ตอนที่ 90 : EP.29 Passion
Upside Down
Welcome To The Upside Down
EP.29
"ไม่เห็นต้องทำขนาดนั้นเลย..."
คำพูดที่เอ่ยขึ้นมาพร้อมดวงตากลมใสที่เหลือบมองคนสูงกว่าที่ป่านนี้ยังไม่ปล่อยมือจินตภัทร ราวกับกลัวว่าหากปล่อยมือจินตภัทรอาจจะวิ่งหนีก็ได้
"ทำอะไร?" เสียงทุ้มถามกลับทั้งๆ ที่เดาได้ว่าคนรักหมายถึงเรื่องอะไร
"บีพูดไม่ดีกับแจ็คอะ แล้วก็ประชดเพื่อนแบบนั้นแจ็คจะไม่โกรธเหรอ เป็นเพื่อนกันไม่ใช่เหรอ ทำไมไม่คุยกันดีๆ"
เป็นเพื่อนกันไม่ใช่เหรอ...
คนตัวสูงทบทวนคำพูดของจินตภัทรแล้วก็ถอนใจออกมา
ถ้าเป็นเพื่อนกัน ก็คงเป็นเพื่อนที่ทั้งรักและเกลียดพอๆ กัน
"ถ้าสมมติว่าเอินชอบบี แล้วคุยกับบีระหว่างที่จีนคบกับบี ไปไหนมาไหนด้วยกัน บีไปรับเอินทีบ้านพาไปกินข้าว ดูหนัง ทำทุกอย่างเหมือนแฟน แต่ไม่ใช่แฟน จีนจะรู้สึกกับเอินยังไงเหรอ?"
"ถ้าบีไม่ชอบทำไมไม่พูดกับแจ็คตรงๆ ล่ะ ถ้าเป็นเอิน เอินมันไม่ทำแน่ เพราะจีนก็จะพูดตรงๆ ว่าจีนไม่ชอบแล้วถ้า..."
ขณะที่ร่างเล็กกำลังพยายามอธิบาย คนใจร้อนก็สวนกลับด้วยท่าทีและคำพูดที่ทำให้จินตภัทรรู้สึกหน้าชา
"แล้วทำไมต้องพูดล่ะ ท่องศีลห้ากันได้แต่เล็กจนโต ทำไมถึงต้องพูดว่าห้ามยุ่งกับแฟนชาวบ้าน ทำไมต้องพูดในสิ่งที่ควรรู้อยู่แล้วว่าไม่ควรทำ บีเคยพูดกับพิมพ์ว่าทำไมถึงมีอะไรถึงบอกแจ็ค รู้ไหมพิมพ์ตอบว่าไง?"
จินตภัทรส่ายหน้าน้อยๆ เขานึกไม่ออกว่าถ้าเขาเป็นพิมพ์จะตอบอะไรกับจอมพล แต่ที่แน่ๆ เขาคงไม่ทำแบบนั้นตั้งแต่แรก...
