คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : 10th TOXIC – เรื่องยุ่งเหยิง [rw]
กฏแห่งกรรมที่ว่าด้วยความสัมพันธ์ ข้อที่สิบ – เรื่องยุ่งเหยิง
1.
ในเวลานั้นลัลทริมาพยายามคิดทบทวนจนสมองอ่อนล้า
ไม่รู้ว่าตัวเองทำผิดอะไร ผิดพลาดตรงไหนถึงได้จบลงแบบนี้
แม้กระทั่งว่าความสุขที่เคยใช้ร่วมกันในช่วงเวลาที่ผ่านมาไม่ได้ตรึงหัวใจเขาไว้สักนิดเลยงั้นเหรอ หรือเพราะเป็นแบบนั้นเขาจึงไม่แสดงออกว่ารู้สึกผิดหรือเสียดายเลย ในขณะที่เธอทนทุกข์อยู่ฝ่ายเดียว
ก่อนจะยอมแพ้ หญิงสาวก็เคยไม่ยอมแพ้มาก่อน
เธอเกิดปัญหาค้างคาในใจ อยากรู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้นในความสัมพันธ์นี้กันแน่
พยายามติดต่อกี่ครั้งก็ล้มเหลว ข้อความในไลน์ไม่เคยถูกตอบกลับ ไม่มีสายใดที่เขากดรับยามเธอเรียกหา เช็คตารางเรียนของเขาและพยายามไปเจอหน้าที่คณะแต่ก็คลาดกันทุกครั้ง
คิดจะตัดขาดกันแบบนี้เลยงั้นสิ
ใจดำเหลือเกินนะ
...........................
ครั้งหนึ่ง ครั้งเดียวที่การินกดรับ หลังจากที่เขาหายหัวไปได้อาทิตย์กว่า ๆ
ถ้อยคำในใจสารพัดที่อยู่ในหัวถูกพูดพรั่งพรูออกไปจนหมด ต่อให้หลายวันก่อนหน้านั้นเสียน้ำตาไปมากมายขนาดไหนก็ไม่อาจหยุดตัวเองให้หยุดร้องไห้ได้เลย
เธอสะอื้นหนัก หวังว่าความรู้สึกอาลัยอาวรณ์ที่มีจะทำให้ผู้ชายคนนั้นเห็นใจบ้าง
การินไม่ได้วางสาย แต่ก็ไม่ได้ตอบคำถาม ไม่แม้แต่เปล่งเสียงถอนหายใจออกมา ปล่อยให้ความเงียบอยู่เป็นเพื่อนเธอแบบนั้นร่วมเกือบสิบนาที
ไม่รู้ว่าหากคนที่โทรไปไม่ใช่เธอ ...แต่เป็นคนอื่น เขาจะอดทนถือสายค้างไว้นานขนาดนี้ไหม
กระทั่งหญิงสาวทนไม่ไหวเสียเอง “พูดอะไรบ้างสิการิน”
เสียงเงียบไปครู่หนึ่ง
“จะเลิกบ้าได้หรือยัง”
เขาว่าแบบนั้น
น้ำเสียงเย็นชากลับทุบซ้ำแผลเก่าให้รานร้าวลึกลงอีก
ปลายสายกดตัดไป
เขาไม่เคยติดต่อกลับมา
และเธอไม่เคยติดต่อเขาได้อีกเลย
2.
โอเค เธอบอกเขาไปว่าจะลงจากรถ เขาก็ยอมให้เธอลง
...แต่ไม่เห็นเข้าใจว่าทำไมต้องขับตามมาด้วย
ลัลทริมาหยุดฝีเท้า เอื้อมมือเคาะกระจกรถ
มันเลื่อนลงช้า ๆ กระทั่งเห็นคนด้านในที่มองหน้าเธอกลับมา เลิกคิ้วขึ้นกวนประสาท
“เป็นอะไรของนายการิน ...ตามมาทำไม?!”
“จะเดินกลับก็เดินไปดิ เรื่องของเธอ ฉันแค่ขับตามแล้วมันมีปัญหาตรงไหน?”
