ตอนที่ 93 : EP.31 Negative thinking
Upside Down
Welcome To The Upside Down
EP.31
"นี่อยู่ๆ เธอจะทำตามอำเภอใจได้เหรอ? ผู้จัดการเธอหายหัวไปไหนไม่ทราบ?"
เสียงด่าลั่นของผู้ช่วยผู้กำกับเรียกสายตาของชายหนุ่มที่กำลังยืนเงยหน้าให้ช่างผูกเนคไทให้ ดวงตาคมหันไปมองแล้วก็เบิกกว้างอย่างตกใจเล็กน้อย แต่ก็เก็บอาการไว้ก่อนจะหันกลับมาเงียบๆ
"ใส่วิกเอาก็ได้มั้งพี่ เด็กมันตัดไปแล้วนี่ให้ทำไงอะ" ผู้ช่วยอีกคนพยายามพูดประณีประนอม ทั้งที่ความจริงแล้วถึงแม้จะไม่มีในสัญญาว่า "นางเอก" ของเรื่อง "ห้ามตัดผม" ก่อนที่ละครจะปิดกล้อง แต่ก็ถือเป้นมารยาทที่ควรปรึกษาทีมงานก่อนไม่ใช่อยากทำอะไรตามใจชอบก็ทำ เหมือนที่ญดามาถึงกองถ่ายด้วยทรงผมบ๊อบสั้นทำเอาช็อคไปทั้งกองถ่ายแบบนี้
หญิงสาวเงียบไม่พูดอะไรแม้จะถูกตำหนิ ก็เอาแต่นิ่งเงียบหุบปากสนิท แววตาที่อ่อานไม่ออกว่าตอนนี้กำลังรู้สึกยังไง ทอดมองไปที่พื้นอยู่อย่างนั้น จอมพลคิดว่าสาเหตุที่อยู่ๆ ญดาก็ตัดผมไม่น่าจะเดายาก ก็คงทะเลาะกับแฟน...
ทั้งที่คนในกองพากันวิตกกังวลว่าญดาอาจจะทำงานไม่มีประสิทธิภาพ หรืองอแงระหว่างถ่ายทำ แต่ปรากฏว่าหญิงสาวดูมีสมาธิกว่าเดิมและเล่นได้ดีโดยผ่านฉลุยไม่ต้องเทคซ้ำเลยสักซีนเดียว จนแอบมีเสียงกระซิบกระซาบว่าญดามีสปิริตมากทีเดียว
"น้องแก้มเดี๋ยวพี่จะสั่งข้าวกล่อง วันนี้จะ..."
"ไม่เป็นไรค่ะ แก้มไม่หิว"
เสียงโต้ตอบระหว่างทีมงานในกองถ่ายกับญดา ดังมาถึงหูจอมพลอีกครั้ง ชายหนุ่มเหลือบมองแล้วแอบอมยิ้มด้วยความรู้สึกที่ขบขัน อยากจะรู้จริงๆ ว่าอะไรทำให้หญิงสาวที่เคยบอบบางนุ่มนิ่ม เอาแต่ร้องไห้ง้องอนกอดขาแฟนอย่างกันนิชา ทำไมวันนี้เกิดจะแมนขึ้นมาได้...
"เปลี่ยนลุคเหรอเราอะ?" จอมพลพูดแซวขึ้นมาด้วยน้ำเสียงยียวนขณะที่ดวงตารียาวประดับไปด้วยขนตาหนาเหลือบมองผ่านกระจกเงียบๆ
"อ่าว ไม่คุยด้วยซะงั้น ก่อนหน้านี้เห็นชอบชวนคุยจังเลย ไม่ชอบกันแล้วเหรอจ๊ะน้องแก้...."
"มึงมันชั่ว.." เสียงของญดาที่กดต่ำสวนขึ้นมาจนจอมพลอ้าปากค้าง คำพูดที่จะเอ่ยถูกกลืนลงคอในทันที
"หืม อินบท" จอมพลแก้เก้อด้วยคำพูดหยอกล้อพลางหันไปหยิบกระป๋องน้ำอัดลมกระดก
เสี้ยววินาทีที่รู้สึกอึดอัดเล็กๆ จอมพลเหลือบมองมือของอีกฝ่ายที่หยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดสงข้อความหาใครอยู่ ชะเง้อมองอย่างไร้มารยาทก็รู้ว่าเหมือนญดาจะเป็นฝ่ายส่งข้อความหาคนในแชทอยู่ฝ่ายเดียว
"น้องแบมไม่ตอบแชทเหรอ? โกรธอะไรกันน้ออออออ"
"หุบปาก! ไอ้ฟันเหยิน!!"
