สาวยียวนกับหนุ่มกวนหัวใจ

ลำดับตอนที่ #1 : ไอ้ลิเกหน้าวอก ยัยบ้านนอกและไอ้ตุ๊ด

โอ้ว พระเจ้า! ขอบพระคุณมากค่ะ ขอบพระคุณที่ยังไว้ชีวิตสาวน้อยน่ารักไร้เดียงสาคนนี้ ขอบพระคุณที่ทำให้ฉันไม่ต้องจองเมรุล่วงหน้า ขอบพระคู๊ณ ขอบพระคุณ T^T ในที่สุดฉันก็ได้ยืนอยู่บนพื้นดินที่แสนอบอุ่นอีกครั้ง นึกว่าจะโดนรถชนตายเป็น ผีเฝ้าถนนกับรถห่วยๆของไอ้หลงซะแล้ว-_-^รู้ทั้งรู้ว่ารถมันทั้งเก่าทั้งแก่ แม่ง!ยังอุตส่าห์ฝืนสังขารมันอีก ฝืนนิดฝืนหน่อยน่ะไม่เป็นไรหรอก แต่นี่ฝืนข้ามจังหวัดจากชลบุรีมากรุงเทพ -_-” โอย!อกอีแป้นจะแตก ระหว่างทางฉันล่ะกลั๊วกลัว  กลัวว่ารถข้างหลังมันจะเสยตูดเอา(อย่าว่าแต่เสยตูดเลยแค่เฉี่ยวนิดเดียวรับรองได้เลยว่าชิ้นส่วนมันคงหลุดลงมาเป็นกองแน่ๆ:สาวโอเลี้ยง) คุณแม่นะคุณแม่ปล่อยให้ลูกสาวแสนสวยเลิศเลอกว่าใครในปฐพีมาเสี่ยงอันตรายแบบนี้ได้ยังไง(ขอชมตัวเองหน่อยนะคะปกติก็ไม่ค่อยมีใครชมอยู่แล้ว^^)

ฉันกำลังขนสำภาระทั้งหลายแหล่ที่อยู่ในรถออกโดยเร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้ เพราะฉันสุดแสนสะอิดสะเอียนเจียนจะอ้วกกับไอ้เจ้าของรถกระป๋องคันนี้เต็มกลืนแล้ว อุย O_O!ฉันเพิ่งจะสังเกตเห็น(ทั้งที่ควรจะเห็นมาตั้งนานแล้ว -_-^)ชุดมันโคตรอุบาทว์เลยใส่เข้าไปได้ยังง้ายยย!>o<ดูสิคะคนบ้าอะไรใส่เสื้อยืดลายคิตตี้สีแดงแจ๊ดแจ๋ผมทรงเอววิสใส่แว่นกันแดดอันเบ้อเร้อแถมยังมีเนคไทร์สีเขียวลายจุดผูกคออีก ยังไม่รวมรองเท้าหนังสีน้ำตาลกับไอ้กางเกงขาสั้นสีชมพูที่มีรูปหัวใจวาง ~เตร่ง เตรง เตร้ง~อยู่ที่จุดยุทธศาสตร์พอดีเป๊ะ หยี!>o<ฉันคงจะอยู่ใกล้แกไม่ได้แล้วเดี๋ยวคนเมืองกรุงเขาจะหาว่าฉันเอาคนบ้ามาปล่อยหรือไม่ก็สมคบคิดกับคนวิตถารมาวางระเบิดสถานทูต บรื๊ออ!นึกแล้วขนลุกว่ะ >-<ช้าอยู่ไยไปดีกว่าคนงาม

ไอ้หลงมันคงจะรู้ทันก็เลยเอื้อมมือมาคว้าแขนฉันไว้ เล่นเอาแม่ถอยชะลูดห่างเป็นสิบโยด

“น้องพลอย อัญมณีแสนเจิดจรัสของพี่จะรีบจรลีจากจรไปไหนเล่า”

รีบไปให้พ้นๆแกน่ะสิ อีสมทรงเวอร์ชั่น 2 -_-^

“โอ๊ย!!!ไอ้พ่อพระเอกลิเกเอ๊ย!จะให้ฉันกราบบาทาแกก็ยังได้แต่ขออย่างเดียวแกช่วยกลับไปซะทีได้ม้ายยย!!!!><”ฉันแผดเสียงระยะไกลใส่ไอ้บ้าบุญหลง

“น้องอย่าพูดเช่นนี้ พี่เข้าใจว่าน้องคงจะเศร้าโศกเสียใจมิใช่น้อยที่ต้องห่างเหินจากไออุ่นของพี่ สุดสวาทขาดใจของบุญหลงหาต้องกลัวอันใดไม่ พี่สัญญาว่าพี่จักมาหาเจ้าทุกอาทิตย์^^”

                ‘พี่สัญญาว่าพี่จะมาหาเจ้าทุกอาทิตย์’

ฉึกๆๆ O{}Oโอะ! คำพูดเป-รดนี่มันทิ่มแทงหัวใจอันบอบบางของช้านนนนน!!! ทำไมสวรรค์ถึงได้เล่นตลกกับคนงามนามว่าพลอยแบบนี้ล่ะคะT_Tแงๆๆน้องพลอยอยากตาย!!

