คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ***MY BROTER LOVELY [P.1]*** ทุกคนเลยหรือป่าว?
/>
***MY BROTER LOVELY [P.1]***[MINHO/TAEMIN - ONEW/KEY]
BY: SM Ent
บ้านSHINee.........................
“แทมินไปโรงเรียนได้แล้ว”
“ค้าบบบบบบบบ สายแล้ว สายแล้ว..อ๊ะ..มินโฮฮยองฮะการบ้านผมอยู่ไหนอะ?” ร่างเล็กตะโกณกลับไปหาคิบอมที่อยู่ชั้นล่าง
“ทุกทีเลยนะ..ก้อแทมินเอาไปทำห้องครัวไม่ใช่หรอไงคับ?” มือใหญ่ขยี้หัวกลมๆอย่างเอ็นดู ก่อนจะเดินลงไป”เดวพี่ไปดูให้ รอแปบนึงนะคับ”
“อ่า..ไม่เป็นไรฮะ...” แทมินกำลังจะหันไปบอกก้อไม่ทันซะแล้ว “ว้า..ถ้าพี่ยังไม่เลิกใส่ใจผมแบบนี้..ผมก้อหยุดไม่ได้น่ะสิ….” …เมื่อไหร่ผมจะหยุดรักพี่ได้สักทีนะ...
“แทมิน....เจอแล้วคับ” มินโฮเดินเข้มาหาคนตัวเล็ก
“อ่า ขอบคุณฮะ..” แทมินเอื้อมมือไปรับสมุดมาจากร่างสูง ...ปวดหัวจัง...
“มักเน่..นายเป็นอะไรหรือป่าว? ดูสีหน้านายไม่ค่อยดีเลยนะ” มินโฮยื่นหน้าผากไปชนกับหน้าผากมนของอีกฝ่าย..
“อ๊ะ!!ฮยองจะทำอะไรน่ะ!?0////0” ร่างเล็กพยายามดึงหัวตัวเองกลับมา แต่ก้อไม่เป็นผลมือใหญ่ของร่างสูงล๊อกหัวเค้าไว้แน่น
“อยู่เฉยๆสิคับ” มินโฮดุคนตัวเล็ก แทมินอยู่เฉยๆทันที แต่ก้อแค่อยู่เฉยๆนะ ไม่ได้สบตาหรอก ก้อแต่ไหนแต่ไรแล้วเค้าไม่สามารถมองตาของร่างสูงตรงๆได้สักที อยู่ดีๆใจมันก้อเต้นขึ้นมาทุกครั้งที่ได้มองคนๆนี้......
“แทมิน.....นายไม่สบายนี่นา ตัวรุมๆนะเหมือนจะเป็นไข้เลย..พักอยู่ที่บ้านเหอะนะคับ” ร่างสูงบอกด้วยความเป็นห่วงสายตาที่มอบให้นั้นเต็มไปด้วยความห่วงใย
“ผมไม่เป็นไรหรอกฮะ แค่ปวดหัวนิดหน่อยเอง กินยาแปบเดียวเดวก้อหาย”
“ไม่ได้!!นอนพักเลยเดวเป็นอะไรมาจะทำยังไงล่ะ?” ร่างสูงจัดการอุ้มคนตัวเล็กไปนอนบนที่นอนทันที ”พี่เป็นห่วงแทมินนะคับ^^” มินโฮว่าก่อนจะเดินลงไปข้างล่าง….
“กว่าจะเสด็จมาได้นะพ่อคู๊ณณณณณณณ.....อ่าวแล้วเทมมี่ล่ะ?” คนสวยกัดเล็กน้อย ก่อนจะถามหาลูกคนโปรด
“เหมือนจะไม่สบายเลยให้นอนอยู่ข้างบนน่ะ”
“ห๊า!!ตายแล้วเป็นอะไรมากหรือป่าว?”
“สุดที่รักของพี่ไม่สบายงั้นหรอ!!!?”
“ลูกกูไม่สบายงั้นหรอ!!!!?”
“ห้ามขึ้นไปรบกวนแทมินเด็ดขาด!!!!!...................................นะคับ^^” คิบอม จงฮยอนและลีดเดอร์ของวง กำลังจะวิ่งขึ้นบันไดไปดูมักเน่ แต่ก้อต้องถูกขัดขึ้นอย่างฉับพลัน!? ทำไมน่ะหรอ?..........ก็.........มินโฮมันสั่งน่ะสิTT^TT ไอบ้านี่ถ้ามันนิ่งก้อนิ่งใจหาย ถ้ามันโมโหล่ะก้อ.....อึ้ยยยยยย><ไม่อยากจะคิด!!!!!
“ค้าบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบ” มินโฮยิ้มให้ทั้ง3คนก่อนจะเดินขึ้นไปพร้อมกับยาในมือ
“แล้วเมิงอะไอโฮไม่ไปไง?” ร่างบางถามเพื่อนรักขนาดตักข้าวคำสุดท้ายเข้าปาก
“ไม่ล่ะ เดวชั้นขอดูมักเน่อยู่บ้านดีกว่า....”
...............
“มินโฮฮยองไม่ไปโรงเรียนหรอฮะ?” เสียงใสถามขึ้น
“แทมินเป็นอย่างนี้แล้วจะให้พี่ไปได้ไงล่ะ”
“ผมไม่ได้เป็นอะไรมากซะหน่อย..พี่อะตื่นตูมไปได้” คนตัวเล็กย่นจมูกเล็กน้อยก่อนจะล้มตัวลงนอน ….ทำไมพี่ถึงต้องแคร์ผมมากขนาดนี้ด้วย.....
