะ วันนี้ชั้นค่อยๆเดินออกมาจากหอเพื่อไปที่ห้องเรียน สภาพชั้นวันนี้แทบจะไม่ใช่ตัวชั้นเลยล่ะ ขอบตาที่คล้ำเป็นหมีแพนด้า ทรงผมที่ถูกน้ำและลูบลงเพื่อไม่ให้ผมชี้ฟูไม่เป็นทรง เสื้อสีดำก็ใส่คลุมตัวเอาไว้เฉยๆ เสื้อเชิ้ตที่ปกติจะต้องใส่สีขาวมาแต่วันนี้กลับหยิบผิดได้สีฟ้ามาแถมยังเป็นแขนสั้นด้วย ผ้าคลุมสีแดงชั้นก็ไม่ได้เอามา...ถุงเท้ากับรองเท้าที่ปกติจะเป็นถุงเท้ายาวสีดำกับรองเท้าหนังคู่โปรด ถูกเปลี่ยนเป็นถุงเท้าสีขาวพับขอบลงมาถึงข้อเท้ากับรองเท้าผ้าใบสีชมพูเข้ม
“เรม!”
“เฮ้! เรมจัง!”
ชั้นหันไปหาต้นเสียง เป็นเพื่อนๆของชั้นสมัยที่ยังไม่ได้ย้ายมาอยู่คลาสซีโร่นั่นเอง ชั้นโบกมือให้แล้วพวกเธอก็เดินตรงมาหาชั้นทันที
“ดีค่า...อาเรน แพนทาย” ชั้นทักเพื่อนเก่าด้วยน้ำเสียงเนื่อยๆ “เกิดอะไรขึ้นกับเธอกันล่ะเนี่ย...” เพื่อนชั้นที่ชื่อแพนทายทักชั้น แน่ล่ะสภาพชั้นตอนนี้ไม่เหมือนคนปกติสักเท่าไหร่ “แค่นอนไม่พอเท่านั้นแหละค่ะ” ชั้นตอบคำถามอีกรอบก่อนที่จะขยี้ตาเพื่อให้มองเห็นคู่สนทนาชัดขึ้น “คลาสซีโร่เรียนหนักมากจนเรมไม่ได้นอนเลยหรอ?” อาเรนเพื่อนของชั้นอีกคนทักขึ้นบ้าง ชั้นก็ส่ายหน้าแทนคำตอบ
“ดูเธอยังไม่ค่อยตื่นนะ งั้นพวกเราไปส่งเธอที่ห้องแล้วกัน” อาเรนเสนอ “ไม่ต้องหรอกค่ะ เดี๋ยวพวกเธอก็เข้าเรียนสายกันพอดี” ชั้นรีบปฏิเสธ แต่ดูเหมือนทั้งสองจะไม่ได้ฟังชั้นเลย พวกเธอจับแขนชั้นคนละข้างก่อนที่จะก้าวเดินไปอย่างช้าๆ “ไม่เป็นไรหรอกช่วงนี้ใกล้งานกีฬาแล้ว โดดเรียนนิดหน่อยคงไม่เป็นไรหรอก” แพนทายพูดขึ้นอาเรนก็พยักหน้าหงึกๆเชิงเห็นด้วย
“ว่าแต่ปีนี้เรมจัง จะลงแข่งวิ่งสามวัน(ทรีเดย์)ไหมจ๊ะ?” อาเรนถามชั้น ชั้นเงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้าแต่ยังไม่ได้ตอบอะไร “ว่าไงล่ะ? ปีที่แล้วเธอทำให้คลาสเราได้ที่2เชียวนะ ว่าแล้วก็ยังเลิกคิดถึงรางวัลที่ได้มาไม่ได้เลย” แพนทายพูดขึ้นอาเรนก็พยักหน้าเชิงเห็นด้วย ชั้นถึงกับเผลอร้องออกมาว่า ‘ง่ะ!’
ไอ้รางวัลเมื่อปีที่แล้วที่สองคนนี้พูดถึง คือการให้คลาสที่ได้ที่1และ2 ขออะไรก็ได้คลาสล่ะสองข้อ แต่เนื่องจากว่า ทีมที่ได้ที่1ตอนนั้นเป็นทีมของพวกอาจารย์ พวกคลาส(เก่า)ชั้นเลยได้โบนัสขอได้สี่ข้อรวด แต่คำข้อที่เพื่อนๆชั้นแต่ล่ะข้อนี่ ชั้นเองก็ไม่รู้หรอกนะคะ...เพราะมาถึงเส้นชัยชั้นก็หลับไปไม่รู้เรื่องเลยน่ะค่ะ
“ชั้นชอบมากเลยล่ะตอนที่ท่านเทรย์กับคุณเอชใส่ชุดสาวใช้น่ะ โมเอะมากค่า”
“ใช่ๆๆ ไหนจะท่านเซเว่นกับประธานนักเรียนที่แสดงบทขอแต่งงานกลางเวทีอีก”
“แล้วก็ให้คุณควีนที่อยู่คลาสซีโร่ใส่ชุดหนังแล้วถือแส้นั่นน่ะ...”
