{fic bts/kookv} That 's the trouble with us.

ตอนที่ 1 : .Bipolar Instruction (100%/100%)

T
B

คุณเข้าใจนิยามของคำว่า ‘สัตว์กินเนื้อ’ บ้างไหม ???

มันหมายถึง พวกแข็งแกร่งที่ล่าสัตว์กินพืชเป็นอาหาร หากจะเปรียบเทียบให้เห็นภาพชัดขึ้นก็คงจะเป็นไฮยีน่ากับกวางที่วิ่งไล่จับกันสนุกสนานในป่าทุ่งสะวันนา แถบแอฟริกา

หลายคนคงนึกสงสัย ทำไมเราถึงต้องใช้ไฮยีน่ามายกตัวอย่าง ทำไมไม่เป็นราชสีห์ที่ดุดันกว่าและแข็งแกร่งกว่าไฮยีน่าหลายเท่า กระทั่งขนาดของมันเรียกได้ว่าแตกต่างกันโดยสิ้นเชิง

คุณมองข้ามอะไรไปรึเปล่า ???

แม้ไฮยีน่ามีขนาดและรูปร่างที่เล็กกว่า

แต่มันเป็นสัตว์ที่ราชสีห์ยังยอมแพ้เมื่อถึงเวลาล่าเหยื่อ

เพราะนิสัยที่ชอบก่อกวนเพื่อแย่งเหยื่อและความเร็ว จึงทำให้ราชสีห์ต้องเป็นฝ่ายล่าถอยไปเอง

และมันก็อยู่รวมกันเป็นฝูง ช่วยเหลือซึ่งกันและกันอย่างนี้ แตกต่างจากราชสีห์ที่มักจะอยู่ลำพังโดดๆ ไม่เหลียวแลขอความช่วยเหลือจากใคร

มันจึงเหมาะกับการเปรียบเทียบคนในสังคมปัจจุบันปลาใหญ่กินปลาเล็กได้ดีที่สุด

ลูกหนี้ที่ไม่ยอมชำระตามที่กำหนด ก็จะถูกคนทวงหนี้รุมซ้อมจนหนวม . . . นักเลงดักทางเพื่อไถเงินไปเล่นเกมส์เซ็นเตอร์ . . . การลักลอบลักตัดไม้สักเพื่อส่งออก . . .การค้าขายยาเสพติดส่งออกทั่วโลกโดยมีผู้เบื้องหลังหลายราย

เห็นไหม ไม่ว่าที่ไหนๆ ก็จะมีพวกสัตว์กินเนื้อช่วยกันล่าเต็มไปหมด

แล้วอย่างนี้จะไม่ให้เปรียบเหมือนไฮยีน่าได้อย่างไร

ผู้อ่อนแอก็คือสัตว์กินพืชที่ไม่มีทางสู้ จักต้องเป็นสารอาหารล่อเลี้ยงสัตว์กินเนื้อ ไม่แม้แต่เศษกระดูกที่กำลังขบเคี้ยวในปากอย่างเมามันส์

เป็นทั้งอาหารที่ทานอย่างเอร็ดอร่อยจนไม่เหลือเศษ . . . เป็นทั้งแพะรับบาปเมื่อโยนความผิดให้ . . .

และเป็นทั้งสัตว์เลี้ยงที่เลี้ยงดูจากการทรมาน . . .

ในวันที่ท้องฟ้าปลอดโปร่งสดใส จะเห็นอากาศสีเทาควันส่งกลิ่นเหม็นไหม้จากปลายบุหรี่ลอยเด่นอยู่เหนือหัวคละคลุ้งเต็มห้องน้ำชายชวนให้หายใจลำบาก มันมาจากร่างชายฉกรรจ์ห้าหกคนสวมแค่เสื้อเชิ้ตสีขาวหม่นที่ติดกระดุมปลายสองสามเม็ดเท่านั้น ตามเนื้อตัวก็มีรอยสักหลากหลายรูปแบบ บ้างก็สวมแค่รองเท้าแตะบ้างก็ใส่รองเท้าผ้าใบเหยียบส้นนั่งมั่วสุมช่วยกันพ่นลมหายใจพิษ

ยิ่งห้องน้ำก็ส่งกลิ่นสาบเน่าอยู่แล้วจากร่องรอยคราบน้ำเหลืองติดกับโถ จึงทำให้บรรยากาศมัวหมองเจียนอ้วก

ใช่ว่าจะมีกลุ่มเสเพลอยู่ในนี้ฝ่ายเดียว ยังมีผู้ชายร่างผอมขาวสวมแว่นเนิร์ดหนาผมหน้าม้าปรกบังตายืนก้มหน้าเม้มปากแน่นมองพื้นกระเบื้องเปียกแฉะด้วยน้ำลายและซากบุหรี่ที่ถูกสูบแล้วทิ้งกลากเกลือก  เพราะออกซิเจนถูกทดแทนด้วยการเผาไหม้ของบุหรี่ จึงทำให้ต้องใช้อากาศขยะแขยงนี้ร่วมด้วยอย่างช่วยไม่ได้

กลิ่นของมันนอกจากจะเหม็นคลุ้งติดปลายจมูก. . .เมื่อสูดเข้าไปก็ชวนอึดอัดทรมานและแสบซ่านโพรงจมูกเช่นกัน

ดูจากเหตุการณ์ทั้งหมดทั้งมวล คุณก็สามารถรู้คำตอบได้เองโดยไม่ต้องพึ่งช้อยส์

เขาถูกเหล่าชายฉกรรจ์กักตัวไว้เพื่อความสนุก

ด้วยเหตุผลที่ว่า. . .

หมั่นไส้

“เฮ้อ ร้อนเป็นบ้าเลยว่ะ เมื่อไหร่ลูกพี่จะมาวะ” หนึ่งในกลุ่มชายฉกรรจ์หน้าโฉดเอื้อนคำถามเล่นๆหลังจากพ่นควันสีเทา พลางแสยะยิ้มกวาดมองลูกกวางยืนตัวสั่นเทาจึงเอ่ยเสียงแซวระริกระรี้ “อ้าวๆ ทำไมตัวสั่นเหมือนลูกนกกันอย่างนั้นเล่า ฉันก็แค่ถามเพื่อนเองนะ จองกุก”

“. . .”

