[GOT7-FIC] Bad Neighbours & Upside Down #2209Bnior #2209UpsideDown

ตอนที่ 73 : Ep.12 คนน่าสงสาร

Upside Down

#2209UpsideDown

โลกของผม โลกของคุณ โลกของเรา ที่ไม่มีอะไรเหมือนเดิม

Welcome To The Upside Down

EP.12

สิ่งที่ฉันต้องเจอยังเจอไม่ไหว

อย่าให้ฉันต้องเจอมันเลยได้ไหม

กับฉันวันนี้ ไม่มีทางไหน ที่จะลืมว่ารักเธอ

สิ่งที่ฉันต้องเจอมันเจ็บรู้ไหม

อย่ากลายเป็นคนแปลกหน้าที่เคยรู้จักดี

กับคนที่เคยรักกัน อย่าเป็นแบบนั้นเลย

คนแปลกหน้าที่รู้จักกันดี - เหมียว อัจฉริยา

JAN : วันนี้มารับช้าจัง ไม่ว่างแจนกลับเองได้นะคะ

GAGAWIN : เดี๋ยวผมไปรับ ขอสิบนาที

หญิงสาวมองหน้าจอแชตที่อีกฝ่ายส่งข้อความมาแล้วก็ได้แต่ขมวดคิ้ว ปกติ...อีกฝ่ายจะใช้ชื่อเล่นเรียกแทนตัวเองตลอด แต่ทำไมวันนี้ตอบแปลกๆ

หลังจากเลิกงานอีกฝ่ายส่งข้อความมาว่าให้เธอรอ ทั้งที่ปกติหากจะมารับก็จะบอกล่วงหน้า แต่วันนี้ทั้งที่จอมพลมีตารางงานเข้ามาอัดเสียง แต่เหมือนกวินจะหายไปทั้งวันแล้วก็โผล่มาตอนนี้และบอกให้เธอรอ

ยลรดาเลือกมานั่งรออยู่ในร้านกาแฟที่เปิด 24 ชั่วโมงใต้ตึกออฟฟิศที่มีไว้บริการบริษัทความบันเทิงที่มีคนเข้าออกแทบจะตลอดเวลา หญิงสาวมองออกไปข้างนอกร้านถนนที่เคยพลุกพล่านตลอดช่วงกลางวัน ตอนนี้เงียบสงัดและมีรถเบาบาง ไม่ยากที่เธอจะมองเห็นรถ BMW ของแฟนหนุ่มขับเลี้ยวเข้ามาจอดหน้าตึก แต่ก่อนที่หญิงสาวจะทันได้ลุกขึ้นและคว้ากระเป๋าสะพาย กลับมีรถอีกคันที่ขับออกมาจากลานจอดรถด้านข้างเลี้ยวมาชะลอจอดใกล้ๆ รถเบนซ์สปอร์ตราคาแพงที่ยลรดาไม่รู้ว่าเจ้าของคือใคร เธอเห็นเพียงแฟนหนุุ่มยิ้มให้คนขับที่น่าจะลดกระจกลงมาคุยด้วย ไม่นานอีกฝ่ายก็ขับรถออกไป เหลือเพียงแฟนหนุ่มของเธอที่มีท่าทางหันกลับไปมองรถคันนั้นจนขับไกลออกไปจนลับตา เขาหันมาถอนใจก่อนจะเดินเข้ามาในตึกโดยไม่ได้โทรหรือส่งข้อความถามสักนิดว่าเธออยู่ไหน

กวินเดินเข้ามาด้านในตึกก่อนจะกดลิฟต์ จุดหมายหากเป็นการมารับยลรดา เขาควรจะอ่านแชตหรือโทรหาเธอ เพราะก่อนหน้านี้เธอจำได้ว่าบอกไปแล้วว่าจะรอที่ร้านกาแฟ หญิงสาวเดินตามออกมาจากกาแฟ ก่อนจะรอจนกระทั่งอีกฝ่ายเดินเข้าลิฟต์ไป แล้วกดลิฟต์อีกตัวแอบตามขึ้นไปด้วยความสงสัย

นิ้วเรียวสวยกดชั้นที่เธอเดาว่าชายหนุ่มจะขึ้นไป เพราะเป็นชั้นที่จอมพลควรจะอยู่ในห้องอัด แต่พอเธอขึ้นไปกลับพบว่าโซนนั้นปิดไฟแล้วและไม่มีใครอยู่แล้วแม้แต่คนเดียว แต่ก่อนที่สองเท้าจะพาตัวเองเดินไปที่ลิฟต์ เธอกลับได้ยินเสียงคนคุยกันอยู่ตรงสุดทางเดินที่เป็นทางหนีไฟ

"ไม่เป็นไรรอได้ ไปส่งเขาก่อนดิ"

"มายืนรอตรงนี้คนเดียวได้ไง ลงไปเถอะ แจ็คเป็นห่วงนะ ทำไมทำแบบนี้อะ"

"ห่วงแฟนคุณเถอะ ลงไปได้แล้วเดี๋ยวรอนี่"

"เฮ้อ โอเค เดี๋ยวแจ็คกลับมารับ อีกห้านาทีลงไปรออยู่ร้านกาแฟข้างล่างโอเคไหม?"

"อื้อ รู้แล้ว"

เสียงสนทนาที่ยลรดาได้แต่นิ่งและอึ้งไป เธอไม่กล้าเดินต่อและดูหน้าอีกฝ่ายด้วยซ้ำ...

