คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #43 : SPECIAL – COLD AS YOU [rw]
C O L D A S Y O U
1.
“ชอบอากาศเย็น ๆ แบบนี้จัง” เธอว่า
“แล้ว?”
“อากาศน่าอ้อนแฟนจะตาย ไม่รู้สึกเหรอ” ดวงตากลมฉายแววแสนซนช้อนมอง
เธอซุกหน้าเข้ากับแผงอกแข็ง ซุกตัวลงในอ้อมกอดอุ่น อีกฝ่ายหัวเราะหึ
“ชอบอากาศหรือชอบอย่างอื่นกันแน่”
“ชอบอากาศ”
“แค่อากาศเองเหรอ?” ชายหนุ่มเย้า
“แค่อากาศแหละ แฟนน่ะอ้อนเมื่อไหร่ก็ได้” ลัลทริมาระบายรอยยิ้มเมื่อใบหน้าหล่อเหลาโฉบต่ำลงมาใกล้ คล้ายจะหยอกล้อกับริมฝีปาก
เธอเบี่ยงหน้าหลบ
หัวเราะคิกข้างหูเขา
2.
“ฮื่อ จั๊กจี้...ไม่เอา” ร่างบางสะดุ้งตัวเมื่อปลายนิ้วเย็นเฉียบแตะที่เอว และย่นคอหนีปลายจมูกโด่งที่เคลียซอกคอ
เธอไม่ได้ต้องการเรื่องอย่างว่าจากเขาขนาดนั้น
แต่หากเขาต้องการมัน เธอก็โอเคเสมอ
“ครั้งที่แล้วไม่เห็นบอกอย่างนั้นเลย” เสียงทุ้มกล่าวแย้ง
ท่วงท่าแช่มช้าแผ่วเบา ไม่คล้ายกับใส่ใจเท่าไรนัก หากไร้อารมณ์อย่างไม่ควรจะเป็น ขยับเคลื่อนทุกจังหวะราวกับไม่เต็มใจทำ
เสื้อผ้าแทบไม่ถูกปลดออกจากตัวด้วยซ้ำ
กลับกันเสียอีกที่เขาแนบกายเนิ่นนาน และถอนกายด้วยท่าทางราวกับไม่อยากถอนออก จูบอย่างกับอาหารที่เพราะหิวเลยจำเป็นต้องกิน จับเหมือนแค่เคยชินก็เลยต้องจับ อะไรก็ตามที่ร้อนรุ่มอยู่ภายในถูกกระตุ้นอย่างจงใจให้ดูเหมือนไม่จงใจ
แผ่วเบา ละมุนละม่อมจนเกินควร
ทำให้เธออดคิดไม่ได้ว่าเขามันเลือดเย็นเป็นบ้า
“พอได้แล้วน่า” ร่างบางเสียงขุ่น
“...อยากอยู่ด้วยไง”
เธอเม้มปาก “ขี้เกียจนักก็ไม่ต้องทำ”
“ทำไมอะ แค่ขี้เกียจแล้วจะทำเลยไม่ได้เหรอ”
“ตอนค้างมันน่าหงุดหงิดน่ะไม่รู้รึไง ถ้านายทำไม่เสร็จฉันจะโกรธให้—” ร่างกายเธอสั่น น้ำเสียงหวานแกว่งด้วยแรงโถมที่คล้ายจะหนักแน่นขึ้นมาเล็กน้อย “...อื้ออ”
“ฉันไม่ได้ใจร้ายขนาดนั้นสักหน่อย”
“กล้าพูดมาได้...”
การินไม่ตอบโต้ เพียงแต่ส่งเสียงหัวเราะหึในลำคอ
3.
ในวันที่เธอถามว่าเธอไม่จำเป็นต้องอยู่ที่นี่แล้วใช่ไหม
หากเขาตอบว่า ‘ไม่ต้องไปไหนหรอก’ มันจะเกิดอะไรขึ้น
...มันไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงไปหรอก...