เมื่อครู่หญิงสาวคิดว่าเธอไม่ได้โกรธเขาขนาดนั้น แต่ตอนนี้ชักไม่แน่ใจ
“ขับกลับบ้านหรือคอนโดนายก็ได้มั้ง ดูทำตัวเข้าเถอะ อย่างกับพวกโรคจิตเลย”
“ช่างหัวมันสิ เธอก็ไม่เคยมองฉันปกติอยู่แล้วนี่... ที่ฉันขับตามมาจะได้รู้ไว้ว่าผู้หญิงหน้าโง่ยังไม่โดนใครฉุดไปฆ่าก่อนถึงบ้าน ตอบงี้พอใจยัง?”
ความหงุดหงิดเพิ่มเท่าทวีคูณ
ไม่ว่าตอนนั้นการินจะคิดอย่างไร
แต่ลัลทริมาสาบานได้เลย
...หมอนี่เป็นผู้ชายที่พูดคำว่าเป็นห่วงได้น่ารำคาญที่สุดในโลก
3.
“ลัล พวกเราขอถามไรหน่อยดิ” เพื่อนสาวร่วมสาขาที่สนิทกันทักขึ้น
ลัลทริมาเงยหน้าจากโทรศัพท์
“นี่แกรีเทิร์นกับการินแล้วเหรอ”
“รีเทิร์น? ...ก็ไม่นี่”
“อ้าว ช่วงนี้ฉันยังเห็นแกกินข้าว กลับบ้านพร้อมเขาอยู่เลยนี่ ก่อนหน้านี้ทะเลาะกันอยู่ไม่ใช่อ่อ” เพื่อนคนหนึ่งแกะซองขนมยื่นแบ่งลัลทริมา แต่หญิงสาวปฏิเสธไป
“อือ ก็ทะเลาะกันอะ แต่ไม่ได้รีเทิร์นอะไรทั้งนั้นแหละ ทำไมถึงถามล่ะ”
“เปล่า...ก็มีเพื่อนเราคนนึงบอกว่าแกน่ารักดี เลยมาดูต้นทางให้ก่อนว่าที่ว่างจริงเปล่า”
“ตอนนี้ฉันยังไม่พร้อมน่ะ อย่าเสียเวลากับฉันเลย ฝากขอโทษเพื่อนเธอด้วยนะ”
คนถามพยักหน้าเบาๆ ดูเหมือนอะไรที่เธอเข้าใจจะผิดพลาดไปนิด ส่วนเพื่อนสาวอีกคนที่นั่งอยู่ด้วยตั้งแต่แรกก็ได้ยินทั้งหมด ในหัวกำลังคิดอะไรบางอย่างแต่ไม่ได้พูดเสริม
LINE!
เสียงข้อความจากโทรศัพท์ลัลทริมาดังขึ้น เธอพลิกมันขึ้นดูก่อนจะคว้าสายกระเป๋าสะพายไหล่ ร่างเพรียวบางลุกขึ้นจากม้านั่ง ปากเผลอพูดออกไปด้วยความเคยชิน
“การินมารับแล้ว ...ฉันกลับก่อนนะ บาย”
เพื่อนสาวทั้งสองโบกมือลาลัลทริมา ดวงตาสองคู่มองตามแผ่นหลังเธอเดินขึ้นรถคันสวย และเคลื่อนตัวออกไปจนลับตา
“เอ้อ ดูนางทำเข้า ละไหนว่าไม่รีเทิร์นไง”
“หรือที่บอกไม่รีเทิร์นเพราะเขาไม่ได้เลิกกันแต่แรกอะแก”
ฟังอีกคนหนึ่งพูดแล้วจึงเบ้ปากออกมา “คงงั้นมั้ง ผู้หญิงที่ตีกะผัวแล้วบอกโสดมีเยอะแยะ ใครจะไปรู้ได้ว่าเกิดอะไรขึ้น”
“จริงของแก ...แต่คู่นี้เขาก็สมกันออกนะ เห็นตอนอยู่ด้วยกันดูน่ารักเชียว ไม่น่าเลิกเลย อีกอย่างผู้นางงานดีจะตายไป ฉันมองแล้วยังฟินแทน”
“อีบ้า ตั้งสติซิ นั่นหมอผีคณะเชียว”
“เออช่างมัน ฉันละอยากเนื้อหอมแบบลัลบ้าง มีแต่ผู้ชายมาขายขนมจีบ!”
