คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #15 : Ep.15 นีนี่หายไป ตอนที่1
“ไปรษณีย์มาส่งคร๊าบบบบบบบบบบบบบบบบบบ”
เสียงโหวกเหวกหน้าบ้านของคุณไปรษณีย์เรียกให้เด็กน้อยที่นั่งกินขนมแก้มตุ่ยหน้าทีวีหันไปมองทางรั้วบ้าน ตอนนี้น้าจื่อเทากำลังทำความสะอาดห้องนอนอยู่ นีนี่คิดดังนั้นก็กระโดดลงโซฟาแล้วเดินออกไปรับจดหมายมา คุณพี่ไปรษณีย์ตาโตยิ้มปากเป็นรูปหัวใจให้นีนี่ก่อนจะยื่นจดหมายให้แล้วก็ให้เซ็นต์รับด้วยเพราะเป็นจดหมายจากต่างประเทศ
“จื่อทาววววววววววววว” เสียงน่ารักตะโกนเรียกน้าชายดังขึ้นไปถึงชั้นสอง เสียงเครื่องดูดฝุ่นดับลง เสียงเปิดประตูห้องตามเดียวเสียงเดินลงบันไดมาพร้อมกับจื่อเทาที่หัวฟูและมีผ้าคาดผมเหมือนสาวใช้
“ว่าไง?”
“จดหมายมาอ่ะ”
“จากไหนหรอ ของน้าหรอ?”
“อื้อ ของจื่อเทาอ่ะ เค้าอ่านออกแต่ชื่อจื่อเทา แต่ตัวอื่นอ่านไม่ออกแล้วอ่ะ” ว่าพลางส่งจดหมายให้หน้าซองจ่าเป็นภาษาอังกฤษให้
จ่าหน้าถึงมิสเตอร์หวงจื่อเทาพร้อมเลขที่บ้าน ดูจากซองแล้วไม่น่าใช่จดหมายทวงหนี้บัตรเครดิตแน่นอน เพราะซองสีชมพูแถมมีกลิ่นดอกไม้ด้วย
ขอเชิญร่วมงานฉลองมงคลสมรสระหว่าง
นายพยอน แบคฮยอน และ นายหาน แซ่ลู่
สถานที่จัดงาน
ศาลากลางน้ำสวนสาธารณะเหลียนฮวาฉือ เมืองปักกิ่ง
ในวันเสาร์ที่ 14 กุมภาพันธ์
จื่อเทาอ้าปากค้างกับข้อความที่อ่านทวนซ้ำแล้วซ้ำอีกก็เห็นชื่อไอ้เจ๊กกับเพื่อนชั่วของตัวเอง อีแบคมันไปทำอีท่าไหนมันถึงไต่เต้า (หรือเอาเต้าไต่) จนได้เป็นสะใภ้ตระกูลลู่วะ! ยังไม่ทันจะหันไปคุยกับหลานตัวเอง เสียงโวยวายก็ดังมาบ้านข้างๆ เช้าวันนี้นี่มันอะไรกัน เสียงเซฮุนโวยวายออกมาอย่างน่ากลัว สองน้าหลานชะเง้อจนคอเป็นยีราฟ เห็นพี่เซฮุนคนดีถือไอโฟนหกแนบหู และกำลังด่าใครไม่รู้ที่อยู่ปลายสาย
“ไอ้เหี้ยหานโดนน้องด่าแน่ๆ…..”
“ทำไมอ่ะ มีไรหยอ?”
“ไอ้หานมันส่งการ์ดแต่งงานมาอะดิ มันจะแต่งกับอีแบค”
“น้าแบคฮยอนหรอ?”