แม้จะเป็นเพียงอารมณ์ชั่ววูบ แต่ชั่ววูบนั้นเขาก็ไม่ได้ต้องการเธอแล้วจริง ๆ
‘นายมันเห็นแก่ตัว’ ถ้อยคำนั้นไร้สุ้มเสียง
หากแต่ดวงตาสีน้ำตาลหลังม่านน้ำตา ซึ่งปนเปด้วยร้อยพันความรู้สึกที่เธอเรียกมันว่าความรักกำลังกรีดร้องตะโกนใส่เขาแบบนั้นทันที่ที่เผลอสบตากัน เขาหยุดนิ่ง รอยยิ้มอวดโอ่โอหังที่ควรจะมีไม่อาจปรากฏขึ้นได้ด้วยเพียงสบสายตานั้น
“ดูแลตัวเองด้วยนะการิน”
รู้ไหม...หากประโยคนี้กลายเป็นกำหมัดเธอคงซัดเขาหน้าหงายไปแล้ว
เสียงเธอแสนเศร้า เธอกล่าวอำลา
แต่น่าประหลาดนักที่การินรู้สึกราวกับได้ยินคำสาปแช่ง
4.
“การิน ถอดเสื้อไม่ลงตะกร้าแบบนี้ลำบากคนเก็บนะเนี่ย”
ทั้งที่รู้เต็มอกว่าเป็นเพียงเสียงที่ดังก้องอยู่ในหัว ทว่าเขาก็อดไม่ได้ที่จะหันไปมองหาต้นตอตามสัญชาติญาณพื้นฐานของมนุษย์
...ไม่สิ
เป็นความเคยชินต่างหาก
“การิน เย็นนี้ไปกินขนมร้านเดิมกันนะ”
“ดูสิ...แคตตัสออกดอกแล้วล่ะ ฉันเลี้ยงรอดตั้งสองเทอมเชียวนะ เก่งใช่ม้า”
“นายจะใส่เสื้อตัวไหนหยิบออกมาแขวนไว้หน้าตู้เลย เดี๋ยวฉันรีดให้”
“นี่ การิน...นายจะมาแย่งไอติมฉันทำไม ทีหลังอยากกินก็บอก จะได้ซื้อมาเผื่อ”
“อีกพรุ่งนี้ออกฟิลด์ทริปแต่เช้านะการิน ได้เก็บกระเป๋ารึยัง”
พอแล้ว!
พอแล้ว!
พอได้แล้ว!!!
ไม่รู้ตั้งแต่เมื่อไรที่สีหน้าของเธอ..คำพูด...น้ำเสียงของแฟนเก่าดังขึ้น ดังขึ้นเรื่อย ๆ กระทั่งสลัดให้หลุดไปไม่ได้เหมือนกับเอียร์วอร์มที่เปิดวนซ้ำในสมอง
เธอเคยยิ้มหวานอารมณ์ดี เอาแต่เรียกการินๆจนน่ารำคาญ การินอย่างนั้น การินอย่างนี้
ไม่รู้หรือว่าคำหวานของเธอกำลังทรมานเขาทางอ้อม เธอคงไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเขานึกเกลียดตัวเอง ส่องกระจกยามเช้าแล้วไม่รู้ว่าคนในภาพสะท้อนเป็นใคร ...นั่นใช่หรือไม่ใช่ตัวเขากันแน่
“การิน ไม่เอาแบบนี้...”
“อย่าเมินกันแบบนี้ ฉันเสียใจนะ”
“ฉันขอโทษ ขอโทษนะ ...จะทำตัวดี ๆแล้ว ...อย่าใจร้ายกับฉันแบบนี้เลย ขอร้อง”
และนั่นทำให้เขานึกสงสัย
ว่าทำไมคนเราถึงงมงายในความรักได้ขนาดนั้น
5.
รอยช้ำใต้ดวงตาทั้งสองข้างเริ่มชัดเจนขึ้นอีกครั้ง
เห็นเมื่อไรก็อดเป็นกังวลไม่ได้
“โหมร่างกายอีกแล้วเหรอการิน ...แบบนี้ไม่ดีเลยนะ”
ปลายนิ้วเรียวเกลี่ยที่ใต้ตาร่างสูงด้วยสัมผัสแผ่วเบา
“ดูแลตัวเองด้วยซิ”
สิ้นเสียงอ่อนหวาน มีเพียงนัยน์ตาสีดำสนิทใต้กรอบตาคมดุเท่านั้นที่ขยับ ตวัดมองหญิงสาวอย่างเฉยชา คล้ายจะตำหนิทุกอย่างที่น่ารำคาญในตัวเธอ
“...”
