คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : 8- Day by Day
8
Day by
Day
นเรามีระบบารป้อันัวเอแ่าัน
ึ่เิาประสบาร์ในีวิ บานเลือที่ะ้มหน้าและไม่สนในอื่นเพราะลัวนที่เ้ามาปิสัมพันธ์้วยะล่วล้ำเ้ามาในพื้นที่อัวเอ
และบาน็ไม่พร้อมที่ะมีวามสัมพันธ์ทาสัมับใรเพราะลัวารสูเสีย...ผมเป็นนประเภทหลั
แม้ะผ่านเหุาร์ที่สูเสียนในรอบรัวทั้หมมาเือบสิบปีแล้ว
มันยาะอธิบายว่าทำไมถึลัวเรื่อแบบนั้น
ผมลายเป็นนไม่มีาิ แม้ใระบอว่านีนาิเยอะแ่ไม่เสมอไป
รอบรัวผมแทบะเป็นรอบรัวเี่ยวที่มีาิแ่เพียใ้นามสุลเียวันแ่ไม่เยรู้ััน
ผมเยมีอาาร้ำึ่ับเป็นโรวิริ แ่ผมไม่ไ้แสออในเิลบ
ผมมัะมีวามิอยู่เสมอว่า
ถ้าเาไม่อยู่แล้วผมะทำยัไ หลัานั้นผม็เลือที่ะถอย วาเย
และบ้วยารปิเสธ มันเป็นั้นอนารปป้อัวเอาารถูผูมั้วยวามสัมพันธ์ระยะยาว
ผมเป็นแบบนั้นับทุนที่เินเ้ามา รวมทั้อาารย์พั
แ่อี๋เอินเป็นเสที่่าไป
เพราะั้แ่เิมาผมไม่เยเอนที่ยึมั่นถือมั่นนานี้
ะว่ามันเป็นลัษะนิสัยอเ็วัยนี้็ไม่เิ ริๆ าหน้าาและอ์ประอบที่รวมับเป็นเา
มันไ้เปรียบนมามายและทำให้เามีัวเลือในีวิมาว่าารยึิับใรสัน
ผมไม่แน่ใว่าอะไรทำให้เาิว่าเา้อารเพียผมนเียวเท่านั้น...
เวลาีหนึ่สิบนาที
ผมนอนมออี๋เอินหลับอยู่้าๆ ทั้ที่ผมบอฝันีนเาหลับสนิทไปแล้ว แ่ผมเอลับนอนไม่หลับ
ผมเอาแ่ิและหาเหุผลว่าอะไรือแรูใให้เาามหาผม
าประสบาร์ีวิทำให้ผมพอะมอออาสายาออีฝ่ายว่าพูเรื่อริหรือโห
อี๋เอินเป็นเ็ที่โหไม่เ่ เามีพิรุธอยู่เสมอ
ั้แ่วันที่เาพาผมไปโรพยาบาล้วยัน
ู็รู้ว่าแอบเินามผมมาลอ
ใรันะสัเไ้ว่าอีฝ่ายไม่สบายถ้าไม่อยูอยู่ลอ ผมไม่ใ่นแสออนานั้น
ึแอบมอเาะที่ไปโรพยาบาล้วยันในรถแท็ี่ เาูร้อนรนและไม่สบายใ
ทำให้ผมนึถึถุาร้านสะวื้อที่แวนหน้าห้อ พอิออ็มั่นใว่าเป็นเา
ส่วนมาารเ้าหาหรือเ้ามานำเสนอัวเออแ่ละนะอยู่ในุที่อยาให้ผมรู้ว่าเาทำอะไร
เาอบผมแ่ไหน เามีอะไรที่อยาทำร่วมับผม
แ่อี๋เอินไม่เยบอหรือพูว่าเาแอบทำอะไร หรือบอว่าเยทำอะไรให้ผมมา่อน
ราวับว่าวันที่ผมไม่สบายมันเป็นุเปลี่ยนให้เาวิ่ออมาาเามืที่เยหลบอยู่
ทั้ที่เาไม่ำเป็น้อ่อนัวเลยในเมื่อไม่มีอะไร้อัเิน
พฤิรรมออี๋เอินเหมือนเ็ที่ไม่มั่นใในัวเอ
ทั้ที่รูปร่าหน้าา็ี และไม่ไ้มี้อบพร่ออะไร
แ่ลับัเินและอบทำอะไรหลบๆ ่อนๆ เ่น เรื่อแอบูเบอร์โทรศัพท์ผมในบิลที่ส่มา
วามริผมอยาถามว่าเาทำแบบนี้ทำไม
แ่ไม่มีประโยน์ที่ะไปี้ถามให้เารู้สึอายหรือเสียหน้า
ารแอบูปิิริยาอเาไปเรื่อยๆ
นระทั่วันที่เายืนรานะบับผม
มันเหมือนผมไ้เห็นวามั้ใออี๋เอินมาึ้นเรื่อยๆ
เาทำให้ผมรู้สึเป็นนสำั ในแบบที่เยรู้สึอนที่มีรอบรัว
ผมสัมผัสว่าัวเอลายเป็นโลทั้ใบอเาทั้ที่ผมไม่เยทำอะไร ผมแ่เป็นัวผมที่อยู่ไปวันๆ
มีีวิที่เินเป็นเส้นรไม่โลโผนไม่ออนอเ์อัวเอ
ผมใ้ีวิเพื่อารรัษาและารสอนลูศิษย์ ุประส์เียวที่ทำให้ผมยัมีีวิอยู่
หลัาที่ผมพยายามหนีวามสัมพันธ์แบบนี้มาลอ
ลับลายเป็นว่าผมนปัาที่ะเินหนีอี๋เอินเพียเพราะำพูแสนธรรมาอเา ‘ผมิถึหมอมาลอ...’