เพราะเสียงที่กำลังโต้ตอบกับแฟนของเธอคือผู้ชายอีกคน ที่ดูจากการสนทนาแล้วดูห่วงกันเกินเพื่อน

หัวใจของหญิงสาวตอนนี้เต้นแรงขึ้นเรื่อยๆ เธอเริ่มหายใจเร็วขึ้น และถอยหลังกลับไปเมื่อกวินตกลงกับอีกฝ่ายว่าจะลงไปรับเธอก่อน ยลรดาหันหลังไปกดลิฟต์ลงทันทีและโชคดีที่เธอวิ่งเข้าลิฟต์ทัน

แต่...กลับลืมกดลิฟต์ลง และประตูก็เปิดออกอีกครั้งพร้อมกับแฟนหนุ่มผงะไปเล็กน้อยเมื่อเห็นหน้าเธอ

"อ้าวแจน ขึ้นมาทำอะไร?"

"แจนเห็นแจ็คจอดรถไว้แล้วขึ้นลิฟต์มา ก็เลยมาตาม..."

คำโกหกที่ต่างคนต่างรู้ว่ามันไม่จริง

ชายหนุ่มเดินเข้ามาในลิฟต์เงียบๆ และกดลงชั้นล่างด้วยสีหน้าที่เต็มไปด้วยความวิตก

กวินก้มหน้าลงและไม่พูดอะไร ไม่ถามว่าวันนี้แฟนสาวทำงานเป็นยังไง กินอะไรหรือยัง อยากแวะที่ไหนไหม?

คำถามที่ยลรดาเคยได้รับมาตลอดหลายปี ความห่วงใยที่อีกฝ่ายทำมันมาตลอด...

"แจ็คขึ้นมาทำอะไรเหรอคะ?"

"ไอ้บีลืมของ แต่หาไม่เจอ.." คำตอบสั้นๆ ที่อีกฝ่ายด้นสดออกมาอย่างไม่แนบเนียนสักนิด

"ค่ะ"

หญิงสาวเพียงแค่นั้นและเริ่มใจเสีย เธอไม่รู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้น ก่อนหน้านี้กวินยังคุยดีกับเธอและยังบอกอยู่เลยว่าเสาร์อาทิตย์นี้จะไปกินบุฟเฟ่ต์อาหารทะเลกัน แต่ตอนนี้ดูเหมือนการพูดคุยกันกลายเป็นเรื่องที่น่าอึดอัดมาก แม้แต่มือของเธอ...กวินก็ไม่จับไม่จูงมือเธอเดินเหมือนก่อนหน้านี้

"แจ็คคะ..."

"ผมรู้ว่าคุณจะพูดอะไร แต่เรื่องบางเรื่องผมยังไม่อยากคุยตอนนี้"

"เรื่องบางเรื่อง?"

"เรื่องที่คุณอาจจะไม่อยากฟัง และผมยังไม่พร้อมจะพูดตอนนี้"

สองมือของหญิงสาวชื้นเหงื่อไปหมด เธอนั่งมองเสี้ยวหน้าของอีกฝ่ายที่เอาแต่มองตรงไปข้างหน้าทั้งที่ตอนนี้รถยังติดอยู่ตรงสี่แยกไฟแดง และมีเวลาบอกอีกเป็นร้อยวินาที

"แจนทำอะไรผิดเหรอ? ทำไมต้องอารมณ์เสียด้วย?"

"ผมบอกว่าผมยังไม่อยากคุย เอาไว้ผม..."

"พิมพ์ฟ้องคุณเรื่องที่แจนบอกบีใช่ไหมคะ?"

"..."

ใช่...สิ่งที่เธอถามไปมันจริง มันเป็นหนึ่งในเรื่องที่เขาอยากพูดแน่ๆ แล้วคนที่เขาให้รอที่ตึกล่ะ นั่นใคร?

"แจนเดินตามคุณไป ตรงบันไดหนีไฟคุณคุยกับใครคะ?"

เงียบ...อีกฝ่ายตอบเธอกลับด้วยความเงียบอีกครั้ง ก่อนที่เสียงโทรศัพท์จะดังขึ้น

ก่อนที่มือของชายหนุ่มจะทันคว้าไว้ มือของยลรดาก็ไปถึงมันก่อนและกดรับแทน กวินไม่สามารถหันมาคว้าโทรศัพท์ได้เพราะรถหลังบีบแตรไล่ดังลั่น ชายหนุ่มหันไปขับรถขณะที่นิ้วเรียวกดที่ปุ่มสปีกเกอร์ และเสียงของปลายสายก็ดังขึ้น

(แจ็ค ว่างไหม พิมพ์อยากไปที่ร้าน แต่ไม่มีเพื่อนไปเลย วันนี้แจ็คเข้าร้านไหมอะ)

"เขาไม่ว่าง กำลังขับรถไป..." ยลรดาพยายามข่มน้ำเสียงและความรู้สึกโกรธสุดขีดเอาไว้ แต่กวินกลับพูดแทรกเธอ

"พิมพ์ วางสายก่อน เดี๋ยวแจ็คโทรกลับไป"

คำพูดที่ไม่ไว้หน้าเธอ และการให้ความหวังอีกฝ่ายว่าเดี๋ยวจะโทรกลับไปทั้งๆ ที่เธอนั่งเป็นหัวหลักหัวตออยู่ตรงนี้ ทุกสิ่งที่อีกฝ่ายทำมันทวีความรู้สึกเกลียดและเพิ่มโทสะให้ยลรดาตัดสินใจตะโกนใส่ปลายสาย

"เขาจะไม่โทรหาเธออีกตราบใดที่ฉันยังอยู่กับเขาตรงนี้ ถ้าไม่มีใครคบก็หัดอยู่เงียบๆ คนเดียวซะบ้าง เลิกยุ่งกับผัวคนอื่นสักที! เธอจะเอาตัวเข้าแลกให้ทุกคนมาสนใจเธอด้วยการนอนถ่างขาให้คนอื่นเหมือนผู้หญิงชั้นต่ำแบบนี้กับผู้ชายทุกคนไม่ได้!"

