คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : i n t r o
SM Entertainment
Seoul, South Korea
“ริสฮยอ ฮยอ ฮยอ” ปาร์ านยอล ส่เสียเรียพี่ายึ่หายหัวไปไหน็ไม่มีใรทราบ
อนนี้เาอยู่ในห้อ้อมที่มีระรอบ้านพร้อมับสมาิอีทั้ 10 น ที่ไม่มีใรสนใเ้าเลยึ่มันมีเมมเบอร์บานาหายไปเมมนสำัับเ้ามา ‘ริส ฮยอ’
“เฮุน นายเห็นริสฮยอมั้มั้ยย” านยอลถาม้วยน้ำเสียที่ทำให้ มัเน่โอ เฮุนอเราถึับเหวอ เพราะมีไม่ี่รั้ที่เาะพูน้ำเสียแบบนี้ับทุน ึ่ไม่ี่รั้ที่ว่า็ะเป็นอนที่ริสฮยออเาหายไปทุรั้
“อ้าวว ริสฮยอเ้าไม่ไ้อยู่ับฮยอหรอ เมื่อี้ยัเห็นนั่เล่น้วยันอยู่เลย” แ่ยัีที่มัเน่อเราั้ัวทัน
“ริสฮยอนี่ แย่ริ ะถึเวลา้อมอยู่แล้วยัะมาหายหัวไปอี” านยอลบ่นพึมพำ
“สสัยริสฮยอเ้าับาแล๊ี่ไปแล้วมั้ฮยอ” มัเน่รีบอบเมื่อเห็นัวเ้าปัหา ริส อู๋อีฟานำลัเินเ้ามาทาานยอล
“ริๆเลยฮยอนนี้ อบหายไปมาบอไม่ล่าว อย่าให้เอนะเี๋ยวแม่..”
“ะทำอะไรพ่อหรอแม่๋าาาา” ริส ฮยอที่านยอลำลัามหาอยู่เินเ้ามาพร้อมับึ
หมวอเาไป แ่้วยส่วนสูที่เท่าันทำให้านยอลแย่มันืนมาไ้ไม่ยา
“มาพมาพ่ออะไรละ ฮอยหายไปไหนมา เป็นห่วหมเลยรู้ปะเนี่ย” านยอลบ่นใส่หน้าฮยอที่ามหามานานเป็นุ
“โหยย ยอลลี่ที่รันับวันนายยิ่ทำัวเหมือนออมม่า (ิม ุนมยอน)ึ้นทุวันละนะเนี่ยย” ริสพูพร้อมับใส่หมวืนให้านยอลที่ำลั้มหน้าเพราะหุหิ
“ออมม่าอะไรละ อ่ออ ที่ฮยอหายไปเนี่ย เพราะโทรุยับออมม่าแล้ว็เลยแอบไปร้อไห้นเียวใ่มะ แน่เลยย ัวร์ๆ เ้าฟัธ” านยอลที่้มหน้าอยู่เหยหน้าึ้นมา้อนนร้ายให้นมุม
“....นี่ยอลลี่ไป้อมับเหอะ ุพยอนมันวัมือเรียแล้วอะ” แล้วริส็เินหายไปับสายลม ปล่อยให้านยอลนั่เหวออยู่นเียว
“ยอลลี่ านยอลลล ยอลลล” พยอน แบฮยอน เิมมาลาานยอลที่ำลันั่เหมอไป้อม
อนนี้ทุนมารวมัวันที่มุมมุมหนึ่อห้อเพื่อเรียมัวทุนยัวุ่นวายับัวเอและนรอบ้าโยมาสนใมยอนที่ำลัยืนหน้าบูอยู่ทาเรื่อเสียเลย
“เอาละทุนวันนี้..”เาพูพร้อมับมอไปทาเหล่าเมมเบอร์ที่ำลัวุ่นวายอยู่ับิรรม่าๆสีหน้าอเาเริ่มบูลเรื่อยๆ
“ทุนน ทุนนน เฮ้ๆ!! “เาเริ่มเือนะโนออมา
“ร้าบบบบ!~~”เมมเบอร์ทุนอบพร้อมับวามริทุนไ้ยินั้แ่แรแล้วละว่ามยอนพูอะไรแ่เพราะนี้ือ EXO ไธรรมาไ้ะที่ไหน
“วันนี้เราะ้อม wolf ่อ้วย history นะ เพื่อเรียมไปโว์รายารเ้าใที่ันพูมั้ย?” เาูเหนื่อยมาทั้ๆที่พูไม่ี่ประโย
“ร้าบบบบ!~~”เมมเบอร์ทุนอบพร้อมับอีรั้แล้วัเรียมท่าามลำับ
และาร้อมที่ยาวนาน็บล ทุนนอนแผ่ราบไปับพื้นทันทีที่เพลบ พวเานอนลิ้ไปลิ้มาเหมือนเ็ มีแ่านยอลเท่านั้นที่หลบไปนั่อยู่มุมห้อ หาระทำแบบนี้ทำให้นนนึถึับนอนไม่ิมันเป็นอาารที่แสว่าานยอลยัไม่หายอนเ้า ริส ฮยอ
“ฮยอทั้หลายย อนนี้น้อหิวแล้ว น้อว่าเราไปหาอะไรินันเหอะ อาหารีน ี่ปุ่น พาสฟู้ อะไร็ไ้น้อหิววว” มัเน่อเราเริ่มโวยวายเพราะวามหิว
