[GOT7-FIC] Bad Neighbours & Upside Down #2209Bnior #2209UpsideDown

ตอนที่ 121 : ตอนพิเศษในเล่ม เรื่องที่ 3 - PARALLEL WORLD (โลกคู่ขนาน) #Bnyoung

#2209UpsideDown

ตอนพิเศษในเล่ม

BNyoung 's Story

พ.ศ. 2550 

"แม่จะไปรออยู่ที่ร้านกาแฟนะน้องจีน เลิกเรียนแล้วรีบโทรมาล่ะ"  

"จ๊ะแม่"  

เด็กตัวเล็กสะพายกระเป๋าวิ่งเข้าไปในโรงเรียนสอนพิเศษใจกลางสยามสแควร์ เหมือนเช่นทุกวัน ความรีบร้อนและรูปร่างที่เล็ก ทำให้คนที่เดินเลี้ยวมาจากร้านขายชานมไข่มุกชนเข้ากันเด็กตัวเล็กจนกระเด็น เสียงวี้ดว้ายตกใจของคนแถวนั้น ร่างสูงหันไปส่งแก้วชานมที่ตัวเองเพิ่งซื้อก่อนจะย่อตัวลงช่วยประคองเด็กตัวเล็กให้ลุกขึ้น ดวงตาคมเหลือบเห็นรอยถลอกที่หัวเข่าของเด็กตัวเล็ก จึงประคองกายอีกฝ่ายไว้ก่อนจะถามอาการ 

"เจ็บมากรึเปล่าเนี่ย ถลอกขนาดนี้ไปทำแผลก่อน"  

"เอ่อ...ผมต้องเข้าเรียน"  

"ดื้อ! เฮ้ยแจ็คกูฝากซื้อน้ำเกลือล้างแผลกับเบตาดีนด้วย"  

ถ้าจะบังคับขนาดนี้...จะถามอาการทำไมเนี่ย 

เด็กชายตัวเล็กคิดในใจ ขณะที่พี่ชายตัวสูงถือวิสาสะกึ่งประคองกึ่งลากให้เขามานั่งอยู่ที่เก้าอี้ม้าหินข้างๆ ร้านขายชานม สายตาเหลือบมองสบกันแต่ก็ไม่มีใครพูดอะไร จนกระทั่งเด็กตัวเล็กเหลือบมองชื่อที่ปักตรงหน้าอกของอีกฝ่ายแล้วหลุดขำออกมา  

"พี่ชื่อจอมพลเหรอ" 

"ไม่ใช่ นี่เสื้อเพื่อน" คนขี้เก๊กแกล้งตอบกวนอีกฝ่าย ส่วนเด็กตัวเล็กก็ทำปากยู่ใส่ 

จอมพลมองเสื้อของเด็กตัวเล็กบ้าง แต่กลับเห็นแค่อักษรย่อโรงเรียน เพราะเตรียมอุดมไม่ปักชื่อนักเรียนที่อกเหมือนโรงเรียนของเขา 

"ขี้โกงนี่หว่า ชื่ออะไรน่ะเรา"  

"ไม่บอก" เด็กแก้มยุ้ยตอบพลางอมยิ้ม จนอีกฝ่ายเริ่มโมโหแล้วเหลือบมองชีทในมือกับหนังสือแบบเรียน 

"ไม่บอกจะเรียกน้องดาวองก์นะ เรียนอยู่ดาวองก์นี่เห็นหนังสือ"  

"ฮ่อย ชื่อจินตภัทร" เด็กแว่นตัวเล็กตอบพลางบึนปากใส่อีกฝ่าย  

"ชื่อเล่น?" 

"จีน" 

"เป็นคนไทยทำไมชื่อจีน" 

"พี่เป็นคนธรรมดาทำไมชื่อจอมพล ได้ยศมาตอนไหน" 

"ต่อปากต่อคำ.." 

"โอ้ยเจ็บนะ สนิทกันอ่อมาบีบแก้มอะ" 

"อยากสนิทไหมล่ะ ถ้า..." 