“ไม่ได้เป็นหมอ แต่เป็นห่วง... เก็ทไหม”
“รู้แล้วน่ะ พูดมากจริง”
6.
“ฉันไปทำอะไรให้....ทำไมถึงต้องใจร้ายใส่กันขนาดนี้!”
ภาพน้ำตานองใบหน้าหวานผุดขึ้นมา เธอสะอื้น ทรุดตัว กอดขา อ้อนวอนทุกวิถีทางแต่ชายหนุ่มเห็นภาพตัวเองสะบัดเธอออกแล้วเดินจากไป หลังจากทะเลาะกันครั้งนั้นมันไม่เคยมีเรื่องดี ๆ เกิดขึ้นอีกเลย
เขาสะดุ้ง มือแกร่งตะปบลงตรงที่ว่างข้างๆตัว
โพลงลืมตาขึ้นมาเมื่อรู้สึกได้ว่าคว้าผ้าห่มเต็มรัก
บ้าเอ๊ย...
ใครมันจะมานอนอยู่ตรงนี้วะ ไม่มีหรอก
ฝ่ามือข้างนั้นกำแน่น
พลิกตัวตะแคง ดึงมันเข้ามากองไว้บนอก ราวกับว่าผ้าห่มผืนนั้นจะสามารถกลบโพรงดำมืดไว้ได้ จินตนาการว่าปิดหลุมในอกไว้ จะได้หายเจ็บใจสักที
ชายหนุ่มขบกรามแน่น ยกผ้าห่มบนอกคุมโปงให้มืดสนิทและข่มตา ภาวนาให้เสียงพวกนั้นเบาลงบ้างทั้งที่ตระหนักดีว่ามันดังมาจากในหัวเขาเอง
...
...
...
นอนไม่หลับ
คงถูกสาปเข้าแล้ว
ดวงตาคมกริบเหลือบมองต้นไม้ที่ปลูกไว้ริมระเบียง
ทั้งเดหลี พลูด่าง มอนสเตอร่า...จากสีเขียวกลายเป็นสีน้ำตาลหมอง เพราะหลายเดือนที่ผ่านมาเขากลับคอนโดนับครั้งได้ ไม่มีใครใส่ใจดูแลพวกมัน
ฝุ่นจับเต็มห้อง ของทุกชิ้นยังคงวางอยู่ ณ จุดเดิม
คงไม่ต้องขยายความถึงต้นไม้...ทุกต้นล้วนพากันตายห่าจนหมด
“การินเห็นมั้ย...พอฉันปลูกต้นไม้ห้องนายก็สดใสขึ้นตั้งเยอะ ระเบียงนี่รับแดดดีจะตาย”
ไม่ทันรู้ตัว ชายหนุ่มสัมผัสปลายใบแห้งกรอบ
ขยำเพียงเล็กน้อยก็แหลกสลาย ตอกย้ำว่าเป็นเพียงซากไร้ชีวิต
...มันแห้งเหี่ยว
...เปราะบาง
สมควรเปลี่ยนต้นใหม่ หรือไม่ก็โยนทิ้งไปให้พ้น ๆ เสียแล้วไม่ต้องคิดที่จะเลี้ยงอะไรอีก หากต้นไม้พวกนี้พูดได้ขึ้นมา พวกมันคงหลั่งน้ำตาด้วยความน้อยเนื้อต่ำใจในตัวเขาไม่ต่างจากที่เธอเป็น
เขาไม่ได้ต้องการมันสักนิด
ลัลทริมาต่างหากที่เป็นฝ่ายทิ้งพวกมันไว้และทำให้เขานึกถึง...ทิ้งไว้เต็มไปหมด เหลือร่อยรอยไว้มากมายเสียจนไม่น่าให้อภัย
“นายรักฉันไหม”
“...ฉัน”
ราวกับว่าความผูกพัน ความรู้สึกและโชคชะตาไม่ได้ทำให้เธอกลับมาหาเขา กลับกันเลย...มันเหวี่ยงเขาให้กลับเข้าไปในชีวิตเธอต่างหาก
การินไม่ได้จงใจให้มันเป็นแบบนี้
ไม่ได้อยากทำให้เธอรัก
ไม่ได้ต้องการให้เธอมีอิทธิพลกับความรู้สึก
ไม่ได้ต้องการเผลอใจตัวเอง
ก็แค่...