แต่จงใจบอกสัญญาณให้รู้ว่าเขาคนนั้นกำลังจะมาในไม่ช้าสินะ

คนที่เขาไม่อยากเจอและไม่ต้องการเจอมากที่สุด. . .  

“ไอ้เหี้ย กลัวจนฉี่ราดเลยเหรอวะ ฮ่าๆๆๆ!!” คำพูดของคนเดิมชี้ไปยัง จองกุกกระตุกตกใจ ก้มมองเป้ากางเกงแห้งของตัวเอง บัดนี้เปียกชื้นขยายเป็นวงกว้าง

“ทุเรศวะ ฮ่าๆๆๆ!!”

และก็ตามมาเสียงหัวเราะเย้ยหยันเสียงดังจงใจให้อีกฝ่ายอับอาย

อยากจะหนีไปจากตรงนี้. . .

ไม่ว่าใครหน้าไหนที่ตกอยู่สถานการณ์อันตรายเช่นนี้ก็ต้องมีความคิดเห็นตรงกันอย่างไม่น่าเชื่อ แม้จะเป็นความคิดชั่ววูบก็ไม่มีวันเป็นจริง มันเป็นไปไม่ได้เลยสักนิดที่จะหนีรอด

มันไม่น่าเป็นไปได้ด้วยซ้ำยิ่งกับ ’สัตว์เลี้ยง’ ที่หัวโจ๊กกลุ่มนี้โปรดปราน

และเหมือนมันจะคิดอะไรแพลงๆเล่นฆ่าเวลารอหัวหน้าของมันมา มุมปากหยักศกขึ้นแล้วป้อนคำสั่ง

“เห้ย จองกุก ถอดกางเกงดิ”

“!!!” จองกุกเบิกตาโพลงภายใต้กรอบแว่นเนิร์ด 

“เอ้า! ยืนทำเหี้ยอะไร ไม่ได้ยินที่กูพูดเหรอ กูบอกให้มึงถอดกางเกง!!” เสียงตวาดลั่นนั่นทำให้จองกุกตัวสั่นสะท้าน ความรู้สึกกดดันผ่านทางสายตาที่ส่งมาเริ่มส่งผลให้น้ำตาคลอ นิ้วมือค่อยๆแกะเข็มขัดและถอดกางเกงเป้าแฉะลงกองพื้นตุบ เผยกางเกงในสีขาวบัดนี้เต็มไปด้วยคราบสีเหลืองอ๋อย เขากำมัดแน่นก้มหน้าสะอึกสะอื้นด้วยความอายครั้งใหญ่หลวง เมื่อถูกกระทำอนาจารแบบนี้  

แต่เขาไม่มีทางเลือก. . .

มันดูไม่แยแสกับภาพอุบาศว์ตรงหน้าตัวเองเลยสักนิด กลับกันถ่ายรูปไว้เป็นที่ระลึก

“กูว่ารูปนี้ไม่โอวะ.  . .” มันรำพึงรำพันกับเพื่อนก่อนจะเหยียดยิ้ม คำสั่งต่อไปเล่นเอาอีกฝ่ายถอดหน้าซีด

“เอากางเกงครอบหัวแล้วเดินสี่ขาไปมาดิ”

เสียงเชียร์ฮูลั่นด้วยความสะใจที่หมายถึงการคะยั้นคะยอให้จองกุกทำมันโดยเร็ว  เขาไม่อยากจะเชื่อหูตัวเองว่าพวกมันจะสั่งให้เขาถอดกางเกงเพื่อทำเรื่องบัดซบอย่างนี้ ถึงแม้เขาจะเคยโดนให้ทำเรื่องน่าอายหลายครั้ง แต่ครั้งนี้มันหนักเกินไปจริงๆ

“เร็วๆ สิ จองกุกอ่า พวกฉันรออยู่”

“ใช่ๆ เร็วสิ อย่ามัวโอ้เอ้”

จองกุกกัดริมฝีปากอวบจนเลือดซิบพร้อมกับน้ำตาพรั่งพรูเป็นสาย มือกำแน่นจนเลือดห่อก็คลายออก ยกเท้าขึ้นถอยไปด้านหลังทั้งสองข้างแล้วหยิบกางเกงจากพื้น  จองกุกสะอื้นจุกในลำคอก่อนจะตัดสินใจนำหัวเข้าไปในกางเกงนี้ช้าๆ เขาสัมผัสถึงความชื้นแตะปลายจมูกได้กับกลิ่นอันไม่พึงประสงค์

“อย่างนั้นแหละ! ฮ่าๆๆ!!! มึงทำดีมาก!!”

“ฉี่มึงหอมไหมวะ จองกุก ฮ่าๆๆๆ!!!”

“ฮ่าๆๆ!! ถ้ามึงชอบกลิ่นฉี่ กูจะฉี่ใส่หน้ามึงให้ก็ได้นะ จองกุก!!!”

และหลายคำดูถูกกรอกเข้าหูจนเขาต้องเม้มปากมันแน่นในโพลงอุดอู้นี่ ทุกครั้งที่โดนคนพวกนี้กลั่นแกล้ง จะไม่เคยขาดน้ำตาเลยสักครั้ง

ความอับอายและเจ็บใจถาโถมเขาไม่ยั้ง

อับอายที่ยังยอมให้มันเหิมเกริมทำกับเขาอย่างนี้

เจ็บใจที่ไม่สามารถทำอะไรตอบโต้

เพราะจอนจอนกุกน่ะอ่อนแอจะตายไป. . .

“ต่อไปก็เดินสี่ขาที่รอคอย!!”

“วี้ดวิ้วววว!!”

ร่างที่ยืนแน่นิ่งสักครู่ ค่อยๆงอเข่าข้างซ้ายนาบกับพื้นแล้วตามด้วยเข่าขวา โน้มท่อนบนลงช้าๆ

อา เขาเหมือนเอาหัวลงเครื่องประหารชีวิตกิโยตินเลย. . .  

น่าเสียดายที่มันไม่สามารถดับชีวิตของเขาได้ทันที . .

เพราะมันกำลังสับเขาจนละเอียดอยู่ต่างหาก. . .

“ทำอะไรไม่คิดจะรอกูเลยสินะ”

กึก!

