คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : Just another day - (11) NEW DAY [END]
ในความรัก มันมีอะไรที่มากกว่านั้น?
คุณมีความรักกี่ครั้งตั้งแต่เริ่มจำความได้
ตัดความรักจากคนในครอบครัวคุณออกไป
สำหรับคนที่ถูกทิ้งมาตลอดชีวิตแบบผม มันต่างกัน ผมไม่เคยได้รับความรักจากครอบครัว
ไม่เคยมีพ่อหรือแม่ ไม่เคยมีพี่น้อง ผมมีความรักครั้งแรกตอนมัธยมปลายปี 1 ความรักของผมชื่อ โดคยองซู
ผมไม่เคยคิดว่าชีวิตตัวเองจะต้องเจ็บปวดซ้ำๆ ผมรู้สึกหมดสิ้นทุกอย่าง เมื่อเขาบอกเลิก
และผมไม่ต้องการให้มันเกิดขึ้นอีก ผมเคยคิดว่า หากมีโอกาสอีกครั้ง ผมจะไม่ยอมปล่อยให้คยองซูไปไหน…..
ผมจะเหนี่ยวรั้งเขาไว้…
และทำทุกอย่างให้เขาไม่จากไป
ไม่ทิ้งผมไป ….
ไม่มีทางทิ้งผมไปอีกเป็นครั้งที่สอง
-ชานยอล-
‘ขณะนี้ทางรายการของเรายังคงออกติดตามผู้สูญหายในภาพทั้งสองคนอยู่ หากท่านใดมีเบาะแสสามารถติดต่อเข้ามาทางรายการของเราได้ตามเบอร์โทรด้านล่างนี้นะคะ”
ดวงตากลมโตมองรายการในโทรทัศน์สีจอใหญ่ผ่านเลนส์สีดำของแว่นกันแดด ในมือทั้งสองข้างถือข้าวของพรุงพรัง เขาหยุดมองและฟังข่าวจนจบ ก่อนจะหมุนตัวเดินออกไปจากร้านสะดวกซื้อ
ยังตามหากันอยู่อีกหรอ……
ได้แค่คิดและปล่อยให้มันผ่านไป เขาไม่สนใจอีกต่อไปแล้วว่าโลกภายนอกจะวุ่นวายแค่ไหน และใครจะกำลังตามหาเขากับคยองซู
รถกระบะสีดำขับเข้าไปในไร่ที่มีเส้นทางระหว่างตัวบ่านกับถนนใหญ่ห่างกันหลายร้อยเมตร ยังไม่ทันจะจอดรถสนิทดี ใครบางคนก็เปิดประตูออกมายืนรออยู่ที่ระเบียงหน้าบ้าน สายลมพัดเส้นผมสีดำสนิทที่ยาวเลยบ่าจนเจ้าตัวต้องจับผมทัดหูไว้อย่างรำคาญ
“ซื้ออะไรมาเยอะแยะ?”
“ของกินสิ เอามาตุนไว้”
“ดีแล้ว...ทุกอย่างโอเคไหม?”
“โอเค”
บทสนทนาที่เรียบง่ายพร้อมกับร่างเล็กที่เดินเข้ามารับถุงกับข้าวไปจากมือหนา ชานยอลหันไปกดจูบแก้มนิ่มเบาๆก่อนจะก้มลงไปหยิบถุงผลไม้อีกสี่ห้าถุงออกมา ทั้งหมดนี่คงกินได้เป็นอาทิตย์ๆ
“งานเขียนเป็นไง?”
“ก็ดีนะ แต่มีปัญหาเรื่องเชค เค้าบอกให้นักเขียนไปรับเอง”
ชานยอลเม้มปากแล้วมองไปที่อีเมล์ที่ส่งมา ได้แต่ถอนใจ อีกครั้งที่สำนักพิมพ์พยายามตามหานักเขียนนิรนามที่ชื่อ D.O ด้วยการหลอกล่อให้ไปรับเชคด้วยตัวเอง
“แล้วทำไง”
“ก็ว่าจะเมล์ไปบอกว่าถ้าไม่ส่งเชคมาที่ตู้ไปรษณีย์เช่าเหมือนเเดิม ก็หยุดเขียน”
“เอางั้นหรอ?”
