คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : Chapter 5 : After the surgery, before the journey[15%]
“การผ่าตัดเรียบร้อยดีแล้วนะ ยินดีด้วยนะ เวอลอเรน”
“ค่ะ คุณหมอปิแอร์”
ห้องว่างเปล่าสีขาว ยังคงเป็นเหมือนเดิม แต่ไร้ซึ่งบรรยากาศเงียบเชียบอย่างแต่ก่อน เพราะผู้ที่พักอยู่ในห้องนี้ สามารถมองเห็นโลกภายนอกได้อย่างแต่ก่อนแล้ว แสงอาทิตย์ที่สาดส่องมาทางหน้าต่าง ไม่ได้เป็นเพียงแสงที่วาบเข้ามายังดวงตา แต่เป็นแสงสีทองที่ทอประกาย ส่องสว่างไปทั่วจิตใจของเด็กน้อย
ผมยาวประบ่าสีดำ ตอนนี้ถูกรวบเก็บไว้อย่างเป็นระเบียบ จากชุดคนไข้ที่เคยใส่ ตอนนี้กลายเป็นเดรสแขนยาวสีเทา สวมทับด้วยเสื้อไหมพรมคอวีสีขาว สีสุดโปรดของเด็กน้อย ผ้าคลุมไหล่สีแดงทีถูกสร้างจากขนสัตว์ป่า ช่วยทำให้ชุดดูมีสีสันขึ้นและยังช่วยทำให้ร่างกายอบอุ่น แต่ทว่า ... ผ้าสีแดงผืนนี้ กลับยังแดงฉานไม่เท่ากับดวงตาคู่ใหม่ที่มีสีเลือดรุนแรงกว่า
“นับย์ตาสีเลือดนี้น่ะ รักษามันไว้ให้ดีดีนะ มันอาจจะหลงเหลือเป็นคู่สุดท้ายแล้วก็ได้”
“เอ่ออ ว่าแต่ คุณหมอคะ.... ใครเป็นคนบริจาคมาให้’
“อะ... คือ.... ตอนนี้ว่ากันว่า เกิดการฆ่าล้างเผ่าโฮรัส ยังไม่รู้ตัวการนะ แต่ศพคนที่บริจาคดวงตาให้เธอมา กลับไม่มีร่องรอยการทำร้ายหรือขีดข่วนเลยซักนิดเดียว ยังไงก็ช่างมันเถอะ ดีใจด้วยแล้วกันนะ”
“ค่ะ”
………………………
ตัวฉันในตอนนั้น รู้สึกโชคดีมากเพียงไหน ที่ได้รับโอกาสให้ได้มองเห็นอีกครั้ง
ฉันสูญเสียครอบครัว อย่าให้ต้องสูญเสียโอกาสในการมองเห็นอีกเลย
ไม่อย่างนั้น ..... ฉันจะเดินได้อย่างไร
.....จะตามหา ครอบครัวของฉันยังไง ?
........... ดีใจ ที่มีโอกาสมองเห็น................
.................. จะได้เห็นหน้า ครอบครัวของฉัน ...............
.................................ถึงจะมีความหวัง.......................................
.....................................เพียงริบหรี่ก็ตาม.............
“เวอลอเรน”
เสียงนุ่มๆของโซระทำให้ฉันหลุดจากภวังค์ความคิดจากวันนั้น.................
วันที่ฉันกลับมามองเห็นได้อีกครั้ง
ถึงบางครั้งโซระอาจจะดูเย็นชา .... แต่เขาคือคนเดียว ที่ไม่เคยจะดุด่าฉันเลย...
...... ไม่เคยแม้แต่จะปิดบังอะไร .......
มีแต่ฉัน ที่ปิดบังทุกคน..... ทั้งนายท่าน และพ่อบ้าน .....
เรื่องที่ฉันคือผู้ครอบครองนัยน์ตาสีเลือด ที่ถูกจารึกเรื่องราวไว้แต่เพียงในประวัติศาสตร์เท่านั้น แต่สำหรับฉัน.... มันคือเรื่องจริง....
ถ้าบอกไปล่ะก็ ฉันกลัวว่า .........
ฉันอาจจะต้องสูญเสียอีกก็เป็นได้ ..........
อาจต้องถูกทิ้ง .......... อีกครั้ง............
ถูกทุกคนทอดทิ้ง และ.........ฉันคงต้องทิ้งชีวิตของตัวเอง
“วันนี้เดี๊ยวฝึกล๊อคกับคีย์แล้วกัน”
"ค่ะ"
...........................................................................................................
ความคิดเห็น