คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #13 : Ep.13 ความลับของนีนี่ ปิดเทอมฤดูร้อนประถม6
“ไม่เอาไม่ทำการบ้านแล้ว มันยาก!!!!!!!!!!!”
เสียงดังโหวกเหวกมาจากบ้านข้างๆทำเอาร่างสูงโปร่งที่กำลังรดน้ำต้นไม้อยู่ชะเง้อมอง เสียงคุ้นเคยงอแงลั่นใส่คนในบ้าน เด็กประถม6ตัวเล็กกว่าเพื่อนวัยเดียวกัน วิ่งสวมรองเท้าแตะออกมาข้างบ้านท่าทางฟึดฟัด
เซฮุนยิ้มก่อนจะเดินไปปิดน้ำ มือสองข้างเช็ดกางเกงขาสั้นที่สวมพร้อมทั้งหันมาเอาหน้าเช็ดกับแขนเสื้อตัวเอง เดินเข้าไปใกล้เด็กน้อยที่ยืนเบ้ปากจะร้องไห้
“นีนี่อ่า มายืนทำอะไรตรงนี้ครับ” เสียงใจดีถามเด็กน้อยที่ทำท่าตกใจเมื่อเห็นว่าพี่ชายข้างบ้านเดินมาประชิดรั้วดอกกุหลาบที่อยู่ติดกัน
“จื่อเทาบังคับให้นีนี่ทำการบ้านให้เสร็จ ไม่งั้นไม่ให้ดูวันพีซอ่ะ แต่นีนี่ทำไม่ได้มันยาก จื่อเทาก็เอาแต่ว่า” เสียงเล็กๆบ่นพลางเดินเข้ามาใกล้รั้วดอกกุหลาบพลางเงยหน้าคุยกับพี่ชายตัวสูง
“อ๋า แล้วน้าเทาไม่ช่วยสอนหรอ?”
“ช่วยแล้ว แต่ไม่ยอมเขียนให้”
เซฮุนแอบขำตอนที่เจ้าตัวตอบ ปากเล็กทำปากยื่นอย่างไม่พอใจ แถมดวงตาใสเหมือนลูกแก้วก็ตวัดตามองไปทางบ้านตัวเองเหมือนตัดพ้อคนในบ้าน
“วันเสาร์แท้ๆทำไมน้าเทาถึงต้องให้ทำการบ้านหละครับ นีนี่บอกไปสิวันนี้วันหยุด”
“บอกแล้ว นีนี่บอกว่าการบ้านทำคืนวันอาทิตย์ก็ได้ ลอกชานยอลวันจันทร์ยังทันเลย แต่อีน้ามันไม่ยอม”
โกรธจนเผลอเรียกจิกน้าตัวเองออกมา จนคนฟังกลั้นขำจนปวดกราม เซฮุนเอ็นดูเด็กน้อยข้างบ้านตั้งแต่อยู่ชั้นอนุบาน หลายครั้งที่นีนี่ หรือ คิมจงอิน ได้รับอนุญาตมาเล่นที่บ้านเซฮุน แต่ทุกครั้งคุณน้าขี้หวงก็จะรี่มาตามประกบหลานหลังจากหายไปจากสายตาไม่ถึง 10นาที
ยังไม่ทันได้ถามว่าน้าไปไหน ร่างสูงใหญ่ก็เดินเทิ่งๆออกมาอวดผิวสีแทนของท่อนบนที่ไม่สวมอะไร ใส่แต่กางเกงขาสั้นลากอีแตะออกมาตามหลานเข้าบ้าน
“นีนี่เข้าบ้านเลย” คุณน้าบอกพลางทำท่าจะคว้าตัวหลานตัวเล็ก แต่นีนี่ก็วิ่งปรู๊ดอ้อมรั้วบ้านมาหาเซฮุนได้ก่อน
“นีนี่!” จื่อเทามองก่อนจะเรียกเสียงดุ ไอ้ตัวเล็กนอกจากจะไม่ฟังแล้วตอนนี้ยังวิ่งไปอยู่หลังไอ้ตำรวจหน้าตี๋นั่นอีก จื่อเทาถอนใจและส่ายหัวไม่สบอารมณ์
