คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : Ep.4 นีนี่ไหว้คุณตำรวจสิลูก พาร์ทจบ #เทาไคShota
ผมค่อยๆลูบผมสีน้ำตาลเข้มของเด็กที่นอนหลับตาพริ้มบนเตียงหลังจากเช็ดเนื้อเช็ดตัวเปลี่ยนมาใส่ชุดนอนมีฮู้ดสีขาวเสร็จ นีนี่ก็นอนหลับเป็นลูกหมีใต้ผ้าหุ่มอุ่น ย้วยนอนทับมือตัวเองอย่างเคยชิน มันเป็นท่าที่สบายที่สุดของเขา ผมจูบเบาๆที่หน้าผากหลานแตะหน้าผากวัดอุณหภูมิ มีไข้นิดหน่อย แต่ดีที่ผมป้อนยาลดไข้ดักไว้แล้วอีกสักพักน่าจะดีขึ้น
ผมเดินลงมาที่ชั้นล่างเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น เซฮุนนั่งอยู่หน้าทีวีไม่ได้เปิดรายการอะไร ผมเดินไปนั่งลงข้างๆ ก่อนจะชวนคุย
“ไอ้ตัวเล็กหลับไปแล้วหละ ร้องไห้จนเหนื่อย เลี้ยงเด็กเงี้ยลำบากเอาใจ” ผมบ่นให้ฟังและยิ้มนิดๆ พอหันไป ใบหน้านิ่งๆของเซฮุนกลับไม่มีปฏิกิริยาอย่างเคยเหมือนก่อนหน้านี้ เขามองหน้าผมคิ้วเรียวขมวดเข้าหากัน ทุกย่างรอบตัวเหมือนหยุดนิ่งตามจนผมเริ่มอึดอัดจนกระทั่งเขาเริ่มบทสนทนา
“คุณทำแบบนี้มานานแค่ไหนแล้ว”
“เลี้ยงหลานหรอ ก็ตั้งแต่เขาเกิดแหละนีนี่หนะ เป็นหลานคนเดียวของผะ..”
“ผมหมายถึงที่คุณทำกับเขาแบบนั้น คุณรู้ดีแก่ใจนะคุณหวงจื่อเทา”
ผมรู้สึกเหมือนกำลังถูกสอบสวนดวงตารี ของเขาจ้องผมเหมือนจะกินเลือดกินเนื้อ ผมกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบากรู้สึกเหมือนริมฝีปากถูกติดกาวไว้ ผมพยายามจะพูดต่ออีกครั้ง แต่มือขาวก็หยิบโทรศัพท์มาโยนใส่ผม ภาพในนั้นคือนีนี่ที่นอนอยู่บนเตียง....มาจากกล้องที่ซ่อนไว้ในห้อง ผมมองภาพนั้นด้วยใจเต้นรัว
“มาตรา 278ด้วย การทำอนาจารแก่เด็กอายุไม่เกินสิบห้าปีแม้จะยินยอมก็ตาม อาจจะเป็นคดีความผิดยอมความได้แต่ถ้าแม่เด็กไม่ยินยอม ระวางโทษจำคุกตั้งแต่สามปีถึงสิบห้าปี”
“คะ คุณไม่มีสิทธิติดกล้องไว้ใน...”
“ผมมีสิทธิหรือไม่อาจจะโดนข้อหาละเมิดสิทธิเจ้าของเคหะสถาน แต่ผมโดนปรับ”
“ไอ้ลู่มันบอกคุณหรอ..” ผมพูดชื่อที่คิดอยู่ในใจออกมา ผมไม่คิดว่าลู่หานจะรู้อะไรมากมาย แต่เซฮุนจะรู้ได้ยังไงว่าผมทำอะไรหลานบ้าง
“เปล่าเลย ผมแค่สงสัยอย่างน้อยคนจะสอบเป็นเจ้าหน้าที่ตำรวจได้ก็ต้องหูตาไวพอที่จะมองอะไรออกนะครับ พฤติกรรมคุณมันฟ้องตั้งแต่ผมเหยียบเข้าบ้านคุณแล้ว แปลกดีที่ผมแค่สงสัยแต่ก็เจอหลักฐานเข้าจังๆ ผมคิดว่าจะเจอแค่การลวมลามเล็กน้อยแต่นี่ไม่ คุณอยากให้ผมเปิดที่อัดไว้ก่อนหน้าเมื่อชม.ที่แล้วให้ดูไหม?”