“โอ๊ย! อันนั้นสะใจจริงๆแหละ แต่ที่เด็ดสุดคือพวกเราใช้คำขอสุดท้าย ให้คุณควีนแสดงบทราชินีกับเพื่อนๆผู้ชายในคลาสซีโร่ทั้งๆที่ใส่ชุดแบบนั้นอ่ะ...แค่นึกถึงก็มันส์แล้ว”
พอชั้นฟังเพื่อนทั้งสองคนเล่าเรื่องคำขอ ชั้นรีบก้มหน้ามองเพื่อนที่เดินมากับชั้นทั้งสองคนทันที ทำไมมันเกี่ยวกับคลาสซีโร่ทุกคำขอเลยล่ะเนี่ย? ชั้นคิดในใจ “จริงหรอ?” ชั้นลองถามดูเพื่อให้แน่ใจ
“จริงสิ! จะโกหกทำไมล่ะ แล้วที่สำคัญนะหลังจากจบงานกีฬา พวกคลาสซีโร่ถามหาคนที่แข่งแล้วได้ที่2อย่างบ้าคลั่งเลยล่ะ” แพนทายพูดจบ ชั้นก็จุกจนพูดไม่ออก รู้สึกมันเย็นๆแล้วเหงื่อก็ซึมออกมาด้วย “เป็นอะไรไปเงียบๆ...ไม่ต้องคิดมากเพื่อน ตอนนั้นพวกเขาตามหาเธอไงเรม” อาเรนพูดเฉลยแล้วเธอก็จิ้มแก้มชั้น “ไม่ได้จะพูดขู่หรอกนะเรม...แต่ถ้าพวกเขารู้ว่าคนๆนั้นคือเธอล่ะ?” เพื่อนทั้งสองของชั้นพูดพร้อมกันซะเสียงดังลั่นเชียว
“ชู่ว์...เบาๆสิ ถ้าเกิดได้ยินเข้าจริงๆล่ะ” ชั้นรีบเอามือปิดปากเพื่อน(เก่า)ตัวดีทั้งสองพร้อมกับพูดเสียงค่อย ทุกคนในคลาสซีโร่ดูน่ากลัวมากในสายตาชั้น ถ้าหากพวกเขารู้เรื่องนี้ ชั้นต้องโดนฆ่าตายแน่!
“ได้ยินอะไรหรอเมี้ยว!”
“กริ๊ดดดดดด!!!!”
เสียงเล็กดังขึ้น พอพวกชั้นหันไปด้านหลังเห็นคุณเคทก็ถึงกับกริ๊ดลั่น และใส่เกียร์วิ่งหนี แต่ชั้นโดนคุณเคทจับตัวไว้ได้ซะก่อน
“อ๊า! อย่าทิ้งชั้นไว้คนเดียววววว”
ชั้นรีบตะโกนขอความช่วยเหลือแต่สายไปแล้วล่ะค่ะ เพื่อนชั้นหายไปจากสายตาซะแล้ว
“มีความลับสินะ...แบบนี้ได้คุยกันยาวแน่เมี้ยว!”และแล้วชั้นก็โดนคุณเคทลากไป คราวนี้ชั้นจะโดนอะไรอีกล่ะเนี่ย?!
“เมื่อกี้คุยอะไรกันหรอเมี้ยว?” คุณเคทเริ่มสอบปากคำชั้นหลังจากที่เธอพาชั้นมาที่ห้องเรียนของคลาสซีโร่ ที่ตอนนี้ไม่มีใครอยู่เลย “ไม่มีอะไรหรอกค่ะ...ว่าแต่ว่า ทุกคนหายไปไหนกันหมดล่ะค่ะ” ชั้นปฏิเสธและรีบเปลี่ยนเรื่องทันที
“ไม่ต้องมาเปลี่ยนเรื่องเลยเมี้ยว! บอกมาซะดีๆ” คุณเคทไม่หลงกลชั้นเลยแถมยังต้อนชั้นจนตัวชั้นติดมุมห้องเรียนซะแล้วล่ะค่ะ ทำยังไงดีล่ะเนี่ย?!! “เอ่อ...” “บอกมาซะดีๆเมี้ยว!” คุณเคทเค้นคำตอบจากชั้นหนักขึ้น ชั้นเองก็ได้แต่อ้ำอึ้งเพราะไม่อยากจะพูดออกไปให้เป็นภัยแก่ตัวสักเท่าไหร่
“ทำอะไรกันหรอ?” เสียงใสๆดังขึ้นมาจากประตู คุณเคทหันไปหาต้นเสีย จังหวะนี้แหละ! ชั้นพูดกับตัวเองในใจก่อนที่จะผลักคุณเคทแล้ววิ่งไปที่ทางออก
“อ๋า! ซิงค์ จับเด็กใหม่ไว้เมี้ยว!” คุณเคทตะโกนลั่น แต่ดูท่าคุณซิงค์จะยังงงๆอยู่ ชั้นอาศัยจังหวะก้มตัวลงต่ำเรี่ยพื้นและพุ่งผ่านประตูและวิ่งออกมาจากตึกเรียนทันที
“เค้าไปแล้วอ่ะ” ซิงค์พูดพร้อมกับเอียงคอน่ารัก ด้วยความช้าของซิงค์เคทถึงกับเอามือตบหน้าผากตัวเองก่อนที่จะลากซิงค์วิ่งออกไปไล่ล่าคนที่หนีไป
ปิ๊ปๆ...คุโบะ!
