ตอนที่ 87 : EP.26 Suddenly
Upside Down
Welcome To The Upside Down
EP.26
ความไว้เนื้อเชื่อใจ บางครั้งก็ขึ้นอยู่ประสบการณ์ของแต่ละคน....
"เป็นไปได้ไหมที่บีอาจจะไม่บอกแจ็คอะ พอมาคิดๆ ดูแล้ว เราอาจจะใจร้อนเกินไปที่มาถามแจ็คแบบนี้ เราว่าเรากลับไปคุยกับบีก่อนดีกว่า"
จินตภัทรเอ่ยขณะที่สองมือประสานกันอยู่ที่หน้าตัก สายตามองออกไปนอกตัวรถขณะที่กำลังนั่งรถกลับคอนโด อีกฝ่ายยังเงียบอยู่และดูเหมือนว่าจะเครียดมากหลังจากที่รู้เรื่องหนี้สินของจอมพล แต่ก็ไม่รู้ว่าเป็นเพื่อนกันยังไงถึงเพิ่งมารู้ เพราะถ้าเทียบกับตัวเขาเองแล้วอนิลกับเขาแทบจะไม่เคยมีความลับกัน
แล้วยิ่งกวินกับจอมพลทำงานด้วยกันมานาน มันก็ยิ่งน่าแปลกใจที่กวินกลับไม่รู้เรื่องพวกนี้ทั้งที่เป็นคนดูแลเรื่องเงินให้เพื่อนมาตลอด จนกระทั่งยลรดามารับช่วงต่อ...
"จริงๆ จีนไม่ใช่คนแรกที่เดือดร้อนแทนมันจนมาคุยกับแจ็คนะ เพราะก่อนหน้านี้พิมพ์ก็มาคุยกับแจ็คเรื่องไอ้บีตลอด บางครั้งก็รู้สึกอิจฉามันนิดๆ ที่ใครๆ ก็เป็นห่วงมัน ทั้งๆ ที่บีมันอาจจะรักแต่ตัวเอง"
น้ำเสียงตัดพ้อที่ฟังแล้วเรียกให้สายตาของจินตภัทรหันไปมอง เขาได้แต่อมยิ้มน้อยๆ ก่อนจะมองดูทิวทัศน์ดานนอกรถที่ความมืดโรยตัวลงมาอย่างรวดเร็ว
ฟังแล้วก็รู้ว่ากวินคงน้อยใจที่เพื่อนไม่บอกเรื่องสำคัญ แต่ไม่รู้ทำไม...
กลับรู้สึกเหมือนว่าลึกๆ แล้วคนที่มีปัญหากลายเป็นกวิน
"ทุกคนก็รักตัวเองทั้งนั้นแหละแจ็ค เราเองที่มาปรึกษาเรื่องบีด้วยก็เพราะเราก็รักตัวเองนะ เราห่วงความสุขของตัวเองในช่วงเวลาที่เรายังมีบีอยู่และกลัวว่าจะสูญเสียมันไปเพียงเพราะปัญหาที่เราอาจจะช่วยบีได้
ถ้าปัญหามันจบเพียงแค่เราจ่ายให้บี เราก็ยอมที่จะจบปัญหาไปแล้วให้เขาสนใจแต่เรา เลิกสนใจเรื่องอื่นสักที นี่ไงเราก็รักตัวเองเห็นไหม?"
กวินเหลือบมองร่างเล็กที่นั่งอยู่ข้างกันเพียงแว่บเดียว มือที่กำลังจับพวงมาลัยรถอยู่ๆ ชื้นเหงื่อไปหมด ทั้งที่แอร์ในรถก็เย็นสบายดี คำพูดเรียบๆ ของจินตภัทรอ่านไม่ออกเลยว่าอีกฝ่ายกำลังจะสื่ออะไร เกิดเป็นความรู้สึกกลัวที่แว่บเข้ามาเพียงเสี้ยววินาทีที่เกิดจากคำพูดของร่างเล็ก
เพราะนอกจากความรักแล้ว ก็มีแต่เงินเท่านั้นใช้แก้ปัญหาได้ทุกเรื่องจริงๆ นั่นแหละ
จอมพลช่างโชคดี...หรือเขากันแน่ที่โชคร้าย
.................
