คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Battle 1 : เปิดฉากกระดานใหม่
ห้วงมิติเวลาที่นานแสนนาน ชาวลูเฟนนามซิดและมังกร
ชินริวทั้งสองกำลังดูกระดานหมากรุกที่กำลังจบลงด้วยความตายของเคออส
“ถึงคราวที่เคออสกลายเป็นฝ่ายพ่ายแพ้บ้างแล้ว มันช่างพลิกผันเสียจริงๆ”
ซิดพูดขึ้น ชินริวผู้เฝ้ามองเหตุการณ์ไม่ได้พูดอะไรและกำลังล้างกระดานใหม่หลังจากที่ทุกอย่าง
หายไป
“ถึงกระนั่นข้าก็ยังหาคำตอบไม่ได้...”
“งั้นหรือ...คงต้องเริ่มกันใหม่อีกสินะ”
“นี่ตื่นได้หรือยัง!...พี่จะไปแล้วนะ”
ออตะโกนเรียกเด็กสาวก่อนที่จะเดินออกไปนอกบ้าน
“เดี๋ยวค่ะๆ!...รอหนูด้วยพี่ออ!”
เด็กสาวตอบกลับมาอย่างเร่งรีบ ก่อนที่จะวิ่งลงมาเพื่อไปหาอออย่างหืดหอบ
“ฝากยัยอาร์มด้วยนะ ออเดอร์...สอนมันขึ้นรถเมล์ด้วยล่ะ”
“ได้ค่ะ คุณน้าหนูไปนะค่ะ”
“ไปนะคะแม่ เดี๋ยวส่งเกรด3มาให้ดูค่ะ”
“4ไม่ได้เรอะลูก...โชคดีนะจ๊ะ”
“ค่า!!”
ฟิ้ว.........
วันนี้เป็นวันที่ออกลับประเทศไทยหลังจากอยู่ญี่ปุ่นมาสี่วันเพื่อมารับอาร์มที่กำลังจะไปเรียนต่อที่เมืองไทย
หลายเดือนผ่านไปทุกอย่างก็ปกติ และมันก็ถึงช่วงที่เหล่านักเรียนม.6เดนตายที่ต้องกระเหี้ยนกระหือรือเตรียมตัวสอบตามที่ต่างๆและสอบแอดมิตเพื่อก้าวไปสู่การแอ๊บแบ๊วเป็นเฟรชชี่ปี1
ในมหาลัยต่างๆต่อไป...
“เข้าไปเรียนตอนม.6จะเป็นอะไรไหมเนี่ย...”
“กังวลอะไรหรอ...อาร์ม”
ออถามอาร์มที่กำลังกังวลและบ่นพึมพำ อาร์มเป็นเด็กสาวที่หน้าตาน่ารักมากแต่มักจะถูกมองข้ามไปอาจเป็นเพราะตาขวาของอาร์มเป็นสีเทามาแต่เกิดจากความผิดพลาดทางพันธุ์กรรมจึงต้องปิดด้วยที่ปิดตาเสมอ แต่ถ้าเอาผ้าปิดตาออกอาจจะนึกว่าอาร์มเป็นไอดอลชื่อดังเลยก็ได้
แต่ถึงอย่างนั้นอาร์มก็ไม่ได้เป็นลูกครึ่งซะทีเดียว ที่จริงอาร์มเป็นคนไทยแท้แต่หน้าตาดันออกมาทางญี่ปุ่นมากเกินไปคงเป็นเพราะต้นตระกุลฝ่ายแม่ของอาร์มนั้นเป็นชาวญี่ปุ่นมาแต่เดิมแล้วนั่นเอง...
“หนูว่าหนูต้องโดนคนในห้องเกลียดแน่เลย หรือไม่ก็ไม่มีเพื่อนคบ หรือว่าอาจจะโดนแกล้งด้วยแปรงลบกระดาน หรือว่า...”
อาร์มเริ่มบ่นพึมพำหนักขึ้น นอกจากอาร์มจะน่ารักแล้วอาร์มยังเป็นพวกจิตตกขั้นเทพอีกต่างหาก
“พอๆๆ อาร์มเลิกจิตตกสักทีได้ไหมเนี่ย เดี๋ยวโรคฮิคิโคโมริก็กลับมาอีกหรอก”
“แต่ว่ามัน...”
