เคยบอกว่า........รัก

ลำดับตอนที่ #2 : เธอรังแกฉัน.........

2

“ยัยลินนนนน!!! เมื่อไหร่หล่อนจะตื่นสักทีย่ะ”

ทันทีที่เสียงของแม่สุดแสนจะแสบแก้วหูดังขึ้นนั้น  ฉันก็สะดุ้งตื่นจากการหลับใหลโดยทันที  พอหันมามองนาฬิกาบนหัวเตียงว่าจะ9โมงอยู่แล้ว  มิน่าเสียงแม่ของฉันถึงได้ตะโกนเรียกฉันซะลั่นบ้าน  ให้ตายเถอะ!!  ฉันสายอีกแล้วหรอ  ฉันทำงานที่ร้านอาหารมา6เดือนกว่าๆ  ฉันไปทำงานสายแทบทุกวันจนเจ๊เจินจวนเจียนจะไล่ฉันออกจากร้านอยู่แล้ว  แย่ชะมัดเลย.........

ฉันรีบตาลีตาเหลือกลุกจากเตียง โดยที่ไม่ได้สนใจจะพับผ้าห่มเลยสักนิด  เข้าห้องน้ำไปทันที และหลังจากนั้นเพียง10นาที ฉันก็จับตัวเองยัดเข้าไปในรถแท็กซี่ มุ่งสู่ร้านอาหาร “เหมือนฝัน” ของเจ๊เจินอย่างรวดเร็ว

“อีกแล้วนะหล่อน” 

เสียงของเจ็เจินดังขึ้นแทบจะทันทีที่ฉันผลักประตูเข้าร้านอาหาร  ฉันยิ้มให้เจ๊อย่างสำนึกผิด ก็ฉันไม่ได้ตั้งใจจริงๆนะ 

“ขอโทษค่ะเจ๊” ฉันก้มหน้าพูดเสียงอ่อยๆ

“ย่ะ ถ้าไม่ติดว่าลูกค้าถูกใจเธอเยอะ  ฉันคงไล่เธอออกไปนานแล้ว” เจ๊เจินพูดเสียงกระแนะกระแหน  เอาเถอะ มันนิสัยปกติของเธออยู่แล้ว.......หลังจากที่ฟังเจ๊แกบ่นได้สักพัก ฉันก็เดินเข้าหลังร้านไปเปลี่ยนเป็นชุดพนักงานของร้านทันที....ร้าน “เหมือนฝัน” ไม่ใช่ร้านกระจอกๆธรรมดานะ  เป็นร้านที่เรียกได้ว่ามีระดับพอดูเลยล่ะ แถมยังเคยออกรายการโทรทัศน์หลายรายการ แล้วก็ได้รางวัลมาการันตีความนิยมของร้านอีกมากมายเหมือนกัน  อิอิ  ให้ตายฉันก็ไม่อยากถูกไล่ออกหรอก...........

“พี่ลินค่ะ”  ฉันหันไปตามเสียงเรียกของฟ้า เพื่อนพนักงานของฉัน

“ว่าไง” ฉันขานรับเธอขณะที่กำลังจัดการกับโต๊ะอาหารที่ลูกค้าเพิ่งลุกออกไป แต่เสียงของฟ้าก็เงียบไป ฉันจึงเงยหน้าขึ้นมาจากการทำงาน  แล้วฉันก็พบว่าสายตาของฟ้ากำลังจ้องมองไปที่โต๊ะโต๊ะหนึ่งอย่างหวาดกลัว ปนสงสัย ฉันจึงมองตามสายตาเธอ และพบกับชายหนุ่มคนหนึ่งอยู่ในชุดนักศึกษาสีขาวสะอาดตา กำลังนั่งก้มหน้านิ่งไม่พูดไม่จา 

“ทำไมเหรอ?”ฉันละสายตาจากลูกค้าโต๊ะนั้นหันมาถามฟ้าอย่างต้องการคำตอบ

“ผ  ผู้ชายคนนั้นเขาเป็นอะไรไม่รู้อ่ะพี่ ไม่พูดไม่จา  ถามอะไรก็ไม่ตอบ  แถมยังจ้องหน้าหนูกลับอีก  ท่าทางจะบ้า” ฟ้าพูดเสียงขยาด

“จริงหรอ  ท่าทางเขาก็ปกติดีนี่”

“พี่ก็ลองเข้าไปถามเขาดูดิ่”  หลังจากที่ฟังฟ้าพูดจบ ฉันก็มองไปที่ผู้ชายคนนั้นอีกครั้ง อย่างตัดสินใจว่าจะเอายังไงดี แต่ท่าทางเขาก็ไม่น่าจะมีอะไร  ลองไปรับออเดอร์จากเขาคงจะไม่มีปัญหา  พอคิดได้ดังนั้นฉันจึง ก้าวเดินไปหยุดอยู่ตรงหน้าโต๊ะของผู้ชายคนนั้น