แต่เสียงของเพื่อนที่อาสาไปซื้ออุปกรณ์ทำแผลให้แทรกเข้ามาก่อนที่จอมพลจะพูดจบ 

"อะมึง เซเว่นคนเยอะชิบ มีแต่เด็กเรียนพิเศษไปยืนซื้อหนมจีบซาลาเปา"  

"ขอบใจ เออมึงไปหาเอินก่อนก็ได้นะเดี๋ยวกูรอตรงนี้"  

"เคๆ ขอโทษด้วยนะครับน้อง เพื่อนพี่มันตาตี่อะมองทางไม่ค่อยเห็น"  

"ไอ้สัดแจ็คไปไกลๆ ตีนเลย"  

เสียงหัวเราะของเพื่อนที่ชื่อแจ็คของพี่จอมพลทำเอาเด็กตัวเล็กเกือบจะหลุดขำไปด้วย แต่เพราะหน้าดุๆ หันมาก็เลยไม่กล้าหัวเราะ ทำได้แต่เม้มปากกลั้นขำไว้  

มือหนาค่อยๆราดน้ำเกลือล้างแผลขวดเล็ก ลงบนแผลของเด็กน้อย ก่อนจะเหลือบมองหน้าอีกฝ่ายแล้วออกปากชมเหมือนคุยกับเด็กอนุบาล 

"เก่งนี่ ไม่ร้องด้วย"  

"มันไม่ได้แสบอะ แต่พี่ราดน้ำเกลือใส่รองเท้าเค้าเปียกแล้ว...หุ่ย"   

จอมพลมองรองเท้านักเรียนสีดำที่เด็กตัวเล็กสวมแล้วก็ถอนใจออกมา เขาไม่ทันระวังและลืมไปว่ารองเท้าน้องเป็นผ้าใบพอราดล้างแผลก็เลอะรองเท้าไปด้วย 

"ถอดรองเท้า" คนตัวโตสั่ง 

"ถอดไม" เด็กตัวเล็กถาม 

"จะใส่เปียกๆ เหรอ?" คนตัวโตเริ่มหงุดหงิดแล้วดึงรองเท้าออกมาซะเอง แต่เด็กตัวเล็กก็ยังถามกวนเขาอีก 

"พี่จะซื้อให้เค้าใหม่เหรอ?" 

"ยอกย้อน...."  

แผลที่ถลอกไม่ได้รุนแรงมากนัก แต่ก็ขยับขายืนลำบากอยู่ พอทำแผลเสร็จกะว่าจะเดินกลับไปเรียน แต่พอมองรองเท้ากับถุงเท้าก็เริ่มหนักใจ ขณะที่จินตภัทรพยายามจะลุกพี่ชายตัวโตที่ทำแผลให้อยู่ๆ ก็ลุกขึ้นแล้วสอดแขนเข้ามาที่ตัวของเด็กตัวเล็ก เหมือนจะอุ้มจนเจ้าตัวสะดุ้ง 

"พี่ทำไรอะ" 

"อุ้มไปส่งไง" 

"บ้าเหรอ ไม่เอาอะ เดี๋ยวเค้าเดินไปเอง" 

"รองเท้าก็ไม่มีอีก ขาก็เจ็บอีก จะเดินขึ้นบันไดไปยังไง?" 

จินตภัทรเหลือบมองคนตัวสูงด้วยความรู้สึกแปลกๆ ทั้งๆ ที่เหมือนจะเพิ่งเจอกันเมื่อสิบนาทีที่แล้ว แต่อีกฝ่ายกลับพูดกับเขาเหมือนกับสนิทกันมาแต่ชาติปางไหน 

"งั้นพี่ประคองเฉยๆ ได้ไหม? ไม่ต้องอุ้มหรอกน่าเกลียดอะ"  

สุดท้ายจินตภัทรก็ยินยอมให้พี่ชายตัวโตพาเดินขึ้นบันไดไปจนถึงห้องที่เขาเรียน คนในคลาสเดียวกันหันมามองและเสียงอาจารย์แซวเล็กน้อยว่าทำไมวันนี้มีหนุ่มมาส่ง ทำเอาเด็กๆ ในห้องส่งเสียงโห่ฮาใส่จนจินตภัทรได้แต่ก้มหน้างุดๆ มองพี่ชายใจดีค่อยๆวางรองเท้ากับถุงเท้าข้างที่ยังเปียกอยู่ไว้ข้างๆ ให้  

"น้องครับพี่ยืมปากกาหน่อย" จอมพลหันไปหาเด็กผู้หญิงที่นั่งข้างๆ จินตภัทรก่อนจะยืมปากกามาและดึงมือเล็กมาและเขียนเบอร์โทรศัพท์ไว้ให้ที่ฝ่ามือ 

"นี่เบอร์พี่ แล้วก็นี่ชื่อเล่นพี่..." จอมพลบอกพลางวาดตัว B ลงไปที่มือของเด็กตัวเล็ก ก่อนจะอธิบายต่อ 

"เลิกเรียนแล้วโทรมาหาพี่นะ ไม่มีโทรศัพท์ก็ยืมเพื่อนก็ได้เดี๋ยวพี่เดินขึ้นมารับ อย่าลงไปเองเข้าใจไหม?" 

