คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ตอนที่ 1 ได้แค่ขอบคุณ
ยามเย็นที่ดวงตะวันสาดแสงเข้าผ่านกระจกสีชา ร้านกาแฟที่มีผู้คนมากหน้าหลายตาต่างก็เข้ามาใช้บริการ ด้วยความที่ร้านตกแต่งสวยงามด้วยโทนสีน้ำตาลสไตล์โมเดิร์น สวนเล็กๆชวนให้นั่งจบกาแฟเพลินๆ อีกทั้งรสชาติที่เป็นเอกลักษณ์ ความดูแลเอาใจใส่ของเจ้าของร้านและพนักงาน จึงทำให้ร้านกาแฟแห่งนี้กลายเป็นจุดสำคัญของเมืองนี้ได้อย่างไม่น่าแปลกใจ
ติ๊ง!
“ คิวที่ 264 ลาเต้ปั่น 1แก้ว ได้แล้วค่ะคุณลูกค้า ” พนักงานหญิงสาวคนหนึ่งที่ทำหน้าที่แคชเชียร์ ส่งกาแฟให้ลูกค้าพร้อมรอยยิ้มสวยบนใบหน้า ปกติร้านจะรันคิวตั้งแต่เปิดร้าน จนถึงตอนนี้แสดงว่าวันนี้ขายได้เกินสองร้อยห้าสิบแก้วเลยนะเนี่ย
“ คิวสุดท้ายแล้วใช่ป่ะอึนฮา ” ร่างบางของเด็กหนุ่มวัยรุ่น อายุย่างเข้า 20 ปี ถามเพื่อนร่วมงานของตน นี่ก็เวลาเกือบจะทุ่มตรงแล้ว ใกล้เวลาเลิกงานของเขาแล้วสินะ
“ ใช่จ้ะ คิวสุดท้ายแล้ว เย้.. เรามาเก็บร้านกัน ” ก่อนกลับพนักงานทุกคนจะต้องช่วยกันเก็บร้าน และรอเจ้านายของพวกเขามาเช็ครายละเอียดอีกที เมื่อทุกอย่างเรียบร้อยดี พนักงานทุกคนก็จะได้แยกย้ายกันกลับที่พัก และพักผ่อนเสียที
“ นี่ อึนฮา เลิกงานแล้วไปไหนต่อป่าว ”
“ขอโทษนะแบค วันนี้เราต้องกลับบ้านอ่ะ.. ” หญิงสาวเอ่ยพร้อมสีหน้าหงอยๆ รู้สึกเสียดายที่วันนี้ไปกับแบคฮยอนหลังเลิกงานไม่ได้
“ อ่าวเหรอ งั้นไม่เป็นไร วันนี้เราว่าจะซื้อของเข้าหอสักหน่อย ” จริงๆแล้วแบคฮยอนไม่ใช่เด็กต่างจังหวัดหรอก เพียงแต่บ้านของเขาค่อนข้างจะไกลจากมหาลัย เขาจึงขอคุณพ่อกับคุณแม่มาอยู่หอ กว่าจะขออนุญาตได้ไม่ใช่เล่นๆเลยนะ
“ ขอโทษทีน้า เดี๋ยววันหลังไปหาอะไรกินกัน เราเลี้ยงเอง ”
“ ได้เลย เราจะกินเยอะๆเลย คอยดูสิ ”
“ เลี้ยงไหวอยู่แล้วน่า ” ทั้งสองต่างก็ช่วยกันเก็บกวาด ทำความสะอาดร้าน คุยเล่นสนุกกันไป ทั้งสองทำงานร้านนี้มาได้ปีกว่าแล้วล่ะ เขาจำได้ว่าตอนปีหนึ่ง อึนฮาเป็นคนชวนเขามาทำพาร์ทไทม์ที่ร้านนี้เอง เพราะอึนฮาเป็นลูกพี่ลูกน้องของพี่ลู่หาน เจ้าของร้านนี้นั่นแหละ
กริ๊งๆ
เสียงกระดิ่งประตูดังขึ้น แสดงให้รู้ว่ามีบุคคลเข้ามาใหม่ แต่นี่ก็เวลาปิดร้านแล้ว จะเป็นลูกค้าก็ไม่ใช่ คงจะไม่พ้นเจ้าของร้านสุดสวย ลู่หานย่างก้าวเข้ามาในร้าน พร้อมกับใบหน้าเปื้อนยิ้มสดใส รูปร่างสมส่วน มีสเน่ห์น่ามองยิ่งนัก โดยเฉพาะตาหวาดุจตากวางนั่น แบคฮยอนอดชื่นชมไม่ได้ ทำไมเขาไม่มีตาสวยแบบพี่ลู่หานบ้างนะ