"แจน!"

สิ้นเสียงของกวินที่ตวาดใส่ โทรศัพท์ในมือของหญิงสาวก็ถูกปาออกนอกรถไปขณะที่รถยังขับอยู่ ไม่ใช่แค่โทรศัพท์ แต่เป็นตัวของหญิงสาวที่เกือบกลิ้งตกรถ เธอถอดเข็มขัดนิรภัยและเจตนาพุ่งตัวลงไป

โชคดีที่มือข้างหนึ่งของกวินคว้าไว้ทัน ก่อนที่รถจะเสียการทรงตัวและไถลออกจากถนนลงสู่ข้างทาง มือของกวินพยายามบังคับรถและเหยียบเบรกจนมิด เสียงยางรถที่บดลงกับถนนจนฝุ่นฟุ้งดังลั่นจนผู้คนสองข้างทางตกอกตกใจ

สิ่งแรกที่กวินรู้สึกในวินาทีนั้นคือความกลัว เขากลัวจนหัวใจเต้นไม่เป็นส่ำ มือข้างที่คว้าต้นแขนของอีกฝ่ายไว้ค่อยๆ คลายออก ก่อนที่เสียงสะอึกสะอื้นของหญิงสาวจะดังขึ้น

มันไม่ใช่เรื่องข่มขู่เล่นๆ เหมือนที่จอมพลเคยหัวเราะอีกต่อไป...

ถ้าเมื่อครู่เขาคว้าแขนยลรดาไม่ทัน เขาคิดไม่ออกเลยว่าจะเกิดอะไรขึ้น

"แจนไม่อยากเลิกอะ ฮือ แจนทำอะไรผิดอะ ทำไมทุกคนต้องทำแบบนี้กับแจนด้วย ฮึก เพราะแจนไม่ใช่พิมพ์ใช่ไหม เพราะยังไงแจ็คก็เห็นเขาสำคัญกว่าแจนใช่ไหม ฮึก ฮืออออ จะเลิกกันก็ได้ แต่ไม่ใช่เพราะอีนั่นอะ ทำไมมันไม่ตายไปสักที! แจนอยากให้มันหายไปจากโลกนี้! เมื่อไรมันจะตายไปสักที แจนเกลียดมัน!"

สองแขนที่อ่อนล้ากอดหญิงสาวที่ดีดดิ้นและเอาแต่ร้องไห้สลับกับด่าทอสาปแช่งพิมพ์อย่างเกรี้ยวกราด ความอดทนและความรู้สึกทุกอย่างที่เคยปลอบใจตัวเองมาตลอดว่า...ไม่ว่ายังไงกวินก็ยังเป็นของเธอ

ใช่...เป็นของเธอแค่ตัวมาตลอด แต่หัวใจของผู้ชายที่กำลังกอดเธออยู่ตอนนี้รักคนอื่นมาตลอด

แล้วเธอจะทำยังไง? จะทำยังไงในเมื่อเธอหยุดรักเขาไม่ได้แม้แต่วินาทีเดียว

เขาจะรู้บ้างไหม...ว่าตอนที่เธอได้ยินเขาบอกผู้หญิงคนนั้นว่าจะโทรกลับ เธอรู้สึกยังไง?

เธอรู้สึกเหมือนจะขาดใจตาย รู้สึกไร้ค่า การตัดสินใจเปิดประตูรถในวินาทีนั้น คือสิ่งเดียวที่เธอคิดออกว่าจะเรียกความสนใจทั้งหมดของคนรักมาอยู่ที่เธอได้ เพราะมันจะเป็นครั้งเดียวที่เขาจะหันมาสนใจเธอ ...ในเสี้ยววินาทีที่เธอกำลังจะตาย

"เราเลิกกันเถอะนะ ขอร้อง...แจ็คทนไม่ไหวอีกแล้วแจน..."

"ทำไม...ฮึก ทำไม"

"แจ็ครักคนอื่น..คนคนนั้นไม่ใช่พิมพ์ แจนรู้ดีมาตลอดว่าเราไม่เคยมีอะไรกันเลย ไม่เคยมีความสัมพันธ์ทางกายกันแม้แต่ครั้งเดียว มันไม่เกี่ยวกับเรื่องการให้เกียรติหรือรอแต่งงานก่อน แต่แจ็ค..."