“ให้น้องมาเล่นแปบนึงก็ได้นี่ครับ เดี๋ยวแกอารมณ์ดีแล้วผมพาแกไปส่งก็ได้ครับพี่จื่อเทา” เซฮุนพูดด้วยน้ำเสียงเป็นมิตร เขาเป็นคนสุภาพและมีภาพลักษณ์ที่ใจดีมาแต่ไหนแต่ไร จนจื่อเทาปฏิเสธไม่ลง แถมจะบอกว่าไม่ ไอ้เด็กตัวเปี๊ยกคงไม่ยอมกลับเข้าบ้านง่ายๆ
“อืม ให้เล่นกับพี่เค้าถึงแค่บ่ายสามนะ” สั่งพลางชี้ไปที่นีนี่ที่ยื่นหน้ามายิ้มเพล่
“บ่ายสี่” ไอ้ตัวเล็กเริ่มต่อรอง
“บ่ายสามครึ่ง” คนเป็นน้าต่อรองกลับ
“บ่ายสี่...” เด็กน้อยยืนยันคำเดิม คราวนี้เบ้ปากแล้วทำน้ำตาคลอเป็นอ็อฟชั่นเสริม จนคนเป็นน้าขยี้หัวตัวเองด้วยความเซง เพราะจำเป็นต้องยอมแพ้หลาน
“เออๆ บ่ายสี่ก็ได้ ถ้าเข็มนาฬิกาชี้เลขสี่แล้วไม่เห็นที่บ้านนะ น้าจะริดก้านมะยมรอเลย”
หลังจากจื่อเทาข่มขู่หลานตัวน้อยเสร็จก็เดินกลับเข้าบ้านไป ช่วงจังหวะที่ร่างหนาหันหลังเซฮุนสังเกตเห็นรอยเล็บข่วนเป็นริ้วเหมือนโดนแมวฟัด ทั้งที่จำได้ว่าบ้านจื่อเทาไม่มีแมว....เซฮุนเม้มปากมองและเก็บข้อสงสัยเอาไว้ในใจ บางทีจื่อเทาอาจจะมีแฟนรึเปล่า แต่ไม่เคยพามาบ้านก็เป็นได้
“เลอะหมดแล้วครับ” เสียงใจดีบอกพลางค่อยๆใช้ทิชชู่ลายมิกกี้เม้าส์เช็ดบอกให้เด็กแก้มตุ่ยที่นั่งข้างๆ หลังจากเข้าบ้านมาเซฮุนก็หาขนมมาปรนเปรอเด็กแก้มยุ้ยสารพัดไม่ว่าจะเป็นเค้ก โดนัท หรือเยลลี่ถ้วยใหญ่
นีนี่ของพี่ฮุนนั่งกินขนมหงุบหงับไม่พูดไม่จา สองตาก็มองทีวีตรงหน้าตาแป๋ว เซฮุนเข้าใจแล้วว่าทำไมคนเป็นน้าถึงปวดหัว นี่อยู่ชั้นประถมหกแล้วแต่นิสัยและความชอบยังเหมือนตอนอยู่ป.สองไม่มีผิด พอพี่ยื่นกล่องนมให้ก็เอี้ยวหน้ามาดูดทีนึงแต่สายตายังคงอยู่กับทีวีเหมือนเด็กอนุบาลที่โดนสะกดจิตด้วยจอทีวี
เซฮุนยิ้มออกมาด้วยความเอ็นดูก่อนจะยื่นหน้าเข้าไปหอมแก้มนุ่มนิ่มฟอดใหญ่ เด็กน้อยไม่ได้ต่อต้านหรือหันกลับมาสนใจเลย สายตายังจ้องที่การ์ตูนเรื่องโปรด และยัดขนมใส่ปากแบบนันสต๊อป มือเรียวของพี่ชายเจ้าของบ้านค่อยๆโอบเอวเล็กก่อนจะอุ้มขึ้นมานั่งตัก ตอนนี้แม้พื้นที่โซฟาจะกว้างแต่สิ่งมีชีวิตที่เป็นตำรวจมือใหม่กับน้องชายตัวน้อยข้างบ้านก็นั่งสิงกันแนบแน่น เอวเล็กของเด็กประถมตัวน้อยถูกพี่ชายกอดไว้ ก่อนที่จมูกโด่งจะก้มลงสูดกลิ่นหอมๆของแชมพูเด็กที่ผมสีน้ำตาลเข้มเข้าเต็มปอด