“มีอะไร?” ไนน์ที่กำลังทำแยมโรลสตอเบอรี่อยู่ที่หอพักกับเซเว่น ถามคนที่ติดต่อมาด้วยอารมณ์ไม่ค่อยดีนัก แน่นอน...เคทไม่ได้ติดต่อไนน์คนเดียวเธอประชุมสัญญาณทั้งหมดที่ติดต่อได้
“ดูเหมือนเด็กใหม่จะรู้เรื่องบางอย่างของงานกีฬาปีที่แล้วล่ะเมี้ยว!” ทุกคนที่ได้ยินถึงกับหยุดการกระทำปัจจุบันของตัวเองทันที “เรื่องจริงหรือเปล่าคะ?!!” เสียงควีนตอบกลับมารู้สึกได้เลยว่าเธอออกจะจริงจังกับเรื่องนี้เป็นพิเศษ “จริงเมี้ยว! ตอนนี้ช่วยกับจับหน่อย หายไปไหนแล้วก็ไม่รู้”
“รับทราบ!!” เคทพูดจบทุกคนตอบรับทันที เว้นแต่คิงกับเซเว่นที่ไม่ได้พูดอะไรออกไป และพวกเขาก็ไม่คิดจะออกไปตามหาหรือไล่จับใครด้วย
“ไนน์! ขนมนี่ล่ะ?” เซเว่นถามคนที่กำลังจะออกไปหลังจากได้รับสัญญาณ “เธอทำให้เสร็จเดี๋ยวชั้นมาเอา!!” ไนน์ตะโกนลั่นก่อนที่เขาจะออกไปทั้งๆที่ยังใส่ผ้ากันเปื้อนสีเหลืองส้มลายโจโคโบะออกไปด้วย “...ทำส่วนของดิวซ์ด้วยดีกว่า” พูดจบเซเว่นก็ลงมือทำขนมต่อทันที
“ไร้สาระชะมัด” คิงที่อยู่บนระเบียงพักผ่อนก็บ่นอุบอิบก่อนที่จะทิ้งตัวลงนอน
ตึง!
“อะไรวะ?!” คิงสะดุ้งพร้อมกับตะโกนลั่น หลังจากได้ยินเสียงเท้ากระแทกกับรั้วระเบียงดังลั่น มันจะไม่เป็นอะไรหากเสียงที่ว่าไม่ได้ดังจากระเบียงส่วนที่อยู่เหนือหัวของเขา “คลาสซีโร่...คุณคิง!!” คนทำเสียงกระโดดลงพื้นระเบียงก่อนที่จะหันมาตรงคนที่นอนอยู่ เธอเห็นผ้าคลุมสีแดงก่อนทีจะทักเมื่อเห็นหน้า
“เธอรบกวนเวลานอนของชั้น...โทกิมิยะ!” เขาพูดพร้อมกับจ้องคนที่รบกวนเขาอย่างอาฆาต คนถูกจ้องก็ทำตัวไม่ถูกและตัวเริ่มสั่นด้วยความกลัว เธอรีบโค้งผงกๆให้คิงก่อนที่จะกระโดดลงจากระเบียงไป “ชิ!” คิงเค้นเสียงในลำคอก่อนที่จะเอนตัวลงนอนอีกรอบ “ใครมากวนอีกที พ่อจะยิงให้พรุนเลยคอยดู!”
“อยู่นั่นไง!” ซิงค์ตะโกนลั่นพร้อมกับชี้ไปที่ผู้หญิงที่ใส่เสื้อสีฟ้าแขนสั้น เรมนั่นเอง...
“หยุดน้าาาา!!” เคทตะโกนสั่งอีกฝ่ายพร้อมกับแดชตามและยิงกระสุนสะกัดอีกฝ่ายไว้
“แจ็ควิ่งไปดักข้างหน้ากับชั้น” ไนน์พูดจบพร้อมกับวิ่งนำหน้าไปก่อนทันที
“รับทราบ!” แจ็ครับคำก่อนที่จะออกตัวตามไนน์ไป
“ดิวซ์เพิ่มความเร็วให้พวกเราหน่อยสิ” เอชที่กำลังยิงเวทย์ใส่ร่างบางที่วิ่งหลบไปมาก็หันมาพูดกับเด็กาวที่ยืนถือฟรุตอยู่ข้างๆ
“จ้า!” ดิวซ์สะบัดมือแตะหน้าผากรับคำและยกฟรุตเป่า เพื่อบัฟให้เพื่อนๆทันที
“จับตัวได้เมื่อไหร่ล่ะก็...กรอด!” ควีนกัดฟันพูดพร้อมกับวิ่งกรวดเหยื่อไปด้วยความเร็วที่ไม่ปกติ
“เร็วแบบนี้ถือเป็นการฝึกวิชาไปในตัวล่ะนะ” เอทค์ที่เพิ่งกลับมาจฝึกวิชาก็ชกกำปั้นเข้าหากันและพุ่งตัวตามเป้าหมายไปอย่างรวดเร็ว
“งั้นผมขอใช้ลูกธนูอาบยาชากับอัมพาตนะครับ” เทรย์พูดใส่ช่องสัญญาณในขณะที่มือกำลังใช้พู่กันจุ่มน้ำยาและทาใส่หัวธนูอย่างใจเย็น
“ชิ! เร็วชะมัด!!” ไซด์ที่มาดักหน้าอยู่ก่อน เธอพยายามตวัดเคียวเพื่อล็อคเป้าหมายเอาไว้แต่ เป้าหมายที่ว่าอาศัยช่องว่างเล็กๆหลบไปได้
“มาคิน่า ช่วยด้วยยยย!!” เรมพูดออกมาเสียงดังลั่นขณะที่ในสมองเธอกำลังคิดแผนหนีอย่างบ้าคลั่ง
“!! เมื่อกี้ได้ยินเสียงเรมนะ” อีกด้านหนึ่งของโรงเรียนเขตก่อสร้างเล็กๆที่กำลังทำถนนใหม่กันอยู่ ก็มีผู้ชายคนหนึ่งรู้สึกได้ถึงเสียงของเรม ทำให้เขาหยุดงานในมือและหันซ้ายหันขวาหาต้นเสียง “เฮ้! เจ้าหนูมาคิน่า หมดเวลาทำงานแล้วนะ...จะเอาโบนัสหรอ?” เสียงของหนุ่มใหญ่ในชุดสีขาวเปื้อนโคลนดังขึ้น คนงก...เอ้ย! คนถูกทักก็ตอบกลับทันที “ถ้ามีโบนัสล่ะก็ ขอทำต่อครับ!!”