…
…
“เย็นนี้อยากกินอะไร”
“มีนัดกินข้าวกับน้าโรสแล้ว” เขาเพียงแต่พยักหน้ารับรู้
ไม่น่าแปลกใจสำหรับลัลทริมา
หลังจากวันที่ระเบิดอารมณ์ในรถไปเขาก็ยังคอยตามวนเวียนอยู่ใกล้ๆเธอ เหมือนว่าก่อนหน้านี้ไม่มีอะไรเกิดขึ้น ...นั่นแหละเขาชอบทำแบบนั้นเสมอ
ทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น
ไม่ว่าเรื่องอะไรก็ตาม
หญิงสาวรีบเบนสายตาไปทางอื่น
ไม่ใช่เพราะหลบการิน
...แต่เป็นชายแก่ครึ่งท่อนที่เห็นข้างทาง
4.
ลัลทริมาบังเอิญเจอรุทรในระหว่างไปเดินเล่นที่ห้างสรรพสินค้าใกล้ ๆ มหาวิทยาลัย
ชายหนุ่มยืนคุยกับเธออยู่สักพักก็แยกตัวไป ใบหน้าหวานหันกลับมาทางเดิมก็เห็นว่าคนที่เธอมาด้วยยืนรออยู่ไม่ใกล้ไม่ไกล ร่างสูงโปร่งตีหน้าขรึมใส่
“คุยอะไรกันมา?”
นี่คือประโยคแรกที่เขาถามเมื่อเธอเดินเข้าไปหา
“นายอยากจะรู้ไปทำไม” หญิงสาวถามกลับ ท่าทีไร้เยื่อใย
มองดูสีหน้าบึ้งตึงของคนไม่มีสิทธิ์หวงจนพอใจแล้วถึงค่อยตอบ
“คุยสัพเพเหระ ...เขาก็ถามว่าเป็นยังไง สบายดีไหม ตามประสาแฟนเก่าที่ไม่ได้เจอกันหลายเดือนเท่านั้นเอง” การินเงียบไป ไม่ได้ตอบโต้ทั้งที่รู้ว่ากำลังถูกประชด
“ส่วนแฟนเก่าคนที่หายไปหกเดือนน่ะไม่เคยถามอะไรฉันเลย ...นายคิดว่าไงมั่ง?”
เธอหันมาถามคนตัวสูง ดวงหน้าไม่แสดงอารมณ์
“ไม่ถามเพราะอยู่ตรงนี้แล้วไง”
“จริงอะ?” พูดพลางแค่นหัวเราะ “ฉันว่าไม่ถามเพราะที่จริงแล้วก็ไม่ได้ใส่ใจกันซะมากกว่า”
“เอาสร้อยเบี้ยมาให้ยังบอกไม่ใส่ใจอีกเหรอ?”
“ลำบากน่าดู ได้ข่าวว่ามานั่งรอเป็นชั่วโมงเลย คนไม่ชอบเสียเวลาแบบนั้นคงจะดิ้นเร่า ๆ แทบตาย”
“เธอคิดไปเองแล้วล่ะ”
“งั้นฝากนายบอกแฟนเก่าคนนั้นทีว่าแสดงออกให้มันดีกว่านี้หน่อย”
“เหรอ...”
การินเลื่อนสายตาลงสบดวงตากลมโต
“หมอนั่นฝากบอกเธอกลับว่า ระวังคนในอดีตจะกลับมาเป็นปัจจุบันแล้วกัน”
5.