"งื้อ เข้าใจก็ได้"  

จินตภัทรมองตามแผ่นหลังกว้างของพี่ชายตัวโตไปจนอีกฝ่ายเดินหายออกไปจากประตูห้อง ขณะที่เรียนหนังสือก็เอาแต่มองเบอร์โทรศัพท์ของอีกฝ่ายที่อยู่ที่ฝ่ามือ พอครูสอนพิเศษหันไปเขียนไวท์บอร์ดมือเล็กๆ ก็ค่อยๆ หยิบโทรศัพท์ขึ้นมากดเบอร์ที่อีกฝ่ายให้ลงไปแล้วsave 

............. 

"แจ็คมึงแม่งโคตรเลว ถ้ากูล้มทับน้องเขาแข้งขาหักขึ้นมาจะทำไงวะ?" 

จอมพลด่าเพื่อนสนิทออกมาขณะที่มองแฟนเพื่อนที่กำลังนั่งเล่นเกมมือถืออยู่ข้างๆ  

"แหม มึง มองน้องเขามาเป็นอาทิตย์ๆ แล้ว จีบสักทีเหอะกูรำคาญ จริงกูไม่ได้ผลักแรงเลยนะ แต่มึงอะโง่เสือกถลาออกไปชนเขา กูแค่ผลักให้มึงเดินไปใกล้ๆ"  

พอเพื่อนพูดจบ แฟนเพื่อนก็หัวเราะคิกๆ เห็นแล้วหมั่นไส้ เหม็นเบื่อคนมีแฟนแล้ว 

"เขาน่าจะอายุเท่าเอินปะพี่แจ็ค" เด็กตัวผอมที่มีรอยยิ้มน่ารักหันมาถามพลางเอนศีรษะพิงแขนแฟนม.ปลายที่นั่งอยู่ข้างๆ  

"ม.4ไง น่าจะใช่แหละ แล้วนี่มึงได้เบอร์มายัง?" 

"เปล่า กูให้เบอร์น้องเขาไว้ บอกแล้วว่าถ้าเลิกเรียนให้โทรมาบอก เดี๋ยวจะขึ้นไปรับ" 

"หู้ยยยยยยย โรแมนติกกกก พี่แจ็คดูไว้นะ เนี่ยๆ แฟนที่ดีในอนาคต" 

"แล้วพี่ไม่ดียังไงวะ?"  

"น้องเขากำลังบอกว่าคนเหี้ยๆ อย่างมึงที่จีบน้องเขาตั้งแต่ขนยังไม่ขึ้นอะ เรียกว่าควายแก่"  

"บ้า พี่บี เอินไม่ได้ว่าเหอะ ห้ามด่าแฟนเค้าว่าควายนะ พี่แจ็คออกจะหล่อเหอะ"  

"กูแขยงมึงสองคนจริงๆ คิดแล้ว บรึ๊ยยย"  

จอมพลทำท่าขนลุก มองเพื่อนกับแฟนเด็กแล้วก็คิดถึงตอนสมัยเขาอยู่มัธยมต้น ตอนนั้นเอินเป็นแค่เด็กม.หนึ่งที่มาเต้นแร้งเต้นกาสอนเด็กประถมโรงเรียนแถวนั้นเต้นเชียร์ลีดเดอร์ ส่วนไอ้แจ็คเพื่อนเขาไปนั่งดูน้องทุกวันจนน้องเขาถามว่ามองทำไมหน้าเหมือนแม่เหรอ มันก็เสือกตอบกลับไปว่า "หน้าเหมือนเมียในอนาคต" สุดท้ายก็ได้เป็นเมียจริงๆ ด้วย... 