เสียงของเหล่าคลาสซีโร่ดังขึ้นต่อเนื่องพอๆกับเสียงอาวุธและเวทย์มนต์ที่กำลังระเบิดอาคารอย่างเมามันส์ เรมก็ยังคงโดนไล่ลาต่อไป แม้อาคารหรือตรอกซอยบางแห่งจะไม่คุ้นเคย แต่เรมเองที่มีทักษะฟรีรันนิ่งติดตัว สิ่งกีดขวางพวกนี้ก็ไม่ใช่อุปสรรคมากมายเท่าไหร่นัก ไอ้ที่เป็นอุปสรรคสำหรับเรมตอนนี้ก็คงไม่พ้น ‘ความอ่อนเพลีย’ จากการที่เธอไม่ได้นอนนั่นเอง หลังจากหนีมาสักพักเธอก็อาศัยฝูงชนอย่างนักเรียนที่กำลังเดินไปมาย้อนกลับมาหลบอยู่ที่จุดเริ่มต้น ห้องของคลาสซีโร่นั้นเอง
“แฮ่ก แฮ่ก แฮ่ก” เสียงหอบดังขึ้นเบาๆในห้อง ร่างบางค่อยๆเดินไปที่โต๊ะยาวหน้ากระดานดำสำหรับอาจารย์ มันสูงและกว้างพอที่จะให้เธอแอบได้สักพัก เมื่ออยู่ในที่ๆรู้สึกว่าปลอดภัยแล้ว สารอะดินาลินที่หลั่งออกมาเพื่อให้ร่างกายได้ใช้ยามมีภัยอันตราย ก็หยุดหลั่ง ทำให้ร่างกายของเรมหมดแรงแทบจะทันที “ทำไมพวกเขาน่ากลัวแบบนี้นะ ม...มาคิน่า”
“เสื้อนั่น!” ไนน์รีบเดินไปที่ๆเสื้อสีดำกองอยู่กับซากตึกที่ถล่มลงมา เขาใช้หอกของเขาทิ่มและชูมันขึ้นมาดู นอกจากลอยขาดจากหอกของไนน์ ก็ยังมีรอยขาดและรอยแตกจากการโจมตีของคนอื่นๆด้วย แล้วเขาก็มองไปรอบๆ “ถัดไปเป็นสนามกีฬา...ร้ายไม่เบาเลยนะ”
“เฮ้! ยัยขาวนั่นกลับไปที่ห้องแล้วล่ะ” เขาตะโกนลั่นพร้อมกับชูเสื้อที่เขาคิดว่าเป็นของเรมขึ้นมา “แน่ใจหรอ?” ควีนถามพร้อมกับหยิบเสื้อจากมือไนน์มาดู
“แน่ใจสิ” เขาพูดยืนยันก่อนจะเดินไปที่ห้อง
“งั้น!...พวกเราก็กลับกันเถอะค่ะ” ชั้นพูดก่อนที่จะเก็บฟรุตและเดินตามไนน์ไป “มันเกิดอะไรขึ้นเนี่ย!!!” เสียงใหญ่ๆดังขึ้นมาแต่ไกล “เวรแล้ว!!” “เอ๋?!!” คนข้างๆสถบออกมาเสียงดัง แล้วชั้นก็โดนไนน์อุ้มและพาออกจากจุดเกิดเหตุอย่างรวดเร็ว พอชั้นหันกลับไปดู อ๋อ...พวกทหารในโรงเรียนนั่นเอง
“คลาสซีโร่พวกเธอเป็นคนทำใช่ไหม?!” พวกเขาตะโกนถามมาทางพวกชั้นแต่เขาจะรู้ไหมนะว่าตั้งแต่ได้ยินเสียงพวกเขาเราก็เผ่นแนบแล้ว แม้ว่าพวกเขาจะตามจับเราไม่ได้แล้วก็ไม่มีหลักฐาน แต่พวกเขาก็มักจะกล่าวหาว่าเรื่องวุ่นวายต่างๆคลาสซีโร่เป็นคนก่อเรื่องเสมอ
ทั้งๆที่30%ของเรื่องทั้งหมดพวกเราไม่ได้ทำสักหน่อย แล้วชั้นกับไนน์ก็มาถึงห้องเรียนแล้วล่ะค่ะ
“ขอบคุณค่ะ ไนน์” หลังจากที่ไนน์วางชั้นลงชั้นก็รีบขอบคุณทันที “เออ...เธอน่ะวิ่งช้าอยู่ด้วย ถ้าชั้นไม่อุ้มมาพวกเราก็โดนจับได้น่ะสิ” ไนน์เกาหัวและพูดตอบกลับมา ชั้นยิ้มให้น้อยๆสำหรับความใจดีของเขา แม้ว่าไอ้ประโยคหลังเขาจะว่าชั้นก็เถอะ