"ตื่นได้แล้วครับเจ้าหญิง" เสียงที่กระซิบพลางขยี้ผมสีแดงเพลิงเบาๆ เรียกสติคนที่หลับสนิทให้สะดุ้งตื่นขึ้นมาพบรอยยิ้มขบขันของจอมพล
"อ่าวถึงแล้วเหรอ...เอ่อ อ้อ คอนโด โอเค งั้นเราลงพร้อมบีก็ได้ แวะไปหาจีนหน่อย"
"ดึกแล้วกลับไปนอนต่อที่บ้านเถอะ เดี๋ยวบีบอกจีนให้เองไม่ก็ระหว่างทางกลับบ้านเอินโทรคุยกับจีนสิ กว่าบีจะอาบน้ำเสร็จคงคุยกันเสร็จพอดี"
จอมพลเอ่ยก่อนจะหยิบสัมภาระของตัวเองแล้วหันไปเปิดประตู อนิลยังอยู่ในอาการงัวเงียก็ได้แต่พยักหน้าหงึกหงักไปจนกระทั่งประตูปิดลงเขาถึงเพิ่งสังเกตว่าเสื้อแจ็คเก็ตที่จอมพลสวมก่อนหน้านี้มาห่มอยู่บนตัวเขาตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ ขณะที่กำลังยกเสื้อขึ้นดูเสียงลุงคนขับก็ตอบคำถามที่อยู่ในใจอนิลราวกับอ่านใจออก
"คุณเอินน่าจะขี้หนาวนะครับ ผมเบาแอร์แล้วแท้ๆ จนคุณบีต้องถอดเสื้อห่มให้ วันหลังเอาหมอนผ้าห่มพกมาด้วยสิครับ"
"เอ่อ ครับ นั่นสิ..." อนิลได้แต่พยักหน้าตอบรับ แต่พอจะพับเสื้อเก็บให้ ก็พบว่าในรถมันหนาวมากจริงๆ สุดท้ายก็สวมแจ็คเก็ตสีดำตัวใหญ่เอาไว้กันหนาวเช่นเดิม
อุ่นดีแฮะ ซื้อที่ไหนนะ เดี๋ยวต้องถามละพร่งนี้
อนิลคิดในใจก่อนจะมองสองข้างทางที่รถติดจนได้แต่ถอนใจ
แค่จากเอกมัยมาอ่อนนุช ทำไมถึงใช้เวลานานขนาดนี้นะ
มือเรียวหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาพิมพ์ส่งข้อความหาจินตภัทรแก้เซงระหว่างรถติด
Baby Earn : แกอยู่ห้องปะ
Pepi : ยังออกมากินข้าว วันนี้แกหายไปไหนทั้งวัน
Baby Earn : ทำงาน เออ ฉันว่าจะบอกแกตั้งแต่เมื่อคืนแต่เพิ่งมีเวลา ป้าแจนนางให้ฉันมาดูแลแฟนแกระหว่างทำงาน นางคงขี้เกียจจะปะทะแฟนคลับเองอะ ชะนีราชนิกูลสไตล์
Pepi : เอ้าจริงดิ แปลกอะ แจ็ครู้ไหมเนี่ย?
Baby Earn : เห้ยอย่าบอกผัวฉันนะ เดี๋ยวรอจังหวะดีๆ จะคุยเอง ตอนนี้ยังก่อน
Pepi : ฉันอยู่กับผัวแกเนี่ย
Baby Earn :
Baby Earn : แกอย่าบอกมันนะ
Pepi : รู้ละ ถึงได้ถามนี่ไงว่าไปไหน เพราะฉันคิดว่าถ้าแจ็ครู้เขาคงพูดตั้งแต่ฉันขึ้นรถแล้ว
Pepi : เออแก น้องแก้มยุ้ยอะ คือแบบเมื่อคืนก่อนฉันเกือบตีกับบีเพราะน้องเขาส่งข้อความมาบอกว่าบีเป็นหนี้เกือบยี่สิบล้านใช่ปะ แล้วก็เหมือนจะเสี้ยมว่าบีกะมาเกาะฉันให้ใช้หนี้ให้
Baby Earn : ตอแหล นี่ไม่อยากจะพูดเลยนะว่าหมั่นไส้ตั้งแต่เจอครั้งแรกละ แต่เห็นเป็นเด็กที่แกเลือกให้เป็นนางเอก หน้าตาไม่น่าอีโนเซ้นซ์ปะ ตอนมาบ้านแบมแม่งใช้หลุยส์ในขณะที่แบมแม่งสะพายคองเก้นใบไม่กี่พัน ไม่อยากว่าบาปแต่เห้นแล้วแม่งคิดถึงอีจอยเพื่อนในเอกสมัยเรียนที่มันทำไซด์ไลน์หารำไพ่พิเศษงี้
Pepi : บ้าแก ไปว่าน้องเขา แกก็อคติกับชะนีทุกคนยกเว้นน้ำหวานปะ 55555
Baby Earn : แสนรู้ไปอี๊ก แล้วนีลงจากรถผัวฉันยังจะโทรเม้าส์
Pepi : ยัง ติดอยู่แยกอโศก จะบ้าตายไม่น่าอยากมากินร้านอร่อยเลยอะ แล้วเรื่องหนี้แกว่าฉันควรเชื่อนางมะ นี่ถามแจ็ค แจ็คยังบอกไม่เห็นรู้
Baby Earn : เอาจริงถ้าผัวแกมีหนี้บานขนาดนั้นมีสองอย่างคือติดยากับบ้าพนัน ขนาดตอนอีป้าแจนพูดอ้อมๆ ว่าบีมีปัญหาเรื่องเงิน ฉันยังคิดเลยว่านิยาย ถ้ามันจนตรอกขนาดนั้นมันไม่ขอเงินแกนานแล้ววะ มันก็รู้ว่าแกมีตังค์
Pepi : จะขอตอนไหนก็ไม่ต่างนะ แกก็รู้ว่าฉันไม่ได้ซีเรียสเรื่องนี้ ถ้าเขาจะเอาก็คงให้แหละ
Baby Earn : เอาจริงยี่สิบล้านนี่ไปมีหนี้ยังไงวะ?
