FiC [eXo] ChanBaek ft.? ไอ่ร้ายนักกับนายหน้านิ่ง.

ลำดับตอนที่ #1 : CB 1 . แก้แล้วน้าา *

ตื๊ดดดดดดด ... ตื๊ดดดดดดด ดด...
" อ่าาา~ ฮาาาา โหลลลลลลลล "
" แบคคคคคคค ฮยอน!!" เสียงตะโกนออกมาจากสายทำเอาเจ้าตัวเกือบเอาหูออกแทบไม่ทัน
"อะไรเนี่ย! จะตะโกนทำไม"
"นี้ยังไม่ตื่นใช่ไหม ดูซิว่าวันนี้วันอะไร"ปลายสายรู้ทันทีที่ไม่ยินเสียงว่าเจ้าตัวเพิ่งจะตื่นนอนเป็นแน่
"อะไรนะ!!!ไม่รู้ว่าวันนี้วันอะไรก็เลยโทรมาถาม แล้วทำไมไม่ถามแม่แกเล่าโอ่ยยยยยย~"นี้เขาไม่ได้กวนตี.นแต่อย่างไรแต่เขาคิดแบบนี้จริงๆ
"เห้ยย!กวนป่ะเนี่ยวันนี้เปิดเทอมวันแรกแล้วทำไมตอนนี้แกยังมาไม่ถึงโรงเรียนว้ะ!"
"ห้ะห๊ะห๊าา !!! ว่ะว้ะว่าไงนะ เปิดเทอม"วันนี้เขาลืมไปสนิทเลยว่าวันนี้เขาต้องไปโรงเรียน
"เออเดะ!! รีบไปอาบนํ้าเดี๋ยวนี้ " ยังไม่ทันที่ปลายสายจะพูดจบ

ตู๊ดดดตู๊ดดตู๊ด~! เห้ยยยยยลืมไปได้ไงเนี่ยว่าเปิดเทอมเราอุส่าห์ตั้งนาฬิกาไว้เห้ยยหรือลืมตั้งหวะคนตัวเล็กพรำพรึงกับตัวเองก่อนจะรีบอาบนํ้าแต่งตัวซึ่งไม่เรียบร้อยเท่าไหร่รีบโบกแท็กซี่ตรงดิ่งไปโรงเรียน
'โห่ยยยยยยย สายตั้งแต้วันแรกเลยเราาาา' ทันทีที่รถจอดตัวเล็กก็รีบลงรถทันทีแต่ถ้าว่าคนขับแท็กซี่จะเรียกเขาทำไมคนยิ่งรีบรีบอยู่โถ่เว่ยยย เลยตะโกนออกเสียงดังด้วยความโหโมถึงแล้วยังจะเรียกทำไม
"อะไรฉันรีบ!!!"
"ไอ่หนูค่าแท็กซี่" ลุงก็ไม่วายตะโกนกลับทันที
'เฮ้ยยยย ลืม'คนระแวงนั่นหันมามองเขาตาเป็นเกียว ชัดเล้ยยยยยยขายหน้าชัดชัดเล้ยยย พอเขาจ่ายค่าแท็กซี่เขาก็รีบวิ่งด้วยความเร็วไม่เคยรู้ว่าขาสั่นๆแบบตัวเองนี้จะวิ่งได้เร็วเหมือนกันนะเนี่ย
ปั๊งงงงงง!!! เสียงแบบนี้รู้เลยว่าเขาต้องชนกับอะไรซักอย่าง ก้นเขาจํ้าพื่นเขาร้องออกมาด้วยความจุกจนจะร้องไม่ออก อึ๊ดดดดด~|!
"ขอโทษครับขอโทษผมรีบ" ยังไม่ทันจะได้มองดูหน้าคนชนแบคฮยอนก็รีบวิ่งไปยังห้องเรียนของตน
"อ้าววววววว แบคมาทางนี้ นี่สายตลอดเลย"เพื่อนสนิทอย่างลู่หานอดไม่ได้ที่จะแซวเพื่อนตัวเอง
"อ่าาาาาา ก็คนมันลืมนิน่า"
"นี้นักเรียนทุกคนนั่งที่!!"โหวโหดตั้งแต่ยังไม่ได้ทำไรเลยนะเนี่ย
"เรามีนักเรียนคนใหม่นะจ๊ะ"สิ้นเสียงครูที่ยืนพูดหน้าชั้นเรียนเสียงฮือฮาของเพื่อนในห้องก็ดังขึ้นมาทันทีแต่ดังได้ไม่เท่าไหร่ก็ต้องเงียบสนิทลงเพราะ!!
"เน้!เงียบเงียบ! อ่าเธอนักเรียนใหม่เข้ามาทางนี้"
เสียงที่เงียบกลิบดังขึ้นมาอีกครั้ง ใบหน้าที่ยาวแหลมจมูกที่คมมีองศาแบบนี้ปากเป็นรู้หัวใจน่าสัมผัสมากับทรงผมสั้นสีดำ อ่าาาาานี้มันมันนนนขั้นเทพจริงจริง

