สำรวจรวมเล่ม [EXO] △ Lost Forever | ChanBaek

ลำดับตอนที่ #5 : Lost Forever ✿ เวลาที่ 4 [100%]

© themy  butter

LOST FOREVER

เวลาที่ 4

ความทรงจำของเราที่ถูกลืมเลือน

ในที่สุดความทรงจำดีๆ ที่เคยสร้างร่วมกันมาก็ถูกทำลายลงอย่างง่ายดายภายในพริบตาเดียว

ต้นบ๊วยถูกตัดทิ้งไปแล้ว…

พื้นที่กว้างซึ่งเคยถูกตกแต่งและอ้อมล้อมไปด้วยดอกไม้หลากหลายพันธุ์ดูสวยงามระรานตา ต้นไม้ใหญ่เพียงต้นเดียวที่เจ้าของบ้านแสนหวงแหนนักหนาได้กลายเป็นเพียงเศษซากความรู้สึกที่โดนเหยียบย่ำจนย่อยยับลงต่อหน้าคนใจร้าย

แบคฮยอนปล่อยให้ความอ่อนแอที่เอ่อล้นรอบดวงตาทิ้งตัวตามแรงโน้มถ่วงไหลผ่านแก้มทั้งสองข้างหยดแล้วหยดเล่าอย่างไม่คิดสนใจ ไหล่บางสั่นสะท้านเมื่อแรงสะอื้นที่พยายามกลั้นเอาไว้ใกล้จะพังลงมาเต็มที

ต้นบ๊วยของเรา…

ชิงช้าของเรา…

แปลงดอกไม้เล็กๆ ของเรา…

ทุกอย่างที่เคยเป็นของเราไม่เหลืออีกแล้ว

ดีเหลือเกินที่เจ้าสุนัขตัวโตยังคงยืนอยู่ตรงนี้ อามูร์ไม่ได้ถูกเขากำจัดทิ้งไปเฉกเช่นเศษท่อนไม้จากต้นบ๊วยที่เขาสั่งให้คนงานขนย้ายออกจากบริเวณหน้าบ้านของเรา

ไม่คิดเสียดายเลยสักนิดหากเทียบกับสิ่งที่เพิ่งได้รับจากเขา ชานยอลไม่แยแสว่าใครจะทนมองสิ่งสำคัญถูกพรากไปโดยไม่ถือสาอะไรได้หรือไม่ แววตาแน่วแน่ยังคงติดอยู่ในห้วงคำนึงเสียจนไม่สามารถลบเลือนออกไปภายในระยะเวลาสั้นๆ

“เข้าบ้านกันเถอะนะคะคุณหนู”

ในฐานะคนสนิทที่เอ็นดูคุณหนูคนดีเสมือนลูกแท้ๆ คนหนึ่งกำลังหายใจไม่ออก ป้าซังมีแสนสงสารร่างบางที่เริ่มห่อไหล่ก้มหน้าสะอื้นไห้กับความเลวร้ายตรงหน้ามากจนอยากซับน้ำตาให้เหือดแห้งจากดวงหน้าหวานทว่าเต็มไปด้วยแววเศร้าโศก

คุณหนูแบคฮยอนไม่เหมาะกับน้ำตาและไม่สมควรแบกรับความเสียใจไว้มากมายเช่นนี้

“ฮึก…”

อ้อมกอดที่ใฝ่หาเมื่อยามอ่อนแอคือสิ่งเดียวที่ช่วยปลอบประโลมหัวใจดวงน้อยให้มีแรงก้าวเดินไปข้างหน้าอย่างมั่นคง ไม่อาจกลั้นความเสียใจไว้ได้อีกต่อไปแล้ว

แบคฮยอนเป็นแค่คนอ่อนแอที่ไม่เคยต่อสู้กับความใจร้ายของปาร์คชานยอลได้เลยสักครั้ง

คนตัวเล็กซุกใบหน้าลงกับอกอุ่นๆ ของร่างสูงวัยเพื่อหลบซ่อนความจริงและอยากกดความเจ็บปวดเอาไว้ให้ลึกสุดใจแม้จะเป็นช่วงเวลาเพียงแค่เสี้ยวเดียวก็ตาม หากมันจะช่วยทำให้ลืมเลือนความรู้สึกเหล่านี้ได้ แบคฮยอนยอมปิดหูปิดตาไม่รับรู้อะไรเลยเสียยังจะดีกว่า

“เขาใจร้าย ฮึก…ใจร้ายที่สุดเลยครับ”

เอ่ยทั้งสะอื้นเสียงอู้อี้ในอ้อมกอดของคุณป้าแม่บ้าน ดวงตาเรียวรีบวมช้ำเมื่อหยาดน้ำใสรินไหลลงมาไม่ขาดสายเพราะความเสียใจเล่นงานอย่างหนักหน่วง

ต้องสูญเสียไปอีกเท่าไหร่ ชีวิตนี้จึงจะได้มีความสุขจริงๆ เสียที

“คุณหนูคนดีของป้าหยุดร้องไห้เถอะนะคะ หากคุณท่านบยอนทั้งสองคนมองลงมาจากบนฟ้าเห็นลูกชายร้องไห้งอแงไม่หยุดแบบนี้ ท่านคงจะรู้สึกไม่ดี”

“แบค…แบคไม่อยากร้องเลยครับ ฮึก…แต่แบคเสียใจ ฮือ แบคขอโทษ คุณพ่อกับคุณแม่อย่าโกรธแบคเลยนะครับ”

เว้าวอนกับคนที่อยู่บนฟากฟ้าไกล ไกลเกินกว่าจะเดินทางไปถึง แบคฮยอนเชื่อว่าคุณพ่อและคุณแม่จะรับรู้ได้แม้ยืนอยู่บนโลกคนละใบ

เมื่อสี่ปีก่อน ในวันจบการศึกษาของร่างบาง วันเดียวที่มีความสุขและทุกข์ระทมไปพร้อมกัน บิดาและมารดาผู้มีพระคุณได้ประสบอุบัติเหตุขณะเดินทางมาร่วมแสดงความยินดีกับลูกชายหัวแก้วหัวแหวนเพียงคนเดียวที่ได้รับใบปริญญาจากความมุมานะของตนเองเป็นรางวัลชิ้นใหญ่

โศกนาฏกรรมครั้งรุนแรงคร่าชีวิตคนที่แบคฮยอนรักมากที่สุดไปพร้อมกันถึงสองคน

ความขยันหมั่นเพียรที่สั่งสมมาทั้งชีวิตจนประสบผลสำเร็จในวันนั้นกลายเป็นเพียงความว่างเปล่าเมื่อคนที่ต้องการให้อยู่พร้อมหน้าพร้อมตากันกลับจากไปโดยที่ยังไม่ได้เอ่ยแม้แต่คำลา

แค่อยากจะกล่าวคำมั่นสัญญาว่าไม่ต้องเป็นห่วงหรือกังวลใดๆ ลูกคนนี้จะเข้มแข็งต่อสู้กับทุกปัญหา จะหยัดยืนด้วยสองเท้าและจะดูแลตัวเองให้ดีที่สุดแม้จะไร้ที่พึ่งสุดท้าย ไม่อยากให้พ่อและแม่ที่มองลงมาจากบนฟ้าต้องทุกข์ใจไม่ว่าท่านจะรับรู้ถึงคำนั้นหรือไม่

ผ่านมานานหลายปีแล้วยังคงรู้สึกอบอุ่นเสมอราวกับท่านทั้งสองคนไม่เคยหายไปไหนไกล ทุกสัมผัส ทุกความรักยังติดตรึงอยู่ภายใต้อกข้างซ้ายที่เต้นเป็นจังหวะแผ่วเบาในวินาทีที่กาลเวลาหมุนเวียนผ่าน

แต่แล้ววันนี้แบคฮยอนกลับผิดสัญญาซึ่งเคยให้ไว้ในวันสุดท้ายที่ได้พิศมองใบหน้าแสนรักของผู้ให้ชีวิตทั้งสองคน ป่านนี้ท่านคงผิดหวังในตัวลูกชายไปเสียแล้ว แบคฮยอนที่เคยเข้มแข็งกลายเป็นเพียงคนขี้ขลาดกลัวการเผชิญหน้ากับความจริงแสนทรมานใจ ที่เคยบอกว่าจะต่อสู้กับปัญหาต่างๆ แม้ลำบากจนยากจะผ่านไปได้ วันนี้กลับรู้สึกว่าไม่สามารถเอ่ยได้อย่างเต็มปากว่าจะทนได้อีกนานสักแค่ไหน

ข้างกายช่างหนาวเหน็บไร้ความอบอุ่นโอบอุ้มดวงใจให้รู้สึกปลอดภัยและมีแรงก้าวเดินต่อไปในหนทางข้างหน้า

“ไม่เอาค่ะ อย่าคิดมากเลยนะคะคนดี”

“แบคผิดสัญญา แบคสัญญาว่าจะเข้มแข็งเพื่อที่คุณพ่อกับคุณแม่จะได้ไม่ต้องเป็นห่วง ฮึก…แย่มากเลยครับที่ทำไม่ได้ แบคอ่อนแอมากเลยใช่ไหมครับ”

“โธ่ ใครว่ากันคะ คุณหนูของป้าเข้มแข็งที่สุดในโลกเลยค่ะ ไม่เช่นนั้นจะยิ้มกว้างสู้รับกับทุกปัญหาได้หรือคะ?”