“ เป็นไงกันบ้างเด็กๆ วันนี้ขายดีมั้ย พอดีพี่มีธุระนิดหน่อย วันนี้เลยได้เข้าร้านทีเดียวตอนปิดเลย ”
“ ขายดีมากครับพี่ ” พนักงานคนหนึ่งในร้านตอบขึ้น
“ ว้าว ขายได้ไม่น้อยเลยนะ เก่งเหมือนกันนะเนี่ย ” ร่างบางเอ่ยชมพนักงงานของตน “ ไหนดูซิ เก็บร้านเรียบร้อยหรือยัง.. ทุกอย่างเรียบร้อยดี กลับบ้านได้จ้า ” ลู่หานตรวจตราความเรียบร้อยของร้านจนเสร็จ ทุกคนจึงแยกย้ายกันกลับที่พักของตน บ้างก็ไปเที่ยวต่อ นี่แหละชีวิตต้องมีสีสันกันบ้าง
“ แชมพู สบู่เหลว รามยอน อ่า.. อะไรอีกนะ ” เสียงใสพูดพึมพำกับตัวเองเบาๆ นึกถึงสิ่งของที่เจ้าตัวได้ใช้หมดไปแล้ว เมื่อได้ของตามที่ต้องการ เขาจึงไปคิดเงินที่แคชเชียร์
“ เรียบร้อยแล้วค่ะ โอกาสหน้าเชิญใหม่นะค้า ”
“ ขอบคุณครับ ” แบคฮยอนกล่าวขอบคุณพนักงาน แล้วเดินออกจากร้านสะดวกซื้อ เขาออกจากร้านพี่ลู่หาน เพื่อมายังร้านสะดวกซื้อ และต้องเดินกลับหอไปอีกทางหนึ่ง ซึ่งค่อนข้างไกลอยู่พอสมควร แต่ก็พอมีทางลัดอยู่บาง ที่เกาหสีเส้นทางมักจะเป็นซอยเล็กๆ จึงไม่ค่อยมีผู้คนพลุกพล่านมากนัก
“อ่า.. ซอยนี้เงียบจัง ” ร่างบางเดินเข้ามาในซอยเล็กๆ เพื่อกลับไปยังหอพักของตน ซอยเปลี่ยว ตลอดทั้งทางเดินมีไฟเพียงไม่กี่เสาเท่านั้น ท่ามกลางความมืดสลัว มีเพียงเสียงร้องของแมลงเล็กๆตามทางเดิน เสียงแมวร้องยามค่ำคืน และมีเพียงเขาเดินอยู่คนเดียว
ตึก ตึก ตึก
เสียงฝีเท้าของเจ้าตัวเดินจ้ำให้เร็วที่สุด เขาไม่ชอบบรรยากาศแบบนี้เลย มันเสียวสันหลังชะมัด ทันทีที่เจ้าตัวรีบเดินนั้น มีชายรูปร่างผอมแห้งคนหนึ่ง ขอบตาคล้ำ ดูท่าแล้วเหมือนคนเมายาไม่มีผิดเพี้ยน เขาจ้องไปยังร่างบางที่กำลังเดินมาทางนี้ ใกล้จะถึงที่ๆเขานั่งอยู่ ร่างบางตรงหน้าเป็นคนผิวขาว ตัวเล็ก ผอม แต่ไม่ถึงกับผอมแห้งจนเกินไป ใบหน้าจิ้มลิ้มรับกับริมฝีปากบางนั่น ไม่แปลกที่คนพบเห็นจะสนใจในคนตัวเล็กตรงหน้า
“ เฮ้ย! หนู มาทำอะไรตรงนี้คนเดียวหรอจ้ะ ” ชายแปลกหน้ากล่าวโพล่งขึ้นถามแบคฮยอน ด้วยน้ำเสียงฟังแล้วชวยสยิว ทำให้เจ้าตัวที่กำลังจะเดินมาถึงตรงนี้ หยุดชะงักฝีเท้าอย่างทันใด
“ อะ เอ่อ.. ขอทางด้วยครับ ผมรีบ ” แบคฮยอนเลี่ยงที่จะตอบคำถามชายคนนั้น เขาจึงเดินเลี่ยงไปอีกทางเพื่อรีบผ่านชายคนนี้ไปให้เร็วสุด แต่ก็ไม่อาจผ่านไปได้ เพราะชายคนนี้ก้าวมาขวางทางเข้าไว้ซะนี่
“ จะไปไหน มาคนเดียวแบบนี้ เหงาแย่ ให้พี่ไปส่งมั้ย ” สีหน้าไม่หวังดีของชายคนนี้ทำให้แบคฮยอนเริ่มกลัว แต่เขาจะหาทางเลี่ยงจากชายคนนี้ยังไง ในเมื่อมีเพียงเขาคนเดียว ท่ามกลางซอยแคบยาวขนาดนี้ ใครเล่าจะช่วยเขาได้