เสียงของญดาทำเอาคนที่ยืนอยู่หน้าห้องแต่งตัววิ่งเข้ามาดูกันหมด แต่ที่สิ่งที่ทำให้แปลกใจคือคนที่ด่าออกมาอย่างญดากำลังน้ำตาไหลอาบใบหน้าสวยเพราะถูกพูดแทงใจดำ ขณะที่คนโดนด่าหัวเราะร่วนจนทุกคนสับสนไปหมด
"ซ้อมบทน่ะครับพี่ ไม่ต้องตกใจไม่มีอะไร น้องแก้มยุ้ยเขาเล่นเก่งขึ้นนะครับว่าไหม?"
จอมพลว่าพลางลุกขึ้นและยิ้มกว้างให้ทีมงานขณะที่ทีมเมคอัพส่งทิชชู่ให้ญดาและเติมหน้าให้อย่างหงุดหงิดใจเล็กน้อย เพราะเพิ่งจะแต่งหน้าเสร็จเมื่อครู่แท้ๆ
พอเข้าฉากต่อมา เป็นฉากที่ทั้งสองคนต้องถูกเนื้อต้องตัวกัน ความรู้สึกสะอิดสะเอียนในใจของญดาก็เริ่มก่อตัวขึ้นขณะที่กล้องค่อยๆ ถ่ายไปช้าๆ พร้อมกับคำบอกรักของพระเอกที่เพิ่งถูกด่าว่าฟันเหยินไปเมื่อครู่..
"ลินก็รู้ว่าผมรู้สึกยังไง ถึงมันอาจะดูหน้าด้านไปนิดที่จะต้องบอกคุณซ้ำๆ แต่ผู้ชายฟันเหยินคนนี้รักคุณมากนะครับ"
บทที่จอมพลเติมขึ้นเองอย่างหน้าตาย ทำเอาผู้ช่วยผู้กำกับสะกิดผู้กำกับที่รีบยกมือห้าม และอนุญาตให้ถ่ายต่อเพราะซีนอารมณ์กำลังมาพอดี
"เอ้า นอกบท.."
"ปล่อยผ่านๆ ดีๆ กูชอบ"
ญดาที่ในบทต้องเขินมากๆ ตอนนี้ริมฝีปากอิ่มเม้มตรงเพราะคำพูดนอกบทที่เธอเพิ่งด่าจอมพลออกไป มันถูกย้อนใส่เธอตอนนี้และเป็นการกลั่นแกล้งอย่างตั้งใจให้เธอหลุดขำเพื่อเทคใหม่ แต่ผู้กำกับดันสั่งถ่ายต่อเสียอย่างงั้น
"คุณรู้ใช่ไหมว่าฉันไม่เคยมองคนที่ภายนอก..." ญดาพยายามกลั้นใจเอ่ยออกไปตามบทและยิ้มหวานไปตามนิสัยของตัวละครที่เล่นอยู่ แต่จอมพลก็พูดแทรกขึ้นมาอีก
"นั่นหมายความคุณไม่ได้มองผมที่ฟัน..."
ป๊อก!