"พิมพ์บอกว่าเพราะบีไม่มีเวลา แต่จีนก็เห็นนี่ว่าเราคบกันยังไง อีกอย่างไอ้แจ็คมันมีเวลามากกว่าบีตรงไหนในเมื่อมันทำงานกับบีตลอด มันเป็นข้ออ้างของผู้หญิงหลายใจ ที่ไม่รู้จักพอ กับไอ้ผู้ชายหน้าด้านที่มันเองก็ไม่เคยไว้หน้าบีเลย รู้ไหมทำไมมีอะไรไอ้แจ็คมันถึงเกรงใจบี? เพราะว่ามันรู้สึกผิดกับบีเรื่องพิมพ์ตลอดเวลาไง ขนาดวันที่พิมพ์ตาย คนสุดท้ายที่พิมพ์คุยด้วยก็ไอ้แจ็ค แล้วถ้าให้พูดตรงๆ พิมพ์ก็ตายเพราะไอ้แจ็คนั่นแหละ ถ้าไม่คิดวิ่งตัดหน้ารถเอินไปหาไอ้เชี่ยนั่น ตอนตำรวจเรียกบีไปดูกล้องวงจรปิด ก่อนที่พิมพ์จะตัดสินใจข้ามฝั่งไปก็ก้มตอบแชทอยู่ แล้วพี่ฝนก็เป็นคนยืนยันเองว่าในจำนวนข้อความทั้งหมดข้อความของไอ้แจ็คที่เรียกให้พิมพ์เงยหน้าขึ้นแล้วทักทายกันจากฝั่งตรงข้ามก็เป็นข้อความล่าสุดจากไอ้เชี่ยแจ็คไง"
เสียงเตือนว่าถึงชั้น 22 เรียกให้ทั้งคู่เงยหน้ามองประตูลิฟท์ที่เปิดออก ก่อนที่จอมพลจะเดินออกไปก่อนคนแรก จินตภัทรเดินตามไปเงียบๆ มองไปยังห้องข้างๆ ที่ตอนนี้จอมพลไม่คิดที่จะอยู่อีกต่อไป และตัดสินใจขายไม่นานมานี้
จินตภัทรยังจำรอยยิ้มและท่าทางขัดเขินของพิมพ์ได้ หญิงสาวขี้อาย ที่เล่นกีต้าร์เสียงหลง จนเขาต้องทักเธอข้ามระเบียงไป
ภายใต้หน้าตาแบบนั้น ใครจะคิดว่าพิมพ์จะคิดจับปลาสองมือและสร้างภาระทางจิตใจให้กับคนรักแบบนั้น ถ้าพิมพ์คบกับกวินพร้อมๆ กับที่คบกับจอมพล คนที่ผิดรองจากพิมพ์ก็คงเป็นกวินที่ทำอะไรไม่เกรงใจเพื่อนเลย
"แล้วบีเคยบอกแจ็คไหม..."
"เรื่อง?"
"เรื่องพิมพ์ไง เคยพูดตรงๆ ไหม? บอกไหมว่าอย่าทำแบบนั้น"
ร่างสูงหลับตาลงชั่วขณะที่และสูดหายใจเข้าอย่างข่มอารมณ์ เขาไม่อยากอารมณ์เสียใส่จินตภัทร และไม่อยากทะเลาะกันด้วยเรื่องของกวิน เพราะเขาเคยทะเลาะกับพิมพ์มาแล้ว และสุดท้ายมันก็จบตรงที่เขากลายเป็นผู้ร้ายทำร้ายจิตใจแฟนสาวด้วยคำพูดแรงๆ ที่ทำให้เธอร้องไห้เสียใจ
"ถ้าจะร่อนไปร่อนมาแบบนี้ไปอยู่กับมันเลยไป! ไปคบกับไอ้แจ็คเลยสิ ย้ายของออกไปอยู่กับมันซะ"
คำพูดที่เขาสาดใส่เธอในวันนั้น มันอาจจะทำให้เธอเสียน้ำตา แต่พิมพ์คงไม่รู้เลยว่าตัวเขาเองก็เจ็บไม่แพ้กัน เพราะเหตุผลที่พิมพ์ไม่เลือกกวินแต่แรกแต่เก็บเพื่อนเขาเอาไว้เหมือนตัวสำรอง และเจ้าตัวเองก็พอใจที่จะอยู่ในสถานะนั้นโดยไม่สนใจว่าเขาจะคิดยังไง
ร่างสูงหยุดความคิดของตัวเองเอาไว้เพียงแค่นั้น เขาสบตากับคนรักแล้วส่ายหน้าปฏิเสธที่จินตภัทรถาม ใช่ มันอาจจะผิดที่เขาไม่พูดกับกวินแต่แรกว่าเขาไม่ชอบใจ แต่เพราะความสนิทสนมมันทำให้เขาคิดว่ากวินเองก็ควรเข้าใจเขาในจุดนี้
"ช่างมันเถอะ มันไม่เกี่ยวกับเรื่องของเรา บีเหนื่อยมากเลยวันนี้..."
