ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Chapte 0 : ปฐมบท
หลังจากวันนั้นมันก็ผ่านมาได้เกือบจะ1ปีแล้ว จากวันที่พวกเราได้ช่วยโคคูนเอาไว้
ชาวโคคูนทุกคนอยู่กันได้ที่แกรนด์-พัลส์น่าแปลกดีนะ ทั้งๆที่เมื่อก่อนต่างก็
กลัวกันอยู่แท้ๆ แต่ตอนนี้ทุกอย่างก็เริ่มคงที่แล้วล่ะไม่ต้องห่วงนะ
พวกเราสบายดี ใช่ทั้งพวกเราแล้วก็โคคูนด้วยนะ………………….
“……………”
แกร๊บ เสียงขยำกระดาษดังขึ้น
“ชั้นเขียนบ้าอะไรอยู่เนี่ย!”
ไลท์นิ่งบ่นกับตัวเองพร้อมกับขยำกระดาษอีกรอบก่อนจะทิ้งมันลงถังขยะไป
“ยังไงซะสองคนนั้นก็คงไม่ได้อ่านจดหมายที่เราเขียนให้อยู่ดีล่ะน่า…”
ไลท์นิ่งเอามือเท้าคางแล้วมองไปที่ ท้องฟ้ายามราตรีที่มืดสนิท
“วันนี้เป็นคืนเดือนมืดสินะ”
สิ่งที่ไลท์นิ่งเฝ้ามองอยู่นั้นไม่ใช่ท้องฟ้าของคืนนี้ ไลท์นิ่งไม่ได้มองโคคูน…แต่ไลท์นิ่งกำลังจ้องมองสองคนนั้น
สองคนนั้นที่อยู่ในโคคูนถูกห่อหุ้มไปด้วยคริสตัล ส่องแสงออกมาอ่อนๆราวกับเป็นดวงจันทร์อีกดวงของ แกรนด์-พัลส์
“ดูกี่ทีก็ไม่เบื่อนะ…”
ก๊อกๆ เสียงเคาประตูดังขึ้น ก่อนจะตามมาด้วยเสียงบิดลูกบิดและเปิดประตู
“รุ่นพี่ดึกป่านนี้ยังไม่นอนอีกหรอค่ะ…หรือว่าคิดถึงคุณเซร่าห์อยู่ คุณเซร่าห์แต่งงานกับคุณสโนวแล้วนา…เลิกทำตัวเป็นเด็กขี้เหงาสักทีเถอะ!”
เด็กผู้หญิงผมสีส้มอมชมพูใส่แว่นสีขาวท่าทางเซ่อซ่าคนหนึ่งเข้ามาในห้อง แล้วทักทายและบ่นใส่ไลท์นิ่ง
“เงียบน่า…ยัยจืดยู หมดเวลาเข้าเวรแล้วหรือไง”
ไลท์นิ่งขึ้นเสียงตอบกลับไป อย่างที่ยูพูดไป เซร่าห์แต่งงานกับสโนว์ไปเป็นที่เรียบร้อยแล้ว
ก็เลยกลายเป็นว่าไลท์นิ่งต้องอยู่บ้านคนเดียว แต่ก็โชคดีหรือโชคร้ายกันแน่
ไลท์นิ่งได้รับตำแหน่งร้อยตรี
ไลท์นิ่งได้รับตำแหน่งร้อยตรี
พ่วงมาด้วยหลังจากจบเรื่องลูซิ (ทั้งๆที่เจ้าตัวลาออกไปแล้วแต่ริกดี้ก็ลากไลท์นิ่งกลับมาจนได้)
และได้ยูมาเป็นลูกน้องประจำตัว(ที่จริงเป็นเบ๊จิปาถะ) เนื่องจากยูไม่มีบ้านอยู่
หลังจากได้เป็นลูกน้องไลท์นิ่งยูก็เลยมาขออาศัยอยู่ด้วย ก็เลยแก้เหงาได้บ้าง
ด้วยนิสัยไม่ชอบเข้าสังคมและเป็นคนไม่ค่อยพูด ทำให้ ไลท์นิ่งเรียกยูว่า ยัยจืด
และได้ยูมาเป็นลูกน้องประจำตัว(ที่จริงเป็นเบ๊จิปาถะ) เนื่องจากยูไม่มีบ้านอยู่
หลังจากได้เป็นลูกน้องไลท์นิ่งยูก็เลยมาขออาศัยอยู่ด้วย ก็เลยแก้เหงาได้บ้าง
ด้วยนิสัยไม่ชอบเข้าสังคมและเป็นคนไม่ค่อยพูด ทำให้ ไลท์นิ่งเรียกยูว่า ยัยจืด
“ก็ตามนั้นแหละค่ะ…ดื่มชาหน่อยไหมล่ะค่ะ” ยูถามไลท์นิ่ง
“ก็ดีนะ”
ไลท์นิ่งตอบกลับ
“รับทราบค่ะ”
บทสนทนาจบลงไลท์นิ่งก็กลับไปมองโคคูนอย่างเหม่อลอยอีกครั้ง
“ดูกี่ทีก็ไม่เบื่อจริงๆน่ะแหละ…”
“เบื่ออะไรล่ะคะรุ่นพี่…ชาได้แล้วค่ะ”
ยูที่มายืนอยู่ข้างๆไลท์นิ่งวางถ้วยชาลงช้าๆ ทำเอาไลท์นิ่งสะดุ้งเล็กน้อยเพราะกำลังเหม่อ...
“อืมขอบใจนะ”
ไลท์นิ่งยกชาดื่มช้าๆ ยูก็ไม่ได้ไปไหนยืนนิ่งดูโคคูนอย่างไม่ล่ะสายตา ทั้งสองจ้องมองโคคูนโดยไม่สนทนาอะไรความเงียบจึงคืบคลานเข้ามา
“นั่น…”
ยูพูดออกมาทำลายความเงียบให้หายไป
“เอ๋??”