“คุณ..ต้องการอะไร” ผมถามออกไปอย่างเลื่อนลอยตอนนี้ผมรู้ตัวเองเลยว่าเสียงเปล่งออกไปสั่นแค่ไหน
“ตอบผมมาก่อนสิคุณทำแบบนี้มานานแค่ไหนแล้ว?”
“ไม่นานมานี้...มันเพิ่ง..”
“รวมทั้งก่อนหน้านี้คุณไม่เคยพยายามให้แกทำอะไรที่ส่อไปในทางนั้นหรอกนะ?”
ผมไปไม่เป็นเลย รู้สึกเหมือนถูกค้อนตีหัวซ้ำๆ ดวงตาผมร้อนผ่าวแทบกลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่...
ผมลุกขึ้นจากโซฟาแล้ววิ่งขึ้นไปชั้นบน เซฮุนวิ่งตามผมมาพร้อมกับกดโทรศัพท์ โทรออก ผมถลาเข้ามาในห้องด้วยใจระทึก เปิดประตูเข้าไปนีนี่ไม่ได้นอยู่บนเตียงแล้ว รอยเลือดหยดเปรอะเปื้อนผ้าปูที่นอนสีขาวและหยดตามทางเดินจนกระทั่งถึง ห้องน้ำ ผมร้องไห้ออกมาเหมือนคนบ้า วิ่งเข้าไปในห้องน้ำ
“จะ...จื่อเทา เค้าเลือดออก เค้าเจ็บมากเลย ฮึก...” เสียงร้องไห้น่าสงสาร ผมมองเด็กตัวเล็กในชุดนอนสีขาวที่เปรอะเปื้อนได้ด้วยเลือดทั้งตัว ที่เรียวขาขาวมีเลือดไหลอาบขา นีนี่ยืนร้องไห้อยู่ในอ่างอาบน้ำ ผมเดินไปคว้าตัวหลานมากอดไว้แนบอก เหมือนหัวใจกำลังจะสลาย
“ไม่เป็นไรนีนี่ น้าจะพานีนี่ไปหาหมอ ฮึก จะไม่เป็นไร นีนี่จะไม่เป็นอะไรทั้งนั้น นะ น้าขอโทษ..ฮึก นีนี่น้าขอโทษ..” ผมพูดปลอบหลานแทบไม่เป็นภาษาคน ใบหน้าของนีนี่ซีดขาว ริมฝีปากไร้สีเลือดเริ่มเขียว ผมทรุดตัวลงนั่งที่กลางห้องกอดนีนี่เอาไว้แล้วร้องไห้ออกมาอย่างทำอะไรไม่ถูก มือเล็กๆที่กอดคอผมตกลงที่พื้นไร้การโต้ตอบจากร่างในอ้อมกอด เสียงหัวใจของร่างเล็กๆไม่มีอีกแล้ว
“นีนี่...ไม่นะ ไม่นีนี่ ตื่นสิ นีนี่ไม่!!!!!!!!!!!” ผมแหกปากออกมาเหมือนคนบ้า ในขณะที่ประตูห้องถูกพังเข้ามาพร้อมกับตำรวจหลายนาย หนึ่งในนั้นคือเซฮุน เขาเดินเข้ามาพยายามดึงตัวนีนี่ไปจากผม
“อย่า!!!!! อย่าเอาเขาไปขอร้อง อย่าเอาเขาไปจากผม นีนี่ ตื่นสิ!!!!!!! นีนี่ !!!!!!!”
.
.
.
“พี่จื่อเทา พี่จื่อเทา! พี่ครับ!!!!!!!”