แบคฮยอนถึงกับอ้าปากคากับคนตรงหน้าชั้นที่ได้ชื่อว่าเพื่อน!ร่วมชั้นคนใหม่
"สวัสดีครับ...ผม ปารค์ ชานยอล ยินดีที่ได้รู้จักทุกคนนะครับ"ใบหน้านิ่งเฉยกล่าวสวัสดีเพื่อนๆด้วยความเต็มใจแต่หน้านี้เดะจะนิ่งไปไหน
"อะเธอไปนั่งได้ "สิ้นเสียงครูปีศาลเขาเดินหาที่นั่งแต่ทะว่าาา!เขาเดินตรงดิ่งมาทางนี้ทางแบคฮยอน เขาถึงกับตกใจตรงข้างๆเขาก็มีลู่หานนั่งแล้วไงจะเดินมาทางนี้ทำไมหรือว่าเขาตาถั่วเห้ยไม่น่าใช่
แบคฮยอนนั่งนิ่งปากอ้าตาค้างเมื่อคนที่ได้ชื่อว่าเพื่อนคนใหม่อย่างปารค์ชานยอล ค่อยค่อยโน้มหน้ามาใกล้ๆเขาจนหน้าของเราอยู่ห่างกันเพียงแค่คืบ
"ไงตัวเล็กแบบนี้ไม่คิดว่าจะแรงเยอะชนคนอื่นจุกแล้วยังจะเดินหนีมาเฉยๆ" ห๊าาา!นี้เขาไปชนกับชานยอลหรอกเนี่ย ไม่งั้นไม่ยอมมาง่ายๆหรอกนะ ฮ่าฮ่า
"คะ คือฉันมะ ไม่ "
พูดไม่ทันจนประโยคชานยอลก็เดินออกไปข้างหลังเพื่อหาที่นั่งซะแล้ว เฮ้ยยยย!!!คนไรมาทำให้ให้ ให้งงแล้วก็จากไปคิดว่าตัวเองหล่อตายรึไง เชอะ!!คิดผิดซะแล้วเป็นเด็กใหม่แท้ๆทำไมน่านิ่งไม่เป็นมิตรแบบนี้เนี่ย!!!!! @&)&@"*%*+!