“ฉันว่าแกกลับไปเห๊อะ แล้วก็ไม่ต้องมาอีกเลยนะ แกมันไม่เหมาะกับเมืองใหญ่ๆแบบนี้หรอก เชื่อฉันเหอะ”ฉันพยายามเกลี้ยกล่อมให้มันกลับ

ไอ้ลิเกหน้าลิงถ้าทีนี้แกยังไม่ไปอีกฉันจะ ฮึ่ย!ฉันจะ...ร้องไห้แล้วนะT^T

“โถ!ยอดรักของพี่ กลัวว่าพี่จะลำบากสินะไม่ต้องเป็นห่วงไปหรอกถึงพี่จะลำบากเพียงใดพี่ก็จักมาหาคนงามของพี่ให้จงได้ มามะมาให้พี่ได้กอดเจ้าสักครา”ไอ้บุญหลงกำลังเดินเข้ามาหาฉันมันอ้าแขนเหมือนจะกอดจริงๆ

อ้ากกก!!!มันก้าวสามขุมเข้ามาหาฉันแล้วT_Tแงๆๆแบบนี้มีวิธีเดียวเท่านั้น

ลุยโว้ย!!!!

“แม่ยอดขมองอิ่มของพี่ จักทิ้งพี่ไปไหนเล่ากลับมาเถิด”

อยู่ก็โง่สิไอ้ฟายเอ๊ย!

ฉันสวมวิญญาณนักวิ่งโอลิมปิกโกยแน่บได้ทันท่วงที เฮ้อ!อย่างนี้สินะที่เขาเรียกว่ารอดตายหวุดหวิด-_-^

สวัสดีค่ะ ฉันชื่อพลอย นางสาวมณีนาถ  ศิริกาญจนา  อายุ16ปี4เดือนกับอีก23วันค่ะตอนนี้ฉันกำลังจะเริ่มกลับมาใช้ชีวิตในเมืองกรุงอีกครั้งหลังจากที่หายไป2ปีเต็ม

พ่อแม่ของฉันแยกทางกันเมื่อ2ปีก่อนเพราะแม่จับได้ว่าพ่อแอบมีบ้านเล็กบ้านน้อยบ้านกระจ้อยร่อยเป็นตุ่มเป็นต่ำ(พูดยังกะเป็นฝีมะม่วงแน่ะแก-_-^^:สาวโอเลี้ยง)ฉันกับพี่ชายที่อายุห่างกัน3นาทีก็เลยต้องแยกกันไปคนละทิศละทาง(งงอะดี้^^ไม่ต้องทำหน้าอย่างนั้นหรอก เราเป็นฝาแฝดกันน่ะค่ะ)โดยที่ฉันต้องย้ายไปอยู่กับแม่ที่ชลบุรีและไอ้พี่ชายคนดีของฉันก็อยู่กับพ่อที่กรุงเทพตามเดิม

ส่วนไอ้ตัวที่ฉันหนีมาเมื่อกี้มันชื่อบุญหลง เป็นลูกของนายกอบต.แถวบ้าน แม่มันเป็นนางเอกลิเก มันก็เลยพูดจาไม่ค่อยเต็มบาทอย่างที่เห็นนี่แหละค่ะ พอดีว่าครอบครัวของเรารู้จักกันมานานตั้งแต่สมัยคุณทวด  แม่ของฉันจึงไว้เนื้อเชื่อใจมันเป็นพิเศษ ทั้งๆที่มันไม่ค่อยเต็มร้อยอ่ะนะ

ฉันวิ่งเอาเป็นเอาตายอย่างไม่คิดชีวิตโดยไม่ได้สังเกตทางข้างหน้าว่ามีใครบางคนวิ่งมาเหมือนกัน

โครม!!! ฉันล้มลงไปนอนเอ้งเม้งอยู่บนฟุตบาท     

อ้ากก~ ~ เจ็บๆๆๆT^T ทำไมวันนี้ฉันถึงได้ซวยขนาดนี้วะเนี่ย เป็นเพราะแกคนเดียวเลย ไอ้หลง!!

ฉันใช้มือยันพื้นเพื่อจะลุกขึ้น แต่ฉันลุกไม่ไหวข้อเท้าของฉันปวดระบมไปหมด ฉันก็เลยหันเหความสนใจไปยังคนที่ฉันชนเข้าอย่างจัง

สงสัยคงจะเจ็บหน้าดู  ก๋อโต้ดนะก๊า (-_-)(_ _)(-_-)ฉันไม่ได้ตั้งใจจริงๆ

  “คุณเป็นยังไงบ้างคะ” ฉันถามเขาขณะที่ตัวฉันเองก็กำลังนั่งแบะอยู่กับพื้น

“อูย!!ก็เจ็บน่ะสิยัยบ้าวิ่งไม่ดูตาม้าตาเรือบ้าง ทำยังกะบ้านนอกเข้ากรุง หนีควายมาหรือไงหา!”

O_O!ตายๆๆ นั่นปากเหรอนั่น ถึงฉันจะเป็นคนผิดก็เหอะ แต่พูดหมาๆแบบนี้แม่ก็ยอมไม่ได้!!!