ผมสะดุ้งลืมตาหันมองตามเสียงคนที่เรียกสติ ผมนอนเหงื่อชุ่มอยู่บนเตียง ปวดไปหมดทั้งตัวจน หายใจก็ลำบาก
“ซะ...เซฮุน”
“จื่อเทา เป็นอะไร ฮือออออออ คิดว่าจะไม่ตื่นแล้วอ่ะ จื่อเทา” ข้างๆเซฮุนคือหลานตัวเล็กในชุดนอนฮู้ดหมีสีขาว นีนี่ดูตกใจมากเขาร้องไห้ออกมาขณะที่เขย่าผมไปมา
“พี่นอนละเมอ ไข้ขึ้นสูงเลยนะครับ เมื่อกี๊นีนี่ลงไปตามผม แกร้องไห้ใหญ่เลยบอกคุณตายแล้วอ่ะ ลุกไหวไหมครับผมมียาลดไข้ จู่ๆก็ไข้ขึ้นแบบนี้ไปหาหมอดีกว่าไหมครับ”
ผมมองเซฮุนสลับกับนีนี่ที่ค่อยๆปาดน้ำตามืออีกข้างก็จับมือผมไว้ไม่ปล่อย ผมพยายามยันตัวขึ้นมาแล้วโอบกอดนีนี่ไว้....หัวใจของเขาเต้นแรงอย่างเสียขวัญ
“น้าไม่เป็นไรแล้วไม่ร้องนะ.. เอ่อ พี่หลับไปนานรึยัง” ผมกอดปลอบลูบหัวหลานเบาๆพลางหันไปถามเซฮุน ถึงแม้เมื่อกี๊จะเป็นแค่ความฝันแต่มันเหมือนจริงจนผมแทบฉี่ราด เซฮุนยิ้มบางอย่างเป็นมิตร
“น่าจะสัก10นาทีครับ หลังจากที่พี่ขึ้นมาสักครึ่งชม.นีนี่ก็วิ่งลงไปตามผม ตอนแรกผมเกือบเรียกรถพยาบาลแล้ว พี่ตัวร้อนจี๋เลย แน่ใจนะครับว่าไม่ไปโรงพยาบาล?”
“มะ ไม่ครับ ไม่เป็นไร”
“เอ่อครับ ขอผมอยู่กับหลานก่อนได้ไหม” ผมบอกแล้วอุ้มนีนี่มานั่งซ้อนตัก เซฮุนพยักหน้าอย่างเข้าใจแล้วเดินออกไปจากห้องก่อนจะปิดประตูตามหลัง
“จื่อเทาไม่สบายหรอ” มือเล็กๆแตะแก้มผมเบาๆ ทันทีที่สบตาเขาผมร้องไห้ออกมาอย่างกลั้นไม่อยู่ ดีใจมากที่นีนี่ยังอยู่ ดีใจที่เขาปลอดภัย ดีใจที่ทุกอย่างเป็นเพียงแต่ความฝัน
“ร้องไห้ทำไมอ่ะ จื่อเทา...ไม่ร้องสิ โตแล้ว...จื่อเทา” นีนี่เรียกชื่อผมซ้ำๆพลางปาดน้ำตาออกจากแก้มผมเบาๆ สีหน้าเป็นห่วงมองผมอย่างไม่เข้าใจ ผมซบหน้าลงที่แผ่นอกเล็กๆแล้วปล่อยเสียงสะอื้นออกมาเหมือนจะขาดใจ ทั้งโล่งอก ทั้งดีใจอย่างบอกไม่ถูก
“จื่อเทาไม่เก่งเลย ทำไมร้องไห้หละ ตอนเรากอดกันเมื่อกี๊ นีนี่ยังไม่เจ็บเลย จื่อเทาเจ็บหรอ?”
“เปล่าน้าไม่ได้เจ็บ น้าดีใจ..”
“ดีใจแล้วร้องไห้ทำไมอ่ะ? เจ็บจู๋หรอ?”