ร่างของจองกุกเหมือนถูกอุณหภูมิติดลบแช่แข็งไว้ แม้จะถูกกางเกงปิดบังนัยน์ตาจนมองไม่เห็นผู้มาใหม่ แต่เสียงอันคุ้นหูคือสิ่งที่เขาไม่มีวันลืม

คิมแทฮยอง. . .

บุคคลที่ทำให้ชีวิตเขารู้ซึ้งถึงขั้วหัวใจกับนิยามสัตว์กินพืชที่เจ้าตัวมักกรอกหูอยู่บ่อยๆ

เขากับมัน. . .แทบไม่แตกต่างอะไรกันเลย. . .

น้ำเสียงทุ้มทรงพลังเอ่ยขึ้นมาเล่นเอากิจกรรมหรรษาหยุดชะงักทันใด เผยร่างเด็กหนุ่มหน้าคมสันสวมเสื้อเชิ้ตสีขาวสะอาดตาทับกับเสื้อคลุมสีดำอีกที  มือยัดใส่กระเป๋ากางเกงหนังสีดำมันวาวที่มีโซ่คล้องกับเข็มขัดหัวกะโหลกสองสามเส้นเดินจ้ำอ้าวอย่างผู้นำเข้ามายืนเป็นจุดเด่น หนึ่งในกลุ่มอันธพาลยู่ปาก

“ก็ลูกพี่มาช้านี่นา”

“แล้วนี่ใครเป็นคนทำ” เมินเฉยประโยคถัดมา ทำให้คนที่ตอบข้างต้นจิ๊ปากเล็กน้อย แววตาไร้ชีวิตชีวาเป็นเอกลักษณ์กวาดมองร่างนักเรียนชายคนหนึ่งตัวสั่นงันงกและสะอื้นอย่างหนัก เบื้องล่างเหลือแค่อาภรณ์เล็กๆปกปิดเห็นบางอย่างนูนเปื้อนสารเหลือง ใบหน้าถูกกางเกงครอบหัวไว้ คาดว่ารอยแห้งขนาดใหญ่ก็คงมาจากน้ำสารสีเหลืองตรงนั่น แต่รอยเล็กๆแถมยังดูชื้นใหม่ๆก็คงจะเป็นน้ำตาของคนๆนี้

คนที่ต้องมาเป็นสัตว์เลี้ยงของเขา. . .

“อ๋อ ผมเองครับ!” คนยอมรับยกมือพร้อมชี้ตัวเองออกนอกหน้า แทฮยองเอี้ยวตัวมองแล้วยกยิ้มมุมปาก “พอดีผมเห็นกางเกงเขาเปียก ก็เลยบอกให้เอาคลุมหัวแล้วดมมันแทนกลิ่นบุหรี่จะได้ให้มันแห้งไวๆ”

“จิตอาสานะนายเนี่ย” กล่าวชื่นชมที่ไม่ได้ออกมาจากใจให้ลูกน้องยิ้มเบิกบาน “เห็นไหม ไม่มีใครในนี้จะโหดร้ายกับนาย ถ้านายทำตัวเป็นสัตว์ว่านอนสอนง่าย เอ๊ะ แต่นายก็เป็นอย่างนั้นอยู่แล้วนี่นา ให้ทำอะไรก็ทำหมด สมกับเป็นสัตว์ที่ฉันเลี้ยงเองกับมือ”

ยามส้นสองเท้าลงพื้นกระเบื้องเกิดเสียงตุบๆ พร้อมกับแต่ละคำพูดที่หลุดจากปาก ร่างของเด็กหนุ่มตรงหน้าก็ยิ่งขยับทุกครั้งเมื่อได้ยินเสียงกระทบจนแผ่นหลังแนบชิดกับผนัง

ตึก  

แผ่นหลังของตนสัมผัสกับบางอย่างที่ขวางทางหนีไว้จนขยับต่อไม่ได้ ก็รู้เองโดยอัตโนมัติว่าเขาจนตรอกแล้ว. . .

มะ. . .ไม่นะ

“รู้ไหม เจ้าของคิดถึ๊งคิดถึงสัตว์เลี้ยงมากๆเลย แถมวันนี้ก็ไม่ได้อยู่กับสัตว์เลี้ยงทั้งวัน ที่มาหาเพราะกลัวสัตว์เลี้ยงจะเหงาก็เลยจะมาเล่นด้วย. . .”

จองกุกไม่ได้คิดไปเองว่าเสียงทรงพลังนั่นเริ่มได้ยินชัดเจนราวกับกระซิบอยู่ข้างหู เสียงกระทบของส้นกับพื้นครั้งสุดท้ายหยุดไป

ยะ. . .อย่าบอกนะว่า. . .

จากความมืดมิดและอุดอู้ในโพรงอับก็ถูกมือดีอีกฝ่ายดึงมันออกลงพื้นให้ได้รับอากาศเจือปนหายใจ แววตาของจองกุกสั่นไหวเมื่อเบื้องหน้าคือคนที่ตั้งตนว่าเป็นเจ้าของกำลังยืนยิ้มเย้นอยู่ตรงหน้า

เขายอมสวมมันอีกครั้งเพื่อไม่ให้เห็นคนๆนี้

คนที่กำลังจะมอบความทรมานให้กับเขา. . .

 “เรามาเล่นกันเถอะ จองกุกอ่า:)”

จองกุกไม่เคยรู้ว่าเขาไปทำอะไรให้แทฮยองไม่พอใจ เพราะโลกของพวกเขาทั้งคู่นั้นมันแตกต่างราวกับฟ้าสูงและหุบเหวลึก เหมือนมีเส้นขนานที่คั่นกลางกีดกันไว้. . .

เขารักสันโดษและความสงบ. . .ในขณะที่อีกคนชอบเกาะกลุ่มหาเรื่องทะเลาะวิวาทไม่เว้นวัน

เขาเป็นเด็กตั้งใจเรียน. . . แต่อีกคนกลับโดดเรียนหนีเข้าผับควงสาวไม่ซ้ำหน้า

เขาไม่เคยเข้าห้องปกครองในเรื่องความประพฤติด้านแย่ๆ. . .ในขณะที่เขาคนนั้นกลับเข้าออกเป็นว่าเล่นและรับได้ใบเตือนไม่ขาดสายจนใกล้จะลาออก

เขาเป็นเด็กดี. . .ส่วนเขาคนนั้นเป็นเด็กเกเร

จองกุกและแทฮยองแตกต่างกันถึงเพียงนี้. . .

