คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #22 : Chapter 21
Sehun Part
เ้า
06:00 น.
ผมนอนเฝ้ายอูนถึเ้า
อนนี้เา็ยัไม่ฟื้นเลย
าที่ผมื่นสายอนนี้็้อมาื่นเ้าอาบน้ำแล้ว็มานั่เฝ้ายอู
วันนี้ผมไม่ไปโรเรียนเพราะะเฝ้ายอูอยู่ที่นี่รอนว่าเาะฟื้นแล้วื่นมาุยับผม
แร๊
เสียประูเปิเ้ามา้าในทำให้ผม้อหันไปมอ
นที่เ้ามา็ือแม่อยอูที่เินเ้ามาพร้อมับปิ่นโ
เินมา้วยใบหน้าที่ยิ้มเล็น้อยเมื่อมอมาที่ผม ผมเลย้อยิ้มอบลับไป
“ไม่ไปเรียนเหรอลู” แม่วาปิ่นโลที่โ๊ะแล้วหันมาถามผม
“ไม่รับ ผมะรอนว่ายอะฟื้น”
“เสียารเรียนหม เี๋ยวแม่เฝ้ายอเอ แม่เพิ่ไปลาานมา” แม่บอผมแล้วมายืนมอยอูอยู่้าเียฝั่ร้ามับผม
“ไม่เอาอ่า ผมรอยอูฟื้นีว่า” ผมทำเสียอ้อน
แม่มอมาทาผมแล้วหัวเราะในลำอนิๆ
“๊ะๆ แม่ทำอาหารมาฝา้วยนะ”
“ร๊าบบบผม”
ผมมอไปที่หน้ายอูที่นอนนิ่อยู่บนเีย
เมื่อไระฟื้นมาทะเลาะับูวะ ูิถึเสียมึแล้วนะไอ้ยอู
าหน้าที่นิ่ๆเริ่มะยับัวทำให้ผม่อเพ่มอ
มันีใอ่ะ!
“แม่ๆ ยอยับัว” ผมหันไปบอแม่อยอู
Sehun
Part End
ผม่อยๆลืมาึ้นมา้าๆ
าอผมอนนี้มันหนัอึ่มาเลย ผมเป็นอะไรไป รู้สึเ็บที่แน
สิ่แรที่เห็นือ เพานสีาวและลิ่นยา
ผมอยู่ที่โรพยาบาล มอไปรอบๆ็เห็นแม่ แม่สุที่รัอผมแล้ว็...เฮุน
“แม่รับอน้ำหน่อย”ผมเอ่ยปาบอแม่ไป
เพราะอนนี้สิ่เียวที่้อารือน้ำ มันหิวน้ำ
แม่เลยรินน้ำใส่แ้วแล้วเอาหลอใส่เาไปพร้อมับเอาหลอมาให้ผมู
ผมนอนิว่าผมทำไมถึมานอนอยู่ที่โรพยาบาลไ้
ใ่แล้ว! ผมโนรถนหนิ
ใรพาผมมาที่โรพยาบาล
“ยอู เป็นไบ้า” เฮุนถามผม
ทำให้ผม้อละาวามิแล้วหันหน้าไปมอเฮุน ิ! ผมอนมันอ่ะ
มันบอว่าผมใ่าย ไม่อุย้วย
“เป็นไบ้าลู” แม่เห็นว่าผมไม่อบเฮุนแม่เลยถามผมแทน
“เ็บแนรับแม่” ผมอบแม่้วยเสียแหบๆ
“แหละสิ มึแนหัอ่ะ” เฮุนบอผม
ผมเลยมอ้อนแบบไม่พอใ
“ใร่วยผมไว้รับ” ผมหันไปถามแม่อีรั้
“ูเอ พอีูามมึไป แล้ว็เห็นมึนอนนิ่อยู่”เฮุนอบผมอีรั้
อบุแล้วันนะ อบุมันในใ็พอใ่ไหม?