“โรงเรียนนี้น่ะ พี่เรียนมาก่อนเชียวนะ...รับประกันว่าเพื่อนดีอาจารย์เจ๋งและปลอดภัยหายห่วง”
ออชูนิ้วโป้งขึ้นทั้งสองข้างและยิ้มให้ แค่นั้นมันก็ทำให้อาร์มรู้สึกดีขึ้นมาก
โปรดทราบ...ขณะนี้เครื่องกำลังจะลงจอดโปรดรัดสายคาดให้เรียบร้อยและนั่งอยู่กับที่ด้วยค่ะ...ขอบคุณที่ใช้บริการของเราค่ะ
เสียงประกาศดังขึ้น ทำให้ทุกคนในเที่ยวบินรู้ว่าถึงสนามบินหรือประเทศไทยแล้วนั่นเอง
“มาช้านะยะ...ไหนล่ะช๊อคโกแลตของชั้นล่ะ”
“ขนมของชั้นด้วย”
เด็กสาวหลายต่อหลายคนรุมถาม เด็กสาวคนหนึ่ง ซึ่งเด็กสาวคนที่ว่าก็รีบส่งของให้อีกฝ่ายที่เหนือกว่าอย่างกลัวๆ
“น้ำแร่ล่ะ?”
เด็กสาวคนหนึ่งถามเพราะสิ่งที่เธอต้องการไม่ได้อยู่ในมือในตอนนี้
“น้ำแร่ล่ะ...แกลืมใช่ไหม? ยัยบ้านี่”
ผลัวะ!
กำปั่นของเด็กสาวถูกซัดไปที่หน้าของอีกฝ่ายอย่างรวดเร็ว จนอีกฝ่ายตัวลอยและไปกระแทกกับผนังอีกฝั่งหนึ่ง
“อ๊า...แค่กๆ”
“โฮ่ ถึงกับกระอักเลือดเลยเรอะ...สำออยชะมัด”
“อัดมันเลยดีกว่า”
สิ้นคำพูดเด็กสาวทั้งหมดก็วางของลงก่อนที่จะเดินไปหาร่างบางที่นอนอยู่และรุมเตะอย่างสนุกสนาน
“เดี๋ยวๆๆ...พอก่อนเดี๋ยวแม่จันทราของเราก็ตายก่อนหรอก”
เด็กสาวที่น่าจะเป็นหัวหน้าใหญ่ก็ดังขึ้น ทุกคนที่เหลือหยุดเท้าและยืนอยู่เฉยๆ เผยให้เห็นร่างบางที่นอนคดตัวด้วยความเจ็บปวด
“แล้วจะทำอะไรล่ะค่ะ?...”
“ง่ายจะตาย”
ว่าแล้วหัวหน้าใหญ่ก็หยิบมีดขึ้นมา เด็กสาวที่เหลือเมื่อได้เห็นมีดก็ยิ้มออกมาก่อนที่จะยกตัวร่างบางขึ้นมา และพากลับมาตรงหน้าหัวหน้าใหญ่
“หน้าตาเธอสวยแล้วก็น่ารักดีนะ ผิวก็ขาว ปากนิด จมูกหน่อย สมบูรณ์แบบเลยเชียว...แต่ว่าเธอน่ะ กล้าดียังไงที่เธอมาสวยเกินหน้าเกินตาชั้นเนี่ยหา!”
หัวหน้าใหญ่จับหน้าเด็กสาวขึ้นมามองแล้วพูดชมก่อนที่จะค่อยลงมีดลงไปบนใบหน้าของผู้เคราะห์ร้าย
ปึด....
“อึก...ขอโทษค่ะ ขอโทษค่ะ ขอโทษค่ะ”
ร่างบางร้องลั่นด้วยความกลัวเมื่อปลายมีดเล่มเล็กๆกำลังค่อยๆกรีดไปที่แก้มขวาอย่างช้าๆโดยที่ฝ่ายกระทำค่อยๆลงมีดแบบช้าๆเพื่อให้เด็กสาวที่ชื่อจันทราได้รับความเจ็บปวดและความหวาดกลัวอย่างถึงที่สุด
ฟืด...
“อึก...”
“เอาล่ะที่นี่จำเอาไว้อย่ามาหือกับพวกเราอีก...วิ่งไปซื้อน้ำมาให้ลูกน้องชั้นเร็ว!!”