คำปลอบโยนนุ่มนวลราวกับกำลังชั้นดีที่ทำให้หัวใจดวงน้อยเต็มตื้นมีแรงฮึดสู้ได้อีกครั้ง

แบคฮยอนทอดสายตาที่เคลือบคลอไปด้วยหยาดน้ำใสมองหญิงสูงวัยอย่างรักใคร่และนึกขอบคุณที่เธอคอยอยู่เคียงข้างเสมอมา แม้ในวันที่แสนอ่อนล้าจนไม่อยากรับรู้สิ่งใดบนโลกใบนี้ก็ยังมีคุณป้าซังมีที่ดูแลห่วงใยราวกับมารดาแท้ๆ ไม่ห่าง

“ขอบคุณครับ ฮึก…ขอบคุณที่คุณป้าไม่ทิ้งแบคไปไหน ตอนนี้แบคไม่เหลือใครแล้ว คุณพ่อและคุณแม่ก็จากไปยังโลกที่แบคไม่อาจไปถึง ส่วนคนที่แบครักมากก็เกลียดกันเสียยิ่งกว่าอะไร”

“…”

“เขาเกลียดกันจนยอมทำลายทุกสิ่งทุกอย่างที่เป็นของเรา แบคไม่มีอะไรจะให้เขาแล้วครับ แบคให้เขาไปหมดแล้ว”

“…”

“แบครู้ว่าตัวเองมีส่วนผิดที่ทำให้ชีวิตของเขาบิดเบี้ยวไม่เป็นรูปเป็นร่าง อยากไถ่โทษกับสิ่งที่ทำให้เขารู้สึกแย่มาจนถึงทุกวันนี้ แต่การจะพาคนที่เขารักกลับมามันไม่ใช่เรื่องง่ายเลย”

“…”

“แบคมั่นใจมาตลอดว่าจะต้องทำสำเร็จในสักวัน แต่พอเริ่มนานเข้าก็ชักไม่แน่ใจว่าสิ่งที่ทำมามันศูนย์เปล่าตั้งแต่แรกเลยหรือเปล่า”

คล้ายรำพันกับตัวเองเสียมากกว่าเอ่ยกับคู่สนทนา แบคฮยอนหลับตาลง สูดลมหายใจเข้าปอดลึก ความปวดหนึบแล่นไปทั่วร่างราวจะบีบกายให้แหลกเป็นผุยผง

อีกแล้วสินะความรู้สึกแบบนี้ ไม่ว่าจะกี่ปีๆ ก็ยังร้ายกาจไม่เลิกรา ต่อสู้ดิ้นรนทนมาได้จนถึงวันนี้ต้องใช้ความพยายามมากแค่ไหน ตอนที่คิดจะยอมแพ้กลับง่ายดายจนไม่นึกถึงวันที่กำลังใจเปี่ยมล้นเลยสักนิด

ครั้งนั้น…อะไรๆ ก็ดูมืดมนไร้ทางออกราวกับคนหูหนวกตาบอด

ลำบากยิ่งกว่าการตะเกียกตะกายแหวกว่ายจากใต้มหาสมุทรอันกว้างใหญ่ขึ้นมาบนผิวน้ำเพื่อเอาตัวรอด

บยอนแบคฮยอน…

นายอย่าเพิ่งยอมแพ้กับอุปสรรคที่เปรียบเหมือนขวากหนามคอยทิ่มแทงให้ก้าวไปข้างหน้าไม่ไหวสิ ยังมีอีกหลายสิ่งที่นายยังไม่ได้ทำ ยังไม่ได้เห็นคนที่ตัวเองรักประสบความสำเร็จในชีวิตเลยนะ

…ไม่ได้เห็นชานยอลมีความสุขมานานมากแค่ไหนแล้ว รอยยิ้มที่เคยส่งให้กันถูกแทนที่ด้วยแววตาเกลียดชังราวกับจะคั้นให้ตายมานานกี่ปีแล้ว

เหลือเวลาอีกไม่นานหรอกที่นายจะได้มีโอกาสเฝ้ามองและคอยเป็นแรงสนับสนุนความฝันของเขาให้เป็นจริงอย่างที่ตั้งใจไว้

ปาร์คชานยอล…

ฉันนี่แหละจะเป็นคนทำให้นายกลับมายิ้มได้อีกครั้ง

แม้รอยยิ้มนั้นจะไม่ใช่เหตุผลที่เกิดจากฉันก็ตาม

“ถ้าไม่สบายใจก็ระบายกับป้าได้นะคะ ป้าจะอยู่ข้างๆ คอยปลอบใจให้คุณหนูรู้สึกดีเองค่ะ”

“คุณป้าครับ”

“คะ?”

“ทำแบบนี้ดีแล้วใช่ไหมครับ”

ไม่ใช่คำถามที่น่างุนงงเลยสักนิดเพราะป้าซังมีรู้ดีว่าร่างบางหมายถึงเรื่องใด มือที่เริ่มเหี่ยวย่นตามกาลเวลาลูบแก้มใสของคุณหนูคนดีด้วยความเอ็นดู แบคฮยอนเป็นคนน่ารักมากเสียจนคิดว่าหากใครได้ครอบครองหัวใจดวงนี้คงจะน่าอิจฉาไม่น้อย

จนกระทั่งสังเกตได้ถึงบางสิ่งที่เด่นชัดในสายตาของคนผ่านร้อนผ่านหนาวมาก่อน ป้าซังมีดูออกว่าในขณะนั้นคุณหนูแบคฮยอนกำลังตกหลุมรักคุณชานยอลทายาทตระกูลปาร์คที่เธอรักมากไม่ต่างกัน

เฝ้าภาวนาว่าความรักจะผ่านไปได้ด้วยดี ทว่าทุกอย่างกลับพลิกผันจากหน้ามือเป็นหลังมือ ชานยอลทั้งใจร้ายสารพัด ปฏิบัติกับภรรยาตัวเล็กราวคนเกลียดกันมาตั้งแต่ชาติปางก่อน สาเหตุของความแตกหักเกิดจากใครบางคนที่เธอเองรู้สึกไม่ถูกชะตาด้วยเสียเท่าไหร่นัก

เพียงเพราะคนเดียวเท่านั้นที่ทำให้คุณหนูแบคฮยอนต้องทนทรมานใจและเก็บงำเรื่องบางอย่างเอาไว้ไม่บอกกล่าวให้ใครได้ล่วงรู้

ยิ่งกับเจ้าของหัวใจที่ไม่ต้องการเห็นเขาเจ็บปวดหรือระคายเคืองแม้แต่ผิวเนื้อก็ยิ่งเป็นไปไม่ได้

คุณหนูแสนดีเหลือเกิน

ไม่มีใครสามารถทนทุกข์ระทมใจดังเช่นคนโง่เขลาจนหัวใจเริ่มบอบช้ำไปทั้งดวงได้หรอก แต่ร่างบางกลับเลือกที่จะยืนอยู่ตรงนี้ไม่ห่างไปไหน

นึกโกรธคุณชายใจร้ายของเธอเสียจริงๆ

ชานยอลเป็นคนโชคดีมากแต่กลับไม่เคยรู้ตัว

ซ้ำยังผลักไสคนที่รักตัวเองให้ห่างออกไปอย่างไม่นึกเห็นใจ

“ป้าเข้าใจทุกการกระทำของคุณหนูนะคะ ในเมื่อคุณหนูคิดดีแล้วที่จะไม่อธิบายหรือพูดอะไรกับเขา ยังไงป้าก็เคารพในการตัดสินใจของคุณหนูเสมอค่ะ”

แบคฮยอนเม้มริมฝีปากแน่นจนรู้สึกปวดไปหมด ความหนาวเย็นของอากาศติดลบบวกกับสายลมเย็นเยือกบริเวณหน้าบ้านทำให้ต้องห่อกายเข้ากับเสื้อโค้ทตัวหนาทั้งหน้าซีด จมูกจิ้มลิ้มแดงก่ำและเย็นจัดเพราะอุณภูมิลดลงต่ำมากกว่าทุกวัน

ปุยหิมะเริ่มตกลงมาปกคลุมสนามหญ้าสีเขียวจนขาวโพลนไปทั้งพื้นที่

เหมือนดังความรู้สึกในตอนนี้ที่เริ่มหนาวเหน็บราวกับถูกกดทับด้วยก้อนน้ำแข็งขนาดใหญ่จนชาไปหมดทั้งใจ

อ่อนแอสักหน่อยคงไม่เป็นอะไรหรอก

เพราะนับจากนี้ไป แบคฮยอนจะเข้มแข็งเพื่อเอาชนะใจของชานยอลให้ได้

‘ชานยอล จำได้หรือเปล่าว่าวันนี้วันอะไร?’