แล้วอะไรล่ะที่ทำให้เขาต้องมาตกระกำกลายเป็นสิ่งของรองรับอารมณ์ฉุนเฉียวกัน ???

ชื่อเสียงลือลันในทางลบจึงไม่อยากมีใครเข้าใกล้แทฮยองซักเท่าไหร่เพราะเขาคบหากับคนไม่ดี แน่นอนว่าจองกุกเองก็เป็นหนึ่งในนั้นที่ไม่ต้องเอาตัวเองเข้าไปเสี่ยงกับพวกอันตราย เขาพยายามหลีกเลี่ยงทุกครั้ง. . .

มีอยู่ครั้งนึงที่เขาเผลอไปสบมองนัยน์ตาคู่ไร้สีสันนั่น

มันดูอ้างว้าง. . .โดดเดี่ยว. . .ไม่มีชีวิตชีวาเหมือนคนอื่นๆ. . .ไร้สีสันแต่งแต้ม

ขณะเดียวกันก็ดูแข็งแกร่ง. . .และสวยงามปนกัน

ในบางเรื่องจองกุกอาจนึกไม่ถึง. . .

ว่าการสบตากันเพียงครั้งเดียว ได้ก่อเกิดจิตใจอันร้อนรุ่มแผดเผาไม่เป็นสุขให้อีกฝ่าย จนดึงตัวเขาเข้ามาพัวพันกับความริษยาและชิงชัง

ใช่ แทฮยองเกลียดจองกุก. . .

เพราะเกลียด. . .จึงสนองกิเลสของตนเอง ให้ด้านมืดเข้าครอบงำจิตใจ กัดกินศีลธรรมให้หมด ย้อมทั้งมวลกลายเป็นสีดำสนิท

จะว่าไปศีลธรรมอันดีเขาเคยมีมันด้วยเหรอ. . .???

เอื้อมมือเรียวจับเส้นผมขลับดำแน่นไว้ในกำมือหมับ กระชากร่างท่อนบนเข้าหาตัวให้ใบหน้าโทรมเงยมองพร้อมกับเพิ่มแรงกดปลายเล็บลงสู่หนังหัวไปด้วย จองกุกกัดฟันเล็ดลอดเสียงผ่านไรฟัน สองมือที่เคยยันพื้นลอยขึ้นมาเล็กน้อย เขาหน้าเบี้ยวหลับตาแน่นกับเล็บคมจิกหนังศรีษะจนน้ำตาเล็ด ไม่แปลกหากน้ำสีใสจะมาจากความเจ็บที่เราได้รับ แต่สำหรับจองกุกมันอัดแน่นไปด้วยความหวาดกลัวเสียมากกว่าจนต้องปลดปล่อยความรู้สึกนี้ คนที่กระทำลอบยิ้มแค่นหัวเราะในลำคอมองสัตว์เลี้ยงอัปรีใช้สายตาอ่อนล้ามองผ่านผมหน้าม้าปรก

ร่างที่เคยเหยียดยืนมั่น บัดนี้เอี้ยวตัวยกเข่าขึ้นข้างใส่กระพุ้งแก้มคนต่ำกว่าจนหน้าหันเสและล้มนาบตามแรงต้นขา แว่นเนิร์ดกระเด็นลงกับพื้นกระเบื้องอย่างจัง เกิดรอยร้าวใหญ่ตรงหัวมุม แต่กระนั้นก็ไม่ได้ทำให้การละเล่นกับสัตว์เลี้ยงสิ้นสุด มันคือสัญญาณบ่งบอกถึงเวลามาเล่นกันได้แล้วต่างหาก

สายตาดุดันเมินเฉยต่อเส้นผมหลายเส้นพันรอบนิ้วมือ นำร่างไปหยุดข้างกายคนก้มหน้าสะอื้น ลดท่อนบนลงและใช้อวัยวะเดิมกระชากคอเสื้ออีกฝ่ายให้กลับมาประจัญกับตัวเอง คราวนี้เป็นหมัดหนักกระแทกจุดกลางลำตัว จองกุกเบิกตาโพลงทำหน้าเหมือนของเก่าจะขย้อน เศษน้ำลายเล็ดจากริมฝีปาก เมื่ออีกฝ่ายปล่อยก็ล้มตัวตามแรงโน้มถ่วงทันที หัวแนบพื้นประคองร่างไร้เรี่ยวแรง มือทั้งสองกุมหน้าท้องไว้ ความจุกบริเวณที่ทาบมือไว้ก็พ่นบางอย่างกระจุยกระจายเต็ม จองกุกไอค่อกแค่ก กลีบปากเปรอะเปื้อนสารเหนียวผสมกับเลือดสดซิบจากมุมปาก รับรสขมของเลือดแตะอยู่ข้างลิ้น  บางส่วนสาวเหนียวยังติดอยู่ในลำคอ

เสียงโฮลั่นสนุกในทีแรก เงียบกริบเหลือแค่เสียงไอปนสะอึกอื้นคนแทบเท้าลูกพี่ตน แต่ละคนมองภาพต่อยตีกันอย่างเงียบๆ ไม่คิดจะขอไปเป็นผู้ร่วม เพราะสำเหนียกตัวเองดีว่าถ้ายังรักชีวิตก็ไม่ควรไปขัดการเล่นของร่างเล็กตรงหน้า ไม่งั้นอาจจะเป็นหนึ่งในพวกเขาเสียเองที่ไปอยู่ตรงนั้นแทนมัน

ไม่มีใครอยากเป็นตัวระบายอารมณ์จิตของคนๆนี้หรอก. . .