“ต้องการรับอะไรดีค่ะ” ฉันเอ่ยถามเสียงสุภาพ แต่เขาคนนั้นกลับไม่มีปฏิกิริยาตอบสนอง  เขายังคงก้มหน้านิ่งเหมือนเดิม  ฉันจึงถามย้ำอีกครั้ง  คราวนี้ เขาเงยหน้าขึ้นมาสบสายตากับฉัน ฉันรู้สึกขนลุกกับสายตาที่จ้องมองมา  ราวกับจะสะกดฉันให้นิ่งงัน  แต่พอมองลึกๆลงไปแล้ว  แววตาคู่นั้นกลับมีความหมายมากมาย ที่ฉันไม่สามารถอ่านออกได้  ฉันอึ้งไปสักพักกับสายตาคู่นั้นแล้วก็ดึงตัวเองให้หลุดออกมาจากความคิด.......

“มีอะไร รึปล่าวค่ะ?” ฉันถามเขาที่ยังคงจ้องมองมาที่ฉัน โดยไม่พูดอะไร

“ว่าไงค่ะ?” ฉันยังคงถามย้ำ แต่เขาคนนั้นกลับลุกพรวดพราดไปจากโต๊ะ แล้วผลักประตูร้านเดินหายลับไปอย่างรีบร้อน ปล่อยให้ฉันยังคงยืนงงกับพฤติกรรมของเขาอยู่ที่เดิม

“พี่ลิน  พี่ไปทำอะไรเขาอ่ะ?” ฟ้าเดินเข้ามาถามฉันที่ยืนงงอยู่  ฉันจึงส่ายหัวอย่างแรงเป็นคำตอบ  ฉันยังไม่รู้เลย  ว่าฉันไปทำอะไรให้เขา จนต้องหนีออกไป  ฉันจะโดนเจ๊เจินด่ามั้ยเนี่ย ที่ทำให้ลูกค้ากระเจิง.......แย่จริงๆ

4โมงเย็น

ขณะที่ฉันกำลังเปลี่ยนเสื้อผ้าจากชุดพนักงานเป็นชุดธรรมดา ฉันก็ยังคงครุ่นคิดถึงเรื่องเมื่อเช้านี้   ว่าฉันไปทำอะไรให้ผู้ชายคนนั้นไม่พอใจเข้าถึงได้พรวดพราดออกไปจากร้านขนาดนั้น  ฉันคิดมาทั้งวันก็คิดไม่ออก  เฮ้อ~

“พี่ ไม่รับโทรศัพท์หรอ?” ฟ้าพูดกับฉันที่มัวแต่ยืนเหม่อ  พอได้สติถึงได้รู้ว่ามือถือฉันมีสายเข้าตั้งนานแล้ว ฉันจึงรีบกดรับทันทีที่รู้ว่าเป็นใครโทรมาด้วยความดีใจ

“ลินอยู่ไหน  เลิกงานรึยัง?” เสียงของเจดังมาตามสาย

“อื้ม เลิกแล้ว”

“งั้นออกมาเร็วๆเลย รออยู่” เจพูดจบก็กดวางสายไป  ฉันจึงรีบเก็บของแล้วเดินออกมาหน้าร้านทันที  ฉันหันมองไปรอบๆแต่ก็ไม่พบคนที่บอกว่าจะรอยืนอยู่เลย  อะไรกัน  บอกว่ารออยู่แต่พอออกมาเขากลับหายไปไหนนะ.......ฉันจึงนั่งลงบนม้านั่งที่ตั้งอยู่หน้าร้าน ไว้สำหรับลูกค้าที่อยากจะออกมารับลมด้านนอกเวลาที่เบื่อบรรยากาศภายในร้าน

ฉันนั่งรอเจอยู่ประมาณ 30 นาทีก็ยังไม่เห็นแม้แต่เงาของเขาฉันจึงรู้สึกใจคอไม่ดีสักเท่าไหร่ เขาหายไปไหนนะ  หรือว่าจะเกิดเรื่อง คงไม่หรอก โอ๊ย!! ก่อนที่ฉันจะฟุ้งซ่านมากไปกว่านี้ ฉันจึงยกโทรศัพท์ขึ้นมากดเบอร์หาเขาทันที  เสียงรอสัญญาณดังอยู่สักพัก เสียงผู้ชายปลายสายที่ฉันคุ้นเคยก็ตอบรับกลับมา ฉันแทบจะกระโดดด้วยความดีใจ โล่งใจ