กริ๊งงงงงงงงงงงงงง งงงงง ง 0-0
เย้!!!!!! แบคฮยอนได้แต่ดีใจเบาๆกับเสียงสวรรค์นี้ เบื่อที่จะต้องเรียนคณิตสูตรต่างๆนาๆ คนค้นคิดเนี่ยไม่เหนื่อยบ้างรึไง ความคิดของเขาต้องหลุดลอยออกไป เมื่อมือของใครบางคนแตะลงมาที่ไหล่ซ้ายของเขา แตะหรือเตะเนี่ยทำไมมันแรงแบบนี้!
"ไอ่แบคฮยอน"เสียงเพื่อนอีกคนของแบคพูดเสียงดังจนคนทั้งห้องต้องหันมาทางเดียวกันแล้วพูดพร้อมกันว่า เอ้ยยยยไอ้ฮุนกูตกใจหมด 'ไม่ใช่แค่เพื่อนในห้องละที่ตกใจแบคฮยอนเองก็ตกใจจะเรียกเสียงดังทำไมเนี่ยใจหายใจควํ่าหมดเออหมาหนิ!
"เห้ยยยเซฮุน แกจะกินไร"ลู่หานถามเซฺุนเห็นว่าจ้องนานละ
"คิดไม่ออกหวะ เห้ยแบคกินไรดีหวะ"
"โหวววว คิดไม่ออกแล้วถามฉันเนี่ยนะ แน่นอนฉันจะกินนนนนนน เหมือนแกอ้ะ" นี้มันยังจะมากวน
ลู่หานทนไม่ไหวกับเพื่อนทั้งสองเลย
โป๊กกโป๊ก !!
โอ่ยยยย!ทำไรของแกเนี่ยไอ่ลู่แม่งเจ็บนะเวยยยย
"ก็ฉันหิวแล้วอ้ะกวนกันอยู่นั้นแหละไปกินไรก็กินแยกกันไปซื้อ"พูดจบก็แยกย้ายกันไปชื่อข้าวตามที่ต้องการ
"เห้ยยยยยแบคชิมของแกหน่อยดิ้!"เอ้ยเอ้ยยยไมไม่ซื้อหวะ
"โหววววก็ชิมหน่อยไม่ได้รึไงหวงหวะแม่ง"
"เออหวงแล้วจะทำไมห๊าาา "
"เออแม่งกูงอนว้าาาา "
"งอนไปเลยกูไม่ง้อมึงหลอกไร้สาระแบร่! " ทันไดที่สองคนเถียงกันเสร็จความเงียบของโต๊ะก็ไม่มีใครพูดไรขึ้นมา ลู่หานล่ัเอือมกันสองคนนี้จริงๆไม่เถียงกันซักวันจะขี้ไม่ออกหรือไง
"เห้ยยยเซฮุน!! เสียงแบคเรียกเพื่อนตัวเองที่เอาแต่เงียบอย่างจริงจัง
"เห้ยยย!! งอนจริงหรอเนี่ย" เอ้าถามยังไงคนตรงหน้าก็เอาแต่เงียบ
"เห้ยยยยยยไอ่ฮุนงอนกูจริงอ่ะ?"
"เห้ยยย ! ไม่ขำนะเว่ยหยอกแค่นี้งอนหน้าบิดเลยหรอกว้าาา" ทำไงคนตรงหน้าก็ไม่ตอบเอ้ยยยยยย!
"ไอ่ เซะ"
อ๊าดดดดดดดกริ๊กกกกกกกกเสียงของสาวๆในโรงเรียนไม่ว่าจะเป็นสาวน้อยสาวใหญ่หรือเเม้กระทั้งสาวสันใหญ่กรีดเสียงเมื่อคนๆหนึ่งเดินเข้ามาในโรงอาหาร
"โห่ววววว มาแค่วัยเดียวดังนะเบิดเลยหรอเนี่ย " *อ๊ากกกกกกรี๊ด *"อ้าาานี้ก็กรี๊ดดีจังเอาไรทำคอเนี่ยยย" แน่นอนคนตรงหน้าที่เดินมาคือชานยอล นักเรียนที่เพิ่งเข้ามาใหม่ในเมื่อเช้านี้ แต่เอ๊ะ!เดินมากับพี่คริสรุ่นพี่เกรดสิบเอ็ดหนินี้ เขารู้จักกันอย่างนั่นหรออ๊าาาไม่น่าละ สาวเล็กสาวเทียมกรี๊ดร้องซะเสียงดังชั่งเถอะ เขาก็หันกลับไปหาเพื่อนทั้งสองแต่ว่า มีเพียงลู่หานคนเดียว
"อ่าววววไอ้เซฮุนละ!! เขาถามทันทีที่มองไปไม่เห็นเพื่อนตัวดีของเขา
"อ่ามัวแต่มองนู้นนนนมันงอนหน้าดำหน้าแดงไปทางนู้นละ" ทันทีที่ลู่หานบอก แบคก็เดินตามหาเพื่อนตัวแสบทันทีจนลืมไปเลยว่าทิ้งลู่ไว้คนเดียว
'เอ้!!ไปไหนของมันน่าาาาา'แบคยอนเริ่มหงุดหงิดเมื่อเดินจนทั่วก่อไม่เห็น' * คอยดูเถอะเจอ เมื่อไรจะศอกแทกเข้าให้*

~ขอโทษนะแต่ฉันนนนนน คืออออ...ไม่ได้หรอกกก* เสียงพูดคุยกันที่ใต้ต้นไม้แต่แบคฮยอนไม่ได้ตั้งใจจะอยากรู้หรอกนะแต่ไหนๆก็ได้ยินละฟังซักหน่อยละกัน
"เห้ยยยยยย! นี้รุ่นพี่ซอลลี่ กับกับไอ่หน้าเดียวนี้ [ชานยอล] เอ้ยยยไปรู้จักกันตอนไหนหวะ
"นี่พี่จะเลิกกับผมเพราะเหตุผลที่ว่าผมไม่มีเวลาอยู่ห่างกันผมก็ย้ายมาเรียนที่เดียวกันแล้วนี้ไง"เห้ยไอ่หน้าเดียวนี้มันลงทุนย้ายโรงเรียนมาเรียนกับคนที่ตัวเองรักเลยหรอเนี่ยโถ่ววววนับถือจริงจริง
"ชานยอลพี่ขอโทษนะแต่พี่มี... คน อื่น แล้วววว"