เพราะวิธีการ ‘เลี้ยงสัตว์’  ฉบับของคิมแทฮยอง

คือทรมาณจนถึงกระดูกดำ. . .แล้วเริ่มเค่นเขี้ยวบดละเอียดไม่ให้เหลือซาก โดยไม่สนว่ามันจะกินได้หรือไม่ได้ ถ้าหากมันทำให้เจ้าตัวพอใจ ต่อให้ต้องทรมานมันจนตาย ก็ต้องทำให้สาแก่ใจ

แทฮยองกวาดนัยน์ตาไร้ชีวิตมองคนจากที่สูงกว่า

“ลุกขึ้น”

เสียงเรียบกดต่ำเพิ่มความโฉดของเจ้าตัวมากขึ้นไปอีกเป็นคำสั่งให้คนที่ควรรู้หน้าที่ทำตาม ความหวาดกลัวเริ่มกัดกินตัวตนของจองกุกไปทีละนิด จนเขาไม่สามารถขยับร่างกายได้ดั่งใจ ขาทั้งสองข้างไม่กระดิกนอกจากจะสั่นเทาไปตามตัว

แต่เขาต้องทำ ไม่อย่างนั้นเขาอาจเจ็บตัวมากกว่าเดิม

ฉุดคิดเช่นนั้นก็เริ่มยันตัวขึ้น ไม่ทันจะได้ยกขาข้างหนึ่งยันตัวก็ถูกส้นรองเท้าหนังกดทับหัวจนแก้มแนบกับพื้นแน่น ทำให้ขยับไม่ได้ จองกุกกัดฟันกรอดเมื่อรู้สึกถึงเท้าเขยิบให้ส้นคมอยู่กลางศรีษะแล้วเน้นย้ำขยี้มัน เหมือนหัวเขาใกล้จะแตกเป็นเสี่ยงๆ  

แทฮยองก้มมองสีหน้าทรมานคนใต้เท้า กระตุกยิ้มเมื่อรองเท้าหนังตนถูกเส้นผมนับล้านขัดทำความสะอาดเอี่ยม สักพักเขาก็กลับมายืนสองขาเหมือนเดิม ก่อนจะยกเท้าอีกข้างที่เขาเคยเหยียบ....หมา

ร่างหนากระตุกร้องอั่ก เมื่ออีกฝ่ายกระแทกเน้นส้นใส่ขมับ จากนั้นก็ยกขึ้นแล้วเหยียบมาโดนแก้มเขาแทน ปากยู่ยี่เมื่อถูกส้นลงมาทับหลายครั้ง ทุกอย่างที่ติดแผ่นใต้พื้นรองเท้าเปื้อนเต็มหน้าด้านข้าง ความเจ็บตรงแก้มเริ่มชาแต่ก็ยังโดนมันซ้ำจนมันแดงและช้ำม่วง 

การกระทำดิบเถื่อนไม่มีใครอยากมองแม้กระทั่งขี้ข้าในสังกัด แต่ละคนเลือกเมินหาอย่างอื่นมองแทน แต่เสียงทรมานที่หลุดกรอกเข้าหูก็ทำใจหล่นวูบทุกครั้งที่ได้ยิน   หนำซ้ำคนทำก็ยังเหยียดยิ้มราวกับเป็นภาพน่ามองยังไงยังงั้น

น้ำตาพรั่งไหลตามโครงหน้า ภาพที่จองกุกเห็นมันเบลอไปหมด เขาไม่เคยชินกับสิ่งที่เขาได้รับทุกครั้ง มันไม่เคยเหมือนเดิม ความทรมานที่แทฮยองมอบให้มันรุนแรงมากขึ้น ไม่ต่างจากนรกบนดินสักนิด มันกำลังทำให้เขาจิตตกและหวาดผวา สิ่งเหล่านี้มันเพิ่มพูนไม่หยุดไม่สิ้นเสียทีเหมือนกับว่าความปรารถนาของมันคือการฆ่าเขาทั้งเป็น

วิธีเลี้ยงเยี่ยงสัตว์เดรัจฉานของแทฮยองกำลังลบความเป็นมนุษย์ของจองกุกอยู่. . .

ต่อให้ขอร้องอ้อนวอนหรือนำเงินมาแลกกับชีวิต มันใช้ไม่ได้ผลกับบุคคลที่ใครๆต่างผวากลัว

น้ำสีแดงเหนียวหนืดกระจายจากปลายส้นรองเท้าที่ยกขึ้นหวังจะเหยียบให้จมมิดอีกครั้ง แทฮยองค้างท่านั้น เมื่อเห็นมันกระเด็นตกแปะกับพื้น กลับมายืนอีกครั้งแล้วมองสีแดงสดซิปเป็นสายไหลตามโครงหน้าคนใกล้จะหมดสติ

หรือใกล้ตายดี ???? 

นั่งยองคว้าเส้นผมหน้าม้าเพื่อดึงหัวสัตว์กินพืชที่น่าสงสารเงยมองเขา ใบหน้าซีดขาวทำให้เห็นร่องรอยเด่นชัด เลือดฉานอาบข้างแก้มร่วงเป็นหยดๆ แววตานิ่งเรียบกับเผยอริมฝีปากเล็กน้อย สภาพโดยรวมเหมือนคนใกล้ปางตายไปทุกที แต่พอนัยน์ตาสีดำเลื่อนเฉื่อยแฉะเห็นเขาสะท้อนอยู่ภายในลูกกลมๆสองข้าง พลันร่างกระตุกสะดุ้งเฮือกทันทีเหมือนถูกไฟฟ้าช็อต  ผิวที่ขาวสว่างอยู่แล้วกลับซีดเผือกกว่าเดิม กายที่เคยแน่นิ่ง ค่อยๆกลับมาสั่นสะท้านอีกครั้ง  ร่างบางยิ้มโล่งใจเมื่อเห็นว่าคนในอาณัติยังไม่ได้ถูกเชิญไปโลกหน้า

นรกคงเป็นใจให้มันจมปลักกับโลกเสมือนตายทั้งเป็น

ร่างกายจองกุกสั่นไม่หยุด อากาศไม่ได้หนาวถึงติดลบแท้ๆ แต่มันสั่นมากกว่าเดิมเป็นเท่าตัวจนอณูผิวชันชาวาบ เจ็บมากแค่ไหนก็ไม่เท่าสิ่งที่กัดกินเขาอยู่ตอนนี้ ความอ่อนแอกำลังสั่งให้ความหวาดกลัวคลืบคลานเข้าสู่จิตใจจนหมดสิ้น ในหัวเขามีแต่ประโยคเดิมๆก้องกังวานเต็มไปหมด