“อืม หิวแล้วยัง? ชานยอลไปอาบน้ำก่อนป่ะ”
ร่างสูงพยักหน้ารับ เขาถอดเสื้อโค้ทและแว่นดำออกวางไว้ที่โต๊ะหน้ากระจก เงาสะท้อนใบหน้า “ใหม่” ที่เขาได้เลือกให้มันต่างไปจากเดิมมาก แม้ดวงตากลมโตจะยังคงเดิม แต่โครงหน้าเดิมก็ถูกศัลยกรรมตกแต่งใหม่จะไม่เหลือ “พัคชานยอล” อีกต่อไปแล้ว
เช่นเดียวกับคนตัวเล็กที่กำลังเก็บข้าวของอยู่ที่โต๊ะทำงาน….
พวกเขาเลือกชีวิตของตัวเองที่ปราศจากทุกคนที่เคยรู้จัก ชีวิตใหม่เริ่มต้นขึ้น ในคืนนั้น
................................
เสียง “คลิ๊ก” ที่สั่นประสาททำเอาโดคยองซูแทบบ้า ชานยอลมาหยิบอะไรบางอย่างไปจากลิ้นชักของเขา คยองซูมีปืนเก็บเอาไว้ ของที่แม่ให้พกติดตัวเพราะกลัวขโมยเข้าบ้าน เมื่อกี๊เหมือนกับเสียงของลูกโม่ที่ถูกเปิดออกมาดูและใส่กลับเข้าไป
ร่างเล็กพยายามดิ้นจนกระทั่งเชือกที่รัดไว้บาดข้อมือลึก เลือดที่ซึมออกมาจากรอยแผลเหมือนตัวช่วยให้ข้อมือลื่นและหลุดออกมา ความเจ็บแสบที่ข้อมือไม่อาจจะฉุดรั้งให้คยองซูหยุดได้ หลุดจากพันธนาการออกมาอย่างเร่งรีบ เสียงที่เขาได้ยินเมื่อกี๊ไม่ใช่เสียงกลอนประตูแน่
ขาเรียววิ่งราวกระโจนออกมาจากห้องนอน เมื่อเห็นภาพใครอีกคนที่นั่งอยู่บนโซฟา ปืนกระบอกสีดำสนิทวางอยู่ที่ตัก….
“ชานยอล….อย่า ขอร้อง เอาคืนมานะ” คยองซูร้องไห้โฮออกมา ก่อนจะทรุดตัวลงกับพื้น สภาพของชานยอลตอนนี้ทำเอาหัวใจของคยองซูเจ็บปวดจนแทบบ้า
ดวงตาฉ่ำไปด้วยน้ำตาของชานยอลเหลือบมองเขา ริมฝีปากแห้งผากเอ่ยคำพูดราวกระซิบ…
“เค้ารักเตี้ยนะ...รู้ไหม?”
ไม่ว่าคยองซูจะมีความกล้ามากแค่ไหน แต่เมื่อมือของชานยอลหยิบปืนขึ้นมาจ่อหัวตัวเอง เขาก็ไม่กล้าแม้แต่จะเข้าไปห้าม แต่เขาก็เสียชานยอลไปไม่ได้….