คนตัวเล็กซ่อนตัวอยู่ภายใต้เสื้อไหมพรมสีขาวบริสุทธิ์ดูกลมกลืนไปกับผิวซีดๆ ของเจ้าตัว ดวงตาเรียวรีกะพริบปริบๆ ไปมาขณะจ้องคนตัวสูงที่นั่งอยู่ข้างกายเพื่อเฝ้ารอคำตอบอย่างใจจดใจจ่อ

‘วันพุธไง ฉันเดาถูกใช่ไหม?’

ชานยอลเผลอยิ้มมุมปากเมื่อท่าทางร่าเริงและอาการตื่นเต้นของร่างบางหายไปในทันตา ก่อนถูกแทนที่ด้วยใบหน้าหงอยๆ ไม่จากลูกหมาตัวน้อยที่หางลู่หูตกหลังถูกเจ้าของทิ้งไว้ให้นอนเหงาอยู่ในบ้านเพียงลำพัง

‘ได้ไงกัน ชานยอลลืมจริงๆ ใช่ไหมเนี่ย’

มันน่าน้อยใจนัก

วันสำคัญทั้งทีชานยอลกลับลืมเสียได้ มีอย่างที่ไหนอยู่ด้วยกันมาตั้งหลายสิบปีแต่จำวันเกิดของเพื่อนสนิทไม่ได้ เผลอน้อยใจจนใช้ฟันซี่คมขบกัดริมฝีปากอย่างที่ชอบทำจนติดเป็นนิสัย

คนมองอดไม่ได้ที่จะยื่นมือไปขยี้กลุ่มผมนุ่มให้ชี้ฟูไม่เป็นทรง แต่ก็ต้องถูกเจ้าลูกหมาที่เขามักล้อบ่อยๆ หันมาแยกเขี้ยวขู่ใส่ด้วยความขัดใจ

‘ทำไมต้องทำหน้านิ่วคิ้วขมวดแบบนั้นด้วย เมื่อเช้าเจ้าของไม่ให้อาหารหรือไง’

ปึก!

พูดยังไม่จบประโยคเลยด้วยซ้ำ จู่ๆ กำปั้นน้อยก็ทุบเข้าที่ต้นแขนหวังจะลงโทษที่เขาดันไปล้อสีหน้าไม่สบอารมณ์ของตนเอง คิดหรือไงว่าทุบเบาแค่นั้นเขาจะรู้สึกสะเทือนได้ คำว่าเจ็บคงไม่ต้องพูดถึง

บยอนแบคฮยอนไม่กล้าทำอะไรมากไปกว่าการแกล้งทุบตีเขาทั้งที่สัมผัสออกจะนุ่มนวลเสียขนาดนั้น ก็เจ้าลูกหมาไม่กล้าแม้แต่จะทำให้ชานยอลรู้สึกเคืองแม้แต่ปลายนิ้วยังไงล่ะ

ใครมันจะไปกล้ากัน

ตอนเห็นเขาสะดุดล้มจนหัวเข่าถลอกนิดเดียวก็ร้องไห้โยเยเป็นเด็กให้ปลอบไม่หยุด บอกว่าไม่อยากเห็นชานยอลเจ็บหรือได้แผล ทีตัวเองหัวแตกเพราะซุ่มซ่ามเดินไม่ระวังยังไม่ร้องไห้เอาเป็นเอาตายแบบนี้เลย

ช่างอ่อนไหวเสียจริงนะเจ้าลูกหมา

ถึงจะไม่อยากให้ฉันเจ็บ แต่นายก็ควรห่วงตัวเองเสียบ้าง

นายจะรักฉันมากกว่าตัวเองได้ยังไง

‘เราไม่พูดด้วยแล้ว’

สะบัดหน้าหนีจนแก้มกลมๆ ขยับไปตามการเคลื่อนไหว กอดอกทำหน้าเง้างอนเช่นทุกครั้งที่ถูกเขาแกล้งให้หงุดหงิดใจ ชานยอลหยิกแก้มยุ้ยอย่างนึกเอ็นดู ก่อนใช้สองมือประคองใบหน้าเรียวให้หันมาสบตากัน

หัวใจดวงน้อยเผลอสั่นไหวเต้นรัวเร็วไม่เป็นจังหวะ กลัวถูกเขาจับได้เหลือเกินว่าแอบคิดไม่ซื่อมานานแล้ว ความรู้สึกที่เก็บซ่อนไว้ข้างในกำลังจะล้นออกมาจนกดไว้ไม่ไหวหากยังได้สบแก้วตากลมๆ ตรงหน้าไม่ละไปไหน

ชานยอลชักจะมีอิทธิพลกับแบคฮยอนมากเกินไปแล้ว

‘หลับตาก่อนสิ’

แบคฮยอนเลิกคิ้วสงสัยกับคำสั่งกลายๆ จากน้ำเสียงทุ้มต่ำทรงเสน่ห์ของผู้ชายตัวสูง

‘ถ้าเราหลับตาชานยอลก็จะแกล้งเราใช่ไหม’

‘ไม่แกล้งหรอกน่าลูกหมา เร็วครับ…หลับตาก่อนแล้วจะรู้’

เป็นอันว่าต้องทำตามอย่างเลี่ยงไม่ได้ แบคฮยอนใจเต้นแรงกับคำพูดคำจาเพราะๆ ที่ได้ยินไม่บ่อยนัก มือไม้สั่นไม่เป็นตัวของตัวเอง เม็ดเหงื่อผุดซึมตามขมับขาวด้วยความประหม่า

ชานยอลล้วงกระเป๋ากางเกงหยิบสิ่งที่เขาตั้งใจเตรียมมาให้เจ้าของดวงหน้าหวานราวกับตุ๊กตาแก้วในวันนี้ แก้มยุ้ยถูกตกแต่งด้วยสีเลือดฝาดน่ามองถูกดวงตาคู่หนึ่งจับจ้องอยู่นานนับนาที หลังจากนั้นจึงบอกให้อีกฝ่ายลืมตามองของขวัญชิ้นที่ไม่มากค่ามากราคานัก หากแต่มันเป็นชิ้นที่ตั้งใจจะมอบให้คนสำคัญในชีวิต

‘ไม่รู้จะซื้ออะไรให้ดี นอนคิดมาหลายวันอยู่เหมือนกัน แต่ว่าสิ่งนี้เหมาะกับนายมากเลยล่ะ’

เขายื่นสิ่งนั้นออกมาตรงหน้าในระดับสายตา แหวนเงินสองวงขนาดและลายสลักต่างกันสะท้อนอยู่ในดวงตาของคนทั้งคู่ แบคฮยอนกลั้นยิ้มจนปวดแก้มเมื่อเห็นว่าตัวอักษรที่สลักอยู่บนแหวนนั้นเป็นชื่อของตัวเองและผู้ชายตัวโต

แปลกใจอยู่ไม่น้อยที่แหวนวงเล็กสลักชื่อ Chanyeol

แต่แหวนวงใหญ่กว่ากลับสลักชื่อ Baekhyun

นอกจากจะแกล้งทำเป็นจำวันเกิดกันไม่ได้ ชานยอลยังจำไซส์นิ้วแบคฮยอนผิดอีกหรือเนี่ย

‘นิ้วเราไม่ได้ใหญ่ขนาดนั้นเสียหน่อย จะใส่ได้ยังไงกัน’ บ่นเสียงเล็กเสียงน้อยที่เพื่อนสนิทซื้อแหวนวงใหญ่กว่านิ้วมากๆ มาให้ แต่ลึกๆ ใจก็แอบเต้นอย่างลิงโลดเมื่อนึกไปว่าชานยอลตั้งใจจะใส่เป็นแหวนคู่

นิสัยไม่ดีจริงๆ เลยแบคฮยอน คิดอะไรของนายกัน!