“ชูว์...” อยู่ดีๆแจ็คก่อนยกมือขึ้นพร้อมกับส่งเสียงให้ทุกคนเงียบลง “เบาๆหน่อยมีคนอยู่ในห้องล่ะ!” แจ็คพูดเสียงค่อย “เรมุจจี้...อุ้บ!!” ทุกคนอุส่าเงียบกันหมด อยู่ดีๆซิงค์ก็ตะโกนออกมา จนชั้นกับควีนที่อยู่ข้างๆปิดปากเพื่อนตัวดีแทบไม่ทัน “เงียบๆสิซิงค์” เคทพูดต่อว่าซิงค์เบาๆ อีกฝ่ายก็สบัดมือแตะหน้าผากเบาๆ “ขอโทษจ้า!” “ชูว์.....” “ง่า...ขอโทษค่า”
“ถ้าเข้าไปแล้วจะจับตัวยังไงดีล่ะครับ? คุณเรมเร็วซะขนาดนั้น ควีนกับเอทค์ยังตามไม่ทันเลย...” เอชเปิดประเด็น ทุกคนที่อยู่ก็ยืนคิดกัน เพราะตั้งแต่ตอนไล่จับโทกิมิยะซังเมื่อกี้ ก็ทำให้ทุกคนรู้ว่าเธอเร็วแค่ไหน...
“อ้ะ!!” อยู่ดีๆสมองของชั้นก็คิดอะไรขึ้นมาได้ “เป็นอะไรไปอ่ะ ดิวซ์?” ซิงค์เอียงคอถาม “อื้อ...แค่คิดอะไรออกนิดหน่อยน่ะ” “อะไรหรอ ดิวซ์?” เอทค์ถามด้วยความรู้สึกที่ยังสนุกอยู่ “ชั้นจะใช้ฟรุตกล่อมให้โทกิมิยะซังหลับล่ะ...คิดว่าดีไหมล่ะค่ะ?”
“ผมเห็นด้วยครับ” อยู่ๆคนที่เงียบมานานอย่างเทรย์ก็ยกมือเห็นด้วยซะงั้น “ถ้าไม่ได้ผล100% แต่อย่างน้อยก็ทำให้คุณเรมช้าลงได้ แล้วเมื่อช้าลงผมจะได้ยิงเจ้านี่ได้ถนัดๆยังไงล่ะครับ หึหึหึเหอะๆๆๆ” เทรย์พูดขึ้นเป็นฉากพร้อมกับชูลูกธนูอาบยาพิษขึ้นมาแถมยังทิ้งท้ายด้วยเสียงหัวเราะแปลกๆอีก คงเป็นเพราะเมื่อครู่เขายิงโทกิมิยะซังไม่โดนล่ะมั้ง “เรื่องดิวซ์ชั้นโอเคนะ แต่แกชั้นให้ไม่ผ่านว่ะ!” ไนน์พูดขึ้นแล้วที่เหลือรวมถึงชั้นก็พยักหน้าเป็นเชิงเห็นด้วย นายขี้เก็กก็ก้มหน้างุดๆแล้วบ่นพึมพำอยู่คนเดียว “ท...ทำไมกัน? ก็แค่ยิงให้เป็นอัมพาตไปแค่2-3วันเอง ทำไมทุกคนถึงปฎิเสธกันนะ?”
เพราะนายกำลังเล็งจะฆ่าเขาน่ะสิ!!...
“งั้นตามนี้ก็แล้วกันชั้นจะเปิดประตูให้ ควีนเข้าไปกับดิวซ์นะ ส่วนที่เหลือรอ!” แล้วแจ็คก็สรุปแผนทั้งหมดทุกคนก็พยักหน้าก่อนที่จะแยกกันไป “เอาล่ะ! ใส่อุดหูด้วย” “ไม่ต้องขนาดนั้นก็ได้ค่ะ ชั้นคุมเสียงฟรุตชั้นได้” ชั้นพูดกับแจ็คเบาๆ
“งั้นหรอ? ตกลง นับสามแล้วเข้าไปเลยนะ” ชั้นกับควีนพยักหน้ารับ บรรยากาศเริ่มเงียบสนิท อารมณ์มันเหมือนพวกเรากำลังตามจับคนร้ายเลยล่ะค่ะ แฮะๆ...แม้จะไม่มีคนร้ายที่ว่าก็เถอะนะ
“สาม!” แจ็คพูดเสียงค่อย ชั้นกับควีนพุ่งตรงไปที่ประตูทันที แต่...