พอไม่ได้อยู่คอนโดลัลทริมาก็ไม่ได้ทำอาหารกินเองสักเท่าไร
ไม่เชิงว่าเป็นการเปลี่ยนแปลงที่มากมายอะไรนัก
เดิมทีเธอก็ไม่ได้ถนัดเข้าครัวอยู่แล้ว เมื่อกลับมาอยู่ลำพังจึงใช้ชีวิตด้วยวิธีฝากท้องมื้อเย็นส่วนใหญ่ไปกับการอุดหนุนกิจการร้านอาหารถุงแกงหรือตามสั่งใกล้บ้านไม่ก็ร้านสะดวกซื้อ นานทีรสวดีจะแวะมาหาพร้อมกับลูกและสามี ตั้งตัวเป็นหัวหน้าครัวโดยเรียกใช้ลัลทริมาเป็นลูกมือเอกอยู่แทบทุกครั้ง
หญิงสาวใช้ความคิดไปเรื่อยเปื่อยขณะที่วางจานชามลงบนโต๊ะ มือเรียวขาวคว้ากรรไกรมาตัดหนังยางปากถุงที่ดูเหมือนแม่ค้าจะรัดแน่นเกินไป แล้วเทกับข้าวลงภาชนะที่เตรียมไว้ ก่อนจะหมุนตัวกลับเข้าไปในครัวอีกรอบเมื่อนึกได้ว่าเธอลืมหยิบแก้วน้ำออกมาด้วย
ดวงตาสีน้ำตาลเหลือบมองเครื่องถ้วยชามลายเข้าคู่ของน้าสาวและน้าเขยที่ทั้งคู่อุตส่าห์หอบมาเก็บไว้ที่นี่สำหรับเวลารับประทานอาหารร่วมกันที่บ้านด้วยอารมณ์สุดจะคาดเดา
พาลนึกไปถึงว่าเธอกับการินไม่เคยมีไอเทมคู่ด้วยกันสักชิ้นเดียว
แต่ของที่ซื้อให้กันน่ะ ก็พอมีบ้าง
อย่างเช่นเสื้อยืดตัวที่เธอสวมอยู่นี่ไง มันเป็นเพียงตัวเดียวที่เผลอหยิบติดมาด้วยในวันนี้เก็บของออกจากคอนโดเขา
แล้วก็....แก้วเซรามิคสีฟ้าใบนั้น
เพราะชอบจนรู้สึกเสียดายจึงซื้อมาพร้อมกันสองใบ เก็บไว้ที่บ้านใบหนึ่ง ทั้งที่หมายมั่นอย่างดีว่าจะใช้ แต่สุดท้ายแค่เห็นก็เฮิร์ทจนไม่คิดจะเอาออกมาจากตู้
ลัลทริมาทำท่าจะหยิบมัน แต่แล้วก็เปลี่ยนใจหยิบแก้วน้ำพลาสติกใสใบที่อยู่ใกล้มือมากกว่าแทน
เธอเดินกลับมาที่โต๊ะ นั่งกินมื้อเย็นไปพร้อมกับกดเปิดทีวี เสียงหัวเราะของเด็กเล็กวิ่งเล่นกันอยู่นอกตัวบ้านเคล้าไปกับเสียงผู้ประกาศข่าวสาว
และหากหญิงสาวแง้มม่านดูสักนิดก็จะเห็นว่าข้างนอกมีแต่ความว่างเปล่า
6.
“เราไม่ได้คุยกันมาสักพักแล้วนะ”
หญิงสาวเห็นตัวเองยืนอยู่หน้ากระจกบานใหญ่ เงาสะท้อนตัวเธอที่อยู่อีกฝั่งขยับปากพูด
“ยังจำกันได้ไหม ลัลทริมา”
เมื่อสิ้นคำ กระจกบานนั้นก็แตกออก เศษส่วนแหลมคมบาดลงในผิวเนื้อ
หญิงสาวลืมตาตื่นจากฝัน
หัวใจเต้นถี่จนเหนื่อยหอบ
7.
วันนี้เมฆมากกว่าทุกวัน ก้อนใหญ่มหึมาบดบังแสงแดงระอุที่กำลังทำหน้าที่อย่างขยันขันแข็งจนอากาศร้อนอบถึง 35 องศา
คาดคะเนได้ว่าเย็นนี้คงได้เฉอะแฉะไปทั่วพื้นที่