“ ปะ ปล่อย ปล่อยผมนะ! ” ร่างบางกล่าวเสียงแข็ง เมื่อชายตรงหน้าจับข้อมือของเขาไว้แน่น
“ จะไปไหนเล่าคนดี สวยขนาดนี้ให้พี่ชิมหน่อยจะได้ไหม เมียพี่ยังไม่เด็ดเท่าน้องเลยนะจ้ะ ” ชายแปลกหน้าเริ่มที่จะเข้ามาซุกไซร้ลำคอขาว แบคฮยอนพยายามดิ้นสุดฤทธิ์ แต่ก็ไม่สามารถหลุดจากการกระทำรุนแรงของชายตรงหน้าได้
“อย่านะ! ชะ ช่วยผมด้วย อื้ออ ปล่อยนะ! เอาหน้าออกไป! ใครก็ได้ช่วยที ช่วยด้วย! ” ร่างบางหมดหนทางจะสู้ ได้แต่วิงวอนให้พระเจ้าเมตตา พลางนึกถึงหน้าบิดามารดาแล้วน้ำตามันก็รื้นขึ้นมาจวนจะไหลออก เขายังไม่ได้ทำให้พ่อแม่ภูมิใจเลยนะ เขายังเรียนไม่จบ เขาจะทำให้พ่อแม่ผิดหวังไม่ได้ ได้โปรดให้ใครสักคนมาช่วยเขาเถอะ ใครก็ได้..
“ คิดว่าคนโง่ที่ไหนมันจะมาช่วยแกงั้นเรอะ เหอะ! ตรงนี้มันมีแค่ฉันกับแกเท่านั้นแหละ เสพความสุขกับพี่แล้วน้องก็จะเป็นอิสระเองแหละ! ”
“ จ๊วบ อื้มมม ” ชายผู้นี้พยายามซุกไซร้คอแบคฮยอน ดูดมันได้อย่างไร้ความปรานี ส่งเสียงน่าขยะแขยง ไม่มีแม้แต่ความเป็นคนเหลืออยู่ เสมือนสัตว์ป่าหิวโหย ที่ได้เจอเหยื่ออันโอชะ และลิ้มลองรสชาติของมัน
“ ฮรึก ฮรือ.. ” หยดน้ำตาไหลจากหางตาสวย ที่ตอนนี้แดงช้ำน่าสงสาร ขณะที่เขานอนแน่นิ่งหมดทางสู้นั้น หางตาเขาเหลือบไปเห็นปลายเท้าของชายผู้หนึ่ง ยืนอยู่ตรงด้ายซ้ายมือ ถัดจากชายเลวทรามผู้นี้ไปไม่กี่ย่างก้าว
“ ชะ ช่วย ผะ ผม.. ด้วย.. ” ร่างบางเอ่ยด้วยเสียงแห้งผาก ขอร้องอ้อนวอนให้ชายที่เขาเห็นเพียงแต่รองเท้าสีดำเงาได้โปรดช่วยชีวิตเขา ตอนนี้เขาไม่มีแม้แต่แรงขัดขืนใดๆทั้งสิ้น
“ เฮ้ย!! แกเป็นใคร! ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้ มีสิทธิ์อะไรมาขัดเรื่องคนอื่นเขา ห้ะ! ” ชายผู้มาใหม่จับแขนชายผู้ร้ายแล้วกระชากออกมา พร้อมจ้องหน้าชายคนเลวด้วยสายตาแข็งกร้าว
“ เหอะ! เลวจะยังจะมาแก้ตัวว่าเรื่องคนอื่นอีกงั้นหรอ ถามคนที่แกทำเขาหรือยัง ว่าเขายินดีด้วยมั้ย ” เขากล่าวแล้วเพยิดหน้าไปทางแบคฮยอน
“ ปล่อยกูเดี๋ยวนี้ นังเด็กนี่แกจะเอาไปไหนก็เชิญ! ”
“ คิดว่าทำเลวแล้วฉันจะปล่อยไปง่ายๆงั้นหรอ คิดผิดแล้ว! ”
“ เฮ้ย!! ” ร่างของเขาถูกยกขึ้นด้วยมือเพียงมือเดียวที่กำรอบลำคอ ก่อนจะถูกบีบร้าวไปถึงกระดูก จนแทบจะสิ้นใจ สองขาที่ลอยอยู่กับพื้นดิ้นพล่านไปมา แบคฮยอนทำได้เพียงมองอยู่เท่านั้น ไม่กล้าเอ่ยปากใดๆกับเหตุการณ์ตรงหน้า ชายคนนี้เป็นใคร สามารถยกคนๆนึงด้วยมือเพียงมือเดียวได้อย่างไร
ตุบ! อั่ก!