หัวใจของหญิงสาวแทบหยุดเต้น ความรู้สึกมันบอกว่าเธอช่างโง่เง่าที่มัวแต่เสียเวลาจงเกลียดจงชังพิมพ์มาตลอด คำพูดและน้ำเสียงของใครบางคนที่เธอไม่เห็นหน้า...เด่นชัดขึ้นในความคิด

"แจ็คเป็นเกย์..ขอโทษนะครับ ขอโทษจริงๆ ขอโทษที่ทำให้แจนเสียใจ ขอโทษที่มันต้องจบแบบนี้...พิมพ์เองก็รู้เรื่องนี้ แจ็คถึงสนิทกับน้อง แจ็คไม่กล้าบอกจนกระทั่งแจนยืนยันจะแต่งงาน แจ็คคิดว่ามันไม่ใช่..มันไม่ใช่สิ่งที่แจ็คเป็น แจ็ค...ชอบผู้ชาย"

มันช่างเป็นคำบอกเลิกที่เธอจินตนาการไม่ถึงเลย ไม่เคยคาดคิดเลยว่ามันจะเกิดขึ้น...

เพราะเธอไม่เคยเชื่อ และแฟนหนุ่มของเธอก็ไม่เคยมีพฤติกรรมอะไรที่แสดงออกมาเลยสักนิด

แต่...ก็ใช่ว่ากวินจะไม่เคยโดนเพื่อนแซ็วเรื่องนี้

คำพูดที่เพื่อนแซ็วเล่นว่ารักแรกของกวินคือตุ๊ดเชียร์ลีดเดอร์ของโรงเรียน แต่กวินก็หัวเราะและไม่เคยปฏิเสธ

เธอคิดมาตลอดว่าไอ้เรื่องแฟนเป็นเกย์เป็นเก้ง มันเป็นเรื่องขำๆ ในวงเหล้า แต่...เหตุการณ์ในวันนี้มันพิสูจน์แล้ว ว่ามันไม่ขำสักนิด หากแฟนหนุ่มมาสารภาพว่าตลอดมาเขาไม่เคยชอบผู้หญิง ไม่เลย มันไม่ตลก ไม่ขำ มันเลวร้ายยิ่งกว่ารู้ว่าแฟนมีกิ๊กเป็นผู้หญิงด้วยกันอีก

"แจน..." สองมือพยายามคว้าตัวหญิงสาวที่ผลักเขาออกและลงจากรถไป
ยลรดาไม่มองหน้าและไม่สนใจคำพูดเขาอีกต่อไป ขณะเดียวกันกับที่ตำรวจท้องที่มาถึงและก้มลงมาเคาะกระจกถามเขา

กวินได้แต่มองตามหญิงสาวที่เดินไปโบกแท็กซี่เพียงลำพัง ก่อนจะถอนใจออกมาอย่างโล่งอกและหันไปคุยกับตำรวจ

....................

"ขอโทษนะที่สร้างปัญหา..."

(แล้วตกลงพี่แจนเขาว่าไง เขาโอเคหรือเปล่า?)

"ไม่น่าโอเค เขาไม่ยอมรับโทรศัพท์เลย นี่แจ็คต้องยืมโทรศัพท์เอินโทรมาก่อน กลัวพิมพ์คิดมาก แจนเขาพูดไม่คิดแบบนั้นแหละกำลังโมโห แจ็คกลัวพิมพ์จะ..."

(แต่เขาก็พูดถูกนะ พิมพ์ควรเลิกยุ่งกับผัวชาวบ้านใช่ไหมล่ะ)

คนที่นั่งคู่มากับคนขับได้แต่มองออกไปนอกถนนเส้นเดียวกับที่เกิดเรื่องเมื่อสองชั่วโมงที่แล้ว สิ่งแรกที่กวินคิดถึงคือการวนรถกลับไปหาอนิลซึ่งนั่งอยู่เพียงลำพังในร้านกาแฟ

คำพูดที่คิดจะตำหนิที่อีกฝ่ายหายไปและโทรศัพท์โทรไม่ติดจนอนิลเกือบจะให้ที่บ้านมารับแทน กลายเป็นว่าเมื่อเจอหน้าอนิลกลับพูดไม่ออกแม้แต่คำเดียว ยิ่งมาเห็นสภาพรถคันสวยที่ประตูฝั่งที่นั่งข้างคนขับเป็นรอยขูดยาวที่เกิดจากตอนที่กวินเบรกแล้วหักรถไปครูดกับที่กั้นข้างถนน ก็รู้เลยว่าอีกฝ่ายคงผ่านอะไรมาหนักหนาเกินพอแล้ว

กวินเล่าให้เขาฟังถึงเรื่องโกหกที่จำใจต้องพูดออกไป เพราะแน่ใจว่าเรื่องที่อ้างว่าพิมพ์รู้ว่ากวินเป็นเกย์ ยลรดาคงไม่กล้าไปถามหาความจริงแน่ๆ สาเหตุเพราะเหตุผลสองข้อ ข้อแรกคือไม่อยากให้ยลรดาไปยุ่งกับพิมพ์อีก และข้อที่สอง คือต่อจากนี้ไปความสัมพันธ์ของกวินกับยลรดาจะต้องจบลงในไม่ช้า แม้ว่าเรื่องหมั้นหมายที่จะแต่งงานกันยังเป็นเรื่องที่ค้างคาอยู่