ไลท์นิ่งได้สติแล้วหันไปมองยู
“นั่นมัน….”
ยูทำหน้าจริงจัง ไลท์นิ่งเริ่มทำหน้าเครียดตาม
“นั่นทำไมหรือ…”
ไลท์นิ่งเหงื่อตกแล้วถามยูออกไป
“นั่นมันอะไรอ่ะ…สวยจังเลยค่า~~”
โครม!!
ยูพูดแล้วก็ทำตาเป็นประกาย ไลท์นิ่งได้ยินก็งายตกเก้าอี้แทบจะทันที
“ร้อน…”
แถมถ้วยชาที่ไลท์นิ่งถืออยู่ก็หกใส่ตัวเองอีกต่างหาก
“อ้ะ!!เอ๋!!?รุ่นพี่เป็นอะไรไปอ่ะค่ะ?…”
ยูเห็นไลท์นิ่งล้มลงไปก็ลนลาน แต่ไลท์นิ่งก็ลุกขึ้นมา
“ไม่ๆๆๆ…ไม่ ไม่เป็นไร”
“ค่อยยังชั่วหน่อย…อ้ะ!!รุ่นพี่เสื้อ…”
ยูเห็นเสื้อไลท์นิ่งเปียกก็ลนลานรีบไปเอาผ้ามาเช็ด
“ไม่ต้องหรอกน่า…ฮึ่ย!!!”
ไลท์นิ่งบอกปัดไป แต่ไม่ทันแล้ว ด้วยความเซ่อซ่าของยู
ยูสะดุดขาตัวเองพุ่งใส่ไลท์นิ่ง(เบรกไม่อยู่แล้วประมาณนั้น)
“อุ้บ!!”
บุญพาวาสนาส่งหรือผีตนไหนถีบให้มันล้มก็มช่าง หน้าของยูเข้าไปซุกตรงหน้าอกของไลท์นิ่งพอดี
“โฮ่ย!! อะ…ออกไปจากหนะ…หน้า…”
ยูได้ยินที่ไลท์นิ่งพูดก็ผงะหน้าแดงออกมาทันที
“ขะ…ขอโทษค่ะ ขอโทษค่ะ ขอโทษค่ะ ขอโทษค้า!!!”
ยูรีบจัดการเรื่องน้ำชาแล้วก็เรื่องจิปาถะในบ้านอย่างรวดเร็วแล้วก็รีบวิ่งขึ้นห้องตัวเองไปทันที
“เฮ้!ยัยจืด! อาบน้ำก่อนเข้านอนนะ”
ไลท์นิ่งตะโกนไล่หลังไป
“ค้า~รุ่นพี่!!”
ไลท์นิ่งถอนหายใจเฮือกใหญ่
“ยัยจืดนี่มาเป็นลูกน้องชั้นได้ไงกัน…”
ไลท์นิ่งบ่นพร้อมกับส่ายหน้าเล็กน้อย แล้วก็กลับไปมองโคคูนอีกครั้ง
“ทางนี้มีความสุขดี ไม่ต้องห่วงหรอกนะ”
ไลท์นิ่งรู้สึกตัวว่าตัวเองเปียกน้ำ(ชา)ก็หันไปมองที่ห้องอาบน้ำ
“เฮ้ย!! ยัยจืด ชั้นอาบก่อน…!!!”
“ได้ไงกันล่ะคะ…รุ่นพี่อย่ามาโกงนะ!!”
“เฮ้!ชั้นเป็นหัวหน้าแกนะยัยจืด! ชั้นก่อนเด้!!”
“คำก็จืด สองคำก็จืด หนูเป็นลูกน้องรุ่นพี่นะ เป็นพี่ต้องเสียสละเซ่!! รุ่นพี่บ้า”
“แกว่าชั้นหรือยัยจืด!!”
“แล้วจะทำไมเล่ารุ่นพี่จะหักเงินเดือนนี้ก็เอาเดะ วันนี้ขออาบน้ำก่อนล่ะ”
แล้วไลท์นิ่งกับยูก็ทะเลาะกันอีกยาว
นี่ก็เป็นแค่ชีวิตประจำวันที่เปลี่ยนไปเล็กน้อยของไลท์นิ่งหลังจากเรื่องต่างๆได้ผ่านพ้นไป
แต่ถ้าคิดว่าพวกเขาและเธอจะได้อยู่อย่างสงบแบบนี้…ฝันไปเถอะ เพราะว่า….
ณ. หน้าผาสูงที่อยู่ข้างๆเมืองโบดัม
เงาคนสองคนยืนดูการกระทำของไลท์นิ่งยู
ผ่านหน้าต่างบ้านของไลท์นิ่ง…..
“เจอแล้วสินะ”
“อืม เจอแล้วล่ะ…”
“คนที่ฆ่าท่านออฟาน”
“ต้องกำจัด”
“เพื่อที่จะได้ ทำลายโคคูน”
“เพื่อทำลายสิ่งมีชีวิตที่เรียกว่ามนุษย์”
“เพื่อปณิธานที่เหลืออยู่ของท่านออฟาน”
เรื่องวุ่นวายกำลังจะเกิดขึ้นอีกครั้ง
//////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////
จบปฐมบทแล้วค่ะ และมีการแก้ไขด้วยในบ้างส่วน
ถ้าชอบหรืออยากติ ชม ด่า ก็อย่าลืมเมนท์ด้วยนะคะ
ถ้าชอบหรืออยากติ ชม ด่า ก็อย่าลืมเมนท์ด้วยนะคะ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น