ชานยอลมีแฟนเป็นตัวเป็นตนแล้วนะ เขาจะหันมาชอบนายได้อย่างไร

คำว่า ‘เพื่อนสนิท’ ที่เป็นเส้นคั่นกลางกำหนดความสัมพันธ์ของเราว่าควรอยู่ในที่ตรงไหนก็ยิ่งทำให้ความคิดไร้สาระนั่นเป็นไปไม่ได้

ไม่มีทางล้ำเส้นมากเกินพอดีได้

เขาเห็นเราเป็นแค่เพื่อนคนหนึ่งเท่านั้น จำให้ขึ้นใจเสียทีสิ

‘ใครว่าอย่างนั้นล่ะ’

‘…’

‘นี่ของนาย’

วางแหวนสลักชื่อตัวเองลงบนฝ่ามือเล็ก

‘นี่ของฉัน’

พร้อมกับสวมแหวนสลักชื่อร่างบางเข้ากับนิ้วนางด้านซ้าย

การกระทำเหล่านี้ยิ่งทำให้คนตัวเล็กแก้มแดงจัดและร้อนผ่าวไปทั้งหน้า เขาทำราวกับเรากำลังแลกกันสวมแหวนคู่เพื่อบ่งบอกว่าเป็นเจ้าของกันและกันอย่างไรอย่างนั้น คนตัวโตคงไม่รู้ว่าได้ทำให้ใครบางคนเผลอคิดไปไกลจนลืมความจริงที่ว่าชานยอลมีคนรักอยู่แล้ว

ช่วยไม่ได้เลย แบคฮยอนเห็นแก่ตัวเกินไปหรือเปล่าที่ในเวลานี้พยายามไม่คิดถึงเธอคนนั้น อยากให้มีแค่เราเพียงสองคนเท่านั้น อยากหยุดเวลาเอาไว้เพื่อซึมซับทุกการกระทำ ทุกคำพูด ทุกเหตุการณ์ ทุกความรู้สึกเอาไว้ในความทรงจำก่อนที่เธอจะมาทวงสิทธิ์และคนรักกลับคืนไป

‘นายใส่แหวนสลักชื่อของฉัน ส่วนฉันจะใส่แหวนสลักชื่อของนายเอง’

‘…’

แบคฮยอนพยายามแล้วที่จะไม่ใจเต้นแรงในตอนสบสายตากับอีกฝ่ายแต่ทุกครั้งที่ได้เจอหน้ากันก็ไม่เคยทำได้เลย ภูมิต้านทานหัวใจเริ่มน้อยลงทุกทีหากชานยอลยังมีอิทธิพลในพื้นที่หัวใจของแบคฮยอนอยู่อย่างนี้

‘มันไม่แพงหรอก ก็แค่แหวนทั่วๆ ไป แต่ฉันตั้งใจมอบให้นายนะ’

‘ชานยอล…’

‘หืม?’

‘ขอบคุณนะ ขอบคุณมากๆ เลย’

‘ฉันเต็มใจ ไว้มีงานทำเมื่อไหร่จะให้ม๊าไปขอพร้อมแหวนเพชรนะ’

‘ชานยอลบ้า!’

…ทำเราไม่เป็นตัวของตัวเองอีกแล้ว

ใจร้ายที่สุดเลย!

“คุณหนูคะ อาหารเย็นพร้อมแล้วค่ะ”

เสียงเรียกของคุณป้าแม่บ้านราวกับมือปริศนาที่ฉุดดึงให้หลุดจากภวังค์แสนหวานเมื่อครั้งในอดีต มือเรียวไล่ปาดน้ำตาเม็ดโตที่กลิ้งผ่านแก้มให้แห้งเหือดไปอย่างรวดเร็ว แบคฮยอนลุกขึ้นยืนสูดลมหายใจ พยายามทำตัวเป็นปกติเพื่อไม่ให้ผิดสังเกตหรือให้ใครดูออกว่าดวงตาแดงก่ำนั้นเกิดจากการร้องไห้มาร่วมสองชั่วโมง

“แบคยังไม่หิวเลยครับ”

น้ำเสียงสั่นพร่าขึ้นจมูกบ่งบอกอย่างชัดเจนว่าคุณหนูแบคฮยอนหลบเข้าไปร้องไห้ในห้องเงียบๆ ตามลำพัง อาการเบื่ออาหารเริ่มสำแดงฤทธิ์เดชอีกครั้งเสียแล้ว

เมื่อไหร่มันจะจบลงสักที

อ่อนล้าที่ต้องกดความเจ็บปวดเอาไว้มากมายเช่นนี้

สิ่งแรกที่ทำเอาป้าซังมีรีบเข้าไปประคองร่างผอมบางก็คือท่าทางอ่อนระโหยโรยแรงพร้อมจะทรุดลงกับพื้นได้ทุกเมื่อหากคลาดสายตาเพียงวินาทีเดียว

แบคฮยอนระบายยิ้มหวานทั้งที่ทรงตัวแทบไม่ไหว ไม่อยากให้ป้าซังมีตำหนิเอาได้ว่าไม่ยอมดูแลตัวเอง ร่างบางไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมทุกครั้งที่นึกถึงเหตุการณ์ในอดีตที่มีร่วมกับผู้ชายคนนั้นจะต้องร้องไห้ออกมาอย่างไม่มีสาเหตุ

หรือเป็นเพราะชานยอลคนเดิมแสนดีเกินกว่าจะลบเลือนไปจากใจได้

ต่างจากผู้ชายปัจจุบันคนนี้ที่ทั้งใจร้าย มักตวาดให้เสียขวัญ ไหนจะแววตาชิงชังที่จ้องมองกันราวกับเกลียดนักหนาในทุกครั้ง ซ้ำยังพร้อมจะทำลายสิ่งที่ครั้งหนึ่งมันเคยสำคัญกับเขามากๆ

แต่ทว่าตอนนี้สิ่งนั้นกลับกลายเป็นของไร้ค่าอย่างสมบูรณ์แบบไปเสียแล้ว

“นั่งก่อนนะคะ เดี๋ยวป้าจะไปตักข้าวต้มมาให้” คนอายุมากกว่าหลีกเลี่ยงที่จะถามถึงสาเหตุของดวงตาบวมช้ำบนใบหน้าสวย ป้าซังมีเดินหันหลังไปอีกทางแต่กลับถูกรั้งไว้ด้วยคำถามหนึ่งจากร่างบอบบาง

“เขา…เขาจะลงมาทานข้าวกับแบคไหมครับ”

ถ้วยเปล่าในมือแทบร่วงหล่นลงบนพื้นเมื่อได้ยินชัดเจนทุกคำพูด ป้าซังมีร้อนรนตอบคำถามทั้งปากคอสั่นไปหมดหลังเห็นแววตาเศร้าโศกกำลังคาดหวังคำตอบที่จะได้รับจากเธอ

จะให้ตอบว่าอย่างไรในเมื่อคุณหนูรู้ดีอยู่แก่ใจทุกอย่าง

เธอไม่อยากตอกย้ำด้วยคำพูดที่ทำให้คนฟังต้องปวดใจไปมากกว่านี้

“เอ่อ…รอสักครู่นะคะ เดี๋ยวป้าจะไปถามคุณชานยอลให้ค่ะ”

“เขาคงไม่ลงมางั้นสินะครับ”

“คะ…คุณหนู”

“ใครกันจะอยากมองหน้าคนที่ตัวเองแสนรังเกียจได้ลง”

แบคฮยอนรู้สึกเจ็บลึกในอกราวกับถูกกรีดด้วยมีดนับพันเล่ม ทั้งที่รู้ว่าตัวเองไม่เป็นที่ต้องการและเป็นไร้ค่าไร้ราคาในชีวิตของเขา แต่คนตัวเล็กก็ยังคิดที่จะผลักไสตัวเองเข้าไปอยู่ในโลกใบนั้น

โลกที่เต็มไปด้วยความทุกข์ทรมานใจ

“ไม่เป็นไรหรอกครับคุณป้า แบคจะพยายามยอมรับกับสิ่งที่เกิดขึ้นให้ได้ แม้มันจะยากเต็มที”

“…”

“แบคคงคิดเข้าข้างตัวเองมากเกินไป เขาจะฝืนใจร่วมโต๊ะทานอาหารกับคนที่ตัวเองเกลียดได้อย่างไร”

คนตัวเล็กหัวเราะในลำคอราวกับไม่ได้ใส่ใจอะไรกับคำพูดนั้น ทั้งที่ความจริงคับอกว่าหัวใจมันปวดปร่าสิ้นดี เจ็บจนจะทนไม่ไหวอยู่แล้ว ประโยคที่เอ่ยออกไปคล้ายจะย้ำเตือนถึงเส้นความสัมพันธ์ของตัวเองที่ร่างสูงขีดร่างเอาไว้อย่างชัดเจน

มันไม่เหมือนเมื่อก่อนแล้ว

พวกเราไม่ใช่เพื่อนสนิทที่ตัวติดราวกับเป็นคนเดียวกันอีกต่อไปแล้ว

“คิดมากอีกแล้วนะคะคนดี”

“แย่จังเลยครับที่เอาแต่คิดเรื่องของเขาอยู่ตลอดเวลา”

“ไม่แปลกเลยนี่คะ”

“…”

“ก็คุณชานยอลเป็นคนที่คุณหนูรัก”

ใช่…ชายหนุ่มยังคงเป็นคนที่แบคฮยอนรักมากที่สุดในชีวิต

เป็นดั่งครึ่งหนึ่งของหัวใจ เป็นรอยยิ้ม เป็นเสียงหัวเราะ เป็นความสุข เป็นทุกๆ อย่างที่ทำให้โลกทั้งใบของแบคฮยอนสวยงามและมีชีวิตชีวาขึ้นมาอีกครั้ง

แล้วสำหรับชานยอลล่ะ…

แบคฮยอนคนนี้เป็นตัวอะไรในชีวิตของเขา

“จริงสิ วันนี้เขาได้แผลที่ขานี่ครับ ละ…แล้วเขาไปหาหมอหรือยัง คุณป้าทราบไหมครับ?”

