เคยบอกว่า........รัก

ลำดับตอนที่ #1 : เรารักกัน..........

“ขอโทษนะ.........”  เขาเอ่ยเสียงเบาพร้อมกับหันหลังก้าวเดินไปข้างหน้าโดยไม่หันกลับมามองข้างหลัง   แต่..........

“ขอร้อง........”ฉันเอ่ยเสียงวิงวอน “อย่าไปเลยนะ....”ฉันกล่าวด้วยน้ำเสียงที่สั่นเทา........เท้าที่ก้าวเดินของเขาหยุดชะงักลงทันทีที่ฉันพูดจบ  ฉันสังเกตเห็นแผ่นหลังของเขาสั่นเทา  แต่เขาก็ไม่ได้หันหลังกลับมามองฉัน  กลับก้าวเดินต่อไป อย่างไม่เหลียวแล  ทิ้งให้ฉันยืนอยู่กลางถนนอย่างโดดเดี่ยว  ฉันยืนอยู่ตรงนั้น  จนกระทั่งเขาเดินลับหายไปจากสายตา  ฉันจึงหลับตาลงทั้งสองข้าง ปล่อยให้น้ำตาค่อยๆใหลลงมาตามแก้ม  หลังจากที่ฝืนกลั้นมานาน  ตอนนี้ฉันแทบจะไม่มีแรงหายใจอีกต่อไปแล้ว......เรี่ยวแรงมันหายไปหมด  หายไปพร้อมกับการจากไปของผู้ชายคนนั้น........ปวดใจ  ปวดใจจังเลย~

1

“ลินดา.....” 

“ขา.......”  ฉันขานรับให้กับเสียงแหลมปรี๊ดที่ตะโกนเรียกฉัน  ฉันรีบวิ่งจากหลังร้านมาตรงเคาท์เตอร์ที่เจ้าของเสียงแหลมที่เรียกฉันนั่งอยู่

“ลูกค้าเข้าร้านแล้ว   ไปต้อนรับเร็ว”

“ค่ะ เจ๊” ฉันรับคำสั่งของพี่เจินเจ้าของร้าน  แล้วจึงเดินไปตรงโต๊ะของลูกค้าที่เพิ่งเข้ามา  พร้อมกับยกสมุดฉีกประจำกายขึ้นมาพร้อมกับจดรายการอาหาร

“ต้องการสั่งอะไรดีค่ะ” ฉันถามลูกค้าที่นั่งยกเมนูปิดหน้าอยู่ 

“ขอขนมปังหน้าสังขยา  แล้วก็ชาเย็นแก้วนึงครับ”  ฉันก้มหน้าก้มตาจดรายการอาหาร  และในขณะที่ฉันกำลังจะก้าวเดินไปหลังร้านนั้น  เจ้าของเสียงที่สั่งรายการอาหารเมื่อกี้นี้ก็เรียกฉันไว้

“ลินดา” เสียงนุ่ม ทุ้ม คุ้นหาฉันยิ่งนัก  เป็นเหตุทำให้ฉันชะงักหยุด หันกลับมามองชายคนนั้นอีกหนด้วยความสงสัย.....

“เจ.......” ฉันเอ่ยด้วยความดีใจ  ถ้าไม่ติดว่าเจ๊เจินนั่งอยู่ตรงเคาท์เตอร์ฉันคงจะกระโดดกอดผู้ชายที่อยู่ตรงหน้านี้ไปนานแล้ว  ฉันคิดถึงเขามากเลยล่ะ.........

“นายมาได้ยังไง”  ฉันละล่ำละลักถามเขาด้วยความดีใจ

“นั่งรถมาน่ะสิ  ถามได้”  ฉันหน้างอทันทีกับคำตอบของเขา  “โอ๋...ล้อเล่น....ฉันจะมารับเธอไง” เขาตอบกลับมาด้วยน้ำเสียงสดใส  ฉันเหลือบไปมองนาฬิกาที่ตอนนี้บอกเวลา 3โมงครึ่ง

“งั้นนายต้องรอฉันอีกครึ่งชั่วโมงนะ  4โมงฉันถึงเลิกงาน”

“ได้จ้ะ” เจตอบพร้อมกับรอยยิ้ม  ฉันจึงเดินเข้าหลังร้านไปด้วยหัวใจที่ลิงโลด  อยากเลิกงานเร็วๆแล้วล่ะ

