คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Battle 2 : เส้นทางชีวิตก็เหมือนกับเส้นบะหมี่สำเร็จรูป
“กลับมาแล้วค่ะ”
“ไงไอซ์...ไปทดสอบมาสินะ เป็นไงบ้าง”
“ก็ดีนะคลาวด์...แต่คงไม่ผ่านอีกนั่นแหละ เปลืองตังค์ชะมัด”
“เงินน่ะเธอก็มีอยู่ในบัญชีเป็นล้านๆเลยไม่ใช่หรือไง”
“นั่นมรดกจากพ่อแม่นะเรนส์...แต่จะเอามาใช้ฟุ่มเฟือยไม่ได้หรอก”
“เว้นแต่จะเอามาใช้กับostเวอร์ชั่นลิมิตใช่ไหมล่ะ...ฮ่าๆๆ”
“ก็นะแซ็ค...นั่นล่ะที่สำคัญที่สุดเพราะมันมักจะออกแล้วหมดไปอย่างเร็วเสมอๆน่ะแหละ”
“พายช็อคโกแลตเย็นนี่ ชั้นขอนะ”
“เอาเถอะ...แต่ให้กินวันล่ะชิ้นนะไลท์นิ่ง”
“รูร้าวตรงนั้นมันอะไรน่ะ?”
“รอยดาบของนายนั่นแหละ การ์แลนด์”
“...เราไปอาบน้ำก่อนนะ”
“อืม...”
ตึก...ตึก...ตึก...
.......................
!!
ตึกๆๆๆๆๆๆ..
ร่างเล็กทักทายกับเหล่าคนที่นั่งดูทีวีแล้วเดินหายไป...หายไปแปบนึงแล้วจึงวิ่งกลับมาอย่างเร็วด้วยความตกใจ...
“คลาวด์! เรนส์! แซ็ค! ไลท์นิ่ง! การ์แลนด์!...มาอยู่ที่นี่ได้ยังไง กระดานมันโดนล้างไปแล้วไม่ใช่หรอ!! แล้วนี่มันอะไรเนี่ย พาทเนอร์ห้าคนของเคออสมาอยู่นี่...ที่ไอ้บ้านั่นมันบอกมันคิดอะไรอยู่กันแน่ห๊า! จะให้ชั้นเป็นมาสเตอร์ของพวกนายทั้งหมดเลยงั้นหรอ!! ไม่ตลกนะเฟร้ยไอ้บ้าเคออส!”
แถมยังถามแกมบ่นเป็นหมีกินผึ้งเสียด้วย
“ใจเย็นๆมาสเตอร์...คู่หูตัวจิ๋วแสนน่ารักของชั้น”
เรนส์ค่อยลุกเดินไปหามาสเตอร์แล้วลูบหัวอีกฝ่ายให้ใจเย็นลง
“โทษทีนะ พอดีเราไปที่บ้านของแคริสแล้วไม่มีใครอยู่น่ะ”
แซ็คพูดขึ้นพร้อมกับไหวไหล่
“เราก็เลยตัดสินใจเดินมาที่นี่น่ะ”
คลาวด์เสริมที่เหลือก็พยักหน้า ไอซ์มองที่เหลืออย่างงงๆก่อนที่จะเกาคางตอบกลับไป
“อ่า.....เฮ้อ ให้ตายสิ พี่ริสไปต่างประเทศน่ะ กว่าจะกลับก็อีกสองสามวัน อยู่ที่นี่กันไปก่อนเถอะ”
“อื้ม...ฝากตัวด้วยนะ”
“คนเราน่ะไม่ว่าจะเก่งแค่ไหนยังก็ต้องพักผ่อนนะ แต่ทำไม ...............เธอถึงไม่เป็นแบบที่ชั้นว่าห๊า?!!”
ครูเกทตะโกนลั่นห้องพยาบาลใส่อาเนะ หลังจากยัยทอมบอยคนเก่งออกไปจากห้องพักครูได้ไม่ถึงสามสิบนาทีก็มีเรื่องกลับมาอีกจนได้
“ก็พวกมันรุมแกล้งจันทราอ่ะ...ใครจะยอมกันเล่า”
“แต่ทุกอย่างมันใช้การทะเลาะวิวาทตัดสินปัญหาไม่ได้หรอกนะ”
“...”