“เออ อีซิ้มของเรานี่แหละ ไม่รู้ไปได้กันท่าไหน ไอ้หานถึงตกลงปลงใจ ถึงว่าตอนบินตามกันไปแม่งไม่ร้องหามินซ็อกสักคำ ตอนเลิกกันทำท่าจะเป็นจะตาย...ที่ไหนได้ พอเจอลีลาอีแบคนี่ลืมทุกสิ่งแม้แต่ที่เคยด่ากันไว้” จื่อเทาบ่นพลางส่ายหน้าเอือมระอา รู้กันดีว่าแบคฮยอนกับลู่หานไม่ถูกกันมาตั้งแต่สมัยเรียนก็ไม่เข้าใจว่าทำไมอยู่มันเสือกร่อนการ์ดแต่งงานมาให้แบบหน้าด้านๆแบบนี้ ลืมไปเลยว่าเคยเกลียดกันแค่ไหนนะไอ้พวกนี้
“หง่อว ไปงานแต่งหรอ? จื่อเทาไปแล้วนีนี่อยู่กะใครอ่ะ?”
“แล้วบอกเมื่อไหร่ว่าจะไม่พาไปด้วยหละหืม?” ตอบก่อนจะลากไอ้ตัวนิ่มนุ่มมากอด
“ต้องขาดเรียนไหมอ่ะ?”
“ไม่ต้องหรอกก็บินคืนวันศุกร์ไง ไปถึงก็เช้าวันเสาร์พอดี งานเริ่มตั้งบ่าย ไม่ต้องไปงานเช้าหรอกเรื่องในครอบครัวมัน”
“เค้าไม่มีชุดใส่อ่ะ” ว่าพลางยิ้มแป้นทำเป็นกอดคอน้าช้อนตามองออดอ้อน
“ไม่ต้องอ่ะ ไม่ไปห้างนะ เงินเดือนน้ายังไม่ออก” ทำปากยื่นใส่ไอ้เด็กตัวดี ทำเป็นบอกไม่มีชุดใส่ จริงๆคืออยากไปเที่ยวห้างชัดๆ
ถึงจะพูดแบบนั้นสุดท้ายชีวิตของอีน้าเงินเดือนน้อยก็มาจบที่แผนกเสื้อผ้าเด็ก เพราะนีนี่ตัวเล็กเกินไป เด็ก14ก็เลยต้องมาลองชุดทักซิโด้สีขาวไซต์เด็กประถมแทน
“อุ้ยน่ารักจังเลยค่ะ” พนักงานขายสายเชียร์แขกยืนปรบมือน้ำตาปริ่มกับเด็กน้อยที่อยู่ในชุดทักซิโด้สีขาวและมีหูกระต่ายน่ารักสีแดง จื่อเทารีบพลิกราคาดูที่ปกเสื้อ ทันทีที่เห็นเลขศูนย์5ตัว ขายาวของคุณน้าก็แทบทรุดลงนั่งกับพื้น
สี่แสนวอน อีเหี้ยยยยยยยยยยยยยย กูแดกได้เป็นเดือนเลยนะ
ชุดเด็กเหี้ยไรสี่แสนวอนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน
ร่างสูงใหญ่ของคุณน้าได้แต่กรีดร้องอยู่ในใจ จะพูดออกไปก็เสียหน้าและไม่อยากให้หลานเสียใจ เทวดาน้อยๆของอีน้ายิ้มแป้นเมื่อถูกพี่พนักงานขายชมว่าน่ารักและหันมายิ้มกับจื่อเทาด้วยสายตามีความหวัง บัตรเครดิตสีดำที่ได้มาจากพี่สาวถูกควักให้พนักงานด้วยใจที่ปวดร้าว ถ้าบิลบัตรเครดิตมาสงสัยต้องสับเป็นชิ้นๆแล้วแดกลงท้องก่อนที่คุณนายคิมวิคตอเรียจะวิ่งเข้าใส่น้องชายตัวเองพร้อมอีโต้สับหมู