หลังจากที่รับอนิลขึ้นรถ สิ่งแรกคือคำพูดขอโทษและความรู้สึกผิดที่เขาจำเป็นต้องขอยืมโทรศัพท์อนิลเพื่อโทรหาพิมพ์ มันเป็นเรื่องที่กลืนไม่เข้าคายไม่ออกสำหรับอนิล ในเมื่อเหตุผลของกวินก็เพราะห่วงพิมพ์ที่โดนแฟนสาวพูดด่าทอรุนแรง แถมตอกย้ำในเรื่องที่พิมพ์ผิดพลาดไป อนิลยินยอมที่จะให้กวินโทรหาพิมพ์แต่โดยดี ไม่พูดตัดพ้อใดๆ ไม่แสดงอาการหึงหวง ทุกอย่างมันมีเหตุผลของการกระทำมากพอ เหมือนกับที่อนิลนึกย้อนไปถึงเรื่องของพิมพ์ เขาเองไม่มีเรื่องอะไรบาดหมางกับพิมพ์ก็ไม่จำเป็นต้องขัดขวางการรับหญิงสาวเข้าทำงานในสายการบินที่พ่อของเขามีหุ้นอยู่

เหมือนกับว่า...ต่อให้ไม่ชอบใจอยู่ลึกๆ ที่กวินยังแบ่งปันความรักความห่วงใยให้พิมพ์ แต่หากเขาขัดขวางและทำตัวระรานเหมือนที่ยลรดาทำ เขาก็คงไม่ต่างจากผู้หญิงขี้แพ้อย่างยลรดา ที่มองไม่เห็นค่าของตัวเองและยึดติดอยู่กับผู้ชายคนเดียวตลอดชีวิต

เมื่อวางสายจากพิมพ์ โทรศัพท์ของอนิลก็มีข้อความเด้งขึ้นมาหลังจากที่กวินคืนโทรศัพท์ให้ ข้อความที่อนิลไม่คิดว่าจะได้รับ

PIM

ขอบคุณนะคะ คุณใจดีมากที่ให้แจ็คโทรมาหาเรา

เราสัญญาจะไม่ไปวุ่นวายกับเขาอีก คุณไม่ต้องกังวลนะคะ

ขอบคุณอีกครั้งค่ะ

อนิลอ่านข้อความนั้นแล้วก็คิดถึงเรื่องที่จินตภัทรเคยบอกว่า พิมพ์ไม่ใช่คนไม่ดี นั่นคือสาเหตุที่ทำให้เพื่อนเขาลังเลที่จะคบกับจอมพล เหมือนกับมุมของคนเราในการมองคนคนเดียวกันมันต่างกันไปตามสถานการณ์

เราไม่มีทางรู้จักใครด้วยขี้ปากคนอื่น หรือแค่ไม่ชอบขี้หน้า ก่อนหน้านี้ความรู้สึกที่มีต่อพิมพ์มันเป็นความรู้สึกที่ไม่ชอบผู้หญิงช่างเรียกร้อง วุ่นวาย และเอาแต่ใจ สิ่งต่างๆ ที่อนิลรับรู้เรื่องของพิมพ์มันมาจากการกระทำของกวินเองที่เปิดโอกาสให้หญิงสาวสามารถเรียกร้องและวุ่นวายได้เอง

อาจจะจริงที่จินตภัทรเคยบอกว่า ไม่ใช่แค่ผู้หญิงผิดที่คิดว่าจะโทรหาผู้ชายคนหนึ่งเมื่อไรก็ได้ แต่เป็นตัวผู้ชายเองมากกว่าที่ทำตัวเซอร์วิสตลอด 24 ชั่วโมงอย่างไร้ข้อแม้ คนที่ใจอ่อนและอ่อนแอเกินกว่าจะปฏิเสธมันคือคนของเขาเอง คือตัวกวินเอง ที่อนิลได้แต่หวังว่าจะไม่เกิดเหตุการณ์แบบนี้อีกหลังจากที่ตัดสินใจคบกัน

ราวกับว่ากวินทำให้คนรอบตัวดูร้ายไปหมด ปล่อยให้ยลรดาเอาแต่ใจโดยไม่พูดไม่โต้ตอบอะไร จนสุดท้ายแม้กระทั่งตอนจบก็ไม่บอกออกไปตรงๆ ว่าไม่เคยรักกันเลย ทำให้พิมพ์ดูร้ายเพราะไม่เคยบอกเหตุผลว่าทำไมตัวเองต้องมารับโทรศัพท์พิมพ์ตลอดเวลาและเปิดโอกาสให้พิมพ์กลายเป็นคนที่เรียกร้องได้อย่างไม่มีลิมิต ทั้งๆ ที่ความจริงแล้ว คนที่ร้ายที่สุดและควรรับความผิดทุกอย่างไปมันคือตัวกวินเอง

ขณะที่ปล่อยในตัวเองตกผลึกทางความคิดจากการกระทำของกวิน มือของคนในความคิดก็เอื้อมมากอบกุมมือของอนิลเอาไว้ราวกับรู้สึกผิด และหวาดกลัวความเงียบของร่างบางที่เอาแต่มองออกไปข้างทาง

"เอิน..."

"อือ"

"แจ็คไม่รู้ว่าเอินคิดอะไร ทำไมเงียบแบบนี้ล่ะ โกรธแจ็คเรื่องอะไรเหรอ?"