'พรืดดดดดดดดดดดดดดดดดดด'
ขณะที่พระเอกเริ่มนอกบทไปเรื่อย ไมค์บูมที่มีทีมงานถืออยู่ด้านบนก็โน้มลงมากระแทกหัวพระเอกพร้อมกับเสียงขำพรืดของคนถือที่กลั้นขำไม่ไหวจนปล่อยไมค์บูมหลุดมือ และกลายเป็นเสียงหัวเราะลั่นกองถ่ายอย่างหยุดไม่ได้จนผู้กำกับต้องสั่งคัต
ญดาลุกออกมาจากฉากในทันที สีหน้ายังคงคีพลุคไม่ให้ตัวเองหลุดขำออกมา ก่อนจะเดินไปเปลี่ยนชุดเตรียมกลับ เพราะผู้กำกับภาพบอกว่าแสงหมดแล้วค่อยถ่ายต่อพรุ่งนี้
"เห้ย เล่นเข้าขากันดีว่ะ สนุกดี แก้มมันกลั้นขำได้ไงวะ โคตรเก่ง พวกพี่กัดปากกันจนเจ็บเลยอะ จะหลุดฮาหลายรอบและ"
เสียงผู้กำกับเอ่ยชื่นชมพระนางที่วันนี้ทำงานได้ดีเกินคาด จอมพลหัวเราะและยิ้มออกมาก่อนจะมองหารถตู้ที่มาส่งเมื่อเช้าโดยไร้ผู้จัดการคนสวย เพราะวันนี้อยู่ๆ คนขับก็มารับเขาพร้อมแจ้งว่าอนิลป่วย ทีมงานช่วยกันถือข้าวของๆ จอมพมาส่งที่รถตู้ก่อนที่ประตูรถจเปิดออก พร้อมกับเสียงทักทายที่ทำเอารอยยิ้มของจอมพลเจื่อนลงแทบจะทันที
"อุ๊ย คุณแจ็ค! ไม่เจอกันตั้งนานค่ะ หายไปไหนมาคะเนี่ย ไหนคุณเอินบอกว่า..."
"ผมมาทำงานแทนเอินครับ วันนี้เอินไม่สบาย ไปสิขึ้นรถ หิวรึยัง? ไปหาอะไรกินมะ?"
เสียงของกวินเอ่ยถามคนที่เคยกอดคอคุยกันอย่างสนิทสนมราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น ขณะที่จอมพลหน้าตึงใส่และขึ้นรถไปเงียบๆ โดยไม่ให้คำตอบอะไร
เมื่อประตูรถปิดลงจอมพลเหลือบมองคนขับคนเดิมที่ยังทำหน้าที่ตามปกติ ก่อนจะหันมามองหน้ากวินที่ยังเรียบเฉย และไม่พูดอะไร พวกเขาต่างรู้กันดีว่าไม่ควรพูดอะไรในระหว่างที่มีบุคคลที่สามอย่างคนขับอยู่ ขณะที่มองออกไปนอกหน้าต่างเสื้อแจ็คเก็ตสีดำก็ถูกโยนไปที่ตักของจอมพล
"เอามาคืนให้ ขอบใจนะที่ให้เอินยืม..."
ทั้งที่จะพูดคุยตามปกติ แต่คนที่ฟิวส์ขาดกลายเป็นจอมพลที่โพล่งออกมาก่อน
"มึงไม่จำเป็นต้องรีบคืนหรอกของแบบนี้ เพราะอะไรที่มันมีค่ากว่ามากกว่านี้ มึงไม่เห็นคิดอยากจะคืนกู"
...............
"เราทำแบบนี้มันดีแล้วใช่ไหมวะ?"
เสียงที่ถามขึ้นของลูกศรพร้อมกับถอนหายใจ เรียกให้เพื่อนที่นั่งเท้าคางอยู่ข้างๆ ได้แต่ยิ้มให้อย่างให้กำลังใจ
"เออ เลิกยุ่งกับมันเหอะ ไม่ยุ่งก็ไม่เจ็บป่าววะ?" กันนิชาเอ่ยพลางตบแขนเพื่อนเบาๆ