"ห๊าาาาา"
ชานยอลถึงกับพูดอะไรไม่ออก กับประโยคที่เขาได้ยินนี้อะไรกัน นี้ผู้หญิงคนนี้หลอกเขามาตลอดเลยหรอออออ~ "อืออออออ"ชานยอลตอบเสียงเรียบเฉย ทำให้ซอลลี่รู้สึกผิดและรู้สึกเสียใจไม่แพ้คนตรงหน้า แต่เขาไม่ได้รักชานยอลแล้วต้องใจแข็งเข้าไว้ ทันทีที่ชานยอลพูดจบ เธอก็ประคองใบหน้านิ่งที่ก้มมองพื่นไม่ยอมสบตากับเขาให้แนบใกล้ชิดใบหน้าเธอมากขึ้น และแนบริมฝีปากกดลงไปอย่างเบามื อชานยอลได้แต่นิ่ง ทางซอลลี่นํ้าตาเอ่อออกมา ชานยอลผลักเธอออกทำให้ซอลลี่ตกใจอยู่ไม่น้อยคนตรงหน้าไม่เคยทำท่าทางแบบนี้ใส่เขาเลยแต่เธอก็ไม่ได้โกธรอะไรชานยอลเลย แล้วชานยอลก็เดินจากไป มีแต่ซอลลี่ที่นั่งเสียใจและร้องไห้ออกมาอย่างกับนํ้าป่าไหลหลาก

ทางด้านแบคฮยอลเดินเข้ามาในห้องหน้าจ้อยอย่างกับเป็นคนในเหตุการณ์ที่เขาเจออย่างนั่นแหละ
"แบคคคคคคคคคคคคค"หลุดจากความคิดทันทีที่เสียงใครดังขึ้นมา
"นี้กูแกล้งงอนมึงถึงกันหน้าป้าเสียขนาดนี้เลยหรอหวะ"ไอ่นี้ก็รู้เรื่องจังเลยเข้าข้างตัวเองล่ะไอ่เพื่อนบ้า
"บ้านมึงดิ"แบคตอบไปด้วยความเห้อออเห้อออ
"แล้วเป็นไร"เมื่อเซฮุนเห็นสีหน้าของเพื่อนง้อยแบบจริงจังที่ไม่เคยเห็นมาก่อน
"ไปเจอหนังสดมา"หวังมาเพื่อนตัวดีคงจะไม่โง่นะแปลว่าไร
"เห้ยยยยยย จริงอะ"
"อืออออออ"
"หนังสดคือไรหวะ"นั้นไงว่าแล้วเชียวโง่จริงด้วยหรือมันแกล้งอีกหวะ กำลังจะด่าเพื่อนตัวเเสบ แต่ก็ต้องซะงักเมื่อเห็นคนตรงหน้าที่เดินเข้าห้องเรียน หน้าหนินิ่งยิ่งกว่าเดิมเขารู้ว่าทำไม ด้วยความหวังดีของเพื่อนร่วมห้องกัน อย่างแบคฮยอนต้องปลอบเขาซักหน่อยซะแล้ว "นี้ ชานยอล"เมื่อเขาได้ยินเสียงชื่อตัวเองก็ค่อยๆเงียหน้ามองตามเสียงเรียก เขาไม่ตอบอะไร นอกจากทำหน้านิ่งลิ้นไม่รับรสแบบนี้ ไม่น่าละรุ่นพี่ที่สวยอย่างซอลลี่ถึงได้ทิ้งไปแบบนี้อะ
"เย็นนี้ว่างมั้ยยย"
เงียบบบบบบบบบบบบบบ~ เอ้ะยังไม่ตอบอุส่าห์ปลอบนะเนี่ย
"ไปกินติมกันซอยข้างโรงเรียน"แบคฮยอนยิ้มอย่างเป็นมิตรกับคนตรงนี้แต่ผลที่ได้รับคือ
"ไม่!"ห้ะ!ไม่คำเดียว ไม่พอยังจะหน้าเฉยเหมือนไม่มีอะไรเกินขึ้นแบบนี้เนี่ยนะ หน้าฉันจะแตกแหลกไปไหน แบคฮยอนหน้าจืดไปเลย เชอะอย่าง้อละกันไม่ปลงไม่ปลอบแม่งแล้ว ชั่งแม่งอุส่าห์คนเขาหวังดี หลังจากเหตุการณ์ผ่านไปจนถึงเวลาสิบห้านาฬิกาสิบห้านาที เสียงสวรรค์ของวันนี้ก็บังเกิดขึ้น อ้าาาา!เลิกเรียนแล้ววว
"นี้ลู่ฮุนไปกินติมร้านเดิมกัน"หลังจากชวนไอ่หน้าเดียวจนเสียฟรอมก็เลยต้องมาชวนเพื่อนสนิทสองคนนี้แทน
"นี้มึงลืมอะไรหรือเปล่าเย็นนี้มึงต้องไปซ้อมชมรมประสานเสียงไง"
"เออหวะลืมอีกแล้วอะเกือบมึงไม่เตือนนะหนิ" ลู่ถึงกับคำหน้าเบื่อหน่ายกับเพื่อนขี้ลืมคนนี้จริง
"เห้ยยยๆเลยเวลามาอีกแล้วเอ้า!เอาเข้าไปชีวิต"
"อ้าววววววววแบคฮยอนมาช้าอีกแล้วนะ"เสียงหัวหน้าชมรมอย่างพี่คริสล่ะเอือมกับลูกน้องที่มาสายทุกวันจนไม่รู้จะให้ผ่านรึป่าว
"ขอโทษจริงจริงครับครูปล่อยช๊าช้า ผมละเซ็งคร้าบ"ที่ไหนได้ตัวเองลืมโกหกหน้าด้านๆเลยละรอดไว้ก่อน เอาละเริ่มซ้อมกันเลย เริ่มจากไล่ตัวโน๊ตกันก่อนให้วอมเสียง &((&@"%#+$<$¥8;;@"!6)฿@@<|{*+>#!!!~