น้ำเสียงที่ดูเกรงใจ ไม่เหมือนกับกวินที่เคยพูดจากวนประสาทและบังคับให้เขาอยู่ใต้บัญชาเหมือนก่อนหน้านี้สักนิด แต่แทนที่อนิลจะรู้สึกดีที่อีกฝ่ายรู้สึกเสียใจต่อเขา อนิลกลับรู้สึกหดหู่และหงุดหงิดมากกว่า

"เอินโกรธที่แจ็คดีกับทุกคน แจ็คเป็นคนใจดี ใจดีกับทุกคนเลย ในขณะที่ทุกคนที่รักแจ็คกลายเป็นคนใจร้ายแบบที่แจนเป็น เอินไม่อยากเข้ามาแทนที่แจน มาเป็นนางอิจฉา แจ็ครู้ดีว่าเอินมีทางเลือกมากมาย เอินมีคนดีๆ ให้คบอีกเยอะนะ ทำไมเอินต้องเสียเวลากับคนที่แสนดีแต่จัดการชีวิตตัวเองได้โคตรห่วยแตกแบบนี้ด้วย?"

ใช่...มันไม่ใช่โลกในละครน้ำเน่าที่ทุกคนต้องมาแย่งพระเอกใจดี หน้าตาดี บ้านรวย แต่เสือกจัดการปัญหาอะไรไม่ได้ นางร้ายก็มาระรานนางเอก พระเอกแสนดีก็ปกป้องทุกคนเลยงี้เหรอ? แล้วนี่เลิกกับแจนจริงๆ หรือเปล่า? พูดไปแค่นั้นปัญหาจะจบง่ายๆ แบบนี้เหรอ? ในเมื่อเสือกโง่ไปหมั้นกับเขาแล้ว

อนิลได้แต่คิดแล้วดึงมือออกจากมือหนาที่กอบกุมเอาไว้ ไม่ได้รู้สึกเกลียดหรือขยะแขยง แต่หงุดหงิดเกินกว่าที่ความรักจะทดแทนส่วนที่มันขาดหายไปในตัวของอีกฝ่ายได้จริงๆ

"แจ็คขอโทษที่เป็นคนห่วยแตก แจ็ครู้ว่าแจ็คจัดการปัญหาไม่เก่ง ไม่ใช่คนที่แบบที่เอินคาดหวังว่าจะเจอ แต่ให้โอกาสแจ็คได้ไหม บอกสิ่งที่เอินต้องการ บอกมาว่าแจ็คต้องทำยังไงเพื่อให้เอินอยู่"

ไม่ใช่คำพูดของกวินที่ทำให้อนิลหันกลับไปมอง แต่เป็นน้ำเสียงที่แหบแห้งและสั่นเครือ เมื่อสบตากันมันทำให้รู้ว่าผู้ชายที่นั่งอยู่ตรงหน้ากลายเป็นเด็กที่ไม่รู้แม้กระทั่งว่าควรจะทำยังไงกับชีวิต ที่ผ่านมายี่สิบกว่าปีได้คิดเองบ้างหรือเปล่า? ได้เลือกเองบ้างไหม? เคยบอกใครบ้างไหมว่าตัวเองชอบอะไร อยากเป็นอะไร อยากได้อะไร?

พอเห็นแบบนี้แล้วก็ไม่แปลกใจเลยว่าทำไมถึงเลือกจะแสดงออกความเป็นตัวตนของตัวเองผ่านเซ็กซ์ที่เต็มไปด้วยความรุนแรงและเอาแต่ใจ...

เพราะโลกแห่งความจริง กวินเป็นเพียงคนอ่อนแอที่ปฏิเสธใครไม่เป็น ตัดใครออกจากชีวิตไม่ได้เพราะไม่เข้มแข็งพอ

สองแขนที่ทั้งผอมและบอบบางกลายเป็นที่พึ่งพิงสุดท้ายของผู้ชายตัวโตและดูเป็นคนที่ควรจะพึ่งพาได้ แต่จะมีสักกี่คนที่เห็นความอ่อนแอของกวิน เห็นความเอาแต่ใจ เห็นความขาดๆ เกินๆ ที่ไม่สามารถแสดงออกให้ใครเห็นได้ แม้แต่คนในครอบครัว

ยิ่งถูกกอดเอาไว้ทุกความอึดอัดในใจกลับพรั่งพรูออกมาไม่มีที่สิ้นสุด กวินพบว่าตัวเองกลายเป็นเด็กอีกครั้ง เด็กชายกวินที่ไม่เคยได้รับสัมผัสนี้จากพ่อแม่มาก่อนหลังจากที่พวกท่านเสียไปและทิ้งเขาเอาไว้กับพี่ชายที่ไม่สามารถทำหน้าที่ของพ่อแม่ได้สมบูรณ์ การสูญเสียที่ทั้งเขาและกวีผู้เป็นพี่ชายได้รับมันอาจจะเท่ากัน แต่ความขาดวิ่นในจิตใจที่ทำให้กลายเป็นคนอ่อนไหวและอ่อนแอมันช่างแตกต่างกันโดยสิ้นเชิง

เพราะมีเพียงพี่ชายคนเดียวที่เหลืออยู่ในครอบครัว ไม่ว่าอะไรที่พี่บอกหรือสอนให้รู้เขาก็เรียนรู้มันมาจากจุดนั้น ความผิดพลาดไม่ใช่เรื่องใหญ่ แต่อย่าแสดงออกว่าเป็นผู้พ่ายแพ้ให้เห็น เขาไม่เคยชนะพี่ไม่ว่าเรื่องไหน เหมือนกับที่เขาไม่เคยได้เลือกอะไรเองแม้แต่เส้นทางที่อยากเดิน

เริ่มต้นจากยอมคนในบ้านเป็นลูกไล่ของพี่ชาย เป็นอาที่ต้องมีหน้าที่เลี้ยงหลานตามคำขอของพี่สะใภ้ และยอมคบกับคนที่ไม่ได้รัก เพียงเพราะกลัวที่จะผิดหวังซ้ำๆ ไม่กล้าที่จะทอดทิ้งคนรักเพียงเพราะมีโซ่ตรวนที่เรียกว่าความกลัว ทุกอย่างรอบตัวบีบคั้นให้กวินกลายเป็นคนต้องยอมอยู่เสมอ...