ตึง!
“โอ๊ย!”
เสียงของควีนและชั้นดังขึ้น เมื่อตอนที่พุ่งไปหัวพวกเราชนกับประตูอย่างจังเลยล่ะ...เจ็บชะมัด
“นี่! ทำอะไรของพวกเธอ ชั้นบอกว่าเข้าไปไม่ใช่พุ่งไป” แจ็คดุเสียงค่อย “เสียแผนหมดแล้ว ดิวซ์เข้าไปเลย!” ชั้นพยักหน้ารับคำ ว่าแล้วก็ลูบหัวก่อนที่จะเข้าไปในห้องช้าๆ ชั้นค่อยๆเดินมองไปรอบๆห้องเพื่อหาโทกิมิยะซังแต่ก็ไม่เจอ แล้วชั้นก็เดินไปเรื่อยๆจนถึงที่นั่งประจำของชั้น มีกล่องลายกระต่ายสีขาวสลับกับพื้นสีชมพูอ่อนขนาดกลางวางไว้
“อะไรเนี่ย?” ชั้นเดินเข้าไปใกล้เจ้ากล่องปริศนาก่อนที่จะเปิดมันออกมา “เห...ข้าวกล่องกับ แยมโรล สอตเบอรี่?” ชั้นมองของที่อยู่ในกล่องนอกจากข้าวกล่องที่มี2กล่อง ก็มีห่อกระดาษที่ใส่แยมโรลเอาไว้มันไม่ใช่แค่แยมโรลรูปร่างธรรมดา มันเป็นรูปกระต่ายด้วยล่ะ แล้วใครเอามาวางไว้ล่ะ?
“อะไรน่ะ?...กระดาษ?!” ชั้นสังเกตุกระดาษสีฟ้าที่แนบมา “ลายมือแบบนี้...” ชั้นกางกระดาษออกมาและอ่านมัน
อยู่กินข้าวเที่ยงด้วยไม่ได้ ชั้นโดนสภานักเรียนเรียกให้ไปช่วยเตรียมงานกีฬา...ขอโทษนะ แล้วก็ข้าวกล่องกับแยมโรลนั่นชั้นทำเผื่อโทกิมิยะด้วย แบ่งให้เธอด้วยนะ --- เซเว่น
ปล. ชั้นอาจจะกลับดึก เพราะงั้นไม่ต้องรอ
ชั้นอ่านจบ ชั้นก็ยิ้มออกมา เป็นเซเว่นนี่เอง นอกจากเธอจะปกป้องชั้นแล้วเธอยังคอยดูแลชั้นอยู่ห่างๆด้วยล่ะค่ะ ถ้าเซเว่นเป็นผู้ชายล่ะก็ชั้น... ช่างมันเถอะค่ะ ช่างมันเถอะ!
ปิ๊ปๆ...คุโบะ!
“ค่ะ?” ชั้นตอบรับหลังจากมีสัญญาณขึ้นมา “ทำอะไรอยู่อ่ะ...เร็วสิ” เป็นแจ็คนั่นเองที่ติดต่อมาเพื่อเร่งชั้น “จ้าๆ!” ชั้นตอบรับก่อนที่จะเริ่มเป่าฟรุตทันที
ตึง!
ยังไม่ทันได้เป่าท่อนอินโทรจบ เสียงคล้ายๆหัวคนกระแทกโต๊ะก็ดังขึ้น จนชั้นสะดุ้งและต้องหยุดเป่าฟรุตแล้วรีบมองรอบๆทันที
“โท...กิมิยะ ซัง ใช่ไหมคะ?” ชั้นถามเสียงค่อยและชั้นค่อยๆเดินไปที่โต๊ะยาวของอาจารย์ช้าๆ “โทกิมิยะซัง...!!” ชั้นเดินไปที่หลังโต๊ะอย่างช้าๆ แล้วอะไรสักอย่างใต้โต๊ะพุ่งมาปิดปากชั้น และดันชั้นติดกำแพง
“แฮ่ก แฮ่ก ย...อยู่เฉยๆนะคะ” เสียงเหนื่อยๆสั่งชั้นพร้อมกับปล่อยมือออกจากปากชั้น “โทกิมิยะซัง?” “พวกคุณที่เหลืออยู่ข้างนอกใช่ไหมคะ?” โทกิมิยะซังถามชั้นอีกครั้ง ชั้นรีบพยักหน้าให้ “ชั้นฝากบอกพวกเขาหน่อยได้ไหมคะ” “ด...ได้สิ มีอะไรหรอ?” พอชั้นถาม โทกิมิยะซังก็ผละออกจากชั้น พอชั้นหันไปเท่านั้นแหละ สภาพโทกิมิยะซังเหมือนคนครึ่งซอมบี้เลย แต่ยังไม่ได้พูดอะไรโทกิมิยะซังก็ทิ้งตัวนั่งลงกับพื้นทันที “โทกิมิยะซัง!!!” ชั้นตะโกนลั่นเพราะตกใจจนต้องทรุดตัวลงดูอาการของอีกฝ่าย
“ม...ไม่ไหว แล้วค่ะ” “เอ๋?!” ตอนนี้ชั้นทำตัวไม่ถูกแล้วล่ะค่ะ ก็โทกิมิยะซังกำลังเลื่อนใบหน้าเข้ามาใกล้ชั้นเรื่อยๆ “ทะ...ทำอะไรคะ? โทกิมิยะซัง” “ขอโทษ นะคะ” กริ๊ดๆๆเธอจะทำอะไรชั้นเนี่ย?! จูบหรอ?! ไม่ได้ๆ!! จูบแรกของชั้นต้องไม่ใช่แบบนี้!!