“ค่ะ!!”
จันทราวิ่งออกไปอย่างรวดเร็วแม้ว่ามือจะยังจับหน้าที่อาบไปด้วยเลือด
“อย่าให้มีคราวหน้าอีกนะ อาเนะ”
“ค่าๆ...ไปได้หรือยังอ่ะจาน?”
“...เฮ้อ จะไปไหนก็ไปเถอะ”
“หวัดดีค่ะจาน”
วันนี้ก็เป็นอย่างทุกวันหลังจากที่เมื่อวันก่อนเด็กสาวชาวญี่ปุ่นผู้ร่าเริงอย่างอาเนะ หรือ อาเนะ เรนซึ ไปทะเลาะกับ
1ใน3กลุ่มนักเลงประจำโรงเรียนซึ่งขึ้นชื่อว่ายิ่งใหญ่และแข็งแกร่งที่สุดในแถบนี้
“ฮ้าว...ง่วงชะมัด อ้ะ! จันทร์เจ้านี่นา...จันทร์เจ้าๆ”
อาเนะโบกมือเรียกจันทราด้วยความดีใจและกะไว้ว่าจะพาไปหาที่กินขนมอร่อยๆด้วยกัน แต่ว่า...
“ฝน...ขอโทษนะ เดี๋ยวชั้นมา!!”
จันทรากับวิ่งผ่านอาเนะไปอย่างเร็วโดยพยายามหลบรอยแผลที่แก้ม อีกฝ่ายมองไล่หลังไปอย่างงงๆก่อนที่จะเห็นเลือดบนพื้น
“นี่มัน...เอาล่ะจะเข้าไปหาครูเกทอีกทีคงไม่เป็นไรมั้ง”
อาเนะพูดลอยๆก่อนที่จะเดินย้อนลอยเลือดไป
“อื้อ...ที่นี่กว้างจังน้า”
ร่างจิ๋วบนลอยๆพร้อมกับมองไปรอบๆมหาลัยที่เจ้าตัวมาสอบตรง
แล้วไอซ์ก็ดูนาฬิกาก่อนที่จะดูกระดาษสอบที่ปริ้นมา
มันต้องไปที่ตึกสามแล้วไอ้ตึกที่ว่ามันอยู่ไหนว่ะ ไอซ์มองไปรอบๆเพื่อหาตึกอีกครั้ง
“มีอะไรให้ช่วยไหมครับ”
จู่ๆก็มีชายร่างสูงมากคนหนึ่งเข้ามาถาม ร่างเล็กที่ถูกถามก็รีบตอบปัดทันที
“อ๋า มะ...ไม่เป็นไรค่ะ ชั้นรู้ว่าต้องไปสอบที่...ตึกสาม???”
ไอซ์รีบจ้องไปที่กระดาษอีกครั้ง อีกฝ่ายก็หัวเราะเบาๆก่อนที่จะพูดอีกครั้ง
“สอบสถาปัตยกรรมที่ตึกสามชั้นสองห้องเจ็ดใช่ไหมครับ”
“ใช่ค่ะ...รู้ได้ไงอ่ะ”
ชายคนนั้นชูกระดาษขึ้นมาซึ่งกระดาษใบนั้นมันเป็นชื่อจริงของไอซ์
“เฮ้ย!นั่น!...แล้วไอ้นี่ล่ะ?”
พอไล่ดูด้านบนกระดาษที่ร่างเล็กถืออยู่
“ใบนั่นมันของผมครับ...เมื่อกี้เรานั่งกินข้าวโต๊ะเดียวกัน
เธอเลยหยิบผิดมาน่ะ”
ร่างสูงพูดให้ไอซ์ฟังอีกฝ่ายรีบยื่นกระดาษคืนให้และรีบขอโทษทันที
“ขอโทษค่ะ...ขอโทษจริงๆ”
“ไม่เป็นไรครับ อุบัติเหตเกิดขึ้นได้ครับ”
ร่างสูงส่งกระดาษคืนเจ้าของ ร่างเล็กรีบรับกระดาษคืนอย่างเร็ว
“ขอบคุณค่ะ ขอทาจริงๆค่ะ ไปล่ะนะคะ...”