Pepi : น้องแก้มเขาบอกว่าคุณพริมผู้บริหารค่ายเป็นคนซัพพอร์ต แบบผัวฉันไปเป็นผัวชั่วคราวชาวบ้าน...
Pepi :
Baby Earn : นิยายยยยยยย นี่ๆ ฉันรู้จักคนที่เปย์แบบนั้นได้นะแต่เปย์ทีละยี่สิบล้านคือต้องหล่อเบอร์ไหนอะมาริโอ้ไหมละแก แล้วเอาจริงผัวแกจะเอาเงินไปทำอะไรไม่ทราบ? ได้ยินจากแฟนคลับว่านางซื้อบ้านให้บุพการีก็กู้ธนาคารนะเว้ย อีแฟนคลับนี่ก็แสนรู้เป็นหมาโกลเด้นเลย
Pepi : จริงดิ ทำไงดีฉันบอกแจ็คไปแล้วอะ ไม่น่าพูดเลยอะ
Baby Earn : ก็ทำมึนๆ ไปก่อน กลับห้องก็บอกผัวเลย เอ้อ ฝากถามด้วยเสื้อที่มันให้ฉันยืมนี่ซื้อจากไหนวะ
Pepi : ตัวที่ใส่ไปมะเช้าอะนะ
Baby Earn : โอ้โห จำได้ไงวะ
Pepi : เป็นคนรีดเอง....
Baby Earn : โอ้โห เมียที่เคารพ มันไหว้ตอนรับตังค์มาทำงานด้วยปะ?
Pepi : บ้าเหอะ เห็นเขารีบเลยรีดไว้ให้ ตัวนั้นเหมือนจะแพงอยู่นะ ไม่แน่ใจว่าเท่าไหร่แต่แกอย่าลืมเอามาคืน
Baby Earn :
Baby Earn : หลงผัวขั้นสุด...
Pepi : เห้ยบีโทรมา รับก่อน
Baby Earn :
..................
"เนี่ยกำลังจะเลี้ยวรถเข้าแล้ว..."
เสียงของจินตภัทรที่ตอบรับสายที่โทรเข้ามาบอกให้รู้ว่าคนที่โทรมาคงไม่ใช่ใครนอกจากจอมพล
กวินชะลอรถจอดเทียบหน้าทางเข้าก่อนที่จะเห็นร่างสูงใหญ่เดินล้วงกระเป๋าออกมาจากล็อบบี้ ทันทีที่เห็นจอมพล จินตภัทรก็รีบเปิดประตูลงไปอย่างเร่งรีบจนลืมไปว่าตัวเองคาดเข็มขัดนิรภัยอยู่
"อุ๊ย!" เสียงตกใจของจินตภัทรทำเอากวินส่ายหัวอย่างขำๆ แล้วปลดเข็มขัดนิรภัยของตัวเองก่อนจะเอื้อมไปช่วยกดล็อคให้ทางฝั่งจินตภัทร
แต่เพราะประตูรถที่เปิดคาไว้ คนที่ยืนรออยู่ก็มองเข้ามาในรถเห็นเหตุการณ์ชัดเจนตอนที่กวินเอื้อมแขนโอบจินตภัทรเอาไว้
ขายาวก้าวฉับๆ เข้ามาก่อนจะเปิดประตูรถแล้วมองใบหน้าของกวินที่เหลือบมองอย่างตกใจ ขณะที่ร่างเล็กที่เป็นคนกลางเอาแต่ก้มหน้างุดเงอะๆ เงิ่นๆ พูดจาไม่รู้เรื่อง
"มันติดอะ เข็มขัด มันกดไม่ลง"
สุดท้ายกวินก็เป็นคนปลดล็อคทั้งที่สายตายังมองหน้าเพื่อนตัวสูงที่จ้องหน้าตอบไม่วางตาเช่นกัน
"ขอบใจนะแจ็ค วันนี้อุตส่าห์..."