“จื่อเทาไม่ซื้อชุดหรอ?” เด็กน้อยที่หิ้วถุงห้างและจับมือเขาเหวี่ยงไปมาเป็นจังหวะเงยหน้าขึ้นมาถาม
“ไม่ซื้ออ่ะ” จะบอกหลานว่าจะเอาเงินที่ไหนซื้อก็รู้ว่าไอ้ตัวเล็กมันคงไม่เข้าใจ
“จื่อเทาไม่มีเงินใช่ป่ะ” มือเล็กบีบมือเขาอย่างเข้าใจ ดวงตากลมใสเป็นประกายสบตาคนเป็นน้าอย่างเข้าใจ จื่อเทารู้สึกอยากจะร้องไห้เมื่ออีกฝ่ายส่งความเห็นใจผ่านสายตามาให้…...แต่ไม่ทันจะซึ้งได้ถึงนาที
“นีนี่อยากกินพิซซ่าหละจื่อเทา”
พิซซ่าโพ่งงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
การเลี้ยงหลานให้กินอิ่มนอนอุ่นเป็นหน้าที่ของผู้ปกครองพ่วงด้วยตำแหน่งผัวแก่ๆ ที่เมื่อเยาวชนวัย14ปี เรียกร้องอยากกินนั่นกินนี่เป็นเรื่องที่ยากจะปฏิเสธ เช่นสถานการณ์ในตอนนี้เป็นต้น
“จื่อเทาสั่งอันนี้เพิ่มได้ไหมอ่ะ?”
วาจาน่ารักบวกกับการช้อนตามองทำปากจู๋เป็นศิลปะการอ้อนผัวแก่อย่างมีชั้นเชิง ลำพังอีน้าแก่ๆตัวเขียวๆจะไปต่อกรอะไรเด็กน่ารักอย่างนีนี่ได้…
“น้องครับ ขอไก่ทอดแบบนี้อีกจาน”
สุดท้ายใบหน้าที่เต็มไปด้วยความสุขของเมียเด็กเป็นสิ่งล้ำค่าที่จื่อเทาต้องรักษามันไว้แม้ต้องเสียเงินเป็นแสนในวันนี้….
เด็กน้อยในชุดเอื้ยมขาสั้นสีน้ำเงิน เดินถือถุงกระดาษมียี่ห้อร้านเสื้อผ้าเด็กเหวี่ยงไปมาอย่างอารมณ์ดีขณะที่เดินนำหน้าคนเป็นน้าที่เดินไส้แห้งอย่างหมดอาลัยตายอยากอยู่ข้างหลัง ดูจากสายตาคนทั่วไปนีนี่เป็นเด็กผู้ชายตัวเล็กหัวโตเพราะผมที่เริ่มยาวกับแก้มยุ้ยๆ หลายครั้งที่ถูกทักว่าเป็นแค่เด็กประถมทั้งที่เรียนอยู่ชั้นมัธยมต้นแล้วเพราะสัดส่วนที่ต่างจากเด็กรุ่นราวคราวเดียวกัน
“นีนี่อย่าเดินเร็วได้ไหมเดี๋ยวก็หลงกันหรอก” จื่อเทาว่าพลางจูงมือเล็กมาเดินข้างๆ เด็กน้อยเงยหน้ามองอีกฝ่ายที่วิตกเกินเหตุอย่างไม่สบอารมณ์นัก เพราะจื่อเทาชอบทำเหมือนเขาเป็นเด็กเล็กๆเสมอ
“หลงเค้าก็กลับบ้านเองได้ป่ะ นี่สิบสี่แล้วนะ”
“แล้วยังไงอ่ะ มีเงินหรอ?”