“คงต้องพักการเรียนเธอแล้วล่ะอาเนะ”
ครูเกทพูดอีกครั้งพร้อบกับเก็บของใส่คืนลงในกล่องพยาบาล
“เอ๋...แต่จะหนูเรียนไม่ทันเพื่อนแล้วนะคะ”
“เหรอ.......ปกติเธอเข้าเรียนด้วยหรือไง”
อาเนะแอบแหลแกล้งทำเป็นเด็กเรียนแต่ครูเกทรู้ทันเลยตอบกลับซะยัยทอมบอยสะอึกไปเลย
“เออ...จริงด้วย...แต่ว่าหนูไม่อยากหยุดแล้วอ่ะ”
“พอเถอะค่ะ!!”
“!!”
การสนทนาหยุดลง อาเนะและครูเกทถึงกับนิ่งเงียบและหันไปมองเจ้าของต้นเสียง
“...”
“จันทร์เจ้า”
“...ที่ผ่านมา ที่อาเนะทำไป เพราะหนูเองค่ะอาจารย์”
จันทราก้มหน้าพูดออกมาทั้งน้ำตา
“ไม่ใช่นะ จันทร์เจ้า ชั้นน่ะ...”
“พอเถอะค่ะ อาเนะ”
“พอได้แล้วทั้งสองคนน่ะ...”
เถียงกันไปได้ไม่เท่าไหร่ครูเกทก็พูดหยุดเอาไว้
“.....”
“ทั้งสองคนพักการเรียนสามวัน”
“อ่ะ...อื้อ”
“ค่ะ...”
“เอ้อ...ก่อนไปชั้นวานอะไรหน่อยดิ”
“ห๊ะ?/ค่ะ?”
“มายด์ไอ้นี่กินได้ไหมอ่ะ?”
“เอริอยากกินก็กินไปเถอะ”
เวลาบ่ายแก่ๆ สามหน่อเพื่อนซี้ของออกำลังซ้อมเต้นเพื่อลงประกวดการแข่งขันในอีกสองเดือนข้างหน้า ยกเว้นเอริที่มานั่งเป็นกำลังใจให้เฉยๆ
ที่จริงพ่อแม่และน้องสาวที่บ้านเอริเผ่นไปบ้านที่ญี่ปุ่น(ไปเที่ยวด้วย)กันหมดโดยไม่บอก เอริเลยต้องอยู่เฝ้าบ้านอยู่ที่ไทยคนเดียว
“งั้นชั้นขอด้วยนะคะ”
“ตามสบายๆ...อย่าลืมมาซ้อมเต้นต่อแล้วกัน”
“พอเห็นพวกแกสองคนกำลังหัดโคเวอร์แล้วมัน...”
“ไอซ์จะเป็นอะไรไหมนะ?”
“...คิดเหมือนกันเลยแฮะ”
“จะสอบติดแล้วหรือยังน้า...เฮ้อ”
ทั้งสามพูดพร้อมกันก่อนที่จะถอนหายใจออกมา
“เป็นยังไงบ้างเรียว”
“ฮะ...สบายมากครับ เหลือแค่รอผลเท่านั้นครับ”
“อืมดีแล้วล่ะ”
แกร๊ก...
ร่างสูงที่ชื่อเรียวคุยกับผู้เป็นพ่อได้สักพัก เสียงเปิดประตูก็ดังขึ้นทำให้ทั้งพ่อและลูกหันไปที่หน้าประตู
“กลับมาแล้วหรอ...จันทรา”
“ค่ะ กลับมาแล้วค่ะ...พ่อเลี้ยง”
“เลิกเรียกแบบนั้นได้ไหม จันทรา”
ร่างบางไม่ตอบและเดินหนีขึ้นห้องไปอย่างเงียบๆ
“...”
“ให้ตายสิ...แม่แกดันไปรับเด็กคนนี้มาแล้วก็ชิงไปก่อนชั้น แถมไอ้เด็กที่เอามาก็ยังทำตัวประหลาดอีก ชักจะเบื่อแล้วนะ”
“เดี๋ยวผมไปดูให้ครับ...”
“เอ้อ...ขอบใจ รับผิดชอบไปเลยก็ดีนะ”
“ได้ครับ”
ผู้เป็นพ่อพูดจบ เรียวที่รับคำก็ค่อยๆเดินไปที่ห้องของน้องสาวทันที
“ออ พี่เข้าไปนะ”
“ค่า...”