นอนนี้ำพูอเา็ยัวนเวียนอยู่ในหัวอผม
ยามที่เอหน้าันราวับว่ามีำว่าิถึแปะอยู่บนหน้าผาเา
ทำให้ผมิว่าเาเป็นนที่แปล แล้ว็อยาะลอเปิใให้
มันอาะไม่ไ้บสวยามนัเพราะผมไม่รู้อนา
แ่เา็ทำให้ผมอยาลอมีใรสันในีวิเพิ่มึ้นมาอีสัน...
....................
ผมสะุ้ื่นึ้นมาอนประมาีสามรึู่เวลาาโทรศัพท์ที่อยู่ใ้หมอน
่อนเยหน้ามอ้นเหุที่ทำให้ผมื่น เพราะหมออผมไว้แน่นมานหายใไม่ออ
แ่นั่นไม่น่าใเท่าที่เาำลัร้อไห้อยู่
เาำลัฝันร้ายและผมรู้ว่าเรื่ออะไร ผมรู้เรื่อส่วนัวอเามาว่าที่เาิ
ผมอยๆ
เ็น้ำาให้เา่อนะออบ มันอาะไม่สามารถเยียวยาวามเ็บปวอเาไ้ทั้หม
แ่เวลาที่ผมฝันร้ายแม่็อผมไว้ แ่เา็ยันอนมวิ้วอยู่
ผมิว่า้อปลุเาแล้ว
"หมอ.."
ผมเรียเาเบาๆ พยายามันเาออเพราะอนนี้เาเริ่มอผมแรึ้นเรื่อยๆ ผมำลัะหายใไม่ออแล้ว
"ไม่...ไม่...อย่าเอาพวเาไป
ไ้โปร" หมอพึมพำออมาทั้น้ำา
ผมฟัเสียเาแล้วใสั่นไปหม ทั้สสารและเศร้าใ
นที่้อพบเอารสูเสียแบบเามันยาที่ะทำใไ้
"หมอ
หมอ!" ผมเย่าัวเาแรึ้น นระทั่เาลืมาึ้นมา
ผลัวะ!
ยัไม่ทันะไ้พูอะไร
ผม็ถูผลัระเ็นหลัระแท้าฝาเ็มๆ ผมเ็บนร้อไม่ออ
เหมือนหายท้อหลัฟาพื้น เาแรเยอะมาริๆ
"น้อเอิน"
เารีบลุึ้นแล้วเพิ่รู้ัวว่าอยู่ในโรอาบน้ำ
มีนที่สะุ้ื่นเพราะเาหันมามอเป็นาเียว ผมลั้นใยันัวลุึ้นยืนแล้วลาแนเาให้เินามออมาที่ห้อน้ำ
่อนที่ะมีใรสัน่าเพราะเราสอนทำเสียั
"น้อเอิน
หมอูหลัหน่อยสิ เ็บมาไหม"
พอเินมาถึห้อน้ำ
หมอ็ับผมหมุนัวะเปิูหลัอผม
มือที่สอเ้ามาแบบไม่ทันั้ัวทำเอาผมสะุ้สุัว
"เ็บมาเหรอ"
เามอผมอย่าเป็นห่ว สีหน้าแย่มาๆ นผม้อหาำพูลายเรียมาุย้วย
"เสียวน้า
อย่าลูบิ หมอลวนลามผมทำไม อยาทำอะไรบอันีๆ ็ไ้"
พอผมแล้พูหยอแล้วอมยิ้ม
หมอสบาผมนิ่ มือหนาปล่อยาเอวผมแล้วเอื้อมมาับมือไว้
วามรู้สึบาอย่าที่ส่ผ่านมามันลายเป็นวามัวล
"อโทษนะรับที่หมอทำน้อเอินเ็บ
หมอ..." เาพยายามอโทษในสิ่ที่่วยไม่ไ้
ไม่มีใรอยาฝันร้ายและพลาทำให้ใรเ็บัว...