“ไม่มี ก็นั่งแท็กซี่ไปเก็บเงินบ้านพิฮูนก็ได้อ่ะ” เด็กน้อยว่าพลางทำปกยื่นอย่างอวดเก่ง
“อะไรก็พิฮูนๆ” คุณน้าบ่นพึมพำแกมน้อยใจ ไม่เข้าใจเลยว่าไอ้ตำรวจข้างบ้านจะมีส่วนร่วมในทุกบทสนทนาของเขากับนีนี่ทำไมบ่อยๆ
“พี่เขาใจดีกว่าจื่อเทาแล้วกัน ไม่เคยบังคับเค้าให้ทำการบ้านด้วย เออ” ตัวเล็กบอกเหตุผลตัวเองก่อนจะสะบัดมือทิ้งแล้ววิ่งไปที่โซนหนังสือแปลที่เจ้าตัวชอบอ่าน น้าชายถอนใจก่อนหันไปดูหนังสือรถของตัวเองบ้าง วางใจว่าหลานรักยังคงนั่งอ่านหนังสือที่มุมเดิมไม่ไปไหน
เวลาล่วงเลยผ่านมาสิบห้านาทีจื่อเทาวางหนังสือที่อ่านของชาวบ้านฟรีจนครบทุกหน้าลงก่อนจะเดินไปหาหลานที่มุมที่นั่งเดิมที่นีนี่เคยนั่ง
“นีนี่ กลับกันเถอะ” จื่อเทาเดินไปพร้อมเรียกหาแต่ไม่มีแม้แต่เงาของนีนี่
ชายหนุ่มหันรีหันขวางเดินไปตามโซนหนังสือต่างๆจนทั่วร้านพลางร้องเรียกหลานทั้งชื่อจริงชื่อเล่น พนักงานขายในโซนหนังสือก้เข้ามาช่วยหา จนกระทั่งแจ้งประชาสัมพันธ์ประกาศชื่อหลายรอบในห้างก็ไม่มีแม้แต่เบาะแสแจ้งจากใคร
ตอนนี้จื่อเทาจากหน้าเขียวก็หน้าซีดเผือดเหมือนคนกำลังจะเป็นลม ประสบการณ์ทำหลานหายไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อน นึกถึงคำที่หลานพูดก็กดเบอร์โทรหาเซฮุนทันทีแต่ไร้ประโยชน์เพราะเซฮุนเองก็ไม่เจอจงอินเช่นกัน ส่วนชานยอลที่เรียนพิเศษอยู่ที่โรงเรียนดนตรีก็ไม่เจอและไม่ได้รับการติดต่อจากเพื่อนตัวเองเลย
“คุณน้าคะ ใจเย็นๆก่อนนะคะ ตอนนี้เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยของห้างกำลังไล่เชคกล้องวงจรปิดค่ะ เราต้องเจอน้องอย่างแน่นอน”
ประชาสัมพันธ์สาวสวยพยายามให้กำลังใจจื่อเทาพร้อมกับยื่นน้ำเย็นให้ดื่มเพราะริมฝีปากชายหนุ่มซีดเซียวและแห้งแตก ดวงตาเรียวยาวที่เคยดุดันตอนนี้แดงก่ำและมีน้ำตาเอ่อพร้อมจะไหลได้ทุกเมื่อ
ไม่นานเซฮุนก็มาถึงห้างพร้อมกับชานยอล ทั้งสองคนมีท่าทีตกใจไม่ต่างกัน ทั้งหมดนั่งรออยู่ที่ห้องประชาสัมพันธ์ห้างจนกระทั่งหัวหน้าแผนกรักษาความปลอดภัยเดินเข้ามาหาพร้อมกับภาพที่ปริ้นท์มาจากกล้องวงจรปิด
“ผู้ชายคนที่สวมหมวกให้รูปเป็นคนเข้าไปคุยกับน้องก่อนจะจูงมือน้องไปครับ ไม่ทราบว่าเป็นญาติหรือคนรู้จักทางผู้ปกครองไหม?”