เสียงทุ้มเอ่ยพลางเดินเข้าไปกอดคนรักที่ถอดรองเท้าและหันกลับมา ราวกับเด็กขี้อ้อนที่เขาไม่เคยทำแบบนี้กับใครมาก่อน มือเรียวเล็กเอื้อมมาลูบแก้มของจอมพลเบาๆ ก่อนจะกอดตอบอย่างเข้าอกเข้าใจ
"จีนเป็นห่วงบีนะ ถ้ามีอะไรไม่สบายใจก็บอกจีนได้ ถ้ามีปัญหาอะไรก็บอกจีนได้..."
คำพูดที่เอ่ยมันเต็มไปด้วยความรู้สึกห่วงใยเกินกว่าที่ร่างสูงจะปฏิเสธหรือใจร้ายที่จะโกหกต่อไป ก็เหมือนเรื่องของพิมพ์ที่เขาไม่อาจจะโกหกได้ว่ายังรู้สึกผิดกับเธอเรื่องที่ปล่อยให้แฟนคลับมาทำร้ายจิตใจเธอโดยไม่ได้พยายามช่วยอะไรเลย
"จริงๆ บีไม่ได้เป็นหนี้แล้ว..."
ใบหน้าที่ซบอยู่ที่ไหล่เล็กเอ่ยก่อนจะผละออกมาและสบตากับคนรักอย่างรู้สึกผิด แต่แทนที่จินตภัทรจะต่อว่าเขา หรือโกรธที่ทำให้เข้าใจผิด กลับเป็นห่วงเขามากกว่าเดิม
"บีไม่ได้โกหกให้จีนสบายใจใช่ไหม? ไม่ได้พูดเพราะกลัวจีนจะใช้หนี้ให้ใช่ไหม?"
จอมพลได้แต่มองหน้าคนรักและไม่รู้ว่าเขาควรทำยังไง ควรจะรักอีกฝ่ายมากแค่ไหน ควรจะทำยังไงให้สมกับที่มีคนรักดีๆและน่ารักแบบนี้กัน...
"ไม่มีจริงๆ ก่อนหน้านี้มันเคยมีแต่ตอนนี้ไม่มีแล้ว บีถึงบอกไงว่าจีนจะเชื่อยุ้ยมากกว่าบีเหรอ? ในเมื่อคนที่รู้ดีที่สุดมันคือตัวบีเอง แต่ที่บีไม่แก้ข่าว ไม่พูดอะไรให้ยุ้ยรู้ความจริง ก็เพราะบีอยากลองใจคน ความจริงเรื่องวันนั้นน่ะ..."
จอมพลเริ่มต้นเล่าเรื่องที่ตัวเองไปเจอญดาที่ร้านเหล้า เขาพูดทุกอย่างและทุกสิ่งที่เขาเจอในวันนั้น รวมทั้งเรื่องของญดากับกวีพี่ชายของเพื่อนเขาที่แอบคบกัน เขาไม่จำเป็นต้องปกปิดจินตภัทรในสิ่งที่รู้ที่เห็นแม้ว่าแววตากลมใสจะหม่นลงเพราะรู้สึกไม่ดีที่ญดาทำตัวแบบนั้น และเล่าให้จินตภัทรฟังอีกว่าเขาหลอกยลรดาว่าเขานอนกับพี่พริมหนึ่งในผู้บริหารเพื่อขอยืมเงินเธอ ทั้งหมดนั่นเพราะอยากลองใจทั้งยลรดาและกวินว่าจะคิดยังไงกับเรื่องนี้แล้วกวินจะยื่นมือมาช่วยเขาไหมหลังจากที่โกงเงินเขาไปหลายแสนตลอดสามสี่เดือนที่ผ่านมา
แต่เรื่องสำคัญที่เขาไม่ได้เล่าคือตอนที่เขาเหลือบเห็นยลรดาแอบฟังอยู่ใกล้ๆ ทางเดินเข้าห้องน้ำ เขารู้ดีว่าหญิงสาวไม่มีทางปล่อยเขาให้คลาดสายตา พอเขาเริ่มทะเลาะกับญดาสิ่งที่พรั่งพรูจากปากเด็กสาวมันเป็นเรื่องงที่เขาโดนไพลินขู่ราวกับประโยคที่ลอกกันมา จนกระทั่งเด็กสาวเดินเข้ามากอดเขา เบื้องหลังที่ญดากำลังกอดเขาอยู่นั้นมีใครอีกคนที่กำลังร้องไห้ฟูมฟายอยู่หลังกำแพงเตี้ยๆ ที่เขาแอบเห็นด้านหลังที่สั่นเครือและกำลังโทรศัพท์หาคนปลอบใจอยู่...