กลิ่นของนีนี่หอมไปทั้งตัวด้วยกลิ่นเดียวกันคือกลิ่นสบู่และแชมพูกลิ่นฟรุ๊ตตี้ ที่เจ้าตัวเลือกเอง เพราะชอบขวดหมีพูห์เอามากๆ กลิ่นหอมที่ทำเอาผู้ใหญ่อย่างเซฮุนถึงกับซุกไซร้จมูกไปเรื่อยอย่างหลงใหล ที่ซอกคอนุ่มนิ่มถูกหอมซ้ำแล้วซ้ำอีก แต่เด็กน้อยก็นั่งกินขนมดูทีวีไม่สนใจ เซฮุนซบใบหน้ากับไหล่เล็กอย่างชั่งใจ เขารู้สึกต้องการกอดรัดฟัดเด็กตรงหน้าให้ช้ำไปทั้งตัว จิตใต้สำนึกแห่งความดีงามพยายามบอกให้รอน้องโต แต่มือเจ้ากรรมก็เลื้อยเข้าไปใต้เสื้อยืดน้องเรียบร้อยแล้ว
ไม่นะ....เซฮุน มึงต้องใจเย็น
คุณตำรวจบอกตัวเองพร้อมเม้มปากกลั้นใจ พยายามจิกหัวตัวเองออกมาจากซอกคอน้อง พยายามปล่อยมือจากน้อง สองมือค่อยๆเปลี่ยนจากอุ้มน้องเป็นกำหมัดเข้าหาตัวเอง วินาทีที่เซฮุนพยายามกลั้นใจและปล่อยตัวนีนี่ ก้อนเล็กๆก็ไถลตกจากตักพี่ชายใจดีก้นกระแทก
ตุ๊บ!
“ฮึก เจ็บนะ ฮืออออออออออออ พิฮูนผลักเค้าทำไมอ่ะ โฮวววววววววววววววววววววว”
เด็กน้อยที่ทั้งตกใจและเสียขวัญเริ่มร้องไห้และตัดพ้อออกมาเพราะอยู่ดีๆก็ลงมานั่งอยู่ที่พื้นพรมแถมก้นกระแทกอย่างแรง สองมือขยี้ตาและสะอึกสะอื้น
เซฮุนที่เหวอไปชั่วขณะนึงได้สติก็รีบอุ้มน้องกลับขึ้นมากอด
“โอ๋ๆ พี่ขอโทษ พี่เผลอหลับไป ขอโทษนะครับ เจ็บตรงไหนๆ” บอกพลางลูบเนื้อลูบตัวน้องอย่างปลอบขวัญ เซฮุนถึงกับหน้าเสียเพราะเป็นครั้งแรกที่ทำน้องเจ็บ ทั้งที่ตัวเองแสนจะทนุถนอมน้องดั่งแก้วเจียระไน
“ก้นอ่ะ เจ็บก้น ฮือออออออออออ” ว่าพลางลูบก้นตัวเองป้อยๆ เซฮุนวางน้องลงที่โซฟาข้างตัวนีนี่ซบหน้าลงที่แขนตัวเองนอนคว่ำก้นโด่งแล้วสะอึกสะอื้นต่อ ก็ตอนที่ไหลลงไปที่พื้น ก้นกบกระแทกลงไปเต็มๆเลยนี่นา
“ขอพี่ดูหน่อยได้ไหม” เซฮุนขออนุญาตก่อนจะค่อยๆถอดกางเกงขาสั้นตัวจิ๋วสีน้ำเงินออก เพราะความตั้งใจแรกคือจะดูว่าน้องเจ็บตรงไหน แต่พอกางเกงน้องหลุดมาคาอยู่ที่หัวเข่า ร่างสูงก็กลืนน้ำลายลงคอเอือกใหญ่
อ่าน CUT แล้วกลับมาเม้นด้วยนะคะ
ไม่งั้นไม่มีกำลังใจแต่งต่อและอัพไวๆนะเออ
ความคิดเห็น