“นี่!ฉันถามนายดีๆนะ ไหงตอบหมาๆแบบนี้ล่ะ” ฉันว่าเขา

ไอ้บ้า  >O< ถ้าฉันลุกได้เมื่อไหร่ล่ะก็  แกตายแน่!!!

“คิดจะหาเรื่องกันหรือไงยัยบ้านนอก เธอวิ่งมาชนฉันแท้ๆแต่กลับไม่ยอมขอโทษซักคำ มาเลยลุกขึ้นมาเลยมาคุยกันให้รู้เรื่อง” ไอ้สี่ขาพันธ์ไทยลุกขึ้นมาชี้หน้าฉันว่าปาวๆๆ

ฉันถลึงตาใส่เขาก่อนจะพยายามลุกขึ้นบ้างตามคำท้าของไอ้หน้าสุนัข แต่...

“โอ๊ยย!!>o<”ฉันลงไปนั่งก้นจ้ำเบ้าอีกครั้ง

ทำไมฉันถึงได้โชคร้ายอย่างนี้วะ แบบนี้ไอ้หน้าหมานี่มันก็หัวเราะเยาะฉันแย่นะสิ TT แงๆๆวันนี้เป็นวันซวยของคนสวยชื่อน้องพลอยแท้ๆ

“ฮ่าๆๆสมน้ำหน้า^^ กรรมมันคงตามสนองที่บังอาจมาชนคนหล่อๆอย่างฉันแล้วไม่ขอโทษ”

ชิ ไม่ว่าฉันจะใช้ตาหรือก้นมองนายก็ยังหน้าเหมือนหมาอยู่ดี หลงตัวเองชะมัดไอ้สี่ขาหน้าหมาเอ๊ย!!(ยังกะตัวเองไม่หลงงั้นแหละ-_-^:สาวโอเลี้ยง)

 “ ถ้าหน้าเห่ยๆอย่างนายเขาเรียกว่าหล่อ  เอดดี้ผีน่ารักก็คงจะเป็นเทพบุตรแล้วล่ะย่ะ”ฉันทำหน้ากวนๆใส่เขา

“เจ็บจะตายอยู่แล้วยังปากดีอยู่อีก ยัยบ้านนอกเอ๊ย!” เขาส่ายหัวอย่างเหนื่อยใจ

หนอยแหนะ!! คำก็บ้านนอกสองคำก็บ้านนอก ฉันน่ะเป็นคนเมืองกรุงตั้งแต่กำเนิดนะเฟ่ย! แต่ถึงฉันจะเป็นคนบ้านนอกจริง ตานี่ก็ไม่มีสิทธิมาพูดจาดูถูกกันแบบนี้!!!     

“คนบ้านนอกกับคนเมืองกรุงมันต่างกันตรงไหน ยังไงก็คนเหมือนกันนั่นแหละวะ นะ..โอ๊ย!!!!>O<ไอ้บ้า นายจะทำอะไรฉันเจ็บนะเฟ่ย! ออกไปห่างๆเดี๋ยวนี้นะ!!! (>_)(>_<) (_<)(>_<)”

นายนั่นเดินเข้ามาฉุดตัวฉันให้ยืนขึ้น  ข้อย้ำ!!ฉุดค่ะไม่ใช่ประคอง-_-^^

“อยู่นิ่งๆเดี๋ยวฉันจะประคองพาไปหาหมอ ดิ้นอยู่ได้ไม่เคยตายหรือไง”

พลัก!!!

“ไม่ต้อง !! >O< ฉันไปเองได้แค่นี้คนบ้านนอกอย่างฉันไม่ตายหรอกนา”

ฉันใช้แรงเฮือกสุดท้ายผลักตานั่นให้ออกห่างจนตัวฉันเองก็เกือบล้มไปเหมือนกัน

ถ้าขืนให้นายช่วยฉันก็เสียฟอร์มแย่สิยะ -_-;

“เออ!ไม่ยุ่งก็ได้วะ ทำคุณบูชาโทษแท้ๆ” เขาตะคอกใส่ฉันก่อนจะหันหลังเพื่อจะเดินออกไป

ชิ เจ็บแค่นี้คนอย่างยัยพลอยสบายมาก ไม่จำเป็นต้องให้คนปากหมาอย่างนายมาช่วยหรอก

ตุบ!!!ฉันล้มลงไปกองกับพื้นอีกครั้ง

“อ้ากกกก~~ บ้าชิบ >_<” ฉันสบถด้วยความโมโหปนเปกับความเจ็บปวด

แบบนี้จะทำไงดีวะ เดินก็ยังไม่ไหวคอนโดก็อยู่ไกลซะด้วย ถ้าเป็นอย่างนี้ล่ะก็มีหวังได้แห้งตายกลายเป็นผีเฝ้ากรุงเทพแหงมๆ T^T ฮือๆๆๆ เพชรตอนนี้แกอยู่ไหน มาช่วยฉันด่วนนนนนนน!!!

พลึบบบ!!!