กลัว. . . เขากลัว

กลัว. . .กลัว. . .กลัว. . .กลัว. . .กลัว. . .กลัว. . .กลัว. . .กลัว. . .กลัว. . .กลัว. . .กลัว. . .กลัว. . .กลัว. . .กลัว. . .กลัว. . .กลัว. . .กลัว. . .กลัว. . .กลัว. . .กลัว. . .กลัว. . .กลัว. . .กลัว. . .กลัว. . .กลัว. . .กลัว. . .กลัว. . .กลัว. . .กลัว. . .กลัว. . .กลัว. . .กลัว. . .กลัว. . .กลัว. . .กลัว. . .กลัว. . .กลัว. . .กลัว. . .กลัว. . .กลัว. . .กลัว. . .กลัว. . .กลัว. . .กลัว. . .กลัว. . .กลัว. . .กลัว. . .กลัว. . .กลัว. . .กลัว. . .กลัว. . .กลัว. . .กลัว. . .กลัว. . .กลัว. . .กลัว. . .กลัว. . .กลัว. . .กลัว. . .กลัว. . .กลัว. . .กลัว. . .กลัว. . .กลัว. . .กลัว. . .กลัว. . .กลัว. . .กลัว. . .กลัว. . .กลัว. . .กลัว. . .กลัว. . .กลัว. . .กลัว. . .กลัว. . .กลัว. . .กลัว. . .กลัว. . .กลัว. . .กลัว. . .กลัว. . .กลัว. . .กลัว. . .กลัว. . .กลัว. . .กลัว. . .กลัว. . .กลัว. . .กลัว. . .กลัว. . .กลัว. . .

เขามันอ่อนแอ คนอ่อนแอย่อมต้องกลัวเป็นธรรมดา. . .

ทำไมพระเจ้าถึงสร้างกฎเกณฑ์ให้คนที่แข็งแกร่งกว่าอยู่รอด ทำไมคนที่อ่อนแอสมควรถูกกินด้วย

“เห้ย พวกมึง เย็นนี้ใครจะไปผับกับกูบ้าง” หลังจากสนุกด้วยกันสองต่อสองโดยมีคนพร้อมใจไม่ข้องเกี่ยว ก็เอ่ยภาษาหยาบคายถามขึ้นมาเล่นเอาทั้งแก๊งสะดุ้งโหยง   ทั้งๆที่สายตาคู่ยังมองมือยึดดึงปอยเส้นผมสัตว์เลี้ยงไว้

“ลูกพี่ไปไหน พวกเราก็ตามไปด้วยครับ” สิ้นน้ำเสียงเกรงอกเกรงใจ เจ้าของคำถามหุบยิ้มฉับ มือที่ว่างชูสองนิ้วแล้วคว่ำลง สัญญาณที่คนในแก๊งต่างก็รู้ความหมาย จึงมีคนใจกล้าอาสาลุกไปสองคนเดินไปหา ริมฝีปากหนาไม่ต้องขยับ พวกมันก็รู้หน้าที่กันทันที สองร่างใหญ่โตย้ายตัวไปอยู่ซ้ายขวา จับแขนและบ่าแน่นให้ร่างหนาที่เหลืออาภรณ์เล็กๆบดบังสิ่งใหญ่โตเป็นฐานมั่นในการยืนเก้ๆกังๆ    ความกลัวจับใจพุ่งเข้าสู่โสตประสาทราวกับสายฟ้า แก้มแห้งกรานถูกของเหลวชโลมอาบ ดิ้นรนหลุดจากที่นี่ก็ไร้ประโยชน์แล้วพริ้มน้ำตาติดขนตาดัดงอนลงพร้อมรอชะตากรรมที่กำลังจะได้รับ

ร่างที่คุ้นเคยกำลังส่งหมัดตรงเล็งจุดคือท้องน้อย

หมัดเริ่มเข้าใกล้จุดตาย

‘ฉันทนดูมานานพอแล้ว’

เสียงสุดท้ายที่จองกุกได้ยิน ทุกอย่างรอบกายก็พลันดับวูบลงไปทันใด

ปึ่ก!

หมัดตรงเข้าทางน้อยจังๆ จนอีกฝ่ายงองุ้ม อาณัติที่ถูกจับกุมโดยลูกน้องก็ปล่อยให้ร่างกายโอนเอนสลบสไลกองพื้นตุบ แทฮยองผมหน้าม้าปรกใบหน้าชั่วครู่ พึงพอใจกับสิ่งที่ทำแล้วจึงเดินนำแก๊งออกจากที่นี่ เสียงฝีเท้าเดินสลับหนักๆเริ่มเบาลง

ต้นแขนที่ถูกร่างทับไว้ขยับปลายนิ้วเล็กน้อย ก่อนจะค่อยๆยันตัวนั่งยกขาข้างหนึ่งไว้พาดมือ กลีบปากที่ไม่เคยใช้ภาษาพ่อขุนกลับหลุดสบถคำหยาบเบาๆพร้อมกับพ่นน้ำลายเหนียวเปื้อนรสขมเลือดฝาดไปสักที่ เลื่อนมือตามแตะบริเวณที่ถูกคิมแทฮยองทำร้ายจนแทบขยับไม่ไหว มาจบที่ความรู้สึกจี๊ดตรงหัว แต่ก็ไม่ปริปากหวีดร้องด้วยความเจ็บปวด ลดมือลงมองเศษเลือดที่ยังไม่แข็งตัวติดอยู่ที่นิ้วมือ ชั่งใจมองดูมันสักครู่แล้วก็เหยียดยิ้มเจ้าเล่ห์

ยิ้มที่เหมือนกับแทฮยองไม่มีผิด. . .