หลังจากที่แบคฮยอนหลบไปร้องไห้ในห้องนอนนานถึงสองชั่วโมงจึงไม่รู้ว่าร่างสูงออกจากบ้านไปบ้างหรือยัง หากเขายังคงหมกตัวอยู่ในห้องของตัวเองตั้งแต่ตอนนั้นก็แสดงว่ายังไม่ได้ทำแผลที่ถูกเจ้าอามูร์กัดน่ะสิ

ป่านนี้จะเป็นอย่างไรบ้างนะ

จะรู้บ้างไหมว่ามีใครคนหนึ่งร้อนรนใจเป็นห่วงเป็นใยเขาจากที่ตรงนี้ แต่เขาคงไม่อยากรับความหวังดีจากคนน่ารังเกียจอย่างแบคฮยอนหรอก

พอคิดมาถึงตรงนี้หัวใจดวงน้อยก็บีบรัดแน่นจนปวดหนึบเจียนจะหายใจไม่ออก

“คุณชานยอลเธอยังไม่ออกมาจากห้องเลยค่ะ” ป้าซังมีตอบตามความจริง

“แบคขอไปดูเขาสักหน่อยนะครับ”

เอ่ยยังไม่จบประโยคดีด้วยซ้ำ ความห่วงใยที่มีล้นอกชักนำให้ขาเรียวก้าวยาวๆ ไปยังทางเดินซึ่งมุ่งตรงไปสู่ห้องนอนของผู้ชายตัวสูง ไม่ลืมหยิบกล่องทำแผลขนาดเล็กมาไว้ในมือแล้วกระตือรือร้นที่จะไปพบหน้าเจ้าของหัวใจด้วยความเป็นกังวล

ไม่ว่าจะผ่านไปอีกสักกี่ปี คนที่แบคฮยอนห่วงใยมากที่สุดก็ยังคงเป็นเขา

…เป็นปาร์คชานยอล

สายลมหนาวเย็นพัดพาความเหงาจับใจมายังคนที่ยืนตรงริมระเบียงห้องนอนปล่อยความคิดให้ล่องลอยไปไกล ท้องฟ้าในเย็นวันนี้มืดลงกว่าทุกวันและดูเงียบสงบกว่าครั้งไหนๆ ชายหนุ่มแหงนหน้าทอดมองดาวดวงน้อยนับร้อยพันที่ส่องแสงพร่างพราวบนท้องนภาไกลลับตา

เป็นอีกวันที่เขารู้สึกเดียวดายราวกับยืนตัวคนเดียวบนโลกแสนกว้างใหญ่

นึกย้อนไปถึงตอนที่ยังมีใครบางคนอยู่เคียงข้างกาย คนที่ทำให้เขามีความสุขเพียงแค่ได้เห็นใบหน้าสวยๆ คนที่ทำให้เขายิ้มและหัวเราะได้โดยไม่ต้องปั้นแต่งท่าทางแสนน่ารักเหล่านั้น

ดวงตาทั้งคู่ที่เคยเป็นเจ้าของ

จมูก

ริมฝีปาก

และหัวใจ

เธอเป็นทุกๆ อย่างในชีวิตของเขา

เป็นรักแรก…เป็นผู้หญิงคนเดียวที่เขารักมากรองจากมารดาผู้ให้กำเนิด

และตอนนี้มันก็ยังคงเป็นเหมือนเมื่อก่อนไม่แปรเปลี่ยน

เราเคยวาดฝันว่าจะแต่งงานกัน เขาควรจะได้เป็นเจ้าบ่าวที่มีความสุขที่สุดในโลก เธอเองก็จะได้เป็นเจ้าสาวที่สวยที่สุดในโลกเช่นกัน เขาวางแผนทุกอย่างเอาไว้เพื่ออนาคตข้างหน้า จะพาเธอไปท่องเที่ยวในทุกที่ที่อยากไป เธอเลือกสถานที่จัดงานแต่งงานของเราได้โรแมนติกเสียยิ่งกว่าในเทพนิยาย

แต่มันกลับถูกใจเขาเหลือเกิน

เขาคาดหวังว่าจะมีลูกตัวเล็กๆ ด้วยกันสักคนสองคน จะเป็นผู้ชายหรือผู้หญิงไม่ใช่สิ่งสำคัญนัก หากดวงใจที่ได้เติบโตมาเกิดจากความรักของเราทั้งสองคน

เธอเป็นคนรักที่ดีมาตลอดสี่ปี ทำทุกอย่างไม่ขาดตกบกพร่องจนเอาชนะใจของเขาไปได้ทั้งดวง ไม่มีสักครั้งที่เธอจะทำให้เขาเสียใจ และไม่มีครั้งไหนที่เขาจะทำให้เธอเสียน้ำตา เธอพร่ำบอกคำรักอยู่ทุกคืนวันและสัญญาว่าจะอยู่ตรงนี้ไม่ไปไหน

ชายหนุ่มจึงปักใจเชื่อจนไม่คิดเผื่อใจว่าจะมีสักวันที่ต้องเลิกรา

ชานยอลก้มหน้าลงพร้อมหลับตาขับหยาดน้ำชื้นๆ ให้หายไปจากหางตาอย่างคนหมดสิ้นกำลังใจในชีวิต ฝ่ามือแกร่งกำรอบราวระเบียงเย็นจัดแน่นเสียจนขึ้นข้อขาว เขาบดกรามกดความเจ็บปวดที่กำลังปะทุหนักในอกเอาไว้สุดความพยายาม

อดีตที่งดงามในวันนั้นกลับมาเล่นงานให้เจ็บปางตาย

รอยยิ้มที่เคยส่งให้กันในทุกๆ วันจางหายไปต่อหน้าต่อตาราวกับถูกสายลมพัดผ่าน วันนี้ไม่มีเธออีกต่อไปแล้ว

หากวันนั้นไม่มีใครสักคนเดินเข้ามาพรากคนรักของเขาไป ไม่เข้ามาเหยียบย่ำความรักของเขาด้วยความเห็นแก่ตัวและเห็นความสุขของตัวเองเป็นที่ตั้ง

หากไม่มีหมอนั่น…

เขากับคนรักคงจะได้สร้างครอบครัวอบอุ่นด้วยกันไปแล้ว

ชานยอลลูบแขนบรรเทาความเย็นเยือกของอากาศที่พัดมากระทบผิวกาย เขาเฝ้าภาวนากับดวงดาวทุกคืนให้พาคนแสนดีของตัวเองหวนกลับมา แม้รู้ดีว่ามันเป็นไปได้ยากเหลือเกิน

ป่านนี้เธอจะเป็นอย่างไรบ้าง จะเหงาเหมือนที่เขาเป็นอยู่ไหม จะสบายดีหรือเปล่า ยามอากาศเย็นจัดเช่นนี้เธอกำลังทำอะไรอยู่

วันที่ป่วยใครจะเป็นคนดูแลไม่ห่าง ใครจะคอยจัดหายามาให้เหมือนที่เขาเคยทำ ความกังวลใจต่างๆ นานาส่งผลให้ชานยอลโมโหตัวเองแทบบ้า

วันนั้นเขาทำอะไรไม่ได้เลย ไม่สามารถรักษาหรือเหนี่ยวรั้งหัวใจเพียงดวงเดียวเอาไว้ได้

เขาทำไม่ได้…

เธอไม่ผิดเลยที่เลือกทิ้งเขาให้ทรมานกับปัจจุบัน เขาไม่เคยนึกโกรธหรือเก็บมาคิดแค้นว่าเป็นเพราะเธอไม่รักกันจึงได้เดินหันหลังจากไปปล่อยผู้ชายคนนี้เอาไว้กับรักช้ำๆ ที่ไม่มีวันย้อนกลับมาเป็นดังเดิม

ในชีวิตนี้เขาคงไม่คิดรักใครอีกแล้ว

ในเมื่อเธอเป็นคนกระชากหัวใจของเขาติดมือไปอย่างไม่คิดจะนำกลับคืน เขายังคงเฝ้ารอเจ้าของหัวใจถึงต่อให้รู้ดีแค่ไหนว่าอาจจะไม่มีวันนั้นอีกต่อไป

จะไม่มีใครแทนที่ตำแหน่งซึ่งเคยยกให้ผู้หญิงที่เขารักหมดใจคนนั้น

นานแค่ไหนก็รอได้ หรือจะให้รอทั้งชีวิต

ปาร์คชานยอลทำให้ได้เสมอ…เพื่อผู้หญิงที่เขารัก

เธอจะเป็นรักแรกและรักสุดท้ายของผู้ชายอย่างเขา

แกรก

ทันใดนั้นความผิดปกติบางอย่างก็ดึงความสนใจจากคนที่ยืนคิดอะไรเงียบๆ คนเดียวให้หันไปมอง การเคลื่อนไหวของสิ่งมีชีวิตทำลายภาพในอดีตของเขาไปเสียหมดสิ้น เหลือเพียงไอความรู้สึกเลือนลางที่ยังคงเจือจางในห้วงความคิด