ภาพของลูกศรที่ร้องไห้อย่างน่าสงสารไม่ไกลจากตรงนั้น คือสิ่งที่ทำให้เขากล้าโทรไปบอกญดาว่าต่อจากนี้เป็นต้นไป เธอจะไม่เหลือใครอีกต่อไปแล้ว เขาเชื่อว่าน้องสาวของกวินจะต้องรู้เรื่องนี้เช่นกัน
"ถ้ามันเพิ่งเกิดไม่นานก็แสดงว่าตลอดหลายปีที่ผ่านมาแจ็คก็ไม่เคยทำแบบนั้นนะ เขาอาจจะมีปัญหาครอบครัวที่จำเป็นต้องใช้เงินรึเปล่า? บีน่าจะถามอะ จริงๆ นะ"
ร่างสูงถอนใจขณะที่ถอดเสื้อออก แล้วหันไปมองคนถามและอมยิ้มให้กับภาพของร่างเล็กที่กำลังคลานขึ้นไปบนเตียงเพื่อเอาโทรศัพท์เสียบชาร์จ แฟนเขาทำไมถึงน่ารักแบบนี้นะ...
"ให้ถามว่าไง? ในเมื่อตอนเอาไปมันไม่พูดก่อน"
จอมพลตอบพลางเดินไปทิ้งตัวลงนั่งมองก้นงอนๆ ที่กำลังเจ้าของมันกำลังคลานกระดึ๊บๆ อยู่บนเตียงชวนให้คิดอยากจะฟาดมือลงไปสักป๊าบ จินตภัทรยังคงพูดสอนเขาไม่หยุดปากขณะที่คลานไปมาเสื้อยืดที่สวมอยู่ก็เลิกขึ้นเรื่อยๆ จนเห็นเอวคอดกิ่ว โชว์ผิวขาวนวลเนียนที่แผ่นหลัง
"ไม่สิ เพื่อนกันต่อให้เพื่อนไม่พูดบีก็ต้องพูดนะ ก็เห็นบอกว่าแจ็คเขาเป็นคนไม่กล้าพูดก่อนนี่ จริงๆ จีนว่าแจ็คเป็นคนขี้กลัวนะ กับเอินเอง ก็เห็นงอนกันแต่คนที่พูดก็เป็นเอินตลอด คนเรามันไม่เหมือกันนี่ ถ้าบี...อ๊ะ!"
คำพูดบ่นสะดุดไปเพราะสัมผัสของริมฝีปากที่กดจูบลงมาที่ผิวเนียนเหนือขอบกางเกงยีนส์และค่อยๆ จูบไล่ขึ้นมาบนแผ่นหลังขาวพร้อมมืออุ่นที่ลูบไล้เอวบางจนร่างเล็กเสียววาบไปหมดได้แต่คว่ำหน้าซบลงกับหมอนหนุนซ่อนแก้มแดงเรื่อเอาไว้อย่างเขินอาย ปล่อยให้อีกฝ่ายขบเม้มผิวกายจนเป็นรอยแดงก่อนที่มือหนาจะสอดยกเอวบางขึ้นปลดกระดุมกางเกงยีนส์ของจินตภัทรลงด้วยมือเดียวและค่อยๆ รูดรั้งมันลงจากเรียวขาพร้อมชั้นในตัวบาง
"บี..อา บีเรายังไม่ได้อาบน้ำ" เสียงหงุงหงิงที่ห้ามปรามไม่ได้แสดงความต้องการที่แท้จริงเลยสักนิด เพราะมันเป็นแค่สิ่งที่พูดออกไปเพราะความเขินอาย ยามที่อีกฝ่ายขยับต่ำลงเรื่อยๆ พร้อมกับเรียวลิ้นที่ลากลงมาถึงบั้นท้ายนุ่ม
มือเรียวจิกลงบนปลอกหมอนสีเขียวอ่อนขณะที่แขนแกร่งโอบยกสะโพกอิ่มขึ้นสัมผัสกับความวาบหวามยามที่เรียวลิ้นชื้นแตะลงสอดเข้าไปไปในผิวเนื้อบางเบื้องล่างรุกเร้าจนรู้สึกอายแทบบ้า เข่าที่รองรับร่างกายอยู่แทนทรุดลงไร้เรี่ยวแรง ร่างกายสั่นเทิ้มไปตามแรงอารมณ์ที่เริ่มควบคุมยาก
ไม่ไหวแล้ว...มันรู้สึกดีเกินไป รู้สึกดีจนจะบ้าตายอยู่แล้ว..