พรืด....
“ไง ออไปเที่ยวญี่ปุ่นสนุกไหม”
“อื้อ...สาวๆที่โน่นน่ารักสุโค้ย!”
“จริงดิ คราวหน้าพี่ไปบ้างดีกว่า...อ่ะ! เธอ?”
“อาร์มค่ะ พี่ไบรด์”
“อ๋อ...โทษทีเมื่อก่อนเราไม่ได้หน้าแบบนี้อ่ะ จำไม่ได้”
“ไม่เป็นไรค่ะ...ว่าแต่กล่องอะไรหรอ?”
อาร์มพูดปัดแกมบอกว่าไม่เป็นไร
“อ๋อ เมื่อกี้ มีคนมาส่งไอ้นี่มาให้พี่น่ะ...ชุดนักเรียนเราไง”
ไบรด์พูดพร้อมกับวางกล่องเอาไว้ก่อนที่จะเดินออกไปจากห้อง
“อืม...ชุดเป็นยังไงบ้างอ่ะน่ารักไหม?”
ออชะเง้อดูที่กล่อง และรอให้อาร์มเปิดกล่องออกมา
“หมายความว่าไงอ่ะพี่ออ?”
“ก็โรงเรียนนี้อ่ะจะเปลี่ยนเครื่องแบบทุกๆสองปีน่ะ...แต่ก็เฉพาะม.ปลายอ่านะ”
“เห...งั้นพี่ออก็มีชุดเยอะเลยดิ”
“ไม่หรอกๆ มีแค่ชุดเดียวเท่านั้นแหละ พี่เข้าโรงเรียนนี้ตอน
“อ๋อ...งั้นเปิดเลยนะ”
“อื้ม”
เมื่ออาร์มเปิดกล่องออกมาดูชุดก็ถึงกับตาโตทันที
“ว้าว! เหมือนชุดที่โรงเรียนของหนูเลย”
อาร์มพูดขึ้นพร้อมกับหยิบเสื้อไปดูที่หน้ากระจก ออเห็นแบบนั้นก็ดีใจ จากนั้นออก็หยิบกระโปรงขึ้นมาดู
“เฮ้ย!ไหงสั้นเงี่ยะ...ที่นี่ไม่ใช่ญี่ปุ่นนะ”
“อะไรหรอพี่ออ...กระโปรงก็ธรรมดานี่นา”
อาร์มเดินมานั่งตรงข้ามกับออแล้วก็มองกระโปรงด้วยสายตาที่งงๆ
“อะไรแปลกหรอ?”
“ก็มันไม่สั้นไปหน่อยเรอะ?”
“สั้นหรอ...นี่ปกตินะ แถมที่โรงเรียนเก่าหนูมีคนใส่
“จริงดิ...เอาเถอะถ้าอาร์มโอเคพี่ก็ไม่ได้ว่าอะไรหรอก”
“น่ารักดีออกค่ะ...โทนสีเข้มๆกับสีส้มเนี่ย”
“อ่าน้าาาาา”
“แฮ่ก แฮ่ก แฮ่ก...ขอล่ะคุยกันดีๆเถอะ”
แคริสทิ้งตัวลงนั่งอย่างเหนื่อยอ่อนพร้อมกับพูดขอเจรจากับ
“...หลบเก่งชะมัด”
อาซามิพูดขึ้นเบาๆพร้อมกับใส่กระสุนเพิ่มเข้าไปอีกแม้ว่ามันจะเป็นกระสุนชุดสุดท้ายแล้วก็ตาม
“จะยิงจริงๆหรอ...ชั้นลุกไม่ขึ้นแล้วอ่ะ”
“จะยิงจริงๆน่ะแหละ...หนีสิ”
แคริสถามอย่างเหนื่อยอ่อน อีกฝ่ายยกปืนจ่อหัวแคริสเอาไว้
“ฮ้าาาาาาาาาา...จะยิงก็ยิงเลยขี้เกียจวิ่งแล้วล่ะจ้ะ”
“ลาก่อน...”
ปัง!
.......................
/////////////////////////////////////////////////////////////////////
เอาไปกันลงแดงก็แล้วกันเน้อเหอๆๆ
ความคิดเห็น