เสียงปลดล็อกประตูห้องดังสะท้อนในโสตประสาท ชายหนุ่มขมวดคิ้วเมื่อนึกได้ว่าเขาล็อกประตูห้องเรียบร้อยแล้วตั้งแต่ก้าวเท้าเข้ามา ทันใดนั้นมุมปากหยักก็ยกขึ้นอย่างคาดเดาไม่ถูกว่าอยู่ในอารมณ์ใด ดวงตาทั้งคู่ทอประกายแข็งกร้าวราวกับราชสีห์เจ้าป่าที่ต้องการขย้ำเหยื่อให้สิ้นลมหายใจ

ร่างสูงเดินผ่านประตูระเบียงเข้าไปยังตัวห้องกว้างที่เต็มไปด้วยข้าวของเครื่องใช้หรูหราจนประเมินค่าประเมินราคาไม่ได้ สีหน้าเรียบนิ่งแต่แฝงไปด้วยความดุดันจนไม่กล้าสบสายตา จังหวะฝีเท้าในแต่ละก้าวกระทุ้งผะแผ่ว ทว่าหนักหน่วงและเชื่องช้าคล้ายมัจจุราชที่พร้อมจะเข้ามาพรากจิตวิญญาณให้ดับสูญ

กล้าล้ำเส้นหวงห้ามที่เขาไม่ชอบใจหากใครเข้ามายุ่งวุ่นวายโดยไม่ได้รับอนุญาตงั้นหรือ?

เห็นทีจะต้องสั่งสอนบทเรียนให้หลาบจำเสียแล้วว่าไม่ควรเหยียบย่างเข้ามายังพื้นที่ส่วนตัวของเขา!

บรรยากาศภายในห้องกว้างเงียบสงบไร้การเคลื่อนไหวใดๆ ราวปราศจากสิ่งมีชีวิตอาศัยอยู่ ความอุ่นของเครื่องปรับอากาศยังคงทำงานอย่างต่อเนื่องเพราะเจ้าของห้องตั้งใจเปิดทิ้งไว้บรรเทาความหนาวเย็นของอากาศภายนอก

แบคฮยอนยืนนิ่งใกล้บานประตูหลังมัวเรียกกำลังใจให้ตัวเองอยู่นานสองนาน มือเรียวเล็กทั้งสองข้างถือกล่องทำแผลแน่นจนปวดหนึบที่ข้อนิ้ว ตบหน้าอกสองสามทีก่อนเอ่ยกับตัวเองเสียงเบา

‘เอาน่าแบคฮยอน นายกำลังหวังดีอยู่นะ เขาคงไม่ใจร้ายจับนายโยนออกมาจากห้องได้ลงคอหรอก’

แม้จะคิดเอาไว้แล้วว่าไม่โดนเขาไล่ตะเพิดออกไปจากห้อง ก็คงจะถูกต่อว่าสารพัดด้วยวาจาเชือดเฉือนหัวใจ เจ็บแค่นี้จะเป็นอะไรไป หากแลกกับความรู้สึกของคนที่รัก

แบคฮยอนยอมเป็นผู้เสียสละคงจะดีกว่า

แค่กล้าเข้ามายืนอยู่ตรงนี้ได้โดยไม่ได้ขออนุญาตเจ้าของห้องก็เก่งกาจนักหนาแล้ว แต่การนำกุญแจสำรองมาไขเปิดจนบุกรุกห้องได้สำเร็จราวกับหัวขโมยย่องเบานั้นนับว่าใจกล้ามากที่ยอมเสี่ยงตัวเข้ามาเผชิญหน้ากับคนใจร้าย

ร่างขาวกระจ่างตาในชุดนอนสีอ่อนลายการ์ตูนตัวโปรดดูบอบบางคล้ายเด็กตัวเล็กน่าจับมาฟัดให้จมเขี้ยวกำลังก้มหน้าก้มตาก้าวไปตามทางเดินอย่างระแวดระวัง เมื่อคิดว่าจะได้เห็นใบหน้าของคนที่แสนรักในอีกไม่กี่นาทีข้างหน้า ใจดวงน้อยก็พลันเต้นด้วยจังหวะถี่รัวจนแทบลืมหายใจ

กึก!

ทว่าเข็มนาฬิกาในแต่ละวินาทีช่างเดินผ่านไปอย่างรวดเร็วนัก ด้วยยังไม่ทันตั้งตัวกอปรกับแววตาของอีกฝ่ายที่มองจ้องมาส่งผลให้แข้งขาอ่อนแรงลงง่ายดาย เผลอกำกล่องยาขนาดเล็กแน่นราวกับทากาวติดไว้ เหงื่อในกายไหลมารวมกันจนรู้สึกชื้นไปทั่วทั้งร่าง

ชานยอลยืนอยู่ตรงนั้น

…ไม่ไกลจากที่แบคฮยอนกำลังหยัดปลายเท้าลงสักเท่าไหร่

คาดเดาอารมณ์ไม่ถูกเลยว่าตอนนี้ร่างสูงกำลังรู้สึกเช่นไร หากแต่สิ่งเดียวที่รับรู้ได้นั่นก็คือความไม่พอใจที่คละคลุ้งรอบตัวสร้างแรงกดดันให้แบคฮยอนอยู่มากโข

ร่างเล็กพยายามทำใจดีสู้เสือ

เสือร้ายที่ถอนหายใจหนักๆ จนเสียวสันหลังวาบไม่กล้าเคลื่อนไหวร่างกายเพราะกลัวจะถูกปลิดลมหายใจลงตรงนี้

“ใครใช้ให้นายเสนอหน้าเข้ามาในห้องนี้!”

เขาตวาดกร้าวดังลั่นห้องจนคนถูกต่อว่าตัวหดลีบลงในนาทีนั้น แบคฮยอนก้มหน้ามองปลายนิ้วมือที่กำลังสั่นระริก ไม่กล้าเงยขึ้นสบสายตาคู่โตของเขา หวาดกลัวจนพูดไม่ออก ถ้าหากมันขัดหูร่างสูงขึ้นมา

แบคฮยอนเชื่อว่าตนนั้นต้องถูกบีบให้เละคาฝ่ามือใหญ่นั่นแน่ๆ

ดวงตาเรียวรีเคลือบคลอด้วยน้ำสีใสดูสวยหวานแต่กลับโศกเศร้าไม่หยอกกลั้นใจขยับปลายเท้าเดินเข้าไปใกล้เขาทั้งตัวสั่นประหม่าราวกับลูกนกหลงรัง แบคฮยอนไม่มั่นใจว่าจะเกิดอะไรขึ้นต่อจากนี้ แต่ร่างบางจะพยายามเข้าหาเขาด้วยความจริงใจ ต่อให้ถูกผลักไสไล่ส่งอีกสักกี่พันครั้ง

แบคฮยอนก็จะไม่ยอมแพ้อีกต่อไป

“เราเรียกชานยอลอยู่หน้าห้องตั้งนานแต่ชานยอลไม่ตอบ”

“…”

“เราขอโทษนะที่ถือวิสาสะเข้ามาทั้งๆ ที่ยังไม่ได้ขออนุญาต” เอ่ยไปทั้งปากสั่นคอสั่น ยิ่งร่างสูงเงียบไปไม่โต้ตอบกลับมาก็ยิ่งทำให้ร่างน้อยใจเสีย

“อ๋อ นายก็เลยทำกิริยามารยาทต่ำๆ แบบนี้อย่างนั้นหรือ?”

“เราขอโทษ เราไม่ได้ตั้งใจ…”

“เรียนจบก็สูงนะ เหอะ! การศึกษาไม่ได้ทำให้จิตใจของคนสูงส่งขึ้นมาเลย”

เสียงแค่นหัวเราะในลำคอกับแววตาเหยียดหยามที่คนตัวโตตั้งใจใช้มองกันเปรียบดังมือปริศนาที่ตรงเข้ามาบีบหัวใจทั้งดวงให้ปวดหนึบจนแทบทรงตัวไม่ไหว

วาจาต่อว่ารุนแรงที่ไม่เคยได้รับจากเขาเลยสักครั้ง

พอมาได้ยินชัดเจนเต็มสองหู น้ำตาก็พลันจะไหลออกมาแสดงให้เขาเห็นว่าอ่อนแอมากเพียงใด

“ขอโทษ…ขอโทษจริงๆ เราแค่เป็นห่วงเท่านั้น ไม่ได้มีเจตนาจะล้ำเส้นหรือก้าวก่ายพื้นที่ส่วนตัวของชานยอล”

“…”

“แผลเป็นยังไงบ้าง เราขอดูอาการหน่อยได้ไหม” ถามด้วยน้ำเสียงสั่นเครือกล้าๆ กลัวๆ ก้มหน้าก้มตามองพื้นเพราะไม่สามารถทนสบแววตาแข็งกระด้างบนโครงหน้าหล่อเหลาได้

“เก็บความหวังดีจอมปลอมของนายไปซะ! หึ! เป็นยังไงล่ะ มันคงไม่ใช่อย่างที่นายหวังหรอกใช่ไหม เพราะฉันยังไม่ตาย!”