ลัลทริมาเดินลงมาจากอาคารหลังจากได้เวลาเลิกเรียน วันนี้คาบช่วงบ่ายถูกยกคลาสทำให้เวลานี้เธอว่าง และคิดว่าจะกลับบ้านไว ๆ ไม่อยากเถลไถลข้างนอกนานจนฝนตก เสียอย่างไรเธอก็ไม่ได้พกร่มมาด้วย
หลายวันมานี้ลัลทริมาฝันร้ายติด ๆ กัน
มันเป็นความฝันซ้ำซาก วนอยู่ในสถานการณ์เดิม ๆ โดดเดี่ยว เจ็บปวดถึงแกนใจ หวาดผวาอย่างหาคำตอบไม่ได้จากสิ่งไม่รู้จักที่หญิงสาวคุ้นเคยดี และด้วยเหตุนั้นทำให้เธอไม่อยากบอกการินเอาเสียเลย เพียงเพราะกลัวว่าถ้าเขารู้ขึ้นมา ทุกอย่างจะจบลงแบบเดิม
อาการมึนหัวจากอากาศร้อนทำให้ร่างบางตัดสินใจเลี้ยวเข้าในห้องน้ำ เดินตรงไปที่อ่างล้างหน้า เปิดก๊อกรองน้ำเย็นจากฝ่ามือตวัดขึ้นอาบผิวหน้าช่วยให้สติแจ่มใสขึ้นนิดหน่อย
ดวงหน้าหวานเงยขึ้นมองกระจกบานใหญ่
ห้องน้ำหญิงของตึกชั้นล่างมีเพียงเธอคนเดียวที่อยู่ในนี้ เงาสะท้อนในกระจกและความเงียบทำให้ร่างบางย้อนนึกถึงความฝันวันก่อน พยายามทบทวนเผื่อจะเจอเบาะแสให้รู้ว่าเธอควรแก้ปัญหานี้อย่างไร
แต่คงจะดีกว่านี้หากเงาในกระจกไม่ได้แสยะยิ้มกลับมา
ดวงตากลมโตในภาพสะท้อนนั้นกลับมีแต่สีขาวโพลนแซมเส้นเลือดสีช้ำตุ่น เสียงกระซิบคุ้นหูดังขึ้น สะท้อนกับกระเบื้องห้องน้ำก้องไปทั่ว
“คิดถึงกันไหม ลัลทริมา”
เจ้าของเงาสะท้อนเบิกตากว้าง
“ยินดีที่ได้พบเธอ...อีกครั้ง” มันกล่าว “กำลังสงสัยฉันอยู่หรือ”
เธอยกมือขึ้นปิดปากกลั้นเสียงร้อง แข้งเข่าอ่อนแต่ก็ลากตัวเองออกมาจากตรงนั้นได้
แม้ว่าจะเดินออกมาจากตัวอาคารแล้ว เสียงกระซิบก็ยังคงดังไม่หยุด ราวกับมีใครที่เธอมองไม่เห็นเกาะกระซิบที่ข้างหู เอาแต่พร่ำเรียก พูดคุยด้วยประโยคที่ซ้ำไปซ้ำมา
ลัลทริมาตัวสั่นเกร็ง พยุงร่างกายออกมาลานจอดรถกลางแจ้ง ลมร้อนจากอากาศอบอ้าวข้างนอกอาคารช่วยให้สติคืนมาอีกเล็กน้อย ทว่าไม่ได้ทำให้เธอรู้สึกดีขึ้นเท่าไรนัก
ช่วงเวลานี้สมองเจ้ากรรมกลับนึกถึงคนที่คอยช่วยเธอตลอดมา และนึกเสียใจที่เขาไม่ได้อยู่ด้วย ณ ตรงนี้
ตอนนี้นายอยู่ที่ไหน...การิน
เสียงในหัวที่ยังดังก้อง ปะปนด้วยกลิ่นอายที่คุ้นเคยทำหญิงสาวรู้สึกอยากอาเจียน
ทันใดนั้นรู้สึกได้ถึงฝ่ามือที่แตะลงหัวไหล่ พลันสัมผัสหนักวางลงบนร่าง ทำเอาหญิงสาวสะดุ้งตัวโยน
เฮือกกกกกกกก!!
พร้อมกับเสียงทุ้มแปลกร้องทัก “เฮ้ เธอไหวไหม”
ดวงหน้าหวานหันควับกลับไป
“รุทร...?”