“เราหนีกันเถอะ” คยองซูพูดทั้งน้ำตา ไม่มีอะไรอีกแล้วที่ต้องกลัว เขารักชานยอล เขายอมทิ้งทุกอย่างเพื่อให้อีกฝ่ายสบายใจ
คยองซูรวบรวมความกล้าทั้งหมดลุกขึ้นและเดินเข้าไปหาคนรัก ชานยอลร้องไห้ออกมาไม่ต่างจากเขา มือเล็กยื่นออกไปขออาวุธที่น่ากลัวในมือชานยอล
“ถ้าชานยอลเป็นอะไรไป คิดว่าเราจะมีชีวิตอยู่ได้ยังไง”
“เค้าทนไม่ได้...เค้าทนไม่ไหว เค้าไม่อยากโดนทิ้งอีกแล้ว เค้าโดนทิ้งมาตั้งแต่เกิด โดนทิ้งมาตลอด แต่มันไม่เคยชินเลย ไม่เลย ไม่ไหวแล้ว…” คำพูดแสนเศร้าออกมาจากปากอีกฝ่าย ความทุกข์ใจที่ส่งผ่านทุกความรู้สึก ออกมาผ่านคำพูดเหล่านั้น
คยองซูจับที่ปากกระบอกปืนอย่างใจเย็นและค่อยๆดึงออกมาจากมืออีกฝ่ายช้าๆ โชคดีที่ปืนในมือชานยอลยังไม่ได้ขึ้นนกไว้ คยองซูวางมันไว้ที่โต๊ะกระจกข้างโซฟา ก่อนที่ร่างเล็กจะขยับขึ้นไปนั่งบนตักแกร่งและกอดชานยอลเอาไว้
เสียงร้องไห้ของชานยอลเปรียบเหมือนมีดที่ทิ่มแทงหัวใจของเขา
ทุกความผิดพลาดในอดีตคือสิ่งที่ทำร้ายทั้งเขาและชานยอล
คยองซูเข้าใจแล้วว่าทำไมเขาถึงโดนเพื่อนชานยอลเกลียด
เขาคือคนที่เห็นแก่ตัว คือคนที่นอกใจ คือคนที่ทำร้ายคนที่ตัวเองรักอย่างเลือดเย็น ความคิดบางอย่างเข้ามาในหัว….เขาอยากหนี หนีไปให้พ้นจากอดีตที่เขาแก้ไขมันไม่ได้ อยากมีโลกที่มีเพียงแค่เขากับชานยอล มันมีค่ามากกว่าการสัญญาว่าจะอยู่ด้วยกันตลอดไป
“เราหนีกันเถอะ...ชานยอลไปกับเรานะ”
.......................
โดคยองซูจะรักพัคชานยอล….ตลอดไป
คำสัญญาต่อหน้าพระผู้เป็นเจ้า แม้ไม่มีสักขีพยานแม้แต่คนเดียว...แต่นี่คือครั้งสุดท้ายที่พวกเขาจะเป็นตัวของตัวเอง เป็นโดคยองซูและพัคชานยอล แค่ครั้งนี้ครั้งสุดท้าย
เงินเก็บทุกวอนในบัญชีของคยองซูที่พ่อกับแม่เปิดไว้ให้ถูกถอนออกมาจนหมด มันมากพอที่จะเดินเข้าคลีนิคศัลยกรรมราคาแพงที่จะเก็บความลับของลูกค้าไว้ตามจรรยาบรรณแพทย์ ชานยอลไม่ปฏิเสธหรือออกความเห็นอะไร หลังจากที่พยักหน้าตกลงตามที่คยองซูต้องการ กลิ่นยาสลบเป็นสิ่งสุดท้ายในวันนั้นหลังจากที่เขามองใบหน้าเดิมของตัวเองเป็นครั้งสุดท้าย……
ถึงไม่เคยชินกับใบหน้าของกันและกัน แต่พวกเขาก็ชอบตัวเองในตอนนี้
ชีวิตที่หนีออกมาจากอดีต ทิ้งทุกความเจ็บปวดที่เคยเกิดขึ้น หนีจากทุกอย่างที่จะทำให้ความรักของพวกเขาแปรเปลี่ยนไป
ในวันที่คยองซูเข้าผ่าตัดชานยอลมีหน้าที่ไปยกเลิกสัญญาและขนของออกมาจากหอพักเดิมของคยองซู ใบมอบอำนาจถูกเซ็นต์ให้ชานยอลทำหน้าที่ยกเลิกทุกอย่างรวมทั้งเบอร์โทรศัพท์ของคยองซูด้วย ชานยอลมีหน้าที่ทำทุกอย่างในขณะที่คยองซูนอนรักษาตัวเป็นอาทิตย์ เขาหลบหน้าเพื่อนด้วยการบอกว่าไปต่างประเทศ ชานยอลทิ้งทุกอย่าง เพื่อน งาน และใบปริญญา
หลายคนอาจจะคิดว่าความรักไม่ควรเป็นทุกอย่าง ไม่ควรทำให้เขาทิ้งทุกอย่าง
แต่เปล่า ความรักไม่ใช่ทุกอย่าง แต่โดคยองซูต่างหากคือทุกอย่างของพัคชานยอล
เขายอมทิ้งทุกอย่างไปได้ เงินหาใหม่ได้ งานหาใหม่ได้ การเรียนเขาก็ฉลาดพอที่จะเริ่มต้นใหม่ที่ไหนสักที่
แต่เขาไม่พร้อมที่จะเสียคยองซูไปอีกแล้ว….