"ย้าาาา!นี้ทุ้มกว่าแล้วหรอเนี่ย"หลังจากเลิกจากชมรมที่แสนจะเหน็ดเหนื่อย เขาก็เดินออกมาเพื่อจะมารอรถตามที่เขาเคยทำประจำ
"อ้าาาาาาา ท้องฟ้านี้มืดสนิทเล้ยยยยทางเดินก็มืดนี้มันมืดมนไปไหน"ยังไม่ทันที่จะบ่นเสร็จ ร่างบางก็รู้สึกเหมือนกับมีอะไรมาล็อกตัวจากด้านหลังเขา
"เห้ยยยยยย พวกแกเป็นใครอะ"ทันทีที่รู้สึกตัวและเริ่มมีสติขึ้นมาก็ร้องโวย
"อ้าวววววววน้องแบคสุดสวยจำพี่ไม่ได้หรอ"ห๊านี่ไอ้โรคจิตรู้จักชื่อเขาได้ไงกัน
"เน้พวกแกเป็นใครมารู้จักฉันได้ไง"
"อ้าา ~ไม่สำคัญหรอกว่าฉันจะเป็นใครแต่วันนี้น้องแบคคนสวยเป็นของพวกเราแน่ ฮ่า ฮ่าาาาา"โหววววพูดเสร็จเขาก็หัวเรอะออกมาขำซะน่ากลัวเลย
"ฮือออออออ แม่พ่อออออออ ของบยอล แบคฮยอลชวนด้วยยยยยยย"เมื่อรู้ตัวว่าตัวเองไม่ปลอบภัยแล้วเขาก็เริ่มกรี๊ดเสียงร้องไปทั่วบรรพบุรุษมีกล่าวออกมาหมด
"ร้องไปก็เท่านั่นแหละเก็บเเรงไว้ครางดีกว่านี้ที่รักกก"
"อี้!!ใครที่รีกแกห่ะ!เอาหน้าออกไปสิโว้ยยย" "แรงเยอะนักใช่ไหมได้บอกดีดีไม่ยอมก็ต้องแบบแหละ"มือไอ่โรคจิตกำหมัดแน่แล้วใส่แรงเต็ม ที่ท้องของแบคฮยอน. "โอ๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยย นํ้าตาของเขาค่อยๆไหลเขาคงต้องเสียบริสุทธิ์แล้วสินะ" ไอ่โรคจิตที่เขาไม่รู้ว่าเป็นใครเริ่มปลดเสื้อนักเรียนออกจนท้อนข้างเปลือยเปล่าสร้างความพอใจให้แก่เขามาก และได้ฝากรอยแดงไว้จากตัวและคอของเขา อ่าาาาาาาาาา~