เหมือนดั่งเส้นทางความรักของเด็กบ้านรวยมาเจอกัน กวินเองก็เป็นลูกชายคนเล็กของนักธุรกิจชื่อดัง ส่วนอนิลก็เป็นลูกชายคนเล็กของบ้านมหาเศรษฐีเจ้าของที่ดินย่านทองหล่อ พอเกิดถูกใจกันฝ่ายอนิลก็ไปร้องงอแงขอพ่อแม่ให้ย้ายตัวเองจากโรงเรียนกรุงเทพคริสเตียนมาเรียนที่โรงเรียนเดียวกับกวิน ส่วนกวินพอมีแฟนก็หนีบแฟนไปไหนมาไหนด้วยเป็นปาท่องโก๋ แต่ก็โชคดีที่อนิลเป็นเด็กน่ารักและคุยเก่ง ก็ทำให้จอมพลรู้สึกไม่เหงาและสนุกสนานดีที่มีเพื่อนและแฟนเพื่อนไปเที่ยวด้วยกันตลอด แม้จะน่าหมั่นไส้เวลากอดจูบลูบคลำกันไม่เห็นใจเพื่อนในบางที 

..................... 

วันเวลาผ่านไป ไม่มีอะไรคืบหน้าเพราะหลังจากวันที่จอมพลขึ้นไปรับเด็กตัวเล็กลงมาและพาไปส่งขึ้นรถแม่ เขาก็ไม่มีโอกาสได้มาเจออีกและไม่กล้าพอที่จะโทรหาจินตภัทรทั้งๆ ที่มีเบอร์แล้ว หลายวันผ่านไป หัวใจก็เริ่มจะทนไม่ไหวกับการรอคอยที่ไม่รู้ว่าจะว่างอีกเมื่อไหร จอมพลตัดสินใจโดดเรียนและไปหาเด็กตัวเล็กอีกครั้ง ก่อนที่เขาจะต้องไปประกวดร้องเพลงกับเพื่อนๆ  

เด็กหนุ่มตัวสูงลงจากรถมอเตอร์ไซค์ฝั่งตรงข้ามขอมาบุญครอง เพราะเห็นจินตภัทรนั่งอยู่ที่ป้ายรถเมล์ตามลำพัง เขาสงสัยว่าวันนี้คุณแม่ของจินตภัทรคงติดธุระ เลยให้ลูกกลับรถเมล์เอง ขณะที่จอมพลกำลังจะข้ามฝั่งไป อยู่ๆ ก็มีผู้ชายสวมชุดนักศึกษาเดินตรงเข้าไปหาเด็กตัวเล็ก จอมพลขมวดคิ้วแล้วมอง เหมือนว่าอีกฝ่ายจะไม่ได้รู้จักจินตภัทรมาก่อน ขณะที่รถกำลังซา เด็กหนุ่มรีบวิ่งข้ามฝั่งมาในจังหวะที่ทั้งคู่กำลังทำท่าเหมือนจะแลกเบอร์กัน  

สิ่งที่จอมพลคิดออกในตอนนั้นคือทำใจกล้าเดินเข้าไปพร้อมกับเรียกชื่อเล่นเด็กตัวเล็กเสียงดัง 

"จีน!"  

"อุ่ยตกใจ อ้าว พี่บี" 

จอมพลไม่ได้สนใจมองเด็กตัวเล็กเลย เขามองผู้ชายที่ตัวสูงพอๆ กับเขาที่พอเดินมายืนใกล้ๆ ดูก็รู้ว่าหน้าตาดีกว่าเขามาก แถมพอเห็นเนคไทตราพระเกี้ยว ก็ยิ่งรู้สึกหงุดหงิด เด็กจุฬาปีหนึ่งหน้าตาดี... 

"เอ่อ เอางี้ถ้าน้องจีนสนใจจะให้พี่ช่วยติวให้..." 

"ไม่สนใจครับ" เสียงดุๆ ของจอมพลพูดตัดบทออกไปโดยไม่ถามความเห็นของเด็กตัวเล็กแม้แต่น้อย จินตภัทรเงยหน้ามองอีกฝ่ายเหวอๆ ไม่รู้ว่าทำไมจอมพลถึงทำแบบนี้ แต่แทนที่จะได้คำตอบของการกระทำ มือหนากลับคว้าข้อมอืของจินตภัทรไว้ แล้วดึงเด็กตัวเล็กให้ไปยืนใกล้ๆ  

"แฟนผมเรียนพิเศษอยู่ดาวองก์ก็ดีอยู่แล้ว ไม่ต้องเรียนพิเศษส่วนตัวกับใครหรอกครับ แม่เขาคงไม่อนุญาต"  

สิ่งที่จอมพลตอบออกไปทำเอานิสิตจุฬาหน้าตาดีหน้าเสียไปเล็กน้อย แต่คนที่ตกใจมากกว่าคือจินตภัทรที่หันไปมองจอมพลแล้วยืนอ้าปากหวอกับสิ่งที่ได้ยิน 

