FiC [eXo] ChanBaek ft.? ไอ่ร้ายนักกับนายหน้านิ่ง.

ลำดับตอนที่ #3 : CB 3 . 50%

"ก็เบอร์นายไง"
ชานยอลเห็นท่าทางของแบคที่เหมือนจะไม่เข้าใจในคำพูดเขา

"จะ จะเอาไปทำไม"

"ก็อยู่ห้องเดียวกันจะเอามาไว้ไม่ได้รึไง"
แบคฮยอนเข้าใจว่าอยู่ห้องเดียวกัน แต่เราไม่ได้สนิทอะไรกันซักหน่อย

"ไม่ให้!!"

ชานยอลก็ไม่ได้ตอบอะไรที่แบคฮยอนปฎิเสธ

"ไปอาบนํ้า"เมื่อเขาเห็นแบคฮยอนอยู่ในสภาพที่ล้อเเหลมเกิน ไปร่างกายที่ไม่มีอะไรปกคลุม จะมีก็แต่กางเกงหลวมๆอยู่

"อะไรอ่าาา มาสั่งเนี่ยคิดว่าตัวเองเป็นใคร"

"แล้วต้องเป็นอะไรก่อนใช่ป้ะ ถึงจะสั่งได้อะ"

ชานยอนผลักแบคฮยอนให้แนบกับเตียง แล้วยิ้มที่มุมปาก แบคฮยอนร้องโวยวายลั่นห้อง แต่ชานยอลก็ไม่หยุด แล้วยังขึ้นมาคร่อมแบคฮยอน ทางด้านแบคฮยอนก็พยายามขัดขืนแรงเเรงของเขาแทบจะสู้ชานยอนไม่ได้เลย ชานยอน ซุกไซร้กับคอของแบคฮยอน ใช้ริมฝีปากขบเบาๆ แต่ทำให้มันเกิดรอยแดงมีแดงกลํ่า ชานยอลซุกไซร้กับคอของแบคฮยอนอยู่นาน แต่ทำไมเจ้าตัวกลับอยู่นิ่งๆไม่ขัดขืนอีก ทำให้เขาเงยขึ้นแล้วเพ็งสายตาไปมองแบคฮยอนที่นอนอยู่เฉยๆไม่ขัดคือ แต่กลับเห็นนํ้าใสๆ ออกมาที่ตากลมมนของแบคฮยอน
แบคฮยอนใช้แรงทั้งหมดที่เหลืออยู่ดันชานยอนให้ลุกออกไปจากตัวเขาโดยง่ายดาย

"ฉันจะอาบนํ้า"แบคฮยอนพูดโดยไม่มองหน้า
ชานยอนและเดินเข้าไปในห้องนํ้า ปล่อยโฮกออกมาโดยไม่สนว่าจะมีคนข้างนอกได้ยินอยู่หรือเปล่า

"คนบ้าาา รู้ว่าเสียขวัญมายังจะมาแกล้ง"

แบคฮยอนค่อยๆบรรจงขัดตัวที่สกปรกของตัวเองออก เขาขัดเข้าไปตรงรอยแดงที่มีตามตัวแล้วชำระล้างร่างกายอยู่นานพอสมควร พร้อมกับอารมณ์ที่เขาไม่รู่เลยว่าเขาเป็นอะไร แบคฮยอนหยิบผ้าเช็คตัวแล้วมาใส่ปกคลุมส่วนล่างของเขา แล้วเปิดประตูออกจากห้องนํ้าที่พบกับความว่างเปล่า ไม่เห็นเเม้ชานยอนที่ทำให้เขาสับสนแล้วก็หายไปด้านๆ แบบนี้เลย แบคฮยอนล้มลงนอนบนเตียงอย่างอ่อนแรง กับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น ทำให้เขากลัวคนที่ชื่อว่าจินพี่ที่คอยดีกับเขามาตลอด แต่ทำไมเขาทำแบบนี้ ทั้งการกระทำของชานยอนเมื่อกี่มันคืออะไรจะมาล้อเล่นกับหัวใจแบบนี้นะหรอความคิดของแบคฮยอนฟุ้งฟ่านไปเรื่อยจนเขาเข้าไปในห้วงนิทรา