“...................................” ร่างสูงไม่ได้ตอบโต้อะไร เค้าเริ่มป้อนข้าวคำแรกให้คนตัวเล็กช้าๆ
“...................................” …….พอแล้ว เลิกทำเถอะฮะได้โปรด......
“อ้าปากสิคับ”
“…..ผมไม่ได้เป็นง่อยสักหน่อยนี่ฮะ แค่นี้ผมกินเองก้อได้”
“พี่อยากป้อนนี่คับ” มินโฮยื่นหน้าไปกระซิบข้างหูคนตัวเล็ก
“........-////-...........” เมื่อร่างสูงเห็นดังนั้นก้อป้อนข้าวต่อโดยไม่พูดอะไร
“………….”
“................” .............ทุกครั้งเลยนะฮะ พี่ใจดีแบบนี้ทุกครั้งเลย....ทำไมนะ? ทุกคนก้อดูแลเราทั้งนั้น..ถ้าพี่มินโฮไม่ดูแล พี่คีย์ก้อต้องดูแลเราอยู่ดี แต่ว่า...กับคนๆนี้ เรากับใจเต้นแปลกๆ รู้สึกเจ๊บทุกครั้งที่เห็นพี่เค้าใจดีกับทุกคน(แม้จะไม่ใช่กับพี่จงฮยอนก็เถอะ) ไม่อยากให้เค้าทำดีกับใครนอกจากเราคนเดียว และถ้าจะทำดีกับคนอื่น...ก็อย่ามายุ่งกับเรา ............เห็นแก่ตัวจังนะ อี แทมิน นายเป็นที่รักของใครๆอยู่แล้วหนิ แต่ทำไมยังต้องการจากคนๆนี้เพียงคนเดียวล่ะ.......อยากจะเป็นที่รักของ ชเว มินโฮ ตลอดไป.......... ร่างเล็กจมอยู่กับความคิดของตัวเอง สายตากลมโตมองร่างสูงอย่างปวดร้าว
“…………..”
“……………………มินโฮฮยองฮะ...”
“คับ?” มินโฮเงยหน้าขึ้นมายิ้มให้อย่างใจดี
“ไปโรงเรียนเถอะฮะ…”
“ไม่เอาคับ พี่จะอยู่กับแทมิน” ….พอที ถ้าเกิดผมอยู่กับพี่อย่างนี้ผมต้องหยุดความรู้สึกเห็นแก่ตัวไม่ได้แน่...
“อย่าเลยฮะ..ถ้าพี่ไม่ไปงั้นผมไปเอง” ร่างเล็กทำท่าจะลุกขึ้น
“อ่า...ไม่ต้องเลยคับ” ร่างสูงกดตัวแทมินลงกับเตียงเหมือนเดิม
“........ไม่เอา ผมจะไป!!!” .....ปล่อยผมเถอะ ปล่อยผมไปตามทางของผม.... ร่างเล็กลุกวิ่งไปที่ปะตู
“อย่าดื้อได้มั๊ย?..พี่เป็นห่วงนายนะแทมิน” มินโฮรวบตัวจากด้านหลังแล้วเอาคางเกยไว้บนไหล่เล็ก
“...ทุกคนหรือป่าว?....”
“อะไรนะ?” เพราะเสียงของแทมินเบาเกินไปทำให้ร่างสูงได้ยินไม่ถนัดนัก
“ผมถามว่าพี่ใจดีแบบที่พี่กำลังทำกับผมทุกคนเลยหรือป่าว? พี่พร่ำบอกกับคนที่พี่กำลังทำดีด้วยว่า’เป็นห่วง’กับทุกคนหรือป่าว? ผม..ผม...ผม...อึก” น้ำใสไหลออกมาจากตากลมทั้งสองข้างของร่างเล็ก เค้าเองยังม่รู้เลยว่าน้ำตาพวกนี้มันมาได้ยังไง และทำไม? เพียงแค่เค้าพูดคำว่า’เป็นห่วง’เรากลับดีใจทั้งๆที่ก้อไม่รู้ว่า เค้าเป็นคนเดียวหรือป่าวที่ร่างสูงจะพูดแบบนี้..
“แทมิน นายร้องไห้ทำไม!?..” ร่างสูงถามอย่างร้อนรน เค้าเป็นห่วงคนตรงหน้าจับใจ กลัว..กลัวว่าแทมินจะเป็นลม กลัว..กลัวว่าแทมินจะเจ็บ กลัว..กลัวว่าเค้าเองที่เป็นคนทำให้ร่างเล็กต้องเสียน้ำตา..
“ตอบมาเซ่!!!พี่อึก..ฮือออ..อึก ทำแบบนี้..ฮืออกับทุกคนหรือป่าว? ฮึก..”แทมินหันหน้ามาหาร่างสูง มือเล็กรัวกัมปั้นใส่อกแกร่ง มือใหญ่จับข้อมือบางด้วยมือเดียว
“ไม่คับ พี่พูดกับแทมินคนเดียว…แค่แทมินคนเดียว” ปากหยักกดลงบนหน้าผากมนช้า เหมือนเป็นการปลอบประโลม
TBC….
อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกเมื่อยอ่ะTT^TT
แต่เพื่อ2 MIN เราสามารถถถถถถถ555+
เรื่องแรกของเราเองอิอิ^^
แล้วจะมาอัพต่อนะคะ(ถ้าว่าง)
แล้วยังไงก้อเม้นเพื่อเป็นกำลังใจให้กับคนแต่งหน่อยนะคะ
เรื่องเป็นยังไงติชมได้ตามสบายคร่า^^
ขอบคุณทุกคนที่อ่านและเม้นนะคะ
ความคิดเห็น