เอ๋ ? O_o ทำไมจู่ๆตัวฉันลอยขึ้นจากพื้นฟะ สงสัยว่าฉันจะมีบุญญาธิการสูง^^ เฮ่ย O_O! ไม่ช้ายยยยยย นี่มันไอ้หน้าหมาหนิ มันกำลังอุ้มฉันอยู่ ว่าแต่มันกลับไปแล้วไม่ใช่เรอะ แงๆๆๆๆๆๆๆT_T เพชรแกอยู่น๋ายยยยย!

“อ้ากกกกกกก!!! นี่นายจะทำอะไรฉัน ปล่อยฉันนะ ปล่อยๆๆๆๆๆ >O< ปล่อยฉันลงเดี๋ยวนี้ ไม่งั้นฉันจะเรียกให้คนช่วยนะ ปล่อยช้านนนนน!!!!” ฉันแหกปากใส่แก้วหูเขา

“หนวกหูชะมัด!!! นี่แม่คุณฉันจะบอกอะไรให้เอาบุญ ถึงเธอจะร้องให้คนช่วยก็ไม่มีใครสนใจหรอก ขนาดเธอนอนหน้าหงายอยู่บนฟุตบาทก็ยังไม่มีใครเข้ามาช่วยเล๊ย เพราะฉะนั้นเก็บเสียงและแรงอันน้อยนิดของเธอไว้เหอะ”เขาพูดเชิงตะคอก

เออว่ะ -_- จริงด้วยขนาดฉันเจ็บจะเป็นจะตายยังไม่มีใครสนใจเลยหมาซักตัวก็ไม่มี แต่ว่า...บางทีเขาอาจจะไม่ทันสังเกตก็ได้ ใช่ต้องเป็นอย่างนั้นแน่ๆ^^(แน่ะดูมันคิด-_-^^^ แกแหกปากร้องลั่นซะขนาดนั้นแม้แต่ควายที่บ้านนอกก็ยังได้ยินเลยย่ะ:สาวโอเลี้ยง) เพราะฉะนั้นฉันไม่เชื่อนายหรอกไอ้ปากสุนัขไอ้หน้าหมาเอ๊ย!!!

“ฉันไม่เชื่อนายหรอก ช่วยด้วยค่าช่วยด้วยไอ้บ้านี่มันจะทำประทุษร้ายช้านนนนนนน!!! >_<  ยังไม่ยอมปล่อยฉันใช่มั้ย ด้ายยยยยย^^ นี่แน่ะๆๆๆๆที่นี้จะปล่อยหรือยัง นี่ๆๆๆ ”

ฉันทั้งดิ้นทั้งต่อยทั้งหยิกทั้งตบทั้งแหกปากขอความช่วยเหลือ(ทั้งๆที่ไม่มีใครสนใจ-_-^^) หึๆๆให้มันรู้ไปว่าจะทนได้ซักกี่น้ำ

“ยัยบ้า!หยุดเดี๋ยวนี้นะ ถ้าเธอไม่หยุดล่ะก็ ฉันจะใช้ปากของฉันอุดปากเธอซะ”นายนั่นพูดด้วยน้ำเสียงยียวนกวนประสาทสุดๆ  

ฉันรีบเอามือทั้งสองข้างปิดปากทันที

ขืนฉันยังใช้ฝ่ามือยมทูตฉะหน้าตานี่มีหวังฉันต้องเสียความบริสุทธิของริมฝีปากที่แสนจะเรียวงามปานลูกกระจับแหงๆยิ่งหน้าตามันหื่นๆอยู่ด้วยมันคงไม่ได้พูดเล่นแน่  !!>O<!!

“ว่าง่ายแบบนี้ค่อยน่ารักหน่อย^^”

ก็แหงล่ะ ฉันไม่อยากเสียเฟิร์สคิดให้กับคนที่เลี้ยงหมาไว้ในปากอย่างนายนี่ยะ -_-;;;

“เป็นไงบ้างล่ะยัยบ้านนอก” เขาถามฉันหลังจากที่ฉันเดินกะเผรกๆออกมาจากห้องตรวจ

“หมอหล่อดีอ่ะแต่มือหนักไปหน่อย^^”ฉันตอบแบบกวนๆ

“นี่!ยัยเบ๊อะฉันถามเธอดีๆนะ ยังมาพูดจากวนประสาทฉันอีก ยัยบื้อ ยัยเซ่อ ยัยเสล่อเอ๊ย!!”เขาตะคอกใส่ฉัน

 กรี๊ดดดดดด >o<!! อีตาบ้า ไอ้อสุภาพบุรุษ แกมันหนียมบาลมาเกิดแท้ๆ ฮึ่ย!!

“ไอ้บ้า !!! นายมันไม่ใช่ผู้ชาย นายมันเลวนายมันชั่ว #~@#*&%$#@&%*%$#@*%$#@*@#$%*แฮ่กๆๆๆ นายเห็นมั้ยว่านายทำให้ฉันเหนื่อยโดยใช่เหตุ  แฮ่กๆๆๆ ”ฉันชี้หน้าด่าเขาอย่างไม่คิดชีวิต

โอย!!เหนื่อยลมแทบจับแน่ะ ขืนฉันอยู่กับตานี่นานๆมีหวังได้เป็นลมสมใจอยากแหงมๆ-_-^^

ฉันหันไปถลึงตาใส่ตานั่นก่อนจะเดินกะเผรกๆผ่านเขาไป

“เฮอะ! นี่แหละน้าคนบ้านนอก ไม่สำนึกบุญคุณคน ด่าเขาปาวๆๆแล้วก็เดินหนี ”เขาเหน็บฉัน

คำพูดของเขาทำให้ฉันต้องหยุดชะงัก ใบหน้าแดงก่ำด้วยความโกรธ

ไอ้ทุเรศเอ๊ย!! >///<คิดจะทวงบุญคุณกันเหรอ เฮ่ยๆๆๆ โมโหโว้ย!!! กรี๊ดดดดดดด!!!!