“เมื่อกี๊ฉันโทรหา ไม่ได้ยินเสียงเหรอ” หนุ่มผิวเข้มเอ่ยถาม
ลัลทริมาแปลกใจไม่น้อย แม้จะนึกผิดหวังนิดหน่อยที่ไม่ใช่ใครอีกคนแต่เธอก็ถลาไปเกาะเขาไว้แน่น บรรยากาศน่ากลัวเมื่อครู่ค่อย ๆ จางหายเมื่อแต่ละนาทีผ่านไป หากแต่ร่างกายเธอยังคงสั่นระริกจนชายหนุ่มอดสงสัยไม่ได้
“เธอเป็นอะไร”
ร่างสูงเห็นร่างบางที่เอาแต่ก้มหน้าเงียบ ตัวสั่น
มีไม่กี่สาเหตุที่เขาพอจะนึกได้
“เจอเรื่องแปลก ๆ มาสินะ”
“พาฉันกลับบ้านที...นะ” หญิงสาวตอบเพียงเท่านั้น เอาแต่ก้มหน้า และพลันรู้สึกผิดหวังในกับตัวเองที่วูบหนึ่งไปนึกถึงคนคนนั้น
...คนที่เธอกลัวที่สุดในตอนนี้
หนุ่มผิวเข้มจ้องมองหญิงสาวโดยไม่พูดอะไร ก่อนจะกดโทรศัพท์หาใครบางคน
“กลับมาทันไหม?” เสียงทุ้มเอ่ยกับปลายสาย ไอ้ยินคลื่นเสียงอู้อี้ตอบกลับมา ไม่รู้ว่าเขากำลังพูดถึงอะไรอยู่ ดวงตาคมเหลือบมองลัลทริมาเล็กน้อยแล้วกรอกเสียงลงไป “อือ ท่าทางจะไม่ไหวแล้ว”
เขาคุยต่ออีกอยู่สองสามคำแล้วกดวางสายไป หันหน้ามาหาลัลทริมา
“เป็นแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ เธอได้บอกเขาหรือยัง?”
“จะบอกได้ยังไง ในเมื่อฉันไม่อยาก— เดี๋ยว...— นายรู้เรื่องนี้ได้ไง” ดวงหน้าขาวซีดแปรเป็นประหลาดใจ วินาทีนั้นคำถามเกิดในหัวมากมาย
อย่างเช่นว่า รุทรไม่ได้เรียนมหาวิทยาลัยนี้สักหน่อย แล้วเขามาทำอะไรที่นี่ ในชุดไปรเวท และทำไมเขาถึงได้มาตอนที่เธอเจอ ‘มัน’ พอดี แถมเขายังถามถึง ‘ผู้ชายคนนั้น’ อีก แล้วรุทรรู้ได้ยังไงว่าการินกลับมา ถ้าไม่ใช่เพราะสองคนนั้นติดต่อกัน
...นี่มันบังเอิญจนเกินไป
ความหวาดระแวงที่ผุดขึ้นค่อยๆขยายตัวกว้างจนเกาะกุมทั่วจิตใจ
เธอจึงรู้สึกเหมือนถูกหลอกเข้าแล้ว
รู้สึกเหมือน . . . กำ ลั ง ถู ก ห ล อ ก
“เมื่อกี๊นายโทรบอกเขาเหรอ...ใช่ไหม”
“หมอนั่นช่วยเธอได้”
รุทรทำสีหน้าลำบากใจแต่ก็ตอบตามตรงอย่างไม่คิดปิดบัง
“ไม่! ไม่เอา...นายก็รู้ว่าการินชอบเรื่องแบบนี้แค่ไหน ไม่ได้อยากมาช่วยหรอก... ฉันไม่ได้อยากให้เขากลับมาเพราะแบบนี้” ลัลทริมาพูดลนลาน น้ำเสียงสั่น
สีหน้าเธอแย่มากจนคนตัวสูงแทบทนไม่ได้
“อย่าร้อง เดี๋ยวเขาก็มาแล้ว เธอจะไม่เป็นไร”
รุทรเอื้อมมือใหญ่จะวางลงบนหัวเธอเพื่อปลอบประโลม ทว่าร่างบางขยับถอยหลังหนีจากสัมผัสนั้นทันที ฝ่ามือข้างนั้นถูกสะบัดออกไร้เยื่อใย
ท่าทางอยู่ไม่สุขยิ่งแสดงให้เห็นชัดว่าหญิงสาวกำลังกระวนกระวายเพียงไหน ซ้ำยังขึ้นเสียงใส่คนผิวเข้มโดยไม่ทันรู้ตัว
“ฉันไม่ไป! นายบอกการินทำไม... ทำไมถึงทำแบบนี้”
กลัว... กลัวเหลือเกิน