“ว้าย!!” ชั้นเริ่มโวยวาย ใบหน้าร้อนไปหมด คุณโทกิมิยะก็เข้ามาใกล้จนลมหายใจรดกันแล้วววววว!! ชั้นไม่อยากคาดเดาสิ่งที่จะเกิดขึ้น ชั้นเลยตัดสินใจหลับตาปี๋พร้อมกับเม้มปากแน้นเป็นเส้นตรง
...........................................
“อ้าว!” ชั้นอุทานออกมาพร้อมกับลืมตาขึ้นมา “โทกิมิยะซัง” ชั้นเรียกอีกฝ่ายที่นิ่งอยู่บนชั้น “ฟี้ ฟี้ ฟี้” “หลับหรอกหรอ...” ชั้นถอนหายใจโล่งอก นึกว่าจะต้องเสียจูบแรกไป...แล้วชั้นคิดอะไรอยู่เนี่ย?!!
ปิ๊ปๆ...คุโบะ!
“อ้ะ! ...อืมๆ เข้าใจแล้ว” ดิวซ์ติดต่อกับแจ็คจากในห้อง สีหน้าแจ็คไม่ค่อยดีเท่าไหร่นักเมื่อได้รับข้อความจากอีกฝ่าย “เข้าไปเถอะ...เด็กใหม่ไม่หนีเราแล้วล่ะ” เขาพูดกับทุกคนก่อนที่จะเดินเข้าไปในห้อง
“เกิดอะไรขึ้นน่ะ?” เซเว่นถามลอยๆขึ้นมาใส่ช่องสัญญาณเพื่อถามไถ่เหตการณ์ปัจจุบัน “ไม่รู้สิ...” ที่เหลือก็ตอบกลับมาพร้อมกัน
และทุกคนก็ค่อยๆย้ายตัวเองเข้าไปในห้องเรียน พวกเขาเดินไปด้านหน้าห้องที่ดิวซ์กำลังโบกมือให้อยู่ ทุกคนตรงไปที่ดิวซ์นั่งอยู่พวกเขาเจอเป้าหมายที่ไล่ล่ามาตั้งแต่เมื่อเช้า และเธอกำลังนอนหลับเป็นตายอยู่บนตักเพื่อนพวกเขา
“หลับอยู่งั้นหรอ” แจ็คเข้าไปหาดิวซ์แล้วนั่งลงดูร่างบางที่นอนอยู่บนตักของดิวซ์ “ค่ะ เค้าบอกว่านอนไม่พอน่ะค่ะ” “เราทำเกินไปหรือเปล่านะ” เอทค์พูดขึ้นที่เหลือก็เงียบแกมสลดกันเล็กน้อย เคทที่เป็นคนเริ่มเรื่องก็พยักหน้าและส่งเสียงในลำคอก่อนที่จะพูดขึ้น “อืม...งั้นรอให้ตื่นก่อนค่อยถามก็แล้วกัน”
“งั้น! ระหว่างรอเรามาวางแผนเรื่องแข่งในงานกีฬากันดีไหม?” ซิงค์ยกมือขึ้นสูงพร้อมกับพูดขึ้น “นั่นสิ...อีกอาทิตย์เดียวเองมั้งจะถึงงานกีฬาแล้วนี่นา” เคทเสริมทับ แล้วทุกคนก็ปรึกษากัน
“ข้างนอกนั่นพวกเธอทำใช้หรือเปล่าน่ะ?!”