จนกระทั่งอนิลทำให้เขารู้สึกถึงสิ่งที่เรียกว่า 'ตัวตน' สิ่งที่อยากทำ การกระทำที่ไม่ถูกต้องนักแต่นั่นคือสิ่งที่เขาไม่เคยทำกับใคร ยิ่งอนิลยอมก็ยิ่งรู้สึกหลุดออกมาจากกรอบที่ตัวเองเคยอยู่ กล้าเผยความหยาบคายที่ไม่เคยกล้าแสดงออก ลงมือทำร้ายและข่มขืนอีกฝ่ายด้วยความรู้สึกที่อยากเอาชนะเป็นครั้งแรก กลิ่นของชัยชนะยามที่ข่มเหงอนิลราวกับออกซิเจนที่เขาไม่เคยหายใจเข้าไปได้อย่างเต็มปอดมาก่อนในชีวิต

แต่สุดท้ายชัยชนะนั้นก็เป็นเพียงจินตนาการ เพราะเขาพ่ายแพ้ต่อสายตาและท่าทีของอนิลที่ไม่เคยแสดงอาการเจ็บปวดหรือหวาดกลัว คนที่เป็นฝ่ายชนะอย่างแท้จริง คือคนที่ยอมรับฟังและไม่มองเขาเป็นตัวประหลาด ถึงปากจะด่าทอออกมาด้วยคำพูดที่แสดงออกด้วยความเกลียดชัง แต่ทุกครั้งที่สบตากัน เขายังมองเห็นตัวเองอยู่ในดวงตากลมโตคู่นั้น ทำให้รู้ว่าความรักไม่ใช่การมองเห็นแต่มุมที่สวยงามของกันและกัน แต่เป็นการยอมรับในความบิดเบี้ยวและพิกลพิการในใจของอีกฝ่ายและยังคงอยู่ข้างกันไม่จากไปไหน

"แจ็ครักเอินนะ" น้ำเสียงที่สั่นเครือในอ้อมกอดเอ่ยบอกความในใจที่แสนสั้นแต่เต็มไปด้วยความหมาย

แทนคำตอบด้วยเสียงและคำพูดสวยหรู มีเพียงสองแขนของอนิลที่กระชับอ้อมกอดให้แน่นมากกว่าเดิม

ให้รู้ว่า...อยู่ตรงนี้นะ และจะไม่ไปไหนทั้งนั้น

....................

"อืม ฝันดีนะครับ แล้วก็ขอบคุณอีกครั้งนะพิมพ์ โอเคครับ บาย"

เสียงทุ้มของร่างสูงใหญ่ที่ยืนโทรศัพท์อยู่ที่ห้องรับแขกจบลงและเดินกลับเข้ามาในห้อง ที่มีเจ้าของห้องตัวเล็กนอนหลับสนิทอยู่บนเตียงหลังจากร้องไห้จนเหนื่อย จอมพลพบว่าเขาใจเย็นขึ้นมากหลังจากผ่านเรื่องของพิมพ์มา และการเริ่มต้นใหม่กับจินตภัรทำให้เขาไม่สามารถแสดงความเกรี้ยวกราดหรือหยาบคายใส่อีกฝ่ายได้เหมือนที่เคยเป็น

ชายหนุ่มทำเพียงแต่นั่งขัดสมาธิลงข้างเตียงมองหน้าของคนที่นอนตะแคงอยู่ก่อนจะเอื้อมมือไปจับนิ้วมือเล็กๆ ที่เจ้าตัววางมือห้อยออกมานอกเตียง จินตภัทรเหมือนเด็กที่ร้องไห้งอแงในบางครั้ง แต่ก็เหมือนคนที่ผ่านโลกมามากยามที่ตอบคำถามในรายการวิทยุของยลรดา คำพูดและความคิด ช่างสวนทางกับหน้าตาและพฤติกรรมอย่างสิ้นเชิง

ใบหน้าคมก้มลงประทับริมฝีปากกับหลังมือนุ่มนิ่มอย่างแผ่วเบา คิดถึงตอนที่ขับรถของอนิลมาถึงแล้วเพิ่งรู้ว่าตัวเองพูดคนเดียวมาตลอดทาง จินตภัทรหลับไปตั้งแต่เมื่อไรไม่รู้ พอมาถึงคอนโดฯ เขาก็ต้องหาคีย์การ์ดในกระเป๋าของอีกฝ่ายก่อนจะอุ้มคุณนักเขียนตัวเล็กเดินเข้ามาทางลานจอดรถด้านหลังซึ่งปลอดภัยจากสายตาคนภายนอก แล้วอุ้มขึ้นลิฟต์มาด้วยกันพร้อมกับสายตาที่คอยดูว่ามีใครตามมาหรือเปล่า เพราะไม่อยากจะประวัติซ้ำรอยกับเรื่องพิมพ์