“นายมันไม่ใช่สุภาพบุรุษ ฉันเกลียดนาย เกลียดๆๆๆๆๆๆๆ กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดด!!!>_<”ฉันหันไปแว๊ดใส่เขา

“ยัยบ้าหุบปากเดี๋ยวนี้นะ ไม่อายคนเขาบ้างหรือไง หยุดโว้ยยยยย!”เขาใช้มือทั้งสองข้างปิดหูของเขาก่อนจะตะโกนให้ฉันหยุด

ไอ้เรื่องอายน่ะอายสิยะ>///<แต่ว่าฉันไม่ได้อายคนเดียวซะหน่อย เอิ๊กๆๆๆ^^สะใจโว้ยยยยยยย!

“ฉันไม่หยุด ฉันไม่อาย >o< นายสิที่ต้องอาย กรี๊ดดดดดดดดดด!!!!! อุ๊บ O_O! ”

ฉันแหกปากได้แค่นั้นเพราะไอ้บ้าหน้าหมานั่นวิ่งมาอุดปากฉันเอาไว้แล้วลากฉันออกจากโรงพยาบาลทันที

“เธอจะร้องหาพระแสงวิมารอะไรหา! นี่มันโรงพยาบาลนะแม่คุณไม่ใช่ทุ่งกุราร้องไห้แถวบ้านเธอ”

ตาบ้านั่นเฟี่ยงฉันลงไปกองอยู่กับพื้นลานจอดรถของโรงพยาบาล

หนอยไอ้บ้า!!! เฟี่ยงลงมาได้คนนะเฟ่ยไม่ใช่กระดาษเช็ดขี้ >O< แม่ง! เจ็บชิบ~~ ทำไมวันนี้ฉันถึงได้โชคร้าย ซวยๆๆๆแบบนี้ล่ะ เจ็บทั้งตัวเจ็บทั้งใจแถมยังเหนื่อยอีก แม่มดน้อยโดเรมีจ้าฉันขอยืมคำพูดหน่อยน้า T^T ~~ฉันเป็นสาวน้อยน่ารักที่โชคร้ายที่สุดในโลกเลย~~แงๆๆๆๆTT

“เฮ่ย!O_O!? ยัยบ้านนอกเธอร้องไห้ทำไมอ่ะ”

ถามได้ไอ้บ้าก็เพราะแกนั่นแหละ-_-’’แกนี่บ้าเหมือนน้ำตาฉันเลยไหลลงมาได้ตรงเวลาเป๊ะ -_-^

“เพราะนายนั่นแหละทำให้ฉันร้องไห้  เจ็บจะตายเฟี่ยงลงมาได้ ฉันเป็นคนนะยะ(ไม่ใช่กระดาษเช็ดขี้)T_T”ฉันพูดไปอย่างที่ใจคิดยกเว้นบางคำที่วงเล็บไว้

                ฉันไม่หน้าร้องไห้ต่อหน้าตานี่เลย คงจะโดนหัวเราะเยาะอีกล่ะสิ -_-^^แต่ทำไงได้ล่ะน้ำตามันไหลไม่ยอมหยุด U_U

                “เอ่อ...ฉันขอโทษนะ ฉันไม่คิดว่าเธอจะเจ็บมากขนาดนี้ อย่าร้องเลยนะฉันขอร้อง ฉันไม่ชอบเห็นน้ำตาผู้หญิง ”เขาเดินเข้ามานั่งยองๆตรงหน้าฉัน

                โอ้ O_O พระเจ้าเป็นไปได้ยังไงคะนายนั่นขอโทษฉัน เหลือเชื่อเลยพะยะค่ะ เล่นเอาแม่อึ้งตาเหลือกเลย

                “จ้องหน้าอยู่ได้เดี๋ยวหน้าฉันก็หมองกันพอดี ยัยเบ๊อะเอ๊ย -///-”เขาพูดแก้เขิน

แหมมมมม ทำมาเป็นว่าเขา ที่จริงเขินล่ะซี่ ^^ หน้าแดงยังกะลูกเชอรี่แน่ะ(น่ากินจัง///)    

ฉันใช้มือปาดน้ำตาที่อาบแก้มออกก่อนจะหันหน้าไปหาเขาอีกครั้ง

                “ทำไมนายหน้าแดงล่ะไม่สบายหรือปล่าวO_o?”ฉันแกล้งถามด้วยสีหน้าใสซื่อสุดๆ

                “บะ...บ้าเหรอคนอย่างฉันแข็งแรงจะตายไม่ป่วยง่ายๆหรอก ////ทำหน้าเป็นหมาสงสัยอยู่ได้ มาเดี๋ยวฉันช่วยพยุงแต่อย่าต่อยฉันอีกล่ะ-///-”เขาพูดเขินๆ