หากการินรู้ว่าตอนนี้เธอรู้สึกได้ถึงญาณอาถรรพ์เขาคงจะใช้เธอเป็นเครื่องมือเหมือนเดิม ยังไงเสียการินที่แสวงหาความมืดในสมัยเรียนนิศาพาณิชย์ยังไม่ใจร้ายสู้การินที่รู้จักหลอกใช้ความรู้สึกของเธอให้เป็นประโยชน์
แม้ว่าลัลทริมาเชื่อว่าการินไม่ทอดทิ้งและจะคอยช่วยเหลือเธอเสมอในยามคับขันอย่างไร แต่พอมีความรู้สึกรักเข้ามาเกี่ยวข้องแล้วรูปแบบมันต่างกันราวฟ้ากับเหว
และใครกันจะมาเข้าใจความรู้สึกที่แตกต่างนี้ได้ดีเท่าตัวเธอเอง
“ฉันจะกลับบ้านเอง”
หญิงสาวสูดหายใจลึก ผละร่างออกห่างจากเขา ใบหน้าหวานซีดเชียว หมุนตัวเดินไปทิศทางออกประตูรั้วข้างคณะ คิดจะโบกแท็กซี่สักคันกลับ แต่ไม่ทันมือใหญ่ของคนผิวเข้มที่คว้าแขนไว้ก่อน
“ลัล ใจเย็น ๆ ก่อน”
“อย่ามายุ่งกับฉัน ปล่อยสิ”
ไม่รู้ทำไมเวลาถึงผ่านไปเร็วเหลือเกิน ใบหน้าอ่อนหวานนั่นเหมือนจะร้องไห้เมื่อเห็นว่าอึดใจเดียวรถคันสีดำสนิทขับเข้ามาจอดตรงหน้า แม้พยายามจะเดินหนีแต่รุทรก็คว้าตัวเธอไว้ลากตรงไปที่รถคันนั้น จิตใจขัดขืนเมื่อรู้ดีว่าเจ้าของรถเป็นใคร
เธอไม่อยากไปกับ...เขา
คนใจร้าย
“รุทร ปล่อย!”
ลัลทริมาดิ้นในอ้อมแขนนั้น ฝืนแงะท่อนแขนอีกฝ่ายออกเท่าไรก็ไม่เป็นผล
ใจยิ่งสั่นรัวเมื่อเข้าใกล้รถของการินเข้าไปทุกที หนุ่มผิวเข้มเปิดประตูรถออก ก่อนจะพยายามจะดันตัวหญิงสาวที่ขืนตัวสุดฤทธิ์เข้าไปด้านใน
“ลัลอย่าดื้อได้ไหม!”
ร่างสูงโปร่งแทบเหงื่อตก เขาเพิ่งเคยเห็นคนตรงหน้าแสดงท่าทางพยศแบบนี้เป็นครั้งแรก ใจหนึ่งอยากอุ้มเธอโยนเข้าไปในรถให้จบ อีกใจคิดว่าออกแรงบังคับมากกว่านี้ก็กลัวเธอเจ็บ
“เฮ้ย ให้เร็ว ๆ หน่อย”
เสียงทุ้มของใครอีกคนดังขึ้นจากในรถพร้อมใบหน้าจ้องเขม็ง ส่งสายตาให้เร่งทำทุกอย่างให้เสร็จโดยไว ทำเอาคนฟังอดฉุนไม่ได้
“นี่ก็สั่งเก่งชิบหาย ดึงเข้าไปเองเลยดิวะ”
ทั้งประโยคและรูปการณ์สุ่มเสี่ยงที่กำลังเกิดขึ้น หากใครผ่านมาเข้าคงนึกว่ามีนักศึกษาหญิงโดนฉุดแล้ว นับว่าโชคดีของรุทรและการินที่ลานจอดรถไม่มีคนอยู่เลย
กลับกันเป็นเรื่องเลวร้ายสำหรับลัลทริมา นาทีนี้เธอแค่หวังว่าใครสักคนจะมาช่วย
“ปล่อย ปล่อยเดี๋ยวนี้ ฉันไม่ไป!!!!”
เธอร้องลั่น น้ำตาร่วง
จังหวะที่หญิงสาวดิ้น แขนข้างหนึ่งก็เหวี่ยงเข้ากลางหน้ารุทรเต็มแรงทำเอาทั้งเธอและเขาชะงักไป
นั่นเป็นโอกาสให้การินคว้าเอวผอมบางเข้ามาในรถได้สำเร็จ พร้อมกับที่หนุ่มผิวเข้มรู้จังหวะ กระแทกปิดประตูลงต่อหน้าต่อตา โดยมีเสียงคลิกกดล็อคประตูซ้ำตามหลังมาไม่กี่วินาที
ริมฝีปากอิ่มอ้าค้างด้วยตะลึงงัน
มือเล็กกำแน่น เมื่อทำอะไรคนหนึ่งไม่ได้แล้ว จึงหันมาระบายอารมณ์ใส่อีกคนที่อยู่ใกล้มือกว่าแทน
“พวกนายสองคนรวมหัวกันใช่ไหมเนี่ย!? ไอ้พวกคนชั่ว!”