“มะ ไม่ครับผมไม่รู้จักเขา..” จื่อเทาตอบด้วยท่าทางเหมือนคนสติแตก จนเซฮุนต้องเอื้อมมือไปลูบไหล่ปลอบใจ ถึงจะยอมรับว่าเกลียดจื่อเทาแค่ไหน แต่คนตรงหน้าก็เป็นคนที่รักนีนี่ที่สุดอยู่ดี สิ่งที่เซฮุนคิดไม่ต่างจากชานยอลตอนนี้ เด็กตัวสูงมองจื่อเทาด้วยท่าทีที่เปลี่ยนไป ตอนนี้สงสารจื่อเทาจับใจ พูดชื่อนีนี่ออกมาแต่ละทีจื่อเทาก็น้ำตาก็ไหลพรากอย่างน่าสงสาร
ภาพเสก็ตของคนที่พานีนี่ไปถูกส่งไปให้ตำรวจท้องที่ในทันทีเพราะเซฮุนเป็นคนช่วยจัดการทั้งหมด
“ทางหน่วยสืบสวนแจ้งมาว่าผู้ต้องสงสัยชื่อ โดคยองซู อายุ 23 ปีครับ ก่อนหน้านี้เคยติดคุกมาแล้วเจ็ดปี รู้สึกว่าจะพึ่งถูกปล่อยตัวออกมาได้ไม่นานเพราะเป็นนักโทษที่มีความประพฤติดีครับ” ร้อยเวรที่รับแฟกซ์จากหน่วยสืบสวนอ่านสิ่งที่อยู่ในมือพร้อมกับส่งรูปพรรณคนร้ายให้เซฮุน “นายนี่ติดคุกคดีอะไร?” เซฮุนถามพลางภาวนาในใจให้มันเป้นแค่ผู้ต้องหาคดีลักทรัพย์ แต่สิ่งที่ร้อยเวรอ่านให้ฟังกลับทำให้เซฮุนถึงกับพูดไม่ออก
“กระทำชำเราเด็กอายุต่ำกว่า15ปีครับ”
จื่อเทาที่นั่งอยู่ข้างๆยกมือขึ้นปิดหน้าตัวเองก่อนจะระเบิดเสียงร้องไห้ออกมาอย่างไม่อายใคร ทุกอย่างประดังประเดเข้ามาในสมองเป็นภาพต่างๆมากมาย
ภาพของหลานชายเพียงคนเดียวที่ยิ้มให้เขาตอนแรกเกิด
ภาพของเด็กน้อยในเปลที่ทำท่าดีใจเมื่อเห็นเขา
ภาพของนีนี่ที่เดินได้ครั้งแรกและเรียกชื่อเขาว่า “เจาๆ”
ภาพตอนที่ริมฝีปากเล็กกดจูบที่ริมฝีปากของเขาอย่างไร้เดียงสา
ภาพที่หวงจื่อเทากอดนีนี่เอาไว้แนบอกในทุกๆคืน…
ทุกอย่างเหมือนกับภาพวิดีโอที่เล่นซ้ำไปซ้ำมา ดวงตาชายหนุ่มพล่าเลือนไปด้วยน้ำตาที่ไม่สามารถหยุดไหลออกมาได้ ข้างๆเขา ชานยอลอยู่ในอ้อมกอดของเซฮุนและร้องไห้ออกมาอย่างเสียขวัญไม่ต่างกัน
จื่อเทาไม่อยากคิดว่าเกิดอะไรขึ้นกับหลานชายของเขา อีกไม่กี่นาทีพี่สาวและพี่เขยจะบินกลับมาจากต่างประเทศหลังจากที่จื่อเทาส่งข้อความไปบอก ถ้าหากต้องโดนพี่สาวตีจนตายเขาก็ยอม ขอแค่ให้นีนี่กลับมาในสภาพที่ครบสามสิบสอง….และปลอดภัย
TBC……
#เทาไคshota
ตอนแรกจะใช้ชื่ออีจุนยอง 55555555555 แต่ไม่เอาอ่ะ ใช่ชื่อจริงพี่เขาไปเลย แมนๆฮะ นี่ภาพคนร้าย เจอตัวแล้วบอกน้าเทาด้วยนะ
ความคิดเห็น