ก๊ากกกกกก!!!หน้าแดงยังกะลูกตำลึงสุกแน่ะ^^ จะว่าไปนายนี่ก็น่ารักใช่ย่อยนะถ้าเลิกเพาะพันธ์หมาในปาก-_-^^

                เขาประคองฉันออกจากเขตโรงพยาบาลโดยที่ฉันไม่ขัดขืนเลยซักนิด ก็แหม เขาอุตส่าห์พูดดีด้วยแล้วหนิ จะไปหาเรื่องเขาทำไมอีกใช่มั้ยคะ^^ ตอนนี้เราสองคนมาหยุดอยู่ที่หน้าร้านไอศกรีมใกล้ๆโรงพยาบาล เขาทำท่าว่าจะก้าวเข้าไปในร้านฉันเลยหยุดเดินไปโดยปริยาย

                “เอ้า ทำไมไม่เดินอีกล่ะแม่คุณ ผีจับตีนไว้หรือไง!!!”เขาพูดเชิงตะคอก

                อีตาบ้า! >O< นายจะพูดถึงผีหาพระแสงอะไรยะ ถึงจะเป็นกลางวันแสกๆก็เหอะเรื่องแบบนี้ใครเขาให้พูดเล่นกันเล่า บรื๊ออ!!!นึกแล้วสียวววตีนพิลึก เฮอะแต่ถึงจะกลัวยังไงฉันก็ไม่บอกนายให้เสียฟอร์มหรอก

                “แล้วนายจะเข้าไปทำไม?”ฉันถามเขา

                “อ๋อ ฉันกำลังจะเข้าไปซื้อถุงยางอนามัยในร้านไอศกรีมมั้งยัยเบ๊อะ!!!”

                เออ -_-;พูดประชดได้สร้างสรรค์ดีแท้เลยนายหน้าสุนัข!!!-_-^^

                “นายจะเข้าไปกินไอศกรีมงั้นเหรอ?”ฉันถามเขามือชี้เข้าไปในร้านไอศกรีม

                “ก็ใช่น่ะสิยัยบื้อ เธอคิดว่าฉันจะเข้าไปซื้อถุงยางอนามัยในร้านไอศกรีมจริงๆเหรอหา!”เขาตะคอกเสียงใส่หูฉัน

                แสบแก้วหูชะมัดยาด >_<!!! อีตาบ้าอยู่ใกล้กันนิดเดียวยังอุตส่าห์แหกปากซะดังเชียว

เออแต่จะว่าไปก็ดีเหมือนกันฉันจะได้ถือโอกาสแยกกับตานี่ตรงนี้เลย ถ้าขืนยังถะเหลถะไหลอยู่อีกกว่าจะไปถึงคอนโดคงค่ำมืดตูดบึ่งกันพอดีแล้วพรุ่งนี้ฉันก็ต้องไปซื้อชุดนักเรียนใหม่ด้วย(เข้ากลางเทอมก็ลำบากอย่างนี้แหละค่ะ-_-’’)

“งั้นนายก็เข้าไปสิ ฉันต้องกลับแล้ว”ฉันแกะมือเขาที่ประคองฉันไว้แต่เขายิ่งเกาะเอวฉันแน่นและดูท่าว่าจะไม่ยอมปล่อยง่ายๆ

“ปล่อยฉันได้แล้ว ฉันจะกลับพรุ่งนี้ฉันต้องไปทำธุระแต่เช้า ปล่อยสิ !!>O<”ฉันพยายามดิ้นออกจากการจับกุมแต่มันก็ไร้ผล

“ได้ไงเล่า เธอต้องเข้าไปกับฉันสิ จะให้ฉันนั่งกินคนเดียวได้ไง นะฉันขอร้องฉันอยากกินจริงๆแต่ไม่อยากนั่งคนเดียวอ่ะแค่แป๊บเดียวก็ยังดี ”เขาพูดเสียงอ่อยๆ ทำหน้าหงิมๆเหมือนลูกหมาแน่ะ 

อ้ากกกกก!!! >_< นายอย่าทำหน้าแบบนี้เซ่ เห็นแล้วอดสงสารไม่ได้ อีตาบ้า!!นายไม่ต้องมาทำหน้าสุนัขหลอกฉันยังไงฉันก็ไม่มีทาง ไม่มีทางเด็ดขาด >O<ฉันไม่มีทาง...ปฏิเสธ -_-^(แม่นึกว่าจะแน่ที่แท้ก็...เฮอะไม่อยากจะพูด:สาวโอเลี้ยง) ทำไงได้ล่ะคะหน้าหมาแบบนั้นใครไม่สงสารก็บ้าแล้ว^^

“ก็ได้!!แค่แป๊บเดียวเท่านั้นนะฉันต้องรีบกลับจริงๆ -_-”ฉันหันไปย้ำกับเขา

                “อืม^^ขอบคุณคร้าบบคุณผู้หญิง งั้นเราเข้าไปกันเหอะ^^”เขาหันมายิ้มร่าให้ฉันก่อนจะประคองฉันเข้าไปในร้าน