"แบคฮยอนนนนนนนนนน~"
แน่นอนเสียงนี้เป็นเสียงของเซฮุนเพื่อนตัวดีของเขานี้เอง

"ทำไมเมื่อคืนมึงไม่รับโทรศัพท์กูทั้งคืน แล้ว

เมื่อวานหายไปไหนมาไหนบอกจะตามออกมาไง แล้วนี้กี่โมงกี่ยามแล้ว ห๊าาา!เจ็ดโมงเก้านาที. *จะทำเสียงตกใจทำห่าไร* ทำไมมึงมาเช้าจังหวะ วันนี้จะแดดออกมั้ยว้ะเนี่ย"
เอาแล้วไงทำถาม ยิงมาซะรั่วเล้ยจะตอบอันไหนดี

"อะไรกูไม่เห็นมึงจะโทรมาเลยไม่มีเสียงโทรศัพท์แม้แต่แอะ!!"

"มึงบ้ารึเปล่าไม่เชื่อก็ลอกเอาโทรศัพท์มึงขึ้นมาดูเดะ"
แบคฮยอนทำตามเซฮุนสั่งทันที เพราะว่าเซฮุนไม่ยิมเชื่อว่าไม่มีใครโทรมาจริงๆ แต่ว่าแบคฮยอนกลับไม่เห็นโทรศัพท์ของเขา แบคฮยอนยู่หน้าแล้วพยายามหาใหม่อีกครั้งแต่กลับไม่เจออีกเช่นเคย

"เห้ยยย!มันจะหายไปไหนหวะ เมื่อวานก็เอาไว้ในนี้นิน่าาา"
แต่เขาก็คิดเหตุการณ์เมื่อวานขึ้นมาได้ว่าเขาโดนทำร้าย มันอาจจะตกหล่นแถวๆนั้นก็ได้

"อ่าาาาส์ มันหายแล้วอ่า"แบคฮยอนทำหน้าเบื่อโลกเป็นที่สุด

"เอ้!!มึงหนิ ทำไมขี้ลืมแบบนี้หวะไม่ไหวเลยนะมึง"เซฮุนมองหน้าแบคฮยอนตาเขม็ง

"แล้วทำไมเมื่อวานตอนเทียงมึงหายไปไหน ไม่เข้าเรียน"แบคฮยอนทำสีหน้าลนๆเพราะเขาไม่อยากจะเล่าอะไร ให้เซฮุนและคนอื่นรับรู้เลยจริงๆ "ก็ ก็กูปวดหัวเลยขอตัวกลับบ้านก่อน กูเลยไม่ได้บอกใคร"คำตอบของแบคฮยอนทำให้เซฮุนรู้ว่าเขากำลังโกหกอยู่ เพราะความเป็นเพื่อนกันมานาน"

"อย่าทำตัวแบบนี้ อย่าหายไปแบบนี้อีก อย่าไปไหนแล้วไม่บอกกู กูเป็นห่วงมึงมากนะรู้มั้ย"เอาแล้ววววไงจะตอบยังไงละทีนี้ทำไมคำพูดของมันแปลกไปทุกที

"เออน่าาาาา กูไม่ได้เป็นไรแล้ว"

"แล้วนี้มึงหนาว ขนาดนั้นเลยหรอทำไมพันคอมาซะขนาดนั้น"

"ก็กูไม่สะบายด้วยไง มึงมีถามมากจริงเป็นพ่อกูป้ะ"
แบคฮยอนกูติดตลกแต่เซฮุนกลับนิ่งทำให้เขาหุบยิ้มทันที่

"แล้วมึงเป็นไรมากรึเปล่า ไม่สบายตรงไหนมาให้กูดูหนาอย"
กูจะไม่สบายก็เพราะมึงเนี่ย แบคฮยอนปัดมือเซฮุนออกและเดินออกไปขืนอยู่ต่อฉันต่อเป็นบ้า

เขากำลังจะเดินไปทางห้องเรียนของเขา แต่มือของใครบางคนมาขั้นไว้ เขาตกใจกับสิ่งตรงหน้าหวัดว่าจะไม่ใช่ไอ่จินโรคจิตคนนั้นนะ สาธุสาธู๊!!!!