ทั้งคู่นั่งอยู่ในห้องเลคเชอร์ รออาจารย์เข้าสอนเหมือนกับคนอื่นๆ ซึ่งเป็นที่รู้กันว่าวิชานี้อาจารย์เข้าเลทตลอดแถมวันนี้ยังเลื่อนมาเรียนหัวค่ำเหลือบมองนาฬิกาก็เกือบทุ่มครึ่งแล้ว ขณะที่ทั้งห้องเต็มไปด้วยเสียงพูดคุยของเพื่อนร่วมชั้น จู่ๆ ก็มีเสียงฮืฮฮาเหมือนมีใครเดินเข้ามาในห้อง ลูกศรเป็นคนแรกที่เงยหน้าขึ้นขณะที่เพื่อนข้างๆ เอาแต่นั่งตอบแชท มือเรียวของลูกศรสะกิดยิกและพยักเพยิดให้กันนิชาหันไปมองคนที่เดินเข้ามาในชั้นเรียน
ญดาในชุดนักศึกษาที่เดินเข้ามาพร้อมกับทรงผมที่ทำเอาหัวใจของกันนิชาหลุดวูบ ดวงตากลมโตมองอีกฝ่ายเสยผมและนั่งลงห่างจากกันไปสามโต๊ะ เพ่งดูแล้วก็แน่ใจว่ามันไม่ใช่วิก แต่ผมของญดาที่เคยยาวถึงเอวมันหายไปจริงๆ
"แม่งเอาจริงว่ะ..." ลูกศรกระซิบกระซาบก่อนจะก้มหน้าเล่นโทรศัพด้วยความสับสน ไม่รู้จะพูดยังไง กับสถานการณ์ที่น่าอึดอัดนี้ และไม่รู้จะแสดงความเห็นอะไร พอนึกถึงสิ่งที่ญดาพูดเมื่อมาหาเธอถึงห้องเพราะรู้ว่ากันนิชามาค้างด้วย
ญดายืนรอเกือบสามชั่วโมง ทั้งที่กันนิชาสั่งให้ลูกศรเมินและห้ามเปิดประตูให้ แต่เพราะความใจอ่อนของลูกศรที่มีต่อน้ำตาของญดา เพราะยังก็คนที่เคยรักมาก แม้ว่าความผิดหวังต่ออีก่ายจะทำให้หมดรักไปแล้วแต่ยังไงก็ยังมีความผูกพันระหว่างกันที่ยินยอมให้ญดาเข้ามาเคลียร์กับกันนิชา
Flash back
"ฉันยอมไว้ผมยาวก็เพราะเธอ ฉันยอมเลิกยุ่งกับไอ้ศรก็เพราะเธอ ฉันเลือกเธอแล้ว เธอทำแบบนี้กับฉันทำไม"
เสียงสั่นเครือของญดามันทำให้คนฟังอย่างลูกศรเจ็บไม่น้อย ที่ตัวเองเป็นฝ่ายถูกผลักทิ้งไป หญิงสาวได้แต่เดินออกไปจากห้องช้าๆ เพราะแน่ใจว่าญดาคงไม่ทำอะไรคนที่ตัวเองรักแน่ แม้ว่ากันนิชาจะห้ามไม่ให้ไป แต่แววตาของญดานั่นแลหะที่ทำให้ลูกศรรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นคนนอกที่ญดาไม่เคยแคร์เลย...
"อะไรที่เคยทำเพราะฉันต่อไปนี้ก็ไม่ต้องทำสิ ทำอะไรที่เธออยากทำ..." กันนิชาเอ่ยและหลบตา หญิงสาวไม่อาจมองคนที่เอาแต่ร้องไห้ฟูมฟายและถามซ้ำๆ ว่าทำไมซ้ำไปซ้ำมาได้
"ทำไมพูดแบบนี้อะ?"
"แกนอนกับพี่ชายฉัน..."
"ไอ้พี่บีเป็นคนโทรบอกใช่ไหม?"
กันนิชาได้แต่ส่ายหน้าให้กับความดื้อรั้นของญดา เธอรู้อยู่แล้วว่าคนอย่างญดาไม่มีทางรับผิดง่ายๆ
"ไม่ใช่ เสียใจด้วยนะที่คนไปเจอคือไอ้ศร แถมันมีรูปด้วยตอนแกออกมาจากห้องกับพี่ชายฉัน พรุ่งนี้พี่ฝนจะฟ้องหย่า หลานฉันจะกลายเป็นเด็กบ้านแตก ส่วนแกก็เป็นเมียน้อย... ต้องถามอีกไหมว่าทำไม?"
สิ้นเสียงของกันนิชา ร่างโปร่งของญดาก็ทรุดลงกับพื้น มือเรียวพยายามคว้าเรียวขาของคนรักที่นั่งอยูปลายเตียง เสียงร้องไห้ดังสะอึกสะอื้นอย่างน่าสงสาร
"ฉันไม่ได้อยากทำอะแบม ฮึก ฉันไม่ได้..."