"เอ่อ...พี่ชื่อเบญนะครับ ถ้าน้องจีนเปลี่ยนใจก็.." พี่ชายสุดหล่อยังพยายามจะคุยกับจินตภัทรอยู่ แต่ดูเหมือนหนทางจะมืดมนเหลือเกิน 

"ไม่น่าเปลี่ยนครับ 'แฟนผม' เป็นคนไม่ค่อยเปลี่ยนใจอะไรง่ายๆ" จอมพลเน้นคำว่า "แฟนผม" ให้อีกฝ่ายฟังชัดๆ จนสุดท้ายพี่นิสิตจุฬาก็ต้องล่าถอยไป 

"แหะๆ ครับ"  

หลังจากที่พี่คนนั้นเดินจากไป จินตภัทรก็นั่งเงียบอยู่ที่ป้ายรถเมล์โดยมีจอมพลนั่งจับมือไม่ยอมปล่อยอยู่ข้างๆ หัวใจของทั้งคู่เต้นรัวไม่ต่างกัน ทั้งที่ไม่ยอมมองหน้าหน้ากันด้วยซ้ำ จนสุดท้ายผ่านไปครึ่งชั่วโมงจอมพลถึงต้องเป็นฝ่ายถาม 

"รอรถเมล์สายอะไร" 

"เอ่อ..สาย 40" 

"อ่าว บ้านอยู่ไหน?" จอมพลหันไปถามเพราะตกใจที่จินตภัทรนั่งรถเมล์สายเดียวกันที่เขานั่งประจำเพราะมันผ่านบ้านเขาด้วย 

"ใกล้ๆ แยกวัดแขกอะ" 

"แม่มาส่งตลอดเลยดิ ไม่เคยเจอกันเลย" จอมพลถามพลางขยับไปนั่งติดเด็กตัวเล็กอย่างเนียนๆ  

"ก็เคย...แต่พี่ไม่เห็นเค้า เค้าเคยเจอพี่ครั้งนึง แต่ตอนนั้นเรายังไม่รู้จักกัน" จินตภัทรอิมยิ้มน้อยๆ เพราะเขินที่ต้องสารภาพออกไปว่าเขาเคยเจออีกฝ่ายก่อนหน้านี้ เพียงแต่ไม่คิดว่าจะมีโอกาสได้รู้จักกันเท่านั้นเอง 

"พรุ่งนี้พี่มีแข่งฮอตเวฟนะ รอบสามสิบวง โรงเรียนพี่เข้ารอบแล้ว" 

"เก่งอะ พี่เป็นนักร้องเหรอ?" 

"อือฮึ" จอมพลตอบพลางยกมือขึ้นถูจมูกแก้เขิน ริมฝีปากเม้มเข้าหากันพยายามกลั้นยิ้มเขินที่น้องพูดชม จนเกือบลืมว่าจะพูดอะไรต่อ  

"คือรอบสามสิบคนเขาให้ไปร้องเหมือนออดิชั่นที่ค่ายเพลง ยังให้คนนอกไปดูไม่ได้ แต่ถ้าพี่เข้ารอบสุดท้าย จีนอยากไปดูไหม?"  

"ไปสิ มีบัตรให้เหรอ?" 

"เดี๋ยวหาให้เอาบัตรสต๊าฟปะล่ะ เดี๋ยวขอพี่ขอเพื่อนให้" 

"อื้อ" 

"จีน..." 

"ห่ะ?" 

"ถ้าแข่งชนะ...ให้พี่ไปรับที่โรงเรียนได้ไหม?"  

"ก็ไปดิ ไม่ได้ห้ามสักหน่อยอะ" 

"คือพี่...จีบได้ใช่ไหม?" 

"โหยบอกคนอื่นว่าเป็นแฟนไปแล้วเหอะ ยังจะมาขอจีบอีกอะ" 

"อ่าว ได้เป็นแฟนแล้วเหรอ?" 

"ไม่อยากเป็นก็ไม่ต้องก็ได้นะ เค้ายังมีเบอร์พี่คนเมื่อกี๊อยู่เลยนะ เดี๋ยวจะ..." 

ฟ่อด! 

ขณะที่เด็กตัวเล็กแกล้งพูดให้อีกฝ่ายโกรธ จมูกโด่งของจอมพลก็กดหอมแก้มนุ่มด้วยความหมั่นเขี้ยว ทั้งสองหันมาสบตากันแล้วต่างก็อมยิ้มเขินๆ ไม่มีใครพูดอะไร ไม่มีการพูดถึงสถานะอะไรอีก เพราะการกระทำของทั้งคู่ก็เป็นสิ่งที่บอกกันและกันอยู่แล้วว่าอยากจะเป็น "อะไร" ของกันและกัน 

................... 