ร่างของชายผู้นั้นถูกโยนลงพื้น ก่อนจะโดนกระทืบตรงลำตัวด้วยเท้าอีกหนึ่งที มองดูแล้วช่างน่าสงสาร แต่คนที่ทำไม่ดี เราก็มิอาจปกป้องเขาไว้ได้
“ หนีไปซะ ก่อนที่แกจะไม่ได้มีชีวิตบนโลกนี้อีกต่อไป! ” สิ้นคำกล่าว ชายผู้นั้นทำได้เพียงรีบกระเสือกกระสนหนีความตาย แม้ร่างกายจะบาดเจ็บไปไม่น้อย แต่ก็ต้องหนีไปให้ได้ ก่อนความตายจะมาเยือน
“ เอ่อ.. ขอบคุณที่ช่วยชีวิตผมนะครับ ” แบคฮยอนที่พอจะมีแรงขึ้นมาหน่อยเอ่ยขอบคุณชายตรงหน้า น่าแปลกที่เขาดูลึกลับ แต่งตัวสีดำสนิท ผมดำและรองเท้าสีดำนั่น เขามีหน้าตางดงาม ส่วนสูงที่น่าอิจฉา เขาไม่เคยเห็นใครดูดีขนาดนี้มาก่อน
“ ไม่เป็นไร ไหวไหม เดี๋ยวฉันไปส่ง ” เขาอุ้มแบคฮยอนขึ้นในท่าเจ้าสาว เพียงชั่วพริบตา แบคฮยอนก็อยู่หน้าประตูห้องของตนซะแล้ว เขาทำได้ยังไง เขารู้ได้ยังไงว่าแบคฮยอนอยู่ที่ไหน
“ ถึงแล้ว ” เขากล่าวแล้ววางร่างบางลงตรงหน้าประตู
“ เอ่อ.. คุณเป็นใคร คุณทำแบบนั้นได้ยังไง“ ” แบคฮยอนมีสีหน้าตกใจ งงไปหมด ไม่ว่าจะคนตรงหน้าเป็นใคร แล้วเขายังมาส่งเจ้าตัวถึงหน้าห้องในเวลาแค่ชั่วพริบตาเดียวได้อีก
“ นายไม่จำเป็นต้องรู้หรอก ฉันต้องไปแล้ว ” ร่างสูงทำท่าจะเดินจากไป แต่ก็มีเสียงจากคนตัวเล็กขัดไว้ก่อน
“ แต่ผมยังไม่รู้จักคุณเลยนะ ” แบคฮยอนรั้งไว้ เขาอยากจะรู้จักคนตรงหน้า เขาอยากจะขอบคุณให้มากกว่านี้
“ ดูแลตัวเองดีๆล่ะ ” สิ้นเสียงคำพูด เจ้าของร่างสูงตรงหน้าก็หายวับไปทันที แบคฮยอนยิ่งตื่นตระหนกยิ่งกว่าเดิม คนตรงหน้าเขาไม่ใช่มนุษย์งั้นหรอ แล้วเขาเป็นใครล่ะ
[ Talk ]
สวัสดีค่าาา ฟิคเอซ เป็นฟิคยาวเรื่องแรกของเราเลยน้า พระเอกไม่ใช่คนนะ อิอิ
ฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะค้าาา สกรีมกันได้ที่แท็ก #เอซชานแบค นะฮับ เม้นก็ได้นะค้า :)
ความคิดเห็น