“ไงจ๊ะ ที่รัก” น้ำเสียงปลายสายตอบกลับมาอย่างร่าเริง ไม่เหมือนฉันที่ตอนนี้ทั้งโกรธ และกังวล

“ที่รักบ้าบออะไรล่ะ!! นายอยู่ไหน!!”ฉันตะโกนใส่โทรศัพท์ดังลั่นด้วยความโมโห

“ใจเย็นๆสิ ลินดา”

“ให้เย็นได้ไงว่ะ  นายอยู่ไหนฉันมารอนายตั้งนานแล้วนะ” ฉันพูดเสียงสั่นเครือ น้ำตาฉันแทบจะใหลอยู่แล้ว  นายอยู่ไหนกันนะเจ

“โอเคๆ ไม่แกล้งแล้ว เดี๋ยวเดินไปหานะ” เจพูดด้วยน้ำเสียงสำนึกผิด หลังจากที่เขาพูดจบฉันก็กดตัดสายทันที  อะไรกัน  รู้มั้ย ฉันจะบ้าตายอยู่แล้ว  แต่เขากลับแกล้งฉันเล่นงั้นหรอ ลองให้เจอก่อนล่ะกัน จะแก้แค้นซะให้เข็ดเลย 

“ลินดา” เสียงเรียกของเจดังมาจากข้างหลัง ฉันจึงรีบหันไปหาเขาด้วยความดีใจ  แต่แล้วฉันก็ต้องเปลี่ยนอารมณ์เป็นโมโหแทน  ที่เขายังมีหน้ามายิ้มสดใสให้ฉันอีก พอเขาเดินเข้ามาใกล้ฉัน ฉันจึงหันหลังหนีไม่ยอมมองหน้าเขา

“โกรธหรอ??” เจถามพร้อมกับส่งสายตาวิงวอนมาที่ฉัน  แต่ฉันก็ยังคงไม่ตอบ ใช่สิฉันโกรธ  ถ้าฉันลองแกล้งนายแบบนี้ดูบ้างนายจะรู้สึกแบบฉันมั้ยล่ะ  ฉันเป็นห่วงนายจนจะบ้าตายนะ

“เจสำนึกผิดแล้ว  ขอโทษ” ฉันยังคงไม่ตอบเขา

“เจจะไม่ทำแบบนี้อีก  หายโกรธนะ” เจยังคงอ้อนวอนฉัน  ได้โปรดอย่าทำหน้าน่าสงสารแบบนั้นสิ ไม่งั้นฉันคงจะทนโกรธนายอีกได้ไม่นานนะ 

“รอเจแปปนะ เดี๋ยวเจมา” จู่ๆเขาก็พูดขึ้นแล้วทำท่าจะเดินจากไป

“ห้ามไปนะ” ฉันตะโกนดังลั่น จนเท้าที่กำลังก้าวเดินของเจหยุดชะงักแล้วหันกลับมามองที่ฉัน พร้อมกับรอยยิ้มกว้างของเขาที่ส่งมาให้ฉัน

“เธอยอมพูดกับฉันแล้วเหรอ?”  ฉันมองหน้าเขาพร้อมกับน้ำตาที่เริ่มใหลริน  เจค่อยๆก้าวเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าฉัน พร้อมกับยกมือขึ้นช่วยปาดน้ำตาให้  ยิ่งเขาทำแบบนี้น้ำตาฉันกลับใหลรินมากขึ้น

“เจขอโทษ  อย่าร้องสิ อย่าร้องน้า........”เจละล่ำละลักปลอบฉัน จนฉันที่กำลังร้องไห้อดยิ้มไม่ได้กับท่าทางของเขา

“แล้วนายแกล้งฉันทำไม” ฉันเปิดปากถามเขาหลังจากที่น้ำตาเหือดแห้งไปแล้ว

“ก็........ไม่มีอะไรทำ” ทันทีที่ฟังคำตอบของเขาฉันทุบอกเขาอย่างแรง

“โอ๊ย!! เจ็บนะ  วันหลังไม่เล่นแล้ว”

“แน่นะ” ฉันถามย้ำ  เจจึงพยักหน้าตอบกลับมาเหมือนเด็กๆ  เท่านั้นแหละฉันจึงกอดคอเขาแน่นราวกับไม่มีวันที่จะปล่อยให้เขาหนีหายไปไหนอีก.........ฉันรักเขาจริงๆและไม่คิดด้วยว่า ฉันจะสามารถรักผู้ชายคนหนึ่งได้มากขนาดนี้