พ.ศ. 2552 

มือหนานั่งกดข้อความส่งให้แฟนที่บอกเขาว่าวันนี้มีติวกับเพื่อนจนดึกดื่น เขาไม่ชอบเลยตั้งแต่มาเรียนมหาลัยไกลถึงเมืองเอก เพราะต้นสังกัดมีโควต้าให้เขาเรียนเอกชนโดยไม่ต้องเรียนหนักมาก แต่ที่เลวร้ายที่สุดก็การต้องมาอยู่หอพักแล้วไกลจากจินตภัทรที่ตอนนี้ยิ่งโตก็ยิ่งน่ารัก ทั้งเด็กในโรงเรียน นอกโรงเรียน รุ่นพี่ที่เข้ามหาลัย รุ่นน้องที่เรียนด้วยกัน ต่างก็พร้อมจะพุ่งตัวเข้าแทรกระหว่างกลางถ้ารู้ว่าเขาไม่อยู่ เรียกว่าตอนนี้แฟนเขามีแต่คนรุมจีบจนจอมพลเองต้องหงุดหงิดไม่เว้นแต่ละวัน 

"แม่งเอ้ย อ้าวแจ็ค มาเอากุญแจหอห้องเหรอ?" 

"เออ เดี๋ยวกูจะเอาหนังสือไปเก็บก่อนหลับบ้าน เห้ย นี่น้องพิมพ์ น้องรหัสกู"  

จอมพลมองตามมือของเพื่อนที่ชี้เด็กผู้หญิงที่เดินตามหลังมา น้องรหัสของกวินเป็นเด็กหน้าหมวยๆ ที่ดูเหมือนสาวเกาหลีที่อยู่ในซีรี่ส์ไม่มีผิด ดวงตากลมรับกับใบหน้าหวานๆ และผมยาวสลวยถึงกลางหลัง 

"หวัดดีค่ะ" พิมพ์ยกมือไหว้เพื่อนพี่รหัสแล้วนั่งลงตรงข้ามจอมพล  

"กูฝากน้องรหัสกูแปบ เดี๋ยวจะขับรถกลับบ้านพร้อมกัน บ้านพิมพ์อยู่ใกล้ๆ บ้านกู"  

"เออๆ" จอมพลตอบรับห้วนๆ แล้วหันมามองพิมพ์ ขณะที่ฟังคำสั่งเสียเหมือนจะไปตายของเพื่อนสนิท 

"มึงดูน้องดีๆนะ ห้ามให้ใครมาแทะโลมน้องรหัสกูนะไอ้บี"  

พิมพ์หัวเราะกับคำพูดพี่รหัส หญิงสาวนั่งเท้าคางและมองนั่นมองนี่ไปเรื่อยเพราะไม่เคยเข้ามาในเมืองเอก แม้ว่าธรรมศาสตร์จะอยู่ไม่ไกลจากตรงนี้ 

ชายหนุ่มกลับไปวุ่นวายกับการส่งข้อความหาจินตภัทร เพราะเขาไม่อยากให้แฟนเด็กไปค้างบ้านเพื่อน ถ้าไม่ติดว่าพรุ่งนี้จอมพลต้องเข้าห้องอัดแต่เช้า เขาคงรีบนั่งแท็กซี่ไปหาจินตภัทรแล้ว  

"พี่บีคะ" 

"หะ? ครับ" จอมพลเงยหน้าหลังจากที่ได้ยินเสียงหวานๆ เรียกชื่อเขา พิมพ์ยิ้มให้และเอียงคอมองหน้าเขาอยู่ครู่หนึ่ง จอมพลรู้สึกเขินแปลกๆ เพราะพิมพ์เองก็ไม่ใช่จะขี้เหร่ ออกจะสวยเกินไปด้วยซ้ำ 

"พี่บีมีแฟนรึยังคะ?" 

.........อีก50%อยู่ในเล่ม.........

มีทั้งหมด 3 ตอนนะคะสำหรับ SF ที่แถมในเล่ม

#2209UpsideDown

ใครอยากจะอ่านบีเนียร์เวอร์ชั่นไทยๆอยู่ก็ Fav. เรื่องนี้ไว้นะคะ

V

V

#ชายสี่ซอยสอง