ลัลทริมาเหวี่ยงแขนเข้าไปหาเขาเท่าไหร่อดีตแฟนหนุ่มก็รับได้ทุกครั้ง
เธอน้ำตานองหน้า แทบหมดความอดทนลงตรงนั้นเลย
“ทีนี้พอใจแล้วหรือยังคนสารเลว ฉันเกลียดพวกนาย! พวกนายทั้งคู่นั่นแหละ ไปให้พ้นเลย!!”
“ยัยโง่! ใจเย็นตั้งสติก่อนได้มั้ย” แขนโอบรัดร่างกายบอบบางไว้กับตัว หญิงสาวที่มัวแต่สติแตกยังไม่หายคลั่งก็ระดมทุบทำร้ายคนตรงหน้าเท่าที่จะทำได้ หวังจะหลุดออกไปด้วยแรงอันน้อยนิดของตัวเอง ทั้งร้องไห้โฮจนพูดไม่เป็นศัพท์
การินลอบถอนใจ ทำประโยชน์อะไรไม่ได้นอกจากลูบหลังประโลมเธอที่กำลังงอแงหนัก
“ฮึก ฉัน...ไม่ให้นายทำ ฮึก อะไรทั้งนั้น อย่ามายุ่ง”
“ไม่ได้จะทำอะไรสักหน่อย เงียบซะน่า”
“ทำสิ คนอย่างนายน่ะ…ทำอีกแน่”
“...”
“นายก็รู้ว่าฉันเกลียดนาย จะมายุ่งกันทำไมนักหนา” เขากดหัวเล็กลงกับไหล่จนได้ยินเสียงหวานอู้อี้ อ้อมแขนแข็งแรงกอดเธอไว้แน่น ปล่อยให้หญิงสาวทั้งกัด ทุบ ถีบ จนเธอพอใจ “ปล่อยให้ฉันอยู่คนเดียวไม่ได้หรือไง”
“ฉันไม่ทำเธอหรอก อย่าร้องไห้”
ลัลทริมาหมดแรงจะเถียงตอบ หมดแรงขยับตัว
เวลาเนิ่นนานเท่าไรไม่รู้
ชายหนุ่มได้ยินเพียงเสียงสะอื้นยาวนาน
และแผ่วเบาลง
จนเธอหลับไปทั้งที่ซุกหน้าอยู่บนไหล่กว้าง
8.
“ไม่ยักรู้ว่าดื้อกว่าที่คิด”
รุทรแตะเบาๆตรงมุมปากที่แตกแล้วร้องซี้ดเบาๆ จี้บุหรี่ที่ไหม้จนถึงก้นกรองลงกับขอบปูน การินเหยียดยิ้มเบาบาง “...ยังดื้อกว่าที่เห็นด้วย”
สิ้นเสียงตอบ คนฟังเลิกคิ้วแปลกใจ แม้ตัวเขาจะใช้เวลาร่วมกับเธอสักระยะหนึ่ง เจอความเอาแต่ใจของเธอกับตัวอยู่บ้าง หากก็ไม่หนักหนาอย่างวันนี้
“จะบอกว่า ยังมียิ่งกว่านี้อีกเหรอ?”
“มีเยอะจนคาดไม่ถึงเชียวล่ะ” คนผมดำตอบสั้นๆ ผุดลุกขึ้น
ได้เวลาต้องไปแล้ว
อีกไม่นานฝนคงจะตกลงมา
++++++++++++++++++++++++++++++
humble_h :
วรรค 6 เขียนจริงจังมาก ถ้าเป็นหนังก็คงถ่ายแบบ long take เลยทีเดียว
ไม่ได้บรรยายเนื้อยาวแบบนี้นานแล้ว ตอนแรกซีเรียส แต่อ่านตรวจอีกทีแล้วแม่งฮาเอง เป็นบทที่ไม่ค่อยคุมโทนบรรยากาศเท่าไร ได้ฟีลจับฉ่ายๆ ...ก็สมชื่อยุ่งเหยิงเนอะ
ความคิดเห็น