"ง่วงแล้วขึ้นห้องเถอะ"
"มึงจะไม่ถามเหรอว่ากูพาแฟนมึงไปไหนมา"
"เดี๋ยวจีนเขาก็บอกกูเอง มึงหมดหน้าที่ละ กลับไปหาเมียมึงนู้น จีนเอากระเป๋ามานี่"
เสียงดุๆตอบเพื่อนก่อนจะหันมาคว้ากระเป๋าคลัชท์ของคนรักก่อนจะดึงมือให้ร่างเล็กลงมาจากรถแล้วกระแทกประตูปิดใส่หน้าคนที่เหมือนจะอ้าปากด่าไล่หลังมา
"ไอ้เชี่ยนี่แม่ง..."
กวินได้แต่ก่นด่าออกมาโดยที่อีกฝ่ายไม่รอที่จะรับฟัง
จอมพลก็เป็นแบบนี้มาตั้งแต่สมัยพิมพ์ยังอยู่ ถึงจะโกรธแต่ก็ไม่พูดตรงๆ ว่าหึง เพราะมันเสียศักดิ์ศรีที่จะบอกว่ากลัวเขาจะแย่งแฟนไป เพราะเป้นเพื่อนกันมานาน เขารู้นิสัยเพื่อนดีถึงแม้จะไม่ชอบท่าทีแบบนี้เลยแม้แต่ครั้งเดียว...
.................
"มาซะดึกเลยไปไหนมา?"
เสียงใสๆ ของอนิลทักทายแฟนหนุ่มที่เดินเข้ามาในบ้านราวกับเป็นบ้านตัวเอง เพราะตั้งแต่กวินได้รับอนุญาตให้คบกับอนิลได้อีกครั้ง ชายหนุ่มก็มักจะมาค้างที่นี่บ่อยครั้งจนรถมาจอดก็ไม่ต้องรอคนงานวิ่งไปดูแล้วเพราะกวินมีรีโมตรั้วหน้าบ้านที่สามารถเปิดเข้าออกได้แถมพ่อของอนิลยังให้กุญแจบ้านกวินไว้อีกเผื่อมีเรื่องฉุกเฉิน
ขณะที่กำลังจะเอ่ยทักรอยยิ้มของกวินก็เจื่อนลงทันทีที่เห็นอนิลเดินเข้ามาพร้อมกับเสื้อแจ็คเก็ตที่เจ้าตัวยังไม่ได้ถอดออก
เขาจำมันได้...และรู้ว่ามันไม่ใช่ของแฟนเขา
"เพิ่งกลับมาเหรอ?" ชายหนุ่มปรับสีหน้าก่อนจะนั่งลงและถามออกมาอย่างใจเย็น
"ช่าย รถโคตรติดอะ"
"กลับมายังไง?"
"อ้อ แท็กซี่อะ เคลียร์งานให้พ่อเลยออกมาช้ารถติดเลย แจ็คกินข้าวมายัง?"
"อืม กินแล้วไปกินข้าวกับจีนมา เห็นแชทคุยกันน่าจะรู้แล้วนี่" เสียงที่ตอบทำเอารอยยิ้มของอนิลค้างไปและชะงักขาที่กำลังจะก้าวเข้ามานั่งข้างๆ อีกฝ่ายไปด้วย
"แจ็คโกรธอะไรอะ.." ร่างบางถามพลางมองสีหน้าอีกฝ่ายที่จ้องหน้าเขาเขม็ง
"ไปไหนมา..."
"ไปทำงานมา ก็บอกแล้วว่า"
"ที่ทำงานเอินมีไอ้บีด้วยเหรอ?"
"ห่ะ?" อนิลร้องเสียงหลงขณะที่สองมือชื้นเหงื่อไปหมดดวยความกลัว เพราะเขาสัญญากับยลรดาแล้วว่าจะยังไม่บอกกวินเรื่องจอมพลตอนนี้
"ถามว่าไปทำงานแล้วเจอไอ้บีด้วยเหรอ? ตอบดิ"
"ไม่เข้าใจอะ บีเกี่ยวไร"
"เอิน..."