ความคิดที่น่าอายขณะที่ร่างเล็กทำได้เพียงร่ำร้องออกมาไม่เป็นภาษา ยามที่ถูกปรนเปรอราวกับแกล้งให้ขาดใจตาย
ทั้งที่อยากจะให้อีกฝ่ายหยุดการกระทำนั้น แต่ร่างกายกลับตอบสนองกลับไปอย่างน่าไม่อาย ทั้งเสียงครางและสะโพกที่ขยับตอบรับราวกับควบคุมตัวเองไม่ได้ ความกระดากอายก่อนหน้านี้ กลายเป็นความต้องการที่จินตภัทรไม่เคยรู้สึกกับใครมาก่อน ไม่เคยต้องการจากใครมาก่อน..
แม้แต่จากแฟนเก่าที่คบกันมาเกือบ 10 ปีอย่างเบญ เหมือนกันตอนที่จอมพลร้องขอให้ "ช่วย" เพียงไม่กี่คำ จินตภัทรก็ยอมคุกเข่าลงต่อหน้าและยอมทำในสิ่งที่ไม่เคยทำให้ใครมาก่อนได้
นอกจากความรักแล้ว...
ก็คงเป็นเรื่องเซ็กซ์ที่ทำให้ทุกอย่างระหว่างกัน มัน 'สมบูรณ์แบบ'
และเซ็กซ์ที่สมบูรณ์แบบก็กลายเป็นข้อได้เปรียบของจอมพลเสมอ
เป็นสิ่งที่ถูกเอามาต่อรอง เพื่อใช้ประณีประนอมในยามที่ขัดแย้งกัน
โดยที่จินตภัทรไม่รู้เลยว่า...กำลังจะตกเป็นทาสของอีกฝ่ายไม่รู้ตัว
เสียงทุ้มที่กระซิบคำหวานข้างหูราวกับคำสั่งที่ยากจะต่อต้าน ยามที่ถูกโอบเอวบางให้ขยับขึ้นมานั่งคร่อมกายอีกฝ่าย สายตาที่จับจ้องไม่ต่างจากมนตร์สะกด...
ในสายตายของคนที่นอนหงายหนุนแขนตัวเองและมองคนรักขยับกายอยู่ด้านบน จินตภัทรช่างสวยงามราวกับผีเสื้อขยับปีกเริงระบำในสวนดอกไม้ ดวงตากลมใสปรือปรอยมองสบตากันพร้อมกับริมฝีปากอิ่มที่เผยออ้าระบายความต้องการออกมาด้วยเสียงครางหวานที่ฟังแล้วชวนให้หัวใจเต้นแรง
"บี..."
"ครับ"
"จีนรักบีมากนะ.."
ถ้อยคำหวานก่อนจะเข้าสู่ห้วงนิทราในอ้อมกอดกันและกัน
มันทำให้ในทุกขณะที่กำลังหายใจร่วมกันบนโลกใบนี้ ช่างมีความสุขเหลือเกิน
...........TBC..........
ลองจบแบบไม่เครียดสักตอน
เอ๊ะ หรือเครียดกว่าเดิมตรงไม่มี NC CUT กันนะ? 55555
เราไม่มีแบบนั้นนะคะ เขียนไม่เก่งจริงๆ
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
แต่คือลืมไปเลย 555555