คยองซูเป็นนักเขียนนิยายทางอินเตอร์เน็ตที่ค่อนข้างเป็นที่นิยม โชคดีที่คยองซูไม่เคยเปิดตัวและไม่เคยมีใครู้จักตัวจริงของเขา ทันทีที่นิยายของคยองซูได้รางวัลจากการโหวตล้นหลามก็มีสำนักพิมพ์ติดต่อเข้ามาหา
เรียนคุณD.O
ทางสำนักพิมพ์มีความยินดีที่จะแจ้งว่า นิยายเรื่องล่าสุดของคุณได้รับการพิจรณาตีพิมพ์แล้วและทางเราจะอำนวยความสะดวกให้คุณโดยการส่งตัวอย่างหน้าปกให้เลือกและดำเนินการตีพิมพ์ให้ โดยส่วนแบ่งในการตีพิมพ์ครั้งที่หนึ่งจะทำการโอนเข้าบัญชีให้คุณ กรุณาส่งสำเนาหน้าบุ๊คแบงค์มาให้เราพร้อมกับสำเนาบัตรประชนชนเพื่อยืนยันการรับเงิน
แน่นอนว่าหลังจากได้อีเมล์คยองซู ใช้เอกสารปลอมทุกอย่างส่งให้ทางสำนักพิมพ์และนั่นคือการรับเงินรอบแรกและรอบเดียวที่คยองซูยอมเสี่ยงเพราะเงินรางวัลและส่วนแบ่งจากการตีพิมพ์นิยายมันมากพอที่เขาจะสามารถซื้อบ้านหลังเล็กๆที่อยู่ในเมืองชุนชอนได้ เขาเลือกเมืองนี้เพราะมันอยู่ไกลและมีไร่ที่อยู่ห่างจากตัวเมืองที่กำลังประกาศขายทางอินเตอร์เน็ตพอดี
เขากับชานยอลทำทุกอย่างด้วยความรอบคอบ แม้มันจะเสี่ยงไปบ้าง แต่มันก็คุ้มกับการได้มีเวลาอยู่ด้วยกัน ได้มีชีวิตใหม่ที่ไม่ต้องนึกถึงอดีตอีกต่อไป….
.........................
“หอมจัง ทำอะไรกิน?”
“หมูทอด ตัวเองไปนั่งป่ะ จะเสร็จแล้ว งานเป็นไง?”
“มีเซอร์ไพรซ์นิดนึง ห้องที่เค้าจ้างไปตกแต่งเป็นเรือนหอของเซฮุน”
“หืม? โอเซฮุน?”
“ใช่....โชคดีที่ไม่เจอกัน เค้าทำงานผ่านบริษัทเลยไม่จำเป็นต้องเจอลูกค้า”
“โอเครึเปล่า?”
“ก็โอเคนะ เงินเยอะดี ไม่คิดว่าเรียนจบแล้วเซฮุนมันจะได้เมียรวยขนาดนี้ แต่งเรือนหอในราคาไม่อั้นเลย....แถมเรารู้จักดีเสียด้วย”
“ใครกันนะ”
“คิมจุนมยอน”
“ห่ะ?”
คยองซูร้องถามออกมาใบหน้าเหวอ ชานยอลที่นั่งตรงโต๊ะกินข้าวระเบิดเสียงหัวเราะออกมา และคยองซูก็เริ่มหัวเราะตาม สองปีแล้วหลังจากที่พวกเขาหนีมา อะไรหลายอย่างเปลี่ยนไป แม้เพื่อนๆของเขาจะไม่รู้ว่าเขาหายไปไหน แต่เรื่องตลกก็คือชานยอลยังคงทำงานวนเวียนอยู่กับเพื่อนบางคนโดยที่อีกฝ่ายไม่รู้ว่าเขาคือใคร
ตอนนี้พวกเขากำหนดชีวิตด้วยตัวเองแล้ว.....พัคชานยอลและโดคยองซูได้หายไปจากโลกของคนพวกนั้น ตลอดไป
THE END
ความคิดเห็น