"ไม่เห็นรู้เรื่องเลยพูดอะไรเนี่ย บีเกี่ยวอะไรด้วยอะ ทำไมต้อง..."
"เสื้อตัวนั้นแจ็คเป็นคนซื้อให้ไอ้บีจากฮ่องกง! แจ็คเปลี่ยนประดุมเม็ดแรกเป็นกระดุมทองรูปตัว B ให้มันเป็นของขวัญปีใหม่ เลิกโกหกสักทีแล้วพูดมาว่าวันนี้ไปทำอะไรกับไอ้บี!"
ทั้งที่ตลอดมากวินใจเย็นและให้เกียรติคนรักมาตลอด ถึงแม้ตอนแรกจะเริ่มต้นไม่ดีนักแต่เขาก็ยอมเลิกกับคนรักเก่าเพื่อมาคบอนิล และสัญญากับตัวเองว่าจะไม่มีวันรักใครอีกแล้ว...
แต่เพราะรักมากเกินไป ยิ่งรักก็ยิ่งกลัว
กลัวจนขาดสติและเผลอตะคอกใส่อีกฝ่ายทั้งที่คิดไว้แต่แรกว่าจะถามดีๆ
ต่างฝ่ายต่างมองหน้ากัน ขณะที่อนิลทบทวนสิ่งที่อีกฝ่ายตะคอกใส่แล้วก็รู้หน้าชา
คำพูดที่มันทำให้รู้สึกเหมือนถูกตบหน้าอย่างแรงก็คือ 'วันนี้ไปทำอะไรกับไอ้บี' ซึ่งฟังแล้วมันคิดเป็นทางอื่นไม่ได้เลยนอกจากเรื่องชู้สาว แทนที่อนิลจะรู้สึกว่าตัวเองผิดที่โกหกออกไป ตอนนี้สิ่งที่คิดเสียใจต่อกวินก่อนหน้านี้มันหมดลงแล้ว
"ทำไม..กลัวเรากับบีจะแอบคบกันเหมือนกับที่แจ็คแอบคบกับพิมพ์ตอนนั้นเหรอ?"
"เอิน หยุดนะ" ฝ่ายที่เคยตะคอกกลับไปตอนนี้แทบไม่มีแรงจะโต้ตอบ กวินรู้สึกเหมือนกำลังถูกสอบสวนทั้งที่ตอนแรกเขาไม่ได้ทำอะไรผิดสักนิด แต่อนิลก็ยังไม่หยุด และยิ่งพูดจี้จนกวินรู้สึกเหมือนกำลังหลังชนฝา
"คนที่จะคิดแบบนี้ได้มันก็ต้องเคยทำมาแล้วสินะถึงได้กลัวว่าตัวเองจะโดนเอาคืน"
"........"
วินาทีที่กวินเงียบไปและหลบตา หัวใจของอนิลแทบหยุดเต้น
สัญชาติญาณมันบอกว่าสิ่งที่เขาพูดพล่อยๆ ออกไปนั้น....ไม่ใช่แค่เรื่องคิดไปเองแล้ว
"แจ็คเคยนอนกับพิมพ์ใช่ไหม.."
...........TBC..........
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
นุ้งจีนของพี่ก็ฉลาดปะติดปะต่อเรื่อง ยันแจนถึงจะดูร้ายๆงี่เง่า แต่ไม่น่าจะซับซ้อนมาก
นี่กลัวบีกับแจ็คมากเลยนะ
แล้วยิ่งไม่พูดไม่เคลียร์ ให้เข้าใจ
ก็ยิ่งคิดไปไกล ทั้งเรื่องเพื่อน ทั้งเรื่องแฟน
คืนนี้แปะไว้ก่อนเลย
พน.จะมาตามอ่านให้หมด
ยังแต่งได้สนุกและตื่นเต้นซับซ้อนเหมือนเดิมค่ะ เราก็เม้นเป็นกำลังใจให้เสมอทุกตอนนะคะ รู้ว่ากว่าจะคิดกว่าจะแต่งออกมาก็ไม่ใช่ง่ายๆ เรารอฟิคไรท์อัพทุกวันเลยค่ะ
แต่เด็กดีไม่เคยแจ้งเตือน ต้องมานั่งไล่ดูเอง
เข้ามาอ่านทีไรก็ยังยืนยันค่ะ ว่ายังสนุกเหมือนเดิม ติดตามและรออยู่เสมอนะคะ