หลังเลิกงาน

“ลินจะกลับบ้านเลยมั้ย” เจถามฉันระหว่างที่เราสองคนกำลังเดินอยู่ตรงริมฟุตบาทด้วยกัน  ฉันส่ายหัวแทนคำตอบ พลางบีบมือเขาแน่น เป็นสัญญาณว่าฉันอยากอยู่กับเขานานๆ เขาจึงบีบมือฉันแน่นตอบกลับมาเหมือนกัน 

“อืมม...เอาเป็นว่าเดี๋ยวเราไปหาอะไรอร่อยๆกินกันนะ” เขาหันมาบอกฉันอย่างร่าเริง

“อื้มมมม” ฉันพยักหน้าตอบรับเขาอย่างมีความสุข  แล้วเขาก็กึ่งลากกึ่งจูงฉัน  มาหยุดอยู่หน้าร้านอาหารตามสั่งร้านหนึ่ง  หลังจากนั้น30นาที เราก็ออกมาจากร้านอาหารอย่างอิ่มแปล้

“ไปไหนกันต่อดี” ฉันเอ่ยถามเขา  เขาจึงทำตาโตหันมามองหน้าฉัน

“นี่เธอยังไม่เบื่ออีกเหรอ  กลับบ้านได้แล้ว”

“ไม่เอาอ่ะ  หรือว่าเธอเบื่อฉัน หา.....” ฉันถามเขาอย่างหาเรื่อง

“ปล่าว  ฉันไม่เบื่อเธอหรอกน่า อิอิ” เขาพูดด้วยน้ำเสียงเจ้าเล่  ฉันมองเขาอย่างจับผิด

“ให้มันจริงเถอะน้า....” ฉันพูดพลางยกมือขึ้นบีบจมูกเขาบิดไปมา  จนจมูกของเขาบวมแดง ดูแล้วหน้าตลกชะมัด

“นี่เธอ.....มันเจ็บนะ” เขาร้องออกมา พลางลูบคลำจมูกที่ตอนนี้แดงไปหมด  ฉันก็ได้แต่หัวเราะกับความน่ารักของเขา

“กลับบ้านกันเถอะ” ฉันพูดพร้อมกับจับมือเขาแน่นจนกระทั่งเดินทางมาถึงหน้าบ้านของฉัน

“ลินดา.....ฉันมีเรื่องจะบอก” จู่ๆเจก็พูดขึ้นมาพร้อมกับทำหน้าเครียด  จนฉันอดหวั่นใจไปไม่ได้

“มีเรื่องอะไรหรอ.......”ฉันถามเขาอย่างเป็นห่วง

“คือ........เอ่อ” เขาอึกอัก

“ว่าไง  มีเรื่งอะไรบอกฉันมาสิ” ฉันพูดกับเจที่ตอนนี้ทำหน้าเศร้ามาก ไม่เหลือเค้าของชายหนุ่มที่ร่าเริงเลยสักนิด.........ตอนนี้มือของฉันที่ประสานกับมือของเขาเริ่มสั่นจนสังเกตได้.........

“..............”

“.............”

จู่ๆเจก็ค่อยๆโน้มตัวลงมาหาฉัน แล้วกระซิบที่ข้างหูว่า

“ฉันรักเธอ” พร้อมกับยิ้มเผล่ให้ฉันอย่างน่าหมั่นไส้

“อีตาบ้า ฉันก็นึกว่ามีเรื่องอะไร” ฉันมองค้อนเขาที่ตอนนี้กำลังหัวเราะคิกคัก ที่แกล้งฉันได้ 

“ไปเลยไป  เธอน่ะ เข้าบ้านได้แล้ว” เจไล่ฉันให้เข้าบ้าน

“รู้แล้วแหละน่า........ไปล่ะ” ฉันโบกมือลาให้เจ แล้วจู่ๆก็

จุ๊บ!!!!

อีตาบ้าเจขโมยหอมแก้มฉันแล้วก็วิ่งหนีไป ปล่อยให้ฉันยืนเอ๋ออยู่หน้าบ้านคนเดียว  ฉันยกมือขึ้นลูบแก้มที่ป่านนี้คงจะแดงเถือกไปทั้งหน้าแล้ว อิอิ.....

แต่ฉันรู้สึกสังหรณ์ใจว่า.......หลังจากนี้ไป รักระหว่างฉันกับเจคงจะไม่ราบรื่นแล้วสิ.........