เขาพาจินตภัทรเข้าห้องมาอย่างทุลักทุเล เพราะอีกฝ่ายหลับสนิทจนไม่กล้าปลุกเรียกให้ลุกขึ้นมาเปลี่ยนเสื้อผ้า ราวกับว่าจินตภัทรเองก็ไว้ใจที่จะให้เขาดูแลจนหลับไปโดยไม่ห่วงเลยว่าเขาจะอุ้มไปวางไว้ตรงไหน สุดท้ายจอมพลก็ต้องมานั่งเปิดตู้เสื้อผ้าที่จัดเอาไว้อย่างเป็นระเบียบ มองเห็นฝั่งหนึ่งที่โล่งเหมือนมีเสื้อผ้าหายไปก็เข้าใจดี เพราะห้องเขาเองก็เป็นแบบนี้เหมือนกัน

ชุดนอนที่เลือกมาให้เป็นชุดลายลูกเป็ดพื้นขาว มันดูเหมาะกับเด็กอนุบาลมากกว่าแต่กลับดูน่ารักอย่างอัศจรรย์เมื่อมาอยู่บนตัวของจินตภัทร เรือนร่างที่นุ่มนิ่มและผิวกายที่ขาวราวน้ำนม จอมพลต้องใช้ความอดทนมากมายทีเดียวกว่าจะผ่านจุดที่มองร่างเปลือยเปล่าของคุณนักเขียนแล้วข่มใจใส่เสื้อผ้าให้อีกฝ่ายสำเร็จ

ก่อนที่เขาจะโทรหาพิมพ์หลังจากได้รับข้อความก่อนหน้านี้ว่าเพื่อนเขากำลังตกที่นั่งลำบากและยลรดาพูดด่าทอพิมพ์อย่างรุนแรงจนพิมพ์ต้องส่งข้อความมาบอกเขาว่าช่วยโทรกลับหน่อย แต่หลังจากโทรไปหาพิมพ์กลับบอกเขาว่าตอนนี้เพื่อนของเขาไปรับอนิลแล้วและเรื่องทุกอย่างผ่านไปด้วยดี มันน่าแปลกเหมือนกันที่แฟนเก่าที่เพิ่งเลิกกันไปไม่ถึงสัปดาห์สามารถจะโทรมาบอกเรื่องของเพื่อนเขาได้โดยไม่พูดถึงเรื่องตัวเองแม้แต่น้อย...

....................

flashback

"พิมพ์อยู่ที่บ้านเหรอ?"

(อื้ม อยู่กับพ่อแม่ เดี๋ยวญาติก็มาพรุ่งนี้เพราะวันเกิดคุณตาละ)

"ฝากแฮปปี้เบิร์ทเดย์คุณตาด้วยนะ"

(อื้อ)

"พิมพ์ ดูแลตัวเองนะ ถึงเราจะไม่ได้รักกันแล้วแต่พิมพ์รู้ใช่ไหมว่าพิมพ์ยังต้องรักตัวเองนะ"

ไม่มีคำตอบจากอีกฝ่ายอยู่พักใหญ่ มีเพียงเสียงร้องไห้ที่เขาสัมผัสได้ถึงความบอบช้ำที่อีกฝ่ายได้รับ พิมพ์คือคนที่เฟดตัวออกไปเองและอยู่ในสถานะที่ต่างไปเพียงชั่วข้ามคืน เขาไม่โทษพิมพ์ที่พาตัวเองไปถึงจุดนั้น แต่โทษตัวเองที่ไม่สามารถให้ทุกสิ่งที่คนรักต้องการได้ เขายังรู้สึกผิดเสมอแม้ว่าจะไม่ได้เจอกัน

(อื้อ บีก็ดูแลตัวเองด้วยนะ ดูแลคุณจีนดีๆ บอกคุณจีนด้วยว่าเราจะฝากแจ็คเอาหนังสือไปคืนให้)

"ครับ"

(บี...)

"หืม?"

(พิมพ์รักบีนะ ขอโทษสำหรับทุกอย่าง ขอโทษที่พิมพ์ไม่เคยเชื่อบี ไม่เคยเป็นแฟนที่ดีของบีเลย)

"ไม่หรอก ตอนที่เราคบกันมันก็ดีนะ ช่วงเวลาที่บีรักพิมพ์มันอาจจะผ่านไปแล้ว แต่ไม่ได้หมายความว่าเรื่องของเรามันไม่เคยเกิดขึ้น รักตัวเองนะพิมพ์ ดูแลตัวเอง ดูแลหัวใจเพื่อไปเจอคนที่ดีกว่าบีนะ"

จอมพลได้ยินเพียงเสียงร้องไห้ที่ทำให้ปวดใจ ตอกย้ำให้รู้ว่าเขายังคงเจ็บปวดเสมอยามที่ได้ยินเสียงของคนที่เคยรักมากที่สุดกำลังเสียใจ เพราะความรักที่เขาเคยมีต่อพิมพ์มันคือความจริงในช่วงเวลาหนึ่งของชีวิตเขา

สุดท้ายแล้วเสียงที่สั่นของพิมพ์ก็เป็นฝ่ายบอกลาและขอตัวไปนอน...

เขาบอกลาและบอกกับเธอเหมือนที่เคยพูดมันตลอดมาหลายปี "ฝันดีนะครับ"

โดยที่ไม่คิดเลยว่ามันจะเป็นการบอกฝันดีครั้งสุดท้าย...กับพิมพ์

.........TBC........

#2209UpsideDown