“ทะ…ทำไมพูดแบบนี้ เรา…เราไม่เคยคิดจะให้ชานยอลจากเราไปเลยนะ”

คนฟังยืนนิ่งค้างพูดไม่ออกสักคำเดียว น้ำเสียงเจือกรุ่นโกรธดังกึกก้องซ้ำไปมาให้ช้ำหัวใจ ลำคอตีบตันจนไม่สามารถเอื้อนเอ่ยประโยคปฏิเสธออกไปได้อย่างทันท่วงที

ความเจ็บปวดในอดีตทำให้ชานยอลเป็นเช่นนี้เชียวหรือ คนตัวเล็กกำลังคิด คิดว่าพอมีทางใดที่จะดึงผู้ชายแสนใจดีไร้ความเคียดแค้นคนนั้นกลับมาได้

ไม่เคยเลยสักครั้งที่แบคฮยอนต้องการให้เขาหายไปจากโลกใบนี้ เพียงแค่เห็นเขาเจ็บปวด หัวใจที่ให้ไปก็ปวดร้าวราวกับถูกทุบด้วยหินก้อนใหญ่

หากไม่มีชานยอล…

โลกแสนโหดร้ายก็คงไม่มีอะไรหลงเหลืออีกต่อไป

“เสแสร้งเก่งนี่ ผู้ชายเห็นแก่ตัวอย่างนายน่ะหรือจะไม่ต้องการเห็นฉันเจ็บปวด แล้วที่ผ่านมามันคืออะไร! ที่นายทำทุกอย่างเพื่อพรากคนที่ฉันรักไปมันคืออะไร!”

ริมฝีปากหยักแสนรักตะโกนอย่างเหลืออดให้สะดุ้งเสียขวัญ ไม่เหลือกลิ่นไอความทรงจำเก่าๆ ซึ่งเคยเป็นตัวตนของชานยอลคนเดิมเลยแม้แต่น้อย สิ่งที่ไม่ปรารถนามากที่สุดคือการเห็นเขาหน้าแดงก่ำเพราะอารมณ์โกรธจัดจนควบคุมตัวเองไม่ได้

แบคฮยอนรู้ว่าเขากำลังโมโหและไม่พอใจมากเพียงใด

ร่างเล็กไม่คิดถือโทษโกรธชายหนุ่มเลย เพราะรู้ว่าเขายังคงเข้าใจผิดไม่ต่างจากเมื่อสี่ปีก่อน หากคิดจะอธิบายความเป็นจริงก็เชื่อได้เลยว่าเขาคงไม่มีทางรับฟังเป็นแน่

มีทางเดียวที่จะเอาชนะความใจร้อนนั้นได้ก็คือการเอาความใจเย็นและอ่อนโยนเข้าสู้

หากชานยอลคือไฟ แบคฮยอนก็จะเป็นสายน้ำชุ่มฉ่ำคอยดับความร้อนแรงที่สามารถแผดเผาทุกอย่างให้มอดไหม้กลายเป็นจุณ

“ไม่เอาแล้ว เราไม่ต้องพูดถึงเรื่องนี้กันอีกแล้วนะ อ่า…ชานยอลทำแผลหรือยัง เจ็บมากหรือเปล่า?”

เปลี่ยนประเด็นรวดเร็วราวกับเมื่อสักครู่ไม่มีอะไรเกิดขึ้น ราวกับไม่ได้ถูกเขาต่อว่าจนปวดปร่าที่หัวใจ แบคฮยอนปั้นสีหน้าสดใสร่าเริงได้เก่งเหลือเกิน กลบเกลื่อนความรวดร้าวที่พลุ่งพล่านเล่นงานอยู่ทุกขณะจิตได้เป็นอย่างดี

คนตัวเล็กวางกล่องยาลงบนโซฟากลางห้องอย่างถือวิสาสะ ไม่ได้ขออนุญาตเขาตั้งแต่แรก ซ้ำยังกล้าบุ่มบ่ามจับต้องสิ่งของเครื่องใช้ของเขาเสมือนเป็นของตนเอง

“นายไม่มีสิทธิ์ย่างกรายเข้ามาภายในห้องนี้! ออกไป!”

แววตาวาวโรจน์จับจ้องอากัปกิริยาของคนที่กำลังยืนร่วมห้องในขณะนี้ แบคฮยอนหลบซ่อนความอ่อนไหวภายใต้แก้วตาใสด้วยการกะพริบตาถี่ๆ ไม่อยากให้เขาเห็นว่าตัวเองแกล้งเล่นละครตบตาได้อย่างแนบเนียน ทั้งที่ในอกสั่นไหวคล้ายมีผืนดินใหญ่ที่ใกล้จะถล่มลงมาเต็มที

“ละ…เลือด ชานยอลยังไม่ได้ทำแผลเหรอ เลือดออกเต็มเลย เจ็บมากไหม ขอเราดูหน่อยนะ เราสัญญาว่าจะไม่ทำให้ชานยอลเจ็บแม้แต่นิดเดียว”

เหลือบไปเห็นโลหิตสีสดไหลเป็นทางยาวบนต้นขาของคนที่สวมกางเกงขาสั้นเพื่อความสะดวกสบาย บางส่วนแห้งกรังกลายเป็นคราบคล้ำโดยที่คนเจ็บไม่คิดสนใจ แต่มันไม่ใช่กับร่างเล็กที่ยืนเม้มปากแน่น ทอดมองบาดแผลของเขาด้วยความเป็นห่วงเป็นใยมากล้น แววกังวลตีตื้นเต็มอกลนลานจะก้าวเข้าไปใกล้เขามากกว่านี้

“นอกจากจะทำตัวเป็นคนอ่อนต่อโลกแล้วยังหน้าด้านหน้าทนเสียด้วยสิ นายไม่คิดว่าตัวเองเหมือนตัวอะไรสักอย่างที่มันไร้สมองหน่อยหรือ?”

ร่างกายสูงใหญ่ที่โดดเด่นในกรอบสายตาดูโมโหมากอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน แม้น้ำเสียงจะเรียบนิ่งไร้ความพิโรธเหมือนก่อนหน้านี้ ทว่าแววตาดุดันกับท่าทางสะกดกลั้นอารมณ์ไม่ให้ปะทุออกมากลับชัดเจนเหลือเกินในแววตาของคนที่คอยจ้องมองด้วยความห่วงใยอยู่ตลอดเวลา

สิ่งหนึ่งที่ยังคงเป็นเช่นนี้เสมอมา ชานยอลไม่ชอบให้ใครก็ตามเข้ามายุ่งวุ่นวายกับของส่วนตัว

และแบคฮยอนก็เป็นได้แค่เพียงตัวเชื้อโรคที่เขาแสนรังเกียจ

หากได้ก้าวก่ายเขตหวงห้ามหรือแตะต้องสิ่งสำคัญแม้แต่ปลายเล็บอย่างในตอนนี้

คงไม่ต้องนึกภาพเลยว่าเหตุการณ์ที่กำลังเกิดขึ้นนั้นเป็นเช่นไร…

“ถ้าชานยอลอยากให้เราไปไกลๆ ก็ทำแผลก่อนสิ”

“ไม่ต้องเสแสร้งแกล้งทำดีกับฉัน!”

“เราหวังดีกับชานยอลจริงๆ ทำแผลก่อนเถอะนะ ถ้ามันอักเสบขึ้นมาจะแย่กันไปใหญ่”

“นี่มันชีวิตฉัน เลิกยุ่งวุ่นวายเสียที น่ารำคาญ!”

เขากระแทกเท้าเดินตรงเข้ามาใกล้มากเสียจนใจหายวาบ ชั่ววินาทีแขนเล็กก็ถูกกระชากไปบีบแน่นด้วยเรี่ยวแรงมหาศาลที่ไม่มีสิทธิ์ต่อต้านหรือร้องขอความเห็นใจ ริมฝีปากบางหักโค้งลงเมื่อความปวดแล่นพล่านไปทั่วทั้งร่าง คล้ายกระดูกในกายจะแตกละเอียดเป็นเศษผง แบคฮยอนกลับไม่กล้าเอื้อนเอ่ยวาจานุ่มนวลเพื่อขอให้เขาคลายแรงบีบรัดแม้แต่คำเดียว

รู้ว่ามันไม่มีทางได้ผล…

รู้ว่าคนที่อยู่เหนือร่างไม่ใช่ชานยอลคนเดิม แล้วมันมีประโยชน์อะไรที่คนใจร้ายจะคิดสงสารกัน

คนตัวสูงไม่มีทางรับรู้ว่ามันปวดร้าวเพียงใด

เขาไม่เคยรับรู้เลย

“อึก…”

แว่วเสียงสะอื้นในลำคอแสดงถึงความเจ็บปวดหลุดรอดผ่านไรฟันที่ขบกันแน่นขับให้น้ำตาซึม แววตาฉ่ำน้ำช้อนมองคนตัวโตกว่าที่กำลังฉุดร่างของตนไปยังบานประตูราวกับลากขยะไร้ค่าที่ส่งกลิ่นเหม็นเน่าให้เขาสะอิดสะเอียนจนต้องนำไปทิ้ง

สิ่งที่เขาปฏิบัติต่อกันทำให้ร่างบางอดน้อยอกน้อยใจไม่ได้

เขาทำเหมือนแบคฮยอนไม่มีหัวใจ ทั้งที่คนคนหนึ่งมีเลือดเนื้อ มีความรู้สึก สามารถเจ็บปวดได้ร้องไห้เป็น

แต่สิ่งที่ได้รับกลับตรงกันข้ามโดยสิ้นเชิง

“ออกไปจากห้องของฉัน!”