สายทุทุสายาในห้อมอไปที่มัเน่เป็นหนึ่เียว สมสโลแม We Are One ริๆอบอแ่เอ๊ะ...? มีอยู่สายานึที่ไม่ไ้มอามนอื่น เป็นใรเป็นไปไม่ไ้นอาริส ผู้มีสไล์เป็นอัวเอ สายาอเาับ้อไปทานนเียวอยู่ลอั้แ่บาร้อม านยอล นที่หลี่ภัยไปนั่อยู่มุมห้อ
เานเียวือนที่ริสมออยู่ลอเวลา
“โอเ ะินอะไรันละว่ามา” มยอนลุึ้นนั่พร้อมับมอไปทาเมมเบอร์ทุน และสะุาอยู่ับนสอนที่ไม่สนในอื่นเอาะเล๊ยย
“ฮยอะเลี้ยพวเราหรออ” โ ยอู ที่นั่เียบอยู่นานพูึ้น
“ะินอะไรันละ..?” บำถามอมยอน ห้อ้อมที่เียบสบมานาน (วามริยัไม่ถึ 5 นาทีเลย)็ลายเป็นลาสอีรั้
“พิ่า” ิม อิน เสนอแล้วส่สายาไฮยีน่าหาพวแู่เหมือนะไม่มี
“พวันอยาินอาหารีนอ่า” ิม มินอ ที่นออยู่ลุนั่ึ้นพร้อมับมอไปทา ลู่ หาน ประมาว่าันสอนอยาินเหมือนัน
“แ่พวเราอยาินไ่ทออะฮยอ” อี้ ิ ิมแ และ ื้อเทา อบประสานเสีย แหมสปิริสูริๆอบอ ฮ่าๆ
“แล้วสอนละ..?” มยอนหันหน้าไปถามนสอนึ่ไม่สนใบุลรอบายเลย านยอล และริส
“แล้วแ่ฮยอเลย” ายยอลเยหน้าาโทรศัพท์มาอบมยอมแล้ว้มลเล่นโทรศัพท์่อ มยอมส่สายาไปมอริส
“อยาินอะไร็ินเหอะันินอะไร็ไ้”ำอบอริสแล้วานยอลทำให้ทุนเริ่มรู้ว่าเินอะไรึ้นระหว่าสอนนี้
“โอเ.. นั้นันว่าเราสั่ไปินที่บ้านันีว่า ูเหมือนวันนี้ไม่สะวินที่ร้าน” มยอนพูพร้อมันมอหน้าสอนเ้าปัหา เพราะถ้าสอนนี้ไม่มีท่าที่ประหลาๆ เราไ้ไปนั่ินที่ร้านไ้บรรยาาศมาว่าที่บ้านแล้วละ
“ินที่ร้านเฮอะฮยอ ี้เียล้าานอะ” แพูแล้วมอหน้าไปทาอิน
“่ายย ฮยอผม็ว่าั้นแหละ ที่ร้านสบายว่านะผมว่า” อินามน้ำ
“ทำยัับอยู่บ้านพวนายล้าอย่านั้นละ” มินอมอหน้าไปทาเ็ทั้สออย่าเหนื่อยหน่าย และ็ยัเห็นเมมเบอร์สอนที่หลุไปาแล๊ี่แล้วเห็นะไ้ านยอลและริสยัไม่เปลี่ยนอิริยาบทอัวเอมันทำให้เาเริ่มเหนื่อยใ
“่ายยย ถูอฮยอ ผมนี้นล้า” ื้อเทาเห็น้วยับมินอ อาทิย์นี้เวรเ้าล้าาน
“นั่นให้มินอฮยอัสินในะ” มยอมหันหน้าไปทามินอเพื่อหา้อสรุป
“ที่ร้าน็ไ้ สสารเทามัน ล้าานทุวันเลย” มินอมอหน้าไปทาื้อเทา เมมเบอร์ทุนเมื่อไ้ยินอย่านั้นึรีบลุไปที่รถ เหลือแ่นสอนที่หลุาแล๊ี่ไปแล้ว
“ผมับานยอลไม่ไปนะ” ริสละสายาาานยอลไปบอมินอ
“นี้ฮยอ..! ผมไม่ไ้บอว่าไม่ไปะหน่อย ฮยอพูเอเออเอ” านยอลเยหน้าาโทรศัพท์มา่อว่าริส
“สรุปยัไเนี่ยย พวฮยอสอนนี้นะ” เฮุนที่หิวนาลายเริ่มึ้น
“พวนายไปับันเลย ันับานยอลไม่ไป” ริสมอหน้าไปทาเฮุน
.”ส่วนนายานยอล ถึนายะอยาไป็ไปไม่ไ้เพราะันไม่อยาไป” ริสหันมารัวใส่านยอล่อนที่ะโนเ็น้อยเถีย
“ิ!” านยอลหน้าบู้ลไปเล่นโทรศัพท์่อ ส่วนเมมเบอร์นอื่นๆ ็หายไปับสายลม ่ารัันเหลือเินริๆ
บรรยาาศในห้อเริ่มเียบลเมื่อเหล่าเมมเบอร์นอื่นๆไปันหม ในห้อระบเหลือเพียายหนุ่มสอนที่ฝ่ายหน้าำลัมออีฝ่ายนึ้วยสายาอ้อนวอน านยอลเป็นนเียวที่อนแล้วผมระวนระวายนานี้ ายยอลเป็นนเียวที่ผมะอแ้วย านยอลเป็นนเียวที่ผมให้วามสนใมาถึมานเินไป ผมไม่เ้าใัวเอริๆหรือว่าผม..ะรัานยอลันนะ
ความคิดเห็น