"ฉันรู้นะว่าพี่ชายฉันมันเลว แต่จุดเริ่มต้นมันคือแกที่เสนอตัวให้เขาด้วยใช่ไหม?" มือของกันนิชาเช็ดน้ำที่ไหลออกมาขณะที่กลั้นใจพูดสิ่งที่รู้ออกไป มันเจ็บเหมือนเอามีดกรีดลงไปที่ใจด้วยมือของตัวเองไม่มีผิด
"ฉันจะ ฮึก แบม ..อย่าทิ้งแก้มนะ ฮึก ฮืออออ แบม"
"เลิกกันเถอะแก้ม แกอยากทำอะไรก็ทำเหอะ ไม่ต้องสนใจฉันกับไอ้ศรแล้ว"
ลูกศรเดินกลับเข้าห้องมาเพราะทนฟังเสียงร้องไห้ของญดาไม่ไหว ความรู้สึกตอนนี้มันเจ็บไปหมด แม้จะเป็นคนที่ถูกทิ้งแต่ก็ใจไม่แข็งพอที่จะยืนฟังอยู่เฉยๆ แต่ก่อนที่ลูกศรจะพูดห้ามและประณีประนอม ดูเหมือนมันจะสายไปแล้ว
"ได้จริงเหรอ...หลังจากนี้แก้มจะทำอะไรแบมก็จะไม่แคร์แก้มแล้วใช่ไหม"
เสียงของญดาเอ่ยทั้งน้ำตาขณะที่สองมือค่อยๆ ยกขึ้นมาขยำเส้นผมของตัวเองราวกับคนจิตหลุด
"ใช่..."
คำตอบสั้นๆ ของกันนิชามันกลับทำให้ญดาร้องไห้โฮออกมาอีกครั้ง จนลูกศรร้องไห้ตามเพราะสงสาร
เพราะว่ารัก...สุดท้ายก็ใจอ่อน
"แบม มึง...ไม่ต้อง" คำพูดของลูกศรที่พยายามปลอบโยนญดาพร้อมกับเอ่ยห้าม สุดท้ายก็ถูกละเลยไปอีกครั้ง พร้อมกับมือที่ชี้ไล่ให้ญดาออกไปจากห้อง
"ออกไป งานกลุ่มที่ทำค้างไว้ฉันกับศรจะทำให้เอง แต่แก...เอาแต่คะแนนไป ไม่ต้องมายุ่งแล้ว"
...................
Flash come
หลังจากหมดคาบเรียนกันนิาก็เดินมาที่รถพร้อมกับหนังสือหอบใหญ่ ปกติกวินจะเป็นคนมารับหรือไม่เธอก็กลับแท็กซี่เอง แต่หลังจากที่กวีกับฝนทิพย์มีปัญหากัน รถที่อยู่ที่บ้านก็ว่างหนึ่งคันเพราะกวีไม่กลับมานอนที่บ้านเลยเธอจึงเอารถพี่ชายมาใช้ แต่ขณะที่เดินผ่านกลุ่มเพื่อนผู้ชายที่มาสุมหัวกันสูบบุหรี่ในลานจอดรถหลังตึกเรียน เสียงที่คุ้นหูก็ทำให้หญิงสาวคิ้วขมวดและหันควับกลับไปมอง
"บุหรี่ตัวสิ"
"สูบด้วยเหรอแก้ม?"
"อือฮึ" หญิงสาวตอนขณะที่ปากคาบบุหรี่เอาไว้รอเพื่อนที่ถามจุดไฟแช็กให้
กันนิชายืนมองด้วยความรู้สึกที่มันปั่นป่วนไปหมด เธอเริ่มเปิดประตูที่นั่งด้านหลังและเก็บหนังสือช้าลง ทั้งที่ใจมันอยากจะไปจากตรงนั้น
แต่สุดท้ายก็ยืนรีรอไม่ขึ้นไปสตาร์ทรถสักที จนกระทั่งกลุ่มเพื่อนผู้ชายที่เคยยืนอยู่กับญดาบอกลากันไปและเหลือเพียงญดายืนสูบบุหรี่อยู่เพียงลำพัง
มือที่ถือโทรศัพท์อยู่ของกันนิชาค่อยๆ กดเข้าในห้องแชทที่เธอไม่คิดจะอ่าน มีข้อความของญดาค้างอยู่ ข้อความที่เต็มไปด้วยคำขอโทษ ข้อความที่เต็มไปด้วยความรู้สึกสิ้นหวังของญดาที่พยายามขอโอกาสตัวเองอีกครั้ง ไม่รู้ทำเธอถึงกดเข้ามาอ่านเอาตอนนี้...