"ขอโทษษษษษษษษษษษษ"

"ห๊าาาาาาาาาาาาาาาาา"แบคฮยอน ยักคิ้ว
เข้ากันอย่างงุง งง แล้วเงียไปมองลำแขนยาวๆของใครบางคนแล้วต้องสะดุ้งกับคนตรงหน้า

"ชานยอนนนนนนนนนนนนนนนนนน"

"อื้ออออออออออ"เขาทำหน้าเศร้าปล่นนิ่งแล้วตกลงอารมณ์ไหนกัน ฉันตามนายไม่ทันแล้วนะ

แบคฮยอนเมื่อเห็นหน้าชานยอนเขาจึงรีบก้าวเท้าเดินหนีทันที แต่มือชานยอนขว้ามือของแบคฮยอนไว้ได้แล้ว ลากร่างเล็กออกจากคนเยอะแบบนี้เขาเบื่อที่จะโดนคำนินทาต่างๆนาๆ

"ลากฉันมาทำไม"

"เมื่อวาน นายยังไม่ได้ให้เบอร์ฉันเลย"

"ก็บอกแล้วไง ว่าไม่ให้"

"อย่าดื้อได้ไหม แบคฮยอน"
เมื่อเห็นสีน่าของชานยอนจะจริงจัง แบคฮยอนเลยไม่กล้าที่จะหยอกล้ออะไรต่อเลย

"มันหายไปแล้ว ก็เมื่อวานมันอาจจะหายไปตอนนั้น"
ชานยอน ผยักหน้าอย่างเข้าใจ แล้วล่วงเข้าไปในกระเป๋ากางเกงนักเรียนด้านหลัง แล้วยื่นบางสิ่งบางอย่างให้แบคฮยอน

"เอามาทำไม"เมื่อเห็นชานยอนยื่นโทรศัพท์ให้เขา

"ฉันให้นายใช้"

"อะไรไม่ได้ของซะหน่อย"

"แบคฮยอนนนนนนนน"ทำเสียงแข็งใส่อย่างจริงจัง

"อ่าอ้าา ก็ได้แล้วฉันจะเอามาคืนละกัน"
แบคฮยอนรับมือถือจากชานยอนแล้วแบะปากใส่อย่างเบื่อหน่าย นี้ชานยอลเข้ามาบงการชีวิตเขาได้ตอนไหนกัน

สิบห้านาฬิกาสี่สิบห้านาที
กริ๊งงงงงงงงงงงง
สัญญาบอกทุกคนเลิกเรียนแล้ว ชานยอนยังคงไปรับไปส่งแบคฮยอนหลังเลิกซ้อมประสานเสียง เขาทำแบบนี้เป็นเวลาสามสี่วันแล้ว แบคฮยอนตีตัวออกห่างลู่หานและเซฮุนเวลาหลังเลิกเรียน เพราะเขาเบื่อที่จะต้องตอบทำถาม และเบื่อที่จะต้องฟังเซฮุนพูดนั้นพูดนี้ เพื่อความปลอดของเขาเองแบคฮยอนเลย ต้องทำแบบนี้ แต่เพื่อนเขาก็ไม่ได้เอะใจอะไร

ภายในรถก็ยังคงปกติเมื่อเดิมสองคนยังคงหยอกล้อกันเหมือเดิม แค่เวลาสามสี่วันทำให้เขากับชานยอนสนิทกันเร็วมากๆ ช่วงนี้พี่จินก็ไม่ค่อย โผล่หน้ามาให้แบคฮยอนเห็นเท่าไหร่แต่ยังไงเขาก็รู้สึกไม่ปลอดภัยอยู่ดี


ทันที ที่รถจอดส่งแบคฮยอนที่หน้าคอนโดเสร็จเขาก็กล่าว ขอบคุณและลาเช่นตามเคย
แล้วรถขอวชานยอลก็เคลื่อนตัวออกไปเขาไม่ได้ลงไปส่งแบคฮยอนถึงที่ห้อง เพราะเขาต้องกลับไปทำงานที่โรงเรียนต่อ ขับรถไม่ถึงยี่สิบนาทีชานยอนก็มาถึงยังน่าโรงเรียน

"กูยังจัดการกันเด็กนั้นไม่ได้เลย นี้เป็นรายแรกที่กูจัดการไม่การไม่ได้ ไหนๆมึงจะมาละช่วยกูหน่อยล่ะกัน" เสียงคุยโทรศัพท์ของจินที่บังเอิ๊ญบังเอิญญญญญ! ชานยอนเข้ามาได้ยินมันต้องเกี่ยวข้องกับแบคฮยอนแน่ๆเลย ไม่ได้การละทำไมทำตัวน่าเผ็นห่วงแบบนี้น่าาา ไอ่เตี้ยเอ้ยยยย!!!