“น้ารักนีนี่มากนะรู้ไหม” ผมกอดเขาไว้แน่นพร่ำบอกสิ่งที่ไม่เคยพูดออกมา นีนี่กอดตอบเช่นกันเสียงเล็กๆบอกผมด้วยคำพูดที่มีความหมายเดียวกัน
“เค้าก็รักจื่อเทามว๊ากกกกก ไม่เอาไม่ร้อง ไม่เก่งเลยโตแล้ว ฮึบๆเร็ว” เด็กน้อยยิ้มหวานให้พลางใช้มือเล็กๆยังคงเช็ดน้ำตาให้ผม
ผมจับมือเล็กๆเอาไว้จูบที่หลังมือเบาๆ ก่อนจะมาจูบแก้มนีนี่ เขายันตัวขึ้นชันเข่าแล้วใช้สองแขนโอบกอดผมไว้ เสียงกระซิบเล็กๆทำเอาผมหลุดยิ้มออกมา
“เค้าสัญญาว่าจะโตเร็วๆและอยู่กับจื่อเทาไปจนกว่าจื่อเทาจะหัวล้านเลยนะ”
หลังจากอดหอมนัวเนียกันจนพอใจแล้วเราก็เดินจูงมือกันลงมาข้างล่าง เซฮุนเหมือนจะอยู่ในครัวผมเดินไปส่งนีนี่ที่โซฟาไอ้ตัวเล็กค่อยๆหย่อนก้นลงนั่ง ดูก็รู้ว่าเจ็บอยู่ เห็นแล้วก็สงสารแต่พอเห็นมันคล้ำก้นตัวเองป้อยๆแล้วเงยหน้าขึ้นมายิ้มยีงฟันขาวใส่ก็อยากจะหยิกแก้มจริงๆ เด็กอะไรแป้นแล้นจริงเชียว
ผมเดินเข้าไปหาเซฮุนที่กำลังยกต๊อกกุกลงจากเตา เขาหันมายิ้มหวานให้ผมก่อนจะชวนคุย
“ผมเห็นมีเครื่องปรุงกับแป้งต๊อกในตู้เลยเอามาทำให้หนะครับ พี่คงหิวมากก่อนขึ้นไปผมเห็นข้าวพี่พร่องไปนิดเดียวเอง ลองชิมดูนะครับผมปรุงตามที่หลังซองบอกเลย” เซฮุนเลื่อนชามมาให้ผมชิม
“อื้ม อร่อยดี นายก็กินด้วยกันสิ” ผมบอกแล้วเซฮุนก็นั่งลงที่ฝั่งตรงข้ามอย่างว่าง่าย ใจจริงผมแอบระแวงเข้าอยู่นิดๆ เพราะความฝันที่โคตรเหมือนจริงของผม แต่ตอนนี้เซฮุนดูไม่มีพิษมีภัยอะไรเลย
“น้องจงอินน่ารักดีนะครับ” เขาเอ่ยพร้อมรอยยิ้ม ผมเหลือบมองเขาที่หันไปมองหัวกลมๆของกลายผมที่กำลังนั่งดูการ์ตูนอยู่ สายตานั้นดูมีอะไรที่มันทำให้ผมไม่ค่อยชอบใจเท่าไหร่นัก
“เขาเป็นเด็กน่ารัก แต่ก็ดื้อเหมือนกันเอาแต่ใจเป็นที่หนึ่ง ตามประสาหลานชายคนเดียว”
“โตขึ้นคงหน้าตาดีมากแน่ๆ ผมจองไว้ก่อนได้ไหมครับ?”
คำพูดพร้อมรอยยิ้มของเซฮุนเล่นเอาผมคิ้วกระตุก ไอ้ชิบหาย หลานกูไม่ใช่หมาโกลเด้นที่มึงจะมาผูกคอจองนะเว้ย
“เอาไว้โตแล้วให้เขาพิจารณาเองดีกว่าครับว่าเขาอยากอยู่กับใคร คบกับใคร”
“หวงหลานหยั่งกะนีนี่เป็นเด็กผู้หญิงเลยนะครับ ถึงว่าพี่ลู่หานถึงบอกว่าพี่หวงหลานมาก ถึงขนาดช่วงหลังๆไม่ยอมให้น้องไปคุยกับพี่ชายผมเลย”
ก็ไอ้เหี้ยนั่นแม่งสอนหลานกูแต่ละอย่าง........