“เี๋ยวแม่ไปามหมอมา่อนนะ
ลูุยับเฮุนไป่อนนะูเหมือนะมีอะไรอยาุยัน ใ่ไหม?” แม่พูเสร็็เินออไปาห้อ แมู่แบบไหนว่าผมับไอ้เฮุนมันมีเรื่อะุยัน
พอแม่ผมออไป
บรรยาาศวามเียบ็เริ่มเ้ามาปลุม มันูน่าอึอัใ่ไหมล่ะ ใ่รับมันอึอัแ่ทำไไ้
มันไม่้อผมเอนะ
“ยอ” เฮุนทน่อวามอึอัไม่ไหว เลยเรียื่อผม
“อืม” ผมเลยอบไปแบบสั้นๆ มันอนอยู่หนิรับ
มันว่าผมใ่าย ่ายรไหนผม็อบมันอยู่นเียว หัวสมอมันอ่ะไม่เยิเอ
“เ็บมาไหม”
“อืม” ผมอบอีรั้
“มึพูำอื่นไ้ป่ะ นอาำว่า อืม อ่ะ”
“อืม”
“ไอ้ยอ มึไม่อบุูหน่อยหรอ” เฮุนยื่นหน้าเ้ามาให้ผมเห็น ผม็เลย้อมอหน้ามัน ที่แท้็ะทวำอบุ
“อบุ” ผมเลยบอมันแล้วนอนลุมโป
แ่มือมันไม่อำนวยที่ะับผ้ามาลุมไ้ทั้สอมือ ใ้มันมือเียวนี่แหละว่ะ
ถึมันะทุลัทุเลนาไหน ็ยอมรับ ไม่อยาเอเฮุนแล้ว
“อ้าว ยอไม่อยาุยับูเหรอ หรือมึ่ว เออั้น็นอนพั่อน็ไ้”
เฮุนยัไ็เฮุนรับ โ่แล้วโ่อี ไอ้โ่!! ผมอยาะโนใส่หน้ามันมา
เวลาผ่านไปสัพัไม่นานมา
ผมไ้ยินเสียประูเปิ ผมเลย้อเอาผ้าที่ลุมโปออแล้วมอไปทาประู ุหมอเ้ามาพร้อมับแม่อผม
ใ่รับแม่ไปามหมอมา
หมอ็รวนู่นรวนี่ามประสาหมอ?
รวเสร็แม่ผม็ถาม
“ุหมอะ แล้วะลับบ้านไ้วันไหนะ”
“อ๋อ วันนี้อนเย็น็ลับไ้รับ” หมอหันไปุยับแม่อผม
“่ะ อบุ่ะ”
“แล้ว็เี๋ยวหมอะแ้อีทีนะรับว่าะเอาเฝือออวันไหน” รั้นี้หมอหันหน้ามาุยับผม
“รับ” ผมยิ้มไปให้หมอเล็น้อย ไม่รู้ะทำัวยัไ
ยิ้มไว้่อนแหละู
“อื้ม!!!” เฮุนทำเสียัึ้นมาผมเลย้อหันไปมอ
“แม่ วันนี้วันอะไร” ผมหันไปถามแม่
“วันศุร์” แม่อบผม วันนี้วันศุร์เฮุนไมไม่ไปโรเรียน
ผมไ้แ่ิในใรับ ไม่ถามมันหรอ อน
หรือว่ามันใ้ผมเป็น้ออ้าในารไม่ไปโรเรียนในวันนี้ ้อใ่แน่ๆ
“ูมาอยู่เฝ้ามึ” เฮุนอบผม
“ยัไม่ไ้ถาม” ผมเลยอบไป เฮุนูะเหวอๆนิหน่อย
อยาะหัวเราะัๆ แ่อนอยู่
----------------------------------------------------------------------
หนึ่เมน์ือร้อยำลัใ(เวอร์)
เพิ่เียนเป็นเรื่อที่สอ
อบุที่เ้ามาอ่านะ
-------------------------------------------------------
ิแฮแท็ในทวิ #ฮุนโ้เพื่อนัน
-------------------------------------------------------
ความคิดเห็น