ปั๊งปั๊งงงง ปั๊งงง "ได้ยินแล้วโว้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย" แบคฮยอนตะโกนเสียงดังมาจากห้องนํ้า เขากำลังอาบนํ้าอย่างสะบายตัว แต่ไอ่ใครที่ไหนกันมาส่งเสียงดัง
ประตูค่อยๆเปิดออก แบคฮยอนตกใจกับคนตีงหน้าพร้อมกับข้าวของพะลุงพะลัง นี้จัย้ายบ้านรึไง เอ้ะ!!หรือจะย้ายจริงๆ
"นายขนของมาทำอะไรเยอะเเยะห๊า!"
"ก็ใช่ไง หลบเมื่อยอยากนอน"
แบคฮยอนได้แต่เดินนิ่งตัวแข็งอยู่ที่เดิม นี้มันอะไรกับเขาเป็นใคร ทำไมอยู่ๆก็มาอยู่ด้วย
"นี้บ้านนายไม่มีอยู่รึไง" เงียบบบบบ หนอยยยยยยเงียบหรอจะเล่นใช่ม้ะได๊!!!!
แบคฮยอนหยิบหมอนที่ใกล้ตัวที่สุดแล้วปาใส่คนที่นอนอย่างกับตายอยู่บนเตียงของเขา แล้วตีรัวไม่ยั้ง
"โอ๊ยยยยยยยย! จะตีทำไมมมมมม"
"โหวววว ยังจะถาม ฉันไปเป็นญาตนายตอนไหนทำไมจะมาอยู่ก็มา ไม่บอกก่อนจะได้หาที่อยู่ใหน"
"ไม่อะ ขี้เกียจพูด"
ตกลงเขาจะอารมณ์ไหนกัน เดี๋ยวดีเดี๋ยวร้าย บางทีก็ทำเป็นห่วงใยใส่ใจ แต่ก็เหมือนเย็นชาไม่สนใจอะไร เฮ้อออออออออ
"ขี้เกียจก็ไปอยู่ที่อื่นเด้!" แบคฮยอนโมโหกับการกระทำของคนตรงหน้าที่ทำหน้าไม่สนใจในคำพูดเขาแบบนั้น
"อ้าาาาาา อย่าบ่นไปหน่อยเลย มานอนกันดีกว่านะ" ชานยอนพรางมือตบที่นอน
"อะไรกันฉันยังไม่ได้อนุญาตให้นายมาอยู่เยนะเว้ยยย "
"ก็บอกแล้วไงว่าอย่าบ่นไม่หน่อยเลยน่า"
"จะมาสูตรไหนอีกเนี่ยยย"
เงียบบบบบ หนอยยยมาอยู่กับคนอื่นแล้วยังจะมาทำตัว้ป็นภาระอีก
"แบคฮยอนนนนนน"เรียกเสียงเรียบบ
"ว่าไง"
"อ่อยฉันหรอแบคฮยอน "
แบคฮยอนลืมตัวไปว่าตัวเองเพิ่งอาบนํ้าเสร็จแล้วตอนนี้เขาเปลือยท่อนขึ้น
"เฮ้ยยยยย!"แบคฮยอนรีบวิ่งไปหยิบเสื้อผ้า แล้ววิ่งเข้าไปในห้องนํ้าทันที


001 ฟุบบบบบบบบ~
ผมรู้สึกเหมือนเตียงอีกด้านหนึ่งยุบลงสงสัยแบคฮยอนคงลงมานอนแล้วแหละ ผมไม่ได้ลืมตามอง วันนี้ผมเหนื่อยมากๆ กับการทำงานส่งที่เริ่งรีบ ผมไม่ได้อธิบายอะไรให้แบคฮยอนฟัง

โหววววววเวลาเจ็ดโมงยี่สิบกว่านาทีร่างเล็กอย่างแบคฮยอนยังไม่ตื่น ไม่น่าล่ะเขาถึงไปโรงเรียนสายทุกวัน ดมื่อคืนก็ไม่ได้ทำไรซะหน่อย

ดูเขาทำท่าดิ นอนดิ้นซะมัดแถมยังครางยั้งกะลูกหมาาา ดูไปดูมาก็น่ารักเหมือนกันนะเนี่ยยยย ผมเผลอยิ้มออกมากับคนตรงหน้าที่นอนไม่รู้เรื่องอยู่
'เห้ยยยยย คิดไรของผมเนี่ย

"ไอ่เตี้ยเอ่ย ตื่นนนนนนนนนได้แล้ว"