“เป็นธรรมดานะ มีหลานกะเขาคนเดียว อีกอย่างเรื่องบางเรื่องที่ลู่หานชอบคุยให้หลานพี่ฟังมันก็ไม่ใช่เรื่องที่เด็กอายุแค่นี้ควรรู้นะ” ผมตั้งใจด่าพี่ชายเขาอ้อมๆ ตอนแรกก็คิดว่าเขาจะโกรธแต่เซฮุนก็หัวเราะออกมา
“ครับ ผมรู้พี่เขาก็เป็นแบบนั้นแหละ แต่เดี๋ยวหลังจากที่บ้านเข้าที่เข้าทางผมจะมาเล่นกับน้องจงอินบ่อยๆนะครับ อื้ม อีกอย่าง เห็นพี่เรียกน้องว่านีนี่ ผมเลยเผลอเรียกตามหลายครั้ง พี่คงไม่โกรธนะครับ”
คำพูดหนะธรรมดา แต่สายตาที่เซฮุนเหล่มองผมระหว่างตักอาหารเข้าปากดูไม่ธรรมดาเลย....
“ไม่นี่ก็ไม่ได้คิดอะไรนะ ใครๆก็เรียกได้ พ่อแม่เขาก็เรียก” ผมแกล้งทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นทั้งที่ใจนี่ร้อนเป็นไฟ ทำไมแม่งต้องมาทำท่าเหมือนสนใจหลานกูด้วยวะ....
เขาไม่พูดอะไรต่อก้มหน้ากินข้าวไปเงียบๆ แต่ไอ้อาการแอบอมยิ้มนี่ทำผมเดือดเป็นพักๆ จนผมต้องหันไปเก็บจานล้างจานเพื่อเลี่ยงการทำตัวไม่เป็นผู้ใหญ่ เกิดออกอาการโมโหขึ้นมาก็โป๊ะแตกพอดีว่าผมคิดไม่ซื่อกับหลานตัวเอง คิดอะไรเพลินๆ ได้ไม่นานเสียงหัวเราะของนีนี่ก็ดังขึ้นมา ชะโงกออกไปมองจากห้องครัวเห็นเข้าเล่นกันอยู่บนโซฟา ผมเห็นแค่หัวเซฮุนที่โผล่มาจากโซฟา แต่นีนี่เหมือนจะนอนอยู่ ผมรีบล้างมือแล้วเช็ดมือเดินออกมาจากครัว
ที่โซฟาหน้าทีวีนีนี่นอนหัวเราะคิกคักเพราะถูกจั๊กจี๋ที่เอวแต่ไม่ทันที่ผมจะเดินเข้าไปห้ามเพราะกลัวนีนี่เล่นมากแล้วจะฉี่รดที่นอนตอนกลางคืน จู๋ๆเซฮุนก็ก้มลงไปหอมแก้มนีนี่ ไอ้เด็กนั่นก็หอมตอบแล้วกอดกันกลมเซฮุนอุ้มนีนี่ขึ้นมาเจ้าเด็กหน้ามึนยิ้มให้ผมเอาคางเกยไหล่เซฮุน กวักมือเรียกหยอยๆ จังหวะที่เซฮุนไม่ทันเห็นเพราะอุ้มนีนี่อยู่ ผมก้มไปหาตามที่เจ้าตัวเรียก นีนี่ยื่นหน้าเข้ามาหาผมเลยก้มลงไป ปากเล็กนั่นทำปากจู๋ เขากดจูบที่ปากผมเร็วๆหนึ่งทีแล้วยกนิ้วชี้ขึ้นมาทำท่าจุ๊ๆอย่างน่ารัก เด็กนี่ฉลาดกว่าที่คิด ผมยิ้มจนปวดแก้มกับความน่าเอ็นดู
ผมปล่อยให้เซฮุนกับนีนี่เล่นกันไปเรื่อยในขณะที่ผมเก็บข้าวของดูดฝุ่นทำความสะอาดบ้านไปเรื่อยๆ จนกระทั่งถึงเวลาเข้านอนของไอ้ตัวเล็ก ผมกำลังจะเดินไปจูงนีนี่ไปอาบน้ำ เซฮุนก็ทำท่าเหมือนไม่อยากปล่อยนีนี่ เขาเอาแต่อุ้มกอดหอมนีนี่อย่างกับตุ๊กตา เขาเงยหน้าขึ้นมามองหน้าผมแล้วยิ้ม
“คืนนี้ให้น้องนีนี่นอนกับผมได้ไหมครับ?”