ไอซ์โค้งน้อยๆให้ก่อนที่จะวิ่งไปทันที
“เดี๋ยวครับ”
“คะ?”
“เธอน่ะ...หลงทางไม่ใช่หรอ ผมพาไปดีกว่านะครับ”
“ไม่เป็นไรหรอกค่ะ ชั้นคิดว่า...”
หมับ!
จู่ๆร่างสูงก็จับข้อมือไอซ์ซะเฉยๆ
“ผมพาไปดีกว่านะครับยังไงซะเธอก็สอบห้องเดียวกับผมนะ...ไอซ์”
“ห๊า?! เดี๋ยวเด้!!”
“ถึงสักที...ขอบใจมากนะแคริส”
“เบื่อจัง เพราะนายทำให้ชั้นพลาดการเดินทางกับลูก...
มีคุกกี้ไหม เคออส”
“ไม่ล่ะ...ข้าอยากกินมาสเมลโล่มากกว่านะ”
ปัง!!
เคออสในร่างมนุษย์และแคริสมาในสภาพนักท่องเที่ยว ยืนหยุดอยู่ที่ศาลเจ้าแห่งหนึ่งในญี่ปุ่น และจู่ๆพื้นก็กลายเป็นรูเพราะกระสุน
“ศาลเจ้าชินริวยินดีต้อนรับค่ะ”
หันปืนใส่แบบนี้มันยินดีต้อนรับแน่หรือฟร้ะ?! เคออสกับแคริสนึกในใจพร้อมกันและหันไปหาต้นเสียง มีมิโกะอยู่คนหนึ่งกำลังยืนเปลี่ยนกระสุนปืนอยู่
“หนูจ๊ะลดปืนก่อนเถอะนะ”
“บอกมาก่อนมาไหว้ท่านชินริว มาขอพร มาบริจาค หรือว่า...มาฆ่าชั้นกันค่ะ คุณป้า”
มิโกะพูดขึ้นชนิดแบบตรงๆราวกับคำพูดมันจะแทงทะลุหัวใจของหญิงสาวที่มีความอ่อนไหวสูงอย่างแคริส
“ชั้นไม่ใช่ป้าน้า!! ชั้นเพิ่งจะ29เมื่อไม่นานนี้เองน้า!!”
แคริสตะโกนทั้งน้ำตา เคออสจับไหล่ให้คนข้างๆใจเย็นลง
“ใจเย็น...แคริส โทษทีนะคุณหนูเรากำลังตามหาชายที่ชื่อ...”
“ข้างนอกเกิดอะไรขึ้นอาซา...มิ”
ขณะที่ทั้งสองฝ่ายกำลังคุยกันจู่ๆก็มีชายคนหนึ่งในชุด
ยูคาตะเดินออกมาจากศาลเจ้า
“เซฟิรอธ...”
เซฟิรอธอึ้งไปชั่วขณะพร้อมกับเรียกดาบคาตานะอันยาวออกมา
“แสดงว่าอีกฝ่ายมาไม่ดีสินะ”
มิโกะสาวที่ชื่ออาซามิพูดขึ้นพร้อมกับใช้มือซ้ายหยิบดาบขึ้นมา
“...เรามาดีนะเชื่อหน่อยสิ”
แคริสพยายามพูดให้อีกฝ่ายลดอวุธลงแต่ดูท่าจะไม่ได้ผล
“แคริส...เผ่นเถอะ”
“อืม...”
“จะหนีหรอ...ไม่มีทาง!!!”
แล้วการไล่ล่าก็เกิดขึ้น อาซามิและเซฟิรอธเริ่มออกตัวไล่ฆ่านักท่องเที่ยวสองคนอย่างบ้าคลั่ง
“ขอร้องล่ะหยุดเถอะ...ขอคุยดีๆไม่ได้หรือไง!”
“ไม่ค่ะ...ตายซะเถอะค่ะ”
“แกอยู่ฝ่ายชั้นไม่ใช่หรือไง...ลดดาบลงซะ”
“ขอปฏิเสธ...”
//////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////
ฝากตัวด้วยค่ะทุกคนนี่คือผลงานแรกของจิรุเลยนะ(ตอแหลหน้าด้านๆ)
ฮ่าๆๆลงช้าตามเคย ขอโทษทีน้าทุกคน!
ความคิดเห็น