เช้าวันรุ่งขึ้นเมื่อแสงแดดส่องเข้ามาในห้อง ทำให้คนที่นอนอยู่บนเตียงต้องหลี่ตาขึ้นแล้วสังเกตุบริเวณล้อมๆห้อง เห้ยยยยนี้มันห้องของใครกันนี้มันไม่ใช่ห้องเขาอย่างแน่นอนทั้งการตกแต่งโทนสีเทาขาวอย่างลงตัวแล้วเตียงนี่สีจะมืดทึบไปอาลัยใคร เมื่อคิดเสร็จแล้วเขาก็นึกได้ว่าเมื่อคืนเขาโดน ไม่อยากจะคิด แล้วมาอยู่นี้ได้ไง ไอ่โรคจิตลงทุนเปิดห้องเพื่อทำไรกับเขาเลยหรอเนี่ย ใจเอาไปแล้ว
บยอนก็รีบลุกขึ้นแต่ว่าความเจ็บที่ท้องน้อยของเขากลับปวดขึ้นมา
"โอ้ยยยยยยยยย บ้าเอ่ยเจ็บซะมัดมาต่อยไรที่ท้องฉ้านนนนนนน"
"อ่าววว ตื่นแล้วหรอ" เสียงดังออกมาจากทางประตูห้องนํ้าแล้วใครกันแต่เอ๊ะ!!
"ปารค์ ชานยอล"จะเรียกเต็มเพื่อไรเนี่ยไง
"นี่!!!หรือว่าเมื่อคืนนายยยยยย"แล้วบยอนก็ล้มลงตรวดดูร่างกายที่มีรอยแดงเต็มคอและตัวของเขาถึงจะไม่มากแต่ก็รู้ว่ารอยนี้มันคืออะไร
"ก็ เมื่อคืยนายโดนไอ่จินรุมโทรมอะดิ"
"จินหรอพี่จินที่เรียนอยู่ห้องซีอะนะ?"แบคยอนทำหน้างงกับชื่อที่ได้ยิน เป็นไปได้ไงพี่เขาดีกับเรามาตลอด แล้วเขาจะทำได้เขายังไงคงไม่เชื่อกับคำพูดของชานยอลเท่าไหร่แต่เขาก็ตัดพูดขึ้นมา
"หรือว่าฉันไปขัดจังหวะของพวกนาย"โหวแซวหรืออะไรดูไม่ออกเลยหน้าเนี่ยนิ่งและเดียวจริงๆ
"เห้ยยยบ้าหรือเปล่าไอ่หน้าเดียว"
"ว่าใครห้ะ อุส่าห์ไปช่วย"
"ใครขอให้ช่วยละ"
"ร้องหาบรรพบุรุษขนาดนั้น"เอ้ยเอาแล้วไงอายเลยทีนี้ไม่น่าเล้ยยย หนีความอายด้วยการเปลี่ยนเรื่องดีกว่า
"จะกลับบ้าน"แบคฮยอนเอ่ยหวังว่าคนตรงหน้าจะไปส่ง
"ไปสิ"
"ห๊าาาาาา!ว่า อะ ไร นะ ! พามาก็ต้องพากลับดิ"
"วุ่นวายจังเลยยยยไอ่เตี้ย"
"อะ อะไรน่าาาาาาาาาา เตี้ยหรอออออได้จะเล่นใช่มั้ยยยยย" ทันทีที่พูดจบร่างเล็กก็กระโจมเข้าไปหาร่างสูงอย่างรวดเร็ว แต่ลืมไปว่าร่างกายของตัวเองยังปวดร้าว เพราะโดนทำร้ายร่างกาย
"อึ๊ดดดดดดด..โอ่ยยยยยยยย"ร่างสูงเตรียมตัวจะหลบ แต่เห็นร่างงบางอวดเก่งก็ต้องหลุดขำออกมา
"เจ็บแล้วยังไม่เจียมอีก"แต่เขาเห็นร่างบางที่เปลือยท้อนบนพร้อมกันรอยแดงๆ พวกนั่นทำให้เขากลืนนํ้าลายไม่ลงคอเลยทีเดียว
"เห้ยยยย!เตี้ยอ่อยรึไงห๊าาา!"ร่างเล็กอย่างแบคฮยอนลืมตัวว่าตัวเองอยู่ไหนสภาพแบบไหนต้องรีบเอาผ้าห่มมาปิดตัวเอง
"เอ้ยยยย!แล้วมองไรละอย่านะเว้ย"แบคฮยอนรีบเอ่ยปากห้ามทันที ที่ร่างสูงอย่างชานยอลค่อยๆเดินมาทางเขา แบคฮยอนถอยหลังจนชิดกับเตียง แต่ชานยอลก็ยังไม่หยุดที่จะเลื่อนหน้าเข้ามาใกล้จนไปรับลมหายใจของกันและกันชานยอลถึงกับกลืนนํ้าลายก้อนใหญ่แล้วค่อยๆเลื่อนใบหน้าที่น่าเคลิมตาม จนตอนนี้ถ้าใครคนใดคนนึงขยับแน่นอนเลยว่าจะได้สัมผัสปากของกันแน่ แบคยอลอึ่งและหลับตาปี้กับการกระทำของคนตรงหน้า