“ห่ะ?” ผมรู้ตัวดีว่าคงชักสีหน้าไม่พอใจเขาเลยทำท่างงๆ
“ก็ผมชอบน้องอยากให้เราสนิทกันเร็วๆ ขอนอนด้วยกันไม่ได้หรอครับ? นีนี่อยากนอนกับพี่ฮุนไหมครับ?”
เขาหันไปถามไอ้ตัวเล็ก นั่นก็พยักหน้ารัวๆ
“เค้าจะนอนกะพี่ฮุนอ่ะ”
ผมแอบกรอกตามองบนอย่างเซงๆ พยักหน้ารับรู้แล้วเดินไปอาบน้ำคนเดียวไม่พูดไม่จาอะไรต่อ จะบอกว่าผมงี่เง่าก็ได้แต่ผมไม่เคยนอนคนเดียว... ไม่สิ ไม่ใช่ผมที่ไม่เคยนอนคนเดียว นีนี่เองก็ไม่เคยนอนกับคนอื่นตั้งแต่เล็กจนโต ขนาดพ่อแม่มาเขาก็ยังนอนกับผมอยู่ดี ผมไม่สามารถรับความเปลี่ยนแปลงที่นีนี่จะมีสังคมอื่นนอกจากผมได้ ขนาดเพื่อนที่โรงเรียนก็ยังไม่มีใครสนิทสนมกับเขาเท่าผม
ผมทิ้งตัวลงนอนในห้องขระที่เงี่ยหูฟัง แอบได้ยินเสียงนีนี่หัวเราะอยู่ห้องฝั่งตรงข้าม สลับกับเสียงเซฮุนที่เหมือนจะกำลังเล่านิทานอะไรให้นีนี่ฟัง ผมพลิกตัวไปมาอยู่บนเตียงนอนไม่หลับ อยากจะเดินเข้าไปอุ้มนีนี่กลับมาก็ไม่ได้ ทำแบบนั้นเซฮุนจะสงสัยได้ว่าทำไมผมถึงหวงหลานชายขนาดนั้น ผมคิดหาข้ออ้างจะเอานีนี่กลับมา อาจจะบอกว่าห้องนั้นนอนไม่สบายก็ใช้ไม่ได้เพราะเตียงห้องนั้นก็ใหญ่พอๆกับห้องผม ไอ้ที่จะแอบไปหลอกว่าห้องนั้นมีผี นีนี่ก็ไม่กลัวอีก....คิดไปคิดมาหนังตาผมก็เริ่มหนักลงและโลกก็เงียบสนิทไป....
ผมมารู้สึกตัวอีกทีตอนที่รู้สึกว่ามีอะไรบางกำลังเปียกอยู่ที่เป้ากางเกง ปรือตาขึ้นมามองเห็นหัวกลมๆกำลังผงกขึ้นลงอยู่ที่ส่วนนั้นของผม
“นีนี่?” ผมเรียกเบาๆ เขาเงยหน้าขึ้นมาแล้วคลานกระดึ๊บๆขึ้นมาซบไหล่ผม
“เค้านอนไม่หลับหรอก เมื่อกี้เค้าเขย่าจื่อเทาตั้งหลายทีไม่ตื่นก็เลยไปปลุกข้างล่างแทน” บอกพลางยิ้มแฉ่งให้ เป็นผมที่เขินแทน จะบ้าหรอวะ เขย่าปลุกไม่ตื่นแล้วไปใช้ปากปลุกไอ้นั่นผมแทน
“ไม่เล่นกับพี่ฮุนแล้วรึไง?” ผมถามแล้วบึนปากใส่
“เล่นแล้ว พี่ฮุนหลับไปแล้วอ่ะ แต่เค้านอนไม่หลับเลยมาหาจื่อเทาดีกว่า”
“อ๋อเล่นกับเขาจนเบื่อแล้วก็กลับมาหรอ”
“งอนใช่มะ?”