เซเว่นในสภาพที่โทรมเหมือนคนไม่ได้นอนไม่แพ้เรมที่นอนหลับอยู่ เข้ามาในห้องพร้อมกับพูดหยุดทุกคนที่กำลังเริ่มวางแผนงานกัน ทุกคนหันมาหาเธอและมองด้วยความสงสัย “อะไรอีกล่ะ?” ไนน์ทักเสียงเนื่อยๆ เซเว่นมองทุกคนแบบเซ็งพร้อมกับต่อว่าในใจอย่างเงียบๆ
“เอาเอกสารงานกีฬามาให้...วางไว้ตรงนี้นะ วันนี้อาจารย์ คุราซาเมะ ไม่อยู่ วันนี้ไม่มีเรียนแล้วก็ ชั้นจะมาบอกว่าเรื่องล่าสุดที่พวกนายทำลงไปน่ะทางผู้ใหญ่ต้องการให้ชั้นรับผิดชอบ...ชั้นจัดการให้แล้ว ภารกิจต่อไปอีกสามภารกิจที่ชั้นต้องทำ เบี้ยเลี้ยงของชั้นที่ได้จากภารกิจสามอันนี้ถูกหักเกลี้ยง คิดว่าพวกนายคงพอใจนะ...ไม่ต้องห่วงชั้นรับผิดชอบคนเดียวก็พอ เพราะชั้นคือ..ตัว..แทน..ของ..คลาส..ซีโร่ สรุปชั้นโดนด่า ส่วนพวกนายลั่นล้าและอยากจะเล่นอะไรก็ตามใจชอบเลยนะ ชั้นไปล่ะ!” เซเว่นพูดรัวใส่คนฟังก่อนที่จะวางเอกสารไว้ที่โต๊ะเรียนและเดินออกไป
“ดูเหมือนเซเว่นจะโกรธพวกเรานะ” ดิวซ์พูดขึ้นอย่างรู้ใจอีกฝ่ายที่เพิ่งจะเดินออกไป ทุกคนถึงกับสลดทันที... พวกเขาก่อเรื่องเดือดร้อนให้เพื่อนอีกแล้ว
“อื้อ...” เสียงของคนที่นอนอยู่บนตักของดิวซ์ก็ดังขึ้นเบาๆเป็นสัญญาณว่าเธอตื่นแล้ว “ตื่นแล้วหรอโทกิมิยะซัง?” ดิวซ์ทักทายคนเพิ่งตื่นนอน เรมรี่ตามองอีกฝ่ายเธอขยี้ตาเบาๆก่อนที่จะลุกขึ้นนั่ง และสะดุ้งเฮือกทันทีที่เห็นคนที่ไลล่าเธอเมื่อเช้าและรีบไปหลบหลังดิวซ์ทันที
“กลัวหรอคะ?” ดิวซ์หันไปถามคนที่หลบอยู่ด้านหลัง “ป...เปล่าค่ะแค่คิดว่าอยู่หลังคุณแล้วปลอดภัยกว่าค่ะ” คำตอบของเรมทำให้ดิวซ์มองทุกคนที่ยืนอยู่แปลกๆ “เค้าคิดว่าพวกคุณเถื่อนน่ะค่ะ” ดิวซ์สรุปให้ แบบว่าสุภาพสุดๆแล้ว
“เฮ้ย! ยัยขาว เล่าเรื่องการแข่งกีฬาปีที่แล้วมาเดี๋ยวนี้นะว้อย!!”ไนน์ที่ยืนฟังมานานก็ตะโกนลั่นจนคนที่ยืนฟังอยู่ถึงกับสะดุ้ง
“ช...ชั้นก็แค่โดนบังคับแข่งวิ่งทรีเดย์แล้วก็บังเอิญได้ที่2เท่านั้นเองค่ะ เรื่องรางวัลนี่ชั้นเพิ่งรู้เมื่อเช้าเองนะคะ ขอร้องล่ะค่ะอย่าฆ่าชั้นเลย ชั้นกลัวแล้วค่ะ ถ้าพวกคุณยังโกรธอยู่เพื่อเป็นการไถ่โทษจะให้ทำอะไรก็ได้ค่ะจริงๆนะ จริงๆขอล่ะๆๆๆๆ” เรมตะโกนตอบกลับเป็นชุดแถมน้ำเสียงก็ออกจะสั่นไหวเล็กน้อย แถมประโยคสุดท้ายก็ซุกหน้าที่หลังของดิวซ์และกดไหล่แรงมากจนดิวซ์หน้าเปลี่ยนสีด้วยความเจ็บปวด
“อ...เอาเป็นว่าทุกคนก็รู้กันหมดแล้วนะ จบเถอะเรามาคิดเรื่องที่จะถึงนี่ดีกว่านะ” ดิวซ์พูดขึ้นพร้อมกับยื่นมือขอเอกสารที่เทรย์ไปหยิบมา
“ก็ดี...ปีที่แล้วพวกเราไม่ได้เสียหายอะไรนี่!” ไซด์พูดที่เหลือพยักหน้าที่จริงพวกเขาก็แค้นอยู่แหละ แต่มันผ่านมาตั้งนานแล้ว บางคนก็ลืมๆไปแล้วด้วยซ้ำ เว้นควีนที่ยังดูจะไม่เห็นด้วยกับทุกคน แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรแล้วก็เดินออกไปจากห้องอย่างเคืองๆ
“โทกิมิยะซัง” ดิวซ์ทักเรม “ค่ะ?” “เธอเพิ่งรู้เรื่องเมื่อเช้าใช่ไหมคะ?”
“ใช่ค่ะ” “งั้นคงรู้ใช่ไหมว่าปีที่แล้วเกิดอะไรขึ้นกับควีนบ้าง...ไปขอโทษเธอสักหน่อยน่าจะหายโกรธนะ” ดิวซ์พูดจบเรมก็มองหน้าเธอ ก่อนที่จะลุกออกไปหาควีนทันที
“เรื่องคืนดีเนี่ย ต้องยกให้ดิวซ์จริงๆนะเมี้ยว!” เคทพูดขึ้นทุกคนก็พยักหน้าเป็นเชิงเห็นด้วย “งั้นเรามาวางแผนกันต่อเถอะ!!” ซิงค์พูดขึ้นแล้วทุกคนก็กลับเข้าสู่การประชุมเรื่องงานกีฬากันต่อ
ความคิดเห็น