ความจริงแล้วชานยอลควรจะเดินหันหลังกลับไปโดยไม่ต้องคิดใส่ใจ

แต่ลืมไปหรือเปล่าว่าแบคฮยอนคนน่ารังเกียจยังคงเหยียบย่างอยู่ในห้องที่เขาแสนหวงแหน

แล้วมีหรือที่ชานยอลจะยอมปล่อยให้เชื้อโรคตัวนี้ยืนทำหน้าโง่ๆ ให้เขารำคาญใจไม่มีวันจบสิ้น

อารมณ์คุกรุ่นยังคงระอุในอกเมื่อเหตุการณ์ในอดีตกลับมาฉายซ้ำวนเวียนอยู่อย่างนั้นไม่จางหาย และเมื่อได้สบกับแววตาโศกที่เขาไม่มั่นใจว่ามันออกมาจากความรู้สึกจริงๆ หรือร่างบางกำลังเสแสร้งแกล้งทำ ชายหนุ่มจึงตัดสินใจเหวี่ยงร่างนุ่มนิ่มลงบนพื้นเต็มแรงอย่างไม่นึกสงสาร

วินาทีนี้ ชายหนุ่มสนแค่ความรู้สึกของตัวเองเท่านั้น

เขาจึงละเลยและไม่ทันสังเกตเห็นว่าแขนของคนที่เขาแสนรังเกียจนั้นบอบบางมากแค่ไหน

“อึก…อื้อ…”

อาการชาวาบกัดกร่อนไปทั่วร่างจนไม่สามารถหยัดกายขึ้นยืนทรงตัวได้ แบคฮยอนน้ำตาคลอกับความเจ็บปวดและความใจร้ายของผู้ชายตัวสูง เพิ่งเข้าใจว่าโลกทั้งใบกำลังจะพังลงมานั้นเป็นอย่างไรก็วันนี้ วันที่ได้รับรู้ว่าเขาไม่อาจแสนดีเหมือนในอดีตได้อีกต่อไป

คงเป็นแบคฮยอนที่คิดเข้าข้างตัวเองมาโดยตลอด

มันไม่มีทางเป็นไปได้อีกแล้ว

แผ่นหลังกว้างกำลังหันกลับเข้าไปในห้อง คนไม่ยอมแพ้ใช้เรี่ยวแรงเฮือกสุดท้ายจับขอบประตูพยุงตัวลุกขึ้นยืนแล้ววิ่งตามเขาเข้าไปในห้องได้อย่างทันท่วงทีก่อนที่บานประตูจะถูกปิดลง

“ชานยอล ฟังเราอธิบายหน่อยได้ไหม เราไม่ได้คิดจะแก้ตัว แต่…”

“ฉันเกลียดนาย!”

“…”

“จะให้ผ่านไปอีกสักกี่ปีก็เกลียดจนไม่อยากอยู่ใกล้ ในเมื่อพูดดีๆ ไม่รู้เรื่องก็อย่าหาว่าฉันไม่เตือน!”

ย้ำชัดถึงความรู้สึกลึกๆ ในจิตใจ ชายหนุ่มไม่รอช้าเดินไปหยิบกล่องทำแผลขนาดเล็กที่วางตรงโซฟา เทข้าวของทุกอย่างลงบนพื้นเหลือเพียงกล่องพลาสติกใสเปล่า

“ชานยอล”

จังหวะที่คนตัวเล็กกำลังงุนงงว่าเขากำลังจะทำอะไร แบคฮยอนก็ได้รับคำตอบเป็นการกระทำที่เกิดจากความเกลียดชังในวินาทีนั้นอย่างไม่ต้องสงสัย

ปึก!

“โอ๊ย! ฮึก…”

มือเรียวกุมหางคิ้วข้างขวาเมื่อร่างสูงตั้งใจเขวี้ยงของแข็งในมือตัวเองตรงมายังกระหม่อมบาง หากโชคดีที่มันพลาดไปโดนหางคิ้วได้รูปจนเลือดไหลซึมตามบาดแผลฉกรรจ์ด้วยความรุนแรงในระดับหนึ่ง

แบคฮยอนก้มหน้าสะอึกเหมือนคนน้ำท่วมปวด เริ่มหายใจไม่ออกเพราะความปวดหนึบเข้าครอบครองร่างกายทุกส่วนเอาไว้ราวกับเป็นเจ้าของชีวิต น้ำตาหยดแล้วหยดเล่าพลันไหลลงมาอย่างห้ามไม่ได้ แผ่นหลังบางสั่นไหวดูน่าสงสารเหลือล้น

เขาตั้งใจ…

ตั้งใจทำให้แบคฮยอนเจ็บจนแทบไม่อยากหายใจ

คนตัวสูงไม่คิดรีรอและไม่ไตร่ตรองให้ถี่ถ้วนกับการกระทำโหดร้ายป่าเถื่อน

รู้ทั้งรู้ว่าชายหนุ่มไม่ใช่ผู้ชายใจดีที่ตนหลงรักมาหลายปีคนนั้น แต่แบคฮยอนก็ยังยินดียืนอยู่ตรงนี้ไม่ไปไหน ยอมตกเป็นเบื้องล่างรองรับอารมณ์รุนแรงและความร้ายกาจของเขาอย่างเต็มใจ

คนโง่เขลาที่แท้จริงคือ บยอนแบคฮยอน คนนี้เอง

ไม่ใช่ชานยอลเลย…

ลูกชายคนเล็กของตระกูลปาร์คยืนนิ่งมองดูผลงานชิ้นโตด้วยใบหน้าไม่แสดงความรู้สึกใดๆ

ยอมรับว่าตอนที่เห็นอีกฝ่ายล้มลงไปต่อหน้าต่อตาหลังถูกเขาทำร้าย หัวใจแข็งกระด้างของชายหนุ่มกลับวูบไหวคล้ายไปยืนบนหน้าผาสูงชันแล้วค่อยๆ ดิ่งตัวลงสู่พื้นด้านล่างด้วยความรวดเร็ว

ไม่! เขาจะไม่มีทางสงสารคนที่เคยทำให้เขาเจ็บปวดปางตาย

ไม่มีใครรู้ว่าชายหนุ่มต้องสูญเสียความเป็นตัวเอง สูญเสียคนรัก ขาดความสุขที่ควรจะมี อีกทั้งยังต้องบังคับฝืนใจตัวเองให้ทำในสิ่งที่เกลียดมากพอๆ กับใครบางคน

คนที่ทำให้ชีวิตของเขาพังไม่เป็นท่า

หึ…

สมควรแล้วนี่

ในเมื่ออยากเข้ามายุ่งวุ่นวายนัก

เขาก็จะสั่งสอนบทเรียนที่แบคฮยอนจะต้องจำไปจนวันตาย!

 100%

สวัสดีค่ะ หายไปนานอีกเช่นเคย

ก่อนอื่นขอขอบคุณคอมเม้นท์ของทุกคนมากๆ เลยค่ะ

สาปแช่งพี่ชานกันสนุกเลยทีเดียว รู้สึกมีกำลังใจเขียนต่อ >_<

ไม่ต้องกังวลว่าเราจะทิ้งฟิคเรื่องนี้นะคะ เราไม่ทำแบบนั้นแน่นอนค่ะ

เพราะเรื่องนี้เป็นเรื่องที่เราตั้งใจเขียนมาก แล้วก็อยากแต่งต่อจนจบด้วย

ไม่ทิ้งแน่นอนฮับ แต่อาจจะลงช้าบ้างอะไรบ้างก็อย่าถือสากันเลยนะคะ 

ฮือออ สำหรับตอนนี้ไม่ขอเม้นท์ค่ะ ทำใจไม่ได้จริงๆ T__T

ดราม่าคลุ้งทั้งเรื่องเลยนะคะ ใครที่คิดว่าไหวก็อยู่ด้วยกันไปนานๆ เล้ยยย

อย่าเพิ่งทิ้งเค้าน้า ٩( 'ω' )و

รัก ❤

เล่นแท็กนี้ได้นะตัวเอง

#ฟิคเข็มนาฬิกา

อัพเดตล่าสุด : 17/05/59