                O_o?มึนตึ้บเลยฉัน ทำไมนายนี่ถึงได้เปลี่ยนอารมณ์ไวจังเลยวะยังกะคนละคนแน่ะถ้าฉันไม่ได้เห็นกับตาก็คงจะไม่เชื่อว่าไอ้ผู้ชายหน้าหม้อปากหมานั่นจะเป็นคนเดียวกับคนที่ยืนยิ้มแฉ่งเหมือนกับเด็กอนุบาลหมีน้อยอยู่ข้างๆฉัน เขาในตอนนี้ดูน่ารักมากเลยหน้าตายังกะเจ้าชายยุลในซีรี่เรื่องเจ้าหญิงวุ่นวายกับเจ้าชายเย็นชาแน่ะ เหมือนจริงๆนะคะ ‘ไม่ได้โม้’(ได้มาจากโฆษณากางเกงในน่ะ^^)   

                ฉันกับตานี่กำลังนั่งอยู่ที่โต๊ะมุมสุดของร้าน บรรยากาศในร้านคระครุ้งไปด้วยความหอมหวานของกลิ่นไอศกรีมและความน่ารักสดใสของคู่รักในร้าน ตัวร้านถูกประดับประดาไปด้วยไม้ดอกที่มีสีสันต์เป็นสีชมพู พูดง่ายๆก็คือนี่เป็นบ้านเหมียวคิตตี้ดีๆนี่เอง -_-^^ ส่วนคนที่นั่งอยู่ตรงหน้าฉันก็กำลังกินไอศกรีมรสสตรอร์เบอรี่อย่างเมามันโดยไม่ได้สนใจฉันเลยซักนิด

                “นี่!นายจะให้ฉันมานั่งดูนายกินเนี่ยนะ ชิ เสียเวลาชะมัด”ฉันเชิดหน้าใส่เขา

                “เอ้า ก็เธอไม่กินเองนี่นาจะมาว่าฉันได้ยังไง”เขาพูดแต่มือก็ยังใช้ช้อนจ้วงไอศกรีมเข้าปากอย่างต่อเนื่อง

ฮึ่ย!นะโม นะโม พุทโธ ขอให้ไอศกรีมติดคอตายไปเลยโทษฐานที่สนใจไอศกรีมมากกว่าฉัน-_-^;

“พี่ครับ!ขอแบบเดิมอีกถ้วย”เขาหันไปสั่งบริกรหน้าตาเฉย

“นายจะบ้าเหรอ!!นี่มันถ้วยที่สามแล้วนะเดี๋ยวก็ปวดท้องตายกันพอดีหยุดเหอะ”ฉันพูดปรามเขา

“อร่อยแบบนี้ถึงจะปวดท้องก็ยอมล่ะ^^ต่อให้มีช้างมาฉุดแผ่นดินจะถล่มยังไงฉันก็จะกิน”เขาพูดกับฉันก่อนจะหันไปสนใจกับถ้วยไอศกรีมอีกครั้ง

ดูๆๆกินเข้าไปได้ยังไง ตานี่เห็นไอศกรีมเป็นหูฉลามหรือไงนะถึงได้กินยังกะคนไม่เคยพบเคยเห็น เออๆๆเอาให้พุงแตกตายไปเลย-_-^^

“ตาบ้าเอ๊ย!คนเขาอุตส่าห์หวังดีกลัวว่าจะท้องเสียตายซะก่อน ชิ ฉันไม่ยุ่งแล้วอีตาบ้าๆๆๆ>O<”ฉันแว๊ดใส่เขาก่อนจะเบือนหน้าไปทางอื่น

“นี่แม่คุณหยุดเรียกฉันว่าตาบ้าได้ซักทีฉันชื่อนิวจำใส่หัวกะโหลกเอาไว้เลยยัยบ้านนอก”เขาตะคอกใส่ฉัน

“ฉันก็ไม่ได้ชื่อยัยบ้านนอกนะยะ >O< ฉันชื่อพลอย ได้ยินมั้ยนายนิ่ว!!!”ฉันตะโกนใส่หูเขา

“อ้ากก!ชื่ออันแสนไพเราะเหมาะกับหน้าตาอันหล่อเหลาของฉัน เธอมาเปลี่ยนโดยพลการแบบนี้ได้ยังไง!!”เขาตะโกนใส่หูฉันบ้าง

ตอนนี้ทุกสายตาในร้านหันมามองฉันกับนายนิ่ว(นิว)เป็นตาเดียวกันแต่ดูเหมือนว่านายนั่นจะไม่มีความรู้สึกเคอะเขินหรืออายเลยแม้แต่น้อย

นายนิ่วบ้า!หน้านายเป็นคอนกรีตเสริมเหล็กหรือไงถึงได้ไม่รู้สึกสะทกสะท้านกับสายตาคนทั้งร้านที่กำลังมองอยู่  อีตาบ้าเอ๊ย!นายไม่อายแต่ฉันอายนะยะ >///< ขืนอยู่ตรงนี้ฉันมีหวังดังยิ่งกว่าดาราแหงๆๆ-///-

