The Lost Sealer -- Die verlorene Robbenfänger

ลำดับตอนที่ #6 : CHAPTER 3: Verloren:ฉัน...คือตัวอันตราย? [100%]

ชื่อตอนดูงงงวย งวยงง - - ***

ใครเสนอชื่อที่ดีกว่านี้ จะขอบคุณมากค่ะ 

จากนี้ไปประมาน 1-2 ตอน

เป็นเกี่ยวกับทักษะการใช้ซีลที่ชวนงง 55+

แล้วก็

เป็นการอยู่ใกล้กันของ 2 คนนี้ด้วยยย 

แต่ !!!!!!!!

สำหรับสาวกวาย หุหุ ~ จิงๆแล้วอ่ะ โซระมีเพื่อน[แอบ]สนิท อยู่คนนึง [นิสัยซาดิสอิสซึมกันทั้งคู่ 55+]

ชื่อว่า ฮิล 55+ ซึ่งฮิลนั้น คั่วได้ทั้งชายและหญิง =[]=" งานนี้ สงสัยได้โซระเป็นนางเอก ฮิลเป็นพระเอกแทน 55+

พล่ามไปนานแล้วอ่ะเนอะ = = [รู้ตัวด้วย]

ไปอ่านกันเลยดีกว่า.......

.........................

“อาจาร์ยโซระค้า” เวอลอเรนในชุดเสื้อยืดสีขาวและเสื้อกั๊กสีน้ำตาล ปักด้วยปิ่นปักผมเงินให้แน่นยิ่งขึ้น

“เวอ....ลอ.....เรน” ชายหนุ่มผมสีดำยาวประบ่าเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่ไม่ค่อยปกตินัก

“พร้อมแล้วค่ะ อา....” พูดไม่ทันจบ สายตาอันน่าสยดสยองของลูกชาบยคนโตแห่งตระกูลนักฆ่าได้จ้องมองเธอราวกับจะกินเลือดกินเนื้อ

“ขอโทษค่ะ ท่านโซระ” น้ำเสียงระลึกผิดเอ่ยออกมาขอโทษผู้เป็นเจ้านาย

“เอาเหอะ ห้ามเรียกท่าน ห้ามเรียกคุณ ห้ามเรียกอาจารย์ เรียกโซระคำเดียวก็พอ เข้าจั๊ยยยย?????”

“555+ ค่าๆๆ งั้นเรียกมาสเตอร์นะ คนสอนวิชาซีลด์ต้องเรียกมาสเตอร์สิ เนอะๆ” เธอพูดเหมือนโซระเป็นเพื่อนสนิท สายตาของโซระเอง สายตาที่อันตรายกลับกลายเป็นสายตาอันอบอุ่นยามจ้องมองเวอลอเรน และได้เห็นพัฒนาการที่ดีขึ้นของเธอ

                ทั้งๆที่นักฆ่าเลือดเย็นอย่างโซระ ที่ไม่เคยเปิดใจให้ใคร แต่เมื่อเจอกับเวอลอเรนครั้งแรก เขากลับมีความรู้สึกที่ต่างออกไป โซระเฝ้ามองเธอมาตลอด และรู้ว่า เวอลอเรนเป็นผู้ที่จะถูกหมายมั่นปั้นมือให้แต่งงานกับผู้สืบทอดหลักของตระกูล นั่นก็อาจจะเป็นคิระ เขาแสดงออกกับเวอลอเรนดีกับเธอบางครั้ง และร้ายบางครั้ง เพราะไม่อยากให้เธอรู้ความรู้สึก จึงแกล้งทำเป็นไม่ชอบบ้าง แต่ใจจริงแล้วเขาอยากจะบอกว่าชอบเธอมากๆ  และความสงสารกับอดีตอันเป็นปริศนาของเวอลอเรน "ผู้หญิงที่ทำให้ใจเขาหวั่นไหว........"

                  แก้วน้ำที่มีน้ำบรรจุไว้ปริ่มขอบ และใส่แท่งเหล็กที่มีปฏิกิริยาไวต่อพลังซีลด์ ไว้ใช้วัดว่า ผู้ใช้จัดอยู่ในประเภทอะไร เวอลอเรนหลับตาลงทำสมาธิ หยาดเหงื่อค่อยๆไหลลงมาตามใบหน้า ไอรัศมีสีหมอกที่แผ่กระจาบออกมาจากร่างเริ่มเคลื่อนย้ายไปที่มือมากขึ้นเรื่อยๆ เธอจึงนำมือทั้งสองไปไว้เหนือแก้ว เวอลอเรนค่อยๆส่งซีลด์ไปที่มืออย่างไม่ขาด น้ำและแท่งทดสอบเริ่มมีปฏิกิริยาตอบรับเมื่อไอสีหมอกจางๆปกคลุมพื้นผิวน้ำและแก้ว แท่งทดสอบกลายเป็นสีดำและค่อยๆละลายหายไปกับน้ำทีละส่วน เหมือนเอาแท่งเหล็กแช่ในน้ำกรด น้ำที่อยู่ในแก้งตอนแรกก็ค่อยๆหายไปทีละนิด และไปปรากฏรอบๆมือเธอแทน ทั้งๆที่มือทั้งสองไม่ได้สัมผัสกับน้ำเลย ซึ่งเป็นผลที่ประหลาดจากคนปกติทั่วไป

“หยุดก่อน” โซระห้าม

                “ฉันอยู่ในประเภทไหนคะ” เธอถามด้วยความตื่นเต้น แต่โซระยังนิ่งเงียบอยู่

                “สายพิเศษ....... ”

นั่นเป็นสิ่งที่คาดไม่ถึง เพราะมีเพียงหนึ่งในล้านคนที่จะมีพลังสายพิเศษ โซระเองก็ลำบากใจ เพราะสิ่งที่จะสอนเธอได้ คงมีแต่ทักษะขั้นสูงเท่านั้น

          “และเหมือนว่า เธอมีความสามารถที่จะทำให้สิ่งรอบข้างเปลี่ยนสภาวะ แล้วก็เปลี่ยนให้เป็นพิษ”

                “เป็นพวกอันตรายสินะคะ ” น้ำเสียงเวอลอเรนดูเศร้าลงไปทันที

          …………….

          ………

          ….

ฉันน่ะ .... ไม่ใช่แบบนี้ซักหน่อย ฉันไม่ได้อยากเป็นแบบนี้

ทำไมต้องกำหนดให้เป็นแบบนี้ด้วย โชคชะตากำลังเล่นตลกอะไร..................

ฉันเกลียด........ ฉันไม่ได้อยากเปลี่ยนให้สิ่งรอบๆข้างกลายเป็นสิ่งอันตราย

เกลียดการมีชีวิต........ท่ามกลางการเข่นฆ่านานา

แล้วตัวฉันเอง ยังจะต้องกลายเป็นตัวอันตรายสำหรับคนรอบข้างหรอ?

ไม่อยากเป็นตัวอันตรายกับใคร...  ไม่อยากทำร้ายใครโดยไม่ได้ตั้งใจ........

.

.

.

.

เหตุผลน่ะหรอ?

                .

                .

                .

............. มันคงถูกฝังในจิตใจตั้งแต่ฉันเกิดมาแล้วละมั้ง

............. แล้วมันมากำหนดให้ฉันเป็นตัวอันตรายกับใครต่อใคร? ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน.........................

......................................

เปลี่ยนแนวการแต่งไปเรียบร้อย 555+ ประชดชีวิตกันเต็มที่

ชอบไม่ชอบ ก็บอกหน่อยนะๆ

อยากรู้ความเห็นมากมายค่ะ~