"หมอมอหน้าเอิน
หายใลึๆ" มืออผมแะแ้มสาแล้วยับเ้าไปหา
้อนามอเาและพูเหมือนที่หมอพูับผมมาั้แ่เ็ เวลาที่ผมลัวแล้วพยายามหลบไม่ให้หมอรัษา
หมอยิ้มอบเศร้าๆ
เารู้ว่าผมพยายามปลอบใเา ารเปิใสำหรับหมอมันยาแ่ไหนผมเอ็ไม่อารู้ไ้
หมอยัเียบ นผมเป็นฝ่ายที่ทนวามเียบนั้นไม่ไหวอีรั้...
"ริๆ
หมอพูับผมเหมือนที่ปิเราุยันไ้นะรับ ถ้าสถานะที่ผมาั้นอยาไ้าหมอหนัหนาเินไป
ผมเ้าใ"
เป็นรั้แรที่ผมรู้ว่าเาอึอั
มันน่าเศร้าที่้อยอมรับว่าอนที่อยู่ับผมเาไม่เป็นัวเอ
หมอพยายามุยับผมอย่าร่าเริ
หาอะไรทำ้วยันเพื่อเปิโอาสให้ทั้ัวเอและัวผมไ้ทำวามรู้ััน แ่มันเร็วเินไปที่ะาหวัให้หมอเล่าทุอย่าให้ผมฟั
ผมั้ำถามับัวเอว่าทำไมอนนี้ผมลับสบและใเย็นว่าทุรั้
แล้วำอบมันอาะเป็นเพราะน้ำาอหมอและรู้สึสสารเาที่้อนอนฝันร้ายแบบนี้ทุืน...
"ทำไมน้อเอินถึอยาบับหมอหรอรับ"
เาถามผมพลาว้ามืออผมที่แะอยู่ที่แ้มอเามาอบุมไว้
เป็นรั้แรที่ผมรู้สึว่าารับมือันรั้นี้มัน่าไป
มีอะไรบาอย่าสื่อสารลับมาในอุ้มืออุ่นๆ นั้น
ผมสบาหมอแล้วิทบทวนำถามที่ไ้มา ผมพยายามิว่าวรอบแบบไหนเาถึะเื่อ
แ่สุท้าย็เลือที่ะอบามใัวเอในแบบอผม...
"ผมิว่าหมออบผมมาว่านไ้นอื่นๆ
เพราะผมเ็ว่าใรแล้ว็หน้าาน่ารัมา้วย ผม็เลยให้โอาสหมอไ้มาลอบับผมู
อบแบบนี้ไ้ไหมรับ"
หมอำพรืออมาทันทีที่ผมอบออไป
แน่นอนว่ามันล เพราะโลนี้ไม่มีใรมั่นหน้าเท่าผม
"แม่ผมยับอเลยว่าผมหน้าาน่ารัว่านไ้ทุนในโรพยาบาล
แล้วใรบ้าะไม่เห็นวามน่ารัอผม หมอไม่ไ้เลือรัษาผมเพราะผมน่ารัเหรอรับ"
ผมถามออไปแล้วยิ้ม หมอยิ้มและพยัหน้าแทนำอบลับมาอย่ายอมแพ้
"รับ
น้อเอินน่ารัว่านไ้ทุนอหมอริๆ อนนี้็ยัเป็นแบบนั้น"
ผมียิ้มนาปิแล้วยมือทำท่าเ๊หล่อรปลายาใส่
หมอส่ายหัวเบาๆ ทั้ำและเอือมนิๆ ่อนะเอื้อมมืออี้ามาลูบหัวผม
เายิ้มแล้วเินูผมออไป้านนอ
ผมลืมไปเลยว่าเรายืนุยอยู่ในห้อน้ำ
พอเินออไปที่หน้าทาออมีุป้าสอนยิ้มให้ผมแล้วยนิ้วโป้ให้ พวเาไ้ยินอนเราุยัน
ผมยิบาให้พวุป้าแล้วยนิ้วโป้ึ้นอบลับแล้วยิ้มอบอย่ารู้ัน
หลัานั้น่วเวลาที่แสนวิเศษือารไ้ลับมานอนสบาัน
มีเพียมืออผมที่ถูอบุมไว้ในมือหนาที่ยัไม่ปล่อยมือผมั้แ่เินลับมา
'อุ่นีั'
ผมบอับัวเอแบบนั้น
และิว่าารนอนับมือันมันไม่เลวนั หัวใอผมเ้นแรพอๆ ับอนมีูบแร
ทั้ที่เราเพียแ่ับมือัน...
ความคิดเห็น