ฉันลุกพรวดเดินกระเผรกๆออกจากร้านทันที

“ยัยบ้านนอก เอ๊ย!หยุดเดี๋ยวนี้นะฉันบอกให้หยุดเธอหนีฉันไม่พ้นหรอกนา หยุดสิยัยบ้า!เดี๋ยวเท้าก็อักเสบหรอก!!!”เขาตะโกนให้ฉันหยุดเดินหลังจากออกมาจากร้านแล้ว(เขากินเสร็จก่อนจะมาตามฉันน่ะ-_-^^^)

“นายไม่ต้องตามมาเลยไปให้พ้น >O<!!!”ฉันตะโกนบอกเขา

เท้าของฉันยังคงก้าวกะเผรกๆย่ำต่อไปแต่จะสู้สองเท้าที่แข็งแรงของตานั่นได้ยังไง-_-^^ เขาวิ่งมากระชากแขนฉันอย่างแรงเพื่อรั้งให้ฉันหยุด 

                “ตาบ้า!!ฉันเจ็บนะปล่อยแขนฉันเซ่!ฉันจะกลับแล้ว>_<”ฉันแผดเสียงใส่เขาพร้อมกับพยายามดึงแขนของฉันออกจากแต่มันก็ไร้ผลเพราะอีตาบ้านี่แรงมากเหลือเกิน

                “ฉันไม่ให้กลับ!!เธอกล้าดียังไงถึงได้วิ่งหนีฉันมาแบบนี้หา!”เขาตะคอกใส่ฉัน

                ปกติฉันก็กล้ากับทุกคนแหละย่ะฉันไม่เคยกลัวใคร เอ่อ ยกเว้นไอ้บุญหลงอ่ะนะ แฮ่ะๆๆ ก็ขานั้นมันไม่ค่อยเต็มบาทนี่นา ขืนไปสู้รบปรบมือกับมันมีหวังได้บ้ากันพอดี -_-;;

                “กล้าสิ!!ฉันไม่เคยกลัวใครหน้าไหนทั้งนั้นโดยเฉพาะตุ๊ดอย่างนาย”ฉันยิ้มเยาะทำหน้าเอาเรื่องสุดๆ

                คนบ้าอะไรเป็นผู้ชายแท้ๆ ผิวขาวเนียนยิ่งกว่าผู้หญิงซะอีกแถมตัวก็ซู้งสูง นี่ถ้าจับใส่กระโปรงสวมส้นสูงล่ะก็เป็นดารานางแบบได้สบายๆ

                “เธอว่าใครเป็นตุ๊ดไม่ทราบ!!” เขารวบแขนทั้งสองข้างของฉันแล้วดึงตัวฉันเข้ามาแนบอก

                “ก็ว่านายนั่นแหละไอ้ตุ๊ดนิ่ว ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ ปล่อยๆๆ>O<ฉันบอกให้ปล่อย”ฉันดิ้นพล่านยังกะปลาไหลในปลักโคลนแน่ะ

                “ฉันชื่อนิวเฟ่ย!ไม่ใช่นิ่วบ้านิ่วบออะไรของเธอแล้วฉันก็ไม่ได้เป็นตุ๊ดด้วย”เขาตะคอกใส่หน้าฉัน

                “เป็น!!นายเป็นตุ๊ด นายมันไอ้กระเทียมพันธ์สวนนายมันเป็นตุ๊ดๆๆๆๆๆๆๆๆ>_<ได้ยินม้ายยยยยย!!!”ฉันเถียงเขาอย่างเอาเป็นเอาตายทั้งที่กำลังถูกเขามัดดอยู่

                ถึงฉันจะรู้ว่านายไม่ได้เป็นตุ๊ดแต่ฉันก็จะเถียงอ่ะ ใครจะทำไมฉันไม่มีวันยอมแพ้นายอยู่แล้วเฟ่ย!!!

                “ด้ายยยยย!!!งั้นฉันจะพิสูจน์ให้เธอดูว่าฉันไม่ได้เป็นตุ๊ด”เขาลากเสียงยาวกัดฟันกรอดด้วยความโกรธ

                “นายจะพิสูจน์อะไรก็เรื่องของนายฉันไม่อยากยุ่งด้วยหรอก ปล่อยฉันได้แล้ว >O< กรี๊ดดดดดดดดดปล่อยช้านนนนนนนน~อุ๊บ~O_O!!!! ”

                ตอนนี้เขาไม่ได้ใช่มือปิดปากฉันอย่างที่เคยแต่เขา!!จะๆๆๆๆจูบๆๆๆๆช้านนนนนนนน >///< อ้ากกกก!ตอนนี้ฉันกับเขากำลังเม้าท์ทูเมาท์กันอย่างดูดดื่มอยู่ในที่สาธารณะโดยที่ฉันไม่ได้เต็มใจเลยซักกะนิดT^T แต่มันขัดขืนไม่ได้ ตัวฉันแข็งทื่อยังกะกระดานไม้ฝาเชอร่าแน่ะ ลาก่อนนะจ๊ะเฟิร์สคิดของฉัน U_U แงๆๆ แม่ล่ะอยากจะเป็นลมตายซักร้อยรอบ หัวหมุนติ้วๆเป็นเข็มทิศของแจ็ค เบสโล่เลย ไม่หวายยยยยยยแล้ววววว!เป็นลมดีกว่า -_-