ริมฝีปากอิ่มสวยขบเม้มเข้าหากันขณะที่ความคิดมันตีกันวุ่นวายไปหมด ดวงตากลมโตเหลือบมองญดาที่นั่งอยู่ที่ขอบปูนของตึกขณะที่พ่นควันสีขาวออกมาอย่างอ้อยอิ่ง ราวกับวัดใจกัน ใช่... ไม่ผิดไปจากนี้แน่
เท้าที่สวมรองเท้าผ้าใบสีเหลือง ค่อยๆ พาร่างผอมบางเดินเข้าไปหาคนที่สวมรองเท้าสีเดียวกันรุ่นเดียวกัน
ราวกับกันนิชาไม่อาจห้ามหัวใจตัวเองได้อีกต่อไป...
เพราะรักมาก...
แล้วจะเลิกรักง่ายๆ ได้ยังไง
"อย่าทำแบบนี้..."
"คิดว่าจะไม่แคร์กันแล้ว"
เสียงของญดาสั่นเครือขณะที่มองมือของคนรักค่อยๆ ดึงบุหรี่ออกจากมือเธอและทิ้งมันลงกับพื้น พร้อมคำถามที่อีกฝ่ายเอ่ยออกมาทั้งน้ำตา
"อยากตายรึไง? ทำแบบนี้ทำไม?"
"ถ้าแบมอยากให้แก้มตาย แก้มก็จะตาย...ขอแค่แบมพูดมาคำเดียว"
เพราะรักมาก...มากจริงๆ
สุดท้ายแล้วมือที่เคยผลักไส กลับดึงอีกฝ่ายมากอดเอาไว้อีกครั้ง
ท่ามกลางเรื่องโกหกมากมายที่ญดาพูดออกมา กันนิชาเชื่อว่ามีเรื่องหนึ่งที่มันเป็นความจริงเสมอ
ตั้งแต่วันแรกที่สบตากันจนวันนี้...
"แก้มรักแบมนะ.."
...........TBC..........
ฮืออออออออ นั่มตาหลัย
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
เพราะรักอ่ะเนอะ
โอ๊ยยยแบมเอ๊ยยย รู้สึกไม่โอเคนิดหน่อยแต่ก็เข้าใจแหละว่ารัก รักมากจนยอมกลับไปจุดๆนั้นอีกครั้งไม่รู้ว่าจะต้องกลับไปเจ็บอีกไหมแต่ถึงเจ็บก็ยอม เลิกเหอะแก้มยุ้ยขนาดนี้แล้วขอโอกาสจากแบมแล้วก็เลิกเหอะเลิกทำตัวแบบนี้สงสารคนที่เขารักเธอบ้างเถอะ หวังว่าจะคิดได้และเก็บไว้เป็นบทเรียนว่าถ้าหากยังทำแบบนี้อีกแก้มยุ้ยจะไม่เหลือใครจริงๆ ลูกศรก็น่าสงสารเราจะตัดเรื่องที่นางเคยทำไว้ไปก่อน แต่ตอนนี้คือนางน่าสงสารมากโดนเทอ่ะแกโคตรเจ็บอ่ะ ฮือออ สู้เด้ออลูกศรแล้วก็เลิกทำเลวด้วยแล้วเราจะให้เธอเป็นพวกเรา55555555
โอ๊ยยคู่บีแจ็คคุยกันเด้อคุยกันดีๆเคลียร์กันซะเป็นเพื่อนกันมานานอย่ามาแตกหักกันเพราะการไม่พูดและต่างคนต่างคิดแบบนี้เลย ตื่นเต้นเด้ออขอให้เคลียร์กันได้อยากเห็นเพื่อนรักกลับมารักกันเหมือนเดิม
น้องจีนของมี๊เป็นไงบ้างลูกกินนมนอนอยู่ใช่มั้ยมี๊คิดถึงหนู