ตื๊ดดดดดด ตื๊ดดดดดดดด~!
ทั้งสองก็เริ่มมีสติเมื่อแรงสั่นของมือถือแบคฮยอนสั่นชานบอลค่อยๆเลื่อนใบหน้าออกห่างแล้วนั่งมองคนตรงหน้าคุยโทนศัพท์
"ฮาาาา โละ..."ทำเสียงไม่ให้สั่นกับสถานณ์ที่เกิดขึ้น
"อย่าบอกนะว่ายังไม่ตื่นนี้จะมาสายอีกแล้วใช่มั้ยยยยยยจะสายตลอดเลยรึไง" ยังไม่ทันจะได้พูดทักทายปลายสายก็ด่ารัวเป็นชุดก่อนแล้ว
"โหววววววววรับก็ด่าเลยนะเว่ยไอ่ฮุนแล้วนี้ลู่ไปไหนไมแกโทรมา"
"ลู่ไปไหนแล้วเกี่ยวไรมึงรีบมาจะเรียนมั้ยหนังสือหนะ"เห้ยมันมาเป็นพ่อกูตอนไหนหวะ
"เออรู้แล้วน่าาาาจะไปแล้วคร้าบบบ"พอแบคฮยอลพูดจบเขาก็นึกขึ้นได้กับเหตุการณ์เมื่อกี้
"ไปอาบนํ้าได้แล้ว"เสียงผู้ทำลายความเงียบดังขึ้นแล้วชี้ไปทางประตูห้องนํ้า
"อะอะเอออออ ~"
หลังจากอาบนํ้าเสร็จชานยอลก็พาร่างเล็กแบคฮยอนขึ้นรถสปอสสีดำคันหรูว้าววนี้รถของไอ่หมอนี้จริงๆหรอเนี่ยเจ๋งไปเลย เมื่อไหร่พ่อจะซื่อรถให้เขาขับไปโรงเรียนเองบ้างนาาาาา

ในรถก็มีแต่ความเงียบ

"ทำไมเมื่อวานกลับบ้านดึก"ชานยอลถามเพื่อทำร้ายความเงียบแต่เขาไม่ได้อยากรู้ซักหน่อย
"ก้ก็ ไปซ้อมประสานเสียงนะสิต้องกลับดึกเกือบทุกวัน"แบคฮยอนตอบคำถามอย่างว่าง่ายแบบนี้ชานยอลถึงกับไม่อย่างจะเชื่อ
"อ่าาาาา แล้ววันนี้นายได้ซ้อมหรือเปล่าละ?" ชานยอลถามไปเพราะเขาอยากรู้
"ซ้อมดิซ้อม"
"งั้นเดี๋ยวฉันจะรอนายหน้าตึกแล้วกันนะ"ชานยอลพูดโดยไม่ได้มองหน้าของแบคยอน
"ห้ะห๊าาา! อะไรนะ เมื่อกี้ว่าไรนะ"แบคฮยอลไม่อยากจะเชื่อหูตัวเองที่ได้ยินคำที่หลุดออกจากปากของชายยอล
"จะรอไงหน้าตึกไงเตี้ยไม่พอยังจะหูไม่ได้เรื่องอีก "โหวจะซึ้งแล้วไงเมื่อกี้อะ
"แล้วจะรอทำไมเล่าไม่ได้ขอซักหน่อย"แบคฮยอนพูดไปแก้เขินที่อยู่ดีดีจะมาทำดีด้วยทั้งทีเมื่อวานหยิ่งเอาโล่
"อ๋อหรืออยากให้ไอ้จินมันมารุมโทรมอีกละนี้นัดกันไว้ใช่ป้ะ"ดูเขาพูดเข้าแต่แบคฮยอนคิดได้ว่าวันนี้เขาต้องกลับดึกอีกเขาอาจจะดัดรออีกก็ได้
"โอเคแบบนั้นก็ตามใจอุส่าห์หวังดี"โหววววหน้านิ่งไม่พอประชดที่หนึ่งอีก
"เห้ยยยเดี๋ยวรอก็รอ ดิพูดแล้วกลับคำได้ไง"
แบคฮยอนคิดได้เลยรีบตอบกลับไปโดยไม่ลังเล ทันทีที่พูดจบรถสปอร์ตสุดหรู ก็จอดที่โรงรถแล้วเปิดประตูลงโดยไม่ได้พูดไรอีก เขาก็เดินตามหลังชานยอลเรื่อยๆ จนมาถึงห้องเรียนทุกคนในห้องตกตะลึงกับภาพตรงหน้า สองคนนี้เข้าโรงเรียนพร้อมกัน
"ไอ่แบค" ทันทีที่เข้ามาในห้องไม่กี่ก้าวไอ่เพื่อนตัวแสบก็เรียกทันที
"มานี้"ยังจะมาทำเสียงโหดเป็นพ่อกูป่าหวะ
"อะไร"
"มากับไอ่เด็กใหม่ได้ไง"
"เรื่องมันยาวววววววววมากอะค่อยเล่า"
"จะฟังตอนนี้"ฮุนยังไม่หายสงสัยว่าเพื่อนของเขามากับไอ่นี้ได้ไง