แม้สภาพร่างกายจะขยับไม่ไหว แต่กลับยืนสองขาเหมือนไม่เจ็บปวดอะไรเลยหน้าตาเฉย เปิดก๊อกน้ำมาทำความสะอาดรอยเลือดแห้งข้างแก้มเพื่อไม่ให้คนอื่นสงสัย เพราะไม่ได้ย้อมผมจึงปกปิดแผลไว้ยกเว้นกลิ่นสาบลอยแตะจมูก เดินก้มไปหยิบแว่นมาสวมมันไว้เหมือนเดิมโดยไม่สนใจว่าจะจัดการกับกลิ่นเลือดยังไงดี ร่างหนายืนแน่นิ่งก่อนจะเปรยน้ำเสียงติดไปขี้เล่นเสียมากกว่า

“ผับเหรอ”

เสียงเพลงดังกระหึ่มในผับย่านหนึ่งแถวนี้สูสีกับเสียงคุยจอกแจกในตัวร้านก็ว่าได้ ลูกกลมมนติดตรงกลางร้านหมุนตัวให้แสงสีสลัวแต่งแต้มเต็มตัวไม่ให้มืดเกินไป แม้จะแออัดเพราะมีลูกค้าเยอะเป็นพิเศษ แต่ก็ไม่เป็นอุปสรรคต่อผู้ที่ชื่มชอบเที่ยวกลางคืนเลย บรรดาสาวเชียร์เบียร์ก็เดินเฉียดอวดร่างเพรียวก้นกลมอกระเบิดให้ประจักษ์แก่สายตาหื่นกามของเพศผู้ในขณะส่งเหล้าไปมาให้แต่ละโต๊ะ ผู้หญิงประเภทนี้จะยอมนั่งกับลูกค้าก็มีดีอยู่สองเรื่องคือหล่อและรวย

แต่สำหรับแทฮยอง กระดิกนิ้วครั้งเดียวก็แห่กันมารุมล้อมแนบชิดเสื้อที่จงใจเน้นเปิดแผงอกกับผมที่ถูกเซ็ตลุคแบดบอยให้คนอื่นอิจฉาตาร้อนผ่าวกันเสียแล้ว แม้กระทั่งแก๊งเดียวกันก็ตาม การมาของแทฮยองทำให้สาวเชียร์เบียร์อันดับหนึ่งเดินมาอย่างมาดพญาจนเพศเดียวกันรีบลุกไปจากตัวเขาแทบไม่ทัน กลีบปากสีแดงสดจากลิปสติกยกยิ้มก่อนจะเอนมานั่งซบอยู่บนหน้าตักแกร่ง ร่างบางกระตุกยิ้มรับแก้วเหล้าจากหล่อนซึ่งมีแอลกอฮอล์รุนแรงกระดกเข้าปากจนหมด เต็มใจดื่มเพราะเขาอยากจะเผ็ดเปรี้ยวกับสาวหุ่นเอ็กซ์แตกนี่ไม่ไหว รสฝาดขมอย่างผู้ใหญ่ทำให้สติเขาเลอะเลือนจนเมาปลิ้น จริงๆก่อนหน้านี้ก็ดื่มมาหลายแก้วด้วย ความเมาทำให้กำแพงความรู้สึกอดกลั้นต่อของหวานตรงหน้าพังทลาย ดึงหลังหัวหล่อนมาแลกลิ้นอย่างดูดดื่มอย่างหิวโหยตรงนี้โดยไม่สนสายตาริษยา กัดริมฝีปากล่าง บดขยี้ริมฝีปากบนแนบแน่น ไม่เหลือที่ว่างให้หายใจ ไม่สนว่าอวัยวะเดียวกันจะแปดเปื้อนลิปสีไปมากแค่ไหน ความคิดที่อยากจะกลืนกินหล่อนมันเริ่มสั่งให้เขาหยุดตัวเองไม่อยู่

 หน้าทางเข้าก็มีผู้ชายคนหนึ่งแต่งตัวจัดเต็มไม่แพ้กัน ทว่ามันมิดชิด นอกเสียจากกางเกงมีรอยตะกุดขาดกับทรงผมไฮไลท์เปิดหน้าผากเพิ่มความาดแมนเข้าไปอีก แม้จะมีใบหน้าหวานเหมือนตุ๊กตา แต่ท่าทางดูเถื่อนใช่ย่อย ทันทีเดินเข้ามานั้นเรียกผู้หญิงยืนเจ็บใจกับเหยื่อที่ไม่ได้หมายปองหลงมองตะลึงตาค้าง ร่างกำยำเลือกเมินเหล่าเพศตรงข้ามสาวขาตนเดินเข้าไปปะปนกับกลุ่มก้อนหญิงชายเดินเบียดกันไปมา จนกระทั่งเขาชนกับร่างอ้อนแอ้นรายหนึ่งเข้า. . .

“ขอโทษนะค่ะ” เสียงหวานที่ถูกดัดจริตให้แหลมพลางโค้งตัว จองกุกยิ้มส่ายหน้าเชิงไม่เป็นไรก่อนจะเดินฉับๆต่อ แทนที่จะได้เดินต่อก็ถูกเธอคว้าหมับมือ ร่างหนาพลิกกายข้างมองข้อมือเล็กทั้งสองที่กักมือเขาไว้ ดูก็รู้ว่าไม่ได้จงใจแอ่นท่อนบนให้เห็นร่องอกใหญ่ “เอ่อ คือฉันอยากให้คุณมาดื่มเป็นเพื่อนฉัน พอดีฉันอกหักมา จะได้รึเปล่าค่ะ”

พร้อมช้อนสายตาสีสดใสจากบิ๊กอาย และบึนปากให้ดูน่ารัก

ถ้าหากเป็นหมอนั่นก็คงไม่กล้าปฏิเสธผู้หญิง. . .

พลันก็ไปเห็นบางอย่างน่าสนใจ จึงกระตุกยิ้มจนผู้หญิงแถวนี้ใจละลายเป็นแถบๆ ไม่เว้นกระทั่งสาวที่ต้องการหนุ่มหล่อมากินเหล้าแก้เซ็งด้วย

“คุณช่วยผมอย่างหนึ่งได้รึเปล่า ถ้าคุณทำได้ ผมจะยอมดื่มเป็นเพื่อน” เธอแย้มยิ้มกว้างทันที

“ได้สิคะ อยากให้ฉันช่วยอะไร”

จบประโยค มือหนาก็ดึงร่างน่าทะนุถนอมไว้ในอ้อมแขนข้างกาย ปลายนิ้วชี้ไปยังสองร่างที่กำลังนัวเนียไม่ไกลสายตาจากบริเวณที่ไม่ค่อยมีคนมารบกวนให้มองตาม “ดึงผู้ชายคนนั้นมาให้ผม คุณทำได้ไหม”