แค่อยากกลับไปสนุกเหมือนเดิม
“...ฉันรักนายนะ”
ได้โปรด ได้โปรด
หยุดพูดคำนั้นสักที
หยุดพูดว่ารักสักที
“ฉัน...”
...ทรมาน
7.
ลัลทริมาอังมือเล็กทั้งสองเข้ากับถ้วยกาแฟอุ่น ในเวลาเจ็ดโมงเช้าของวันที่อากาศหนาวแบบนี้ ได้สูดกลิ่นหอมโชยจากไอควันแล้วรู้สึกดีทีเดียว
ดวงตากลมเหลือบมองร่างสูงที่กำลังปิดประตูระเบียงเดินเข้ามาด้านใน
”ออกไปทำอะไรเหรอ”
“รดน้ำต้นไม้ให้แล้วนะ” การินชูฝักบัวเล็ก ๆ ในมือให้เธอดู ก่อนจะเห็นว่าสองมือเล็กของเธอกุมแก้วกาแฟที่เขาชงทิ้งไว้
สายตาดูแปลกใจนิด ๆ
“อยากดื่มเหรอ”
“เปล่า”
เจ้าของใบหน้าหวานยิ้มบาง มองผ่านร่างสูงไปยังต้นไม้ใหม่เอี่ยมที่ระเบียง ใบเขียวชอุ่มส่องประกายด้วยหยาดน้ำต้องแสงอาทิตย์รำไรน่ามอง ไม่เสียแรงที่ช่วยกันเลือกซื้อเข้ามาเมื่ออาทิตย์ก่อน
เพราะเธอไม่อาจเข้าใจและดื่มด่ำกับรสขมชวนพิศวงได้อย่างที่เขาทำ
จึงขอแค่รับไออุ่นจากถ้วยของเขาก็พอแล้ว
8.
หญิงสาวเลิกคิ้วแปลกใจ
ขยับตัวเล็กน้อยเมื่อมีมือใหญ่สอดเข้ามาในกระเป๋าเสื้อฮู้ดสีดำตัวใหญ่ที่เธอสวม โดยที่มือข้างนั้นเป็นของเจ้าของเสื้อที่เธอสวมใส่ และอาศัยตักเขานั่ง
“เป็นอะไรไป หนาวเหรอการิน”
“เปล่า”
ชายหนุ่มปฏิเสธเนิบนาบ แอบอิงไออุ่นจากร่างเล็ก พลางซุกหน้าเข้ากับเรือนผมสีน้ำตาล สมองย้อนนึกถึงเรื่องเก่า ๆ ในวันที่อากาศเย็นคล้ายวันนี้
ริมฝีปากหยักเผยยิ้มเบาบาง
อากาศแบบนี้...น่าอ้อนแฟนจริง ๆ น่ะแหละ
++++++++++++++++++++++++++++++++++++
humble_H :
ห่างหายไปนานเลยกับฟิคยาพิษอันนี้ ด้วยอินสไปร์จากอากาศเมืองไทยช่วงนี้ เรามาอัพตอนพิเศษให้อ่านแล้วนะคะ โฮวววว
สัญญาแล้วว่าจะไม่ทิ้ง ไว้มีโมเม้นจะมาอัพก็มาจริงๆแล้วนะ
หลังจากกระทำการกระโชกโฮกฮากบนเตียงมาเยอะ แล้วก็มีหวานอมขมผสมเมคเลิฟสไตล์วนิลา ฟีลลิ่งแบบ lazy sex มันก็ดีไปอีกแบบเนาะ 55555 จริงตานี่มันไม่ได้ชอบแบบ rough เท่านั้นหรอก นี่กะว่าจะเอาความ kinky เล็กๆน้อยๆของนัง (หรือของฉัน??) ไปใส่ในอีกฟิคนึง อะเฮือกกกก
ขอยาดโฆษณานิสนึง ตอนนี้เราเขียนฟิครินลัลภาคต่อของ TOXIC อยู่ล่ะค่ะ
.ช่วยเป็นกำลังใจให้ด้วยนะคะ
รักนักอ่านทุกท่านที่แวะเวียนมา ดูแลสุขภาพด้วย
ความคิดเห็น