แต่โชคดีที่
"นักเรียน!!"แน่นอนยัยป้าสุดโหดเจ้าเดิมมาอีกละ
"เรียนเสร็จมึงต้องเล่า"เพื่อนของเขายังไม่หยุดที่จะรู้
"เฮ้อออออออออออ"ถอนหายให้หน่อยละกัน


เวลาผ่านล่วงเลยไป

"เเบคฮยอลนี้รอยอะไรที่คอมึงอะ"เพื่อนตัวแสบที่มักจะแกลังเขาพูดด้วยเสียงเรียบทำเอาเจ้าตัวสะอึกไปเลย "ที่มากับไอ่เด็กใหม่ และบ่นทั้งวันเสียงงัวเงียและปวดหัว เจ็บเอวววววว เพราะมึงกับมันนนนนนน... "เซฮุนทิ้งช่วงเอาไว้ เพราะไม่อยากจะเชื่อในสิ่งที่เห็น
"ไม่ใช่นะเวย "แบคฮยอลตอบเสียงสั่น เพราะไม่อยากให้เพื่อนต้องเป็นห่วง และทำร้ายพี่จินเพราะถ้ามันรู้มันได้ไปมีเรื่องแน่ เพราะแบคฮยอน ไม่อยากเอาความเก่ามาให้เสียใจอีก
"แล้วมันคืออะไรละ มันชัดขนาดนี้อะ"เขายังคงถามเสียงเรียบเฉย ทำให้แบคฮยอนงง กับท่าท่าเพื่อนคนนี้จริงๆ ที่ไม่เคยเห็นมาก่อน
"เอาเป็นว่าไม่ใช่ก็แล้วกัน เห้ย!มึงไม่ต้องมาคิดมากกันกูหลอกนะเวยกูแข็งแรงนะจะบอกให้"ทันทีที่แบคฮยอลพูดเสร็จเซฮุนก็พลางเข้ากอดกับเพื่อนคนนี้ทันที แบคฮยอลถึงกับงงยิ่งขึ้นกับเหตุการณ์ตรงหน้านี้
"เห้ยยยเป็นไรของมึงเนี่ยปล่อย"แบคฮยอลรีบพลักเซฮุนออกจากตัวเองแต่แรงของเขาไม่สู้เเรงเซฮุนเลยต้องปล่อยให้เพื่อนตัวแสบกอดต่อไป
"มึงอย่าให้กูรับรู้เรื่องอะไรแบบนี้เลยอย่าให้มันเป็นจริงเลยนะ"แบคฮยอลอึ่งยิ่งกว่าอะไรอึ่งยิ่งกว่าเดิมเมื่อเพื่อนตัวเเสบอย่างเซฮุนพูดอะไรน่าคิดแบบนี้หมายความว่าไง
"อะ อะไรของมึงเป็นไรมากป้ะเนี่ย"แบคฮยอนพูดกลบเกลื่อน
"กูพูดพูดจริงนะ"
"หยุดเลยยย!!คํ่าแล้วปล่อยกู กูจะกลับบ้านนน!"แบคฮยอนพูดพร้อมแกะมือเซฮุนออก ด้วยความงงสุดขีดนี้มันอะไรกันเขาไม่เข้าใจเลยแม้แต่นิด
และแบคฮยอลก็เดินออกมาจากเซฮุน โดยไม่ได้ลํ่าลาอย่างที่เคยเป็นมีแต่ความงง และมันคืออะไรที่เพื่อนคนนี้มาพูดแบบนี้ "ไง!!! มาซะช้าเลยนะมัว แต่ไปอ่อยใครมาอยู่ละ"เขาไม่มีอารมณ์ตอบกลับไปจริงๆ เขายังคง งงๆ กับเซฮุนแบคฮยอนก็ก้าวขึ้นรถอย่างคล่องตัว พร้อมสีหน้าที่เอ๋อไม่เคยเป็น "เตี้ยยยยย! เป็นไร"ชานยอลสงสัยกับท่าทีของคนข้างๆที่น่าเป็นห่วง แต่เขาก็ยังไม่ตอบคำถาม "เตี้ยงั้นเราไปกิมติมกันป่ะ"


"ห๊าาาาาาาา ไรนี" นี้พวกนายเป็นไรกันไปหมด