เมื่อเห็นสิ่งที่เขาขอมา เธอก็คนนั้นก็ยกยิ้มอิ่งย่องให้ เรื่องแย่งผู้ชายเธอล่ะถนัดนัก

“เรื่องกล้วยๆ:)”

ลากมือสาละวนกับองเอวขด หล่อนก็ตามน้ำยกบั้นท้ายขึ้นจากตักมาแนบลงให้ขย้ำเต็มสองมือ กลีบปากเชื่อมติดกันไม่ห่างจนน้ำเหนียวเล็ดขอบปาก ผละตัวเพื่อให้ปลายลิ้นหยอกล้อกันก็เริ่มบดขยี้ซึ่งกันและกัน แทฮยองเอนหัวซุกไซร้ซอกคอระหง หญิงสาวเชิดหน้าครางฮื่อเมื่อเขาเลื่อนมือต่ำไปลูบก้อนเล็กๆใต้ท้องน้อยจนเธอต้องโอบรอบคอเขาเอาไว้ เนื้อผ้าสีแดงกั้นไว้ไม่ได้ทำให้หล่อนเสียสุขแม้แต่น้อย

เข้าทางร่างบางอีก อกที่ถูกรัดจนแนบชิดเผยตุ่มเม็ดนูนแอ่นใกล้คาง ไม่รอช้าซุกอยู่กลางอกใหญ่แล้วขบเม้มปทุมถันหล่อนทันที พวกที่เหลือเต็มใจกระจัดกระจายไปอยู่แต่ละที่ตั้งแต่หล่อนมาแล้ว ยุ่งอยู่กับการเม้มไต่ตุ่มจนร่างเล็กที่คร่อมสั่นสะท้าน มือค่อยๆยันตัวเขาออกจากร่องอก แทฮยองขมวดคิ้วขัดใจเมื่อจู่ๆเธอก็ลุกจากหน้าตักไปยืนอยู่นอกโต๊ะเสียดื้อๆ ยิ่งเธอพูดมาแบบนั้น. . .

“ไปสนุกต่อกันข้างบนไหม:)”

 ใครจะยอมพลาดกันเล่า. . .

บัดนี้สองร่างเปลือยเปล่าท่อนบนนัวเนียปรนเปรออีกฝ่ายไม่หยุดหย่อน กลีบปากหนาจากชายที่คร่อมซุกไซร้ซอกคอ ในขณะที่หญิงสาวพริ้มตาเชิดหน้ารับทุกสัมผัส ไม่ทันจะได้แตะริมฝีปากอวบอิ่ม ก็โผล่ร่างหญิงเพรียวลมไม่แพ้หล่อนเดินเข้ามาผลักเขาและล้มทับทันที

ด้วยความเมาที่มีมากกว่าจึงไม่รู้บทสนทนาถกเถียงกันไปมา สัมผัสต้นแขนไปอยู่ในวงอ้อมใครสักคนใกล้ตัวและบางอย่างนุ่มนิ่มทาบแก้ม จากนั้นตามมาด้วยเสียงหวีดร้อง เล่นเอาเกือบสร่าง ถ้าจำไม่ผิดเดรสสั้นสีแดงนั่นที่เดินเหวี่ยงออกไปคือคู่ขาเขาไม่ใช่เหรอ และก็สะบัดความคิดทิ้งก่อนจะยื่นหน้าคมเข้าหาหญิงสาวอีกคน บังอาจทำให้เขาค้างจากเมื่อครู่ ก็ควรยอมให้สานต่อดีๆ

คราวนี้มีคนดึงจนหลังสัมผัสกับอกใครสักคนไว้ คุยกันข้ามหัวอะไรสักอย่าง พอได้ยินเสียงปิดประตูแถมกริ๊กเสียงกลอนล็อค เขาก็ถูกเขวี้ยงอยู่กับเตียง ใบหน้าหวานขมวดคิ้วพยามเพ่งมอง แม้จะมึนเมาไม่หายจนเห็นอะไรพร่ามัวหมด อาจจะเป็นเพราะยื่นหน้าเข้ามาจึงรู้ว่าบุคคลนี้คือผู้ชาย. . .

“ปล่อยกู” ขยับแขนให้มันไปไกลๆ แต่แล้วก็ถูกจับข้อมือไว้จนเขาโวยวายด้วยความหงุดหงิดตามประสาคนเมา “กูบอกให้ปล่อยกู!! มึงเป็นใคร!อย่ามายุ่งกับตัวกู! ปล่อย!!”

จองกุกเลิกคิ้ว หรือว่าเขาควรจะตอบอีกฝ่ายถามตามผู้หญิงที่เข้าใจผิดพวกเขาดี ความคิดพิเรนแล่นเข้าสู่สมองเมื่อสถานการณ์ล่อแหลมช่างเป็นใจเสียจริงๆ กลีบปากชมพูจึงตอบไปตามสิ่งที่กำลังจะเป็นจริงในไม่ช้า

“ถามอะไรโง่ๆ. . .กูก็ ผัว มึงไง:)”

กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดด!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

100% ค่ะ 100% กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดด!!!!!

ในที่สุดก็มีวันนี้

เม้นในแช่งไรท์ตายรึยัง ออกมาเม้นด่วนค่ะ!! ไรท์ไม่ตาย

แต่ใกล้ตายต่างหาก *หัวเราะอย่างภาคภูมิ

ดีใจแก่รีดด้วยนะค่ะ กุกอีกเวอร์ออกมาแล้วค่ะ!!!

จริงๆแล้วมันตันตอนจะจบตรงนี้ว่าจะให้มี NC นี้แหละ

ปรากกว่า ไปเอาตอนอื่นนะค่ะ ที่รัก -.,- 

สงสารกุก สกรีม #bipolarkv หน่อยยยย55555

อ่านแล้วเม้นด้วยน่ะค่ะ สัญญาจะพยายามแต่งให้จบ

แต่มันยากอ่ะ QAQ เรื่องนี้แต่งนานมากค่ะ 

ณาใช้เวลาทั้งวัน ทั้งวันจริงๆกับการแต่งให้แทโหด

แต่นางไม่โหดอ่ะ นางจิต ฮือออออออออ!! ผิดหวังตัวเอง

หวังว่าจะไม่มีคนมาแบนนะค่ะ อย่าแบนเลยค่ะ สงสารหนูหน่อย