“รู้หรอว่างอนคือไร?”
“รู้หรอกน่าโตแล้ว นี่จื่อเทางอนใช่ไหมหละที่เค้าเล่นกับพี่ฮุน”
“ใช่งอนมากๆ”
“ทำไมหละ?” นีนี่ถามแล้วเลิกคิ้วมองไม่เข้าใจ
“เพราะว่ารักมากๆก็ไม่อยากให้นีนี่ไปสนิทกับคนอื่น เพราะเกิดนีนี่ไปรักคนอื่นน้าจะทำไงอ่า”
ผมทำเป็นพูดน้อยใจใส่หลานพลางดึงกางเกงนอนขึ้นมาใส่เหมือนเดิม ถึงอยากจะทำมากกว่านี้แค่ไหนแต่ทำบ่อยไปมันก็ไม่ดีกับหลานผม เขายังเด็กเกินไป
“เค้าก็รักจื่อเทามากๆเค้ายังให้จื่อเทาไปคุยกับคนอื่นได้เลย” ไอ้เด็กแสบทำเป็นกอดอกแล้วพูดด้วยท่าทางเป็นผู้หลักผู้ใหญ่
“ไม่เหมือนกันซักหน่อย รู้หรอกว่ารักแบบไหน” ผมยันตัวขึ้นมานั่งพังหัวนอนขณะที่ร่างเล็กๆขยับขึ้นมานั่งคร่อมตัก
“รู้สิ รักแบบแฟนกันใช่มะ เพื่อนที่โรงเรียนเค้าก็เคยพูดกับเค้าแบบนี้ บอกว่าอยากเป็นแฟนเค้า”
“ห่ะ? ใครมันพูด ไม่เห็นเคยเล่าให้ฟัง” ผมถามพลางทำตาโตใส่อีกฝ่าย
“ชานยอลหนะ บอกว่าชอบเค้า แต่เค้าไม่ได้ชอบชานยอลหรอก ก็เลยบอกไปว่าเค้าชอบคนอื่นแล้ว”
“แก่แดด 10 ขวบมาทำเป็นมีความรัก”
“เค้ารู้มากกว่าที่จื่อเทารู้แล้วกัน โตแล้วน่า” ไอ้เด็กตัวเล็กมันบอกแล้วเอาหน้าซบอกผม
“หรอ รู้ก็ดี” ผมกอดตัวนุ่มนิ่มของนีนี่ไว้จมอก สูดดมผมนิ่มที่มีกลิ่นแชมพูกลิ่นฟรุ๊ตตี้
“จื่อเทา”
“หืม?”
“ทำไมจื่อเทาถึงไม่มีแฟนหรอ?” นีนี่เงยหน้าขึ้นมามองผม ดวงตากลมใสแวววาวเหมือนลูกแก้วจ้องผมรอคำตอบ
“มีแล้วสิ ไหนบอกรู้ทุกเรื่องไง?”
“ใครหรอ?”
“หมีน้อยที่นั่งอยู่บนตักนี่ไง”
“จริงนะ”
“จริงที่สุดละ”
เรากอดกันกลมอยู่ในผ้าห่ม นีนี่จูบผมไม่รู้กี่สิบครั้ง ในขณะที่ผมเองก็หอมแก้มเขาไปนับครั้งไม่ถ้วน ผมไม่ต้องการใครเลยจริงๆ สำหรับชีวิตของผมแล้ว นีนี่เป็นทุกๆอย่างของผมจริงๆ...
.
.
..
.
จบตอนของนีนี่10ขวบแล้วค่ะ
ตอนต่อไปพบกับนีนี่ 14ขวบนะจ๊ะ โฮะๆๆๆๆ
ความคิดเห็น