The Lost Sealer -- Die verlorene Robbenfänger

ลำดับตอนที่ #4 : Chapter 1 : การรวมตัวกันอีกครั้งบนปลายทาง

CHAPTER 1

        บนเชิงเขาที่เงียบสงบ มีเพียงเสียงของนกในป่าเขาพากันขับขานเป็นเสียงเพลง สัตว์ทั้งหลายพากันหาที่หลบซ่อนตามสัญชาตญาณเนื่องจากตื่นตระหนกกับผู้บุกรุก หญิงสาวนัยน์ตาสีดำสนิท ร่างที่อยู่ในชุดกระโปรงสีดำยาวระพื้น แม้ตามทางที่เดินจะเป็นดินทราย และมีก้อนหินขวางอยู่มากมาย แต่เธอยังสามารถเคลื่อนไหวได้อย่างคล่องแคล่ว ร่างในชุดสีดำดูขัดกับบรรยากาศอันน่ารื่นรมย์และสวยงามของธรรมชาติ

            ร่างนั้น....................ยังมุ่งหน้าต่อไป

            บนเชิงเขาที่อยู่ห่างจากตัวเมืองอันวุ่นวาย หุบเขาที่ห่างออกไปและปลีกวิเวกจากผู้คน เธอเดินขึ้นไปเรื่อยๆจนพบพื้นที่ว่างๆติดกับหน้าผาสูงชัน บ้านไม้หลังเล็กๆสำหรับอาศัยได้เพียงไม่กี่คน บ้านที่ทั้งเก่าๆและทรุดโทรม รอบบ้านมีหญ้าขึ้นสูง แสดงหลักฐานถึงการถูกทิ้งร้างไว้ บ้านไม้ชั้นเดียวมีหน้าต่างเพียงไม่กี่บาน นัยน์ตาคู่นั้นจ้องมองด้วยความเจ็บปวดและความสุขที่เต็มไปด้วยภาพแห่งความทรงจำ เธอเริ่มเดินต่อไปหลังจากหยุดมองเพียงครู่ ร่างนั้นไม่คิดหันหลังกลับมามอง

        จนถึงที่หมาย

            ที่โล่งว่างกับป้ายแผ่นหินขนาดใหญ่ และต้นไม้พุ่มที่ถูกจัดไว้รอบๆ เป็นสวนย่อมๆเล็กๆ ทั้งๆที่ไม่มีใครมาดูแลมันมากนัก แต่กลับเจริญเติบโตและงอกงามอยู่เสมอ มีทางเดินเว้นว่างไว้เพื่อที่จะเดินเข้าไปได้ ร่มเงาของต้นไม้ใหญ่เพียงไม่กี่ต้นในสวนหย่อมนั้นทอดยาวออกมา ให้ความร่มเย็นกับพื้นที่ที่แดดสามารถส่องเข้ามาถึงอย่างร้อนระอุ สายลมเย็นๆพัดมาจากพื้นที่ที่มีความหนาแน่นสูงกว่ามายังพื้นที่ที่ร้อนกว่า  สายลมทำให้ผมที่ยาวสลวยปลิวไสวไปตามแรงลม และตกลงอีกครั้งเมื่อลมผ่านไป หญิงสาวคุกเข่าลงหน้าแท่นหิน และนำต้นกล้าในมือซึ่งมีดอกของมันดอกเล็กๆแซมอยู่ หญิงสาวนั่งลงและแบมือซ้ายออก ไอสีหมอกค่อยๆปรากฏขึ้นรอบๆมือเธอ และเพิ่มปริมาณขึ้นเรื่อยๆ ไอสีหมอกเลื่อนไปปกคลุมหน้าดินเป็นวงกลมขนาดเล็ก หน้าดินเริ่มสลายหายไปทีละนิดเมื่อสัมผัสกับไอนั้น จนกลายเป็นหลุมเล็กๆพอที่จะปลูกต้นกล้าลงไปได้ เธอหยุดปล่อยไอสีหมอก ไอสีหมอกค่อยๆสลายหายไปจนหมด เธอจึงนำต้นกล้าวางลงไปในหลุม ลำต้นสูงพอที่จะโผล่ขึ้นมาจากหลุม และเธอจึงเริ่มปล่อยไอหมอกมาปกคลุมหลุมอย่างเช่นตอนแรกในปริมาณเท่าเดิม ไอหมอกค่อยๆกลับกลายเป็นดินดังเดิมอย่างน่าอัศจรรย์

            “ฉันมาเยี่ยม ไม้ดอกต้นนี้หวังว่าคงจะชอบนะ” น้ำเสียงตะกุกตะกักแต่เต็มไปด้วยความอ่อนหวานอย่างผู้หญิงได้เอ่ยขึ้น

            “มาเหมือนกันหรอ” เสียงจากชายวัยหนุ่มผมสีดำคนหนึ่งในชุดสูทสีดำ พร้อมกับมีชายผมสีบลอนด์ในเสื้อโค้ตยาวสีดำ ชายหนุ่มทั้งสองเดินเข้ามาใกล้ๆ หญิงสาวลุกขึ้นยืนต้อนรับผู้มาเยือนอีกสองคน ชายหนุ่มวางดอกลิลลี่สีขาวบริสุทธิ์ไว้หน้าป้ายหินสลักชื่อผู้ที่กล้าหาญเอาไว้คนหนึ่ง พร้อมกับรูปอันยิ้มแย้มของชายผู้นั้น หญิงสาวแบมือออกอีกครั้ง ไอสีหมอกปรากฏขึ้นรอบๆมือเธออีกครั้งและกลายเป็นหนังสือเล่มใหญ่สีน้ำตาล มีรอยเลือดที่เป็นรูปมืออยู่บนหน้าปก และภาพวาดของดวงตาแห่งเทพโฮรัสที่นูนเหมือนของจริง เธอหลับตาลงอยู่ครู่หนึ่งและลืมตาขึ้น จากนัยน์ตาสีดำก่อนหน้านี้ กลับกลายเป็นนัยน์ตาสีแดงเข้มเปรียมเสมือนสีของเลือกเข้มๆ ชวนให้น่าขนลุกและเยือกเย็น แต่ไร้ซึ่งความอันตราย เพราะนัยน์ตาดูเศร้ากว่าเดิม มีเพียงความอาลัยในนัยน์ตาสีเลือดนั้น

            สายลมเย็นๆพัดผ่าน ทำให้หนังสือบนมือเปิดออกทีละหน้า

แต่มัน

กลับว่างเปล่า

หน้ากระดาษแต่ละหน้าเตือนถึงเหตุการณ์ในอดีตบางอย่างที่มีความรู้สึกเจ็บปวด และมีความสุขซ่อนไว้อยู่ภายใน

            นานเท่าไหร่แล้วน่ะ? ที่หนังสือถูกชำระล้าง

สายลมเย็นๆพัดผ่านมาอีกครั้ง นำพาความอ่อนโยนและไออุ่นจากใครบางคนบนฟากฟ้า หญิงสาวแหงนหน้าขึ้นมองม้องฟ้าอันสดใส

“ คิระ ” เสียงหวานๆเอ่ยขึ้นอีกครั้ง

…………

………

…….

…..

…

.

เรื่องราวมันเริ่มต้นขึ้นมาจากที่ไหน?

เมื่อไหร่กันนะ
...........................................................

“คุณหนูคิระ  ^^! ”

……………………………………………………………